Geplaatst: 29-03-21 21:35 Namelesss schreef:Al zo lang ik mij kan herinneren ben ik depressief. Niet heel erg, echter zie ik alles grijs in plaats van mooi in kleur. Alsof ik constant een soort waas over mij heb die ervoor zorgt dat alles meh binnen komt. Ik dacht dat ik gewoon een pessimistisch persoon was. Een depressief persoon ligt alleen maar in bed en kan helemaal niets toch? Toen ik ging studeren kwam ik via de decaan bij een psycholoog terecht en die gaf de diagnose chronische depressie/dystyme stoornis. Sindsdien ben ik in therapie.
Hoi meis, wat rot om je altijd zo te voelen! Ik ben ook wel de pineut geweest mbt depressie maar het kreng ging wonder boven wonder na verloop van tijd weer weg bij mij.De hele dag alleen maar in bed liggen komt wel voor maar is volgens de DSM niet nodig. Volgens professor Porges gespecialiseerd in de polyvagale theorie is depressie de noodrem van je lichaam. (In mijn woorden " moeder natuur" zegt dat je te veel gegeven hebt en je lichaam komt 'tot stilstand', in termen van de polyvagale theorie wordt epressie beschreven als 'dorsal vagal shutdown'.)
Wellicht over een tijdje de moeite waard om eens op YouTube naar een aantal filmpjes te kijken hierover.
Citaat:Ook ik ben zoals vele anderen op de cohort komen te werken. Wat een ontiegelijk zware tijd.
Ik weet nog zo enorm goed dat ik op de avond dat de cohort open ging stond te wachten op de eerste patiënt, die ook dezelfde avond is overleden. De angst, wat zullen we aantreffen en wat als we het zelf krijgen. De onzekerheid over hoe besmettelijk het is en waarmee helpen we de patiënten het beste. Na een paar maanden mocht ik weer terug naar mijn eigen afdeling en toen kwam bij mij pas het besef hoe zwaar ik de cohort heb gevonden. Ik merkte dat dit gevoel onder collega's niet altijd overeen kwam met mij, en heb ik het weg gestopt.
First things first: petje af!!
Respect!!!
Dat was loeizwaar!!!
Geen wonder dat het niet in je koude kleren is gaan zitten...!
(En wat die collega's van je betreft: waarschijnlijk vonden ze het ook geen feestje, maar hebben ze dat gevoel niet gedeeld met jou, niet willen delen omrede dat de groep 'de stilzwijgende afspraak maakte', zo gaat dat bij pesten, dat jij de zondebok was.)
Citaat:Een aantal maanden ging best goed tot een tijdje geleden.
Ik merkte dat ik weer somberder begon te worden, er waren veel vriendinnen die hulp nodig hadden. Die heb ik zover ik kon geholpen.
Ik merkte dat ik steeds meer last kreeg van de corona maatregelen, mijn contact met mensen wordt steeds minder. Als ik niet hoef te werken zie ik geen andere mensen.
Lieverd, je loopt jezelf voorbij.
Citaat:Nu sinds een tijdje is het ook enorm onrustig op mijn afdeling. Het lontje is kort, mensen kunnen minder hebben. Nu is hierdoor de kritiek ook weer naar mij gekeerd. Kleine foutjes, dingen die ik vergeet is gelijk een mailtje met kritiek, terwijl we dit normaal niet zouden melden of face to face zouden bespreken. Nu merk ik ook dat mensen veel over mij praten en dat er veel geroddeld wordt. De senior vpk en teammanager zijn er ook al bij betrokken. Nu gaf een collega eerlijk toe dat ik het pispaaltje van de afdeling ben, en dat er over mij geklaagd wordt. Terwijl bij andere mensen hier niet eens naar gekeken worden.
Ik ben ook al aangesproken door de senior vpk hoe ik dit ga oplossen. Ik heb het ook al met mijn psych een klein beetje besproken en die gaf aan dat de arbo misschien zou kunnen helpen. Nu moet ik dus naar mijn teammanager om dit te bespreken en het voelt allemaal zo onveilig.
Klopt, het voelt onveilig omdat zowel de senior vpk als je psych de vinger NAAST de zere plek leggen.
Dit is pesten.
Pesten is een groepsprobleem.
(Nu ja, sommige psychologen bevestigen de pesters door te zeggen 'dat jij weerbaarder moet worden'. En wellicht kan de arbo iets doen, wettelijk is het hun taak. Maar ik heb het meerdere arbodiensten gevraagd, of ze konden optreden bij pesten op de werkvloer, en de antwoorden waren wat 'zuinig'.)
Een aspect van pesten is dat het streven is, om jou als persoon, als mens zoveel mogelijk onderuit te halen.
Enom jou te laten geloven 'dat dat logisch is, want je eigen schuld, want er mankeert zogenaamd van alles aan jou'.
En uiteraard wordt het niet zozeer besproken, er wordt over gezwegen.
"Spreekt vanzelf, toch?!" ('Hiep hoi', dat werd zowaar doorbroken door 1 groepslid.)
Citaat:Ik vind mijn werk echt enorm leuk, en denk niet dat ik een andere afdeling zoveel uitdaging vind als hier. Echter ben ik bang dat dit zich steeds gaat herhalen, elke keer als er onrust op de afdeling komt dat ik het pispaaltje ben.
Even een makkelijk gezegd advies: geloof niet wat de pesters willen dat je gelooft!
(Jij...?! Natuurlijk ben jij het pispaaltje!)
...het doet me eerder denken aan een verdrietig zinnetje uit de DSM, dat na een trauma iemand er van overtuigd is, dat een mooie toekomst compleet onmogelijk is.
