Bokt.nl

**Geplaatst**: 22-06-06 00:32

Re:

Geplaatst: 22-06-06 00:32

trisca schreef:
daantjuhhh schreef:
Mijn broertje had ook een syndroom die al eerder had opgemerkt kunnen worden.
Hartafwijking hoord bij zijn syndroom net zoals nog meer dingen.
Maar hij heeft het Charge syndroom!

Dat is toch een chromosoomafwijking? Dan hadden ze dat al heel vroeg gezien kunnen hebben..

Ik heb gelukkig geen ervaring met zwangerschap enzo. Mijn tijd komt vast nog wel

ja volgens mij is dat inderdaad een chromosoomafwijking!

Mijn ouders hadden bij de eerste (mij) zich laten testen, maar bij de 2de niet! (mijn broertje)

**Geplaatst**: 22-06-06 00:50

Re:

Geplaatst: 22-06-06 00:50

hebben zij zich zelf laten testen of jou ?

**Geplaatst**: 22-06-06 01:20

Re:

Geplaatst: 22-06-06 01:20

Vruchtwaterpunctie geloof ik toen mama in verwachting was van haar eerste (en dat was ik)

**Geplaatst**: 22-06-06 08:54

Re:

Geplaatst: 22-06-06 08:54

Als ik zwanger ben, wil ik zowiezo een test via de echo laten doen. Als een vruchtwaterpunctie teveel risico geeft dan laat ik dat achterwege.

Ik weet niet of ik de zwangerschap van een kindje met het Down Syndroom zou laten afbreken, maar ik weet ook echt niet of ik het geboren zou laten worden....

Die kinderen leven dan gelukkiger (zoals iemand hier eerder postte), maar als ouder zijnde heb je een kind voor je leven. Zij gaan na 18 jaar niet op zichzelf wonen... Ze zullen altijd zorg nodig hebben en als ouder zijnde ben je daar dan wel helemaal op aangewezen. Nu zijn er natuurlijk ook mensen met het Syndroom van Down die zich redelijk redden, maar dan nog!

Aan de andere kant: je kiest ervoor een kind te verwekken, dan moet je er ook voor zorgen. Ook voor dat kind met die beperking!

Deze twee dingen zijn nogal tegenstrijdig... daarom zou ik het echt niet weten!

Als het kindje niet levensvatbaar zou zijn, of al jong zou sterven oid dan zou ik het denk ik wel beeindigen...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-06-06 09:37

Re: zwangerschapsafbreking en stress

Geplaatst door de TopicStarter : 22-06-06 09:37

@nickyu, je schetst wel een heel lastig probleem hoor.

Er is natuurlijk een duidelijk verschil als je van tevoren weet dat er erfelijke aandoeningen in je familie voorkomen en je overweging om wel of geen kinderen te nemen. Dat is een beslissing vooraf, die me ook al heel moeilijk lijkt.

Als dat niet speelt en je 'argeloos' zwanger wordt en je daarna pas met aandoeningen geconfronteerd wordt is dat toch nog heel anders. Je moet dan wel hele concrete keuzes gaan maken namelijk over leven en dood, met behoorlijk verstrekkende gevolgen.

**Geplaatst**: 22-06-06 09:52

Re:

Geplaatst: 22-06-06 09:52

Ik heb een tripletest laten doen (was ok) en de twintig weken echo gehad. Gelukkig bleek alles in orde volgens de testen. Wij hadden voor de zwangerschap al besproken dat we niet bewust een gehandicapt kindje op de wereld wilden zetten, en dat gevoel is tijdens de zwangerschap voor ons beiden niet veranderd. Evt. hadden we na een negatieve triple ook vruchtwaterpunctie uit laten voeren maar dat hoefde dus niet. Nu weten we dat wij er alles aan hebben gedaan, mocht het kindje alsnog gehandicapt zijn (bijv. door zuurstofgebrek bij de geboorte oid) dan hebben we alles gedaan wat in onze macht lag en is het vooraf zo bestemd geweest in onze ogen.

**Geplaatst**: 22-06-06 09:54

Re:

Geplaatst: 22-06-06 09:54

denk dat het dan toch aan de aandoening ligt
net als bij ons waren er geen grove afwijkingen te zien dan laat je het komen

moet eerlijk bekennen dat ik ook wel ens een zwangerschap afgebroken heb om legio van redenen

een daarvan was kind was lichamelijk niet ok (we hebben het dan over grote levensbeperkende en bepalende afwijkingen) de kans op geestelijke afwijking was enorm

de keuze was "makkelijk" zoverre je over makkelijk praten kan
ik vond dat ik het het kind niet aankon doen met paar procent kans op overleven en dan wat voor een leven ..
je laat niet een kind komen om binnen een korte periode weer dood te laten gaan

vrucht/kind was ruim 4 maanden oud en rond de datum van uitrekening heb ik het nog wel even moeilijk gehad (had in eerste instantie niet eens door dat dat daar door zou komen .._ )
zat emotioneel met me zelf in de knoop geen idee waarom totdat iemand mij wees op de datum ..

heb altijd achter die keuze gestaan dus stress en emotionele buien waren ook snel weer over

urielle daar noem je wat en zo zijn er nog tig redenen waarom het evt "fout" zou kunnen gaan

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-06-06 09:56

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 22-06-06 09:56

Urielle schreef:
Wij hadden voor de zwangerschap al besproken dat we niet bewust een gehandicapt kindje op de wereld wilden zetten, en dat gevoel is tijdens de zwangerschap voor ons beiden niet veranderd.

Dit is feitelijk waar het artikel ook over gaat. Dat ondanks dat je het allemaal zeker weet, je toch psychisch in de problemen kan raken cq dat het minder makkelijk is daarna dan je vooraf misschien denkt.

**Geplaatst**: 22-06-06 09:59

Re:

Geplaatst: 22-06-06 09:59

Ik vind dat BTW ook niet gek!
Tuurlijk is dat traumatisch en lig je daar wakker van!
En dat is eigenlijk denk ik ook goed.

Als het zo makkelijk was een zwangerschap af te breken dan zijn er straks mensen die de zwangerschap vanwege het geslacht of kleur haar afbreken!

**Geplaatst**: 22-06-06 10:18

Re: zwangerschapsafbreking en stress

Geplaatst: 22-06-06 10:18

Ik heb een paar jaar geleden mijn zwangerschap afgebroken o.a i.v.m. eigen gezondheidsredenen. Eerlijk gezegd dacht ik te nuchter over de gevolgen hiervan. Ik wist dat het moeilijk zou zijn, al was het wel ongewenst maar had opzich het willen houden alleen voor mij een te groot risico. Waardoor ik de kleine nooit een goed leven had kunnen bieden.....

De eerste paar weken ging wel, hevige buikpijnen en dergelijke.
Na een tijdje kreeg ik lettelijke babyvrees en kon gewoon niet in de buurt komen van een net geboren kind zonder te gaan huilen en durfde ze ook pas 3 jaar later vast te houden. Ik had het idee dat mijn vrouwelijkheid weg was, ik heb een periode gehad dat ik bij een nieuwe relatie die toen super liep echt het idee van ja ik kan nu weer vrouw zijn en we kregen het over kinderen hij wilde ze wel maar toen puntje bij paaltje kwam zakte ik weer in dat diepe zwarte gat en liep de relatie stuk omdat hij gewoon niet snapte hoe en wat. Het is vrouwoneerend zoals men vaak ons behandeld in de kliniek en wat ze met je doen.

Nu ben ik zo'n 5 jaar verder en heb nog momenten dat ik instort en mezelf opsluit en schaam niet goed genoeg voel, ik krijg nachtmerrie's en roep telkens de naam van het kind zou het een jongetje zijn geworden en jaag een vriend die welleens blijft slapen (gewone vriend geen relatie of zo) de stuipen op het lijf omdat ik huil, me verontschuldig aan wat ik heb weg laten halen.
Nu nog heb ik er last van maar veel minder het duurt even eer je er overheen bent, want het is toch een deel van jou wat vroegtijdig is weggehaald.

Ik raad ook iedereen aan die het weg wil laten halen, goed na te denken over wat je echt wilt en praat goed met je vriend erover want het breekt relaties hoe sterk ze ook zijn. Ga praten met mensen als je last krijgt van depressie etc. je staat er niet alleen voor.
Het is grappig dat ik dit zeg ga hulp zoeken en ga praten, zelf helaas zo koppig dat ik dit advies niet opgevolgd heb.

**Geplaatst**: 22-06-06 11:04

Re:

Geplaatst: 22-06-06 11:04

....ben nu 5 maanden zwanger van een tweeling en ik heb er bewust voor gekozen om geen nekplooimeting te doen aangezien ik het niet zou weg laten halen als 1 van de kindertjes het syndroom van down zou hebben, ben van mening dat dat voor ons als ouders wel zwaarder zou zijn maar de kinderen hebben dat zlef niet en kunnen een heel goed en fijn leven hebben...andere dingen zouden ze op de echo's kunnen zien en dat vind ik niet waard om te laten testen...ze hebben mooie hartkamertjes, groeien goed, kunnen al lekker trappen!!!

.....Ik kan me heel goed voorstellen dat andere mensen wel willen testen...dat is aan ieder zelf..als zou ik er persoonlijk niet aan moeten denken om een baby'tje weg te laten halen bij 4 maanden, dat kan ik niet over mn hart verkrijgen...dan moet je echo's eens bekijken van 4 maanden, dat is gewoon een compleet mensje, dat beweegt...dat duimt, alles erop en er aan..alleen het gewicht is er niet naar....dus kan me ook niet voorstellen dat ik dat zou doen, wat de concequenties daar ook van zijn...zou ik weten bij een week of 12 dat mn kind een kasplantje zou worden..zou ik daar weer heel anders over denken..maar dan zou het me ook een hoop verdriet en pijn kosten..dus er valt voor alles wel wat te zeggen en iedereen denkt er weer anders over....en gelukkig mag je het allemaal zelf beslissen...

**Geplaatst**: 22-06-06 11:24

Re:

Geplaatst: 22-06-06 11:24

LDRD schreef:
Urielle schreef:
Wij hadden voor de zwangerschap al besproken dat we niet bewust een gehandicapt kindje op de wereld wilden zetten, en dat gevoel is tijdens de zwangerschap voor ons beiden niet veranderd.

Dit is feitelijk waar het artikel ook over gaat. Dat ondanks dat je het allemaal zeker weet, je toch psychisch in de problemen kan raken cq dat het minder makkelijk is daarna dan je vooraf misschien denkt.

Dat kan ik me goed voorstellen.
Ik ben nu bijna 27 weken maar heb enorme moeite om me emotioneel te binden aan dat prutsje in mijn buik. Ik heb een redelijk lastige zwangerschap zoals de meesten op Bokt al wel weten, met regelmatig bloedverlies, veel harde en soms ook pijnlijke harde buiken, een buik die veel te hard groeit en gescheurde buikspieren, dus het is allemaal nog niet evident. Ik denk ook dat ik me zo afstandelijk voel omdat ik onderbewust toch bang ben dat het niet goed gaat.

Ik hoor trouwens vaak dat vrouwen dat afstandelijke gevoel vaak hebben bij een kindje waar iets niet goed mee is en wat resulteert in een miskraam of doodgeboorte dus blijkbaar zit er inwendig ook een soort 'beschermingssysteem' waardoor je je moeilijker gaat hechten.

Maar een klap zal het toch wel blijven.

**Geplaatst**: 22-06-06 11:36

Re:

Geplaatst: 22-06-06 11:36

Ik vind het best moeilijk om hierover een mening te geven. Ik heb nog nooit voor deze keuze gestaan laat staan een zwangerschap meegemaakt.
Ik kan echter wel uit een andere hoek van ervaring spreken. Omdat ik toen ik 12 was een auto ongeluk heb meegemaakt heb ik aangepast onderwijs gevolgd. Mijn mavo diploma heb ik op een mytylschool gehaald. Dit is onderwijs voor lichamelijk en beperkt geestelijk gehandicapten.
Ik heb dus veel kinderen gezien die erge lichamelijke beperkingen hadden. Afwijkingen door de geboorte, zuurstofgebrek, of afwijkingen die aan het begin van de zwangerschap al te zien zouden kunnen zijn.
Ik kan mij voorstellen dat het erg is om een zwangerschap af te breken en dat de periode erna voor ouders ook heel erg zwaar zou zijn. Maar als ik kijk naar de kinderen, de aanpassingen die ze nodig hebben en hoe afhankelijk ze van andere mensen zijn dan ga je toch echt twijfelen wat beter is. Zo heb ik ook van dichtbij meegemaakt dat er een meisje zoveel beperkingen had dat ze euthanasie gepleegd heeft.. Het meisje kon niet praten, kon niet lopen en was heel erg spastisch.

Zo zie je ineens een verhaal van 2 kanten. Erg voor ouders maar denk ook aan het kind!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-06-06 11:58

Re: zwangerschapsafbreking en stress

Geplaatst door de TopicStarter : 22-06-06 11:58

@Urielle, prutsje? Vergis je niet een kindje van 27 weken zit alles op en aan is gewoon een kindje, welliswaar klein, maar toch.

En dat hechten...tsja, weet van mijn zwangerschap dat ik het wel leuk vond, maar ook niet heel bijzonder. Dat veranderde op slag toen het kind er was hoor, vanaf toen was ik niet meer 'toerekingsvatbaar'

.

**Geplaatst**: 22-06-06 12:52

Re:

Geplaatst: 22-06-06 12:52

Ach ja, prutsje, het is toch nog klein

Dan zal het vast nog wel goedkomen met me.

Ik praat via internet ook met andere zwangere meiden en die liggen bijv. met tranen in hun ogen naar de echo te kijken enzo. Bij mij is de gyn emotioneler dan ikzelf

. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat er in mijn buik een baby zit, en dat het MIJN kind is. Ik vind het vooral lastig dat ik dik ben, dat ik zelf mijn veters niet kan strikken, dat ik eigenlijk niet mag paardrijden ook al ben ik bezig met de mijne zadelmak te maken, en dat gevoel dat ik zou moeten hebben van 'Ik word moeder', dat ontbreekt. Zelfs als ik het hier intyp overheerst de gedachte: 'Ik, moeder? Doe niet zo gek!' Of dat nu aangeboren nuchterheid is of een beschermingsmechanisme om je te wapenen tegen een evt. gehandicapt kindje?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-06-06 13:15

Re: zwangerschapsafbreking en stress

Geplaatst door de TopicStarter : 22-06-06 13:15

Ik houd het gewoon op aangeboren nuchterheid hoor

.
Nog tijd zat strakt voor emotioneel gedoe toch??

**Geplaatst**: 22-06-06 13:47

Re:

Geplaatst: 22-06-06 13:47

Urielle: dat is toch ook niet iets wat opgedrongen moet worden het moeder gevoel..kan me heel goed voorstellen dat als je zoveel problemen heb dat je het gewoon niet leuk vind om zwanger te zijn..de beperkingen zijn er duidelijk, ik ben zelf helemaal gestopt met paardrijden maar gelukkig kon dat ook met de paarden en heb ik daar fijne meiden voor...maar leuk vond ik het in het begin ook niet hoor...laten we eerlijk zijn...heel dat zwangerschapgebeuren is niet leuk...of je moet idd op die roze wolk zitten...bij mij begint ie wel steeds meer te komen, voel lekker bewegen in de buik en ach als ik voor die spiegel staat dan zie ik een dik mormel staan...maar daar ben ik over een jaartje ook wel weer vanaf..zie het allemaal wel luchtig..maar ik denk dat het gewoon je nuchterheid is...en laten we blij wezen dat die mensen ook nog bestaan...want maiomai..af en toe wordt je toch maf van die mensen om ons heen!!

**Geplaatst**: 22-06-06 13:48

Re: zwangerschapsafbreking en stress

Geplaatst: 22-06-06 13:48

wat een verhaal Borivage. Je zegt dat je er erg veel last van hebt, maar heb je ook spijt dat je het hebt weg laten halen?

Ik denk er nu ook heel nuchter over, maar weet niet hoe het is als je echt zwanger bent..

Zelf heb ik wel 3 zwangere vriendinnen (ja soms merk ja dat je die leeftijd wel bereikt

) en die hebben hetzelfde wat jij beschrijft Urielle. Volgens mij is dat vrij normaal bij mensen met de typische Hollandse nuchterheid

**Geplaatst**: 22-06-06 14:03

Re: zwangerschapsafbreking en stress

Geplaatst: 22-06-06 14:03

Ik ben nu 18 weken zwanger van mn eerste kindje.

Wij hebben heel veel gepraat over: "wat als..."
Maar toch bewust gekozen om de triple test niet te laten doen, vooral omdat je daar een kansberekening krijgt en alleen als je onder de zoveel zit krijg je verdere testen....

Wij laten wel met 20 weken volledig screenen, en kijken of alles erop en eraan zit...

Ik denk dat ik het heel moeilijk zou hebben met het afbreken van een zwangerschap, Jan minder, die ook wel, maar die is wat nuchterder....

We hebben wel afgesproken dat we een gehandicapt kindje weg laten halen, en dat klinkt misschien raar, ik doe vrijwilligerswerk met gehandicapten en zie ze stralen, maar de gezondheidszorg word steeds slechter en er word meer en meer bezuinigd... Stel dat je zelf te oud/of niet in staat bent om voor je kind te zorgen, dan moet hij in een instelluing wonen, en het idee dat die voorzieningen tegen die tijd nog veel slechter zijn.... maakt dat ik ervoor kies om het niet te doen.

Hierbij ook wat daantjuhh aangeeft, het kind zelf krijgt het ook heel moeilijk, en tuurlijk, ze weten niet beter dan dat ze zo zijn, maar een leven lang gepest worden en nagestaard worden?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-06-06 14:33

Re: zwangerschapsafbreking en stress

Geplaatst door de TopicStarter : 22-06-06 14:33

door_ schreef:
We hebben wel afgesproken dat we een gehandicapt kindje weg laten halen, en dat klinkt misschien raar, ik doe vrijwilligerswerk met gehandicapten en zie ze stralen, maar de gezondheidszorg word steeds slechter en er word meer en meer bezuinigd... Stel dat je zelf te oud/of niet in staat bent om voor je kind te zorgen, dan moet hij in een instelluing wonen, en het idee dat die voorzieningen tegen die tijd nog veel slechter zijn.... maakt dat ik ervoor kies om het niet te doen.

Hierbij ook wat daantjuhh aangeeft, het kind zelf krijgt het ook heel moeilijk, en tuurlijk, ze weten niet beter dan dat ze zo zijn, maar een leven lang gepest worden en nagestaard worden?

Kan me helemaal vinden hoor in deze overwegingen.
De vraag lijkt mij eigenlijk ook een beetje welke argumenten er eigenlijk vóór zouden zijn om zo'n kindje toch te laten komen.

**Geplaatst**: 23-06-06 11:48

Re: zwangerschapsafbreking en stress

Geplaatst: 23-06-06 11:48

[quote="door_"]

Wij hebben heel veel gepraat over: "wat als..."
Maar toch bewust gekozen om de triple test niet te laten doen, vooral omdat je daar een kansberekening krijgt en alleen als je onder de zoveel zit krijg je verdere testen....

Wij laten wel met 20 weken volledig screenen, en kijken of alles erop en eraan zit...

Ik denk dat ik het heel moeilijk zou hebben met het afbreken van een zwangerschap, Jan minder, die ook wel, maar die is wat nuchterder....

[quote]

en als het nu een twijfelgeval is??...dat ze niets met zekerheid kunnen zeggen??...de beslissing wordt makkelijker gemaakt op het moment als jij een hoopje cellen in je buik heb zitten die gewoon geen kans heeft....maar wat als je op de echo een geweldig kindje ziet die 'misschien'..wat heeft..en met 20 weken is het al op het duimpje aan het zuigen hoor....is helemaal kind

kan me voorstellen dat manlief het makkelijker in deze heeft....die heeft het niet in zn buik en voel daarbij niets....ik ben nu zelf 21 weken ofzo(weet niet precies Bloos

)...maar bij mij zit er al, een paar weken, zoveel leven in mn buik, ben ook blij dat het nog steeds supergoed gaat!......ik kan jullie mening wel voorstellen hoor..maar dat gevoel wat je heb over je ongeboren kindje kan je toch niet zomaar uitschakelen??...en dat met 20 weken?..pfffff...zou het niet kunnen..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-06-06 11:57

Re: zwangerschapsafbreking en stress

Geplaatst door de TopicStarter : 23-06-06 11:57

Dimitri schreef:
..ik ben nu zelf 21 weken ofzo(weet niet precies )...maar bij mij zit er al, een paar weken, zoveel leven in mn buik, ben ook blij dat het nog steeds supergoed gaat!......ik kan jullie mening wel voorstellen hoor..maar dat gevoel wat je heb over je ongeboren kindje kan je toch niet zomaar uitschakelen??...en dat met 20 weken?..pfffff...zou het niet kunnen..

Jij geeft hier heel mooi weer waarom het moeilijk is en later alsnog een probleem kan worden....
Als je bv een vruchtwaterpunctie laat doen is de 21e week zo'n beetje de tijd om een zwangerschap af te breken als er iets mis is en je besluit daartoe.....vanaf ongeveer 17 weken kan je leven voelen....

**Geplaatst**: 23-06-06 15:24

Re: zwangerschapsafbreking en stress

Geplaatst: 23-06-06 15:24

Dimitri schreef:
en als het nu een twijfelgeval is??...dat ze niets met zekerheid kunnen zeggen??...de beslissing wordt makkelijker gemaakt op het moment als jij een hoopje cellen in je buik heb zitten die gewoon geen kans heeft....maar wat als je op de echo een geweldig kindje ziet die 'misschien'..wat heeft..en met 20 weken is het al op het duimpje aan het zuigen hoor....is helemaal kind

kan me voorstellen dat manlief het makkelijker in deze heeft....die heeft het niet in zn buik en voel daarbij niets....ik ben nu zelf 21 weken ofzo(weet niet precies )...maar bij mij zit er al, een paar weken, zoveel leven in mn buik, ben ook blij dat het nog steeds supergoed gaat!......ik kan jullie mening wel voorstellen hoor..maar dat gevoel wat je heb over je ongeboren kindje kan je toch niet zomaar uitschakelen??...en dat met 20 weken?..pfffff...zou het niet kunnen..

Ik denk dat ze op de echo vrij goed kunnen zien of de hersentjes allemaal zijn gevormd, of het ruggetje intact is....
Twijfelgeval is laten komen en we'll see.... ik bedoel, een kindje weghalen terwijl het ook nog "gewoon" gezond kan zijn, dat zou ik niet durven gokken..

Verder denk ik dat de constatering over dat manlief het makkelijker heeft niet helemaal klopt, ik merk aan mijn man dat hij heel onzeker is, kindje zit in mijn buik, ik voel het bewegen, hij niet.... Dat maakt hem onzeker, hij vraagt ook heel vaak of ik "het" nog voel.
Ik denk dat het Jan zijn hart gebroken zou zijn als we erachter komen dat er iets niet goed is met dit kindje.... misschien wel meer dan ik, omdat ik het al deze tijd zo dicht bij me heb gehad en er van heb kunnen genieten, en hij niet, hij kan alleen maar wachten en meeleven tot de geboorte....

**Geplaatst**: 23-06-06 16:30

Re: zwangerschapsafbreking en stress

Geplaatst: 23-06-06 16:30

trisca@
Ik heb er tot op heden na veel relativeren geen spijt van gehad.

Nou is het gekke dat mijn vriend gister had over dat hij 2 kinderen wilde ja en dan heb ik het er wel even moeilijk mee omdat ik we echt nog maar kort iets hebben en we elkaar al wel zo'n 5 jaar kennen en het moest gaan uitleggen. Dan krijg ik er spijt van dat ik die beslissing heb genomen....... Het houdt me nu dus weer bezig en deze keer zal ik mijn advies zelf maar gaan opvolgen ..... Knipoog

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-06-06 16:37

Re: zwangerschapsafbreking en stress

Geplaatst door de TopicStarter : 23-06-06 16:37

@Borivage, geen spijt betekent niet dat je geen verdriet erom kan hebben he en dat is best lastig om te verwerken. Bovendien is je omgeving het allang weer 'vergeten', terwijl zoiets bij jezelf nog lang kan nasluimeren.
Sterkte Knipoog