Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-04-06 11:13

Re: hoe gaan jullie met je ziekte om?

Geplaatst: 16-04-06 11:13

ja ik werk voor max 20 uur in de week. Alleen het is een beetje vreemd ik heb maar een contract voor 8 uur. Maar doordat ik begin dit schooljaar erg ziek was en snel geopereerd moest worden heb ik mijn nieuwe opleiding moeten cancelen, en heb kunnen regelen dat ik bij mijn bijbaan extra kon komen werken. Volgend jaar begin ik hopelijk gewoon weer aan t HBO.

Overigens belde de regio tv van utrecht mij laatst over een programma dat ze gaan maken over leven met. Hoe een ziekte je dagelijks leven beinvloed, en ze vroegen of ik mee wilde doen.

**Geplaatst**: 16-04-06 18:06

Re:

Geplaatst: 16-04-06 18:06

Vraagje aan jullie: Hebben jullie weleens dat mensen dingen afschuiven op jullie ziekte. Het zou daar wel weer door komen... En andere opmerkingen. Of mensen die zich er aan ergeren dat jij iets niet kan en dan op zo'n manier dat je dat zelf haarfijn aanvoelt. Omdat ze zelf ergens geen zin in hebben, terwijl jij het graag zou doen als je het kon.

Wat doen jullie met onbegrip? Laten zitten of het juist uitleggen?

**Geplaatst**: 16-04-06 18:13

Re:

Geplaatst: 16-04-06 18:13

AnnemiekvM bij mij op school zeggen ze waarom doe je niet mee met gym ?
..iedereen moet gymen behalfe ik... ja omdat ik een whiplash heb... * ik mag overgens gewoon sporten mar ik heb nou net vrijdag de laatste 2 uur gym en dan zit ik er gewoon door heen*
ze kijken dan wel op een vervelende manier ... ( ze zien niks aan me) maar ik het maling aan.. laat ze maar denken.

**Geplaatst**: 16-04-06 19:26

Re:

Geplaatst: 16-04-06 19:26

AnnemiekvM schreef:
Vraagje aan jullie: Hebben jullie weleens dat mensen dingen afschuiven op jullie ziekte. Het zou daar wel weer door komen... En andere opmerkingen. Of mensen die zich er aan ergeren dat jij iets niet kan en dan op zo'n manier dat je dat zelf haarfijn aanvoelt. Omdat ze zelf ergens geen zin in hebben, terwijl jij het graag zou doen als je het kon.

Wat doen jullie met onbegrip? Laten zitten of het juist uitleggen?

Ik heb het op mijn werk wel eens, dan laten ze mij niets tillen omdat ik geregeld last van mijn gewrichten heb. Wanneer het wel goed gaat en ik het gewoon kan tillen, mag het niet en dat vind ik vervelend.

Het kan ook wel "positief" zijn, zo ren ik vaak op ongelukkige momenten naar het toilet en dan zeggen ze: Oh dat komt door d'r darmen

**Geplaatst**: 16-04-06 19:50

Re: hoe gaan jullie met je ziekte om?

Geplaatst: 16-04-06 19:50

Ik heb niet alles gelezen, als ik meer tijd heb ga ik dat zeker doen.

Wat ik gelezen heb, daar herken ik wel veel in. Ik heb zelf astma en tot 2 jaar terug echt behoorlijk heftig. Zodanig dat ik zelf dacht dat ik niet alles kon en er erg veel rekening mee hield. Toen ik een nieuwe specialist kreeg ging alles met sprongen vooruit. Ik zit nu wel aan een hele hoge dosis medicijnen, maar... ik kan nu gewoon alles. Niemand die iets aan me merkt, ja, dat ik 2 keer per dag een hele batterij pufjes afwerk

Een paar jaar terug was ik er soms wel een beetje depri over, ik vond het vreselijk. Het 'Waarom?' was niet van de lucht, waar ik alsmaar verdrietiger van werd. Sinds het beter gaat baal ik natuurlijk nog wel eens. Vooral als het iets slechter gaat of als ik met m'n neus op mijn overdosis medicijnen wordt gedrukt. Het meeste neem ik voor lief: zoals hetnu gaat is mij heel erg veel waard, maar ook niet álles.
Ik dacht ook altijd dat ik geen dokter kon worden omdat ik astma had, dat dat te hoog gegrepen was (ik ben ook erg snel moe, moet vroeg naar bed, ben snel ziek). Maar na een fikse kuur prednison dacht ik: ik moet het op z'n minst proberen. Ben ingeloot en nu blijkt dat ik in ieder geval slim genoeg ben

, en als mijn gezondheid goed blijft moet het zeker gaan lukken. Volgens mijn specialist is het: 'the only way is up', maar ik ben toch iets angstiger. Het kan beter (lees: minder medicijnen, zelfde resultaat), maar het kan ook nog veel en veel slechter. Het is niet zo dat ik dagelijks bang ben dat het morgen over is, maar het is wel zo dat ik er rekening mee houd dat het niet altijd zo zal zijn als nu. Hopelijk veel beter, maar het kan ook slechter. Dat zorgt wel dat ik van de goede dagen heel erg kan genieten.

[edit] In mijn slechte periode hoestte ik de godganse dag, en echt zo'n doordringend rokershoestje. Daar werd ik op aangekeken (dat moet je toch inkunnen houden, nou geloof mij, dat gaat echt niet als je tegen de COPD aan zit

). Nu is het zo dat als ik iets afzeg, uit voorzorg, want ziek worden is het laatste wat ik wil, dus ik ga niet naar feestjes, dat mensen dat niet echt begrijpen. Jij mankeert toch niets? Nee, moet je mijn nachtkastje eens kijken

Of te wel: in een goeie periode is er niets aan de hand, zie of hoor je niks, ik ben af en toe een beetje benauwd, maar in de vreselijke periodes (prednisonkuurtje-periodes), dan ben ik echt een wrak. Als dat een paar weken is begrijpen mensen het wel, maar als het al jaren is dan snappen ze het niet. Ga dan naar een dokter. Ja, ben ik geweest, maar die vond dat er niet echt iets aan de hand was. Daar werd ik altijd enorm moe van, maar ja, als het goed is wordt het nooit meer zo slecht. Als mijn huidige specialist er mee ophoudt denk ik dat ik wel kan inschatten hoe of wat

(en mag ik zelf voorschrijven, wat een fijn vooruitzicht is dat!)

**Geplaatst**: 16-04-06 23:31

Re:

Geplaatst: 16-04-06 23:31

Ik heb jaren met astma gelopen voordat er een dokter was die dacht dat het dát wel eens kon zijn. Zelfde geldt voor de reuma.
ik denk dat het een van de ergenissen is van de chronisch zieken, Weten dat je wat hebt maar niet doorverwezen worden door huisartsen.
Wat d eastma betreft. In ben jaren veel te laag ingesteld geweest, dus longontstekingen, bronchitis als die ellende. In Nedrland een specialist gezien en daarna ben ik onwijs hoog ingesteld en ben nu klachtenvrij. Nu moet ik weer langzaam afbouwen en kijken met hoe weinig ik toe kan.

Wat dat afschuiven op de ziekte beteft, daar heb ik geen last van, haast niemand wet dat ik ziek ben. Mijn vriendin Trish is eigenlijk de enige die er bewust rekening mee houdt. Als we heuvel op loop (ik woon in de bergen) vraagt ze altijd een paar keer of het nog gaat. Als ik even moet stoppen, doen we dat gewoon.
Oja, en de instructeur was ook altijd wel een beetje ongerust. Die zie er ook niks van als ik het paard even stopzette of in stap overging. Hij vroeg dan alleen of het ging en zei dat ik maar even uit moest rusten.

**Geplaatst**: 16-04-06 23:56

Re: hoe gaan jullie met je ziekte om?

Geplaatst: 16-04-06 23:56

Met mijn hersenbeschadiging krijg ik wel veel scheve gezichten.
Ik kan gewoon echt niet werken, ook niet op een sociale werkplaats. (al geprobeert) Maar ik geef wel honden cursussen, (vrijwillig 1 uur in de week) en ik rij ook wel paard. En dan hoor je mensen vaak zeggen dat ik overdrijf. Maar dat is gewoon niet. En als je dan ook nog verteld word dat je de leuke dingen wel kan doen en werk niet dat ik maar loop te bankethappetappen... Maar mensen zien niks aan mijn uiterlijk, helaas, want word door weinig mensen gelooft. Maar ik ben niet voor niks afgekeurd bij het UWV, ook na de herkeuring...

**Geplaatst**: 17-04-06 13:14

Re:

Geplaatst: 17-04-06 13:14

Ja dat zie je veel. "Je kunt niet werken maar wel leuke dingen doen? " Ze vergeten dat werken een verplichting is waarbij elke dag op nieuw op bepaalde uren prestatie wordt verwacht. En dáár kun je als chronisch zieke niet aan voldoen. Je kunt wel wat doen in de uren/dagen dat je je goed voelt, in je eigen tempo. Maar dat is wel wat anders!!!

**Geplaatst**: 17-04-06 13:17

Re:

Geplaatst: 17-04-06 13:17

Ik maak geen witte bloedcellen aan en daarnaast heb ik MCTD. Hoe ga ik ermee om, tja ik doe altijd maar alsof het er niet is. En als ik veel pijn heb word ik chagerijnig en ga ik meestal een dagje slapen. Echt ermee omgaan kan ik niet eigelijk. God wat stom om dat zo te zeggen, schaam me eigelijk. Ben mn hele leven al ziek dan zou je toch denken dat je een manier had om ermee om te gaan..

**Geplaatst**: 18-04-06 11:37

Re: hoe gaan jullie met je ziekte om?

Geplaatst: 18-04-06 11:37

@AnnemiekvM: heb altijd de neiging om alles uit te gaan leggen en vooral te zeggen hoe vervelend ik het vind als iets niet door kan gaan, want ik heb het idee dat veel mensen het toch een beetje flauwekul vinden (migraine is toch gewoon hoofdpijn, dan slik je wat en ga je door met je leven, ja dahag).

**Geplaatst**: 18-04-06 13:40

Re:

Geplaatst: 18-04-06 13:40

Ik ga niet met mijn ziekte om, ik haat het en heb geen zin om het nu al te moeten accepteren, vind het gewoon (pieppppp) vervelend dat ik het heb, en niet een oude vrouw die al bijna doodgaat die aan het einde van der leven is. Klinkt wel heel erg wreed, maar hun hebben al een heel leven gehad, ik begin pas.

Edit ik heb reuma

**Geplaatst**: 18-04-06 13:46

Re: hoe gaan jullie met je ziekte om?

Geplaatst: 18-04-06 13:46

Zelf heb ik astma.

Hoe ik ermee omga? Pff, soms is het moeilijk.

Ik heb van die periode's dat het ineens veel erger is. Sla ik hele dozen pufjes weg.

Nee, even serieus. Dan zit er allemaal slijm in mijn longen, kan ik amper wat doen of ik stik. Over een jaar gezien zit ik om die reden ook zeker 2 maanden thuis. Helemaal dood op de bank.

Ik hou er wel rekening mee, met gym doe ik met bepaalde dingen niet mee. Ik drink geen melk, daarvan krijg ik slijm in mijn longen. Ik weet dat ik niet een heel weekend achter elkaar in de kroeg kan hangen, omdat ik dan simpelweg weer een week op de bank lig.
Verder kan ik wel vrij veel. Heb ook wel medicijnen en die helpen heel goed, alleen soms een dipje.

**Geplaatst**: 18-04-06 13:55

Re:

Geplaatst: 18-04-06 13:55

Ik heb iets in mijn rug waarvan we de oorzaak niet kunnen vinden. We zijn nu 2 jaar bezig om het te vinden. En het lukt gewoon niet. Nu gaan we kijken of de pijn wel bij mijn rug vandaan komt. (het zou ook bijvoorbeeld, een verkeerd staande voet, of een slechte knie kunnen zijn)
Of het mijn leven beïnvloed? Ja zeker wel. Ik kan niet lang staan, en ook niet lang zitten. Ik kan niet bukken. Ik kan niet meer dan 5 kilo tillen zonder pijn.

Maar emotioneel is het nog veel pijnlijker, vooral omdat de oorzaak niet te vinden is. En ik al voor heel veel mensen bloot heb gestaan. (En dat vind ik zelf totaal niet prettig)
Maar ook, ik kan niet meer mijn grootste passie lang uitvoeren, paardrijden. Als ik 3 weekjes heb paardgereden heb ik weer last. En dat is niet fijn.
Ik was eerder altijd vrij zelfstandig, nu moet ik voor alles hulp vragen. En dat is echt niet fijn.
Ik ben ook gestopt met school (Spw). Omdat ik weet dat dat te zwaar is voor me.
Een passende opleiding/baan zoeken is voor mij erg moeilijk.

**Geplaatst**: 19-04-06 19:09

Re:

Geplaatst: 19-04-06 19:09

Wat ik inmiddels wel heb geleerd is om niet naar anderen (gezonde mensen dus) te kijken, maar te kijken naar wat ik wel kan. En dat is echt heel erg veel meer dan ik ooit had gedacht. Tsja, stappen vind ik stiekem wel erg leuk, maar heb ik nooit echt gedaan. Nachtje doorhalen is een weekje doodmoe zijn en me ziek moeten melden omdat ik gewoon m'n bed niet uit kan komen...

Oh en over in je nakie voor dokters moeten staan: het went. Tenminste, dat vind ik. Een keer op de EHBO in m'n onderbroekie de röntgen ingegaan. Ik was blij dat ze eindelijk een ftoo gingen maken, ik verging inmiddels van de pijn... Thoraxfoto's (longen), dat is ook geen pretje, maar dan vooral omdat je tegen zo'n IJSKOUD apparaat aan moet gaan staan met je blote tieten, bij voorkeur in de winter *brrrrrrrrrrr*
Misschien een geruststelling: alle jonge dokters hebben onderzoeken op elkaar mogen oefenen (geen inwendige onderzoeken btw), dus staan regelmatig met z'n allen halfnaakt (in ondergoed, soms zelfs zonder bh) in de klas. En dat vind ik een stuk onprettiger dan in het ZH. Als ik er beter van kan worden vind ik het namelijk helemaal niet erg, maar nu is het wel voor het leren maar toch... liever niet

**Geplaatst**: 19-04-06 19:13

Re: hoe gaan jullie met je ziekte om?

Geplaatst: 19-04-06 19:13

tuurlijk went het om bijv. zoals bij mij, in je blote kont op de onderzoekstafel te liggen. Maar ik blijf het verschrikkelijk vinden, en ik begin er steeds meer een afkeer tegen op te bouwen.

**Geplaatst**: 19-04-06 19:18

Re:

Geplaatst: 19-04-06 19:18

Laui! schreef:
Thoraxfoto's (longen), dat is ook geen pretje, maar dan vooral omdat je tegen zo'n IJSKOUD apparaat aan moet gaan staan met je blote tieten, bij voorkeur in de winter *brrrrrrrrrrr*

Héél vervelend idd, om met je blote bovenkant tegen dat k-k-koude bord te gaan staan!!

Dat je er in je (bijna) blote nixje staat heb ik btw nooit zo`n probleem gevonden.
Wel zorg ik er altijd voor dat ik overal netjes *ahum* geschoren ben voor ik naar de dokter ga!

Je weet immers maar nooit wat voor een onderzoeken ze dan weer willen gaan doen....

**Geplaatst**: 19-04-06 20:57

Re:

Geplaatst: 19-04-06 20:57

ja ach, ik loop rond met een hersentumor, een inwendige computergestuurde drain, evenwichtsstoornis, geheugenverlies (af en toe), autisme. ik hjeb dus wel n aardig rijtje. maar aan mij is er ook niks te zien, dus is er veel onbegrip vanaf. zelfs vandaag op stage. heb nog ruzie gehad met de bedrijfsleidster omdat ik niet wou opstrooien met een paard in de stal aangezien ik weet dat ik zijn benen lek steek. werd ze boos, dus ik weer boos terug..

maar goed, voor de rest ben ik n redelijk normale jongen aan de buitenkant, alleen heb ik lang haar om mijn littekens te verbergen van de operatie..

**Geplaatst**: 19-04-06 21:09

Re:

Geplaatst: 19-04-06 21:09

Ik heb ME
Overgehouden aan door blijven werken met pfeiffer.

Het beïnvloed voor een groot deel mijn leven.
Ik kan maar halve dagen werken, langer trek ik niet en die halve dagen voelen al aan als vroeger 15 uur, zwaar lichamelijk werk.
Helaas geen uitkering daarnaast, want een ME-er stelt zich aan

Als ik dan over mijn grenzen ga krijg ik ook een migraine achtige hoofdpijn.
Dan is geluid licht enz ook teveel.
Het enige wat dan kan is donker naar bed.

De vooroordelen van de mensen die doen pijn.
Ik kan namelijk alles, alleen betaal ik daar een prijs voor.
Zoals de hele dag feest, met bijv. een bruiloft.
Niemand ziet dan wat aan me.
Ook omdat ik ondertussen geleerd heb toneel te spelen en flink over mijn grenzen te gaan.
Voor iets leuks als een bruiloft heb ik dat over.
Want de prijs die ik dan moet betalen is 3 dagen knallende koppijn en totaal geen energie meer voor zeker een week.
Maar dat zien mensen niet, dus denken ook dat je je aanstelt.

Verder beïnvloed het me leven, omdat ik niets meer kan onthouden.
En dat terwijl ik dat vroeger heel goed kon.
Nu ben ik een echte vergiet met grote gaten.

Verder gooi ik woorden door elkaar, of kan helemaal niet meer op een woord komen.
Mijn vriendje is er goed in hints

Type fouten zie ik dan ook niet meer en maak de raarste zinnen.

Ook word ik duizelig als ik teveel gedaan heb, kan niet in een rechte lijn lopen, knots zo met mijn schouder vol tegen het deur kozijn.

En vaak spierpijnen, maar daar heb ik nog het minste last van, want die pijn lijkt te wennen.

Maar eigenlijk gaat het toch best goed.

Ik heb me er voor een stukje bij neer gelegd. (helemaal kan denk ik nooit)
Er tegen vechten heeft geen nut, kost alleen maar energie.
En als ik zie dat ik alles kan, alleen wel in mate, dan heb ik niks te klagen.
Genoeg mensen die een heleboel echt niet meer kunnen.
En dan heb ik niks te klagen.

**Geplaatst**: 19-04-06 21:17

Re:

Geplaatst: 19-04-06 21:17

Oja, vergeten erbij te zetten. Ik kan niet naar school en niet werken. Ben 17 en nu al 100% afgekeurt. En niemand in de omgeving die het snapt, want je ziet niks aan me...en dat is soms erg moeilijk

**Geplaatst**: 19-04-06 21:19

Re: hoe gaan jullie met je ziekte om?

Geplaatst: 19-04-06 21:19

dat lijkt me erg frustrerend als het door een officiele instantie niet wordt erkend.

ik heb met zo'n

hoofd bij het UWV gezeten, puur omdat ik het echt echt echt niet wilde zo'n uitkering. Nu zie ik ook wel in dat ik geen 40 uur kan werken en ik zo toch redelijk gelijk sta aan mijn leeftijdsgenoten.

En toneelspelen, herkenbaar, heel herkenbaar

**Geplaatst**: 19-04-06 21:26

Re:

Geplaatst: 19-04-06 21:26

Ik heb mijn eerste lustrum met Poly Arteriitis Nodosa erop zitten. Het is een auto-immuunziekte die je bloedvaten aantast.
Toen de ziekte vastgesteld werden, waren de vooruitzichten niet best.

Ik heb het zo snel mogelijk geaccepteerd, stel dat ik 85 word, en ik zou een hekel hebben aan mijn eigen lichaam, want die maakt mij ziek, dan moet je een heeeeeeeellllllleeeeeee lange tijd een hekel aan jezelf hebben.

Nadat ik 3 jaar ziek was, had ik het even heel erg moeilijk, ik wilde graag werken, maar kon het niet, het ging alleen maar ten koste van mijn zwakke gezondheid. En in eerste instantie hadden ze me nog maar een jaar of 2 gegeven en ik was er nog steeds, dat klopte voor mijn gevoel niet.

Ik ben volledig afgekeurd, geniet van de dingen die ik kan, ik laat mijn omgeving niet meer beslissen van wat ik wel en niet kan.
Ik weet eindelijk na 10 jaar redelijk naar mijn lijf te luisteren.
Ik heb gelukkig geen pijn nu de ziekte in remissie is, alleen last van een beperkte energie voorraad. En een zwakke weerstand.
's Morgens slaap ik altijd, zodat ik 's avonds nog gezellig bij mijn man kan zijn.

En ik besef dat er gelukkig altijd weer ergere dingen en kwalen zijn dan mijn eigen ziekte.

**Geplaatst**: 19-04-06 21:28

Re:

Geplaatst: 19-04-06 21:28

Laui! schreef:
Wat ik inmiddels wel heb geleerd is om niet naar anderen (gezonde mensen dus) te kijken, maar te kijken naar wat ik wel kan. En dat is echt heel erg veel meer dan ik ooit had gedacht. Tsja, stappen vind ik stiekem wel erg leuk, maar heb ik nooit echt gedaan. Nachtje doorhalen is een weekje doodmoe zijn en me ziek moeten melden omdat ik gewoon m'n bed niet uit kan komen...

Dit is echt zo.

eerst vergeleek ik ook met mensen die wel alles kunnen (althans dat denk je, want die spelen misschien ook wel toneel)
Nu kijk ik ook wat ik nog wel kan.
En dan word het toch ineens heel anders

En merk je dat het allemaaal nog veel erger kan en dat je niet eens zo hard mag klagen

**Geplaatst**: 20-04-06 09:56

Re:

Geplaatst: 20-04-06 09:56

Ik vergelijk mezelf opzich met niemand. Vind het soms alleen erg moeilijk om te zien hoe iedereen alles lijkt te kunnen doen, en ik dus niet.
Moeilijk dat bijna niemand snapt dat je wel naar school wilt, maar het niet kan.
Moeilijk dat ik elke ochtend helemaal stijf ben en hartkloppingen heb, en me voel als een oude oma.
En alsje dan een dagje laat merken dat je je poedersuiker voelt, moet je niet zeiken. En dat is dus MIJN eigen fout. Ik doe altijd net alsof er niks aan de hand is.

**Geplaatst**: 20-04-06 11:11

Re:

Geplaatst: 20-04-06 11:11

Het is echt een hele ontdekking om te zien wat je nog wel kunt. Het glas is halfvol!
Toneelspelen doe ik alleen niet (echt). Ik ontken niet dat ik ziek ben (heb ik gedaan en ik ben erg hard op m'n plaat gegaan), maar ik ga me ook niet als slachtoffer gedragen. Het is ok om soms een beetje verdrietig te zijn, doe ik ook. Ik denk regelmatig: f*ck, waarom kan ik nou niet gezellig mee gaan met stappen? Al hield ik het een hele nacht vol, dan wordt overal overmatig gerookt en dat trek ik gewoon zeker niet. Ik weet dat ik zo'n nachtje doorhalen met eenhoop cola wel red, de dag erna kun je me opvegen, maar dan heb ik wel lol voor 10 gehad

. Het hardst baal ik alleen als ik weer eens te laat naar bed ben gegaan (12 uur is te laat, om 11 uur moet ik er echt inliggen, hoewel, ik ben nu ook nog erg moe) en vroeg op wil, als ik dan wakker word en nog véél te moe ben draai ik me lekker nog een keer om. Tot ik eruit ga, dan is het al veel te laat en baal ik dat ik niet vroeger naar bed ben gegaan. Ik heb verder wel geleerd om dingen te laten waarvan ik weet dat het niet goed voor me is

**Geplaatst**: 20-04-06 13:19

Re:

Geplaatst: 20-04-06 13:19

Ik heb reuma en in het begin toen ik het te horen kreeg heb ik zowat tegen alles aangeschopt wat ik maar kon vinden....heb het mijn ouders en broers ook best moeilijk gemaakt maar waarschijnlijk had ik dat nodig om het een beetje te verwerken.

Inmiddels ben ik al weer jaren verder...reuma is er niet beter op geworden en er zijn nog een aantal dingen bijgekomen onderandere dat ik ook slechtziend ben geworden door medicijngebruik.
Kon me redelijk redden met medicijnen die ik gebruikte maar wat wil het geval??? Ze worden niet vergoed omdat ik...de verkeerde soort reuma heb!! Je zou ze toch he?
Ik kon met dat medicijn weer lopen....ik zag een stuk beter maar ho maar dat ik het nog krijg...(wie weet is het nu wat makkelijker met het nieuwe zorgstelsel maar ik verwacht niks)

Op dit moment ben ik zwanger van ons 2e kindje en gaat het niet helemaal goed...lopen kan ik inmiddels niet meer....zit thuis...als ik weg wil moet ik altijd iemand mee hebben want autorijden gaat ook al jaren niet meer...en dan...dan wordt ik wel eens ontzettend kwaad op mijn lichaam.
Ik wil nog zoveel...ben pas 33 en dan hoor je toch flink in de weer te zijn...lekker stoeien met je dochtertje...stadten...nieuwe dingetjes kopen voor 2e kindje....nesteldrang krijgen ha ha ha en flink poetsen maar dat zit er niet in.
Ik geniet wel hoor...en het zal straks ook wel ietsjes beter gaan als ik iets meer medicatie mag gebruiken.