Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-08-22 14:09

Geplaatst: 19-08-22 14:09

Heel eerlijk: zolang je twijfelt, niet doen.
Voor mijzelf was het vanaf mijn pubertijd al duidelijk dat ik geen kinderen wilde, maar mijn vriend heeft wel twee kinderen (13 en 14 jaar). Ze zijn onwijs lief en ik hou echt wel van ze, maar ze kosten me ook ontzettend veel energie. Ik vind het ook wel eens jammer dat dingen in tijd en geld bijvoorbeeld niet kunnen vanwege de kinderen. Dat is een keuze die je als ouder maakt en ik denk dat als je er niet 100% voor wil gaan, je dit in de komende jaren altijd zou kunnen ergeren of moeite zou kunnen kosten. Een nieuw leven op de wereld zetten doe je niet alleen voor jezelf en zeker niet alleen voor een ander (zoals bijvoorbeeld je partner). Dat nieuwe leven heeft z’n leven ook maar te leven en dan kunnen de startblokken maar het best zo goed mogelijk zijn.

**Geplaatst**: 19-08-22 14:10

Geplaatst: 19-08-22 14:10

Mandy_89 schreef:
Had ook besloten zolang ik nog twijfel niet doen, maar die druk wordt intussen wel groter. Daarnaast heeft mijn vriend ook twijfels of hij nog wel samen wil blijven als ik echt duidelijk voor een nee ga. Omdat het voor hem wel echt een levensdoel is geworden.

Laat het je niet aanpraten. Het is voor hem net zo belangrijk om zijn wensen achterna te gaan als voor jou. Maar als jij geen kinderwens hebt, doe het dan niet. Ik geloof echt dat dat ten koste gaat van je kind.

**Geplaatst**: 19-08-22 14:10

Geplaatst: 19-08-22 14:10

Mandy_89 schreef:
Nu ben ik bang dat ik later misschien ook spijt zal krijgen als ik op een Nee twijfel blijf hangen, ik wordt 33 dit jaar dus moet en wil ook niet te lang wachten met beslissen.

Spijt hebben dat je wel een kind hebt is, denk ik, nog erger. Meestal zal het wel loslopen hoor en zijn mensen prima tevreden met hun kind(eren) ondanks dat het niet uit een sterke drang is ontstaan, maar ik ken helaas ook een handvol gedesillusioneerde moeders die, met wat ze nu weten, niet weer dezelfde keus zouden maken. Zij zijn er voor gegaan omdat dat nou eenmaal de volgende stap op de sociale kalender is.

Tot je ze de deur uit kunt bonjouren heb je er een hoop extra werk mee en leef je op het schema van je kind (school, sport, clubjes, vroeg uit je nest etc.)

**Geplaatst**: 19-08-22 14:11

Geplaatst: 19-08-22 14:11

Ik lees hier vooral veel uitgesproken meningen, maar wat ik in mijn omgeving hoor en zie zijn toch vooral veel genuanceerdere verhalen. Ik zit (en zat) zelf ook eerder in die grijze zone. Mijn man wou/wil ook heel graag kinderen, voor mij is die drang er niet zo en ik heb ook niet het idee dat dat door de jaren heen verandert. Was ik getrouwd met een partner die geen kinderen wou, dan was ik daar waarschijnlijk ook ok mee geweest. En toch loopt er hier intussen een 2,5 jarige rond die ik voor geen geld van de wereld zou willen missen

. Maar als ik de meningen er hier op na sla zou ik dus een slechte moeder zijn, want ik koos niet omwille van de juiste "motivatie" voor een kind. Ik denk dat dat wel meevalt

Zwanger zijn vond ik ook helemaal niet leuk, bevallen ook niet. Maar zoals iemand anders ook al zei: dat is alles bij elkaar maar een klein deeltje van de tijd, idem met die "babytijd".

Wat Qimm benoemt vind ik wel een hele goede! En ik denk ook maar altijd, de mensen die zo goed de voor- en tegens afwegen zijn waarschijnlijk juist wél goede ouders, omdat ze er realistisch in stappen, en niet vanuit een "roze wolk, mama worden is mijn droom" standpunt

Veel succes in elk geval met de afweging. En houd zeker de communicatie met je man/vriend open hierover. Dat is uiteindelijk je belangrijkste klankbord. Hoe staan jullie samen in het ouderschap? Zou hij ook bereid zijn om vb. een stapje terug te doen in werk als dat nodig blijkt? Of komt die "druk" bij jou terecht? Hoe ambitieus ben je? Welke andere doelen wil je heel graag nog verwezenlijken in je leven, en valt dat te rijmen met een kindje?

Laatst bijgewerkt door lene op 19-08-22 14:13, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 19-08-22 14:11

Geplaatst: 19-08-22 14:11

Kaka schreef:
Dat dus. En toch, is mijn kind de leukste van de hele wereld. Zegt degene die pertinent geen kinderen wilde tot ze zwanger bleek. Ondanks een zware zwangerschap en bevalling en wat blijvende fysieke schade. Ik zou het met liefde nogmaals doormaken voor mijn kleine kerel.

Als je het niet heel zeker weet (wel of niet), is er bijna geen keuze in te maken.

Haha ja om het verhaal inderdaad positief af te sluiten, ondanks dat ik helaas een baby had die slapen volstrekt onnodig vond (achteraf vanwege medische dingen), ben ik onwijs blij met wat ik het leukste kind op aarde vindt

**Geplaatst**: 19-08-22 14:12

Geplaatst: 19-08-22 14:12

Met exact hetzelfde vraagstuk zat ik 4 jaar geleden ook. Dus wees gerust het is niet zo dat iedereen een die voor een kind kiest automatisch dat gevoel al had vooraf dat het zo moest zijn. Ik had niks met kinderen en bleef er liefst zover mogelijk van weg. De bevalling leek mij ook vooraf pure horror net als de luiers en kotsdoekjes. Maar toch had ik het gevoel dat ons gezin niet compleet was. Ik besloot er dus voor te gaan met alles wat dat met zich zou meebrengen. Wij zijn nu 3 jaar trotse ouders van onze prachtige dochter. Heel het zwanger zijn en de bevalling zijn bij mij enorm moeilijk geweest maar vanaf de moment dat ze er was voelde alles heel compleet en was alles weer vergeten. Ik ben desondanks de twijfel vooraf een goede moeder voor onze dochter en breng het liefst zoveel mogelijk tijd samen door. Het hoeft dus niet zo te zijn dat je automatisch dat oermoeder gevoel moet hebben vooraf, dat komt zowiezo wel

**Geplaatst**: 19-08-22 14:12

Geplaatst: 19-08-22 14:12

elnienjo schreef:
ynskek schreef:
Ik zie met name redenen waarom je ze niet zou willen.

Wat zijn voor jou redenen waarom je wel kinderen zou willen? En wat maakt dat je kinderen van je zelf wil en niet zoals hier boven ook aangegeven wordt bijvoorbeeld geadopteerd of pleegkinderen?

Geadopteerd kun je er ook niet zomaar vanaf.

Zou gewoon een paard nemen als je zorgbehoeftes hebt.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik de toon van je bericht erg naar vind.

TS geeft aan dat ze erg op ziet tegen zwanger zijn en bevallen. Hier zou je "omheen" kunnen door bijvoorbeeld adoptie of pleegkinderen. Waarbij niemand zegt dat die optie een stuk vrijblijvender is.

Als de zwangerschap en bevalling je grootste struikelblok zijn TS zou je ook een keer een afspraak kunnen maken bij een verloskundige die je wellicht kan ondersteunen om je draai daar meer mee te vinden en je een beeld kan geven van hoe en wat.

**Geplaatst**: 19-08-22 14:13

Geplaatst: 19-08-22 14:13

Mandy_89 schreef:
Sky_As schreef:
Je merkt hier nu vooral de komst van de duidelijke
JA (ik wil kinderen)
NEE (ik heb en wil niks met kinderen)

maar er zijn ook legio mensen, die onder een derde categorie vallen, en dus nog in de Misschien fase zitten.....Ik ken ook heel veel mensen, die vanuit deze fase hebben besloten om er voor te gaan, en uiteindelijk daar heel blij mee zijn, maar die gewoon toegeven nooit die "oergevoelens" gehad te hebben. En dat zijn echt geen mindere ouders hoor. Dus in dat opzicht is er geen goed of fout.

Ik heb voor mezelf altijd besloten, dat zolang ik nog zo twijfel, ik er niet aan begin. En wie weet verandert dat nog wel, want niks zo raar als hormonen

Ja lastig hoor die twijfels, erbij komt ook dat mijn vriend zijn geduld een beetje opraakt omdat hij 39 wordt en hij zichzelf dan te oud vind worden als we nog jaren gaan wachten.

Had ook besloten zolang ik nog twijfel niet doen, maar die druk wordt intussen wel groter. Daarnaast heeft mijn vriend ook twijfels of hij nog wel samen wil blijven als ik echt duidelijk voor een nee ga. Omdat het voor hem wel echt een levensdoel is geworden.

Dan moet je al helemaal geen kind met hem nemen als ie je met weggaan chanteert. Dan kun je m beter kwijt zijn dan rijk en kom je ook uit de sleur.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-08-22 14:14

Geplaatst door de TopicStarter : 19-08-22 14:14

secricible schreef:
Hoe zou je er in staan als je man geen kinderen zou willen?

Denk dat ik dat ook prima gevonden had, of het was dan juist gaan kriebelen omdat er dan geen druk op die beslissing staat

**Geplaatst**: 19-08-22 14:16

Geplaatst: 19-08-22 14:16

Ik heb als kind en jong volwassenen ook altijd gezegd ik wil geen kinderen.
Voor mij was dat duidelijk.
Maar dan ben je 30. Huisje boompje beestje. Paarden aan huis dus toch al beperkt in gaan en staan.
Dus eens extra overdacht.
Maar was toen al ziek. Veel te weinig energie dus hoe eerlijk is dat naar een kind toe?

Dus mijn eerdere besluit gehandhaafd.

Sleur heb je denk ik juist met kinderen.
Zeker als ze klein zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-08-22 14:19

Geplaatst door de TopicStarter : 19-08-22 14:19

OlympicOrry schreef:
Met exact hetzelfde vraagstuk zat ik 4 jaar geleden ook. Dus wees gerust het is niet zo dat iedereen een die voor een kind kiest automatisch dat gevoel al had vooraf dat het zo moest zijn. Ik had niks met kinderen en bleef er liefst zover mogelijk van weg. De bevalling leek mij ook vooraf pure horror net als de luiers en kotsdoekjes. Maar toch had ik het gevoel dat ons gezin niet compleet was. Ik besloot er dus voor te gaan met alles wat dat met zich zou meebrengen. Wij zijn nu 3 jaar trotse ouders van onze prachtige dochter. Heel het zwanger zijn en de bevalling zijn bij mij enorm moeilijk geweest maar vanaf de moment dat ze er was voelde alles heel compleet en was alles weer vergeten. Ik ben desondanks de twijfel vooraf een goede moeder voor onze dochter en breng het liefst zoveel mogelijk tijd samen door. Het hoeft dus niet zo te zijn dat je automatisch dat oermoeder gevoel moet hebben vooraf, dat komt zowiezo wel

Ja dat gevoel heb ik ook dat het niet compleet is zo, dat is wat ik bedoelde met die sleur.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-08-22 14:21

Geplaatst door de TopicStarter : 19-08-22 14:21

DuoPenotti schreef:
Ik heb als kind en jong volwassenen ook altijd gezegd ik wil geen kinderen.
Voor mij was dat duidelijk.
Maar dan ben je 30. Huisje boompje beestje. Paarden aan huis dus toch al beperkt in gaan en staan.
Dus eens extra overdacht.
Maar was toen al ziek. Veel te weinig energie dus hoe eerlijk is dat naar een kind toe?

Dus mijn eerdere besluit gehandhaafd.

Sleur heb je denk ik juist met kinderen.
Zeker als ze klein zijn.

Lijkt mij juist dat het wel wat toevoegt aan je leven, dat ik denk er moet meer in het leven zijn dan alleen werken en wonen, met 2x per jaar een vakantie

**Geplaatst**: 19-08-22 14:21

Geplaatst: 19-08-22 14:21

lene schreef:
En ik denk ook maar altijd, de mensen die zo goed de voor- en tegens afwegen zijn waarschijnlijk juist wél goede ouders, omdat ze er realistisch in stappen, en niet vanuit een "roze wolk, mama worden is mijn droom" standpunt

De manier van erin stappen heeft helemaal niks te maken met een goede ouder zijn. Het gaat erom wat en hoe je het doet als de kinderen er eenmaal zijn.

**Geplaatst**: 19-08-22 14:23

Geplaatst: 19-08-22 14:23

Sleur is maar net hoe je het ervaart. Het is in ieder geval nooit saai in mijn grote gezin. De oudste 2 zijn de deur al weer uit en ik heb er inmiddels ook 2 schoonzoons bij. Ik vind het geweldig als we met zijn allen bij elkaar zijn.

@elnienjo, het is toch geen chantage als een man een uitgesproken kinderwens heeft? Dat gevoel kan net als bij een vrouw heel sterk en overheersend zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-08-22 14:23

Geplaatst door de TopicStarter : 19-08-22 14:23

Heb dan ook de hond en de paardjes nog, dat is mijn hobby waar ik graag mee bezig ben. Maar toch mist er iets

**Geplaatst**: 19-08-22 14:24

Geplaatst: 19-08-22 14:24

Vroeger wilde ik nooit kinderen. Ik wilde niet eens een relatie. Met niemand rekening hoeven houden, alles zelf kunnen beslissen.... Heerlijk!
Maar toen mijn oma overleed, begon ik er meer over na te denken. En hoe meer ik erover na dacht, hoe sterker dat verlangen werd.
Ik heb twee korte relaties gehad. Bij hun was er na een paar maanden niet echt meer het verlangen naar een kind. Daarnaast waren ze ook niet goed voor mij, misschien dat daarom het verlangen naar een eigen kind weg was.
Na de eerste gestrande relatie, wilde ik wel zelf graag kinderen, ik wilde BAM worden.
Veel uitgezocht en nagedacht, maar nog niks geregeld. Maar toen kwam ik mijn tweede relatie voor het eerst tegen. Ook met hem ging het na een paar maanden uit.
Toen ben ik een jaartje alleen geweest en het BAM worden speelde steeds weer in mijn hoofd.
Maar plotseling kwam ik weer iemand tegen, met wie ik nu al een paar jaar samen ben. Er is nog steeds geen kind van ons samen, wel heeft hij twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik ben dus wel een bonusmoeder.
Sinds het begin van de corona crisis en hoe het in dit rot land gaat, begon ik steeds meer te twijfelen aan mijn kinderwens. Ik wilde eigenlijk geen kind op een verrotte wereld zetten, om het zo maar even te zeggen. Want: kunnen kinderen later nog wel normaal opgroeien?
Daarnaast wordt alles duurder, en onze financiële situatie is gelukkig wel gezond, maar wij willen naar een eengezinswoning verhuizen en uit ons flatje.
En wij vinden het wel belangrijk om een gezonde financiële situatie te hebben, voordat er een kind zou komen. En wij weten niet of wij straks, naast ons andere huis, ook een kind kunnen onderhouden.

Ik leefde al een tijdje met het idee dat als het zwanger raken nog wel (perongeluk) lukt, dat ik (wij) er natuurlijk vol voor zouden gaan. Maar dat als het niet zou lukken, zou ik er ook vrede mee hebben. Ik heb mijn bonuskinderen gelukkig nog, waar ik zielsveel van hou.

Nu heb ik ook paar dagen geleden gehoord dat mijn vriend al in de overgang begint te komen (hij is een stuk ouder dan ik ben). Dus het wordt sowieso lastig om nog zwanger te raken.
Om nog op de financiële situatie terug te komen: ik ben op zoek naar een beter betaalde baan, maar ik weet nog niet of ik die krijg. En als ik die krijg, duurt het nog een paar jaar voor ik eventueel een vast contract ga krijgen, dan is er in onze ogen pas meer zekerheid.

Kortom: de kans is bijna 0% dat ik ooit nog zwanger zal raken. Ik kan er mee leven, maar ondanks dat, ben ik wel even verdrietig, omdat het nu gewoon eigenlijk definitief is.

**Geplaatst**: 19-08-22 14:24

Geplaatst: 19-08-22 14:24

Ik vind dat ook zo’n lastig vraagstuk.
Ik kan een hele lijst aan nadelen bedenken. Maar geen voordelen. Maar dat is meer omdat het een gevoel is en dat gevoel weet je pas als het kind er is.
Voor m’n dieren voel ik al een soort moederliefde dus dat zal nog meer zijn voor een kind. Maar of dat gevoel het opweegt tegen de nadelen? Ja, dat weet je dus niet.
Dus ik heb het nog voor me uitgezet, heb zelf nog geen haast. Maar snap dat het voor jou voelt alsof de tijd dringt, vooral omdat je partner zichzelf al bijna te oud vindt.

**Geplaatst**: 19-08-22 14:24

Geplaatst: 19-08-22 14:24

Mandy_89 schreef:
Lijkt mij juist dat het wel wat toevoegt aan je leven, dat ik denk er moet meer in het leven zijn dan alleen werken en wonen, met 2x per jaar een vakantie

maar je kiest er toch zelf voor dat je je leven zo indeelt? Wat gaat een kind veranderen aan werken, wonen en 2x per jaar op vakantie? Je kunt je leven zo indelen als je zelf wil, ga 6 maanden werken en 6 maanden reizen. Ga als kluizenaar in een hutje op de hei wonen, ga freelancen in Dubai, je kunt het allemaal doen!

**Geplaatst**: 19-08-22 14:25

Geplaatst: 19-08-22 14:25

juval schreef:
Sleur is maar net hoe je het ervaart. Het is in ieder geval nooit saai in mijn grote gezin. De oudste 2 zijn de deur al weer uit en ik heb er inmiddels ook 2 schoonzoons bij. Ik vind het geweldig als we met zijn allen bij elkaar zijn.

@elnienjo, het is toch geen chantage als een man een uitgesproken kinderwens heeft? Dat gevoel kan net als bij een vrouw heel sterk en overheersend zijn.

maar dreigen de relatie te verbreken voor een kinderwens vind ik wel heel ver gaan. Dan is de vrouw/relatie voor hem blijkbaar minder van belang dan een kind wat er nog niet is en waarvan ie nog maar moet afwachten of het er komt. Hij kan ook onvruchtbaar zijn bijv of zijn toekomstige vrouw.

**Geplaatst**: 19-08-22 14:26

Geplaatst: 19-08-22 14:26

Sky_As schreef:
Je merkt hier nu vooral de komst van de duidelijke
JA (ik wil kinderen)
NEE (ik heb en wil niks met kinderen)

maar er zijn ook legio mensen, die onder een derde categorie vallen, en dus nog in de Misschien fase zitten.....Ik ken ook heel veel mensen, die vanuit deze fase hebben besloten om er voor te gaan, en uiteindelijk daar heel blij mee zijn, maar die gewoon toegeven nooit die "oergevoelens" gehad te hebben. En dat zijn echt geen mindere ouders hoor. Dus in dat opzicht is er geen goed of fout.

Hier vallen mijn man en ik onder. Beiden altijd geroepen dat we geen kinderen willen en nooit iets met andermans kinderen gehad. Nog steeds niet.
Wij hebben elkaar wat later ontmoet en 2 jaar terug (ik was toen 32, hij 34) begon het bij mij toch wat te kriebelen toen ik dacht dat ik zwanger was. Dat zette ons toch aan het denken en we hebben er goed over gepraat en uiteindelijk besloten om ervoor te gaan.

Ik had ook zeker niet perse een wens voor een kind, maar de wens voor specifiek een kind van ons. Wat wij samen hebben gemaakt. Indien het niet zou lukken waren we dus ook niet voor andere opties gegaan, dan had het niet zo moeten zijn.

juval schreef:
IVoor we aan de eerste begonnen moest ik ook niets van kinderen hebben, vond ze een beetje eng eerlijk gezegd. Ik had nog nooit een baby vastgehouden of verschoond.
Maar op een gegeven moment begon het toch te kriebelen, heel cliché, rammelende eierstokken. Dus er toch voor gegaan. Ik vond zelf het zwangerzijn echt geweldig! Zo'n oergevoel, een kindje dat in je groeit.

Dit! Dit had ik dus exact ook. Ik heb het zwanger zijn als zoiets bijzonders ervaren. Het kindje dat in je groeit is zo’n bizar en mooi gevoel.

Mijn zwangerschap ging vrij soepel en een kleine 2 maanden geleden bevallen van ons meisje.
Bij de bevalling heb ik zowat een bingo kaart kunnen aftekenen met zwangerschapsvergiftiging, inleiding, bevalling van 20 uur en uiteindelijk toch keizersnede. De bevalling was altijd hetgeen wat ik het engst vond, maar ondanks alles totaal geen negatief gevoel er aan over gehouden.

Het veranderd absoluut je leven, we hebben gelukkig een vrij voorbeeldige baby, maar je leeft van flesje van flesje (nu nog elke 3 uur op de dag). Maar ik zou het niet anders meer willen met dit kleine meisje wat wij samen op de wereld hebben gezet

Gedurende de zwangerschap ook gezegd, we houden het er bij 1. Maar nu de kleine meid er is gaat het toch wat kriebelen en praten we toch al over misschien toch nog een broertje of zusje erbij XD

Belangrijkste is wel dat je er echt achter staat, zoals hier al wordt gezegd het is voor de rest van je leven.

Laatst bijgewerkt door Calanddra op 19-08-22 14:28, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 19-08-22 14:26

Re: Wel of geen kind willen, hoe die keuze maken?

Geplaatst: 19-08-22 14:26

Ik vind zeggen dat je met kinderen "sleur" krijgt ook wel een beetje.... meh.

Ja, mijn leven is nog nooit zo gestructureerd geweest als nu met 2 kinderen, maar ik vind er absoluut geen sleur in. Zonder kinderen had ik vaak een "is dit nou alles?" Gevoel.

**Geplaatst**: 19-08-22 14:28

Geplaatst: 19-08-22 14:28

Ik denk dat de vraag is wat er mist. Is het echt een kind of mis je iets anders. Wil je meer avontuur of afwisseling. Want je kunt ook je leven anders indelen en zo wat mist opvullen zonder een kind proberen te krijgen. Maar als je kunt benoemen dat het echt een kind is wat je mist dan zou ik ervoor gaan.

**Geplaatst**: 19-08-22 14:28

Geplaatst: 19-08-22 14:28

Storm schreef:
Lastig. Het enige waar je niet over hoeft te twijfelen is liefde voor je kind. Ik vond andermans kinderen ook niet zo leuk, maar de mijne zijn geweldig.

Bij mij heb ik het altijd geweten. Ik vond zwanger zijn niet zo leuk, maar mijn bevallingen waren prachtig.

Hee eindelijk iets gevonden waar we het niet met elkaar eens zijn.

Ik vond zwanger zijn geweldig maar die bevalling had niet gehoeven, wat een hel.

Maar wel eens met het feit dat ik kinderen eigenlijk niet leuk vind maar mijn eigen kind is het belangrijkste voor me wat er is.

TS: zo te horen kan je er beter niet aan beginnen. Dat je vriend het wil en om sleur te voorkomen zijn zeker niet de juiste redenen. Maar wel goed dat je erover nadenkt want je beter zeker nog niet te oud maar als je hier over na gaat denken als je 45 bent dan ben je te laat.

**Geplaatst**: 19-08-22 14:30

Geplaatst: 19-08-22 14:30

Mandy_89 schreef:
Lijkt mij juist dat het wel wat toevoegt aan je leven, dat ik denk er moet meer in het leven zijn dan alleen werken en wonen, met 2x per jaar een vakantie

Ja, het voegt wat toe. Ik had echt wel gillende eierstokken op m'n 29e en ik zou niet anders willen, maar kinderen zijn niet zaligmakend. Vind ik.

Het is het mooiste van m'n leven, maar ook absoluut het zwaarste. En niet eens omdat het lastige kinderen zijn maar het is een verantwoordelijkheid en ouderschap maakt, vind ik, kwetsbaar. Het ongecompliceerde is er wel vanaf zeg maar.

Maar tegenover al die snotneuzen en irritante vriendjes en spuitluiers en peuterbuien staat een liefde die ik nooit eerder gevoeld heb. Mijn oudste heeft absoluut mijn humor wat voor de rest van de wereld niet zo fijn is maar ik lach echt de ballen uit m'n broek om 'm.

M'n kinderen zijn m'n hartjes, m'n alles. Ik heb elke ochtend vlinders in m'n buik als ze in m'n bed kruipen.

**Geplaatst**: 19-08-22 14:31

Geplaatst: 19-08-22 14:31

Ik wist vroeger vrijwel zeker dat ik geen kinderen wou, met de jaren werd het idee van kinderen toch wel aantrekkelijk. Ik vond/vind andermans kinderen vooral vervelend, irritant of zelfs vies (denk aan snottebellen)

Met mijn huidige man was ik er dan ook snel van overtuigd wel een kindje te willen.

Mijn kind kan ook vervelend of vies zijn, maar toch ben ik dol verliefd op de snot kusjes.

Om aan een sleur te ontsnappen? Tjah, het is nu een sleur inclusief kind. :')

Kinderen zijn leuk, fantastisch, irritant, veel werk, veel liefde, geweldig, zwaar, mooi, druk, gezellig, onhandig, niet altijd praktisch, veel liefde.