Geplaatst Boompje1985 schreef:Hier door een zwaar traumatische jeugd niet in staat om het werkende leven op een normale manier vol te houden. Het UWV erkende mijn klachten wel maar vond blijkbaar dat ik prima kan werken met die klachten. Terwijl uit mijn hele verleden is gebleken dat dat dus niet gaat. Ik heb het geluk dat wij het als gezin goed redden op 1 loon. Maar veel begrip is er niet van buitenstaanders want als het UWV zegt dat je kan werken dan zal dat vast wel zo zijn. En dan komen de goed bedoelde adviezen om de hoek over hoe je moet solliciteren en waar je daar hulp voor kunt vinden. Als ik dan zeg dat ik bij al mn sollicitaties ben aangenomen staan ze even te kijken. Gelukkig is mijn vriend niet zo bekrompen en heeft hij ook meegemaakt hoe diep ik kan "weg zakken" onder de druk van een baan. Daarnaast is er ontzettend weinig begrip voor migraine op de werkvloer en heb ik daardoor al vaker een baan verloren. Wat opzich ook wel logisch is want ik ben dus geen stabiele werknemer.
Als mensen aan de buitenkant kunnen zien dat je iets mankeert is daar vaak begrip voor, maar zodra het niet zichtbaar is komt vaak de "je mankeert niks aan je handen" mentaliteit naar boven.
Klopt helemaal, en die mentaliteit maakt het juist ook zo moeilijk.. je moet je eigen kop volgen.. en doen wat je aankan.
Ik zeg ook heel vaak je kan nog beter een been breken, dan zien ze het tenminste en geloven mensen je.
) en dat is het dan. Op mijn vrije dagen probeer ik naar de pony's te gaan, om even te checken dat alles ok is en even te borstelen/aaien/gewoon er zijn. En ik probeer 1 dag per weer 'niks' te doen, waarbij dat niks inhoudt dat ik iets in het huishouden doe en vaak is er ook nog wel ergens 1 of andere afspraak (kiné, of tegenwoordig psycholoog, of iets anders medisch).
)
ja ikga naar een festival en ja op vakantie ja ik klus en ja ik ski. Maar alles met flinke aanpassingen en de nodige beperkingen of betaal ik een heel hoge prijs die ik er graag voor over heb. Of omdat ik domweg geen keuze heb het zelf te moeten doen. 
). Thja gemeente verstrekt deze hulpmiddelen ook echt omdat ze mijn grijze ogen vertrouwen. 
Maar ik word daar aardig verdrietig van. 
/ 
maar elke dat krijg ik wel opmerkingen -> je kan toch lopen, lopen is veel gezonder, ow dus jij doet gewoon lekker helemaal niks , vroeger moesten we gewoon fietsen en toen kon dat ook gewoon ... 
Het blijft sowieso ook altijd moeilijk om op die vraag te antwoorden vind ik, want zelfs als ik zeg "goed" wil dat daarom niet zeggen dat er geen problemen zijn, alleen is er op dat moment dan misschien wat minder pijn dan anders, of geen groot ding wat opspeelt op dat moment, of noem het maar. Alleen als je dan zegt dat het goed gaat denken ze meteen dat je genezen bent ofzo, totaal geen pijn meer hebt en gewoon weer alles kan. Dus dat probeer ik dan ook maar te vermijden. Ik vind het altijd zo'n stomme vraag om op te antwoorden. 
Mijn man en kinderen zien natuurlijk thuis hoe vermoeid ik kan raken, waarbij letterlijk alle lampjes uit kunnen gaan en ik normaal type van altijd door gaan ben, zij zien mij ziek zijn, dat geeft een heel ander beeld natuurlijk dan wanneer familie/vrienden/collega's verder van je af staan. Ook daar geeft het zeker wel eens onbegrip, maar het is ook moeilijk voor een ander in te kunnen schatten wat wel en niet kan. Ik schat mezelf ook wel eens verkeerd in, bekoop ik regelmatig, haha, maar goed, daar komt dat stukje acceptatie weer, meer willen dan je kan soms. 
