Bokt.nl

**Geplaatst**: 23-05-06 11:41

Re: Geen contact met je vader of moeder?

Geplaatst: 23-05-06 11:41

Ik heb geen contact meer met mijn vader.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik zes was. Een jaar lang ben ik er elke twee weken nog een weekend geweest (waarin ik naar zeggen vooral bij mijn vriendinnetje ben gedumpt) en daarna wilde mijn vader mij, mijn broer en mijn zus niet meer zien. We mochten nog wel komen als mijn moeder een flinke oppasvergoeding betaalde. Wat ze dus niet heeft gedaan omdat ze wilde dat hij ons wilde zien omdat we zijn kinderen waren en niet omdat hij er geld voor kreeg.

Ik weet verder niks meer van vroeger, denk dat het allemaal verdrongen is. Uit verhalen weet ik dat ik heb gezien dat mijn vader mijn moeder een blauw oog sloeg en dat soort dingen. Ik heb een hele lieve stiefvader gekregen die meer voor me heeft gedaan (en doet!) dan mijn echte vader dus ik heb er vrede mee en ik hoef hem ook echt niet meer te zien. Het enige spoor dat ik er blijkbaar toch een trauma van heb is dat ik er toch moeilijk over praat en een dikke keel krijg dan. Maar het zit zo ontzettend diep verstopt dat ik daar nooit bij stil sta verder en ik voel me er ook echt niet zielig over ofzo.

**Geplaatst**: 23-05-06 11:42

Re:

Geplaatst: 23-05-06 11:42

Firedancer schreef:
d0nt_kn0w schreef:
Hij heeft geroepen dat zijn eigen kinderen te duur waren! (niet letterlijk maar wel dat het zo overkomt)
Hij wou me zus niet in huis nemen in de slehcte tijden. (nu zit ze er wel, na veel aandringen)
Zijn zaterdag was naar de malle moere, omdat ik naar de manege wou, en hij me moest brengen. (moest van mij, hij moest geewoon voor mij moeite doen, dat hoord een vader toch te doen?)
Zijn vrouw vond dat ook...

Ik weet dat je schreef dat ik meer vragen via de PB kon doen, maar ik reageer toch even zo.

Wat mij een beetje steekt in je stukje is dat ik het gevoel heb (correct me if I'm wrong) dat je wel heel makkelijk denkt over wat je vader allemaal voor je "over moet hebben".

Ook wij hebben hier als vader-op-afstand een bepaalde lijn getrokken in wat wij wel en niet gaan/kunnen/willen doen.
Ik kan niet in jullie situatie kijken, maar ik kan mij voorstellen dat je situaties kunt bedenken waarin het inderdaad niet wenselijk is dat hij jou op zaterdag naar de manege brengt als je bij hem bent.

Wel vind ik het heel opmerkelijk dat jij op de hoogte bent kennelijk van afspraken rondom de financien. Daar heb jij als kind toch helemaal niets mee te maken, of dat zou in ieder geval zo moeten zijn.

Ik bedoel het niet hard hoor, maar dat zijn toch zaken voor tussen twee ouders? Met kennis daarover zou jij als kind toch helemaal niet belast moeten worden?

ik kan het wel makkelijk zeggen. Ik doe het ook. Maar voor mij is het zo simpel.
Twee personen kiezen er voor om een kind te hebben. Ook al komt er een scheiding, het kind heeft opvoeding nodig. Dat kan door 1 persoon, maar er hebben 2 besloten om het kind te nemen.
Dus ook samen opvoeden.

Mijn moeder heeft 11 jaar voor 2 dochters gezorgd. Zonder dat hij moeite deed om ons te zien. Als kind zijnde (zo was ik) werd ik dwars. Hij had eerst toch ook voor mij gekozen? Niet alleen mama?
Nou dus dan zou hij het krijgen ook!

Dat van de manege, de tijd voor hij getrouwd was, deed hij het zelf. Ik vond het leuk. Maar door de hertrouwerij, stond ik in de weg. (in mijn ogen) Zijn vrouw wou hem 'helemaal' hebben. (zo zag ik het)
Hij werd van me af gepakt, nou wat zou jij doen? De strijd toch aan gaan?

Na 5 jaar ben ik er mee gestopt. Ze mag hem hebben!

Over de fincancien, hoe bedoel je dat?
Op welke manier?

**Geplaatst**: 23-05-06 11:43

Re: Geen contact met je vader of moeder?

Geplaatst: 23-05-06 11:43

Je kunt twee kanten op met een moeilijk verleden:

Je kunt de schuld blijven leggen bij je ouders. Ook de verantwoordelijkheid voor wat er gebeurt met je vanaf het moment dat je daar eigenlijk zelf de hand in hebt. Dan hoef je zelf niets te doen aan je situatie en kun je zwelgen.

Je kunt er ook voor kiezen om zodra je die mogelijkheid hebt, te kiezen voor je eigen dingen. Je leven in eigen hand te nemen. Boosheid en wraakgevoelens zijn dan wat makkelijker te verwerken, m.i.

Ik denk dat Don'tKnow nog wat jonger is? Ik vermoed dat ze nog wat moeite heeft om zich te verplaatsen in andermans gevoelens en twijfels en moeilijkheden.

Ik kan mij wel verplaatsen in mijn vader en zijn vriendin. En zie het nu nog bij mijn moeder en haar tweede gezin: ik hoor daar niet helemaal bij. Ik heb begrip voor hun gevoelens en kan me voorstellen dat ze er op hun bepaalde manier mee zijn omgegaan. Ik had het liever anders gezien, en meegemaakt. Ik denk ook dat ik het anders had gedaan. En zij misschien -als ze terugkijken- ook.

Ik ben ook niet helemaal heel. Maar dat geeft niks, want ik heb er van geleerd en ben er door gegroeid en ben geworden wat ik nu ben -en daar ben ik trots op!- met al mijn littekens en schoonheden...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-05-06 11:46

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 23-05-06 11:46

Urielle, natuurlijk doet het je verdriet. Het is toch je vader?

Ik kan mij niet anders voorstellen dat ieder kind uit het diepste van zijn wezen van nature een hele intense band met allebei zijn ouders heeft en dat ook als diepgekoesterde wens heeft.

Dat die band verbroken wordt door welke omstandigheid dan ook is alleen maar diep tragisch en absoluut niet wat je in je hartje wilt.

Wat je wilt is dat je de meest lieve, zorgzame vader hebt die je je kunt wensen. De confrontatie met het feit dat dat heleaas niet zo is maakt je verdrietig en teleurgesteld. Dat is heel logisch.

Daar helpt zelfs de liefde en zorg van je stiefvader niet aan. Die kan het leed alleen helpen verzachten.

Dikke knuffel.

**Geplaatst**: 23-05-06 11:47

Re:

Geplaatst: 23-05-06 11:47

Ik ben onlangs ook alles op gaan schrijven en ik moet zeggen dat er enerzijds een last van mijn schouders viel. Aan de andere kant heb ik een enorme beerput opengetrokken en daar was ik me niet van bewust. Ben er ook nog niet helemaal over uit of ik het momenteel wel red.

Mijn vader is alcoholist en mijn moeder was vaak ziek en lag veel in het ziekenhuis (chronische nierziekte), dus mijn 2 zussen en ik waren veel met paps alleen en hij kon zijn handen niet thuishouden.

Op mijn 8e zijn mijn ouders gescheiden en mijn zussen (toen 14 en 18) hoefden niet meer naar paps. De ene was volwassen en de ander is naar de kinderrechter geweest. Maar omdat ik 8 was, mocht ik nog niet voor mezelf spreken. Ik heb angst gekend, aan alle kanten en dat heeft flinke littekens nagelaten. Ik had medelijden met mijn vader en was bang dat hij nergens zou eindigen als hij mij niet meer had, want ik was de enige die hij had, bleef hij volhouden.

Ik zag mijn moeder en zussen een nieuw leven beginnen, zij konden verder, ik niet. Ik bleef in dat verleden staan en dat heeft tot mijn 17e geduurd. In de tussentijd zelf gaan drinken, blowen, zelfmoordpogingen en uiteindelijk anti depressiva.

Op mijn 17e stopte dus de omgangsregeling en leerde ik mijn ex kennen (cocaïne verslaafd) en kwam ik dus nog geen steek vooruit. Dat heeft 4 jaar geduurd. 4 jaar hel incl. bedreigingen, mishandelingen, verkrachtingen en ga zo maar door. Vorig jaar oktober gestopt met de anti depressiva en alles ging goed met mij. Tot een klein maandje geleden mijn relatie op de klippen liep en ik er dus achterkwam dat ik vol onverwerkte dingen zat (zit).

Ik heb vandeweek een onwijs lieve jongen leren kennen waaraan ik steeds flarden vertel, lucht me enorm op, maar hij moet ook niet doorvragen over dingen. Over een aantal weken heb ik professionele hulp.

En wat betreft mijn vader: 2x per jaar een uurtje is genoeg, dan ben ik hem zat.

**Geplaatst**: 23-05-06 11:49

Re: Geen contact met je vader of moeder?

Geplaatst: 23-05-06 11:49

Urielle schreef:
Ik heb geen contact meer met mijn vader.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik zes was. Een jaar lang ben ik er elke twee weken nog een weekend geweest (waarin ik naar zeggen vooral bij mijn vriendinnetje ben gedumpt) en daarna wilde mijn vader mij, mijn broer en mijn zus niet meer zien. We mochten nog wel komen als mijn moeder een flinke oppasvergoeding betaalde. Wat ze dus niet heeft gedaan omdat ze wilde dat hij ons wilde zien omdat we zijn kinderen waren en niet omdat hij er geld voor kreeg.

Ik weet verder niks meer van vroeger, denk dat het allemaal verdrongen is. Uit verhalen weet ik dat ik heb gezien dat mijn vader mijn moeder een blauw oog sloeg en dat soort dingen. Ik heb een hele lieve stiefvader gekregen die meer voor me heeft gedaan (en doet!) dan mijn echte vader dus ik heb er vrede mee en ik hoef hem ook echt niet meer te zien. Het enige spoor dat ik er blijkbaar toch een trauma van heb is dat ik er toch moeilijk over praat en een dikke keel krijg dan. Maar het zit zo ontzettend diep verstopt dat ik daar nooit bij stil sta verder en ik voel me er ook echt niet zielig over ofzo.

Daar kan ik helemaal in komen dat je niets meer weet van vroeger, want dit probleem heb ik ook. Het is dat mijn vader nog 1 fotootje had van mijn moeder (de rest heeft hij verbrand) anders kon ik haar helemaal niet meer voor me halen (15 jaar geleden).
Ook het kind zijn met mijn moeder is weg.........heel raar.

**Geplaatst**: 23-05-06 11:51

Re:

Geplaatst: 23-05-06 11:51

Quellian schreef:
Ik ben onlangs ook alles op gaan schrijven en ik moet zeggen dat er enerzijds een last van mijn schouders viel. Aan de andere kant heb ik een enorme beerput opengetrokken en daar was ik me niet van bewust. Ben er ook nog niet helemaal over uit of ik het momenteel wel red.

Dat herken ik

Dat is voor mij ook de reden om er bewust niet bij stil te staan. Het feit dat ik niks meer weet van toen is toch een teken dat daar idd een beerput van emoties en 'gekwetst kind' onder zit en ik vind het rustiger om er niet bij stil te staan dan het op te gaan rakelen. Ik denk dat ik daar psychisch idd onderdoor zou gaan. Ik vind het heel knap dat jij het wel hebt aangedurft!

**Geplaatst**: 23-05-06 11:53

Re: Geen contact met je vader of moeder?

Geplaatst: 23-05-06 11:53

Ik ken mijn biologische vader niet. Toen ik zelf zwanger was heb ik t daar wel erg moeilijk mee gehad. Heb m toen opgespoord maar hij wil geen contact. Dat doet pijn. Je mist toch een stukje van jezelf. Met mijn vader die mij heeft opgeveod heb ik ook geen contact meer. Er is te veel gebeurt denk ik. T is jammer maar t is zo.

**Geplaatst**: 23-05-06 11:54

Re:

Geplaatst: 23-05-06 11:54

Urielle schreef:
Quellian schreef:
Ik ben onlangs ook alles op gaan schrijven en ik moet zeggen dat er enerzijds een last van mijn schouders viel. Aan de andere kant heb ik een enorme beerput opengetrokken en daar was ik me niet van bewust. Ben er ook nog niet helemaal over uit of ik het momenteel wel red.

Dat herken ik Dat is voor mij ook de reden om er bewust niet bij stil te staan. Het feit dat ik niks meer weet van toen is toch een teken dat daar idd een beerput van emoties en 'gekwetst kind' onder zit en ik vind het rustiger om er niet bij stil te staan dan het op te gaan rakelen. Ik denk dat ik daar psychisch idd onderdoor zou gaan. Ik vind het heel knap dat jij het wel hebt aangedurft!

Ik zei altijd: 'er komt een moment dat ik vastloop' en heel eerlijk gezegd had ik dat nu nog niet verwacht. Ben heel erg teleurgesteld in mezelf dat ik er zo onder gebukt ga, dat ik niet het harde meisje ben dat ik voordeed en die ik zelf dacht te zijn. Ik weet ook dat de beerput dieper is dan dat ik nu ben gekomen, maar ik weet niet of ik het wel aan kan om zó diep te gaan graven... Ik was altijd het 'wegstoptype' (daar waar het zit, is het prima), maar dat werkt dus niet meer. Zeker nu ik ben gaan voelen na de anti depressiva en dat is eng, héél erg eng...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-05-06 11:57

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 23-05-06 11:57

d0nt_kn0w schreef:
Dat van de manege, de tijd voor hij getrouwd was, deed hij het zelf. Ik vond het leuk. Maar door de hertrouwerij, stond ik in de weg. (in mijn ogen) Zijn vrouw wou hem 'helemaal' hebben. (zo zag ik het)
Hij werd van me af gepakt, nou wat zou jij doen? De strijd toch aan gaan?

Na 5 jaar ben ik er mee gestopt. Ze mag hem hebben!

Heel voorzichtig probeer ik tussen jouw regels door te lezen en bekruipt mij het gevoel dat je het eigenlijk niet zo acceptabel vindt dat je hem nu moet "delen".

Tenzij je stiefmoeder echt een heel vuil spelletje gespeeld heeft met als doel jou zo snel mogelijk te ontkennen en uit zijn leven te bannen. Ze bestaan, dat soort vrouwen, maar het zijn er niet zo heel veel hoor.

Als ik voor mijzelf spreek en voor een aantal andere stiefmoeders die ik ken, is het vaak heel moeilijk om de balans te vinden tussen aan de ene kant vader en kind zo veel mogelijk ruimte te geven voor hun relatie en aan de andere kant toch ook duidelijk te maken dat je als stiefmoeder nu OOK tot vaders gezin hoort.
Dat betekent dat ook je stiefmoeder het recht heeft op haar plekje in dat gezin en er ook (eerlijk!) rekening gehouden moet worden met haar wensen en gevoelens. Niet ALLEEN haar wensen en gevoelens zeg ik duidelijk, maar gewoon op een eerlijke manier zoals dat in alle gezinnen gaat bijv. als er een gezinslid bij komt.

Dat betekent dat iedereen een beetje in moet dikken, ook jij. Heb je haar die ruimte wel gegeven of was het de kunst voor jou om hem toch zo veel mogelijk op te eisen? (wat overigens niet puber-ongewoon is...

)

d0nt_kn0w schreef:
Over de fincancien, hoe bedoel je dat?
Op welke manier?

Wat ik bedoel is dat ik vind dat bepaalde zaken niet voor kinderoortjes bestemd zijn. Ik weet niet hoe oud je bent en ik bedoel dat ook niet om je te kleineren of zo, hoor!

Maar afspraken over financien vind ik iets waar kinderen geen bal mee te maken moeten hebben. Dat levert alleen maar spanning en stress op. Wat moet jij als kind dan met die informatie over geld, daar kun je toch niets mee?
Ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen, maar stel bijv. dat je moeder zou zeggen dat je vader weer een *** is omdat hij iets niet wil (kan?) betalen. Wat doet dat dan met jou?
Of dat je vader zegt dat je moeder probeert hem een poot uit te trekken of zoiets? Hoe voel je je dan?

Een ander verhaal vind ik als jij hem iets vraagt en hij eerlijk en open uitlegt dat hij daar bijvoorbeeld geen geld voor heeft. Maar dat is iets dat in alle gezinnen gebeurt, niemand krijgt alles wat hij/zij wil.

**Geplaatst**: 23-05-06 11:59

Re: Geen contact met je vader of moeder?

Geplaatst: 23-05-06 11:59

Ik vraag me af of je zo'n beerput open moet trekken? Het is je verleden, je hebt niks anders dat dat. Waarom erover gaan malen en alles willen verklaren en weer herinneren enzo?

Kids die wel een gelukkige jeugd hebben gehad, kunnen zich toch ook niet alles herinneren?

Citaat:
Ik heb vandeweek een onwijs lieve jongen leren kennen waaraan ik steeds flarden vertel, lucht me enorm op, maar hij moet ook niet doorvragen over dingen.

Dat snap ik niet. Je kent hem zo kort en gaat hem nu al zo belasten met een verleden wat jij zelf niet eens kunt plaatsen? Zo zul je nooit een gelijkwaardige relatie met hem krijgen, want je pushed hem in een hulpverlenerspositie.

**Geplaatst**: 23-05-06 12:01

Re:

Geplaatst: 23-05-06 12:01

Ik heb bijna geen contact meer met mijn vader. En dat is mijn eigen keuze.
Mijn ouders zijn nu meer dan een jaar uitelkaar, en hij is gewoon
zomaar opeens weggegaan, en heeft ons gewoon in de steek
gelaten. En opeens, 2 maanden nadat hij weg ging had hij een
andere vriendin.
En raad eens hij werkt ook nog bij haar...
Ja, en de geruchten gingen ook al dat mijn vader nog een vriendin
had buiten mijn moeder.
Wat denk je dan zelf? Ik geloof hem niet als hij zegt dat hij tot op
het eind eerlijk geweest is. En heb hem gevraagd om te kiezen
tussen mij, en die vrouw. En niet geheel onverwachts koos hij voor
die vrouw. Dat was belangrijker dan mij. Dat doet wel pijn, maar
hij maakt het ernaar, en ik ben een koppig persoon, en ik zal volhouden!

Ik ben 16, heb dr zelf voor gekozen, en veel mensen verbazen zich
dr wel over. Hij probeert me nu toch op allerlei manieren terug te
kopen. Hij wou zelfs een paard voor me kopen

Ik ga nog voor geen miljoen met die vrouw in een kamer zitten, ik
doe dr wat aan. Als ik haar zie weet ik dat ik mezelf niet meer in de
hand kan houden. Klinkt misschien overdreven, maar zo voel ik het.

Ik vindt het erg dat er mensen zijn die hun vader niet kennen, en daar
zelf niet voor gekozen hebben. En ik hoop dat hun vader niet zo'n
persoon is als de mijne.

Ik zie wel eens bij andere gezinnen, zoals bij vriedinnen hoe die vader
daar is. En daar herken ik mijn vader helemaal niet in. Ik begin nu pas
te snappen dat hij nooit een echte vader is geweest voor me.....

**Geplaatst**: 23-05-06 12:03

Re: Geen contact met je vader of moeder?

Geplaatst: 23-05-06 12:03

Chubby schreef:
Ik vraag me af of je zo'n beerput open moet trekken? Het is je verleden, je hebt niks anders dat dat. Waarom erover gaan malen en alles willen verklaren en weer herinneren enzo?

Kids die wel een gelukkige jeugd hebben gehad, kunnen zich toch ook niet alles herinneren?

Citaat:
Ik heb vandeweek een onwijs lieve jongen leren kennen waaraan ik steeds flarden vertel, lucht me enorm op, maar hij moet ook niet doorvragen over dingen.

Dat snap ik niet. Je kent hem zo kort en gaat hem nu al zo belasten met een verleden wat jij zelf niet eens kunt plaatsen? Zo zul je nooit een gelijkwaardige relatie met hem krijgen, want je pushed hem in een hulpverlenerspositie.

Omdat je in sommige dingen vastloopt misschien? Ik heb teveel gezien om zelf aan te kunnen en zonder gevoel en nadenken was het prima overleven. Maar de littekens doen me herinneren aan de tijden dat het niet leuk was. Maar ik denk dat sommige mensen dát niet begrijpen. Of het te maken heeft met bekrompenheid, gebrek aan mensenkennis of gewoon geen mededogen weet ik niet, maar ik weet wel dat ik jouw reactie erg makkelijk, totaal ongegrond en erg kortzichtig vind.

En wat betreft die jongen: prima toch dat ik mijn verhaal bij hem kwijt kan? We kunnen gewoon onwijs praten en hij prikte redelijk snel door me heen en niets beters dan een onbekende om je verhaal aan te vertellen. En niemand heeft het hier over een relatie hoor

**Geplaatst**: 23-05-06 12:08

Re: Geen contact met je vader of moeder?

Geplaatst: 23-05-06 12:08

Overigens Quellian, ik wil niet beschuldigend of met-een-vingertje-wijzend overkomen hoor, zo is het helemaal niet bedoeld! Iedereen doet zijn eigen ding en verwerkt zaken op zijn manier. Jammer dat je mij nu eigenschappen toedicht die absoluut niet op mij van toepassing zijn! Jouw reply komt nu nogal beschuldigend over naar mij persoonlijk, terwijl mijn post helemaal niet op jou persoonlijk bedoeld was.

Firedancer, ik had wel echt zo'n stiefmoeder. Uiteraard speelt er veel meer mee dan ik hier nu in dit topic heb geschreven.

Edit: heb ff wat weggehaald wat eigenlijk helemaal niet on topic is...

Laatst bijgewerkt door Chubby op 23-05-06 12:13, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 23-05-06 12:10

Re:

Geplaatst: 23-05-06 12:10

Quellian schreef:
Ik zei altijd: 'er komt een moment dat ik vastloop' en heel eerlijk gezegd had ik dat nu nog niet verwacht. Ben heel erg teleurgesteld in mezelf dat ik er zo onder gebukt ga, dat ik niet het harde meisje ben dat ik voordeed en die ik zelf dacht te zijn. Ik weet ook dat de beerput dieper is dan dat ik nu ben gekomen, maar ik weet niet of ik het wel aan kan om zó diep te gaan graven... Ik was altijd het 'wegstoptype' (daar waar het zit, is het prima), maar dat werkt dus niet meer. Zeker nu ik ben gaan voelen na de anti depressiva en dat is eng, héél erg eng...

Dat kan ik me voorstellen. Ik hoop trouwens dat je wel hele goede begeleiding krijgt in je verwerkingsproces? Ik word zelf heel erg agressief van alles wat naar therapie neigt, ook een teken dat er hierbinnen iets niet lekker zit

Jouw verhaal van 'het harde meisje' herken ik wel. Ik ben aan de buitenkant ook een harde tante, maar ik weet van mezelf wel dat ik dermate overgevoelig en emotioneel ben dat dat mijn masker naar de buitenwereld is. Ik durfde ook nooit aan de antidepressiva, hoewel ik ze wel voorgeschreven heb gekregen, maar ik was veel te bang dat ik ook nog hedendaagse sh*t erbij zou gaan stapelen en dat dan op een gegeven moment echt de stoppen zouden springen.
Ik merk trouwens dat ik nu ik zwanger ben, aan een verwerkingsproces ben begonnen want ik droom 's nachts heel intensief over oude (kleinere) dingen die zijn blijven liggen.
Op een dag komt het toch wel boven ben ik bang.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-05-06 12:11

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 23-05-06 12:11

Shivatjuh01 schreef:
Ik heb bijna geen contact meer met mijn vader. En dat is mijn eigen keuze.
Mijn ouders zijn nu meer dan een jaar uitelkaar, en hij is gewoon
zomaar opeens weggegaan, en heeft ons gewoon in de steek
gelaten.

Volwassenen gaan wel vaker scheiden, maar jij noemt het heel specifiek "in de steek laten", waarom is dat zo voor jou?

Shivatjuh01 schreef:
En opeens, 2 maanden nadat hij weg ging had hij een
andere vriendin.
En raad eens hij werkt ook nog bij haar...

Ik begrijp dit het heel erg moeilijk te begrijpen is vanuit jouw oogpunt, maar als volwassene vind ik dit niet gek hoor.

Jouw vader is gewoon een mens, een man net zoals alle anderen. Een mens die ook liefde en aandacht zoekt in het leven. Waarom zou hij dan niet opnieuw zijn geluk mogen zoeken in de liefde? Of zie je liever dat hij nog heel lang ongelukkig blijft (want hij heeft je immers in de steek gelaten?)

Shivatjuh01 schreef:
Ja, en de geruchten gingen ook al dat mijn vader nog een vriendin had buiten mijn moeder.
Wat denk je dan zelf? Ik geloof hem niet als hij zegt dat hij tot op
het eind eerlijk geweest is.

Geruchten zijn heeeeeeeel gevaarlijk! Zo lang je de waarheid niet kunt achterhalen mag je geruchten niet zomaar voor waar aannemen.

Alleen al met het sturen van geruchten in de wereld kun je iedereen kapot maken hoor!

Shivatjuh01 schreef:
En heb hem gevraagd om te kiezen
tussen mij, en die vrouw. En niet geheel onverwachts koos hij voor
die vrouw. Dat was belangrijker dan mij. Dat doet wel pijn, maar
hij maakt het ernaar, en ik ben een koppig persoon, en ik zal volhouden!

Hihi, dat je koppig bent dat merk ik hoor.

Maar wat WIL je nou eigenlijk van je vader? Wil je nou echt dat hij nooit meer een relatie heeft omdat JIJ dat niet wilt?

Shivatjuh01 schreef:
Ik ga nog voor geen miljoen met die vrouw in een kamer zitten, ik
doe dr wat aan. Als ik haar zie weet ik dat ik mezelf niet meer in de
hand kan houden. Klinkt misschien overdreven, maar zo voel ik het.

Dat mag jij voelen hoor, maar mijn vraag is alleen waarom? ZIJ heeft je vader toch niet bij jou weg gehaald? Volgens mij is je vader een volwassen vent en neemt hij zijn eigen beslissingen, of niet?

**Geplaatst**: 23-05-06 12:13

Re: Geen contact met je vader of moeder?

Geplaatst: 23-05-06 12:13

Mijn ouders zijn ook al heel lang uit elkaar, en ik vind het jammer dat ik wél nog contact heb met mijn vader!
ik ben bijna achttien, maar moet wel nog iedere weken het weekend naar daar gaan slapen (nu van de zaterdagavond tot de zondagmiddag)
mijn vader probeert mij (ook als ik bij men moeder ben)à zijn regels op te leggen, ik moet alles doen wat hij wil, zo niet dan is er serieuze ruzie.
Bij mijn moeder heb ik het goed en het zou zoveel eenvoudiger zijn moest ik niet meer moeten gaan naar men vader, geen rekening moeten houden waar ik dat weekend ben, bang zijn voor weer ruzie te hebben,...
nee, voor mij hoeft het niet...

**Geplaatst**: 23-05-06 12:15

Re:

Geplaatst: 23-05-06 12:15

Urielle schreef:
Dat kan ik me voorstellen. Ik hoop trouwens dat je wel hele goede begeleiding krijgt in je verwerkingsproces? Ik word zelf heel erg agressief van alles wat naar therapie neigt, ook een teken dat er hierbinnen iets niet lekker zit Jouw verhaal van 'het harde meisje' herken ik wel. Ik ben aan de buitenkant ook een harde tante, maar ik weet van mezelf wel dat ik dermate overgevoelig en emotioneel ben dat dat mijn masker naar de buitenwereld is. Ik durfde ook nooit aan de antidepressiva, hoewel ik ze wel voorgeschreven heb gekregen, maar ik was veel te bang dat ik ook nog hedendaagse sh*t erbij zou gaan stapelen en dat dan op een gegeven moment echt de stoppen zouden springen.
Ik merk trouwens dat ik nu ik zwanger ben, aan een verwerkingsproces ben begonnen want ik droom 's nachts heel intensief over oude (kleinere) dingen die zijn blijven liggen.
Op een dag komt het toch wel boven ben ik bang.

Mijn nekharen gaan ook overeind staan bij het woord 'hulp'. Heb al zoveel zielenknijpers gezien en ik zei altijd: "ik ben te goed in manipuleren'. Ik vroeg me altijd af wie er meer hulp nodig had. Ik vind van mezelf dat ik te ingewikkeld denk, kan mijn gedachtes en gevoelens nooit zo goed verwoorden.

Ik werd vanmorgen dus gebeld door de hulpverlener en ik was dus idd bijna in staat om te zeggen: "laat maar", maar ik moet gewoon gaan... Ik moet voor mezelf gaan kiezen, ik moet op zoek naar mezelf.

Over jou kan ik natuurlijk niets zeggen, maar ik ken het zó goed van het harde vanbuiten en het zachte vanbinnen. Eigenlijk ben ik een heel lief meisje

Maar ik kan onwijs om me heen schoppen.

Anti depressiva: NIET DOEN! Je komt er geen steek mee verder. Je leeft als een zombie en als je ermee stopt, dan is het verleden er nog steeds. Ik ben 7 jaar 'kwijt'. Ben inmiddels 24 en heb geen idee meer van wie ik ben, wat ik ben, wat ik wil, wat ik ga doen, moet echt op zoek naar mezelf.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-05-06 12:19

Re: Geen contact met je vader of moeder?

Geplaatst door de TopicStarter : 23-05-06 12:19

dutske schreef:
Mijn ouders zijn ook al heel lang uit elkaar, en ik vind het jammer dat ik wél nog contact heb met mijn vader!
ik ben bijna achttien, maar moet wel nog iedere weken het weekend naar daar gaan slapen (nu van de zaterdagavond tot de zondagmiddag)
mijn vader probeert mij (ook als ik bij men moeder ben)à zijn regels op te leggen, ik moet alles doen wat hij wil, zo niet dan is er serieuze ruzie.
Bij mijn moeder heb ik het goed en het zou zoveel eenvoudiger zijn moest ik niet meer moeten gaan naar men vader, geen rekening moeten houden waar ik dat weekend ben, bang zijn voor weer ruzie te hebben,...
nee, voor mij hoeft het niet...

Ik vermoed dat er een gerechtelijke bezoekregeling is in jullie geval, maar ik kan mij levendig voorstellen dat dat niets meer is voor een "kind" van 18! Het is heel normaal dat dit soort weekeindregelingen in de loop van de puberteit niet meer zo strak nageleefd worden, omdat de kinderen dan echt hun eigen leventje gaan leiden en zo'n bezoekregeling echt niet leuk meer is voor alle partijen.

Ik kan mij ook niet voorstellen dat je nog op je vrolijkst bent bij je vader en je vader dat niet ziet of het hem niets kan schelen.

Waarom kun je daar niet over praten met je vader? Ik kan mij levendig voorstellen dat hij bang is dat hij je niet meer zal zien, maar kun je niet een soort adhoc bezoekregeling met hem afspreken.

Dat je hem gewoon belt of mailt of zo als je wel wilt komen, of is dat lastig omdat jullie bijvoorbeeld ver uit elkaar wonen of zo?

Je kunt overigens ook altijd nog naar de rechter om een herziening van de bezoekregling te vragen. Je bent oud genoeg om gehoord te worden en ik kan je frustratie goed begrijpen.

Ben heel benieuwd naar je antwoord.

**Geplaatst**: 23-05-06 12:20

Re:

Geplaatst: 23-05-06 12:20

Mijn echte vader heb ik ook nooit gezien (toen ik heeeel klein was wel maar kan me daar totaal niks van herinneren)
Een paar jaar geleden heeft zijn nieuwe vriendin/vrouw contact gezocht aangezien zij een dochter hebben wat dus een halfzus is van mij aangezien dat kind benieuwd naar mij was, ze schijnt iets van 2/3 jaar jonger te zijn.
Maar ik ben dr niet op in gegaan, van mij hoeft het allemaal niet. Hij moest mij toen niet en ik hem nu niet al kan dat kind er ook niks aan doen maar ik heb er liever geen contact mee, maar wie weet wat nog komt.
Toen ik 4 was had mn moeder een nieuwe man leren kennen waar ze ong 10/11 jaar samen mee is geweest, van hem heb ik ook mn broertje en zusje en beschouwde hem als mn vader aangezien hij dr wel altijd was.
Hij woont nu een paar jaar in spanje en heb hem sinds die tijd nog 2x gezien, wel belt ie 2x in de maand ongeveer maar dr is verder niet al teveel contact.

**Geplaatst**: 23-05-06 12:21

Re: Geen contact met je vader of moeder?

Geplaatst: 23-05-06 12:21

ik heb nog niet helemaal doorgelezen maar ik heb ook geen contact meer met mn ouders. Mn echte vader al 10 jaar niet meer en mn moeder 2 maanden niet meer. Ook gescheiden toen ik klein was, stalkingen, mishandlingen en ontvoering ( poging ) waren het gevolg. 15 jaar lang last van gehad, diverse rechtzaken geweest en nu eindelijk wat rustiger. Is ook een boek over geschreven en mn moeder is pa sop tv geweest. Hier was ik dus niet mee eens, aangezien het boek over ons gaat en we al genoeg publiciteit hebben gehad. In die tijd dat ik dus kwaad op mn moeder was stierf oma van vaders kant en na lang denken ben ik toch gegaan met mn toebmalige vriend en zusje. Wie loopt er ineens ook buiten, mn moeder. Ze wilde ons controleren of we er kwamen en of we het al waiten. Zij heeft ons opzettelijk nisk gezegt en toeallig kwam ik er zelf achter anders had ik van niks geweten en was oma begraven zonder dat ik het wist. Nu met allebij geen contact meer. Toevallig dat mn vader laatst in winkel was waar ik werk, na 15 jaar zei hij ineens dat hij er voor me was ( had gehoord van mij en mn en ex ziekehuis ed) en dat ik maar weer op bezoek moest komen. ik heb met open mond gestaan en toen hij wegwas snapte ik er nog nisk van. Wat een lef had hij!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-05-06 12:23

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 23-05-06 12:23

Alle mensen, wat hebben jullie allemaal een hoop mee gemaakt!

Ik ben er best van onder de indruk eigenlijk....

**Geplaatst**: 23-05-06 12:25

Re: Geen contact met je vader of moeder?

Geplaatst: 23-05-06 12:25

Bizar dat bij jou de bezoekregeling zo strak wordt gehandhaafd Dutske. Dat is bij mij vanaf m'n 10e niet meer het geval geweest. Mijn pa wist de boel zo te manipuleren (en zeker mij, als 10-jarige) dat ik luid verkondigde mijn moeder niet meer te willen zien.

Ik mocht van de kinderrechter zelf kiezen toen bepaald moest worden waar ik ging wonen. Ik was toen 9. Ik vertelde de rechter dat ik op mijn eigen school wilde blijven, bij mijn eigen vriendinnetjes. Dat waren echter niet mijn belangrijkste redenen. Ik wilde mijn vader niet alleen laten. Vond hem zielig. Maar dat heb ik nooit verteld aan iemand toendertijd.

De hulpverlening is bijzonder gemakkelijk te manipuleren, is mijn ervaring. Mijn vader heeft een zeer agressief verleden, zowel naar mijn moeder als naar mijn broertje en dat was toen ook al bekend. Bij de instanties, en ook binnen de familie en op school ed. Toch mocht ik als 9 jarige zelf kiezen. In de jaren die volgden heb ik kennis mogen maken met mijn vader zoals mijn moeder en broertje hem al kenden. Er is nooit naar gevraagd. Nergens.

**Geplaatst**: 23-05-06 12:28

Re:

Geplaatst: 23-05-06 12:28

Ik ben 17 jaar, k heb het er nog wel moeite mee, maar praat er wel over.
Ik kan me in hem plaatsen, maar doe het met veel moeite.

Het hele verhaal heb ik niet verteld, als ik dat zou doen, ben ik lang bezig. Maar dan zullen jullie begrijpen, waarom ik zo reageer, en ben tegen over me vader etc.

Ik schrijf het wel:

Ik was 5 jaar, toen ik het hoorde. Dat me ouders gingen scheiden. Ik kreeg de zelfde dag (voor ik het hoorde) een barbie, die ik zo graag wou. (als troost)
Maar een 5 jarige snapt het niet als de vader zegt: Mama en ik gaan niet meer bij elkaar wonen.
Als 5 jarige denk je er niet over na, je laat het gebreuren.
Me vader ging in vakantie huisjes, had de eerste maand meteen een vriendin. Me moeder had het zwaar, moest 6 dagen in de week werken, om ons te kunnen onderhouden + het huis.
We kregen een huur huisje. Me vader trok in in het oude huis.
Het was leuk, voor een 5 jarige. 2 huizen, dubbel zo veel vriendjes en vriendinnetjes. Meer aandacht.
Het eerste jaar was of leek wel gewoon.
Me vader haalde me van school, ik dronk wat bij hem, en ik moest alleen naar huis fietsen. (of hij fietste mee, maar dat alleen als me zus er niet was.)
Toen ik 10 was veranderde ik van school.
De K.K. (1e school) daar waren te veel spanningen, ik werd gepest. (ik was een dikkertje, ik at als ik veel emoties had, heb ik nog steeds...) En ik leek op een buitenlander. (ben 100% nederlander)

Me vader deed er niks tegen, hij zei altijd: dat houdt wel op.
Me moeder vond het te erg worden, en praatte met school er mee. Ze zouden er wat aan gaan doen. Ineens werd de school afgebrand, en er was veel spanning op school. Nog meer.
Leeraren gingen weg, er kwamen nieuwe, die de klas niet aan konden. (in 1 jaar, 2 nieuwe meesters gehad) Ik kwam als 9 jarig meisje huilend naar buiten, en liep zo naar huis. Me vader deed niks.

Toen ik net 10 was, veranderde ik van school. Ik ging dichter bij huis, op een gelovige school. Ik geloof niet, en ik had er veel moeite mee. Vrienden had ik niet... Ik was het meisje, dat dik was, en alleenmaar over paarden en hondjes kon hebben.
De eerste schooldag in groep 7, zat ik de hele dag aan me haar. Want ik wou er bij horen... Maar werd nog steeds niet geaccepteerd.
Iets knapte in mij, en daardoor werd ik wat gebekter. Ik kreeg een grote mond tegen de oudere, en zo kreeg ik wat vriendinnen. Van groep 6...
Ach het is een begin niet waar? (niemanad in gr. 7 ging met 6 om.)

Ik ben die twee school jaren met de hakken over de sloot over gegaan. Ik mocht nar de middel bare.

Me vader had inmiddels 3 nieuwe vriendinnen gehad, en ik zag de een na de ander. Donderdag avond, gingen we altijd naar hem toe, zodat me moeder voor d'r zelf iets kon gaan doen.
Maar op de donderdag avond was hij er niet... We stonden vaak voor de dichte deur, en werden door buren opgevangen.

Me vader kwam 2 maanden later met het besluit, dat hij op donderdag avond moest gaan werken. We konden alleen maar in het weekend komen. (zaterdag op zondag.)
Me moeder baalde... Maar had het er voor ons over om die donderdag avond te laten varen.

Ik kwam op de middelbare, en dat was een iets betere tijd. Ik deed meer me best voor school, werd verliefd etc.
Me vader had weer eens een nieuwe vriendin, ik noem haar A.
We mochten haar niet zien.
Ik kwam elke week nog wel langs, om me vader te zien. Want ik miste hem door de weeks vreselijk...
Maar steeds stond ik voor de dichte deur... (ik had het hem elk weekend verteld, dat ik op woensdag vroeg uit was en zou langs komen,)

Me opa werd ziek in 2001. (vader van me vader) Hij was zo speciaal. Hij was lief voor me moeder. Iets wat ik me vader nooit had zien doen.
Ik vroeg oma, of ze aan me vader wou vragen, als opa overleed, of we met ze 3e een stukje mochten hebben. (onze 3 namen.)
Opa is in januarie 2002 overleden...
Heel veel verdriet...
Ik las de krant, las een stukje wat me vader had geschreven. en onder aan stond:
Rust zacht.
R. (me vader)
J. (???)
en de kinderen: E. I. L.
I. en Devica.

Ik keek me moeder aan... Zij wist het al. Hij had de relatie met A verbroken, en is met haar zus vandoor gegaan. (en mijn vraag aan me oma, heeft hij of niet gehoofd of niet gedaan... hij beschouwde ons als 1 gezin... Maar ik had zijn nieuwe vriendin nooit gezien.)

De begravenis kwam er aan. Me moeder, ik en me zus gingen er heen. Toen we er aan kwamen, zagen we hem. Hij kwam naar ons toe, en fluisterde iets in onze oren.
Hij had twee plekjes voor ons, vooraan. Dan konden we alles goed zien.
Maar we waren met ze 3en.
hij was me moeder vergeten... Of wou hij haar er niet bij hebben?

We besloten om met zijn 3e te gaan zitten.
Iedereen zei iets, op het podia (of hoe noem je hjet? voor de kist?)
Me vader zei ook iets.
Maar eindigde met: Rust zacht vader. R. J. en E.I. L

Juist... Hij vergat me zus en mij... Hij heeft er ons nooit bij betrokken.

Na de begravenis is alles veranderd. Ik reed net een jaar paard, en hij zei zelfd dat hij me zou brengen en halen. (hij moest 45 min. voor mij rijden naar me huis bij mama, 10 min naar manege, reed naar zijn oude huis, en hield me om 4 uur op bij de manege, en ging weer naar huis.) Maar hij vroeg er tegen over, dat het hier bij bleef. Hij was verhuisd, en had geen plek voor ons.

Nou dus ik zag hem per weekend 20 minuten... Hij kwam nooit kijken in de les ofzo... Iets wat ik zo graag wou, en vroeg...
26 april 2002 werd ik 13. Een hele gezellige verjaardag. Me moeders familie was er, en ik had de tijd van me leven.
Me vader belde om 9 uur op.
" Hallo jarige jop"
(verhaaltje. hoe oud ik wel niet was. Hij feliciteerde me niet)
"Ik ben verloofd met J."
(zei die tegen me... Ik schrok...)
"Leuk... Gefeliciteerd..." Zei ik tegen hem...
hij blij, en hing op.

Ik begon te huilen... Me moeder ving me op.
Ik was er kapot van. Me verjaardag helemaal stuk... Ik had hem gefeliciteerd, in plaats hij mij...

In 26 april 2003 gebeurde het zelfde. Alleen hij melde dat hij ging trouwen. Een weekend van te voren, vroeg hij of me zus en ikwilde komen op de bruiloft.
Ik zweeg. Hij snapte het niet.
"Wil je niet zien hoe mooi feest het word?" Zei hij.

Ik ben niet gegaan op de bruiloft en me zus ook niet, en kreeg een hele boze brief van me oma.
Ze schold me moeder uit, vervloekte ons gezin op dat mopment.
Ze vond dat me moeder geen kinderen waard was.
Maar het was ons eigen beslissing.. Maar niemand zag dat in de familie.

Onder aan de brief stond: Ik weet zeker dat Opa hier ook heel boos over was.

In 2004 zijn we naar de verjaardag van me oma gegaan. Dat had ze gevraagd.
We kwamen aan, en wie zat daar toevallig... De vrouw van me vader.
We hielden een goed gesprek en ineens zei ze: Hij ovvert zijj weekend voor jou op! Maar eigenlijk willen we ook wat samen doen.

Ik voelde me verdrietig, ik voelde me nou in ieder geval niet goed. Heel schuldig.
Ze zij ook hoe duur paardrijden wel niet was. (Maar hij had het toch zelf aangeboden?)
In 2005 ben ik gestopt op de manege. Het zat me te dwars, en kreeg een nieuw verzorgpaard.
Me vader was heel blij.
Ik vertelde het hem en toen zei die: Nou succes met je verzorgpaard!

Daarna heeft hij niks van zich laten horen. We kregen een kaart thuis gestuurd. Uit frankrijk. Hij was op vakantie, en het was mooi weer!
(terwijl wij in nederland zaten...)

Ik ben geslaagd in mei 2005, (of juni) kreeg alleen een smsje van hem: gefeliciteerd. Kus Pap, en J en de kinderen!

Sinds dien ben ik veranderd. Me moeder kwam achter een heel groot leugen van me vader. (hij had de amementatie zo geregeld, dat alles het minimale was. Maar had in gevuld, dat we elke weekend, en in de vakanties bij hem waren.
De vakanties was: in herfstvakantie bij hem, en in zomervakantie 1 weekje op vakantie met hem.)

We zijn naar advocaat gegaan, hebben alles laten uit zoeken. maar het was te laat. Er kon niks veranderd worden.

Sinds dien zie ik hem niet meer als vader.
Me moeder heeft in sept. 2005 haar vriend ontmoet, en op het moment wonen we bij hem.
Hij is ook gescheiden, heeft 3 lieve jongens! Hij ziet ze 1x in de 14 dagen, maar wilt ze meer zien! Hij doet er ook moeite voor. Maar zijn ex, is er niet mee accord.

Wat ik wil zeggen met dit verhaal (ben hier en daar iets vergeten) is dat elke vader anders is.
Mijn karakter lijkt veel op die van hem (op positieve manier) en ik kan het super goed met me moeder vinden.
Maar hij... Hij heeft het verknald voor mijn gevoel. Niet om me moeder, maar om hoe hij met zijn dochters is omgegaan.

Ik heb nu een 'angst' voor mannen. Durf niet van ze te houden. Dus verliefd worden is voor mij echt een probleem omdat ik bang ben om in de steek gelkaten te worden. Zo als me vader deed.

(ik stop even.. even op adem komen...)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-05-06 12:28

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 23-05-06 12:28

Chubby, ik vind dat ook vreemd hoor.

Overigens is het onze grote angst dat moeder de kinderen mee sleept naar de rechtbank.

Wat ons betreft komt die zitting er in dat geval nieteens, ik zou die arme kinderen dat nieteens aan willen doen. Over loyaliteitsconflict gesproken. Maar goed, die zijn een stuk jonger.