Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-11-21 07:41

Re: Mijn moeder komt te overlijden, maar ik voel het niet....

Geplaatst: 20-11-21 07:41

Ik weet wel dat het meeste verdriet dat ik heb gehad toen mijn vader overleed, het verdriet was om wat ‘had kunnen zijn’.

**Geplaatst**: 20-11-21 08:03

Re: Mijn moeder komt te overlijden, maar ik voel het niet....

Geplaatst: 20-11-21 08:03

Misschien ben je in die ander half jaar van ziekte gewoon al begonnen met rouwen.

Sterkte in ieder geval.

**Geplaatst**: 20-11-21 09:15

Re: Mijn moeder komt te overlijden, maar ik voel het niet....

Geplaatst: 20-11-21 09:15

Ik vind het trouwens wel frappant wat je zegt van die tekenbevoegdheid enzo, ze snapt toch zeker ook wel dat ongeacht deze situatie, iedereen een keer dood gaat en het dan wel handig is als nabestaanden dingen kunnen regelen...?

Vindt ze het geen rot idee om jullie met problemen achter te laten?

En als ze zogezegd niet toe wil geven aan het huidige probleem, maar je gewoon het scenario schetst dat ze door een auto wordt geschept ofzo (of een voorbeeld van iemand die ze kent die ineens "weg" was?) en hoe ze het dan voor zich ziet dat jullie het regelen met het bedrijf enzo....?

Het zal wel een cultuurshock voor je vader zijn als hij ineens zelf de weg uit kan / moet zetten zeg....

**Geplaatst**: 20-11-21 09:26

Geplaatst: 20-11-21 09:26

Beste TS,

Wat ongelooflijk triest dat je moeder zo snel achteruit is gegaan en ze snel zal overlijden.
Ondanks dat jij je band met je moeder niet zo sterk vindt als je het liefste zou willen hebben gehad, lees ik hier in jouw woorden toch ongelooflijk veel liefde voor je moeder. En je vader.
Ik denk dat je moeder ergens wel heel trots op je is. Je hebt laten zien toch succesvol te zijn. Niet zoals zij het voor ogen had maar dat zegt meer over hoe zij is opgevoed en wat haar referentiekader is. En misschien heeft ze het nooit goed kunnen verwoorden.

Dat je misschien niet de emoties voelt waarvan je denkt dat ze er zouden moeten zijn, ik denk dat ze er wel zijn. Alleen anders. Zie wat er gebeurt, je kan het niet vooraf regiseren.

Hoe dan ook, wil ik jou en je familie heel veel sterkte wensen.

**Geplaatst**: 20-11-21 10:00

Geplaatst: 20-11-21 10:00

Ook ik had geen band met mijn moeder. Toen ze overleed was ze bovendien volledig dement, en daarmee voor mij ook eigenlijk allang 'weg'. Nooit om gerouwd, voor haar was ik blij dat het voorbij was. Dementie was haar angstdroom.

Mijn vader had ik wel een band mee, en die overleed van het ene op het andere moment aan een hartinfarct. Niets meer tegen kunnen zeggen. Voor hem was het wel een mooie dood, ziek zijn was niets voor 'm. Maar als-ie op tijd aan de bel had getrokken had-ie veel langer kunnen leven.
Mijn vader mis ik nog steeds af en toe en hij is al bijna 20 jaar dood. Mijn moeder denk ik nauwelijks aan.

Het is zoals het is.

Mijn ouders waren sowieso van een generatie die 'niet praten over hun gevoelens'. Dat geldt misschien voor jouw moeder ook nog (en misschien ook je vader). Zo werd je 'vroeger' nou eenmaal opgevoed. Moeders hebben sowieso sterk de neiging 'nooit ziek te zijn' en te blijven zorgen voor het gezin al vallen ze zelf om. Ook dat is er cultureel ingeramd, zeker vroeger.

Wat betreft papierwerk/tekenbevoegdheid en dergelijke, maak je daar geen zorgen over. Na het overlijden krijgt je vader als erfgenaam met de officiele overlijdensverklaring en het trouwboekje overal toegang toe. Het is wel een hoop regelwerk en bij iedere bank bv is het anders geregeld.

Meldt pas áls je de overlijdensverklaring hebt dat je moeder is overleden want anders heb je kans dat gemeenschappelijke rekeningen gewoon op slot gaan en dan zou je vader mogelijk wel een probleem kunnen hebben.

En hou er rekening mee dat je vader, jij en je broers/zussen binnen een paar maanden een (flinke) successierechtenrekeningen kunnen ontvangen van de belastingdienst, ook als er geen liquide middelen zijn omdat er bv nog geen huis is verkocht. De belastingdienst houdt nergens rekening mee.

**Geplaatst**: 20-11-21 10:50

Geplaatst: 20-11-21 10:50

Je hoeft niet te rouwen op de manier dat anderen van je verwachten maar op de manier wat goed voor jou voelt. Het proces duurt al lang dus er is vaak al een periode van rouw geweest en soms kan het laatste afscheid een afsluiting zijn en rust gaan geven. Je aandacht zal nu misschien meer uitgaan naar je vader. Waarschijnlijk heb jij haar al los kunnen laten en bedenk maar dat dit voor haar alleen maar mooi is. Ze kan rustig gaan. Heel veel sterkte.

**Geplaatst**: 20-11-21 11:00

Geplaatst: 20-11-21 11:00

Helaas herken ik je verhaal heel erg goed. Hier ook een moeder met een zeer lastige jeugd die haar uiterste best gedaan heeft om het voor ons goed te doen. Maar ze was te beschadigd om echte gevoelens te tonen of goede gesprekken te voeren. Heb er ooit wel met haar over proberen te praten maar dat lukte niet, ook bij mijn vader lande het niet. Mijn vader is de goedheid zelve en samen hadden ze het goed maar ook mijn vader vind emoties lastig. Ze is nu bijna 3 jaar geleden overleden en hoewel ik het jammer vind dat ik geen moeder meer heb mis ik haar niet. Heb ook geen verdriet gehad, zag bij mijn broer dat verdriet wel en kon hem destijds troosten maar voelde het zelf niet. Ze was trouwens heel lief voor mijn kinderen en is de laatste 10 jaar van haar leven zwaar ziek geweest dus we hadden ook op die manier al wel afscheid van haar genomen.

**Geplaatst**: 20-11-21 11:05

Geplaatst: 20-11-21 11:05

Suzanne F. schreef:
Ik weet wel dat het meeste verdriet dat ik heb gehad toen mijn vader overleed, het verdriet was om wat ‘had kunnen zijn’.

Dat gevoel herken ik.

Mijn moeder is overleden, ik had al een aantal jaren het contact verbroken en heb haar nog gebeld toen ze stervende was. Aan de telefoon was ze nog net als voor de tijd en ben ik niet meer bij haar geweest. Heb ook amper gerouwd of verdriet gehad. Imo komen alleen in films en boeken de stervenden tot inkeer.

Bij mij speelde ook nog mee dat de omgeving roept: 'het is toch je moeder en je gaat spijt krijgen'.
Nu 10 jaar later heb ik geen spijt, maar denk nog wel eens aan hoe het ook had kunnen zijn.

**Geplaatst**: 20-11-21 11:50

Geplaatst: 20-11-21 11:50

Je vooral niet schuldig voelen. Zo te horen is jouw moeder niet echt een goede moeder voor jou geweest, dan is het helemaal niet raar dat je nu niets voelt. 'Het blijft toch je moeder' vind ik echt altijd een rare opmerking. Als je moeder je weinig liefde heeft gegeven en veel leed heeft bezorgd, heb je alle recht om minder/niet (emotioneel) betrokken te zijn. Zeker niet schuldig voelen dat je nu niet rouwig bent, dat ligt niet aan jou maar aan je moeder haar gedrag. Dat zij een rot moeder had betekent niet dat zij ook een rotmoeder moest zijn, dat heeft ze zelf in handen gehad.

Ik heb nu 1.5 jaar geen contact meer met mijn vader. Door hem heb ik dagelijks te maken met de gevolgen van ptss en die zijn soms niet mals. Eerlijk is eerlijk, ik zou me opgelucht voelen als hij dood zou gaan. Hoef dan ook niet meer bang te zijn dat ik hem tegen kom bijvoorbeeld.

Ondanks alles toch sterkte en hopelijk kan je het schuldgevoel een beetje loslaten. :(:)

**Geplaatst**: 20-11-21 19:20

Geplaatst: 20-11-21 19:20

pmarena schreef:
Ik vind het trouwens wel frappant wat je zegt van die tekenbevoegdheid enzo, ze snapt toch zeker ook wel dat ongeacht deze situatie, iedereen een keer dood gaat en het dan wel handig is als nabestaanden dingen kunnen regelen...?

Vindt ze het geen rot idee om jullie met problemen achter te laten?

En als ze zogezegd niet toe wil geven aan het huidige probleem, maar je gewoon het scenario schetst dat ze door een auto wordt geschept ofzo (of een voorbeeld van iemand die ze kent die ineens "weg" was?) en hoe ze het dan voor zich ziet dat jullie het regelen met het bedrijf enzo....?

Het zal wel een cultuurshock voor je vader zijn als hij ineens zelf de weg uit kan / moet zetten zeg....

Het zal je verbazen hoe mensen daar soms in staan.

Ik heb thuis er echt op moeten aandringen dat ze een uitvaart verzekering namen en dingen regelde. Ik kreeg als reactie; wil je soms graag dat ik dood ga?

Waar ik eigenlijk bij het uit huis gaan en daarna tijdens mn zwangerschap nog de laatste dingen heb geregeld. Ik hou een lijst bij van inlog gegevens etc.

Esther schreef:
Suzanne F. schreef:
Ik weet wel dat het meeste verdriet dat ik heb gehad toen mijn vader overleed, het verdriet was om wat ‘had kunnen zijn’.

Dat gevoel herken ik.

Mijn moeder is overleden, ik had al een aantal jaren het contact verbroken en heb haar nog gebeld toen ze stervende was. Aan de telefoon was ze nog net als voor de tijd en ben ik niet meer bij haar geweest. Heb ook amper gerouwd of verdriet gehad. Imo komen alleen in films en boeken de stervenden tot inkeer.
Bij mij speelde ook nog mee dat de omgeving roept: 'het is toch je moeder en je gaat spijt krijgen'.
Nu 10 jaar later heb ik geen spijt, maar denk nog wel eens aan hoe het ook had kunnen zijn.

Ook herkenbaar. Ik ben niet echt verdrietig om wat had kunnen zijn, maar baal weleens dat het niet zo is (geweest) Je weet dat het je vormt. Aan de ene kant wil ik het anders en beter doen, maar aan de andere kant, ben ik wel een beetje zoals ik ben door mn opvoeding en dat kan ik best moeilijk omdraaien.

Als je jong bent weet je niet altijd wat je mist en ik vond het altijd wel best zoals het was. Maar in de omgang merk je wel dat je dingen echt hebt gemist.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-11-21 23:03

Geplaatst door de TopicStarter : 20-11-21 23:03

pmarena schreef:
Ik vind het trouwens wel frappant wat je zegt van die tekenbevoegdheid enzo, ze snapt toch zeker ook wel dat ongeacht deze situatie, iedereen een keer dood gaat en het dan wel handig is als nabestaanden dingen kunnen regelen...?

Vindt ze het geen rot idee om jullie met problemen achter te laten?

En als ze zogezegd niet toe wil geven aan het huidige probleem, maar je gewoon het scenario schetst dat ze door een auto wordt geschept ofzo (of een voorbeeld van iemand die ze kent die ineens "weg" was?) en hoe ze het dan voor zich ziet dat jullie het regelen met het bedrijf enzo....?

Het zal wel een cultuurshock voor je vader zijn als hij ineens zelf de weg uit kan / moet zetten zeg....

Het zal je verbazen hoe mensen daar soms in staan.

Ik heb thuis er echt op moeten aandringen dat ze een uitvaart verzekering namen en dingen regelde. Ik kreeg als reactie; wil je soms graag dat ik dood ga?

Waar ik eigenlijk bij het uit huis gaan en daarna tijdens mn zwangerschap nog de laatste dingen heb geregeld. Ik hou een lijst bij van inlog gegevens etc.

Esther schreef:
Suzanne F. schreef:
Ik weet wel dat het meeste verdriet dat ik heb gehad toen mijn vader overleed, het verdriet was om wat ‘had kunnen zijn’.

Dat gevoel herken ik.

Ook herkenbaar. Ik ben niet echt verdrietig om wat had kunnen zijn, maar baal weleens dat het niet zo is (geweest) Je weet dat het je vormt. Aan de ene kant wil ik het anders en beter doen, maar aan de andere kant, ben ik wel een beetje zoals ik ben door mn opvoeding en dat kan ik best moeilijk omdraaien.

Als je jong bent weet je niet altijd wat je mist en ik vond het altijd wel best zoals het was. Maar in de omgang merk je wel dat je dingen echt hebt gemist.

Het heeft mij in ieder geval een betere moeder gemaakt.

Ik ben jaren geleden door mijn kinderen gewaarschuwd, je lijkt wel oma.
Ik was ook altijd bezig, kon niet goed luisteren naar de kids, was beetje drammerig. Veel moest en zou gebeuren zoals ik dacht dat het beste was.

Toen mijn kinderen me waarschuwden ben ik echt radicaal de andere weg ingeslagen. Ik was totaal even de weg kwijt en moest me echt herpakken en een nieuwe manier van communiceren aanleren.

Ik vindt dat ik daar erg goed in geslaagd ben, mijn kids en man zijn me echt alles en zou nooit willen dat ze dezelfde gevoelens gaan creëeren waarmee ik nu mee zit.

**Geplaatst**: 20-11-21 23:14

Re: Mijn moeder komt te overlijden, maar ik voel het niet....

Geplaatst: 20-11-21 23:14

Ik wil je een compliment geven voor hoe je naar de situatie kijkt. Het klinkt eigenlijk alsof je heel begripvol bent naar het ontstaan van haar situatie.
Er wordt geen mens zo geboren, wel gevormd. En niet iedereen kan dat op een later moment in het volwassen leven omdraaien. Heel triest eigenlijk vooral, voor jullie allemaal.
Ik kan me voorstellen (en ik vul zo in) dat als ze zelf weinig liefde heeft gekend dat ze moeilijk dicht bij haar eigen gevoel kan komen.

Zou het je rust geven als je het vanuit die situatie naar haar kan uitleggen? Zo op haar laatste momenten. Dat ze gezien en geliefd is, op welke manier dan ook.

Ik wens je sterkte! En ik zou me niet te druk maken om wat je wel/niet voelt. Alles is goed.

**Geplaatst**: 21-11-21 00:45

Re: Mijn moeder komt te overlijden, maar ik voel het niet....

Geplaatst: 21-11-21 00:45

Zoals @mallow het schrijft wilde ik je ook meegeven.
Zeg tegen je moeder dat je haar begrijpt en dat het goed is.
Heel veel sterkte.

**Geplaatst**: 21-11-21 00:55

Geplaatst: 21-11-21 00:55

Ik herken dit wel van mijn oma. Emotioneel is er nooit geweest, moeder was vroeg overleden en daarna is alle zorg van het gezin op haar gevallen en ik denk dat ze daar een trauma aan heeft overgehouden.

Ze was ontzettend koppig, kon zich niet goed uitten en sloot iedereen buiten. Werd met de jaren ook heel bitter. Maar ze heeft wel jarenlang voor de familie gezorgd maar kon gewoon niet bij haar gevoel.
Ze werd ziek, kreeg een hartaanval en moest naar een verzorgingshuis, dit heeft de nooit echt gewild, ze wou geen hulp, was ook niet echt aanwezig als je er was. Alsof het licht uitging.
Ze wou ook absoluut geen zuurstof niemand mocht zien dat ze ziek was.

Ze heeft nog een hartaanval gekregen en moest toen aan de bipap, vreselijk vond ze het maar ze deed het voor mijn opa. Uiteindelijk knapte ze weer zo op dat ze opnieuw naar een verzorghuis moest, twee weken is ze hier geweest, ze moest permanent aan de zuurstof. Maar ze wou naar huis. Uiteindelijk is dit gebeurd en is ze na een week of twee in haar slaap overleden.

Het was ontzettend zwaar voor mijn opa om voor iemand te moeten zorgen die het eigenlijk niet meer wou. Ik denk dat ze uiteindelijk nog al die behandelingen heeft gedaan voor mijn opa. Die na haar dood in een zwart gat viel. Eerst was die opgelucht, maar nu mist hij haar vreselijk.

Maar het is echt hoe hier boven gezegd wordt niet gek dat je er niks meer bij voelt. Soms is het gewoon weg en dat is echt niet gek. Het is misschien gewoon een stukje zelf bescherming. Maar ik moet wel zeggen dat we vlak voor mijn oma overleed goddank net een verzekering hebben afgesloten voor de uitvaart en alle dingen hadden opgeschreven. Zo belangrijk ookal wou ze er niks van weten.

**Geplaatst**: 21-11-21 08:26

Geplaatst: 21-11-21 08:26

TS, ik wil je allereerst heel veel sterkte wensen.

Mijn post is niet rot bedoeld, ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven dus ik hoop dat het niet naar overkomt

.

Als ik jouw posts lees denk ik soms: ' Het is je moeder, niet je kind.' En zelfs als het je kind was had ik het advies gegeven dingen wat losser te laten.

Of mijn ouders een uitvaartverzekering hebben: geen idee, hun keuze. Of ze een tekenbevoegdheid hebben geregeld: geen idee, hun keuze. Hoe zij haar laatste dagen wil inrichten: haar keuze.

Als jouw moeder haar manier is om met haar emoties om te gaan is om ze in de doofpot te stoppen/niets te willen delen over huisartsbezoeken: haar keuze

Dat je een mening hebt/last hebt van hoe ze jou behandeld heeft: dat snap ik.

Maar ik vind dat je ook veel last lijkt te hebben van de manier waarop je moeder haar eigen leven leeft? Met alleen maar goede intenties hoor zie ik, ik lees dat je juist alles zo goed mogelijk wil regelen... Maar soms is het niet aan jou om te bepalen hoe onhandig iemand dingen doet. Ik denk, dat wanneer je dat kunt loslaten, je misschien ook wat meer rust ervaart?

Want het is soms ook een overlevingsmechanisme om 'alles te willen regelen' , wees niet bezig met hoe ze haar laatste dagen wil inrichten/regeldingen. Neem de tijd om verdrietig te zijn, ipv dat weg te stoppen door dingen te regelen. ( geen idee of dat bij jou van toepassing is hoor, dat is meer herkenning vanuit mezelf

)

**Geplaatst**: 21-11-21 23:56

Re: Mijn moeder komt te overlijden, maar ik voel het niet....

Geplaatst: 21-11-21 23:56

@ruitje, ik snap je en je hebt gelijk.

Maar.............als mensen niks regelen is het zoveel gedoe voor de nabestaanden.

Je kan niet bij anderen in hun portemonnee kijken en een uitvaart loopt echt op als mensen daar niks voor hebben geregeld en niet iedereen laat geld of spullen van waarde na.

Als enig kind is het weer anders dan uit een groot gezin en beiden kunnen zo hun voor-en nadelen hebben. Veel moeten regelen alleen kan zwaar zijn, maar je beslist dan alles alleen.
Samen met broers en of zussen kan schelen, maar ook voor een hoop gedoe zorgen.

Toen ik zwanger was heb ik gelijk besloten alles goed te regelen, want je wil gewoon niet je kind met heel veel ellende opzadelen. Dood gaan hoort bij het leven. Je hebt zorgverzekering, je auto moet verzekerd zijn, je huis en inboedel. Waarom niet een uitvaart verz? Het is een hele kleine moeite en bespaart de mensen die je achterlaat, waar je als het goed is van houdt, gewoon dat gedeelte, waar ze vaak al genoeg te regelen hebben.

Want vaak moet er al een huis leeggehaald worden, kleding weggegooid, opvang voor dieren gezocht worden etc. Er is al genoeg dat je niet bij leven kan doen, en je nabestaanden sowieso voor staan.

Als je er niet over wilt praten, kan je alsnog wel veel vastleggen officieel. Ik heb bijv Monuta en daar kan je al zelf wat wensen vooraf invullen bijvoorbeeld. Maar ik ben wel redelijk open naar mn naasten en wil vooral dat zij het goed kunnen afronden.

Zelfde als dat het bijv fijn is, dat je je naasten verteld of je donor bent en dat niet koud wordt verteld als het zover is.

Je mag leven zoals je wilt, maar dood ben je er niet meer en kan je niks zelf regelen. Daarvoor zijn er dingen die je vooraf kan regelen.

**Geplaatst**: 14-01-22 14:43

Geplaatst: 14-01-22 14:43

Hoi TS, hoe is het met je en heb je je (gebrek aan) gevoelens al beter een plekje kunnen geven?

**Geplaatst**: 21-01-22 18:08

Geplaatst: 21-01-22 18:08

Mijn moeder kon en wilde niet meer raar gezegd voelde het als een zegen toen ze "er tussen uit kroop". Ik voelde ook te weinig vond ik zelf, maar daar zijn geen regels voor.