Sterre98 schreef:Een van mijn tantes, (geestelijk en lichamelijk gehandicapt met het iq en eq van een 2/3 jarige), haar moeder kwam te overlijden, in dit geval heel ziek en veel pijn.
Er is aan haar verteld dat mama veel pijn had, maar dat ze nu geen pijn meer heeft. Dat ze nu bij papa en opa en oma is en dat ze over ons waakt.
Ze moest even huilen en na een half uur was het oke. Toen was het: mama is dood en ze slaapt nu, ze heeft geen pijn meer.
Kinderen (en mensen met t iq van een kind) denken veel minder moeilijk over de dood dan volwassenen dat doen. Wij hangen er veel emotie aanvast, jongere kinderen doen dat veel minder.
Ik zou dat gewoon uitleggen, zo is het vroeger bij mij ook gegaan.
Kan geen tips geven voor boekjes omdat mijn tante niet kan lezen.
Maar de tip van de begrafenis ondernemer is een goeie! Die weten vaak heel veel natuurlijk.
Dat is niet perse waar, mijn dochter was 6 toen op korte tijd een oom, onze hond, ons paard en onze pony overleed. Zij heeft daar echt een hele zware periode in doorgemaakt waarin ze bijvoorbeeld niet durfde te gaan slapen, bang om ook dood te gaan. Heel verdrietig was of juist snel boos. Ik werk in de gehandicaptenzorg daar ervaar ik dit ook absoluut niet zo. Het is juist moeilijker omdat deze mensen wel de emoties ervaren maar er geen of veel moeilijker woorden voor kunnen vinden. Daarom goed dat ts hier zo bewust mee bezig gaat.