Earth schreef:Anastasia bedankt voor je post.
Mooi gezegd, met therapie blijf je dingen willen verbetern, acceptatie is idd belangrijk. Maar toch weiger ik vooralsnog dat dit het is. Want als dit het echt is, als ik me hierbij moet neer leggen, dan wordt het leven wel zwaar, omdat ik voor mijn gevoel als sprankelende vrouw in kooi gevangen zit. Mijn persoonlijkheid is daar te uitbundig voor, dus dat wordt nog een grotere strijd dan, dus voor nu accepteer ik het nog niet nee. En blijf ik zoeken naar een mogelijkheid om bevrijd te worden, al is het maar een klein stukje wat ik terugvind van mezelf.
En ik weet dat deze zoektocht ook kan zorgen voor tegenslag, terugslag en verdriet. Maar ik heb liever verdriet van iets waar ik voor vecht, dan dat ik het accepteer en me gevangen voel ik mijn eigen leven.
En - ik hoop niet dat dit naar of belerend overkomt - weet je zeker dat hier niet ook een stukje probleem zit?
Altijd maar door willen vechten? Wat als die sprankelende persoonlijkheid nu gewoon soms een paar dagen (of weken) minder sprankelend is? Is dat erg voor jou? Doet dat iets met je zelfbeeld? Ik proef hierin zoveel frustratie, en dat is natuurlijk volstrekt logisch als je je helemaal k*t voelt en er geen vat op kunt krijgen. Maar ik zou al moe en ongelooflijk ongelukkig worden, zelfs als dit de enige frustratie is die ik heb en alles verder op rolletjes loopt naast ontspoorde neerslachtigheid. En jij moet ook nog dealen met het stukje dat helemaal niet op rolletjes loopt en 23 jaar aan onveilige jeugd verwerken.
We hebben als mensen vaak de neiging om te denken dat we dingen actief moeten doorwerken, verwerken, dat we onzelf moeten snappen en denken dat dat een actief proces is wat we kunnen beïnvloeden. Dan gaan we 100 dingen doen omdat te bewerkstelligen terwijl het in de praktijk soms gewoon beter werkt om afleiding te zoeken als je je ruk voelt en te hopen dat het zo snel mogelijk weer voorbij gaat. Zelfs als dat soms veels te langzaam gaat, niet volgens het boekje, je niet weet waarom het zo is, en ga zo maar verder. Mezelf snappen heeft mij eerder gek gemaakt dan geholpen, al is een basis leggen in het herkennen van emoties wel goed natuurlijk.
Ik vraag me af of hoe dat bij jou werkt? Lukt het om emoties echt te voelen (en niet kapot te analyseren)? Want als je daar moeite mee hebt is het niet gek dat de emoties je overvallen op het moment dat ze zich pas manifesteren als ze extreem zijn. Het zou dan ook niet zo gek zijn dat je soms ineens in een dissociatie schiet omdat voor je lichaam de druk op de ketel al zoveel eerder te hoog was dan je zelf mogelijk doorhad. Het leren herkennen van emoties is overigens wel te trainen, en dat is ook één van de dingen waarbij ik denk dat een therapeut wél heel waardevol is (ik vind dialectische gedragstherapie daarbij wel een mooie methode, al had ik zelf wat minder op met de meditatieshit die daarbij kwam 
. Maargoed, andere mensen zweren erbij. Goede CGT doet hierbij ook wonderen, alleen matige CGT van een hobbyist met teveel focus op "helpende gedachtes" maakt dat je alleen maar verder van je emoties afkomt.).
Ik ben niet tegen therapie, en soms is het echt van levensbelang, maar ik zie vaak (vooral bij intelligente mensen) dat ze zo vaak in een vicieuze cirkel blijven rondrennen omdat ze alles moet "fixen" en onderdoor gaan aan het fixen zelf. En therapeuten gaan er vaak in mee, omdat ze ook niet machteloos willen toekijken en (natuurlijk!) hopen iets te kunnen betekenen in het proces voor iemand (het is vaak ook een beetje een self-serving bias. ) .... Terwijl soms alle strijd al gestreden is, het fundament om op een redelijke manier met emoties en negatieve gedachtes om te gaan vaak na een poosje wel gelegd is, en een luisterend oor en een vangnet vaak het beste is wat er dan nog te halen is (en daarvoor is therapie dan wel weer heel goed, al merkte ik bij mezelf dat ik vaak de negatieve momenten ging "opsparen" om bij m'n psych te dumpen, terwijl ik er zonder psych misschien niet eens aandacht aan had besteed.)
We leggen als mensen ook teveel macht bij therapeuten en de psychologische wetenschap, die echt nog vrij matig ontwikkeld is. We weten geen reet en iedere 10 jaar is er weer andere stroming die dan 10 jaar later weer onderuit wordt geveegd.
Ik heb zelf onwijs last van een winterdepressie, en vroeger zou ik meteen weer mijn therapie op moeten hogen, een achterklap moeten hebben voor de echt slechte momenten, aan de slag moeten met trauma's en die ongein omdat die ook meteen weer opspelen etc. Ik zou waarschijnlijk ook aan de zuip, honger, zelfkastijding, drugs of wat dan ook gaan omdat ik er vanaf zou moeten en ik het niet zou verdragen.
Nu slik ik een matig helpend vitamine D pilletje, boek ik een vakantie naar de zon als we geld hebben (meestal niet dus ) en denk ik "hopelijk wordt het snel weer zomer". Ik doe wat meer leuke dingen met mijn vriend, en neem waar mogelijk een stapje terug. Het is nog steeds echt niet grappig (lees: een lijdensweg van 5 maanden), maar het helpt wel om me niet te gaan vluchten in zelfdestructief of er vanuit te gaan dat therapie me gaat fixen. Om dan weer mijn studie of werk op te moeten geven voor een intensievere therapievorm. En dan na een jaar te balen dat ik weer ben gestagneerd in mijn leven. Alles gaat voorbij en na iedere sombere periode komt er altijd op zijn minst altijd wel weer een iets minder sombere periode.
JudithGigi schreef:Mijn vriend heeft ook de diagnose dysthyme stoornis (ofwel chronische depressie). Zelf zag hij geen enkel nut in het leven, en als het toch niet uitmaakt of je leeft of niet, kun je het net zo goed niet doen dacht hij... Hij is in groepstherapie gegaan en heeft zijn oplossing gevonden in het stellen van doelen, zoals nu carrière maken en in de toekomst een huis laten bouwen. Hier haalt hij genoeg 'nut' uit om voorlopig mee bezig te zijn.
En dit kan ik beamen. Zingeving in kleine dingen (in mijn geval een studie en een bepaalde carrière) maakt het een stuk makkelijker om te denken "het gaat wel weer voorbij. Ik laat me niet weer neersabelen door dit rotgevoel". Maar dan moeten het wel doelen zijn die echt vanuit het diepste van je ziel komen, en waarvoor je een plan kunt maken dat haalbaar voelt. Dat vergt wel veel zelfkennis, maar als je die intrinsieke motivaties in jezelf weet te vinden en te kanaliseren is dat één van de krachtigste motoren die we als mens hebben, denk ik.
Geplaatst 
Ik was helemaal happy.
Ik kan je weinig adviseren, maar wil je wel even laten weten dat ik met je meelees en -leef. 