Bokt.nl

**Geplaatst**: 25-12-21 11:14

Geplaatst: 25-12-21 11:14

Ik vind dit ook mega slecht in Nederland, geen idee hoe dit in andere landen is geregeld. Veiligthuis is een organisatie om te janken. Meerdere keren bij mijn gezin betrokken geweest, alle keren zetten ze doodleuk een incapabel sociaal wijkteam in terwijl de problemen bekend zijn. Iedere keer weer gebeurt er gewoon niets en het geweld kan ongestoord door gaan. De enige keer dat mijn vader zich inhield was toen hij 2 jaar voorwaardelijk boven zich had hangen, maar na de verjaring van de proeftijd ging het gewoon weer verder. Resultaat is dat mijn zus en ik sinds onze 16e en 17e uit huis zijn gegaan en beide met de gevolgen van ptss moeten dealen. Ook wonen mijn zusje van 11 en broertje van 8 gewoon nog thuis en kan het mentale en fysieke geweld gewoon door gaan. Ik vraag me echt af hoe dit kan in Nederland...

**Geplaatst**: 25-12-21 11:17

Geplaatst: 25-12-21 11:17

Jammer dat het nu nog steeds niet beter is dan dat het vroeger 35 jaar terug was.
Ik ben zelf als 14 jarige toen bij Riagg aan de bel gaan trekken en toen werd er pas, mondjesmaat, wat gedaan. De vriend van mijn moeder is toen verplicht moeten vertrekken en kreeg een straatverbod.
Maar een moeder die compleet van het padje was hebben ze niets aan gedaan. Ook wij kinderen hebben verder niets aan hulp gekregen.
Huisarts, schoolleiding, die moeten geweten hebben dat er dingen echt niet klopte, maar deden niets, helemaal niets. Die hadden aan de bel moeten trekken.

En dan lees ik nu het verhaal van ts en dan denk ik, in al die tijd dus geen steek verder.
Scrabbel :knuffel:

**Geplaatst**: 25-12-21 11:26

Geplaatst: 25-12-21 11:26

Dagahra schreef:
Er geldt weldegelijk een meldplicht. Toen ik als 14 jarige over een gewelddadige familielid begon, vertelde mijn psycholoog dat ze eigenlijk een melding moest maken. Maar omdat diegene er mee was opgehouden en in therapie was gegaan, zou ze het niet meer doen.

Wel met gevolg dat ik haar niet helemaal meer vertrouwde. Dus ben daarna vrij vlot gestopt.

Ik heb als bioloog op het riagg gewerkt (en dat was een hele aparte baan/ werkplek).

Ik kan goed uit de voeten met de kreet van de psychologen dat driekwart van de communicatie non-verbaal is. (De diersoort mens is net als heel veel andere dieren.)

En non-verbaal kan het geklonken hebben als 'niet meer belangrijk'.
En dat is reden om hard weg te hollen!!

Maar verbaal gesproken: de melding is een doorbreken van de zwijgplicht 'en dat doe je niet zo maar',
en vooral : de melding is iets anders dan aangifte bij de politie.
Melding is er op gericht dat gedrag verandert. Melding speelt binnen de hulpverlening en gaat over gesprekken, iemand motiveren om in therapie te gaan.
Als iemand 'kennelijk ziet dat hij fout bezig is', stopt en in therapie gaat, is er geen hard argument voor het verbreken van het beroepsgeheim.

Wel hoort het in het dossier, en blijft het idealiter een rood lampje.

De politie gaat over strafbare feiten en doet aan waarheidsvinding, de hulpverlening mag geen harde feiten negeren, maar heeft ook veel ruimte voor andere zaken (emoties, communicatie etc.).

**Geplaatst**: 25-12-21 12:38

Re: Hoe kan het dat kindermishandeling is Nederland oke is

Geplaatst: 25-12-21 12:38

Ik begrijp je frustratie...
Ik kan niet spreken vanuit hoe het in Nederland is, enkel hoe het in België is, maar ook dat is niet optimaal (om het zacht uit te drukken)... Ik ben (oa) als hulpverlener bij meerdere kinderen en jongeren betrokken geweest waarbij een sterk vermoeden was van verwaarlozing, misbruik en/of mishandeling. In één van de gevallen, mochten we van de organisatie waar we voor werkten geen melding maken (het is ook erg dubbel als hulpverlener als je ook met ouders moet werken want als je melding maakt, kan het vertrouwen geschonden worden en wordt werken met de ouders nog moeilijker waardoor de situatie net kan escaleren). Bij één casus was al meermaals melding gemaakt, maar waren er geen echte bewijzen (en cliënt kon/durfde niet zeggen wat er gaande was). Gevolg: ze konden niets doen. In nog een ander geval kreeg ik te horen dat er wel hulp moest komen, maar het niet iets was voor het centrum kindermishandeling want de kinderen hadden gezegd dat ze niet mishandeld oid werden. In laatste geval had ik het best wel moeilijk met de communicatie die ik kreeg want het kwam mij enigszins over dat ze niet begrepen hoe moeilijk het is om dat aan te geven. Het doet je als hulpverlener ook wel machteloos voelen want voor therapie werd een van de kinderen niet aangenomen omdat er eerst iets moest gebeuren aan de situatie en en er daar niet echt iets aan kon gebeuren want de kinderen konden niet aangeven wat er gebeurde.

**Geplaatst**: 25-12-21 13:39

Geplaatst: 25-12-21 13:39

Ik snap wat je bedoelt. Ik kan me soms best frustreren aan de reclames. Niet omdat ik vind dat je stil moet zijn, maar omdat ik deze vroeger nooit heb gezien (of heb meegekregen), en dat ik dus baal dat er nooit iemand vroeger aan de bel heeft getrokken om ons te helpen. Ik kan mij niet voorstellen dat mensen in mijn omgeving nooit het geschreeuw van mijn vader hebben gehoord, het gebonk van spullen die door de kamer vlogen, het gehuil van o.a mij, of andere agressie. Ik weet dat buren wel op hun tenen liepen in zijn omgeving, maar het is blijkbaar nooit bij iemand op gekomen om mij of mijn moeder een hart onder de riem te steken (gelukkig bleef mijn broertje ongedeerd). Wanneer mijn Opa of Oma in de buurt waren was hij poeslief.
Sterker nog, ik heb het vroeger allemaal als 'normaal' ervaren. Dat het normaal zou zijn dat je vader je schopt of slaat en dat het normaal is dat je bang voor je vader bent. Als hij thuis was in de vakantie en mijn moeder moest werken was dat echt een hel.

Het erge is nog wel dat mijn biologische vader het niet op die manier ziet. Sinds mijn 9e is er al niet echt meer contact en al het contact dat er was is online gegaan of dmv brieven/kaarten en altijd negatief beladen. Het was toen dus niet meer slaan, schoppen of schelden .. maar met woorden dat ik toch nooit iets zou bereiken enzovoort. Hij ziet het zelf niet in. Hij heeft ook letterlijk naar mijn moeder geschreven, 'Dat hij toch niet zo erg was?', je kan praten als brugman maar hij zal het nooit zien. Of 'mijn vader was ook zo'-smoes.

Maar nee. Wij hebben ook nooit hulp gehad. En de huidige psychologische hulp die je kan krijgen als je mishandelt bent valt me toch ook vies tegen. Ik denk dat dit littekens zijn die nooit meer helemaal zullen helen.
Veel sterkte voor iedereen die het mee maakt of mee heeft gemaakt. En nee, het is niet normaal, dus laat je dat ook niet 'aan praten'.

Edit: Ook wat betreft huiselijk geweld anno 2019, bij een kennis van mij voorgekomen. Man die doordraaide, vrouw had blauwe plekken maar zij had de man geduwd en zijn 'lievelings-shirt' kapot gescheurd en zichzelf daarna opgesloten en politie gebeld. Omdat Man zijn shirt was gescheurd werd er niet naar vrouw haar verhaal geluisterd, zij was 'agressief' geweest....

**Geplaatst**: 25-12-21 14:58

Geplaatst: 25-12-21 14:58

Janneke2 schreef:
Dagahra schreef:
Er geldt weldegelijk een meldplicht. Toen ik als 14 jarige over een gewelddadige familielid begon, vertelde mijn psycholoog dat ze eigenlijk een melding moest maken. Maar omdat diegene er mee was opgehouden en in therapie was gegaan, zou ze het niet meer doen.

Wel met gevolg dat ik haar niet helemaal meer vertrouwde. Dus ben daarna vrij vlot gestopt.

Ik heb als bioloog op het riagg gewerkt (en dat was een hele aparte baan/ werkplek.

Ik ben even benieuwd wat een bioloog op het Riagg doet? Is oprechte interesse, geen sarcasme.

Als docent is dit onderwerp zo zo lastig! Ik werk in een redelijk arme wijk en hoor en zie best wel dingen. Maar de loyaliteit van kinderen aan hun ouders is zo groot. Gelukkig hebben wij op school een speciaal team met orthopedagogen voor advies.

Wat naar om te lezen dat dit bij veel bokkers is gebeurd, het ongezien voelen en denken dat het normaal is. Dat moet pijn doen.

**Geplaatst**: 25-12-21 15:21

Geplaatst: 25-12-21 15:21

Kaplaars schreef:
Wat naar om te lezen dat dit bij veel bokkers is gebeurd, het ongezien voelen en denken dat het normaal is. Dat moet pijn doen.

Dat is in een heel deel gevallen ook wat er gebeurd: je wordt geïsoleerd zodat je ook geen “normale” voorbeelden ziet of hoort, naar de buitenwereld toe wordt er anders gedaan, je krijgt te horen dat het normaal is en het jouw schuld is wat er gebeurt. Gevolg is dat je er ook niets over gaat vertellen (zeker niet als je te horen krijgt dat de schuld bij jou ligt, want dan schaam je je dood dat jij zo’n slecht gedrag stelt oid of klaagt over je ouders die het toch alleen maar goed met je voorhebben?).
Bovendien hoeft mishandeling niet altijd fysieke mishandeling te zijn. Heel vaak is het ook psychische mishandeling en dat is nog veel moeilijker om aan te geven, want het is subtieler en je hebt er nauwelijks bewijzen voor waardoor je vaak niet geloofd wordt. Hiermee wil ik overigens helemaal niet zeggen dat het wel makkelijk is te praten over fysieke mishandeling. Wat ik wel wil zeggen is dat fysieke mishandeling eerder zichtbare sporen nalaat (blauwe plekken, een handafdruk van iemand op de plaats waar je een slag gehad hebt of bepaalde letsels).

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-12-21 16:34

Geplaatst door de TopicStarter : 25-12-21 16:34

upendo schreef:
scrabbel schreef:
Ik zie dat er verwarring is tussen meldplicht en meldcode. De meldcode is niet meer dan een 5 stappen plan waarin het kind niet eens betrokken wordt. Meldplicht geldt alleen voor sexueelmisbruik. https://www.schoolenveiligheid.nl/kenni ... eldplicht/

Nee. Het is niet verplicht om een melding te doen als er vanuit de meldcode niet kan worden vastgesteld dat er mishandeling plaatsvindt.
Daarnaast klopt het gewoon echt niet wat je zegt, als het kind oud genoeg is worden er apart van ouders gesprekken gevoerd om vast te stellen of er wel of geen mishandeling plaatsvindt.

Voor professionals is het alleen heel erg lastig vast te stellen vanwege loyaliteitsconflict en/of zwijgen vanuit het kind of het gezin. Wat moet er dan? Toch een melding doen?

Ik vind je beeld heel erg gekleurd. En dat kan, maar dat maakt ook dat je beeld niet objectief is.

Als je je verplaatst in jeugdzorg kunnen ze het namelijk nooit goed doen.
Of ze doen te weinig of ze doen teveel. Scroll voor de lol maar eens door de Google reviews van bijvoorbeeld Veilig Thuis.

'Wij' jeugdzorgmedewerkers proberen ook te doen wat we kunnen. Wij hangen echter ook vast aan protocollen. Op het moment dat je iets doet waar een melding uit voort kan vloeien kan het echter zijn dat jij op persoonlijke basis een berisping krijgt als je niet goed kunt onderbouwen wat je wel of niet hebt gedaan. Dat is de reden dat er niet bij blauwe plekken wordt besloten tot een uithuisplaatsing.

Voor hetzelfde geld heeft het kind ADHD en valt het vaak van het klimrek.

Er zijn zoveel meer perspectieven dan het perspectief wat nu geschetst wordt. Overal zijn argumenten voor te vinden op internet. Alles is dubbel te lezen. Bedenk wel dat je een beroepsgroep veroordeelt terwijl je op basis van enkele individuele voorbeelden je mening vormt.

Als kanttekening: nee, ik werk niet bij Veilig Thuis.

Met mijn tekst heb ik volgens mij geen jeugdzorgmedewerkers aangevallen. Ik ben er zelf nooit mee in contact geweest. De overheid maakt de wetgeving en niet jullie. Wat misschien wel heel nuttig kan zijn is ga eens praten met mensen die het mee gemaakt hebben. Vraag eens aan hun wat mogelijk had kunnen helpen om te gaan praten.

Om hierover een leuk voorbeeld te nemen: Mijn moeder had op een duur bedacht dat ik een probleem had en dus mee naar de psycholoog. Het eerste wat die mij mee deelde was dat alles wat ik zei gedeeld zal worden met mijn ouders. Hoe groot acht je de kans dat een kind die doodsbang is voor de ouders gaat praten?

Ook las ik de opmerking: ja misschien heeft het kind wel adhd en valt het vaak. Dat is precies in de strekking wat mijn moeder heeft gezegd toen het consultatie bureau mishandeling aan de kaak stelde bij mij zus. Dat ze vervolgens ook mij daar weg heeft getrokken en alleen nog inentingen heeft gedaan was schijnbaar geen rode vlag.

Ik lees hier ook reacties van mensen die willen helpen, echter tegen muren aan blijven lopen. Dit lijkt mij enorm frustrerend! Bedankt dat jullie je toch blijven inzetten.

Waar ik op dit moment in mijn hoofd (naast alle psychische en lichamelijke gevolgen) moeite mee heb is het feit dat NOOIT iemand oprecht heeft gevraagd hoe het gaat/ik maak mij zorgen. Enig teken dat het iemand interesseert. Daar heb ik persoonlijk nog meer moeite mee dan het feit dat niemand melding heeft gemaakt.

**Geplaatst**: 25-12-21 17:41

Geplaatst: 25-12-21 17:41

Helaas ook ervaring met klanten in zowel Nederland als Duitsland. Er wordt niets gedaan of kind wordt bij verslaafde moeder geplaatst enz. Natuurlijk is dat niet bij alle hulpverleners zo. Maar dat het gebeurt, is waar. En dat is niet alleen onbegrijpelijk maar ook Crimineel. Denk wanneer sommige zouden weten wat er allemaal gebeurd, de organisaties voor kinderen met andere ogen gaan bekijken.

**Geplaatst**: 25-12-21 17:43

Geplaatst: 25-12-21 17:43

Liselot schreef:
Dat de meldplicht er wel is bij zorgpersoneel heb ik zelf kunnen ervaren. Door een gladiool van een vader van mijn zoon had ik 3 veilig thuis meldingen aan mijn broek en onderzoeken in huis… gelukkig constateerden zij bij elke melding weer dat er niets aan de hand was, maar heftig was het wel

Ik ken mensen die de schijn tegen hadden, want licht gehandicapt, arm, beetje moeite met zichzelf geurloos te houden, maar goed voor hun kinderen. Echter na een ongelukje van een kind had een achterdochtige maatschappelijk werkster (werkte vermoedelijk via het ziekenhuis) alle kinderen uit huis laten plaatsen.
Die daardoor van de regen in de drup terechtkwamen, want in dat tehuis werden de kinderen notabene mishandeld (misbruikt ) .

Dus voorTS, als je je afvraagt waarom mensen zo laks zijn met vermoedens van mishandeling, ik weet het wel. De zorg voor kwetsbaren trekt niet alleen goedwillenden aan maar ook enge types. Dat weten/vermoeden veel mensen (Jeugdzorg staat erom bekend), en de praktijk bewijst het nogal eens. Verder heb je als goedwillende ouder geen poot om op te staan, staat er in de logge bureaucratie een notitie achter je naam, gelooft niemand je, ook al mishandel je niet.
Voor wie me niet gelooft: https://www.slachtofferhulp.nl/gebeurtenissen/seksueel-misbruik-geweld/seksueel-misbruik/onderzoek-naar-misbruik/misbruik-jeugdzorg/

De zaak moest voor de rechter komen, om die kinderen weer veilig bij dat gezin te krijgen.

Oftewel: je moet wel 1000% zeker weten dat een kind mishandeld wordt, om een gezin uit elkaar te rukken, met als risico dat het kind niet beter, maar slechter af is.

**Geplaatst**: 25-12-21 17:49

Geplaatst: 25-12-21 17:49

pateeke schreef:
Kaplaars schreef:
Wat naar om te lezen dat dit bij veel bokkers is gebeurd, het ongezien voelen en denken dat het normaal is. Dat moet pijn doen.

Dat is in een heel deel gevallen ook wat er gebeurd: je wordt geïsoleerd zodat je ook geen “normale” voorbeelden ziet of hoort, naar de buitenwereld toe wordt er anders gedaan, je krijgt te horen dat het normaal is en het jouw schuld is wat er gebeurt. Gevolg is dat je er ook niets over gaat vertellen (zeker niet als je te horen krijgt dat de schuld bij jou ligt, want dan schaam je je dood dat jij zo’n slecht gedrag stelt oid of klaagt over je ouders die het toch alleen maar goed met je voorhebben?).
Bovendien hoeft mishandeling niet altijd fysieke mishandeling te zijn. Heel vaak is het ook psychische mishandeling en dat is nog veel moeilijker om aan te geven, want het is subtieler en je hebt er nauwelijks bewijzen voor waardoor je vaak niet geloofd wordt. Hiermee wil ik overigens helemaal niet zeggen dat het wel makkelijk is te praten over fysieke mishandeling. Wat ik wel wil zeggen is dat fysieke mishandeling eerder zichtbare sporen nalaat (blauwe plekken, een handafdruk van iemand op de plaats waar je een slag gehad hebt of bepaalde letsels).

Helder beschreven, Pateeke!

**Geplaatst**: 25-12-21 18:58

Geplaatst: 25-12-21 18:58

Kaplaars schreef:
Janneke2 schreef:
Ik heb als bioloog op het riagg gewerkt (en dat was een hele aparte baan/ werkplek.

Ik ben even benieuwd wat een bioloog op het Riagg doet? Is oprechte interesse, geen sarcasme.

... het was een aparte, maar (een tijd) een hele leuke baan.
Formeel zat ik op de afdeling preventie, ik gaf wel cursussen, maar vooral aan de psychologen, niet (nooit in mijn eentje) aan cliënten.

Mijn werk was vooral uitleggen 'hoe wat waarom' de stressreactie verloopt (en dat angst in eerste instantie vooral instinct is, die 'angstgedachten' zijn secundair).

**Geplaatst**: 25-12-21 19:03

Geplaatst: 25-12-21 19:03

Ik lees hier hele verdrietige verhalen, maar er echt een mening over geven gaat niet, omdat zo'n situatie vaak zoveel factoren heeft, dat op basis van één tekst niet kan worden vastgesteld of en door welke instantie er onjuist gehandeld is. Er is alleen vast te stellen dat iemand zich niet gehoord weet, hetgeen erg genoeg is op zich, maar niet altijd door de overheid of instanties kan worden voorkomen.
Wellicht wordt er soms te weinig gedaan, of te laat ingegrepen. Anderzijds wil je het niemand aan doen om uit huis geplaatst te worden terwijl dat niet nodig was. Het is geen eenvoudige afweging, wat en wanneer te doen binnen de kaders van de wet en de organisatie waar iemand voor werkt. Belangrijkste is dat het belang van het kind altijd voorop gesteld wordt, en ik denk dat dat in Nederland wel vaak zo is.

**Geplaatst**: 26-12-21 17:53

Re: Hoe kan het dat kindermishandeling is Nederland oke is

Geplaatst: 26-12-21 17:53

Nikass het belang van het kind wordt zeker niet altijd voorop gesteld. En helaas komt het heel vaak voor:(

**Geplaatst**: 26-12-21 18:08

Geplaatst: 26-12-21 18:08

Als antwoord op je titel, nee dat is in NL ook niet oke.
Wat wel is, is dat de instanties te laks zijn, te druk hebben, personeeltekort, ect ect en dat komt het kind niet ten goede.
Ik heb een pleegkindje thuis zitten vandaar.
Dat heeft ook te allemaal veels te lang geduurt

**Geplaatst**: 26-12-21 18:34

Geplaatst: 26-12-21 18:34

Dinopino schreef:
Nikass het belang van het kind wordt zeker niet altijd voorop gesteld. En helaas komt het heel vaak voor:(

Door de jeugdhulpverlening en de rechters niet?
Ik zeg niet dat er geen fouten/verkeerde inschattingen worden gemaakt, maar volgens mij is de intentie er echt wel.
Waar komt jouw informatie vandaan?

Dat de overheid structureel bezuinigd op de verkeerde dingen is er wel debet aan ja, maar Nederland blijft eindeloos op dezelfde regering stemmen. Blijkbaar is iedereen erg tevreden

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-12-21 19:26

Geplaatst door de TopicStarter : 26-12-21 19:26

Zoolgangster schreef:
Liselot schreef:
Dat de meldplicht er wel is bij zorgpersoneel heb ik zelf kunnen ervaren. Door een gladiool van een vader van mijn zoon had ik 3 veilig thuis meldingen aan mijn broek en onderzoeken in huis… gelukkig constateerden zij bij elke melding weer dat er niets aan de hand was, maar heftig was het wel

Ik ken mensen die de schijn tegen hadden, want licht gehandicapt, arm, beetje moeite met zichzelf geurloos te houden, maar goed voor hun kinderen. Echter na een ongelukje van een kind had een achterdochtige maatschappelijk werkster (werkte vermoedelijk via het ziekenhuis) alle kinderen uit huis laten plaatsen.
Die daardoor van de regen in de drup terechtkwamen, want in dat tehuis werden de kinderen notabene mishandeld (misbruikt ) .

Dus voorTS, als je je afvraagt waarom mensen zo laks zijn met vermoedens van mishandeling, ik weet het wel. De zorg voor kwetsbaren trekt niet alleen goedwillenden aan maar ook enge types. Dat weten/vermoeden veel mensen (Jeugdzorg staat erom bekend), en de praktijk bewijst het nogal eens. Verder heb je als goedwillende ouder geen poot om op te staan, staat er in de logge bureaucratie een notitie achter je naam, gelooft niemand je, ook al mishandel je niet.
Voor wie me niet gelooft: https://www.slachtofferhulp.nl/gebeurtenissen/seksueel-misbruik-geweld/seksueel-misbruik/onderzoek-naar-misbruik/misbruik-jeugdzorg/

De zaak moest voor de rechter komen, om die kinderen weer veilig bij dat gezin te krijgen.

Oftewel: je moet wel 1000% zeker weten dat een kind mishandeld wordt, om een gezin uit elkaar te rukken, met als risico dat het kind niet beter, maar slechter af is.

Ik denk dat het altijd heel gevaarlijk is om te zeggen voor de rest was er niks aan de hand, tenzij je 24/7 daar bent. Wat jij niet ziet betekend niet dat het er niet is. Ik ben het er mee eens dat in sommige gevallen fouten worden gemaakt, het is mensen werk. Echter zie je inderdaad vaak als ze kinderen uit huis plaatsen gillen mensen onterecht, doen ze het niet en het gaat mis zegt men opeens waar waren de instanties.

Echter ben ik van mening dat indien kinderen oud genoeg zijn je ook met een kind kunt praten. Aangeven als er iets is dat je er bent. Dat je een veilige haven bied. Of je nu docent, buurvrouw, moeder van een vriendinnetje bent, kennissen van de ouders, familie etc.

Wat hier al eerder gezegd werd, mensen kijken liever weg en accepteren het. Ja straks ben ik de oorzaak dat het gezin uit elkaar ligt. Ik bemoei mij niet met andermans zaken (Gaat weer achter de tv zitten) veiliger, makkelijker er gewoon niet aan denken, dan is het er niet.

Mensen zeggen het is niet oké, maar gedrag zegt heel wat anders.

**Geplaatst**: 26-12-21 22:26

Geplaatst: 26-12-21 22:26

@scrabbel, als instantie doe je het inderdaad zelden goed (naar de zin van de ouders). En ik ben, als ik soms dramatische filmpjes van uit de ouderlijke macht ontzette ouders met huilverhalen zie, sceptisch, want inderdaad, iedere ouder vindt zichzelf OK (nou ja, meestal wel) en de organisatie is de boeman. Ik ken dan ook mensen die bij Jeugdzorg gewerkt hebben, en nu een geheim telefoonnummer hebben, bijvoorbeeld... want mensen kunnen knap agressief worden als je hun kinderen weghaalt, en dan weet je niet of ze altijd zo agressief zijn, of alleen omdat hun kinderen weg worden gehaald.

Maar in dit geval kende ik dat gezin heel goed, en hun kinderen ook, en wist ik wat er in het verleden gespeeld heeft, dat ze in zo'n ellende terechtkwamen. Die mensen hadden gewoon de schijn tegen, waren simpel, maar niet achterbaks, en hun kinderen zijn later wonderwel goed terechtgekomen, niet dankzij die instantie... maar mede omdat bijvoorbeeld een journalist het voor hen opnam.

Het is gewoon ontzettend moeilijk om kinderen te helpen, je moet het als ouder wel heel erg bont maken als zelfs je kind beseft dat het thuis niet ok is...
Ik heb zelf als kind emotioneel verwaarloosd (wat ik mijn ouders niet verwijt, zij hadden hun trauma's), maar uithuisplaatsing had me waarschijnlijk nog meer kapot gemaakt. Wel een rotjeugd gehad, want op het schoolplein werd ik, naast dat het thuis niet goed voelde, ook nog eens dusdanig gepest dat ik dagelijks met blauwe plekken rondliep, want die kinderen waren net dieren die het ruiken als een soortgenoot zwakker is... in die tijd werd er niet op gelet door docenten.

**Geplaatst**: 27-12-21 01:41

Re: Hoe kan het dat kindermishandeling is Nederland oke is

Geplaatst: 27-12-21 01:41

Ik twijfelde of ik moest reageren omdat ik niet denk dat het echt mishandeling is, maar ik wil het toch delen.
Bij ons in het gezin ging het erg slecht toen ik op de middelbare school zat. Er was ook veel stress met 2 terminaal zieke mensen in de familie en het eigen bedrijf van mijn ouders wat ze naast hun gewone werk hadden. Er lag heel erg veel druk op mij, en wat ik ook deed, het was nooit goed genoeg. Kwam ik thuis met een 6 dan moest ik uitleggen waarom het geen 7 was, maar als ik thuis kwam met een 9.8 moest ik ook uitleggen waarom het geen 10 was. Ik mocht doordeweeks niet afspreken en ik mocht ook niet ieder weekend afspreken. Ik was erg eenzaam en had gigantische faalangst. Ik ging liever niet naar huis na school en ik was vaak eerder op school om in de mediatheek te lezen. Ik voelde me waardeloos en achteraf gezien denk ik dat ik depressief was. Thuis totaal geen steun en ik moest maar normaal doen. Iedere dag ruzie.
Toen ik erover praatte met een docent zijn vrij snel mijn ouders ingelicht. Mijn ouders hebben alles afgeschoven op leugens en aandacht trekken en daarmee was het verhaal af. Ik heb geprobeerd hulp te krijgen van een psycholoog omdat ik ervan overtuigd was geraakt dat ik gewoon mentaal achterlijk was. Toen mijn vader erachter kwam dat ik een afspraak had was het oorlog en moest ik het afzeggen. Naar een psycholoog moeten werd een dreigement in ruzies, als ik niet normaal kon doen moest ik maar behandeld worden.

Mijn ervaring met hulp als kind/tiener is dus ook niet zo geweldig.

**Geplaatst**: 29-12-21 12:38

Geplaatst: 29-12-21 12:38

Calixae schreef:
Ik vind dit ook mega slecht in Nederland, geen idee hoe dit in andere landen is geregeld. Veiligthuis is een organisatie om te janken. Meerdere keren bij mijn gezin betrokken geweest, alle keren zetten ze doodleuk een incapabel sociaal wijkteam in terwijl de problemen bekend zijn. Iedere keer weer gebeurt er gewoon niets en het geweld kan ongestoord door gaan. De enige keer dat mijn vader zich inhield was toen hij 2 jaar voorwaardelijk boven zich had hangen, maar na de verjaring van de proeftijd ging het gewoon weer verder. Resultaat is dat mijn zus en ik sinds onze 16e en 17e uit huis zijn gegaan en beide met de gevolgen van ptss moeten dealen. Ook wonen mijn zusje van 11 en broertje van 8 gewoon nog thuis en kan het mentale en fysieke geweld gewoon door gaan. Ik vraag me echt af hoe dit kan in Nederland...

Ik weet van 1 persoon, die een gezin met een auto tegenkwam, dat dakloos bleek, door de crisis. Echter, men hield de dakloosheid verborgen voor 'de instanties' omdat men bang was dat de kinderen anders weggehaald en in handen van de Amerikaanse versie van jeugdzorg terecht zouden komen, en ook daar had men de ervaring dat daar misbruikers werken, dus liever als gezin zonder vaste woonplaats onder de radar leven, dan misbruik door jeugdzorgmedewerkers riskeren...
Het is daar wel zo dat de kans zelf weer uit de goot te komen, wat beter is dan in NL, waar je voor alles minstens een HBO diploma moet hebben. Maar het is natuurlijk dieptriest, dat mensen de instanties ontlopen om die reden, en het lijkt op de Nederlandse situatie wat 'veilig thuis' betreft...

**Geplaatst**: 29-12-21 13:12

Re: Hoe kan het dat kindermishandeling is Nederland oke is

Geplaatst: 29-12-21 13:12

Heb alleen vooral de openingspost even gelezen. Maar ik zelf vind het ook sneu hoe er in Nederland mee omgegaan wordt.

Ik zelf ben een pleegkind en ik ben er zo eentje die heel veel geluk heeft gehad erin.

Mijn oudere biologische broer en zus zijn met 5 en 6 uit huis gehaald. Ik bestond toen nog niet. Mijn eigen biologische moeder heeft bij mij zelf aan de bel getrokken waardoor ik met 3,5 jaar ook uit huis ben gehaald. Dat is ook het enige wat ze ooit heeft gedaan wat heeft laten zien dat ze van me houdt en om me geeft. Mijn zusje woont nog thuis. Die is zelf ook mishandeld natuurlijk, maar nooit erg genoeg om uit huis te halen helaas $:\$

Doordat ik wel veel betrokken ben bij pleegzorg natuurlijk weet ik ook hoe een wereldramp pleegzorg kan zijn. Heel veel kinderen die van het ene gezin met mishandeling naar het andere gaan, heel veel van coach moeten wisselen, constant moeten verhuizen etc etc. Ikzelf heb het geluk gehad dat ik in een gezin ben geplaatst en daar ook altijd ben gebleven en alleen in het begin een keer een coach wissel heb gehad. En ik ben nu bijna 21, en ik heb binnenkort een gesprek om te zien of pleegzorg bij mij kan worden verlengt tot 23, aangezien ik nog steeds veel hulo nodig heb. Een paar jaar terug kwam alles van vroeger er ineens uit en ben ik een heel zwaar verwerkingsproces ingemoeten waarin ik niet eens kon functioneren. Er kwam daarna nog een burnout achteraan. Ik heb zelf nu ook gewoon een complexe vorm van ptss die bij de kleinste dingen getriggert kan worden, omdat her natuurlijk er al vanaf het begin in zit. Ik zit na 4 jaar nog steeds in trauma verwerking. Ik ben er ook zo eentje die heel veel van die tijd herinnert, al was ik zo jong. Dus ik ben vrij jong al weggehaald, en zie hoeveel het al met mij doet. Laat staan de kinderen die er al veel langer mee omgaan.

Ik heb meerdere kinderen gekend die mishandeld worden. 2 van mijn beste vriendinnen op de middelbare werden mishandeld. 2 andere klasgenoten werden ook mishandeld. Mijn nichtjes zijn ook jaren mishandeld door mijn tante. Er is een vechtscheiding geweest. Mijn oudste nichtje is nu bij mijn tante weggelopen en bij haar vader en zijn nieuwe vriendin ingetrokken. Mijn kleinste nichtje wordt zo gemanipuleerd door mijn tante dat ze denkt dat het allemaal iedereens schuld is behalve die van mijn tante. Ze is nu 10. Ik maakt me veel zorgen om haar, want alle instanties denken dat her wel meevalt omdat mijn tante zo'n ontzettend vies spelletje kan spelen en doen alsof ze niks doet.

Mijn eigen biologische broer wordt als her ware ook mishandeld, al is hij nu volwassen. Zijn pleegmoeder ontkent heel hard dat hij depressie heeft, en het een en ander aan beperkingen. Ik ben minder beperkt dan hij is, maar ook ik heb beperkingen. Her zit eenmaal in onze familie. Onze moeder heeft ze namelijk net zo goed. Ondertussen is mijn broer zo'n beetje alcoholist geworden door dat alles. Zijn pleegmoeder is zelr ook te oud om het aan te kunnen en er wat mee te doen, maar ze blijft star in dat alles goed gaat en de instanties geloven haar ook nog. Als zij straks wegvalt kan mijn broer echt niet zelfstandig leven maar dat is wel wat er gaat gebeuren.

Dus ja, ik heb zo mijn ervaringen. 9 van de 10 gevallen wordt er weinig tot niks aan gedaan. Ik heb zelf poep veel geluk gehad en nog steeds heeft het me zodanig beschadigt dat ik momenteel nog niet aan het werk kan als een jonge 20 jarige meid.

Dus ja, triest hoe er mee wordt omgegaan. Echt diep diep diep triest