Geplaatst: 29-04-21 13:31 Onderschat het zeker niet, een postnatale depressie overkomt je. Daar kan je niets aan doen, daar heb je zelf geen invloed op. Dus niks van dit alles is jouw schuld. Voel je absoluut niet schuldig dat je je zoontje het liefste dood wil, dat je hem van de trap wil gooien. Natuurlijk voelt dat zo, maar dit ben jij niet, dit doet de postnatale depressie. Wat ik nu ga zeggen voel je waarschijnlijk niet zo, maar ik ga het toch zeggen. Gelukkig gaat een postnatale depressie altijd over. Dat is het verschil met een gewone depressie. Maar heel erg goed dat je hulp hebt gezocht want hij kan ook zeker lang duren zolang je ook geen hulp zoekt. Daarom extra respect voor jou dat je hulp hebt gezocht. Je staat middenin de donkere tunnel en aan het einde is er licht. Gevaarlijk dat ik dit zeg, want dit voel je niet, zie je niet en ervaar je niet. Maar weet dat er écht een einde komt aan je postnatale depressie en dat je heel veel van je zoontje gaat leren houden. Want ook dat moet je soms leren. Het is niet raar dat je je geen mama voelt, het is geen roze wolk en bij jou zeker niet. Neem vooral heel veel tijd, jij bent het waard. Accepteer dat het zo is, dat je niet (veel) van je zoontje houdt, dat je dat zo voelt in ieder geval. En gun jezelf ook die tijd. En accepteer als anderen hulp aanbieden, geef er aan toe en kijk niet alleen naar je zoontje, ook naar jezelf.
Heel veel sterkte met het komende traject dat je zal gaan.
Hele dikke knuffel! 
Wilde je echt heel graag een kindje? Wilde je echt heel graag mamma worden? Dan komt het heus goed 
Ze praat er regelmatig over en ziet nu ook echt in dat het niet zijzelf was, maar dat ze gewoon ziek was. 
