Wat vreselijk verdrietig voor je vriendin en haar partner..

Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Dingle_s schreef:Hoi allemaal,
Vandaag het verdrietige nieuws gehad dat mijn beste vriendin en haar vriend hun tweeling verloren zijn met 22 weken.
Echter, wil ik graag iets doen. Maar wat? Wat is gepast om te geven? En waar hebben ze daadwerkelijk ook iets aan?
Hebben jullie eventueel kleine geschenk ideeën?
Ik vind het zo enorm lastig..
pien_2010 schreef:Dingle_s schreef:Hoi allemaal,
Vandaag het verdrietige nieuws gehad dat mijn beste vriendin en haar vriend hun tweeling verloren zijn met 22 weken.
Echter, wil ik graag iets doen. Maar wat? Wat is gepast om te geven? En waar hebben ze daadwerkelijk ook iets aan?
Hebben jullie eventueel kleine geschenk ideeën?
Ik vind het zo enorm lastig..
Dit is voor iedereen heel persoonlijk.
Toen wij ons kindje hadden verloren, kregen we een super lekker etentje gemaakt bij ons thuis van een kennis. We werden enorm in de watten gelegd en nog steeds terugkijkend was dat voor ons het allerbeste cadeau en het allerliefste gebaar. Het was voor het eerst toen dat ik iets van blij zijn voelde naast die poel van verdriet.
Maar het is heel erg moeilijk, dus kijk gewoon wat jij zelf het fijnste vind. Wij vonden het toen vooral heel erg fijn dat onze vrienden er waren voor ons. Dat we konden vertellen wat we hadden meegemaakt. Dat wij, dat is heel persoonlijk, konden filosoferen of er nu wel of geen leven na de dood was. En of ze nog ergens was of niet?
HEt meest verdrietige vond ik opmerkingen waarin mensen aangaven " dat zij zo iets nooit aan zouden kunnen". Dan dacht...."pardon→ ik kan het ook niet aan, alleen heb ik geen keuze". Of die mensen die aangaven→ "ik kom niet want ik vind dit veel te verdrietig". Maar 1x meegemaakt gelukkig want iedereen was er verder gewoon voor ons.
Dus maak het niet te moeilijk. Ben er gewoon als ze dat op prijs stellen. Ga desnoods even langs de deur met een bos bloemen en zeg, ik kom even een bloemetje afgeven en jullie sterkte wensen. Ik vind het zo verdrietig allemaal. Wegens covid mag nu ook niet zoveel, dat maakt het erg lastig.
Ook voor jou sterkte. Kinderen verliezen of zien verliezen is altijd heel verdrietig en geeft een machteloos gevoel.
Dingle_s schreef:Dat snap ik dus heel goed.Ik vind het daarom ook zo enorm lastig wat ik eens kan doen. Ik wil er zijn, maar ze ook niet in de weg staan snap je?
Dingle_s schreef:Ja.. ik voel mij ook enorm machteloos. Dit is namelijk hun eerste vroeggeboorte.. maar hiervoor al twee miskramen gehad. Eigenlijk dus al de derde keer. Alleen.. het verschil met nu is dat het nu al volledige kindjes waren. Ze hadden al namen, de plannen waren er, alles was aanwezig.
Ik vind het daarom ook zo enorm lastig wat ik eens kan doen. Ik wil er zijn, maar ze ook niet in de weg staan snap je?
MCE schreef:laat haar het verdriet ook verwerken op haar manier maar wel dat ze weet dat je er bent met een luisterend oor, ook over langere tijd
nathe schreef:Ooooh wat mooi "een stilgeboorte". Die kende ik nog niet. Ik noemde het altijd een doodgeboren kindje waar zoveel van gehouden wordt.Het is inderdaad een stilgeboorte en geen miskraam. Dat was voor mij toen ook wel een groot verschil.
Olle schreef:Wat een intens verdrietig nieuws.
Iedereen reageert hier anders op, maar ik kan je wel als tips meegeven;
- Noem het géén miskraam, maar een vroeggeboorte (zit wezenlijk een verschil in)
- Erken dat zij ouders zijn geworden, ondanks dat het zo tragisch is afgelopen.
nathe schreef:Het is inderdaad een stilgeboorte en geen miskraam.
Verjaardagskaartjes de komende jaren zijn misschien wel het mooiste dat je kan doen. Er is niets zo verschrikkelijk als merken dat mensen de kindjes vergeten zijn. 1 jaar na het overlijden van mijn twins (27w zwanger) heb ik maar van 1 iemand iets gehoord. Verschrikkelijk vond ik dat...
Laat merken dat je hun niet vergeten bent en durf er na weken/maanden/jaren nog over te babbelen.
Blue_Eyes schreef:Olle schreef:Wat een intens verdrietig nieuws.
Iedereen reageert hier anders op, maar ik kan je wel als tips meegeven;
- Noem het géén miskraam, maar een vroeggeboorte (zit wezenlijk een verschil in)
- Erken dat zij ouders zijn geworden, ondanks dat het zo tragisch is afgelopen.
Dit.
Verder is het ontzettend persoonlijk maar laat weten dat je met ze meeleeft en er voor ze bent. Sterkte ook voor jou!
Dingle_s schreef:Iedereen bedankt voor de liefdevolle reacties!![]()
Ik ben heel wat ‘ideetjes’ rijker wat ik eens kan doen.
Ik vind het zo enorm lastig... Ook omdat dit de derde keer is dat het fout gaat.. en dat terwijl ze nog zo jong is. Ik voel mij zo bezwaard om weer met een kaartje aan te komen.. weer hetzelfde verhaal te doen. Daarom is het misschien nog lastiger? Dat het de derde keer is?
Alleen waren het nu volledige baby’s met 10 vingertjes en 10 teentjes.
Ik ga er nog eens goed over nadenken wat ik in de loop van der tijd kan doen. Steun staat voor nu bovenop