Bokt.nl

Wildgirl schreef:

SnuitjeLove schreef:

Ik denk dat er qua praten niet zoveel meer te halen valt, ik ben niet onzeker meer over mijzelf, heb een positief zelfbeeld en zou mijzelf ook niet meer depressief noemen. Toch voel ik dagelijks enorme spanning in mijn lichaam, verkramp ik snel en voel ik mij enorm opgejaagd en onrustig in mijn hoofd.

Ik licht even een stukje van je tekst eruit. Het mooie aan je lijf is, is dat het nooit liegt. Het geeft duidelijk aan dat het zich niet goed voelt alleen lukt het jou niet de juiste begeleiding te vinden waardoor je het kunt genezen.

Waar ben je bang voor? Ik denk dat als je op die vraag antwoord kunt geven je een heel eind verder komt want je lijf schreeuwt 'angst'(uitgaande van de symptomen die je omschrijft).

Dat, icm zelfstandig gaan diagnosticeren, geeft mij de indruk dat je nog nooit een psycholoog hebt getroffen die echt tot de kern komt.
Heel simpel gezegd: voor je gevoel heb je alles geprobeerd maar je lijf geeft aan dat je nog niet op het 'juiste knopje' hebt gedrukt.
Er zit dus nog het eea wat je fysiek niet kunt tackelen, mentaal wel maar dan wel bij de juiste persoon.
Ik zou in jouw geval op zoek gaan naar een nieuwe psycholoog en daarbij opletten dat het een zwaargewicht is.

Heel veel succes!

Mo_Noah schreef:

SnuitjeLove schreef:

Dankjewel voor de tips tot nu toe, fijn dat mijn boodschap duidelijk op jullie overkomt. Ik ben cognitief ook erg sterk zoals iemand anders hier ook zij. Dat maakt dat ik heel goed kan omschrijven wat ik heb meegemaakt zonder er iets emotioneels bij te voelen. Echter mijn lichaam reageert wel heftig. Zo kan ik tegen mijn therapeuten vertellen over mijn ergste trauma's terwijl ik daar zit met een glimlach. Mijn lichaam reageert echter heel heftig op die momenten maar in mijn hoofd voel ik dat niet, zoals trillen, koud, zwarte vlekken voor ogen en discociatie.

Ik heb eerder gelezen over hapottherapie en naar aanleiding van jullie reacties denk ik dat dat ook de goede hoek is. Ik ga kijken of er iets in mijn omgeving zit.

Over therapie met dieren ben ik niet heel erg overtuig. Hoewel een dier je natuurlijk erg kan spiegelen vraag ik mij af of je daarmee echt tot de diepere laag komt. Daarnaast vraag ik me af hoe belastend het is voor zo'n dier om met de emotionele pijn van een mens opgezadeld te worden.

Ik ga ook even googelen naar Traumacentrum en de boeken tip. Ik vind boeken lezen over deze thema's ook erg fijn dus tips zijn altijd welkom.

Op basis van wat je in je eerste stuk vertelt denk ik dat Traumacentrum Nederland goed zou kunnen passen om vanuit een andere ingang je trauma's te verwerken. Ze richten zich daar wel erg op de 'A criterium trauma herinneringen ' waarbij je echt fysiek onveilig was, minder om herinneringen waarin je vooral emotioneel onveilig was of tekort bent gekomen. Het kan dus zijn dat je vooral van dat laatste last hebt en dat dat niet (helemaal) past of voldoende is.
Wat mooi is is dat ze daar veel werken vanuit een lichaamsgerichte benadering.
Een mooi en goed boek wat heel erg past is van Bessel van der Kolk, 'The body keeps the score' of Traumasporen in het Nederlands. Misschien kun je je daar eens in verdiepen
Verder wordt er veel gewerkt met de Polyvagaaltheorie en daar kun je je ook over inlezen of een vrijgevestigd therapeut vinden die daar ook mee werkt

Janneke2 schreef:

SnuitjeLove schreef:

Emdr heeft mij in het verleden wel geholpen om van extreme herbelevingen af te komen. Maar heeft de lichamelijke onrust niet verminderd.

Hiephoi, dat is al heel wat.
... maar emdr is werkt stap voor stap, laag voor laag (ipv 'bij toverslag').

Ik vroeg me dus af of je sessies hebt gedaan op de lichamelijke onrust zelf (los van de herbelevingen die weg zijn).
In een bepaald jargon heet dat 'emdr linksom': thema gericht. Je hoofd dat niet opmerkt wat er allemaal in je lichaam gebeurt, en de verschillende sensaties die de verschillende verhalen die je kunt vertellen allemaal oproepen.
(Emdr rechtsom gaat over gebeurtenissen, zoals rottigheid die jou werd aangedaan. Themagericht gaat meer over jou en jouw reacties, jouw gewoontes etc etc.)

Bloem39 schreef:

Blue_flower schreef:

https://centrumbuitengewoon.nl/

Je zou hier ook naar kunnen kijken. Daar werken ze naast diverse vormen van trauma therapie ook met paarden.

Bij Traumacentrum krijgt overigens niet iedereen lichaamswerk. Het grote gedeelte krijgt een vorm van trauma verwerking in kamer bij de psycholoog, dan beeldende therapie en pmt. Enkele per groep krijgen ook de lichaamswerkers te zien, is op indicatie.

Centrum Buitengewoon wilde ik ook noemen. Gedegen GGZ instelling waar ze oa werken met NET (narrative exposure therapy). Dit is een vorm van traumatherapie. Daarnaast oa PMT (psycho motore therapie) en inderdaad kunnen ze ook paarden inzetten via Paardkrachtig. In Wapenveld.

Suliko schreef:

Veel is al gezegd, ik kan me aansluiten bij de boeken van Peter A. Levine, maar ook The Body Keeps the Score van Bessel van der Kolk is een aanrader! Het is niet gek dat je op een punt komt dat je ratio het wel volgt, maar het niet geïntegreerd wordt in je systeem. Je lichaam is waarschijnlijk van jongs af aan al in een bepaalde modus beland en je zenuwstelsel gaat nog uit van die spanning. Maar het kan ook veel dieper zitten dan dat, als je moeder tijdens de zwangerschap veel stress had, dan vormt dat ook jouw stresssysteem vanuit het idee 'de wereld is een angstige plek', om het even simpel te zeggen. Ik kan wel een hele uitleg uiteenzetten over cortisol en de ontwikkeling van het zenuwstelsel van de foetus, maar het komt op de simpele uitleg neer. Het kan heel lastig zijn om volledig van die spanning/opgejaagdheid af te komen. Los van stress en trauma, is die onrust voor mensen met ADHD ook meer een constante en is het lastig om te zeggen wat in de aard van het beestje zit (door genetica, breinverbindingen of zwangerschap) of wat door trauma/externe omstandigheden komt. Ontwikkeling van een mens is een ontzettend ingewikkelde wisselwerking van nature en nurture en sommige aspecten van jezelf zijn niet zo simpel te verhelpen. Maar ermee bezig zijn kan natuurlijk nooit kwaad, dus hieronder nog wat handvatten waar je misschien wat aan hebt.

Het kan helpen om zelf een zelfstandige psychologenpraktijk aan te schrijven, meer dan een verwijzing heb je niet nodig, alleen hopen/wachten op een plekje. Dan kan je zelf gerichter zoeken naar een passende psycholoog en zoals iemand al zei, er is zeker wel een shift gaande dat meer psychologen ook lichaamsgerichte therapie integreren, maar bij de grotere GGZ-ketens is dat lastiger te vinden. Zo heb ik mijn psycholoog gevonden via de antroposofische huisarts, zij hanteert al een meer holistische visie en past ook mindfulness en beweging toe.

Verder inderdaad haptotherapie, somatic experience, maar soms kan massage of osteopathie ook heel goed werken, en toevallig heb ik ook positief bizarre ervaringen gehad met shiatsu. En sinds je spreekt over hechtingsproblematiek, heb je al eens gekeken naar systemisch werk en familieopstellingen? En dan daadwerkelijk een doen met menselijke representanten, niet alleen met poppetjes in een behandelkamer?

Ik herken je verhaal, cognitief het begrijpen, bewust zijn van je patronen en de oorsprong ervan. Maar toch een bepaalde gejaagdheid, alertheid en spanning behouden, alsof je je telkens op 'iets' voorbereid en de wereld met een gealarmeerde houding tegemoet moet treden. Ik ben ook nog steeds zoekende naar meer een kalmte in mezelf vinden, in het moment blijven. Het helpt ook niet mee dat de maatschappij van zichzelf ook behoorlijk gejaagd is en alles snel moet, het is goed om te onderscheiden dat niet alles uit jouw aard komt. Misschien nog het meest simpele dat mij enorm geholpen heeft, is zelf meer gaan bewegen. Drie jaar geleden ging ik voor het eerst op een fietsreis terwijl ik ook midden in traumatherapie en emdr zat, ik voelde de eerste weken vooral onrust en kon zeker niet ontspannen tijdens die reis, maar opeens kwamen er allerlei emoties en kon ik alleen nog maar janken. Dat voelde echt alsof de beerput die ik bleef onderdrukken was opengetrokken. En sindsdien, langzaam aan, begin ik steeds meer te voelen dat er ruimte is voor emoties en dat het loskomt, ook in het dagelijks leven en voel ik me rustiger. Nu sport ik als een idioot, ren belachelijke afstanden, fiets, krachttraining, vechtsport, yoga, noem maar op. Mijn broertje maakt wel eens de grap 'zit er nu weer 25 kilometer tussen jou en je demonen?' na een trailrun, maar het voelt oprecht meer als die demonen me laten inhalen en ze er laten zijn. Door in beweging te zijn ga je vanzelf meer voelen, land je bij jezelf en ontstaat er fysiek en emotioneel zoveel meer ruimte. Mijn psycholoog heeft zelf de indruk dat een maand fietsen voor mij meer heeft gedaan in verwerking dan drie maanden emdr. En dat klinkt heel ladieda, even op reis, maar dat ging ook gepaard met veel angst en confrontatie. Ik ga nog steeds af en toe naar mijn psycholoog als het in mijn eigen hoofd te veel chaos wordt, maar dan is het meer samen sparren dan therapie.