(Toen ik bij het riagg over de vloer kwam was het 15 euro per gesprek, bij gedoe kon de gemeente bijspringen met bijzondere bijstand.)
En ik vind het leuk dat die psycholoog en jij het eens zijn 'je doet aan binge-zjen'.
"Dat wist je al."
Soms helpt het qua erkenning.
Of om de deur naar de speciale ggz te openen.
Maar verder

Doorgaans is eten / bingzjen een reactie op stress. Jij noemde honger hebben (fysieke stress!) en 'niet goed in je vel zitten' (klinkt mij psychischer in de oren).
En dat het niet best is voor je zelfbeeld...

Ik ben geneigd te zeggen dat "het echte werk" in psychotherapie gaat over het ontmantelen van de verschillende triggers, niet zo zeer om: 'lukt het je om bij trigger X niet te gaan eten'. (Einddoel: er gebeurt X en je schiet in de lach, haalt je schouders op of iets van dien aard en je gaat verder met waar je mee bezig was.)
Er is een kreet 'dat eetstoornissen niet over eten gaan', eten is een middel (zoals een gokverslaafde gaat gokken als hij getriggerd wordt)
eten is net niet de kern van de zaak.
Mijn vriendin heeft veel gehad aan de AO: anonieme overeters, opgezet rond 'de twaalf stappen' die ooit door de anonieme alcoholisten zijn opgezet.
Het zijn praatgroepen, het anonieme houdt onder andere gelijkheid in en vertrouwelijkheid. En je werkt in je eigen tempo aan de verschillende stappen.
Stap 1 werd in haar groep gezegd als
"Het is geen schande dat je in je eentje dit niet meer voor elkaar gebokst krijgt. Hier word je niet veroordeeld. Wij werken met elkaar aan de mogelijke oplossingen. We zijn voor ook bij elkaar om de schone schijn niet op te hoeven houden en onze schaamte weg te nemen." (Er zijn varianten in omloop met overgave aan God en gedoe waar ik nogal wat vraagtekens bij heb, maar dat is dus niet dat je bij een enge secte komt.)