Bokt.nl

Shadow0 schreef:

Een ontzettend ingewikkelde situatie, en voor het grotere geheel heb ik niets. Volgens mij zijn jullie nu bezig met de opties die er zijn, maar met niet-willen is het erg lastig. Dan hou je denk ik over om alert op de achtergrond te zijn, mocht de situatie veranderen dan is het meeste al in gang...

Voor je tijd daar: probeer de tijd een beetje voor te structureren en in te delen, met bovendien een aantal praktische doe-dingen. Dingen als tafel dekken voor de lunch bijvoorbeeld. Misschien boodschappen doen, en dan zou ik dat dus niet al meteen om 9 uur 's ochtends plannen, maar ergens waar het ook voor jou een beetje een break geeft. En afspraken met je broer en eventueel mensen verder in je omgeving of je hen mag bellen als de emoties hoog oplopen, of dat iemand langs komt voor een mini-bezoekje zoals een kopje thee.

Dit is bovendien het moment voor diamond painting, mandala's kleuren of legpuzzels. Je kunt dan namelijk bezig zijn aan tafel en er toch gewoon 'zijn'. als er iets is wat je moeder misschien leuk vindt, zou ik dat zeker proberen.

Een serie kijken of een boek lezen of een podcast luisteren zijn juist dingen waarin je je wat meer kunt afzonderen.

En heel veel sterkte.

Hilary schreef:

Meldcodes etc heb ik geen verstand van maar… toen mijn opa geopereerd moest worden incl opname is mijn dementerende oma op een soort spoedplek opgenomen in een verzorgingshuis. Dat was toen ook gelijk definitief; opa moest thuis ook nog herstellen en dat ging echt niet samen met ook de zorg voor oma.
Helaas was het niet het beste verzorgingshuis, maar de situatie voor opa werd zo wel beter.
Hij weigerde overigens geen hulp, maar oma was zelf af en toe wat recalcitrant

Ik weet niet of jullie situatie vergelijkbaar is om opname te bewerkstelligen voor je moeder, maar ik wilde de tip/ervaring wel meegeven.

Rauka schreef:

Och jeetje wat een toestanden en zorgen.

Ik heb geen tips. Net zelf meegemaakt met mijn grootouders die, ver in de 90, alles samen hebben gedaan in het leven en dus ook dementeren. Mijn moeder en tante hebben zich helemaal uit de naad gewerkt en niet geslapen van de zorgen. Het was ook een buitengewoon zorgelijke situatie, maar het was voor kinderen en kleinkinderen onmogelijk er constant naast zitten en hun hand vasthouden. We kunnen simpelweg niet alle ongelukken voorkomen... Dat stukje loslaten vond mijn moeder enorm moeilijk.

Uiteindelijk is het opgelost en zijn ze naar een verpleeghuis gegaan.

Geen idee of dit helpt. Wellicht een stip aan de horizon dat dit op de een of andere manier voorbij gaat...

Om de tijd door te komen volgende week helpt wellicht mijn tactiek. Met mijn opa is inmiddels geen gesprek meer te voeren, door de dementie snapt hij helemaal niks meer(en raakt heel gefrustreerd en boos) maar mijn opa (inmiddels alleen) waardeert mijn aanwezigheid enorm. Ik pak altijd de krant en schuif er terloops eentje onder zijn neus. Ik ga lezen, binnen een paar minuten pakt hij m ook op en zo zitten we in vrede samen. Zoals Alet zo mooi zegt, samen alleen zijn.

Heel veel sterkte lieve Imre...

Hutcherson schreef:

Wellicht helpt het om het bemoeizorg team in te schakelen?
https://www.regelhulp.nl/onderwerpen/ps ... md%20(oggz).

quintusgl schreef:

Jemig imre, dat is pittig. En de zorg zal ook heel zwaar zijn als jullie daar zijn. Waar is de CM VAN?(ZINN, Icare ....?).
De CM kan contact hebben met de huisarts. Thuiszorg zou aan de bel kunnen trekken. En er zijn nog meer acties die je kunt ondernemen. Bel maar als je even wil babbelen.
Sterkte

ZEJA schreef:

Ik wil wel een kleine tip geven en die is hopelijk niet nodig.

Hou de deur goed op slot.
Want de verandering van haar dagelijkse leven kan heel erg invloed hebben. Haar vaste ritme is ontregeld en dan kan de dementie ineens heel erg hard gaan jammer genoeg.
Het hoeft niet kan wel dus wees er in ieder geval op voorbereid.

Esplen schreef:

Je zou erover na kunnen denken om mentorschap of curatele aan te vragen. Je kunt dit zelf op je nemen of door een externe partij. Zo heb je meer inspraak omdat het duidelijk is dat ze haar eigen keuzes niet goed kan overzien en onder invloed staat van haar partner. Mocht er een plek vrijkomen in het verpleeghuis en hij wil daar een stokje voor steken heb je op deze manier inspraak en kun je kiezen voor wat goed is voor je moeder.

pmarena schreef:

Wat vervelend inderdaad, als je zo de indruk hebt dat partner zijn best denkt te doen maar je moeder niet daadwerkelijk helpt op de juiste manier.

-knip-

Wellicht scheelt het als je het aankleed als iets om jullie te helpen, ipv. iets om hunzelf te helpen.
Ik zou het ook niet meer echt vragen maar gewoon streng er in zijn van 'dit gaan we zo doen want wij trekken het niet op deze manier. Hier zijn de spullen, gebruik ze alsjeblieft want wij zitten anders met de ellende straks'.

Deertje schreef:

Mijn vader had ook dementie, Lowie Body dementie. Hij is ondertussen overleden. Mijn moeder was ook ervan overtuigd dat ze alles alleen ging doen.... maar je snapt hem wel, dat is ze niet kunnen blijven volhouden.

De partner/mantelzorger van je mama, zal op een bepaald moment toch realiseren dat het niet meer gaat alleen, ze zal steeds minder goed te been worden, beginnen vallen, haar hersenen gaan dingen beginnen zien die er niet meer zijn en dan wordt dit een pure uitputtingsslag voor haar mantelzorger. Helaas vooraleer ze zich dit gaan realiseren, zal er eerst iets moeten gebeuren. Bij mijn mama was dat mijn vader was gevallen midden in de nacht, en dat zij, door hem te willen oprapen een paar treden naar beneden is gevallen van de trap en zichzelf had bezeerd. Het werd ook een mentale uitputtingsslag, hij werd steeds agressiever, zag dingen die er niet zijn, en mijn moeder werd mentaal doodop. Ze had nooit nog rust, zowel niet overdag als 's nachts.

Uiteindelijk, is ze dan, ook na lang aandringen van ons, akkoord gegaan met 1 namiddag vader in een soort van dagbesteding opvang te plaatsten, ze kwamen hem halen met een busje en brachten hem weer terug. Toen realiseerde ze zich hoe moe ze wel was. Die ene namiddag werden er twee... en drie... Die had ze gewoon nodig om weer op krachten te komen, ze was al jaren aan het overleven.

Uiteindelijk kwam mijn vader enkel nog in het weekend naar huis, omdat hij steeds meer medische zorg nodig had, en hij heel snel erger werd. Ze vertelde mij onlangs dat ze het zo lang heeft geprobeerd omdat ze enorm veel schrik had om alleen te zijn, ze kon hem niet loslaten, ook al was hij al lang niet meer de man van vroeger

CharleyT schreef:

Dit speelde bij een tante van me, vriend probeerde haar compleet naar zijn hand te zetten ook op financieel vlak. Gelukkig waren haar 3 kinderen erg alert en konden voorkomen dat zij onder druk van haar vriend het testament ging veranderen volledig ten gunste van vriend. De oudste van de kinderen is gelukkig door de rechtbank benoemt tot bewindvoerder en mentor zodat vriend nergens meer over kon en mocht beslissen.

EvaC schreef:

Wat een heftige situatie, TS!

Qua situatie in hoe je je richting je moeder voelt en er tegenop ziet om dagen met haar door te brengen kan ik me goed inleven. Mijn moeder is vergelijkbaar qua gesteldheid sinds ze 10 jaar geleden 2 hersenbloedingen heeft gehad. Het enige dat ik je mee kan geven is dat NAH ontzettend vermoeiend is voor degene die het betreft. Dus ik zou geen hele entertainmentplannen proberen te maken, die houdt ze hoogstwaarschijnlijk niet vol.

Mijn complimenten voor hoe jij en je broer dit oppakken. Je moeder mag trots zijn dat ze 2 lieve en behulpzame kinderen heeft.

Tips heb ik helaas niet voor je omdat ze dus zorg weigeren, of iig haar vriend. Die situatie is bij mijn ouders gelukkig anders. Die rollator moet je gewoon meenemen als het kan, dan kan je moeder oefenen en ervaren hoe het haar kan helpen.