Bokt.nl

moonfish13 schreef:

Captain schreef:

In die situatie kom ik niet, want mijn ontbrekende kinderwens is een van de eerste dingen die ik aankaarte bij dates. Nu dus ook samen met iemand die geen kinderwens heeft.

Dat heb ik ook direct aangekaart, maar toch kwam de kinderwens inene bij hem en was t klaar.
Was het maar zo eenvoudig.

linoleum schreef:

moonfish13 schreef:

Dat heb ik ook direct aangekaart, maar toch kwam de kinderwens inene bij hem en was t klaar.
Was het maar zo eenvoudig.

Hier net zo. Mijn vorige relatie altijd gezegd dat we geen kinderwens hadden. Bij hem veranderde dat. Is één van de redenen geweest waarom we uit elkaar zijn.

Inmiddels vijf jaar verder en heb ik hele sterke kinderwens met mijn huidige vriend ik die 15 jaar heel hard geroepen heeft nooit kinderen te willen en dat dat echt niet ging veranderen. Gelukkig wil mijn vriend ook graag kinderen. Maar voor mij nu zou het ook weer reden zijn om relatie anders te verbreken.

Niobe schreef:

linoleum schreef:

Hier net zo. Mijn vorige relatie altijd gezegd dat we geen kinderwens hadden. Bij hem veranderde dat. Is één van de redenen geweest waarom we uit elkaar zijn.

Inmiddels vijf jaar verder en heb ik hele sterke kinderwens met mijn huidige vriend ik die 15 jaar heel hard geroepen heeft nooit kinderen te willen en dat dat echt niet ging veranderen. Gelukkig wil mijn vriend ook graag kinderen. Maar voor mij nu zou het ook weer reden zijn om relatie anders te verbreken.

Enig idee hoe dat zo veranderd is?

linoleum schreef:

moonsparkle schreef:

Maar als ik het zo lees dan wou je eerst zelf ook geen kinderen? Wat maakt dat je nu wel wilt? Denk je dat je van een kind meer gaat houden dan van je partner? Want je kunt er misschien een mensje bij krijgen, maar wat je nu hebt raak je kwijt als jullie allebei anders willen.

Ik ken iemand die graag kinderen wou, vriend niet, uit elkaar gegaan en geen man meer gevonden. Nu is ze de leeftijd van kinderen krijgen gepasseerd.

Vraag je nou echt dat ze moet verklaren waarom ze nu wel een kinderwens heeft en of de liefde van haar partner niet genoeg is?

Zo werkt een kinderwens niet. Het is er, of niet. En dat kan veranderen. Het is niet iets waar je voor kan kiezen. Hoe fantastisch je partner ook is en hoe gelukkig je met z’n tweeën ook bent, als je een kinderwens hebt die niet vervuld raakt, zal dat altijd een gemis zijn. Een heel groot gemis.

linoleum schreef:

Zo werkt een kinderwens niet. Het is er, of niet. En dat kan veranderen. Het is niet iets waar je voor kan kiezen. Hoe fantastisch je partner ook is en hoe gelukkig je met z’n tweeën ook bent, als je een kinderwens hebt die niet vervuld raakt, zal dat altijd een gemis zijn. Een heel groot gemis.

linoleum schreef:

Niobe schreef:

Enig idee hoe dat zo veranderd is?

Omdat het zo is. Dat geldt voor iedereen met of zonder met of kinderwens. Alle redenen die je kan noemen zijn bijna altijd enkel een gevolg van de wens en niet de oorzaak.

Precies is dat is de reden waarom niemand zich zou moeten verantwoorden voor het wel of niet hebben van een kinderwens.

linoleum schreef:

Zo werkt een kinderwens niet. Het is er, of niet. En dat kan veranderen. Het is niet iets waar je voor kan kiezen. Hoe fantastisch je partner ook is en hoe gelukkig je met z’n tweeën ook bent, als je een kinderwens hebt die niet vervuld raakt, zal dat altijd een gemis zijn. Een heel groot gemis.

bigone schreef:

Het grote verschil is puur leeftijdsgebonden, mannen kunnen tot hun 80ste nog vruchtbaar zijn, de meeste vrouwen houd het bij 40 wel op. En dan gaan eerdere beslissingen, vaak geen kids willen, toch veranderen want het is nu of nooit. En wanneer de eierstokken rammelen is het vaak niet meer tegen te houden. Je word soms door leeftijd echt gedwongen om een keuze te maken.

Annet_Dottie schreef:

Hoii allemaal,

Stel je voor, je hebt al jaren een vaste stabiele relatie maar je komt op een leeftijd dat je eigenlijk wel klaar bent voor kinderen. Er is alleen één probleem, je partner wil absoluut géén kinderen.
Wat doe je dan? Ik begrijp dat iedereen hier een mening over heeft maar dit is een vraag waar ik oprecht wel mee loop.
Verbreek je je relatie ondanks dat je super veel van elkaar houd en het goed hebt samen omdat je perse kinderen wil? Of zet je je kinderwens aan de kant voor de liefde van je leven?

Voor de duidelijkheid, dit is niet exact de situatie waar ik in zit maar wel wat een kennis van me mij ooit verteld heeft waar zij toentertijd in zat.

Bij mij is dit verhaal naar boven gekomen omdat na een periode waarin m'n leven op veel vlakken op z'n kop stond, nu het allemaal weer beter gaat en ik inmiddels de 30 ben gepasseerd merk ik dat ik zelf wat anders ben gaan denken over kinderen. Het is iets wat ik voor mezelf vooral nog aan het uitpluizen ben maar ik heb met mijn vriend altijd er open over gepraat dat we allebei geen kinderen willen. Nu is dat wel even geleden en zou ik het ter zijner tijd nog wel eens over kunnen hebben hoe we er nu over denken beide, maar stel we zouden in een zelfde situatie belandden als die kennis van mij toen, je wil en echt héél graag een kind maar je wil ook écht niet de liefde van je leven kwijt.

Wat zou jij dan doen?..

Amalarab schreef:

Margoooo schreef:

Ik ken teveel verhalen van vrouwen die niet hun kinderwens probeerden te vervullen omdat manlief 'het niet wil'. Uiteindelijk gaat zo'n relatie dan (om een andere reden uit), en man kreeg binnen x maanden/jaar kinderen met een andere vrouw. Terwijl vrouw met kinderwens al te oud was (overgang).... Daar houd je toch je hele leven spijt van..

Ken ook zo'n soort verhaal...pijnlijk..

Annet_Dottie schreef:

Wauw wat veel reacties al, was net ff een beetje te druk bezig en nu last van m'n lijf dus ik zal later even persoonlijker op een aantal reacties reageren.
Het is zeker niet zo dat ik nu ineens zeg ik wil wel kinderen, ik merk alleen wel dat het er is dat het een mogelijkheid kan zijn maar het is geen beslissing die over één dag ijs gaat. Vroeger wou ik wel kinderen maar daarna echt niet meer, mijn partner ook niet dus ookal was ik gaan daten en had ik gezegd ik wil geen kinderen, het kan inderdaad echt veranderen.
Waardoor het veranderd is weet ik niet precies ik ben er zelf een beetje overrompeld door, een vriendin van me had er wel een mooie theorie voor maar dat is een verhaal wat ik te privé vind om hier te delen. Het heeft in ieder geval te maken met dat er in het afgelopen jaar à anderhalf jaar veel veranderd is in mijn leven, maar ook in mijn gezondheid, ik gebruik zware medicijnen waar bij gezegd is dat als ik zwanger zou willen raken ik daar minstens een half jaar vanaf moet zijn voordat ik met de pil zou mogen stoppen maar ik zou wel ook door mijn ziekte verminderd vruchtbaar kunnen zijn.
Dus het is heel lastig, stel ik wil het uiteindelijk zo graag dat ik tegen m'n partner zeg ik kan dit niet ik ga bij je weg. Stel ik vind dan iemand die wel ook kinderen wil, maar ik blijk geen kinderen te kunnen krijgen ofzo. Tuurlijk is altijd een risico maar ook dat speelt een rol in mijn hoofd.

Maar om ook nog even een voorbeeld te geven, een goede vriendin van mij, nu zwanger van de 2e wou nooit kinderen, kon zich er niks bij voorstellen, had een partner die ook geen kinderen wou maar toen die relatie uitging en ze haar huidige partner ontmoette wist ze bijna gelijk met jou wil ik wel echt heel graag kinderen en zo geschiedde... Dus daarin weet ik dat het echt wel kan veranderen maarja ik had niet verwacht dat het bij mij zou veranderen

Moestuin schreef:

Ik stond aan de andere kant. Partner een kinderwens en ik niet. Uiteindelijk wel voor een kind gegaan met heel duidelijke afspraken (waaronder de opvoeding 50/50 etc) Maar het is wel duidelijk dat dat niet werkt. Er is hier al veel ruzie over geweest. Sinds een half jaar gaat het beter maar ik kan niet ontkennen dat ik in een discussie of ruzie de kind kaart wel eens durf te trekken wat gewoon niet eerlijk is. Ik had dan maar bij nee moeten blijven.

Als iemand mij vraagt of ik er spijt van heb zeg ik nee. Ze is er, ik zie haar heel erg graag en kan niet meer zonder haar. Maar was ik even gelukkig (of misschien zelfs gelukkiger) geweest zonder? Ja, daar ben ik zeker van. Ik heb het gedaan uit liefde voor mijn vriend. Maar eerlijk, met hetgeen dat ik nu weet had ik het zeer zeker niet gedaan. Bijna alle zorg komt op mij. Je mag toch zeggen dat 80% voor mij is. Was de relatie daarop dan stuk gelopen, tja. Dan was dat zo geweest. Maar het leven dat ik nu heb? Nee, dat is niet wat ik voor ogen had. Spijt van mijn kind: Nee. Spijt dat ik het voor iemand heb gedaan: Ja.

Ik zie mijn partner echt oprecht heel erg graag. Ik zie hem als de man van mijn leven. Maar ik heb mijn leven er voor opzij moeten zetten zoals ik het zag en dat is het nooit of te nimmer waard. Echt niet. Ik wil nogmaals benadrukken dat mijn leven opzij zetten voor mijn dochter het wel waard is. Maar het is echt bekeken vanuit het standpunt: Is het het waard dit te doen voor jou partner. Want heel eerlijk, als de 1 zo iets drastisch toegeeft voor de partner. Is het dan een evenwichtige relatie?