Bokt.nl

**Geplaatst**: 22-08-23 09:50

Geplaatst: 22-08-23 09:50

Gecondoleerd en sterkte om dit alles een plekje te geven.
Misschien kon je moeder het niet aan om het verdriet van je zien als ze alles wel zou bespreken met je. Of was ze bang dat je haar op andere gedachten zou brengen.

Ik heb het hele proces ook van nabij meegemaakt in persoonlijke kring.
Overledene heeft heel veel moeten doorstaan voordat we eindelijk toestemming werd gegeven.
HA wilde niet mee werken, het enige wat die zei u kunt stoppen met eten en drinken.

Proces met expertisecentrum ging in ons geval heel respectvol. Zij hebben gesprekken met overledene en naasten gevoerd.
Soms werden er vragen gesteld waar de naaste of overledene niet bij mocht zijn, zodat ze zeker wisten dat ze een oprecht antwoord hoorden.

We mochten de rouwkaart van de overledene wel meenemen op de vooravond. Dat hebben we maar niet gedaan. En we hebben de kaarten ook pas laten drukken toen het achter de rug was.
Rouw bloemen zijn bij leven besteld, dat was vreemd.
Buren hadden wel in de gaten dat er iets aan de hand was, maar nog geen bericht van overlijden ontvangen.

Op de ochtend van euthanasie is de favoriete thuiszorg langs gekomen om overledene lekker te douchen. Kleding setjes lagen klaar. Uiteindelijke keuze heeft overledene gemaakt met de hulp.

Op het moment zelf was alleen de arts en partner erbij. Dus met infuus naald inbrengen.
Overledene zat op het favoriete plekje in huis en is met een grote glimlach vertrokken toen de verdoving erin ging.

Alles ging heel respectvol. Schouwarts stond stand-by in de buurt, maar stond niet in de gang te trappelen.
Die werd ook respectvol door de arts buitenshuis gebeld en de arts gaf zowel voor als na de handeling alle ruimte aan de naasten.
Begrafenisondernemer wist ook van de hoed en de rand van en die kwam vlot met de kist.
Overledene is samen met de kinderen in de kist gelegd.

Al met al kijken we als naaste ‘plezierig’ terug op alles.
Enige smet is de hele lange weg er naar toe en het mensonterende antwoord van de huisarts, stop maar met eten en drinken.
Dat is afschuwelijk voor degene met doodswens en voor de naasten.

**Geplaatst**: 22-08-23 09:56

Geplaatst: 22-08-23 09:56

Meggiemeg ten eerste gecondoleerd :(:)

Mijn moeder was erg ziek en heeft ook overleden via euthanasie en dat op zich is heel goed gegaan.
Zij was een narcist ten top en daardoor had ik ook geen band met haar en alles moest ook zo snel mogelijk maar daar zijn we wel bij betrokken,
Het is echt moeilijk om te accepteren dat je moeder zo was en dat het zo is gegaan maar ga er mee aan de slag, desnoods met hulp want anders gaat het bezit van je nemen.
Ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen Y;(

**Geplaatst**: 22-08-23 09:57

Geplaatst: 22-08-23 09:57

Er zijn helaas artsen die eigenlijk niet met mensen kunnen omgaan. Of die de eigen overtuiging niet kunnen loskoppelen van de beslissing of wens van een ander. Ik heb er respect voor dat niet elke arts achter euthanasie staat, maar verwijs dan gewoon op een goede manier door. Zo'n nare opmerking is nergens voor nodig.

Maar verder inderdaad een mooi voorbeeld van hoe het ook kan, tienus63.

**Geplaatst**: 22-08-23 09:58

Geplaatst: 22-08-23 09:58

Veel sterkte TS!

Ik begrijp heel erg goed dat je het moeilijk hebt met hoe het gelopen is. In principe is het goed dat euthanasie mogelijk is, vind ik. Maar de uitvoering, contact met naasten enz gaat niet altijd op een goede manier. Mijn verhaal / ervaring ermee is anders, maar positief was in elk geval niet.
Het is iets wat je met je mee blijft dragen.
Je hebt niet enkel het verlies van je moeder te verwerken, maar ook de manier waarop ze het aangepakt heeft. En dat laatste is misschien nog wel moeilijker dan het verlies te verwerken.

Ik leef met je mee en hoop dat je het op z'n tijd een plekje kan geven.

**Geplaatst**: 22-08-23 10:03

Geplaatst: 22-08-23 10:03

Gecondoleerd met het verlies van je moeder. Moeilijk zo'n traject waar je eigenlijk buiten gehouden wordt maar ik heb de andere kant meegemaakt en ik snap het dus wel.

Mijn zusje heeft ervoor gekozen euthanasie te laten doen met alleen mij erbij (en voor mijn steun ook mijn vriendin die zij ook haar hele leven al kent). Dat was haar wens en ik heb alles op alles gezet om haar wens te respecteren. Dat hield dus ook in dat mijn andere zus maar ook mijn ouders er niet bij waren. Mijn moeder vond dit vreselijk en vanwege toestanden hebben wij er dus ook voor gekozen om de datum en tijdstip tot het allerlaatst niet te melden.

De avond ervoor hebben we met de drie zussen een gezellige avond ervan gemaakt. Mijn oudste zus is daarna naar mijn huis gegaan en ik ben bij mijn zusje gebleven. De dag zelf hebben we in de ochtend gebeld met mijn moeder die dus niet thuis was......dat scenario hadden we ook bedacht maar besloten dat als dat zo was, dat het dan maar zo was. Haar man voelde aan dat we niet zomaar belden en vroeg door, het werd een heel open en mooi gesprek en hoewel wij vinden dat we zo ongeveer ons hele leven weinig aan hem gehad hebben, heeft hij er denk ik toch voor gezorgd dat de toestanden zoals wij die hadden verwacht uitbleven.

Ze was uiteindelijk begin middag thuis en toen hebben we alsnog gebeld. Ze bleef maar zeggen ja maar ik wil erbij zijn en mijn zusje heeft echt uitgelegd waarom ze dat niet wilde. Dat was echt lastig ook omdat de laatste keer dat ze haar gezien 2 maanden ervoor was. Mijn zusje hield alles tegen en dat was haar recht. Uiteindelijk is het gelukt en is ze in alle rust met mij erbij ingeslapen.

De huisarts had de schouwarts ook bij de hand en dat ging heel snel. Overigens vond ik dat juist heel prettig. Vervolgens heb ik gebeld dat ze opgehaald kon worden. Mijn zusje heeft zichzelf ter beschikking laten stellen, geen uitvaart, geen dienst, geen advertentie. De kaart heeft ze niet meer kunnen zien maar het idee was duidelijk dus dat heb ik uit laten voeren. Deze heb ik verstuurd naar de mensen in haar adressenboekje.

De huisarts was een sukkel tot en met want die liet vervolgens een complete euthanasie set op tafel achter....Volkomen in paniek belde hij de volgende dag want die had natuurlijk op zijn lazer gehad omdat de tweede set niet terugkwam. Toen kon ik nog een keer heen en weer om die set naar de praktijk te brengen. Maar weet je, voor een huisarts is dit ook geen gesneden koek. HIj was erg zenuwachtig en het is niet niks. Dat hield ik mezelf maar voor ogen.

**Geplaatst**: 22-08-23 10:10

Geplaatst: 22-08-23 10:10

Gecondoleerd met het overlijden van je moeder.

Jammer dat het afscheid anders is gelopen dan hoe jij het graag had gezien.

Op dit moment is mijn schoonvader ziek en zijn overlijden komt er aan. Hierdoor hebben we regelmatig gesprekken over bijvoorbeeld de uitvaart.
Hij zei: Ik wil er niemand bij. Alleen mijn vrouw, kinderen partners en klein kinderen. Verder niemand.
Nou, mijn man gaf meteen aan; ik ga je zussen niet weg sturen als ze op de uitvaart komen.
En ik gaf aan dat wij achter blijven. En dat wij het wél fijn vinden om afscheid te nemen met familie en vrienden omdat een mooi afscheid echt helpt bij het verdriet.
Tsja, zo had hij het nog helemaal niet bekeken.
Hij stond er niet bij stil dat onze vrienden er misschien wel willen zijn voor ons. Hij heeft daar echt niet over nagedacht. Alleen maar de gedachte, als het klaar is is het klaar. Niet te veel gedoe.

Waarschijnlijk was het voor je moeder klaar. Verbittering is een uiting van teleurstelling. Dus mogelijk was ze er gewoon klaar mee en zo met haar eigen proces bezig dat ze helemaal voorbij is gegaan aan hoe het voor jou is.
Wat ik begrijp was ze al niet iemand die veel rekening hield met anderen.

Ze heeft het niet bewust gedaan om jou een rotgevoel te geven. Ze is zich er totaal niet van bewust geweest dat ze mensen achter laat die wél verdriet hebben om haar.

**Geplaatst**: 22-08-23 10:20

Geplaatst: 22-08-23 10:20

Vergeten te zeggen dat expertisecentrum nadat overledene datum had geprikt, het verzoek tot euthanasie door de tweede arts van het centrum werd afgewezen.
De teleurstelling bij de overledene en toch ook bij ons naasten was groot.
1e arts begreep niet waarom 2e arts het afwees.

Gesteldheid van overledene ging steeds verder achteruit, fysiek ging het ook steeds slechter en week of zes na oorspronkelijke datum werd er ook toestemming door dezelfde 2e arts verleend en was het binnen 4 werkdagen geregeld.
Overledene was heel zwaar en chronisch depressief en dat leidde uiteindelijk ook tot somatische klachten.

Ik weet wel dat het veel gemakkelijker is om als fysiek uitbehandelde zieke, het veel sneller en eenvoudiger is. Dat hebben we ook meerdere malen in familie meegemaakt.

Al met al kijken we in dit geval er wel op terug: “Stel dat wijzelf ooit in deze situatie komen, hopelijk kan het bij ons dan ook zo!”

Overledene is thuis opgebaard. Dat wilde degene in eerste instantie niet. Die wilde koud naar de aula.
Maar nadat wij als naasten konden bespreken dat wij het prettig zouden vinden om op die manier afscheid te kunnen nemen, werd er toegestemd door overledene en is vooral de partner erg blij dat er privé en in rust afscheid genomen kon worden.
Die kon besluiten wanneer de kist gesloten zou worden, kon naast de kist kopje koffie drinken etc.
En praktisch gezien kon hier door de tijd tussen overlijden en uitvaart ook zo kort mogelijk gehouden worden, maar de kaarten konden wel op tijd bezorgd worden.
Vrijdag overleden, dinsdag gecremeerd.
Zaterdag en maandag waren de kaarten bezorgd.

**Geplaatst**: 22-08-23 10:20

Geplaatst: 22-08-23 10:20

meggiemeg schreef:
Ik ben van mening dat je altijd de wens moet respecteren van de overledene. Bij mijn schoonvader is werkelijk nergens geen rekening mee gehouden, dat vond ik zo raar, totaal geen respect voor zijn wensen. Ik heb zeker respect voor haar wensen, heb het ook zo gedaan, alleen heb ik wel de vraag waarom gun je een ander niet iets zoals afscheid nemen zoals zij dat willen, bijvoorbeeld het sturen van een kaart of een telefoontje kunnen plegen naar diegene die achter blijft of een kaarsje branden. Door niets te laten weten ontneem je dat kleine gebaar wat best belangrijk kan zijn voor diegene.

Is dit idee wat ik eerder schreef nog wat voor je? Zodat je toch een beetje kunt afsluiten om jouw manier?

Citaat:
Je zou voor een stuk verwerking misschien alsnog een soort condoleancemiddag of -avond 'after the fact' kunnen organiseren met familie en vrienden. Om herinneringen op te halen, of gezamenlijk te vloeken op je moeders eigenwijsheid, of een borrel te drinken, of whatever.

**Geplaatst**: 22-08-23 10:21

Geplaatst: 22-08-23 10:21

Sterkte met je verlies.

Wat een bitter verhaal.
Het klinkt echt alsof je moeder er al lang volledig klaar mee was en kwaad was op het (resterende) leven. Bij deze negatieve emotie, was helaas geen ruimte voor anderen.

Waarschijnlijk voelde dat veiliger voor haar ... een afgebakend stuk boosheid met een "ik regel het zelf wel" houding om iedereen op afstand te houden. En wellicht ook om niemand tot "last" te willen zijn. Een stukje onmacht ook van haar kant.

Heel jammer en verdrietig dat het zo gelopen is.
Voor haar en voor jullie. Ik hoop dat je haar overlijden en de periode ervoor een plekje kan geven.

Nogmaals veel sterkte toegewenst :knuffel:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-23 10:25

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-23 10:25

Tieneke schreef:
Ik denk dat je blijft hangen bij het "waarom niet gunnen", maar misschien dat ze zichzelf echt niet graag zag en ook niet vond dat anderen tijd aan haar moesten besteden, aan het rouwen. Gewoon stilletjes verdwijnen. Het is allemaal een kwestie van perspectief.

Je zoekt antwoorden die je niet gaat krijgen, maar dat is net het lastigste, dat loslaten.

Klopt, de antwoorden gaan niet komen, dat zal vanzelf wel slijten, kost tijd. Ik hoop er alleen wel van te leren om de mensen om mij heen niet zo achter te laten en het anders aan te pakken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-23 10:31

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-23 10:31

tienus63 schreef:
Gecondoleerd en sterkte om dit alles een plekje te geven.
Misschien kon je moeder het niet aan om het verdriet van je zien als ze alles wel zou bespreken met je. Of was ze bang dat je haar op andere gedachten zou brengen.

Ik heb het hele proces ook van nabij meegemaakt in persoonlijke kring.
Overledene heeft heel veel moeten doorstaan voordat we eindelijk toestemming werd gegeven.
HA wilde niet mee werken, het enige wat die zei u kunt stoppen met eten en drinken.

Proces met expertisecentrum ging in ons geval heel respectvol. Zij hebben gesprekken met overledene en naasten gevoerd.
Soms werden er vragen gesteld waar de naaste of overledene niet bij mocht zijn, zodat ze zeker wisten dat ze een oprecht antwoord hoorden.

We mochten de rouwkaart van de overledene wel meenemen op de vooravond. Dat hebben we maar niet gedaan. En we hebben de kaarten ook pas laten drukken toen het achter de rug was.
Rouw bloemen zijn bij leven besteld, dat was vreemd.
Buren hadden wel in de gaten dat er iets aan de hand was, maar nog geen bericht van overlijden ontvangen.

Op de ochtend van euthanasie is de favoriete thuiszorg langs gekomen om overledene lekker te douchen. Kleding setjes lagen klaar. Uiteindelijke keuze heeft overledene gemaakt met de hulp.

Op het moment zelf was alleen de arts en partner erbij. Dus met infuus naald inbrengen.
Overledene zat op het favoriete plekje in huis en is met een grote glimlach vertrokken toen de verdoving erin ging.

Alles ging heel respectvol. Schouwarts stond stand-by in de buurt, maar stond niet in de gang te trappelen.
Die werd ook respectvol door de arts buitenshuis gebeld en de arts gaf zowel voor als na de handeling alle ruimte aan de naasten.
Begrafenisondernemer wist ook van de hoed en de rand van en die kwam vlot met de kist.
Overledene is samen met de kinderen in de kist gelegd.

Al met al kijken we als naaste ‘plezierig’ terug op alles.
Enige smet is de hele lange weg er naar toe en het mensonterende antwoord van de huisarts, stop maar met eten en drinken.
Dat is afschuwelijk voor degene met doodswens en voor de naasten.

Fijn dat het bij jullie zo is verlopen. Dat geeft een ander gevoel bij het hele gebeuren kan ik me indenken. Mijn moeder wist dat we haar wens voor euthanasie respecteerden, ze wist ook dat we met vragen zaten, maar ze heeft niet de moeite genomen om antwoorden te geven, dat heeft ze nooit gedaan, zolang als ik me kan herinneren.

**Geplaatst**: 22-08-23 10:33

Re: euthanasie moeder en dan verder...

Geplaatst: 22-08-23 10:33

Misschien wist ze de antwoorden zelf niet of kon ze niet praten, heeft ze het nooit gekund of geleerd...

**Geplaatst**: 22-08-23 10:34

Geplaatst: 22-08-23 10:34

Ik hoop dat je opmerking in je laatste zin, je het antwoord geeft om met de situatie om te gaan.

Mocht je deze opmerking bot vinden, zo bedoel ik het niet maar ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven.
Ik het het liefst hard op tegen je willen uitspreken zodat je mijn intonatie hoort.
Sterkte en wijsheid gewenst.

**Geplaatst**: 22-08-23 10:36

Geplaatst: 22-08-23 10:36

meggiemeg schreef:
Tieneke schreef:
Ik denk dat je blijft hangen bij het "waarom niet gunnen", maar misschien dat ze zichzelf echt niet graag zag en ook niet vond dat anderen tijd aan haar moesten besteden, aan het rouwen. Gewoon stilletjes verdwijnen. Het is allemaal een kwestie van perspectief.

Je zoekt antwoorden die je niet gaat krijgen, maar dat is net het lastigste, dat loslaten.

Klopt, de antwoorden gaan niet komen, dat zal vanzelf wel slijten, kost tijd. Ik hoop er alleen wel van te leren om de mensen om mij heen niet zo achter te laten en het anders aan te pakken.

Gecondoleerd.
En dat is het nu maar net, je hebt het niet voor het kiezen, kunt morgen van de trap vallen.
Schrijf nu op wat jij wilt anders is er soms geen keuze.
Mijn vader is plotseling overleden, toevallig wist ik wat zijn wensen waren en daar hebben we aan kunnen voldoen ondanks dat mijn moeder het liever anders had gezien maar zij zei, pa wil het zo dus doen we het zo. Dan kun je nog zoveel medelijden met jezelf hebben, schiet je niets mee op en maakt het alleen maar moeilijker voor jezelf. Berust erin want het was haar beslissing.
Het feit dat ze euthanasie heeft gekregen betekend dat ze er waarschijnlijk veel dieper inzat dan jullie denken want dat krijg je echt niet zomaar voor elkaar. En het expertisecentrum gaat zeker niet over één nacht ijs. Sterkte ermee.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-23 10:42

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-23 10:42

Ik vind het zo jammer dat ze de laatste jaren van haar leven zo heeft geleefd. Wat je ook voorstelde het antwoord was nee. Met pasen-pinksteren-kerst nodigden we haar altijd uit, we halen je op, spelletje doen en gezellig samen eten en we brengen je weer naar huis, nee was het antwoord. Met moederdag wat later gaan, eten mee, bos bloemen, nee hoor geen zin in, haal niets in huis dus je hoeft ook niet te komen. Met haar verjaardag hetzelfde verhaal. Een uitje naar bijvoorbeeld de intratuin, daar even een bakkie thee doen en planten kijken, nee hoor geen zin in. De deur gewoon niet open doen als er aangebeld werd, net zo lang de andere kant op kijken tot dat de mensen weer weg waren, dan komen ze vanzelf niet meer als ze je wel op de bank zien zitten en reageren. Zo jammer dat je het jezelf zo moeilijk hebt gemaakt dat je op den duur eenzaam bent geworden. Heb haar er altijd zo voor gewaarschuwd, ook al ben je van mening dat je er niet meer op uit kunt, je kunt altijd een telefoontje plegen als iemand jarig is, even belangstelling tonen en feliciteren, ook dat deed ze al jaren niet meer. Maar wel verbolgen zijn als ze op een gegeven moment ook niet meer aan haar verjaardag dachten. De verjaardag van mijn man en die van mij heeft ze al jaren lang overgeslagen. Waarom maak je het voor jezelf zo lastig, dat de dagen zo lang duren op die manier.

**Geplaatst**: 22-08-23 10:45

Re: euthanasie moeder en dan verder...

Geplaatst: 22-08-23 10:45

Omdat ze ziek was. Geestelijk ziek...

**Geplaatst**: 22-08-23 10:46

Geplaatst: 22-08-23 10:46

Het antwoord op de waarom-vraag is allicht psychische ziekte. Wat je niet hebt, kan je niet geven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-23 10:51

Re: euthanasie moeder en dan verder...

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-23 10:51

Maar waarom dan wel aan je omgeving vertellen dat er niemand aan je denkt, zelfs je eigen dochter niet, dat ze niet aan je denkt met feestdagen? Terwijl we haar wel degelijk altijd weer elk jaar weer opbelden en haar uitnodigde, het is niet zo dat ik om de hoek woon en er dus even naar toe kon lopen, zit al snel een 15 tot 20 minuten in de auto enkele reis.

**Geplaatst**: 22-08-23 10:53

Geplaatst: 22-08-23 10:53

Dementie komt in vele vormen... Ik herken in jouw verhaal volledig het verhaal van mijn oma.
Nooit officieel vastgesteld dat ze lijdt aan dementie, maar het heeft er alle schijn van.
Wie weet had jouw moeder ook wel een niet-gediagnosticeerde geestelijke ziekte/stoornis.

**Geplaatst**: 22-08-23 10:55

Geplaatst: 22-08-23 10:55

Zonder haar te kennen denk ik dat ze zich te slecht voelde. Isolatie is onderdeel van een zware depressie. Daarnaast speelt misschien de angst om zich verder te hechten. Om mensen hebben betekend ook nog meer pijn als ze weg vallen. Voor mensen die dit gevoel niet kennen is het lastig te begrijpen.

Ik wens je veel sterkte in de verwerking. Misschien is het mogelijk om binnenkort een herdenking te organiseren, zodat je op deze manier steun kunt vinden bij anderen. Samen kunt praten over haar keuzes en het leed delen.

**Geplaatst**: 22-08-23 10:58

Geplaatst: 22-08-23 10:58

meggiemeg schreef:
Maar waarom dan wel aan je omgeving vertellen dat er niemand aan je denkt, zelfs je eigen dochter niet, dat ze niet aan je denkt met feestdagen? Terwijl we haar wel degelijk altijd weer elk jaar weer opbelden en haar uitnodigde, het is niet zo dat ik om de hoek woon en er dus even naar toe kon lopen, zit al snel een 15 tot 20 minuten in de auto enkele reis.

Het klinkt voor mij alsof je moeder het ook allemaal niet meer wist, trekken en weer afstoten. Heel moeilijk voor de omgeving om mee om te gaan. Probeer het een plekje te geven, alle waarom vragen zullen helaas nooit beantwoord worden.

Sterkte.

**Geplaatst**: 22-08-23 11:06

Geplaatst: 22-08-23 11:06

meggiemeg schreef:
Dat ze op zijn minst toch even aan anderen had gedacht, dat je anderen een vorm van afscheid gunt. Al is het maar een advertentie, dat mensen weten dat je er niet meer bent. Ze was het daar dan uiteindelijk wel mee eens maar ze wilde helemaal niets behalve er stil tussen uit piepen. Het liefste had ze me niet verteld, dus heeft mijn zwager dat maar gedaan.

Erg flauw dat zwager het wel wist... Maar wellicht heeft ze dit heel bewust besloten. Het was nu eenmaal geen topper sociaal gezien..... En ook erg jammer dat zij wel hun woordje konden doen en jij al snel afgekapt werd gevoelsmatig. Wellicht had moeder de dokter ook instructies gegeven dat ze het kort en zakelijk wilde houden...? Dan is het an sich wel weer netjes tegenover haar dat hij dat respecteert. Wel lastige positie voor een dokter lijkt me trouwens want met de familie wil je toch ook rekening houden....

Ik kan me wel inleven in het idee van geen getrut maar *hop* onder de grond / de oven in.
Mijn oma wilde dat ook, geen gedoe met in in het kistje kijken enzo, daar gruwelde ze van. Bloemen hoeven zowel oma als moeder ook niet: die kunnen mensen bij leven geven, dan hebben ze er tenminste nog wat aan

En die zijn (was) allebei niet verbitterd.

Zelf zou ik ook liefst (als de tijd daar is, hopelijk nog lang niet...) na de dood z.s.m. onder de grond willen. In ieder geval z.s.m. in de kist met deksel er op, geen gedoe rondom mijn dode lijf. Oma zei altijd dat ze geen zin had in "lijkies kijken" na haar dood :(:)

Geen gesol, geen gedoe. Helemaal prima +:)+

Ik vind het netjes van je dat het gewoon zo hebt afgehandeld zoals zij wilde +:)+

Maar nu is ze weg. Helemaal. Met haar hoef je geen rekening meer te houden. Nu gaat het om jou.
Zou jij het fijn vinden om toch nog iets van een samenzijn voor de familie te organiseren? Is er nog as om af te halen ofzo? Dat je daar dan wellicht iets mee kan, wat mensen uitnodigen, het plakje cake of wat je dan ook fijn vindt, en een klein plechtigheidje ervan maken om die as uit te strooien...? Zodat er voor jou (en anderen) toch ook een beetje een normaal eind aan gebreid kan worden?

**Geplaatst**: 22-08-23 11:08

Geplaatst: 22-08-23 11:08

Mensen die zichzelf voortdurend in de slachtofferrol plaatsen, hebben echt psychische problemen. Dat is niet van niet willen zien dat er wel nog mensen zijn die hen betrekken en moeite doen, maar het niet kunnen zien. Het is geen excuus om zich zo te gedragen, maar het is de realiteit.

Kreeg zij eigenlijk psychische hulp al die jaren? Mogelijk heb ik daar overheen gelezen.

**Geplaatst**: 22-08-23 11:13

Geplaatst: 22-08-23 11:13

Komt me erg bekend voor hoor Tieneke

Wij kwamen iedere zaterdag bij mijn moeder en mijn zus door de weeks nog voor de boodschappen maar nee er keek niemand naar haar om en ‘wat doen jullie nou voor mij’!
Iedere week reden we met haar naar het ziekenhuis en het liefst wilde ze nog dat we de hele chemobehandeling bij haar bleven zitten.
Heel moeilijk zulke mensen en mijn zus was daar heel erg gevoelig voor.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-23 11:19

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-23 11:19

scrabbel schreef:
Zonder haar te kennen denk ik dat ze zich te slecht voelde. Isolatie is onderdeel van een zware depressie. Daarnaast speelt misschien de angst om zich verder te hechten. Om mensen hebben betekend ook nog meer pijn als ze weg vallen. Voor mensen die dit gevoel niet kennen is het lastig te begrijpen.

Ik wens je veel sterkte in de verwerking. Misschien is het mogelijk om binnenkort een herdenking te organiseren, zodat je op deze manier steun kunt vinden bij anderen. Samen kunt praten over haar keuzes en het leed delen.

Mijn moeder is niet alleen 2 dochters verloren, ik 2 zussen dus weet hoe het voelt om iemand te verliezen, helaas ook al de nodige vrienden moeten verliezen aan o.a. kanker die amper 40 waren.

De herdenking is al vaker genoemd, ik vind het een mooi idee en houd het ook zeker in mijn achterhoofd!