Bokt.nl

Goof schreef:

Celebi schreef:

En een coach gespecialiseerd in mensen met autisme?

Ik zou ook een coach zoeken die hem hierin kan begeleiden.
Ik heb zelf een aantal jaren gewerkt als ambulant coach voor jongeren met ASS en had ook een cliënt op het mbo die geen woord op stage durfde te uiten, maar daardoor ook niet mee kwam en de stage niet ging halen. Ik ondersteunde op stage, leerde cliënt standaardzinnen zodat deze altijd kon reageren en handelen etc.
Zoiets kan iemand een stuk zekerder maken en echt heel helpend zijn.

VuurVleugels schreef:

Hier autisme en ADHD en ik heb er inmiddels mijn werk van gemaakt. Als er íets is wat ik heb geleerd in bijna 32 jaar neurodivers zijn in een neurotypische wereld, en van met enorm veel neurodiversen spreken in mijn werk, is het dat je een omgeving moet zoeken waar je écht jezelf mag zijn. Ik heb jaren- en jarenlang in de verkeerde omgevingen gezeten waar ik altijd maar probeerde zo neurotypisch mogelijk te zijn om er 'in te passen', en ik ben er helemaal aan kapot gegaan. "Life begins at the end of your comfortzone" zeggen mensen heel leuk, maar voor AuDHD'ers (autisme+ADHD dus) is die comfortzone het enige wat ons overeind houdt.

AuDHD'ers vangen miljoenen extra prikkels per minuut op omdat wij extreem veel meer zenuwuiteinden hebben dan neurotypische mensen. Dat komt omdat het 'pruning', het snoeien van 95% van de zenuwuiteinden wat in de babytijd al plaatsvind, bij AuDHD'ers juist nauwelijks gebeurt. En als je jezelf dan óók nog de hele dag zo neurotypisch mogelijk moet gedragen door middel van maskeren (en dat gebeurt ook al als je vriendelijk en beleefd moet glimlachen tegen iemand terwijl je eigenlijk veel te moe bent voor sociale interactie) dan loop je op een gegeven moment gewoon vast en val je uit.

Ik werk nu met neurodiversiteit binnen Defensie (mocht je zoon z'n IT stage binnen Defensie willen lopen, stuur me een berichtje. Kunnen altijd kijken of er iets mogelijk is!) in een team waar héél veel ruimte is voor uitingen en kenmerken van autisme en ADHD, en het is echt een verademing. Als ik overprikkeld raak mag ik de meeting uit, ik mag mijn werk indelen zoals ik wil, ik heb echt goede en fijne afspraken kunnen maken met mijn leidinggevende over communicatievormen waar we beiden mee uit de voeten kunnen... Het is heerlijk. Voor mij echt nooit meer een werkplek waar ik me volledig moet voegen naar de neurotypische standaard, en het alleen maar vanuit mij moet komen steeds. Juist door deze werkplek is mijn zelfbeeld gigántisch verbeterd en ben ik compleet van mijn imposter-syndrome afgekomen (voor mensen die de term niet kennen: het idee dat je elk moment door de mand kan vallen op werk, dat mensen door gaan hebben dat het een fout was om je aan te nemen omdat je eigenlijk helemaal niks kan - enorm verlammende en saboterende gedachte).

En dat is dus ook mijn bezwaar tegen Sociale Vaardigheid cursussen bij neurodiversiteit: ze werken maskeren in de hand. Je leert er zo neurotypisch mogelijk te zijn. Net als het trucje van small talk aanleren: voor een neurotypisch iemand die niet van small talk houd is dat vermoeiend maar 'oké, het moet maar'. Maar voor een neurodivers iemand kan smalltalk echt he-le-maal slopend zijn, zo'n gesprekje van 3 minuten slokt de helft van de energie voor die dag op. Omdat élk signaaltje wordt opgepikt (wenkbrauwtrilling, mondhoektrek), omdat elke seconde bewust wordt nagedacht over wel/geen oogcontact en hoe lang dan, omdat elk woord zorgvuldig afgewogen moet worden. En óók omdat neurodiverse mensen met 80% meer negatieve feedback te maken krijgen in hun leven, zoals iemand hierboven ook al zei: 'zit toch eens stil', 'stel je niet aan', 'doe niet zo raar', 'waarom kan jij nou nooit eens normaal zijn'. Dat doet echt iets met een kind/mens! Dus werkelijk waar álle (micro)bewegingen, uitdrukkingen, intonatie en woorden worden op een weegschaal gelegd. Dat sloopt je.

En goed, niet iedere AuDHD'er is hetzelfde natuurlijk, als je er één hebt ontmoet heb je er één ontmoet. Maar we zien wel een forse trend bij deze doelgroep, waaronder dit dus. En als iets zó veel energie kost en er geen automatisering in komt, waarom dan aanleren? Zodat ze misschien nét makkelijker aan een baantje komen? Maar als in dat baantje dan wordt verwacht dat je aan small talk doet, hoe handig is het dan om dat baantje te willen?

Ik weet natuurlijk niet hoe het met zijn opleiding en stage zit, of jullie zelf een plek uitzoeken of dat hij ergens geplaatst wordt. Maar hoe dan ook zou ik zeggen: maak een autisme/ADHD-vriendelijke stageplek prioriteit nummer 1! Als hij de plek zelf zoekt heb je het meer in de hand, maar ook als hij geplaatst wordt, hamer er dan bij zijn school op dat ze echt even goed de tijd/moeite nemen om een geschikte plek te vinden. Liefst een plek waar ze fijne ervaring hebben met neurodiversiteit. Daar is school natuurlijk ook bij gebaat, want niemand zit te wachten op extra begeleidingsgesprekken en/of uitval. En jij en je zoon al helemaal niet

Hem leren dat hij zichzelf niet mag zijn gaat zijn zelfbeeld absoluut niet verbeteren. Dat zelfbeeld haat pas omhoog op een plek waar hij er gewoon mag zijn zoals 'ie is

Het is balen dat zijn hakken zo hard in het zand gaan van autisme centra etc., want ik denk zelf dat een goede psycho-educatie training, dus een training waar iemand leert wat AuDHD is en hoe dat zich uit bij die persoon specifiek, iemand véél meer kan leren over meedraaien in de maatschappij dan een sociale vaardigheidstraining van welke soort dan ook. Zit hij op sociale media? Er zijn véél TikTok en Instagram accounts tegenwoordig van mensen met autisme/ADHD/AuDHD... Gewoon werkende mensen met een gezellig leven, die hun ervaringen delen als neurodiverse mensen in een neurotypische wereld. Daar kan hij misschien ook veel herkenning in vinden wat een zaadje zou kunnen planten van zelfacceptatie, en misschien zelfs wel zelfliefde

journee schreef:

Heeft je zoon online tijdens het gamen ook geen contact met anderen? Dat het vooral in 'real life' eng is zeg maar?
Ik heb niet echt ervaring met autisme, maar met pubers dan weer wat meer.
Ik weet ook niet hoeveel nadruk er is op alles wat hij niet goed kan tegenover de dingen waar hij wel goed in is? Als je vaak hoort dat je dingen anders moet doen is dit ook niet goed voor je zelfbeeld, ook niet als iemand het goed bedoeld. Dan helpt het om ook vaak te horen wat je wel goed doet en dat je ook jezelf mag zijn en gewaardeerd wordt voor wie je bent.

Betreft stage zou ik het misschien ook anders aanpakken. Dus niet tegen je zoon zeggen dat hij het niet goed doet of moet veranderen, maar de bal juist aan de andere kant leggen. Dus het stage bedrijf vooraf inlichten en benaderen en gewoon uitleggen hoe jouw zoon in elkaar steekt. Dus zijn sterke punten aanhalen, zijn minder sterke punten (gebrek aan sociale vaardigheden) en kijk of het bedrijf hier rekening mee wil/kan houden.

Best kans dat als jouw zoon minder het gevoel heeft dat hij zich aan moet passen, maar dat hij gewoon geaccepteerd wordt voor wie hij is, hij al meer zelfvertrouwen krijgt en uit zichzelf meer uit zijn schulp kruipt.

Normaliter wordt er een stage gelopen in de richting van de studie, dus dat zou ook in de IT zijn. Grote kans dus dat hij daar ook meer gelijkgestemden tegen zal komen.

ikkeniet schreef:

Zijn motoriek is niet je van het, hij valt met regelmaat van de fiets en struikelt veel, die moet je niet met een dienblad met glazen laten lopen en zeker niet als hij zich geen houding weet te geven. Tevens helpt forceren ook niet, hij weet niet hoe het moet gewoon. We hebben bijvoorbeeld ook wel 1000 maal herhaald vroeger dat je hallo zegt als je ergens binnenkomt. Het is heel lastig uitleggen. Hij weet niet hoe het moet, dat moet m echt geleerd worden en dan komt de verlegenheid er nog over.

Als ik dit lees heeft je zoon misschien ook wel DCD.
Vroeger werd er altijd gezegd " het is een onhandig kind"
DCD is een spierspanningstekort zonder neurologische reden, oftewel ze weten niet hoe dat komt.
Wel zie je vaak dat het samen valt met autisme en/ of ADHD. Hoogbegaafdheid is er ook bekend bij.
Ze werken soms beter alleen, en dan is computers een geweldig iets voor ze.

Onze jongste zoon heeft het, Robbie Williams en Einstein ( had het ) ook.
Automatiseren is vaak lastig. Je moet ze blijven vertellen dat ze gedag moeten zeggen bij het binnen komen. Inleven van emoties van een ander lukt ook niet altijd.

Verara schreef:

Maar school dan? Waar is überhaupt de begeleiding vanuit school?

Mijn oudste is een vergelijkbaar kind, en bij overgang naar het mbo hebben (hij en) ik meteen ondersteuning aangevraagd.
Het eerste jaar liep dat trouwens stroef omdat de mentor destijds vond dat hij niet autistisch was en het prima zo kon, dus allerlei dingen tegenwerkte.
Ja, beste man, dat is nou maskeren
Zijn ondersteuning was toen wel fijn, had hij echt een klik mee, en kon hij goed mee praten. Zij heeft hem ook super begeleidt tijdens stage.
Nu heeft hij een nieuwe mentor, en loopt alles beduidend soepeler en fijner. Hij mag de les uit of koptelefoon dragen en krijgt nu een training spreekangst.

Trouwens. Hij had het het eerste jaar behoorlijk zwaar in de klas, drukke, ongemotiveerde medeleerlingen.
Maar op stage, tussen de volwassenen, bloeide hij helemaal op.

kiki1976 schreef:

Ik werk in een bouwmarkt en wij hebben regelmatig leerlingen vanuit het speciaal middelbaaronderwijs.

En ik vind het iedere keer weer bewonderingswaardig hoe het grootste deel zich ontwikkelt.

Ze hebben doorgaans 1 persoon aan wie ze gekoppeld worden, en als het goed gaat mogen ze vaak ook helpen op een andere afdeling.
Vaak starten ze op elektra, dit is blijkbaar echt de juiste afdeling om te starten.
Gaan echt 1 op 1 mee in het proces, helpen geen klanten overigens.
Daarna willen er vele meer leren over verf. Een afdeling die ze zo enorm trekt. Als ze zo ver zijn dan gaan ze heel langzaam aan ook daar helpen.

Ze zien binnen komen als in elkaar gedoken persoon, die het liefst in de stelling willen verstoppen. Naar zelfstandig vermengen en klanten helpen.

Maar ook hele drukke personen, zonder praat rem binnen zien komen. Overal vooraan staan, kletsen tegen iedereen ( ook overal heel druk, luid doorheen praten). Heel druk, geen concentratie.
Na een half jaar stage ( 2x 5 uur per week) ze zo zien ontwikkelen. Naar rustiger, zelfs klanten kunnen helpen

journee schreef:

Persoonlijk ben ik ook niet zo'n fan van het Nederlandse onderwijs systeem dat eigenlijk alleen schoolplicht omvat in plaats van leerplicht, waardoor voor veel kinderen hun schooltijd niet aansluit bij hun behoeften. Net als het plakken van labels soms ook negatieve reacties uit kan lokken.
Dat je zoon niet beoordeeld wil worden op zijn 'labels' kan ik dan ook goed begrijpen.

Over pubers in het algemeen, die kunnen vaak flink eigenwijs zijn, ook zonder 'label'.
Als ouder probeer je zoveel mogelijk je best te doen voor je kind en zoveel mogelijk hobbels in hun leven glad te strijken. Dat wordt inderdaad lastig als je kind hier niet voor open staat. Aan de andere kant is iemand voor de wet op zijn 18e volwassenen en zelf in staat om weloverwogen beslissingen te nemen.

En soms komt die beslissing inderdaad niet overeen met wat een ouder het beste acht. Toch heeft een tiener vaak wel die ruimte nodig om zijn/haar eigen fouten te mogen maken. Dat hoort ook bij hun ontwikkeling.

Als een tiener zelf geen probleem ervaart en niet openstaat om hier iets mee te doen is alles onbegonnen werk. Of iets zinvol is valt of staat volledig met de inzet die een tiener er zelf in wenst te investeren.

En hoe frusterend het als ouder ook is, soms kun je er alleen maar voor ze zijn om je kind op te vangen en te ondersteunen als de dingen fout lopen.

Dus meer voor je eigen gemoedsrust: houden van is soms ook loslaten. Soms kun je alleen adviseren en moet je de beslissing volledig aan je (volwassen) kind zelf overlaten.

Goof schreef:

Ik vind de posts van vuurvleugels heel goed.
Ik ben het er echter niet mee eens dat het aanleren van basis communicatieve vaardigheden gelijk staat aan 'niet jezelf mogen/kunnen zijn' en 'maskeren'. Je hoeft namelijk jezelf niet weg te cijferen, het aanleren van bepaalde vaardigheden kan daarnaast bestaan en helpend zijn.

TS, de grens tussen puber en ass is zooo enorm lastig. Wanneer is gedrag een blokkade vanuit ass en wanneer is het 'gewoon' pubergedrag? Dat blijft altijd een zoektocht.
Je zoon gaat een stage lopen die hij ook graag wil? Leuk! Hoe oud is hij trouwens?
Ik hoop dat je ergens een fijne coach/begeleiding kan vinden die hem zichzelf laat zijn, maar die hem wel kleine dingen kan aanleren om het leven net ietsje makkelijk te maken.
Een ander dingetje (en misschien helemaal niet van toepassing op jou); durf jij ook los te laten? En dan bedoel ik niet dat je je zoon op zijn bek moet laten gaan, maar krijgt hij voldoende kansen om zelf te proberen zonder dat jij erbij bent?
Mijn client had een bijzonder zorgzame moeder die alles wilde regelen en (geen grap) zelfs al het huis van de buren had gekocht toen het te koop kwam zodat client daar kon gaan wonen en zij kon blijven zorgen. Ik heb moeder toen een periode op echt helemaal non-actief gesteld (en dat accepteerde ze!) en wat bleek; client bloeide op als een malle! Hij had nooit geleerd te praten, te regelen, te ondernemen want alles werd altijd geregeld. Client bleek het prima zelf te kunnen. Het enige dat moeilijk bleek was spontane gesprekken met anderen en daardoor dus die stage.

Benfan schreef:

Praten over interesses werkt bij ADHD'ers en andere spicybrain mensen nu gewoon het beste. Ben zelf ook een van beide kanten. Hij houd van gamen? ga daarmee bezig, alleen computer of ook tabletop? Hier in Emmen heb je bv een game-winkel die ruimte heeft voor alles wat je er maar omheen kan bedenken. Van boardgames, tot Warhammer, DnD en allerlei andere zaken. Vaak trekt het 'dezelfde' mensen. Allemaal een beetje anders, allemaal een spicybrain dat in de huidige maatschappij soms niet heel makkelijk meekomt.

Wat zijn dus zijn interesses? Wat doet hij graag, waar praat hij graag over?

journee schreef:

Wintu schreef:

Met reguliere pubers geef ik je gelijk hoor. Zo ben ik zelf ook opgevoed, flink op je snufferd gaan, daar steek je wat van op. Alleen zo werkt dat niet helemaal bij iedereen helaas.

Als school aankaart problemen te verwachten met het vinden van een stageplek vanwege een bepaalde aanwijsbare reden, dan moet je er wel wat mee. Wij laten hem zoveel mogelijk in zijn waarde, maar als we hem compleet zijn gang laten gaan in wat hij wil en niet, dan redt hij zich niet in de wereld en kan hij zijn opleiding niet af maken.

Ik begrijp jouw zorg en gevoel volkomen hoor. Wat ik vooral even voor jou wilde relativeren is dat veel ouders met reguliere pubers tegen dezelfde problemen aan lopen als jullie.

En dat het heel lastig is om een puber iets te laten doen wat ze niet willen. En eigenlijk moet je dat ook als iets heel positiefs ervaren, dat jouw zoon voor zichzelf een streep kan trekken en dat sommige dingen voor hem absoluut onbespreekbaar zijn. Dat laat namelijk zien dat hij voor zichzelf op durft te komen en persoonlijk vind ik dat een heel waardevolle eigenschap.

Dat die stage er moet komen vanwege zijn studie en dat je daar over in de war zit snap ik ook. Wat jij zelf en iemand anders ook al aanhaalde is dat het soms ook heel veel verschil maakt wie de studiebegeleider is en hoe die de situatie aanpakken. Daarin zit een wereld van verschil.

Dat de mogelijke oplossing dus niet alleen bij jouw zoon hoeft te liggen (hoewel dat zeker een optie is) maar dat het zoeken naar een geschikt stage adres een andere optie kan zijn. Ik weet niet of je bekend bent met stagemarkt? Maar daarop worden voor veel studies stages en leerbanen aangeboden.

Vind jouw zoon het lastig om face to face te solliciteren, begin dan eerst met een mooie digitale sollicitatie. (dat gaat hem vast makkelijker af gok ik zo maar ) Daarbij kun je dan ook zelf nog wat ondersteuning aanbieden.

Daarnaast is het via stagemarkt misschien mogelijk om voorafgaande aan de officiële stage een vakantiebaan te zoeken bij een bedrijf wat hem aan staat? Dan is de druk nog niet zo hoog en als het bevalt heeft hij meteen een fijne stage plaats.

Ik hoop dat jullie straks op zijn school een goed gesprek hebben en dat je nu in elk geval wat overwegingen naar het gesprek mee kunt nemen. In sommige gevallen kan ook de docent een duwtje in de goede richting gebruiken om de student op het juiste spoor te zetten.

Celebi schreef:

Misschien ook fijn om te weten: in de IT is neurodiversiteit heel normaal. De IT is erg veelzijdig en juist de programmeerkant kan je heel fijn zelf zoeken naar een plek die bij je past met meer of minder klantcontact of contact met collega's. Veel thuiswerken, lekker op je eigen eilandje je ding doen of juist wel sparren met collega's of klanten: het kan vaak allemaal en het is maar net waar je solliciteert en hoe je het met je werkgever afspreekt.

Wanneer je de juiste stageplek kan vinden is dat een hele mooie start. Het zou fijn zijn als de school kan helpen met het zoeken van een geschikte plek? Ik weet vanuit mijn opleiding dat docenten regelmatig lijntjes uitgooien voor studenten. Zeker als het gaat om ADHD/autisme lijkt het me dat ze best wat bemiddeling kunnen bieden voor een stageplek? Wanneer je eenmaal een stageplek gehad hebt gaat het sowieso veel makkelijker.