Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-05-25 11:45

Geplaatst: 05-05-25 11:45

Zo heftig zeg..ik denk dat je alleen maar trots kunt zijn op jezelf dat je zo snel en goed gehandeld hebt. Ik hoop dat je vriendin er niks aan overhoudt en er weer helemaal bovenop zal komen. Ik snap wel dat het een rollercoaster aan emoties oproept..zoiets verwacht je ook niet, al helemaal niet op die leeftijd.

**Geplaatst**: 05-05-25 12:09

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 05-05-25 12:09

Heel veel sterkte de komende tijd! Je hebt goed gehandeld denk ik en meer had je niet kunnen doen! Ik hoop dat je vriendin er weer helemaal boven op komt

sterkte!

**Geplaatst**: 05-05-25 12:19

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 05-05-25 12:19

Sterkte, dat is niet niks. Wat goed dat je zo snel 112 gebeld hebt. Ik wil ook niet dat mijn dochter de badkamerdeur op slot doet, je weet nooit wat er kan zijn. Er zijn geen vreemden in huis dus dat hoeft gelukkig ook niet.

**Geplaatst**: 05-05-25 12:22

Geplaatst: 05-05-25 12:22

Heel veel sterkte! Je hebt goed gehandeld.

Een goede vriendin van mijn dochter kreeg een hartstilstand rond haar 19e verjaardag. Ook met coma etc. We zijn 2 a 3 jaar ongeveer verder en het gaat prima met haar! Rijdt weer auto, doet weer een opleiding.
Fysiek heeft ze er met name wat problemen in haar benen aan overgehouden. Lang stil staan of lang aan stuk lopen, blijft moeilijk. Ze is ook wel stukjes uit geheugen kwijt (met name geschiedenis, aardrijkskunde, en meer van die middelbare school info). Maar qua karakter, humor, persoonlijkheid niets verandert en ze functioneert dus weer prima.

Dus hou goede moed, het is niet van vandaag op morgen maar het kan echt weer goed komen.

**Geplaatst**: 05-05-25 12:23

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 05-05-25 12:23

Wat schrikken, veel sterkte.

**Geplaatst**: 05-05-25 12:26

Geplaatst: 05-05-25 12:26

Wat ontzettend heftig dat je dit hebt moeten meemaken. En wat mag je trots op jezelf zijn dat je zo snel gehandeld hebt. Dankzij jou heeft je vriendin een kans op overleven gekregen. Een groter geschenk kan je een ander niet geven.

En nu staat alles even stil, dat is prima. Gun jezelf die tijd. Of je nu al wat moet beslissen over je huis, ik zou het even op zijn beloop laten. Nu zou je beslissen op basis van emotie.

Heel veel sterkte. Voor jou. Voor je vriendin (en alle betrokkenen)

**Geplaatst**: 05-05-25 12:33

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 05-05-25 12:33

Wow dat is wel traumatiserend hoor , wat je hebt mee gemaakt!
Snap dat je nog niet aan het werk kan, maar het geeft wel afleiding.

Het heeft tijd nodig om het een plekje te geven en je vriendin ligt nog in het ziekenhuis te vechten voor haar leven.

Doe rustig aan en luister goed naar je lichaam en geest.

Misschien is EMDR therapie voor de toekomst iets voor je?

:knuffel:

**Geplaatst**: 05-05-25 12:48

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 05-05-25 12:48

allereerst een groot compliment, je hebt hartstikke goed gehandeld!
Dankzij jou heeft je huisgenootje een kans om verder te gaan

Ik snap zeker ook je angst en alertheid voor mensen om je heen, het is iets wat je waarschijnlijk niet hebt zien aankomen en waardoor je compleet verrast werd, toch heb je ondanks die enorme stress waar je onder stond de juiste keuze gemaakt en de hulpdiensten gewaarschuwd.

Ik zou zeker gebruik maken van de psycholoog in het ziekenhuis, ookal heb je een eigen psycholoog, deze kijkt er misschien anders tegenaan.

Nogmaals hulde en veel sterkte.

**Geplaatst**: 05-05-25 12:48

Geplaatst: 05-05-25 12:48

Wow.... wat ontzettend heftig zeg !
Heel veel sterkte voor jullie allemaal 1 :knuffel:

**Geplaatst**: 05-05-25 12:59

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 05-05-25 12:59

Heel veel sterkte!
Je hebt het juiste gedaan en in het vervolg er van is er geen goed of fout.
Doe vooral wat goed voor jou voelt en spreek alles zo veel mogelijk uit.
Maak gebruik van de handvatten die slachtoffer hulp je geeft en de steun die je vanuit je omgeving krijgt.

Het is voor jullie allebei niet niks wat er gebeurd is.

Heel veel sterkte voor jou om er mee te kunnen dealen en alles goeds en volledig herstel voor je vriendin gewenst.

**Geplaatst**: 05-05-25 13:42

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 05-05-25 13:42

Je doet je best,en je hebt goed gehandeld .

Achteraf is altijd alles te overdenken.

In zo'n situatie moet je snel denken. En dat deed je goed.

**Geplaatst**: 05-05-25 13:52

Geplaatst: 05-05-25 13:52

Heel veel sterkte. En je hebt goed gehandeld door 112 te bellen.
Als je het moeilijk hebt maak ook gebruik van slachtofferhulp en de huisarts heeft ook nog mogelijkheden. Je kunt er nu gebruik van maken, maar ook later. Het is niet iets wat bij een 'nee hoeft niet' direct een nee blijft. Volg je gevoel.

Ik heb mijn vader gereanimeerd en kreeg ook slachtofferhulp aangeboden. Niet nodig gehad, maar iedereen is anders en je weet nooit hoe je reageert. Hetzelfde bij paniek, iedereen, zelfs de meest getrainde mensen kunnen eens in paniek raken. Ik weet ook niet of je in paniek geweest bent toen het gebeurde, maar het doet er ook niet toe. Je hebt gehandeld zoals jij kon en dat is het belangrijkste. Ook kan het zijn dat je later nog eens slachtofferhulp o.i.d. nodig hebt.
Mijn moeder was er ook bij toen m'n vader een hartstilstand kreeg. Ging allemaal wel ok, totdat er in de kerk ook iemand in elkaar zakte en ze dus daar nog een reanimatie moeten doen. Toen kwam alles weer heftig terug. Die reanimatie in de kerk kwam vrij snel na de reanimatie van mijn vader. Maar omdat het in een kerk gebeurd is, is er geen slachtofferhulp zo aangeboden, dus ik ben toen mee geweest naar de huisarts met mijn moeder. Die heeft veel gehad aan de praktijkondersteuner.
Dus als je het nodig hebt, doe het gewoon.

22 is erg jong, dan verwacht je het ook echt niet (bij niemand eigenlijk, een hartstilstand komt altijd onverwacht). Maar hoe jonger, hoe makkelijker een lichaam vaak herstelt. Nu is er nog niet echt wat van te zeggen, maar het kan ook zo zijn dat het helemaal weer in orde is met een paar weken. Je weet het niet. Er kan ook restschade zijn. Op dit moment kun je nog gewoon hoop hebben. Maar je hebt er geen schuld aan en moet ook proberen om geen schuldgevoel te krijgen. Je kon niet meer doen, want je kon ook niet bij haar komen.

Het naar adem snakken wat je mogelijk gehoord hebt kan ook 'gasping' geweest zijn. Dat is wel een heel naar geluid kan ik je vertellen. Als je dat eens in het echt gezien of gehoord hebt, dan herken je het ook zo weer.

Verder is het zo dat wat je gezien en gehoord hebt van je vriendin toen dit gebeurde en de hulpverleners er waren, je het nooit meer zult vergeten. Ik weet ook nog echt alle details. Maar dat hoeft niet erg te zijn, vergeten moet niet je doel zijn. Je moet het een plekje weten te geven en daar kan soms iemand bij helpen. Dat je de rust weer vindt en geen schuldgevoel houdt.

Of je wel of niet weer naar huis moet, doe het niet overhaast. Als het nu nog gaat bij je vriend, praat er over en volg je gevoel. Ga desnoods eerst een keer kijken, of drink met je vriend of iemand anders een kopje koffie of thee weer in je eigen woning.
En misschien is het mogelijk om de schade te laten repareren als je er niet zelf bij bent, dat je pas weer daar gaat kijken als het weer netjes is.

Nogmaals heel veel sterkte en hoe dit afloopt weet je gewoon nog niet. Je hebt gedaan wat je op dat moment kon doen.

**Geplaatst**: 05-05-25 14:05

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 05-05-25 14:05

Ach lieve TS wat een heftige ervaring. Je hebt hartstikke goed gehandeld, maar logisch dat je gaat wat als'en en je je ontzettend rot voelt over wat er in je huis en met je vriendin is gebeurd.

Ga met veel mensen erover praten, professioneel en in je eigen kring. Na verloop van tijd gaat het heftige ervan een plekje krijgen bij je en zal je leven weer wat meer in balans komen :knuffel:

**Geplaatst**: 05-05-25 14:16

Geplaatst: 05-05-25 14:16

Hele heftige ervaring! Fijn dat je met je eigen psycholoog kan praten, vermoed dat dit wel belangrijk is.

Mijn vriendin heeft mij geholpen (hulp geroepen) toen ik een hersenbloeding kreeg op 17 jarige leeftijd. Zij was 16. Dit heeft echt impact gehad zeker omdat de hulp net op tijd was.

Heel veel sterkte, hoop dat je vriendin er (goed) bovenop komt..

**Geplaatst**: 05-05-25 14:22

Geplaatst: 05-05-25 14:22

Zelf heb ik bij slachtofferhulp gewerkt en zij kunnen je zeker ondersteuning bieden, ook met het naar het huis gaan.

Ik snap je angsten en die zijn ook volkomen begrijpelijk want wat jij hebt meegemaakt is natuurlijk zo onverwacht, daar kan je je niet op voorbereiden. Gelukkig was je thuis en heeft je vriendin daardoor een kans.
Veel sterkte en blijf erover praten.

**Geplaatst**: 05-05-25 14:32

Geplaatst: 05-05-25 14:32

Het klinkt nu als een vreselijk cliche, maar het gaat slijten. Dat heeft echt tijd nodig en ja je gaat de eerste tijd zorgen maken bij alle mensen die je tegen komt en die afwijkend gedrag vertonen, dan stokt je adem even in je keel en slaat je eigen hart een slag over. Maar dat gaat steeds minder vaak gebeuren en uiteindelijk ga je het een plekje kunnen geven. Praten helpt! en dan vooral met mensen die de ervaring herkennen en iets soortgelijks meegemaakt hebben. Zelf heb ik mijn schoonmoeder gereanimeerd, dit is helaas niet gelukt en ik heb daar in het begin veel last van gehad, ik droomde ervan, checkte meerdere keren per nacht of mijn partner nog ademde en als iemand een hoestbui kreeg dan had ik zwetende handpalmen. Maar nu is het een aantal jaren terug en ondanks dat ik het nog een keer meegemaakt heb met iemand die een allergische reactie kreeg heb ik er nu geen last meer van. Maar super knap hoe jij gehandeld hebt! En het allerbelangrijkste: wees lief voor jezelf en als je wilt praten staat mijn pb box open.

**Geplaatst**: 05-05-25 14:36

Geplaatst: 05-05-25 14:36

Je hebt heel goed gehandeld. En dat je het nu lastig vind om naar huis te gaan of er te zijn is heel normaal.
Ik heb bijna 1,5 jaar geleden ook iets in deze richting mee gemaakt met mijn vriend. Hij bleek een aneurysma in de hersenstam te hebben die helaas gescheurd is. Ik heb ook 112 moeten bellen. Zelf reanimatie gestart tot de hulpdiensten er waren. Hij is hieraan helaas overleden.
Het heeft bij mij een week of 7 geduurd tot ik weer in bed “kon” slapen. En ik heb er weken last van gehad met naar boven lopen. Omdat het boven gebeurde en je vanaf de trap precies naar de plek keek waar hij lag.
Een van die redenen waren dat ik de inrichting van die kamer iets veranderd heb, zodat t zicht met erin lopen/kijken anders is.
Hier is het inmiddels bijna 1,5 jaar geleden. Maar die hele gebeurtenis komt nog regelmatig in mn gedachten voorbij.
Gelukkig goede begeleiding gehad van een psycholoog. Niet zozeer voor een behandeling, maar ik heb veel gehad aan 1000000x mijn verhaal kunnen doen en het bespreken van een gevoel en “hoe werkt je hoofd” in deze.

Heel veel sterkte en ik hoop op een positive update.

**Geplaatst**: 05-05-25 14:43

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 05-05-25 14:43

Wat heb je goed gehandeld TS!
Dankzij jou leeft je vriendin nog .

Mijn moeder heeft een aantal jaar ook een hartstilstand gehad , en is 43 minuten gereanimeerd…
Heeft het godzijdank overleefd.
Ik duim heel hard dat je vriendin er goed uit mag komen , heel veel sterkte !

**Geplaatst**: 05-05-25 14:45

Geplaatst: 05-05-25 14:45

Wat een heftige ervaring joh!
Het is heel normaal hoor dat je nu totaal niet jezelf bent en je je zo voelt. Het is traumatisch wat je hebt mee gemaakt.

Goed dat je veel er over praat met elkaar en ook hier over schrijft op Bokt.

Ik hoop dat je vriendin er snel weer bovenop komt en jij ook.
Hele dikke knuffel en sterkte gewenst

**Geplaatst**: 05-05-25 15:47

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 05-05-25 15:47

Toen ik net EHBO en reanimatie cursus had gedaan, net 20, zakte een oudere man op het marktplein in elkaar. Dus reanimatie gegeven, helaas heeft hij het niet gered. Dit was een onbekende voor mij maar de impact was wel heftig. Laat staan dat het bij een naaste gebeurd, veel sterkte en hopelijk krijgen jullie komende week bepaalde antwoorden die positief zijn.

**Geplaatst**: 05-05-25 22:13

Geplaatst: 05-05-25 22:13

Wat heftig ts! Maar wat heb je super goed gehandeld! Daar mag je echt trots op zijn.

De nasleep kan voor mensen die er naast staan erg heftig zijn. Nu ging het ook nog om een bekende wat het dan ook nog heel dichtbij maakt.

Als je er langdurig laat van hebt, zoek dan zeker hulp! Ik ben ook wel angstiger na een hartinfarct van mijn vader , tot betrekking op andere mensen. Mijn moeder en ik waren daarbij en schrikken sindsdien ook sneller van harde geluiden in huis. Vind het ook altijd nog niet heel fijn idee als mijn vader alleen thuis is.

Op mijn werk heb ik daar ook wel eens last van als ik een harde klap hoor of iemand hoor gillen/schreeuwen zit mijn hart soms echt in mijn keel. Vaak is gelukkig loos alarm en puur dat er iets op de grond valt of iemand is een keer boos. Maar mijn hoofd gaat ook vaak wel uit van het ergste.

Maar naarmate de tijd verder gaat , zal het ook minder worden. Nu is het logisch met alle bijkomende emoties. Het hoort er allemaal bij.

Sterkte en beterschap voor je vriendin en een heel spoedig herstel!

**Geplaatst**: 05-05-25 22:52

Geplaatst: 05-05-25 22:52

Wat ontzettend heftig, maar je hebt gehandeld en gedaan wat je kon doen. Ik zou de hulp die wordt geboden accepteren, het kan sowieso geen kwaad en kan helpen bij de verwerking. Lijkt me ook nog erg emotioneel dat er nu nog niet bekend is of het goed gaat komen met haar. Probeer de tijd te nemen die het nodig hebt en het andere even los te laten. Je mag en kan voorlopig bij je vriend blijven, als je het financieel zo ook even red probeer je dan nog niet te druk te maken over het huis.

Ik vind het zelf altijd wel lastig dat als ik zoiets lees en ook meerdere reacties ik vaak zelf denk waar ben ik mee bezig in mijn leven. Er is zoveel wat ik zou willen doen en misschien is het zomaar afgelopen. Maar om dingen te kunnen doen is er dan weer geld nodig, dus ga ik gewoon weer verder met de normale gang van zaken en hoop ik nooit spijt te krijgen dat ik misschien dingen niet heb gedaan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-05-25 12:55

Geplaatst door de TopicStarter : 07-05-25 12:55

Excuses voor de late response. Ik moest even de energie vinden om te antwoorden, maar bedankt aan iedereen voor de lieve woorden en de steun.

Ook bedankt aan iedereen die in een soortgelijke situatie gezeten heeft om even jullie verhaal te doen. Ik haal daar wel steun uit, ik heb zelf niemand in mijn omgeving die in zo'n situatie gezeten heeft, en dat voelt best eenzaam, of ja toch ook heel moeilijk om verdriet of begrip te delen. En uiteraard ook aan iedereen die iemand op deze manier verloor ongelofelijk veel sterkte. Y;(

Ik heb gisteren een poging gedaan om een halve dag te werken, ik voelde meteen al dat dit te veel was. Deze middag heb ik dat ook aangegeven. Ik heb een job met veel verantwoordelijkheid en doe de communicatie van verschillende projecten, maar elke meeting is het ene oor in en het andere oor uit. Ik ben er niet bij, ik slaap ook nog steeds heel slecht en heb intussen ook een keelontsteking gekregen van de vermoeidheid.

Het moment van de gebeurtenis ben ik wel heel erg in paniek geslagen. Ik zag haar letterlijk 'dood' op de grond liggen, uit de badkamer getrokken worden en (in mijn hoofd) lang gereanimeerd worden. Ik wens dat niemand toe en had dat liever zelf ook helemaal niet gezien. Ik heb kort daarna nog een paniekaanval gehad, maar sindsdien niet meer. Emoties komen ook echt in golven, gisteren ging echt niet goed.

Ook de hele woonsituatie vind ik een hele lastige. De kans dat ze nog terugkomt is quasi onbestaande. Ik mis het comfort van mijn eigen huis, maar wil daar niet wonen zonder haar. Financieel kan dat ook niet, maar mijn maag keert bij de gedachten dat er iemand anders haar kamer overneemt. Mijn vriend zijn appartement is te klein, hij zei zelf ook dat ik altijd welkom ben maar wij beide niet gelukkig gaan zijn hier. Ik merk dat we nu al te veel op elkaars vel beginnen te zitten omdat er gewoon geen privacy is en we beide ook telefoontjes/meetings hebben en van thuis uit werken. Hij woont hier nog maar 6 maanden, dus opzeggen en samen iets nieuws zoeken is ook niet meteen een oplossing...

**Geplaatst**: 07-05-25 13:11

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 07-05-25 13:11

ik snap je paniek zeker hoor, ik heb zowel in functie in de spoedhulpverlening en als burgerhulpverlener diverse reanimaties gedaan en gezien, zowel bij bekenden als bij onbekenden, ouderen en een keer een kind.
Het maakt zeker verschil (voor mij) of je iemand kent of niet, mijn allereerste reanimatie van jaren geleden kan ik ook zo nog terug halen, ik loop regelmatig langs het huis en kan het nog van minuut tot minuut uittekenen, net als de reanimaties bij bekenden, en al die andere meldingen zijn vervaagd. Het klinkt raar, maar dit gevoel gaat echt slijten.
Je hebt het enige goede gedaan en ik denk dat dat gevoel bij jou moet indalen en je daar vrede mee leert hebben. Zeker bij een bekende is dat heel moeilijk om dat voor elkaar te krijgen dus vandaar zou ik je adviseren de ziekenhuis psycholoog te bezoeken, die hebben hier ervaring mee en je kan ook bespreken wat er gedaan is en wat je gezien hebt.

**Geplaatst**: 07-05-25 13:47

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 07-05-25 13:47

Dat snap ik helemaal. Ik had bijvoorbeeld wel mijn webshop maar verder totaal geen inkomen. Dus die paniek herken ik ook.

Mocht je willen mag je altijd een pb sturen om te praten