Bokt.nl

Picopico schreef:

Hoe vindt hij het om door een vriendje (+ ouder) thuis opgehaald te worden om iets te gaan doen? Als hij dat niet erg vindt, zou je met een andere ouder kunnen afspreken dat hij met hun mee rijdt. Hij gaat dan weg bij jullie, maar is nog wel bij bekenden waardoor het misschien een minder grote stap is.

wilmatj schreef:

Kan het zijn dat het misschien gewoon wat teveel is voor je zoontje?
Die van mij is bijna 7 en mentaal zijn dit hele grote stappen die hij echt nog niet zet.
Hij gaat sinds kort voor het eerst bij vriendjes thuis spelen.

Zelf leg ik er geen druk op, hij moet helemaal niets.
Ik zeg dus ook zeker niet een week van te voren dat er iets komt waar hij naartoe gaat leven. Die spanning bouwt hij dan onwijs op en tijd besef van hoe lang het nog duurt voordat het zover is, dat is nog lastig.

chanicha schreef:

Wat Wilma zegt!
Hij is 6 en moet al zoveel, kampjes hier en daar, speelplein en school!
Laat hem gewoon kind zijn met alle warmte en liefde die een kind nodig heeft, de een is nu eenmaal anders dan de andere.
Mijn kleinzoon ging met 6 echt niet naar kampjes e.d. En ik vind dat niet raar.

rien10 schreef:

Ik ga mee met degenen die zeggen :"laat het maar even gebeuren". Het verdriet/spanning moet er even uit. Vraag ook niet te veel "waarom huil je" aan je kind. Meestal kan een kind dat helemaal niet onder woorden brengen en leg je er onbedoeld nog meer druk op.
Gewoon lekker vastpakken. Woorden hoeven niet altijd. Even kroelen, laten uithuilen, hand vastpakken en meelopen.
Succes.

chanicha schreef:

Xanthippe ik bedoelde het niet rot maar met zijn zes jaar overziet hij dat allemaal nog niet, jij bent de moeder die daarvoor moet hoeden zodat hij niet overvraagd wordt want als ik mijn kleinkinderen hun gang zou laten gaan dan weten ze het ook wel hoor.
Daarbij snap ik dat het ingewikkeld is met werk enzo
Inderdaad wat Rien zegt en misschien bij het naar bed gaan nog even over praten.

rien10 schreef:

Wat heb je op school gedaan is (op dit moment in zijn leven) een te open vraag. Dat kan hij niet verwerken.
Hij heeft duidelijk moeite met het verwerken van dingen. Als er dan nog zo iets vaags al Wat heb je gedaan bij komt, haakt hij af.
Blijf concreet.
Vond je het prettig vandaag op school?
Heb je buiten gespeeld?
Heb je rekensommen gemaakt?
Ik heb thee gezet. Wil je een kopje thee?

Nog even een toelichting waarom ik dit zeg: Dingen die niet duidelijk zijn geven stress bij je zoontje. Als hij al stress heeft (hij komt van school) en er wordt weer iets van hem verwacht, dan kan dat koppie het gewoon niet bij houden. Kleine, duidelijk stapjes geven hem houvast. Dan hoeft zijn hoofd niet te malen "wat moet ik vertellen, wat moet ik weglaten, hoe zal ik het vertellen" Uiteraard gaat dat allemaal onbewust bij hem. Structuur geeft rust. Zelfs in gesprekjes.

Tieneke schreef:

<knip>
TS, ik zou hem een voorwerp meegeven dat hij discreet kan meenemen. Als kind van gescheiden ouders had ik hier ook last van. Niet alleen bij het wisselen van mama naar papa, maar over het algemeen ook bij logeerpartijtjes etc. Ik had altijd een minifotoalbum mee. Ik keek er zelden in, maar had wel de mogelijkheid.

Benita schreef:

Je zoon heeft volgens mij geen zenuwen voor het nieuwe of het onbekende, maar verlatingsangst.

Misschien kun je de volgende keer wat langer blijven (dus niet wegbrengen en direct afscheid nemen), maar rustig ergens in een hoekje gaan zitten en als hij dan druk is met vriendjes en hij ontspannen is, afscheid nemen. Ook duidelijk aan je zoon vertellen dat je blijft tot hij het oké vindt dat je weg gaat.

Het afscheid dan niet te lang maken, een kusje, een kroeltje en weg wezen. Je zal zien dat hij op den duur zelf naar je toe komt en zegt dat je kunt gaan.

Niece schreef:

Soms kan leuke spanning ook verward worden met zenuwachtig zijn. Wat hij eerst leuk denkt te vinden en er een leuke spanning bij voelt, kan wanneer het ‘echt’ wordt (dus de ochtend van), omslaan naar ‘oh help, wat nu’. Dit schoot me gewoon even te binnen bij het lezen van je verhaal

amber15 schreef:

Ik herken het wel van vroeger. Naast voorspelbaarheid kan het ook helpen om iets vertrouwds van jou mee te geven. Bijvoorbeeld een sjaaltje of een horloge.
Hoe is zijn zelfvertrouwen?

Hannanas schreef:

Wat je in ieder geval niet wilt is dat hij deze gevoelens gaat wegstoppen. Imo gebeurd dat wel onbewust nu een beetje omdat hij wel door moet aan de orde van de dag kwa bezigheid. Dat bedoel ik in de zin van dat hij wel opgehaald wordt door een vriendje, gehaald wordt door leiding om mee te gaan etc. Hij overreddert zichzelf daarmee. Hij doet het enerzijds zelf omdat hij het zo leuk vindt, maar je wilt hier geen copingmechanisme van maken voor de rest van zijn leven. Nu kijkt hij sip of huilt hij een beetje en daarna “moet” hij zichzelf vermannen en naar de groep/bezigheid lopen. Dit is wel de leeftijd waar dat soort automatische mechanismes beginnen te vormen. Anderzijds is de boodschap dat hij altijd naar huis mag maar daar onder ligt wel het “probeer het even eerst” waardoor hij wel eerst die vervelende gevoelens en het huilen door moet kwa “vermannen”.
Je zou kunnen kunnen concluderen dat hij emotioneel nog te jong is. Waarom stel je dit soort uitjes en bezigheden niet gewoon even een half jaartje of een jaartje uit en kijk dan hoe hij het doet.
Zowel bij kinderen, als volwassenen als dieren.. soms zijn we gewoon even een stapje te snel. Zegt niets over het kind/mens/dier als in kwaliteiten of iets wat er moet geleerd of gegroeid worden… maar gewoon eventjes geduld. Eventjes nog wat groter groeien. Zonder dat er gelijk oplossingen bedacht moeten worden om het toch te bewerkstelligen.

secricible schreef:

Ik ben ook team "laat maar gebeuren". Mijn zoontje is nog wat jonger maar heeft dit ook sterk. Ik probeer ook een beetje in te schatten hoe hij is. Soms is het leuk, tot ik weg ga. Dan blijf ik wat langer.
Maar soms zie je ook dat hij vanaf het begin dat we binnenlopen zit te "wachten" op het afscheid. Dan blijf ik niet hangen en ga gewoon meteen weg.

En dat idd icm iedere keer als hij enthousiast is herinneren aan hoe fijn het is dat hij het toch heeft geprobeerd en hoe leuk hij het heeft gevonden en blijven herhalen dat als hij het na een uurtje nog niet leuk vindt ik hem kom halen.

Hij heeft gewoon moeite met een afscheid. Bij hem zit er een duidelijke reden achter, maar die is niet op te lossen dus hij moet er toch ook een weg in vinden. Vermijden maakt de angst alleen maar groter.

Kimbers schreef:

Helemaal eens met het bovenstaande berichtje van hannanas.
Ik denk ook dat het nog wat teveel voor hem is en dat als hij hiernover een poosje helemaal geen last meer van zal hebben als je hem even laat wachten.
Mijn dochter was ook zo en heeft soms nog dit soort momenten als er teveel druk op komt. Ze is snel vol in haar hoofdje dus er is naast school en zwemles voor haar nog geen ruimte voor andere dingen.

poes schreef:

Niece schreef:

Soms kan leuke spanning ook verward worden met zenuwachtig zijn. Wat hij eerst leuk denkt te vinden en er een leuke spanning bij voelt, kan wanneer het ‘echt’ wordt (dus de ochtend van), omslaan naar ‘oh help, wat nu’. Dit schoot me gewoon even te binnen bij het lezen van je verhaal

Dit was ook mijn eerste idee.

De fysieke reactie bij angst/spanning en excitement zijn nagenoeg hetzelfde. Een kleine verandering kan dan zorgen voor andere interpretatie van de fysieke signalen. Maar omdat het een heftig enthousiasme is, wordt het dan dus ook heftig qua zenuwen en angst.

Dus als je de spanning wilt temperen, zul je ook het het enthousiasme moeten temperen. Een andere invalshoek is dat hij de fysieke signalen positief blijft interpreteren.

Hoe je dat doet bij een 6 jarige is een ander paar mouwen :D