Bokt.nl

mandymonica schreef:

Radiostilte schreef:

Ik heb mijn enkel gebroken op meerdere plaatsen. Wat mij wel echt geholpen heeft/verlichting gaf was al het ijzerwerk er weer uit halen. Dat nam bij mij toch best veel bewegingsvrijheid weg en gaf daarnaast best veel irritatie waardoor het zwelling en pijn gaf. Hij is mooi 100% geworden zoals het was. Maar het ijzerwerk er weer uit laten halen heeft het wel 2 x zoveel beter gemaakt. Ik had trouwens wel een fysio die dit al vrij snel in de gaten had, ik was meer degene die zijn kop in het zand stak en dacht dat alles erbij hoorde en wel beter zou gaan.

Mijn fysio is juist meer van "laat maar zitten". Osteo wil het er dan juist weer uit hebben. Bij de chirurg is het blijkbaar net hoe zijn pet staat. En ik denk dat het me wel belemmert in mijn beweging, maar ik heb er geen pijn van. Dus moet ik mijn zegeningen tellen en het zo laten of voor het gehoopte stukje bewegingsvrijheid de operatie en het infectierisico aangaan... Dat is uiteindelijk een afweging die ik zelf moet maken, maar graag wel een beetje onderbouwd

germie schreef:

Hier een enkelbreuk meer dan 30 jaar geleden. Ze wilden er pinnen inzetten, maar ik heb dat geweigerd. Ik was 13, maar vond het onzin. En voila, het was ineens niet meer nodig (het was ook echt niet gebeurd, als ik iets niet wil is het menens en dat wisten mijn ouders ook toen al). Vervolgens was 5 weken gips de ellende, en ik zou er 3 weken niet op mogen lopen. Na een week zat ik weer op de fiets naar school, 15km enkele reis en binnen 1.5 week liep ik er gewoon op. En ook hardlopen en paardrijden, want ik moest wel conditie houden. Ik deed zelfs weer mee met gym op school met mijn voet in het gips.
Na 5 weken en 1 dag (dus 1 dag te lang gips gehad) gips er af en mocht ik 4 weken niet sporten, maar ik had 4 dagen later een hardloopwedstrijd over 3km. Die wedstrijd heb ik gelopen, maar deed er wel 16minuten en 14 seconden over, dus erg traag voor mijn doen toen.
Ik denk dat ik een jaar lang af en toe wel wat gevoeld heb, maar voel er nu niets meer van. De steunkous die ik toen meekreeg heb ik nooit gedragen, niet nodig gehad, was echt onzin.

Wat ik er van geleerd heb:
-volg je eigen gevoel. Ik weet achteraf zeker dat 3 weken tape deze breuk ook genezen had zonder enige restschade.
-Opereren niet doen als het niet goed voelt. Bij mij was het dus geheel overbodig, maar toch wilden ze het doen.

Wat ik van anderen weet is dat je altijd, maar dan ook altijd pinnen er weer uit moet laten halen. Die gaan gewoon problemen opleveren. Ik had een duikbuddy en die moest ze er 6 weken in hebben, die heeft hemel en aarde bewogen om ze er uit te krijgen, want ze wilden ze ook laten zitten.
Dat er uit halen stelt niets voor in zijn ogen. 's morgens gebeurd, 's middags liep hij met 50kg op zijn rug naar het water om te gaan duiken.

Een second opinion was 30 jaar geleden zo gedaan, dat is dezelfde dag gedaan. Maar het was ook echt menens, ik was 13, maar ik kon spontaan weer lopen op die gebroken enkel omdat ik zo boos was. Dus er was echt niet geopereerd.

Artsen luisteren vaak erg slecht is mijn ervaring en zijn niet blij met een second opinion. Ik kan hier meerdere voorbeelden van noemen.
Vorig jaar met die hondenbeet bij mij, die huisarts bleef haar eigen kop volgen en niet luisteren. Ik heb hierdoor dus nog steeds last van peesontstekingen, ook staan er pertinente onwaarheden in het dossier. Dat dossier gaat nog weg zodra alles met de rechtsbijstand is afgehandeld, en dan gaat ook het ziekenhuisdossier weg, dan is er nooit wat gebeurd, dat heb ik ook nodig voor de verwerking. Dan ben ik nooit ergens geweest. Maar toen dus een vriend van mij die wondverpleegkundige is zei dat de huisarts het verkeerd aanpakte, toen werd die huisarts gewoon boos, terwijl het echt gewoon netjes gezegd is. Die was gepikeerd en voelde zich gepasseerd. Maar die vriend is wel voor mij de redding geweest.
Nadat ik eindelijk was doorverwezen hadden ze me in het ziekenhuis willen laten lopen met die wond en dat ik dat elke dag maar met een katheter moest spoelen. Ik vond dat niets, en heb dat direct aangegeven, mijn vraag over hoe lang moet ik dat dan doen werd niet beantwoord. Ik heb 2 weken lang elke dag gebeld met deze vraag omdat ik geen antwoord kreeg. ER staat in het dossier dat ik elke dag dezelfde vraag stelde en dat ik lastig was aan de telefoon. Nee, dat was ik niet, ik heb gewoon recht op een antwoord, en de vraag was logisch. Uiteindelijk bleek dat ze rustig nog 6 maanden hadden willen afpakken van mijn leven, dat ik rustig minstens 6 maanden had moeten spoelen met zo'n stomme katheter, 6 maanden mijn leven stil moest zetten, 6 maanden me moest schamen met en wond. Ja, ik mocht er mee naar een zwembad, maar niemand zal blij zijn met een wond waar gewoon achter de zwemmer geel vocht op de grond valt. Ik had het wel bijna gedaan. Ik heb ook op het punt gestaan om er een einde van te maken, want dit is geen leven. Dit is geen oplossing voor mij. Uiteindelijk is de wond gereinigd en direct na het reinigen was het rare gevoel van de wond weg, en hoefde ik niet meer te spoelen en kon ik het gewoon laten genezen. Dus ze hadden mij aan het lijntje willen houden. Waarschijnlijk is het goedkoper, en bij 5% van de mensen groeit het spontaan dicht in die 6 maanden. Bij de rest moest alsnog hetzelfde gebeuren als wat bij mij gedaan is. Ik heb dus uiteindelijk na heel veel doorvragen wat cijfers gekregen.

Mijn vader had iets gehad, maar ik weet zeker dat een kortdurend probleem met het hart was, een ritmestoornis, want ik heb zelf een hartslag van over de 200 gevoeld, maar ze doen dan ook een eeg en een mri, en volgens de neuroloog was er een afwijking op de eeg (dus niet ecg, die is ook gemaakt, maar konden ze niets op vinden) die zou kunnen wijzen op epilepsie. Dus mijn vraag was: zou kunnen wijzen op, wat betekent dat? Ja, er is wat te zien, dus wij houden het op dat er sprake is geweest van een eerste epileptisch insult. Ik zo, hoeveel procent van de mensen zonder epilepsie heeft dan diezelfde zgn. afwijking? Dat was nooit onderzocht. Nou zeg ik, dan weet ik het goed gemaakt, u beweert dat iedereen heeft fout heeft, want dat staat er nu letterlijk, dus dan gaat het dossier nu weg, dan is er geen ambulance geweest, geen ritmestoornis, geen eeg, geen ecg, geen mri en dan rijdt mijn vader mij direct zelf weer naar huis (je krijgt het advies om 3 maanden niet te rijden, is overigens een advies, nooit een verbod, dat heb ik ook uitgezocht, je bent gewoon verzekerd ook). Die man schrok zo van mijn kennis en bewering op dit gebied dat er ineens een second opinion geregeld kon worden. Er werd een 2e arts bijgehaald en na overleg bleek er toch een onderzoek mogelijk te zijn, een kanteltafeltest. Die kon pas enige weken later uitgevoerd worden, maar daar is toen wel degelijk een hartprobleem uit naar voren gekomen. En daarmee bleek dat ik toch gelijk gehad had. Maar het werd wel even door 1 persoon zo beweerd (niet door de huisarts overigens, niet door het ambulancepersoneel, maar wel door een neuroloog).

Dus een second opinion kan geregeld worden, maar je moet wel zelf heel duidelijk en stevig in je schoenen staan. De houding van 'ik betaal, dus ik bepaal' werkt goed in deze als je weerstand ondervindt. Het principe van 'de dominee en de huisarts spreek je altijd met u aan' geldt in deze geemancipeerde maatschappij kennelijk nog steeds, artsen staan graag boven de rest en houden niet van mondigheid. Maar ja en amen knikken is gewoon niet verstandig. En als artsen wel open staan voor een andere mening, dan is er vaak geen tijd voor. Je kunt ze dus ook niet alles kwalijk nemen. Ze moeten zeg maar een protocol volgen omdat de verzekeringen dat bepaald hebben.

Verder, niet hardlopen vind ik behoorlijk bijzonder. Artrose betekent in beweging blijven. Iets wat weer hersteld is, is weer hersteld. Belasten maakt alles sterker. Als er een zgn. standafwijking is, dan zou een fysio dat ook moeten kunnen zien. Dus vraag daar ook naar. Zooltjes kunnen vaak nuttig zijn, maar voor wandelen heb je weer andere zooltjes nodig dan voor hardlopen. Dus dat loopt enorm in de papieren, want met 1 paar ben je er niet. Ik heb voor wandelen 1 paar zolen laten maken, maar voor hardlopen gewoon een loopanalyse laten doen en zo schoenen gekocht. Want anders is het niet te betalen al die zolen voor elke sport weer 1 paar en 1=geen. Ik weet niet of je dat kunt betalen, want je krijgt het vaak niet van de verzekering. Dus hou daar wel rekening mee.

Kortom, ik zou toch netjes vragen om een second opinion. En komt er weerstand, dan moet je ook wat meer voor jezelf opkomen. Ik kan gelukkig nog steeds zeggen dat ik nooit in het ziekenhuis gelegen heb en nooit geopereerd ben en dat hou ik graag zo, dit is te danken aan mijn eigen gevoel volgen. Ik heb zeer slechte ervaringen met artsen en heb gemerkt dat ze niet open staan voor mensen die zelf ook meedenken en meelezen. Honingzalf bij wondzorg is bijvoorbeeld bij mij een ding geweest, ik geloof daar wel in, die arts niet.

Zooltjes zou ik mogelijk wel overwegen, zeker als je gewoon wilt hardlopen. Maar ik denk dat je dan voor wandelen aan zooltjes moet denken en juist bij hardlopen niet, want die schoenen zijn al veel zachter. Voor elke schoen en sport is het waarschijnlijk onmogelijk om zooltjes te laten maken. Niet hardlopen als het nu wel goed voelt zou ik niet doen. Je weet nooit of je artrose krijgt en je gaat ook nooit weten of het wel of niet van de breuk komt. Ik zou daar niet bang voor zijn. Je leeft nu en je weet niet eens of je er over 10 jaar nog bent, ook al ligt dat wel in de planning. Nu wat laten wat je echt wilt voor later lijkt me niet verstandig.

Dat artsen vaak gaan voor niet 100% herstel is denk ik het gegeven dat veel mensen ook niet echt tot het uiterste willen gaan. Een 1% geen herstel is bij mij ook niet bespreekbaar. Zoiets siert je dat je dat ook niet wilt. Maar veel mensen gaan snel bij de pakken neerzitten en accepteren het dat ze iets niet meer geheel kunnen. En daardoor ontstaat ook het beeld dat bij een blessure X of Y je niet meer 100% zult herstellen. Terwijl dat mogelijk wel kan. En ik denk dat geld een rol speelt, je krijgt helaas niet meer de beste zorg, maar de zorg die het minste kost of waar het meeste aan verdiend wordt. Helaas.

In ieder geval succes en sterkte met het vinden van een second opinion. En ik zou dus naar zooltjes kijken. En zorgen dat die pinnen er wel z.s.m. uitgaan. Het maakt een gewricht niet zwakker ofzo. Na 3-6 weken is een breuk geheeld en weer sterk. Er is natuurlijk wel een kleine kans op een infectie, maar de voordelen wegen op tegen de nadelen. Slechts een enkele keer zit er iets geheel ingekapseld in een stuk bot waardoor het er niet uit kan.

germie schreef:

genja schreef:

Hoe vaak blijf je dat verhaal van je enkel nog benoemen ? Sorry maar je hebt gewoon geluk gehad dat het toch goed genezen is toen en
het is zeker geen voorbeeld voor andere om er zo mee om te gaan . Het kan dan ook heel
anders aflopen .

Pardon? Er wordt gevraagd naar ervaringen, en ik heb helaas er ervaring mee. Een trauma misschien wel. En dus deel ik dat. Niet meer en niet minder. Gewoon zoals anderen hier ook reageren. En andere reageren normaal, net als ik. Ik heb mijn gevoel gevolgd, iets wat altijd mag. Het kan natuurlijk ook een keer fout gaan, maar dat hoeft zeker niet. En hier is duidelijk dat een second opinion nodig was en wel direct en dat is dus gedaan. En dat was ook een vraag, hoe lang of hoe gaat een second opinion. Dus ik heb hierin ook gewoon mijn ervaringen benoemd. Zo ook de andere ervaringen met een second opinion en van een bekende die dus die pinnen er z.s.m. uit heeft laten halen. En dus dezelfde dag het gewoon voluit belast heeft (50kg op de rug gedragen).

Natuurlijk heeft elke operatie een risico. Dat moet je gewoon je realiseren. Maar als je het wilt dan moeten ze het wel doen. En normaal gesproken is het gewoon direct daarna volledig belastbaar en heb je geen beperkingen. Misschien dat het wondje wat droog moet blijven.

germie schreef:

Hier een enkelbreuk meer dan 30 jaar geleden. Ze wilden er pinnen inzetten, maar ik heb dat geweigerd. Ik was 13, maar vond het onzin. En voila, het was ineens niet meer nodig (het was ook echt niet gebeurd, als ik iets niet wil is het menens en dat wisten mijn ouders ook toen al). Vervolgens was 5 weken gips de ellende, en ik zou er 3 weken niet op mogen lopen. Na een week zat ik weer op de fiets naar school, 15km enkele reis en binnen 1.5 week liep ik er gewoon op. En ook hardlopen en paardrijden, want ik moest wel conditie houden. Ik deed zelfs weer mee met gym op school met mijn voet in het gips.
Na 5 weken en 1 dag (dus 1 dag te lang gips gehad) gips er af en mocht ik 4 weken niet sporten, maar ik had 4 dagen later een hardloopwedstrijd over 3km. Die wedstrijd heb ik gelopen, maar deed er wel 16minuten en 14 seconden over, dus erg traag voor mijn doen toen.
Ik denk dat ik een jaar lang af en toe wel wat gevoeld heb, maar voel er nu niets meer van. De steunkous die ik toen meekreeg heb ik nooit gedragen, niet nodig gehad, was echt onzin.

Wat ik er van geleerd heb:
-volg je eigen gevoel. Ik weet achteraf zeker dat 3 weken tape deze breuk ook genezen had zonder enige restschade.
-Opereren niet doen als het niet goed voelt. Bij mij was het dus geheel overbodig, maar toch wilden ze het doen.

Wat ik van anderen weet is dat je altijd, maar dan ook altijd pinnen er weer uit moet laten halen. Die gaan gewoon problemen opleveren. Ik had een duikbuddy en die moest ze er 6 weken in hebben, die heeft hemel en aarde bewogen om ze er uit te krijgen, want ze wilden ze ook laten zitten.
Dat er uit halen stelt niets voor in zijn ogen. 's morgens gebeurd, 's middags liep hij met 50kg op zijn rug naar het water om te gaan duiken.

Een second opinion was 30 jaar geleden zo gedaan, dat is dezelfde dag gedaan. Maar het was ook echt menens, ik was 13, maar ik kon spontaan weer lopen op die gebroken enkel omdat ik zo boos was. Dus er was echt niet geopereerd.

Artsen luisteren vaak erg slecht is mijn ervaring en zijn niet blij met een second opinion. Ik kan hier meerdere voorbeelden van noemen.
Vorig jaar met die hondenbeet bij mij, die huisarts bleef haar eigen kop volgen en niet luisteren. Ik heb hierdoor dus nog steeds last van peesontstekingen, ook staan er pertinente onwaarheden in het dossier. Dat dossier gaat nog weg zodra alles met de rechtsbijstand is afgehandeld, en dan gaat ook het ziekenhuisdossier weg, dan is er nooit wat gebeurd, dat heb ik ook nodig voor de verwerking. Dan ben ik nooit ergens geweest. Maar toen dus een vriend van mij die wondverpleegkundige is zei dat de huisarts het verkeerd aanpakte, toen werd die huisarts gewoon boos, terwijl het echt gewoon netjes gezegd is. Die was gepikeerd en voelde zich gepasseerd. Maar die vriend is wel voor mij de redding geweest.
Nadat ik eindelijk was doorverwezen hadden ze me in het ziekenhuis willen laten lopen met die wond en dat ik dat elke dag maar met een katheter moest spoelen. Ik vond dat niets, en heb dat direct aangegeven, mijn vraag over hoe lang moet ik dat dan doen werd niet beantwoord. Ik heb 2 weken lang elke dag gebeld met deze vraag omdat ik geen antwoord kreeg. ER staat in het dossier dat ik elke dag dezelfde vraag stelde en dat ik lastig was aan de telefoon. Nee, dat was ik niet, ik heb gewoon recht op een antwoord, en de vraag was logisch. Uiteindelijk bleek dat ze rustig nog 6 maanden hadden willen afpakken van mijn leven, dat ik rustig minstens 6 maanden had moeten spoelen met zo'n stomme katheter, 6 maanden mijn leven stil moest zetten, 6 maanden me moest schamen met en wond. Ja, ik mocht er mee naar een zwembad, maar niemand zal blij zijn met een wond waar gewoon achter de zwemmer geel vocht op de grond valt. Ik had het wel bijna gedaan. Ik heb ook op het punt gestaan om er een einde van te maken, want dit is geen leven. Dit is geen oplossing voor mij. Uiteindelijk is de wond gereinigd en direct na het reinigen was het rare gevoel van de wond weg, en hoefde ik niet meer te spoelen en kon ik het gewoon laten genezen. Dus ze hadden mij aan het lijntje willen houden. Waarschijnlijk is het goedkoper, en bij 5% van de mensen groeit het spontaan dicht in die 6 maanden. Bij de rest moest alsnog hetzelfde gebeuren als wat bij mij gedaan is. Ik heb dus uiteindelijk na heel veel doorvragen wat cijfers gekregen.

Mijn vader had iets gehad, maar ik weet zeker dat een kortdurend probleem met het hart was, een ritmestoornis, want ik heb zelf een hartslag van over de 200 gevoeld, maar ze doen dan ook een eeg en een mri, en volgens de neuroloog was er een afwijking op de eeg (dus niet ecg, die is ook gemaakt, maar konden ze niets op vinden) die zou kunnen wijzen op epilepsie. Dus mijn vraag was: zou kunnen wijzen op, wat betekent dat? Ja, er is wat te zien, dus wij houden het op dat er sprake is geweest van een eerste epileptisch insult. Ik zo, hoeveel procent van de mensen zonder epilepsie heeft dan diezelfde zgn. afwijking? Dat was nooit onderzocht. Nou zeg ik, dan weet ik het goed gemaakt, u beweert dat iedereen heeft fout heeft, want dat staat er nu letterlijk, dus dan gaat het dossier nu weg, dan is er geen ambulance geweest, geen ritmestoornis, geen eeg, geen ecg, geen mri en dan rijdt mijn vader mij direct zelf weer naar huis (je krijgt het advies om 3 maanden niet te rijden, is overigens een advies, nooit een verbod, dat heb ik ook uitgezocht, je bent gewoon verzekerd ook). Die man schrok zo van mijn kennis en bewering op dit gebied dat er ineens een second opinion geregeld kon worden. Er werd een 2e arts bijgehaald en na overleg bleek er toch een onderzoek mogelijk te zijn, een kanteltafeltest. Die kon pas enige weken later uitgevoerd worden, maar daar is toen wel degelijk een hartprobleem uit naar voren gekomen. En daarmee bleek dat ik toch gelijk gehad had. Maar het werd wel even door 1 persoon zo beweerd (niet door de huisarts overigens, niet door het ambulancepersoneel, maar wel door een neuroloog).

Dus een second opinion kan geregeld worden, maar je moet wel zelf heel duidelijk en stevig in je schoenen staan. De houding van 'ik betaal, dus ik bepaal' werkt goed in deze als je weerstand ondervindt. Het principe van 'de dominee en de huisarts spreek je altijd met u aan' geldt in deze geemancipeerde maatschappij kennelijk nog steeds, artsen staan graag boven de rest en houden niet van mondigheid. Maar ja en amen knikken is gewoon niet verstandig. En als artsen wel open staan voor een andere mening, dan is er vaak geen tijd voor. Je kunt ze dus ook niet alles kwalijk nemen. Ze moeten zeg maar een protocol volgen omdat de verzekeringen dat bepaald hebben.

Verder, niet hardlopen vind ik behoorlijk bijzonder. Artrose betekent in beweging blijven. Iets wat weer hersteld is, is weer hersteld. Belasten maakt alles sterker. Als er een zgn. standafwijking is, dan zou een fysio dat ook moeten kunnen zien. Dus vraag daar ook naar. Zooltjes kunnen vaak nuttig zijn, maar voor wandelen heb je weer andere zooltjes nodig dan voor hardlopen. Dus dat loopt enorm in de papieren, want met 1 paar ben je er niet. Ik heb voor wandelen 1 paar zolen laten maken, maar voor hardlopen gewoon een loopanalyse laten doen en zo schoenen gekocht. Want anders is het niet te betalen al die zolen voor elke sport weer 1 paar en 1=geen. Ik weet niet of je dat kunt betalen, want je krijgt het vaak niet van de verzekering. Dus hou daar wel rekening mee.

Kortom, ik zou toch netjes vragen om een second opinion. En komt er weerstand, dan moet je ook wat meer voor jezelf opkomen. Ik kan gelukkig nog steeds zeggen dat ik nooit in het ziekenhuis gelegen heb en nooit geopereerd ben en dat hou ik graag zo, dit is te danken aan mijn eigen gevoel volgen. Ik heb zeer slechte ervaringen met artsen en heb gemerkt dat ze niet open staan voor mensen die zelf ook meedenken en meelezen. Honingzalf bij wondzorg is bijvoorbeeld bij mij een ding geweest, ik geloof daar wel in, die arts niet.

Zooltjes zou ik mogelijk wel overwegen, zeker als je gewoon wilt hardlopen. Maar ik denk dat je dan voor wandelen aan zooltjes moet denken en juist bij hardlopen niet, want die schoenen zijn al veel zachter. Voor elke schoen en sport is het waarschijnlijk onmogelijk om zooltjes te laten maken. Niet hardlopen als het nu wel goed voelt zou ik niet doen. Je weet nooit of je artrose krijgt en je gaat ook nooit weten of het wel of niet van de breuk komt. Ik zou daar niet bang voor zijn. Je leeft nu en je weet niet eens of je er over 10 jaar nog bent, ook al ligt dat wel in de planning. Nu wat laten wat je echt wilt voor later lijkt me niet verstandig.

Dat artsen vaak gaan voor niet 100% herstel is denk ik het gegeven dat veel mensen ook niet echt tot het uiterste willen gaan. Een 1% geen herstel is bij mij ook niet bespreekbaar. Zoiets siert je dat je dat ook niet wilt. Maar veel mensen gaan snel bij de pakken neerzitten en accepteren het dat ze iets niet meer geheel kunnen. En daardoor ontstaat ook het beeld dat bij een blessure X of Y je niet meer 100% zult herstellen. Terwijl dat mogelijk wel kan. En ik denk dat geld een rol speelt, je krijgt helaas niet meer de beste zorg, maar de zorg die het minste kost of waar het meeste aan verdiend wordt. Helaas.

In ieder geval succes en sterkte met het vinden van een second opinion. En ik zou dus naar zooltjes kijken. En zorgen dat die pinnen er wel z.s.m. uitgaan. Het maakt een gewricht niet zwakker ofzo. Na 3-6 weken is een breuk geheeld en weer sterk. Er is natuurlijk wel een kleine kans op een infectie, maar de voordelen wegen op tegen de nadelen. Slechts een enkele keer zit er iets geheel ingekapseld in een stuk bot waardoor het er niet uit kan.