Bokt.nl

DuoPenotti schreef:

Pfff, heftig, maar mooi geschreven.

Dikke knuffel

Maar ja jij kunt dit!!

Citaat:

Wiegend ligt ik in bed, in het vaste ritme wat ik fijn vind. Ik lig altijd op dezelfde manier, op mijn linkerzij met mijn rechterbeen opgetrokken en mijn linkerbeen gestrekt. Mijn rechterarm ligt onder mijn kussen en wanneer het warm is leg ik hem er helemaal onder om de koele plekken op te zoeken. Wanneer ik houd koud heb, wat nogal vaak het geval is, ligt mijn arm meer tegen mijn eigen lichaam aan en mijn hand een klein stukje onder mijn hoofd. Mijn linkerarm ligt gestrekt richting mijn knie. En nu heb ik het koud, heel koud, daarom wieg ik. Zachtjes span ik mijn buikspieren aan en heen en weer ga ik. Ik probeer mezelf te verliezen in de beweging, in mijn ritme, ik probeer de kou van mij af te wiegen. Die kou komt niet van buiten, die kou komt van binnen. De kilte in het huis is weer ijzig, niet van stilte, maar van geluid. Niet van dingen, maar van mensen, mijn vader. En soms mijn moeder.


Wanneer ik even niet bevangen ben in de beweging van mijn wiegen, hoor ik ze weer gaan beneden. Het huis is gehorig, vooral in mijn slaapkamer omdat daar de afvoer van de afzuigkap doorheen loopt. De afzuigkap hangt vrijwel in het midden van het huis en fungeert als een soort megafoon die alle geluiden meeneemt naar mijn kamer. Alsof het huis heeft besloten dat ik dit moet horen, dat het gestommel wat ik via de deur tussen de gang naar de trap, via de overloop niet genoeg zorgt voor de ijzige kou. Mijn kamerdeur is aan de ene kant van de kamer, de afvoer van de afzuigkap aan de andere kant en ik lig er middenin. Alsof er strategisch is gekozen voor deze plek, alsof iets of iemand heeft besloten dat ik het moet horen, alles. Als een soort stereo van slechte muziek waarvan ik de afstandsbediening niet heb. Heel soms, als de achterdeur open staat met mooi weer, hoor ik ze ook nog via het raam. Want die staat dan vaak ook open in mijn kamer. Dan hoor ik het van drie kanten. Dan kan ik wiegen tot ik een ons weeg, dagdromen over welke pony ik van de manege wil kopen, me proberen te focussen op de dressuurproef die ik binnenkort moet rijden of gewoon zachtjes een liedje zingen, maar niks werkt dan. Het geluid is dan overal, alsof ik middenin de ruimte ben waar de kilte het meest koud is. Gelukkig is het raam nu dicht en de buitendeur ook, maar de deur naar de hal staat op een kier en wanneer stemmen nog meer verheffen, hoor ik flarden woorden. Woorden die hard zijn, schel en boos klinken maar woorden die ik nooit onthoud. Want het zijn vaak nutteloze woorden die onnodig veel kracht bij zich hebben. Waar het over gaat, kan ik niet plaatsen maar misschien is dit wel een serieus gesprek over geld of over ons of zo. Misschien heeft mijn broer wel weer wat uitgevroten op school. Hij is twee jaar ouder dan ik maar net zo kinderachtig. Maar wel twee koppen groter dan iedereen bij ons op school, wat regelmatig zorgt voor straf voor mijn broer. Dat hij weer te lomp iets van iemand heeft afgepakt of dat hij tijdens voetballen iemand te hard een beuk heeft gegeven. Dat heb ik nooit zelf gezien, maar des te meer zelf ervaren. En als ik zijn zus ben waarbij hij dat doet, zal hij dat ook wel bij anderen doen. Zal hij er iets van horen? Hij ligt op zolder, ook daar komt de afvoer van de afzuigkap langs, maar zijn kamer is twee keer zo groot als die van mij en zijn bed staat aan de andere kant. En hij slaapt op zolder, dus hij hoort misschien sowieso niks. Hij zal in ieder geval geen woorden horen. Misschien wel de toon, maar misschien denkt hij wel dat de tv elke avond hard aan staat of zo. Ik denk trouwens niet dat het over hem gaat, want ik hoor zijn naam David, zijn afkorting Daaf of ‘die jongen’ niet voorbij komen deze avond. Maar wat niet is kan nog komen.


Ik merk dat ik even ben uitgeschommeld. Soms is de stilte na het schommelen even fijn, dan tintelt mijn lijf een beetje en voel ik me wel prettig, maar op dit moment hoor ik net het geluid van beneden weer verstevigen. Het gaat als een geraas, geen woorden, maar gewoon geluid. Woorden die als een douche constant stromen, al zou ik deze douche niet willen. Dat water zou nooit warm worden, nooit lekker en ik zou er niets schoner van worden. Het is een douche van haatwater, pijnlijk en zwart, vies, goor. Ik ril een beetje als ik eraan denk, en tegelijkertijd lach ik een beetje dat ik het zo beeldend maak. Dat doet mijn brein al heel snel, ik zie het direct voor me. Een klein meisje onder een grote douche die uit een man zijn mond komt. Maar het zijn dan geen woorden die eruit komen maar zwart water met harde stukken erin of zo die zeer doen als ze je raken. Daardoor wil ik ergens onder gaan zitten, mezelf beschermen maar dat lukt niet en ik word viezer en ik krijg meer pijn. Ik denk aan de douche en ik krijg een vies gevoel, ik wil die douche niet. Ik schud het idee van me af en ril nog eens, want het is nog steeds koud.

Ik ben even weggedommeld maar ik word wakker van voeten op de trap. Ik blijf doodstil liggen en doe alsof ik slaap want ik heb geen zin in een gesprek. Aan de stappen op de trap hoor ik dat het mijn vader is en aan de snelheid en zwaarte van zijn stappen hoor ik direct dat hij niet in de stemming is die ik in mijn kamer wil hebben. Ik stop met ademen en bevries. Mijn oren, waar ik altijd zoveel last van heb, spitsen zich. Soms ben ik zo hard mijn best aan het doen om te luisteren wat er gebeurt, dat ik bijna het gevoel heb dat ik mijn oren kan bewegen als een paard. Dat ik mijn oren draai naar de plek waar op dat moment iets aan de hand is. Dat voel ik nu ook. Ik hoor mijn vader wat hoesten en tegelijkertijd wat kasten open trekken. Ik ontspan een heel klein beetje want dan is de kans dat hij bij mij komt niet zo groot, want ik weet dan dat hij zijn pyjama uit de kast pakt. Ik hoor hem de badkamer in lopen en het water van de douche aanzetten. Dat moment dat hij langs mijn deur de badkamer in stapt is altijd een moment dat mijn adem alsnog stokt, ik wil niet dat hij mij hoort, dat hij even aan mij denkt en dan alsnog mijn kamer binnen stapt. Soms als ik heel goed oplet, hoor ik het grof gehaakte tapijt onder zijn schilferige voetzolen kreunen. Hij pakt ook altijd op een bepaalde manier de deurklink vast, als een soort meetlat voor zijn stemming. Hoe harder de deurklink een tikgeluid maakt wanneer hij met zijn grote handen deze vast pakt, des de beter kun je bij hem uit de buurt blijven. Of zou je eigenlijk bij hem uit de buurt moeten blijven, maar dat is in dit huis niet zo makkelijk.

We wonen niet klein, maar te klein om je uit de voeten te maken wanneer iemand in huis is waar je liever niet bij in de buurt wil zijn. Als je de achterdeur binnen stapt, die overigens al zo’n 5 jaar in de grondverf staat en daardoor dus wit met grijs is, sta je eigenlijk direct bijna in de keuken. De koelkast staat links en rechts loop je de keuken in. Deze loopt langs de muur en lijkt groter doordat er een grote L-vormige bar aan zit. Daar zitten we veel aan en weten ook altijd aan de bar. Op de plek waar je in de keuken aan de bar kunt zitten, bevindt diegene die daar zit zich op een soort podium met microfoon voor mijn kamer, want daar vlak naast zit de afzuigkap die direct mijn kamer in komt. Wanneer er wat drank vloeit blijft er altijd wel iemand op die plek staan, waardoor ik regelmatig weer wakker lig als iemand vanaf die plek een gesprek voert. En het hoeft niet eens hard te zijn, de afzuigkap pikt de zachtste stemmen al op. Voor het koken werkt dat apparaat overigens voor geen meter, want dan staat het regelmatig blank in de woning. Maar als microfoon is dit onding perfect. Aan de andere kant van de bar is links naast de koelkast een eethoek die we eigenlijk zelden gebruiken omdat de bar meer plek biedt. Maar je moet toch wat met die ruimte, dus staat er een wanstaltige eettafel set met stoelen die zo stom ontworpen zijn dat je er vanaf dondert zodra je iets scheef zit. Maar ik denk dat mijn ouders dat nog expres zo hebben uitgekozen ook. Zodat we tenminste netjes aan tafel blijven zitten, áls we er al eens zitten. Naast de tafel is de gangkast. Zo’n opslagruimte die altijd te vol zit. Daar haaks op is de deur naar de gang. Deze twee deuren zijn mij altijd een doorn in het oog omdat ze beide van afgrijselijk grijs kunststof zijn. Zoals de meeste deuren in dit huis. Aan de rechterkant van deze deuren is een wat open ruimte waar wat plek is om rond te bewegen, maar is sowieso eens per week een avond het strijkwalhalla van mijn vader. Zelfs de sokken, onderbroeken en katoenen zakdoeken worden met uiterste precisie gestreken. Aan de andere kant van de kamer, naast de bar staat de computer. Daar mogen we af en toe op, we leren op school wat typen en dat mogen we dan oefenen. Mijn vader is trots op de computer, nog lang niet iedereen heeft er eentje in huis. Maar hij mocht er van zijn werk eentje meenemen en daar is hij trots op. Toen we de computer kregen kwamen de buurjongens kijken, mijn vader was in een opperbeste bui die dag. Hij zei dat ze hun vader ook maar moesten halen, buurman Lars waar mijn vader doorgaans bijna geen woord mee wisselt. Maar nu wilde hij wel even zijn computer laten zien en beloofde hij buurman Lars dat hij hem wel eens mocht gebruiken als hij de computer dacht nodig te hebben.
Ik denk dat buurman Lars niet zo onder de indruk was, want hij heeft die belofte nooit echt gebruikt. Naast de computer staat de televisie. Twee grote zwarte banken staan op de tv gericht en een loungestoel. Die had mijn moeder uitgekozen toen ze weer eens spit in haar rug had, maar inmiddels is deze plek ingenomen door mijn vader. Niemand die eraan twijfelt om daar te gaan zitten, zelfs familie en vrienden niet wanneer ze op bezoek komen. De stoel staat midden in de woonkamer en kan ronddraaien. De stoel is groot en indrukwekkend en mijn vader maakt graag gebruik van het ronddraaien om ergens weer wat van te vinden. Nou en dat is onze benedenverdieping zo wel. De achterdeur mondt uit in een tuin waarin ik drie passen kan hardlopen voordat ik bij de deur van de schuur ben. Deze smalle ruimte, waar ik altijd mijn enkels open haal aan uitstekende trappers of fietsenstandaarden, is zo klein dat de fietsen er amper in passen. En we hebben bijna geen tuin, dus dat is ook niet zoveel waard. Gelukkig spelen we veel buiten en gaan we in de zomer bijna de hele vakantie naar de camping, daar hebben we alle ruimte en zitten we eigenlijk enkel in de tent als het niet zo mooi weer is. Ik ga graag naar de camping, want dan is het gewoon gezelliger. Mijn vader is dan leuker, hij doet dan ook wel veel met ons. Hij leert ons windsurfen, volleyballen en tennissen. Mijn vader lacht dan meer dan thuis en dat vind ik wel fijn. Thuis lacht hij bijna nooit. Tenminste niet met ons, wel als hij iets leuks ziet op tv. Dan kan hij zo hard lachen dat ik bijna van hem schrik.


Ik ben weer even in slaap gevallen, want ik word weer wakker van gemompel in de slaapkamer van mijn ouders. Deze kamer ligt naast die van mij. Sluimerend luister ik naar de geluiden, want ik ben nu echt wel moe. Het zijn rustige stemmen, niet zo boos als de toon die ze beneden aansloegen. Het licht gaat uit en ik voel me meteen rustig. Nu kan ik slapen.