Geplaatst: 04-04-06 10:51 CKdamour schreef:Ik stond ook echt te kijken van het 40 uur werken en een paard.
De vervelendste dingen die ik tot nu toe meemaak is dat mensen zeggen je klachten serieus te nemen maar ze vervolgens negeren. Echte vriendinnen heb ik al niet meer over sinds ik ziek ben.
Ik heb wel besloten nog naar de pabo te gaan, waar ik erg tegenop zie.. enkel en alleen vanwege de vermoeidheid.
Ik probeer niet te gaan slapen 's middags, omdat ik dan 's nachts slechter slaap en omdat ik niet goed uit bed kom dan en ik moet toch eerst nog naar de paardjes voor het donker.
Wat ik ook erg vind is dat ik niet op mezelf kan gaan wonen omdat ik geen bijbaan kan nemen. Dat trek ik gewoon niet. Moet bij alles wat ik doe dus heel erg op mijn geld letten want moet alles doen van de studiefinanciering. Daarbij heb ik dan het geluk dat ik redelijk wat krijg omdat mijn ouders beiden niet werken, maar wanneer je ziektekosten, kosten voor m'n paardje en kleding eraf trekt blijft er ook niks over om een keer iets leuks te doen.
Nieuwe kleding zit er al vaak niet in. Moet het echt van de mega uitverkoop of tweedehands hebben
Nou en daar werd ik zo pissig van he in het begin. Heb het nu geaccepteert, men begrijpt het niet, zien niks van buitenkant, ja een lijkbleek/grauw gezicht, maar ik begrijp het al niet, laat staan hun, maar frustrerend is het wel. Roepen dat ze het niet erg vinden, maar intussen kloteopmerkingen viavia horen als ze vragenw aar ik ben en dat er dan iemand zegt: "oh die is moe " en er dan zo'n hoofd bij trekken..nee, dat soort mensen heb ik maar afstand van genomen, vreten alleen maar meer energie, omdat ik er juist heel graag bij wil horen, mee wil doen met dingen, maar wat gewoon momenteel nog niet lukt..en wat dacht je dan van elke keer wéér uitleg geven waarom je niet fulltime werkt en dat men aardig doet bij je uitleg, maar je de veroordeling voelt achter je rug om en denken dat je lui bent..erg verdrietig wel.
Gezien ik alleen vrijwillig werk momenteel, om juist in de maatschappij te blijven en ook voor mn gevoel, leef ik van een uitkering, inieminiebeetje elke maand. Nooit mee kunnen doen, uitverkoopjes afgaan en steeds weer zeggen, nee ik kan niet mee, heb geen geld. Nou kan je vertellen, dat is alles behalve leuk. Hoewel ik wel gelukkig ben met mn leven, ja ik zou alles over hebben voor meer energie en een normale baan, maar heeft ook met stukje acceptatie te maken.
Ik heb het gekregen toen ik op de middelbare school zat. Ik veranderde van een sociaal populair meisje in een vermoeid onzeker geval. En ik heb er géén één vriend of vriendin aan over gehouden. Daardoor zat ik echt nog dieper. Ik wilde zo graag maar het lukte niet. Nu gaatr het een stuk beter 
Ik heb een geweldige vriend die er begrip voor heeft, had een geweldig paard waar ik erg veel energie van kreeg en ik ga zelfs weer naar school 
Ik denk dat iedereen het hier ook wel weet dat het heel belangrijk is dat je steun hebt als je te horen krijgt dat je ME hebt waardoor je in een klap de controle over je lichaam, energie, dagen, toekomst kwijt bent. 
hehe.. ik wil dit topic graag blijven volgen 
