Soepblik schreef:Ik heb afgelopen zomer dezelfde symptomen gehad als jij. Ik kreeg uit het niets enorme druk op de borst, dat ik echt moeite had met ademen. Ik kon nog geen 10 meter normaal lopen of ik was al buiten adem en verzuurd. Ik schrok daar zo van dat ik daarop een paniekaanval kreeg. Althans; de paniekaanval was al bezig. Die druk en dat ademen enzo hoorde daarbij, en iets in mijn hersenen deed me geloven dat ik in levensgevaar was. Het lukte om uit die paniekaanval te komen (ik had daarvoor overigens nog nooit paniekaanvallen of dit soort symptomen gehad), maar die druk en dat ademen bleef zo'n 4 weken. Op den duur ben je namelijk steeds aan het piekeren van "is er toch niet iets aan de hand?" en let je continu op hoe je ademt. Daardoor ga je als het ware op een verkeerde manier ademen, en blijven de klachten. Mijn saturatie was ook veel te laag.
In mijn geval zat het dus echt tussen mijn oren. Ik stond al langere tijd onder onbewuste stress; ik dacht zelf dat ik de rust zelve was. Ik piekerde wel veel, en ben me er nooit bewust van geweest dat dat ook stress was. Tot dit moment, dus.
Ik snap je ongerustheid enorm. Bel inderdaad nog een keer de huisarts; zorg dat je er in ieder geval zeker van bent dat er niets lichamelijks mis is. En als dat, hopelijk, uitgesloten is, neem dan goed rust. Luister naar je lichaam, wees er lief voor. Stel het gerust door jezelf mentaal gerust te stellen. Ik had zelf een hele lieve huisarts van wie ik zo vaak als nodig was mocht komen om me gerust te stellen. Dat, plus de app headspace en een goede psycholoog, heeft mij erg geholpen.
Je bent in ieder geval jong (ongeveer even oud als ik) en verder gezond. De kans is echt ontzéttend klein dat er iets ergs met je aan de hand is (maar laat het wel even goed uitzoeken!). Wel staan wij jonge mensen erg onder druk, en dat heeft helaas onbewust nare gevolgen. Je mag me altijd een PB'tje sturen, en ik hoop dat wat er ook is, dit berichtje je een beetje geruststelt.
Lief berichtje. Ik stuur je straks een pb