Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-11-22 14:21

Geplaatst: 13-11-22 14:21

Als alle randvoorwaarden goed genoeg zijn geregeld (woning, vaste relatie, voldoende inkomsten) dan kun je niet rationeel voor kinderen kiezen. Je weet niet waar je ja of nee tegen zegt. Het is een intense drang of wens die je moet hebben, anders moet je het niet doen.

Elke situatie, kind en ouder zijn zo anders dat het helemaal niks zegt en dat je daar niets over kunt voorspellen. Mijn 2 kindjes zijn compleet anders van elkaar. Bij de een was de baby tijd drama en bij de ander best wel relaxed. Zelfde ouders, zelfde huis. Dus leg mij maar uit waar het door komt.

Je geeft veel vrijheid op voor het mooiste wat er is. Tegelijkertijd ga je gewoon andere activiteiten doen dan voorheen. Activiteiten die ook hartstikke leuk zijn, maar niet dezelfde als voorheen. Wil je dat niet? Dan moet je het niet doen. Maar voor mij weegt er dan weer niks op tegen mijn 2 jarige die voor het eerst gebrekkig sinterklaasliedjes aan het zingen is bij een schoen en vanochtend vol enthousiasme naar beneden wilde om te kijken of er iets in zijn schoen zit.

Het enige wat ik echt ellendig vind is tegelijk ziek zijn, dus jij ziek en kind ziek. Die dagen zijn gewoon doorkomen en overleven. Gelukkig is dat maar 1x per jaar ofzo.

Succes met je keuze!

**Geplaatst**: 13-11-22 14:21

Geplaatst: 13-11-22 14:21

Ik heb altijd het idee dat er geen rationele argumenten ten gunste van kinderen zijn, alleen de compleet irrationele 'ik wil het graag'. En dat is ook de reden dat wij er aan begonnen zijn een paar jaar terug. Ik heb er geen seconde spijt van gehad (misschien juist omdat we jaren en jaren getwijfeld hebben en uiteindelijk heel bewust ervoor hebben gekozen?), maar het is met vlagen wel zwaar. Voor je lichaam, je geluk/psyche, je relatie, je financiën, etc. Ik ben redelijk ongeschonden de zwangerschap en bevalling doorgekomen en heb (meestal) een blij en gezond kind, maar wel eentje die slapen een complete zinloze tijdsbesteding vond (en met vlagen nog vindt) en jarenlang weinig slaap doet dus niet heel veel goeds voor je :Y)

**Geplaatst**: 13-11-22 14:23

Geplaatst: 13-11-22 14:23

Dorine92 schreef:
Ik kan je alleen iets zeggen vanaf de andere kant. Ik wil geen kinderen en ik heb nooit kinderen gewild. Ik zie het leuke ook niet van kinderen, dus dat maakt het wel heel erg makkelijk als je altijd alleen maar de nadelen eraan ziet
Ik heb natuurlijk vriendinnen en veel andere mensen om me heen die wél kinderen hebben, en die zien mij continu doen waar ik zin in heb, schijt aan alles. En dan zeggen ze wel van jeetje wat lijkt me dat heerlijk. Ze zeggen ook van zodra je kinderen krijgt, draait letterlijk ALLES om de kinderen. Ook zeggen ze eigenlijk allemaal dat je relatie er niet beter van wordt, en veel zijn ook vrij vlot uit elkaar gegaan nadat er kinderen kwamen. Maarja... feit is ook dat veel mannen juist wegblijven bij vrouwen die geen kinderen willen, dus ja... wat is beter.. eerst iemand hebben en dan verliezen... of iemand helemaal niet kunnen krijgen?
Al met al denk ik dat de keuze die je maakt, uiteindelijk een keuze is tussen volledige vrijheid en volledig gevangenschap. Als jij denkt dat het voor jou niet zal voelen als gevangenschap, omdat je gevangen zit met het mooiste wat in jouw ogen het mooiste is wat je kunt hebben op aarde, dan zou ik ervoor gaan. Als het je benauwt of als je twijfelt, zou ik het niet doen.
En zoals al eerder genoemd is.. denk ook aan in wat voor wereld je zo’n kind neerzet

Geef hen eens een andere kijk op het hele gebeuren:
Je neemt geen kinderen! Je bent bezig de volgende generatie wereldburger klaar te stomen! Dat is een TAAK!

Dit is geen waarde-oordeel, voor de duidelijkheid, maar een andere wijze om ernaar te kijken.

**Geplaatst**: 13-11-22 14:37

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 13-11-22 14:37

Ik wist al heel mijn leven dat ik kinderen wilde.

En ik vind het heerlijk. Ik heb gelukkig vrij onbezorgde zwangerschappen gehad. Wel een spierziekte aan de bevalling overgehouden maar geen progressieve ziekte gelukkig. Het is bij 1 aanval gebleven. Niet helemaal wat ik had verwacht na een bevalling, maar goed. Verder geen klachten, ik kan gewoon nog op een trampoline springen, met niesen ook geen last. Buik is ook nog relatief strak.

Verder geniet ik van elke seconde met mijn kinderen. Ja natuurlijk is het druk en wil ik ze af en toe achter het behang plakken. Je hebt weinig tijd voor jezelf. Je staat altijd aan. Maar die allesoverheersende liefde die ik voor ze voel, die alles maar dan ook alles mooier maakt, is echt het mooiste wat er is.

Het is tegenwoordig op social media best hip om vooral de nadelen van kinderen naar voren te brengen. Maar er zijn ook genoeg moeders zoals ik die het gewoon super fijn vinden. Maar dat verschilt per persoon.

**Geplaatst**: 13-11-22 14:37

Geplaatst: 13-11-22 14:37

Mijn verhaal is vergelijkbaar met DeTjoeter. Ik heb nooit een sterke kinderwens gehad en had nog nooit ern baby vastgehouden, maar er wel voor gekozen om voor een kind te gaan uiteindelijk. Ik heb een fantastische zwangerschap en natuurlijke bevalling gehad (tot 3 dagen voor de bevalling nog paard gereden) en een uitzonderlijk goed herstel, niet kunnen niezen/trampoline springen herken ik echt niet en ook mijn lijf is weer de oude. Ik heb juist altijd de zware negatieve kant over kinderen gehoord van tevoren en ging er dus ook vanuit dat mijn leven en lijf voorbij zouden zijn na kinderen (geen geintje, dat dacht ik echt! Ook veel heftige zwangerschappen en bevallingen in onze directe omgeving gezien). Onze dochter is helaas een echte huilbaby geweest en kan nu na 3,5 maanden eindelijk wat ademhalen weer. En ondanks de tegenslagen, huilen en gebroken nachten heb ik er echt geen spijt van. Wat hier gezegd wordt, de liefde voor je eigen kind is met niks te vergelijken. Het is rauw, puur, onvoorwaardelijk en ook eng en ik denk niet dat het voor te stellen is als je zelf geen kinderen hebt. Het waren zowel de donkerste maanden van mn leven, de zwartste als de mooiste. En ik ben ervan overtuigd dat het alleen nog maar leuker wordt vanaf nu.

Financiëel is een lastige. Wij zijn ruim 650 kwijt per maand voor twee dagen opvang, en kosten voor speciale kunstmelk is ook vrij hoog. Maar anderzijds besparen we ook weer best wat geld omdat we niet veel meer stappen of vaak uit eten gaan

wat ik overigens niet echt mis. Ik geniet nu veel meer van eigen huis en omgeving ipv de constante sociale bezigheden.

Laatst bijgewerkt door XladyX op 13-11-22 14:40, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 13-11-22 14:38

Geplaatst: 13-11-22 14:38

Mja, even een kritische noot over de financiële situatie: voor een kind is het ook heel gezond om te leren dat ze niet alles kunnen krijgen wat ze hebben willen. Het gaat bij onze generatie ook wel vaak mis omdat we de kinderen alles willen geven wat ze graag hebben willen, maar je zult het nooit goed doen. Het is mens eigen om altijd maar meer te wllen.

Armoede is wat anders, dat moet je niet willen. Je moet wel in de basisbehoeften kunnen voorzien, maar geen merkkleding kunnen dragen gaan ze niet dood van.

Het 24/7 aanstaan, dat is iets wat ik persoonlijk simpelweg niet aan kan. Ik heb daar de energie niet voor, en door PTSS ben ik sneller overprikkeld, waardoor ik onredelijk kan worden als ik stress heb. Ik ben dól op mijn peetzoon, echt, ik kan gek genoeg ook alles van dat kereltje hebben, maar ik heb wel een gelimiteerde hoeveelheid energie en ik heb een aantal dingen nodig om te doen om mijn rust te vinden. Een handenbindertje helpt daar niet bij.

**Geplaatst**: 13-11-22 14:56

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 13-11-22 14:56

Ik heb niet alle posts gelezen.
Mijn “verhaal”: ik ben zwanger geraakt dmv ivf. Ik wilde graag een kind/moeder worden. Maar ik ben geen “ouders van nu”-moeder of “elke dag een andere kleur groente”-ouder. Ik heb tijdens het ivf-traject m’n leven gewoon geleefd en dat ging gewoon door toen onze dochter er was. Ja, je levert iets in en ja, daar komt ook iets voor terug. Nikki is bijna vanaf dag 1 meegegaan op restaurant enzo. In mijn ogen moet je gewoon blijven doen wat je deed, met natuurlijk wel het welzijn van je kind voorop. Ik wist van mezelf dat ik echt geen betere moeder zou zijn als ik stopte of minderde met werken. Ik heb een bedrijf en nam haar mee of ze ging naar mijn ouders. Dagopvang heb ik gelukkig niet mee te maken gehad.

Je kunt alles doodredeneren, maar ik sta ”alles komt altijd op een of andere manier wel goed” in het leven. Natuurlijk is het erg goed om vooraf kritisch naar oa je financiële situatie te kijken. Maar jullie hebben het belangrijkste al: een stevige relatie. Je hebt een huis en allebei een baan, dat is ook al meer dan veel mensen tegenwoordig.

Ik denk dat niemand je hiermee echt kan helpen, dit is een keuze die je zelf (met je partner) moet maken. Succes, maar je komt altijd over als een zeer rationeel iemand, dus dat komt helemaal goed.

**Geplaatst**: 13-11-22 15:49

Geplaatst: 13-11-22 15:49

Tja, ik ben echt niet voor kinderen krijgen als je geen cent te makken hebt. En het zijn ook geen relatie-herstellers (integendeel zou ik willen zeggen).
Maar het leven is niet maakbaar. Vandaag kun je alles perfect voor elkaar hebben en morgen kan je wereld op z'n kop staan. Je blind staren dat alle vinkjes aanwezig moeten zijn is ook niet alles.

Ik ervaar het aanstaan bij een baby ook oprecht anders dan nu met een dreumes en een kleuter. Ik vind het constant aan je plakken, het onstuurbare en 0 ritme van een baby afschuwelijk.
Nu ik 2 kinderen heb die om 19.00 in bed liggen, naar de opvang en naar school gaan en zich ook prima een tijdje kunnen vermaken zonder dat ik ze vast hoeft te houden vind ik mezelf weer terug. Maar ik hoor ook ouders die het andersom hebben en juist deze fase waarin ze een eigen identiteit ontwikkelen heel zwaar vinden.

**Geplaatst**: 13-11-22 15:55

Geplaatst: 13-11-22 15:55

Dit klinkt misschien een beetje stom wat ik ga zeggen. Maar sinds ik een pup heb, is m’n kinderwens verdwenen

Ik vind het namelijk zo zwaar. Een dier dat constant afhankelijk is. Dat níks kent nog. Geen ritme heeft. Veel aandacht wil. Je oppas moet regelen als je moet werken oid. Je huis constant een zooi is. En als je een poedersuiker dag hebt gehad, je alsnog de hond moet uitlaten of dat dan net de hond besluit lekker lang te blaffen.

En met kinderen is dat natuurlijk nog meer uitvergroot. Die zijn nog langer afhankelijk van je. En gaan op een gegeven moment ook lopen en ‘mama mama’ roepen. En moeten naar sport of clubjes of naar vriendjes toe. Naast je eigen hobby’s.

Dus ik denk niet dat ik nog durf

**Geplaatst**: 13-11-22 15:57

Geplaatst: 13-11-22 15:57

Tot m'n 28e zo ongeveer had ik zoiets van nee, niet voor mij.
Toen kwam de twijfel.
En toen nog 8 jaar in trajecten en er weer uit etc want tja... 'het' lukte om achteraf gezien onverklaarbare redenen niet.
Dus met mijn 38e hield ik mijn bundel of joy in mijn armen

Dat is hij gebleven... tot een jaar of 14, 15, die puberteit ... OMG ~~}>

zelfs zo dat ik dacht, waarom vertelden ze dat er nooit bij...

daarom dus, want als je dat had geweten...

Nu is hij bijna 21 en sinds een jaar of zo herken ik weer mijn zoon :))

lekker joch.

Het houden van is onvoorwaardelijk en is dat altijd geweest én... je weet niet wat dat is als je geen kind(eren) hebt.
Dat is absoluut geen reden om een kind te 'nemen' (waarvan ik maar al te goed weet dat dat ook heel anders kan liggen) maar het is écht zo.

En voor iedereen die twijfelt of uitstelt: er komt een leeftijd dat dat niet meer kan, en elk jaar dat je uitstelt is er één...

**Geplaatst**: 13-11-22 16:00

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 13-11-22 16:00

Mijn partner en ik hebben ook beide geen kinderwens. Daarbij is de kans heel groot dat ik/wij dit kind een beperking meegeven die heel erg belemmerend is en kan zijn. Ik functioneer er nog redelijk mee maar dat geeft heel veel stress en narigheid. Dat wil ik een kind niet aandoen.

Met een paard / hond met erfelijke aandoeningen fok je toch ook niet.

**Geplaatst**: 13-11-22 16:08

Geplaatst: 13-11-22 16:08

VanHuisUit schreef:
Het houden van is onvoorwaardelijk en is dat altijd geweest én... je weet niet wat dat is als je geen kind(eren) hebt.

Wow, hoe bedoel je dit? Ik schrik een beetje van wat je hier zegt, maar wil eerst weten hoe je het bedoelt.

VanHuisUit schreef:
En voor iedereen die twijfelt of uitstelt: er komt een leeftijd dat dat niet meer kan, en elk jaar dat je uitstelt is er één...

Ergens is dat ook wel prettig, Moeder Natuur maakt een einde aan de twijfel als je die nog had.

**Geplaatst**: 13-11-22 16:13

Geplaatst: 13-11-22 16:13

Fokken is gokken. Zelfs in de meest overwogen, alles overdachte situatie. Dus wat voor mij geldt, kan voor jou anders zijn. Dat voorop gesteld.

Ik heb er 2, ze zijn 3 en 5 en ik zou niet anders willen. Ik zou er nog wel 2 bij willen.

Ja het is chaos en de zaterdag is altijd vol met zwemmen en circusschool, maar het is ook heel hard rare zelfverzonnen liedjes zingen, met z'n vieren op zondagochtend croissants in bed eten en heel veel knuffelen.

Het is soms idyllisch en soms volkomen poedersuiker. Ze gaan hier om de week op zaterdagavond logeren bij mijn ouders zodat ik die hele nacht lekker naar de getver kan gaan met vriendinnen, betekent wel dat ik zondag met een kater naar het bos ga.

Voor mij wegen de nadelen niet op tegen de leuke dingen. De kusjes en knuffels, de onvoorwaardelijke liefde die je voelt, het gevoel van wij vieren horen bij elkaar, dit is mijn thuis.

Ik ben een relaxtere moeder dan ik van te voren dacht. Dat is me absoluut meegevallen. Wat me tegen is gevallen is hoe duur leuke kinderkleding is, ziek-zijn maar toch moeten moederen, het altijd moeten zeuren over 'jas op de kapstok, schoenen op de mat' en hoe ik langzaam in mijn eigen moeder verander.

**Geplaatst**: 13-11-22 16:13

Geplaatst: 13-11-22 16:13

Ook een heel belangrijk punt idd marlinde

Dat heeft hier ook mee gespeeld.
Tante dood met haar 26, oma iets in de 50. Beide nooit gekend.
Vader 38 jaar vandaag alweer 39 jaar geleden. Alle aan kanker.
Moeders kant opa vroeg aan zijn hart gestorven. Oom al met 45 jaar omleidingen enz.

Aan vriend zijn kant ook al vader dood ergens in de 30 aan kanker.
Zjjn moeder en ooms en tantes doof.

Nee geen goede stamboom.

**Geplaatst**: 13-11-22 16:25

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 13-11-22 16:25

Onze dochter is net 4 jaar geworden. En ja, er zijn momenten, waar ik denk: Wat heb ik gedaan?

Hoe rustig en ¨goedkoop¨ was ons leven toch voor haar.
En dan zie ik haar en is het toch goed zo. Ik wil haar voor geen geld in de wereld meer willen missen.
Er zijn moeilijke periodes, maar wij hebben gelukkig een heel lief, makkelijk kind (Wat ook niet vanzelfsprekend is). 90% is genieten en leuke dingen doen, 10% niet zo leuk (ziek kind wat alleen mama wil, zelf ziek zijn, maar toch voor haar te moeten zijn, 24/7 aan staan voor haar.

**Geplaatst**: 13-11-22 16:36

Geplaatst: 13-11-22 16:36

Wij willen geen kinderen, en dat is een voor ons weloverwogen en vooral rationeel besluit geweest, waarbij wel voor kinderen kiezen vooral een gevoelskwestie is. Dus ik weet niet of je wat aan mijn reactie gaat hebben.

Naast alle nadelen die hier al genoemd zijn, is de overbevolking van Nederland/de wereld een heel serieus probleem. Als ik zie waar wij als starters nu tegenaan lopen, geen betaalbare huizen, steeds hogere maandlasten, psychische gesteldheid van de bevolking die slechter en slechter wordt, het klimaat dat dusdanig verandert dat er meer en meer mensen richting Europa gaan komen, oil peak, niet veel later gas peak... De energietransitie die langzaam gaat en daarmee ook heel veel negatieve impact op de leefbaarheid heeft, de consumptiemaatschappij...

Ik denk dat de mensheid dat wel overleeft, maar dat het geen fijne tijd gaat zijn. Ik zou dat geen persoon aan willen doen. Wij zouden dat geen persoon aan willen doen. Dit heeft onze keuze om niet voor kinderen te gaan voor 100% naar de nee-kant bewogen.

Laatst bijgewerkt door _San87_ op 13-11-22 16:36, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 13-11-22 16:36

Geplaatst: 13-11-22 16:36

Avalanche schreef:
VanHuisUit schreef:
Het houden van is onvoorwaardelijk en is dat altijd geweest én... je weet niet wat dat is als je geen kind(eren) hebt.

Wow, hoe bedoel je dit? Ik schrik een beetje van wat je hier zegt, maar wil eerst weten hoe je het bedoelt.

VanHuisUit schreef:
En voor iedereen die twijfelt of uitstelt: er komt een leeftijd dat dat niet meer kan, en elk jaar dat je uitstelt is er één...

Ergens is dat ook wel prettig, Moeder Natuur maakt een einde aan de twijfel als je die nog had.

Dat je van je kind blijft houden ongeacht de situatie of wat een kind uitvreet.

Die liefde is Lang niet bij alle ouders zo. Mijn vader is daar een perfect voorbeeld van. Die noemde mij een over het algemeen geaccepteerd ongelukje. En weigert om ze excuses aan te bieden voor wat hij gedaan heeft zelfs als dat betekend dat hij zijn kleindochter nooit leert kennen.

De ironie in die hele verhaal is dat hij een zelfde soort ruzie met mijn opa gehad heeft waarin hij in mijn schoenen stond dus je zou denken dat hij wel beter weet.

Ik ga de vader van Lily dus ook niet dwingen om in haar leven te zijn want je krijgt dan alleen maar verliezers.

Ik zoek gewoon een fijne vent die ook mijn dochter wil accepteren als zijn eigen.

**Geplaatst**: 13-11-22 16:39

Geplaatst: 13-11-22 16:39

Ik heb mijn hele leven geen kinderwens gehad eigenlijk. Zo rond mijn 25e kwam er een kriebel maar die was makkelijk rationeel gesust.

En toen brak ik mijn huwelijk af en ontmoette ik op 27 jarige leeftijd eindelijk een man die echt een vader kan en wil zijn. Iemand die niet van mij afhankelijk is en verantwoordelijkheid kan dragen. Hij liet meteen duidelijk weten dat hij kinderen wilde en binnen 3 weken zag ik het me ook echt voor me met hem.

Inmiddels zijn we ruim anderhalf jaar samen en ik ben zwanger. De zwangerschap valt best tegen tot zo ver maar ik weet zeker dat er geen spijt van komt. Ik ben gelukkiger dan ooit.

Maar ik lees alsnog graag mee, ik ben graag voorbereid :Y)

**Geplaatst**: 13-11-22 16:47

Geplaatst: 13-11-22 16:47

Voor mijzelf heb ik recentelijk definitief de keuze gemaakt dat ik geen kinderen wil en ik heb een afspraak om sterilisatie te bespreken. Ik ben nu 29.

Ik heb nooit de wens gevoeld om kinderen te krijgen. Wel eens gedacht dat het wel leuk zou zijn als ze zo rond de 8 zijn. Dan zijn ze wel grappig voor een uurtje

Maar dat is het dan ook wel weer en daarna heb ik 2 dagen nodig om bij te komen. Kinderen vreten energie voor mij. En ja, ik weet dat men zegt dat het anders is met je eigen kinderen, maar daar moet je dan maar op hopen. Voor hetzelfde geld is dat niet zo, maar eens je kinderen hebt heb je daar geen keuze in en je kinderen nog minder. Is dat dan iets waar je maar op moet gokken? Dat je het mogelijk leuk gaat vinden? Dat doe je bij een huisdier ook niet, waarom bij een kind dan wel? Ik snap de tijdsdruk, maar vind dat de wens de doorslag moet geven en als je te laat bent dan ja.. Moeilijk. Maar als je spijt hebt van het wel krijgen lijkt dat me erger dan andersom. Daar heb je immers ook de kinderen mee (en die voelen dat echt wel ook al probeer je het nog zo te verbergen).

Voor mij is het dus een hele bewuste en denk ook wel duidelijke nee. Tot dusverre heb ik altijd de optie open gehouden "voor het geval dat" het nog ineens zou komen, maar gezien ik binnenkort 30 word en nog altijd niks voel is het goed zo. Het lijkt me sterk dat mijn introverte karakter en de andere zorgen nu nog ineens om slaan.

**Geplaatst**: 13-11-22 16:52

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 13-11-22 16:52

Nah, eigen kinderen vreten net zoveel energie. Hoogstens doordat ze eigen zijn en opgevoed zoals jij fijn vindt (hoop je) irriteer je je minder en kun je er beter mee dealen.

**Geplaatst**: 13-11-22 16:54

Geplaatst: 13-11-22 16:54

secricible schreef:
Nah, eigen kinderen vreten net zoveel energie. Hoogstens doordat ze eigen zijn en opgevoed zoals jij fijn vindt (hoop je) irriteer je je minder en kun je er beter mee dealen.

Ik heb dat bij mijn eigen kinderen amper, terwijl ik andere kinderen snel irritant vind.

**Geplaatst**: 13-11-22 16:57

Geplaatst: 13-11-22 16:57

Hier ook heel bewust de keus gemaakt om geen kinderen te "nemen".
Dat heeft deels ook te maken met erfelijke factoren. In mijn familie komt autisme voor (zelf heb ik het gelukkig niet) en in de familie van mijn man veel kanker en hartproblemen.
Daar wil ik een kind niet mee opzadelen.
Maar los daarvan willen we ook geen kinderen ivm de hoeveelheid stress en tijd die je kwijt bent. Ik sta nu al altijd "aan". Nog meer stress erbij kan ik niet aan. Daarnaast kan ik het qua gezondheid ook niet hebben trouwens, maar los daarvan geniet ik enorm van onze vrijheid.

Ik vind kinderen van een ander héél leuk, maar dan vooral bij die ander en niet bij ons

Volgens mij is het voor sommige ouders ook echt een taboe om toe te geven dat ze achteraf toch wel spijt hebben en -wanneer de keus er was- er niet opnieuw aan zouden zijn begonnen.

Laatst bijgewerkt door Cayenne op 13-11-22 16:59, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 13-11-22 16:57

Geplaatst: 13-11-22 16:57

Het ontzwangeren duurt best lang. Al stelt het op een mensenleven natuurlijk niks voor dus dat zou ik me er niet van laten weer houden, maar het is wel iets waar ik me op verkeken had. Pas na een maand of 10 voel ik me weer een beetje mezelf.

Die verslonsde moeders waar ik vroeger een mening over had begrijp ik ineens ook veel beter. Iedereen wil goed voor zichzelf zorgen en er leuk uitzien, maar met kinderen is dat soms wel wat lastiger. Minder tijd, minder energie, soms moet je jezelf iets ontzeggen omdat je kind óók wat nodig heeft op een financieel onhandig moment… Opvoeden en moeder zijn is soms een beetje roeien met de riemen die je hebt.

Wat het het voor mij allemaal waard maakt is de onvoorwaardelijke liefde die je terug krijgt. En het is hard werken maar het geeft ook heel veel voldoening als de kinderen dan allemaal tevreden in hun bed liggen te slapen, met een volle maag en een leuke dag achter de rug. Als de kinderen een leuke dag gehad hebben wil dat overigens niet zeggen dat jij ook een leuke dag had, die dingen staan helaas niet gelijk aan elkaar, haha.

**Geplaatst**: 13-11-22 17:00

Geplaatst: 13-11-22 17:00

Ik snap wat Vanhuisuit bedoelt, ik ervaar dat ook zo. De liefde die je hebt voor je kind is nergens mee te vergelijken. En die liefde is ook onvoorwaardelijk.

Wat ik dan weer niet had (en volgens mij is dat ook een sterk overdreven fabel): de roze wolk. Op het moment dat je kind geboren is, staat je leven op z’n kop. Je hebt het gevoel dat het down under een chaos is (en dan ben ik nog wel bevallen zonder scheuren en knippen), je wordt plots in een ritme gedwongen waarover je zelf helemaal niks te zeggen hebt, iedereen “bemoeit” zich met je en zeker de eerste dagen vraag je je af wat dat huiltje betekent. En dan zijn er vrouwen die volledig relaxt op een roze wolk zitten? Ik geloof dat niet.

Imo is het belangrijk om juist dan dicht bij jezelf te blijven en jouw gevoel te volgen. Als ik tegenwoordig lees wat de moedermaffia allemaal verzint…

**Geplaatst**: 13-11-22 17:05

Geplaatst: 13-11-22 17:05

Maar die onvoorwaardelijke liefde...... is dat echt zo? Want er zijn hele groepen mensen, waar de liefde onvoorwaardelijk is, tot iemand niet meer naar de kerk gaat of religie helemaal verlaat, kind niet heteroseksueel blijkt te zijn, en ga zo verder. Dat klinkt mij in de oren als een heel voorwaardelijke liefde.

Kinderen zijn ook niet zo onvoorwaardelijk. Als ze klein zijn zijn ze van je afhankelijk, dus is liefde geen keus, en later zie je ook genoeg ellende.

Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. En sommige mensen vind ik echt hele goede, nuchtere ouders, maar per gezin zijn er erg grote verschillen.