Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-08-24 22:33

Re: Rouw... mentaal volhouden tot het beter wordt

Geplaatst: 01-08-24 22:33

Voor mij is het inmiddels 5,5 jaar geleden dat ik mijn vader plots tijdens zijn vakantie veel te vroeg ben verloren. Ik snap je pijn en verdriet helemaal, ik heb net nadat het gebeurde psychische hulp gekregen dat heeft goed geholpen. Verder komt het met vlagen, Inmiddels dus 5,5 jaar geleden en ik kan er nu pas zonder al te veel emotie over praten. Nu sinds een paar maanden heb ik weer hulp van een psycholoog omdat het me even allemaal te veel werd en ik ben zó blij met haar hulp. Ik merk dat ik door haar hulp niet meer zo in het verdriet en negatieve blijf hangen.
Ook ik heb een hekel eraan dat mensen zeggen dat het een plekje moet krijgen, alsof ik mijn verdriet in een doos kan doen en in een kast kan zetten.
Ik moet leven met dit verdriet en dat is niet altijd makkelijk maar gaat me wel steeds beter af.
Sterkte ts :(:)

**Geplaatst**: 01-08-24 22:49

Geplaatst: 01-08-24 22:49

Mijn zusje is in 2012 na een ongeval overleden. Ik heb een half jaar volledig uit de pas gelopen met de rest van de wereld. Niets klopte meer, mensen niet, mijn verzorgpony niet, zelfs de seizoenen niet. Na dat half jaar begon ik weer langzaam aan te sluiten. Uiteindelijk heeft het wel een paar jaar geduurd voordat ik weer in hetzelfde tempo als de rest van de wereld zat. Dat ging met veel ups en heel veel downs.

Geef jezelf de tijd, TS. Het was precies zoals jouw topic titel: volhouden tot het beter wordt. Tijd heelt niet alle wonden, tijd maakt dat je ermee leert leven.

Heel veel sterkte!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-08-24 16:28

Geplaatst door de TopicStarter : 05-08-24 16:28

Weer fijn om te lezen dat "we" niet alleen zijn in ons verdriet en zoektocht hoe we verder moeten. Hoe verdrietig de ervaringen ook zijn Y;(

Ik heb vandaag m'n eerste en voorlopig enige sollicitatie gedaan. :')

Heel fijn en sociaal bedrijf die mensen altijd laat komen om te kijken of ze erbij zouden passen. En zelfs in jouw bijzijn met z'n tweeën discussiëren over de werkzaamheden en/of het team waar je dan in zou passen. _O-

Zo open heb ik het nog nooit meegemaakt tijdens gesprekken.
Voor de bedachte functie gaan ze minimaal 2 maanden uittrekken om iedereen te laten wennen en te kijken of het uitpakt zoals ze vandaag hebben bedacht. En zelfs als ik aangeef het niet te vinden passen, gaan ze meedenken om me in het bedrijf te houden.
Salaris puur minder omdat het ook minder uren zullen worden, maar per uur wel weer iets meer. En ik ga 3,5 dag weekend krijgen. Mocht ik alsnog financieel te kort komen, iets zoeken voor dat halve dagje en dan komt het vast goed

**Geplaatst**: 05-08-24 17:59

Re: Rouw... mentaal volhouden tot het beter wordt

Geplaatst: 05-08-24 17:59

Dat klinkt als een droom werkgever. Fijn!
Laat de afspraken wel op papier zetten, en laat hun een voorbeeld berekening maken van je loonstrook.
Succes!

**Geplaatst**: 05-08-24 19:11

Re: Rouw... mentaal volhouden tot het beter wordt

Geplaatst: 05-08-24 19:11

Wat heftig TS, rouw is heel persoonlijk en ook hoe je ermee omgaat.

Mijn moeder werd in oktober 2019 ziek en overleed in december 2019, 4 dagen na mijn verjaardag.
Het heeft bij mij denk ik ruim 1,5 misschien wel 2 jaar geduurd voordat ik het verdriet wat beter kon managen. Ik had/heb mijn hond die mij in die moeilijke tijd erdoor heen gesleept heeft. Want ook al had ik toen een partner, vrienden en familie, ik heb mij nog nooit zo alleen en onbegrepen gevoeld als destijds. Mijn hond was de reden dat ik op moest en door moest.

Nu, bijna 5 jaar later, heb ik nog steeds verdriet maar het is nu wel anders.

Wat goed dat je die sollicitatie gedaan hebt, precies wat Senna zegt, laat alles goed op papier zetten.
Het is wel belangrijk dat je naar buiten blijft gaan, je niet op sluit met je verdriet.
Wellicht helpt het om dingen op te schrijven om zo te verwerken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-08-24 17:20

Re: Rouw... mentaal volhouden tot het beter wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 07-08-24 17:20

Heb idd gevraagd of ze een proforma loonstrook willen sturen. Dat kunnen ze pas doen na het tekenen van het contract. Die heb ik net binnen gekregen dus dat ga ik zo eerst lezen.

Merk dat het door het hier te delen wel al wat makkelijker is geworden. Al heeft het nu net wel weer een knauw gehad. Huidige werkgever doet dingen minder netjes, dus ook even vragen aan de collega die er mee opgezadeld wordt volgende week wil weigeren mijn dienst over te nemen..... Geeft wel een knauw in m'n toch al broze emotionele toestand....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-08-24 00:08

Geplaatst door de TopicStarter : 30-08-24 00:08

Net thuis van een rare avond....
Vandaag laatste dag op werk. Sinds opzegging niet gesproken met een van de directeuren. Daarvoor ook weinig, want daar had ik uiteraard leidinggevende voor. Maar die was in de tussentijd ook (op staande voet) ontslagen. Verder geen communicatie meer gehad, ook geen bevestiging of iets dergelijks.
Dus vandaag zelf al moeten melden hoe laat ik mijn bedrijfsspullen wilde inleveren. Vond ik al vreemd, maar oke. Zei al tegen de vriendin die me op kwam halen dat ik bang was voor een trap na. Gebeurde niet, waarschijnlijk ook omdat zij op mij stond te wachten en hij geen scene wilde. Wel verteld dat ik een heel simpel baantje ga doen voorlopig. Meer betaald bezigheidstherapie imo dan werk.
Krijg ik later op de avond nog een trap na van betreffende directeur, want hij vindt dat ik heb gelogen omdat ik wel iets anders ga doen ipv thuis jankend in een hoekje verstoppen. Want zo moet je blijkbaar beter in je vel gaan zitten ofzo.
Nu wel blij dat ik heb gekozen voor opzegging, want dit mes in m'n rug kan er ook nog wel bij...

**Geplaatst**: 30-08-24 07:13

Re: Rouw... mentaal volhouden tot het beter wordt

Geplaatst: 30-08-24 07:13

Niets van aantrekken hoor. Tuurlijk zoek je een nieuwe baan - de rekeningen kunnen niet blijven liggen.
Je bent er vanaf nu. Op naar het volgende avontuur, veel succes!

**Geplaatst**: 30-08-24 09:19

Geplaatst: 30-08-24 09:19

“ Overigens heb ik zelf moeite met termen als "het een plekje geven" "er overheen (of doorheen) komen". In het begin dacht ik dat dat betekende dat ik in een tijdelijke staat was en daarna zou ik weer mezelf worden zoals het was toen alles nog "normaal" was.
Ondertussen zie ik rouwen bij zullen grote verliezen meer als een soort permanente staat van leren je aan te passen aan iets traumatisch dat je hele wezen, je hele persoon heeft verandert. ”

Deze vind ik wel een eye opener voor mezelf. Bijna 2 jaar na mijn groot verlies word ik soms depri van het gevoel dat ik nog steeds struggle met het verlies, dat ik het nog geen plek heb kunnen geven (zoals iedereen je zegt), dat het nog zo’n pijn doet … Maar mss wordt het idd nooit meer zoals voordien.

**Geplaatst**: 30-08-24 09:25

Re: Rouw... mentaal volhouden tot het beter wordt

Geplaatst: 30-08-24 09:25

Misschien heb je iets aan de tips van Edith Eger (psycholoog en Auschwitz overlevende) uit haar boek met 12 lessen (haar beide boeken zijn absolute aanraders en voor veel mensen levensveranderend):

6. SLEUTELS OM JEZELF TE BEVRIJDEN VAN ONVERWERKT VERDRIET
• Laat de doden met rust. Verdriet verandert, maar het verdwijnt niet. Je verdriet ontkennen helpt je niet om te genezen.
Ook helpt het niet om meer tijd met de doden door te brengen dan met de levenden. Als iemand van wie je houdt overlijdt, geef jezelf dan elke dag een halfuur om aan die persoon en het verlies te denken. Neem een denkbeeldige sleutel, open daarmee je hart en laat je verdriet los. Huil, schreeuw, luister naar muziek die je doet denken aan je dierbare, kijk naar foto's, lees oude brieven. Geef uiting aan je verdriet en ervaar het volledig. Als het halfuur voorbij is, stop je je dierbare veilig terug in je hart, en ga je weer door met leven.
• De geest sterft nooit. Het is mogelijk dat verdriet ons een positieve kant op leidt, naar een leven met meer vreugde, betekenis en een doel. Praat tegen de dierbare die is overleden. Vertel waar je dankbaar voor bent: de herinneringen waar je met plezier aan terugdenkt, de vaardigheden die hij of zij je heeft geleerd, de geschenken die je met je meedraagt omdat die persoon je leven heeft geraakt. Vraag dan: 'Wat wens je voor mij?'

**Geplaatst**: 30-08-24 14:09

Geplaatst: 30-08-24 14:09

Lukasje schreef:
“ Overigens heb ik zelf moeite met termen als "het een plekje geven" "er overheen (of doorheen) komen". In het begin dacht ik dat dat betekende dat ik in een tijdelijke staat was en daarna zou ik weer mezelf worden zoals het was toen alles nog "normaal" was.
Ondertussen zie ik rouwen bij zullen grote verliezen meer als een soort permanente staat van leren je aan te passen aan iets traumatisch dat je hele wezen, je hele persoon heeft verandert. ”

Deze vind ik wel een eye opener voor mezelf. Bijna 2 jaar na mijn groot verlies word ik soms depri van het gevoel dat ik nog steeds struggle met het verlies, dat ik het nog geen plek heb kunnen geven (zoals iedereen je zegt), dat het nog zo’n pijn doet … Maar mss wordt het idd nooit meer zoals voordien.

Ik snap wat je bedoelt maar ik kan inmiddels toch wel zeggen dat het ‘een plekje heeft gekregen’. En ja dat is iets blijvends. Het is iets wat je met je meedraagt en nooit weggaat, maar het heeft een plekje. Niet meer prominent dagelijks groot in mijn leven, maar aan de zijkant. Het is iets sluimerends. Het heeft me gevormd en gemaakt tot wat ik nu ben. Het maakt deel uit van wie ik ben. Dus ja het heeft een plekje gekregen en ik kan ermee dealen. Het doet niet meer dagelijks veel pijn, het is ook geen zwerend litteken meer die ik regelmatig voel. Het is een soort genezen litteken, een klein beetje zichtbaar maar hij zal nooit weggaan.

2 jaar is ook nog niet zo lang voor groot verlies. Bij mij begon het draagbaarder te worden na 5 jaar. Toen merkte ik dat het veranderde, hoe ik er naar keek en wat ik erbij voelde. Iedereen moet zijn verlies of trauma op zijn eigen manier verwerken en daar staat geen tijd voor. Neem die tijd. Ga je emoties aan, druk ze niet weg. Maar blijf er ook niet in hangen. Zoals hierboven staat: neem dagelijks of wekelijks even de tijd om ze onder ogen te zien en probeer ze daarna ook weer ‘op te bergen’.
Is moeilijk, maar het is belangrijk om in het nu te blijven. Sterkte!

**Geplaatst**: 30-08-24 15:22

Geplaatst: 30-08-24 15:22

vorig jaar heeft mij oma levensbeeindiging ondergaan en nog steeds denk ik er veel aan ondanks dat het niet onverwachts was. Een vriendin stuurde mij deze en denk vind hem zelf wel toepasselijk, veel sterkte en knuffel

Afbeelding

**Geplaatst**: 30-08-24 15:52

Re: Rouw... mentaal volhouden tot het beter wordt

Geplaatst: 30-08-24 15:52

Lieve TS, zou een berichtje terugsturen naar die manager; kijk maar even in de spiegel dan ziet u de reden dat ik iets anders ga doen en dan direct blokkeren!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-08-24 22:56

Re: Rouw... mentaal volhouden tot het beter wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 30-08-24 22:56

Heb een bericht terug gestuurd met behulp van een vriendin die een boel meer ervaring heeft in arbeidsrecht, zodat er niet teveel emotie en zijtakken in kwamen. Ik kan soms nogal lang van stof worden als ik kwaad en verdrietig ben. :Y)

Kwam een nog raardere reactie op en daar ga ik gewoon niet op reageren

@Karmachansy, dat vind ik een mooi plaatje. M'n jampot voor dit verdriet is nog niet op de juiste grootte -:)

**Geplaatst**: 31-08-24 00:54

Re: Rouw... mentaal volhouden tot het beter wordt

Geplaatst: 31-08-24 00:54

Mijn moeder is nu 8,5 jaar overleden. Ik mis haar nog. Vraag me vaak af hoe we nu zouden zijn. Ik raakte haar kwijt toen ik net moeder werd en ze was zo blij om oma te worden en wilde dit ook altijd zijn.

Dit raakt me nog heel vaak.

Ik was 26 en heb haar nu nog nodig in veel dingen. Het wordt normaal dat ze ee niet is maar doet nog steeds heel veel pijn.

**Geplaatst**: 11-09-24 16:21

Geplaatst: 11-09-24 16:21

GabberGill schreef:
Mijn moeder is nu 8,5 jaar overleden. Ik mis haar nog. Vraag me vaak af hoe we nu zouden zijn. Ik raakte haar kwijt toen ik net moeder werd en ze was zo blij om oma te worden en wilde dit ook altijd zijn.

Dit raakt me nog heel vaak.

Ik was 26 en heb haar nu nog nodig in veel dingen. Het wordt normaal dat ze ee niet is maar doet nog steeds heel veel pijn.

Wat erg dat je moeder de geboorte van haar kleinkind niet meer mee heb mogen maken, terwijl je\jullie haar zo nodig hadden. Ik kan me erg voorstellen hoe het voelt dat ze er nu niet meer is en dat je haar soms dingen wilt vragen over allerlei dingen. En samen leuke dingen wil doen samen met je moeder en dochter..

Mijn moeder is 2 jaar geleden onverwachts overleden. Heb geen afscheid kunnen nemen.
Onze dochter was toen 3 jaar, en gek met oma, en oma met haar.
Ze was erg overstuur toen ze hoorde dat oma was overleden...
We missen haar nog steeds heel erg, en vooral met verjaardagen, kerst en zoveel andere bijzondere dagen missen we haar het meest..
Mijn moeder wou graag zodra mijn dochter naar school zou gaan haar dan ophalen van school en oppassen, maarja..dat kwam er niet meer van

Mijn vader is 10 jaar geleden overleden, wat gaat de tijd snel.
Mijn ouderlijk huis, de boerderij van opa en oma staat er nog, en we mogen er met veel plezier heengaan, maar ook met een dubbel gevoel, er liggen veel herinneringen..
Maar dat gaat straks ook weg omdat de gemeente er zo nodig belang bij heeft en er water met huizen moeten komen

Het voelt allemaal als rouw..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-09-24 12:45

Geplaatst door de TopicStarter : 20-09-24 12:45

Ja, dat stukje met verkopen/sloop van ouderlijk huis herken ik ook heel erg. M'n ouders zouden sowieso al weg willen als ze echt gingen stoppen met werken. Maar nu gaat m'n moeder dus alleen.
Dat gaat ook gepaard met het slopen van het bedrijf, wat ze beide met bloed, zweet en tranen hebben opgebouwd. An sich blij dat m'n pa het niet mee maakt, want dat was eigenlijk echt een stresskip (of haan

) Maar vind het zelf zo rot dat m'n moeder dit nu alleen moet doen. Alleen een huis zoeken, alleen de verkoop regelen, etc. Uiteraard proberen we haar bij te staan, maar dat is toch anders.
Daarnaast zou binnenkort ook m'n pa jarig zijn geweest. dus dat werkt het "ik moet/wil hier nu weg" idee van m'n moeder nog meer in de hand.

Verder kan ik voor mezelf alleen maar zeggen dat ik in ieder geval een perfecte beslissing heb gemaakt om ander werk te gaan doen. Lekker de hele dag buiten bezig. Wat schoffelen, snoeien, maaien, niet echt vrouwen werk. Maar het team had duidelijk een vrouwelijke touch nodig _O-

Heb een klein team om me heen, die allemaal blijven checken dat ik niet te zwaar til ofzo. Maar ook al serieuze complimenten gehad dat ik het werk zelf goed en snel op pak, maar ook perfect aanvoel hoe ik de mannen actiever krijg. Binnenkort mag ik starten met een eerste cursus en moet al een dag naar een beurs toe. Werk bewust nu maar 3,5 dag en ze zijn echt van tijd is tijd. Geen overuren, geen gedoe na werktijd, liever een stapje te langzaam als het dan maar wel goed is. Zo veel rust ervan gekregen $*\o/*$

Ik heb van een ex collega appjes gezien die m'n ex werkgever heeft gestuurd nadat die ex collega ook z'n contract had opgezegd... Als ik die had gehad, had ik me echt per direct ziek gemeld. Die waren nog erger dan die opmerkingen die ik gestuurd kreeg