Bokt.nl

**Geplaatst**: 17-01-20 00:30

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 17-01-20 00:30

Ik heb je hele verhaal net gelezen (die lap tekst geeft helemaal niets, is fijn om van je hart af te hebben!). Wilde even kwijt dat ik het ontzettend fijn voor je vind dat je eindelijk op je "plekje" bent en dat je er nu echt mee aan de slag kunt! Succes!

**Geplaatst**: 17-01-20 01:56

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 17-01-20 01:56

Weet niet hoe ik het moet verwoorden.
Ik vind fijn/ ben trots op je dat je je plekje hebt gevonden. En dat je bent blijven doorzetten!

Wou dat ik deze mentaliteit ook had!

Ik heb zelf al 3 ongelukken gehad. En bij ieder is er wel een blijvend letsel bijgekomen.
Dan ook de hele medische molen doorgeweest...
En dan weten ze het niet en zeggen ze leef er maar mee leven.
Wat me ook in deze ervaringen is bij gebleven is dat ze soms ook niet alles vertellen.
Vb: mijn enkel bij veel stappen komt hier sinds het ongeluk een bult op.
De ene zei oh heeft tijd nodig... er is gewoon vetweefsel geraakt.
Een andere dokter wat dezelfde echo te zien kreeg. Ohnee je ziet dat de pees geraakt is. Ja jongens wat is het nou

Van die andere bestuurder werd ik wel boos als ik het zo mag vernoemen. Rijd tegen je op... en wilt dan de schuld in je schoenen schuiven door die auto dan zo te parkeren.
Wat zei de politie hiervan ?

Ik hoop voor je dat er snel verbetering in komt! :(:)

**Geplaatst**: 17-01-20 02:22

Geplaatst: 17-01-20 02:22

xDenies schreef:
Jeetje dat is ook niet niks zeg! Hebben ze enig idee waar dat vandaan is gekomen? Ik herken wederom wel wat je typt. Ik heb het voordeel dat ik thuis woon (ondanks dat ze dat in de DC kliniek niet gezond vonden, sorry ..) en een hoop dingen niet persé hoeft omdat mijn moeder dat met alle liefde doet. Ik probeer wel dingen, maar een hoop lukt niet of geeft veel pijn. Veel pijn komt ook achteraf. Ik snap dus heel goed dat je er naar uit kijkt om te starten, dat herken ik. Ergens heeft het mij ook een bepaalde rust gegeven, opluchting.
Ga jij ook naar deze kliniek?

Mijn Fysiotherapeut(die heeft hier toevallig ook gewerkt) zei vanaf het begin af aan al dat het ging om een neurologische ontregeling(?), maar krijg dan maar eens de juiste doorverwijzing. Het is ontzettend stom dat het zo lang moet duren hier in Nederland. Er zijn dingen gebeurd op onder andere mijn werk die gewoon voorkomen hadden kunnen worden. Het is (waarschijnlijk) alleen maar erger geworden dan dat het eigenlijk was. En dat vind ik ontzettend jammer, want die dingen draag ik wel weer mee.

Ik ga voor jou duimen dat je snel aan de gang kan & dat we samen vooruitgang gaan boeken

Nee ik kom uiteindelijk bij de Tolbrug in Uden terecht, heb strakjes gebeld.
(vorige week ook al :roll:

op de een of andere manier was mijn verwijzing geannuleerd :oo

)
Nu kan ik pas eind Februari terecht in plaats van eind Januari -O-

Maargoed, ben nu in ieder geval aangemeld :')

Ze weten bij mij niet waar het vandaan komt, kreeg van de bedrijfsarts wel het advies om Q-koorts en Lyme te laten testen. Dit dus nu gevraagd aan de huisarts, doe er ook even meteen een algeheel vitamine overzichtje bij. Dan is dat mooi allemaal recent nagekeken wanneer ik kan starten.

Zoals ik al zei, de fysio vermoed dat de pijn is gekomen doordat ik me een verkeerde houding heb aangeleerd. Heb last van x-benen en de piriformis spier in mijn bil zit met tijd en wijlen tegen mijn ischias zenuw aan te drukken. Dit samen heeft er voor gezorgd dat ik in beide heupen een slijmbeursontsteking heb geregen, wellicht dat ik daar of daarvoor al wel de verkeerde spieren gaan gebruiken.

Ik geloof dat het me even ontgaan is, wanneer mag je weer naar de revalidatiekliniek?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-01-20 10:48

Geplaatst door de TopicStarter : 17-01-20 10:48

DideH schreef:
Ik heb je hele verhaal net gelezen (die lap tekst geeft helemaal niets, is fijn om van je hart af te hebben!). Wilde even kwijt dat ik het ontzettend fijn voor je vind dat je eindelijk op je "plekje" bent en dat je er nu echt mee aan de slag kunt! Succes!

Dankjewel, erg lief je reactie!

Kmbrly schreef:
Weet niet hoe ik het moet verwoorden.
Ik vind fijn/ ben trots op je dat je je plekje hebt gevonden. En dat je bent blijven doorzetten!

Wou dat ik deze mentaliteit ook had!

Ik heb zelf al 3 ongelukken gehad. En bij ieder is er wel een blijvend letsel bijgekomen.
Dan ook de hele medische molen doorgeweest...
En dan weten ze het niet en zeggen ze leef er maar mee leven.
Wat me ook in deze ervaringen is bij gebleven is dat ze soms ook niet alles vertellen.
Vb: mijn enkel bij veel stappen komt hier sinds het ongeluk een bult op.
De ene zei oh heeft tijd nodig... er is gewoon vetweefsel geraakt.
Een andere dokter wat dezelfde echo te zien kreeg. Ohnee je ziet dat de pees geraakt is. Ja jongens wat is het nou

Van die andere bestuurder werd ik wel boos als ik het zo mag vernoemen. Rijd tegen je op... en wilt dan de schuld in je schoenen schuiven door die auto dan zo te parkeren.
Wat zei de politie hiervan ?

Ik hoop voor je dat er snel verbetering in komt!

Dankjewel voor je complimenten! Helaas heeft deze mentaliteit mij nu ook een hoop pech gebracht. De psycholoog heeft letterlijk gezegd dat ik mijn vechtersjas moet gaan uittrekken. Ik moet ook liever voor mezelf worden (dat herkennen vast meerdere mensen). Dus aan de ene kant is het een fijn eigenschap maar ook een grote valkuil.

Het klopt inderdaad dat ze allemaal maar wat roepen. Ik heb alle dossiers in gezien en daar zetten ze letterlijk in wat ze denken. Niet hoe het verhaal echt is, maar hoe het voor hun voelt. Bij de eerste Orthopeed voelde ik me erg afgewimpeld en dat gaf ik ook netjes aan, maar daar kon hij niets mee. Toch heeft hij in het dossier gezegd dat ik niet tevreden was met zijn uitleg/advies. Hij heeft er niet in gezet dat ie gewoon heeft gezegd dat ik er maar mee moet leren leven :')

En mijn gewicht word overal bijgehaald. Ik ben erg licht maar zeker niet uitgemergeld en dat schrijven ze wel op. Er gewoon niet voor open staan dat mijn hele familie zo is. Dus ik herken daar in wel wat jij zegt! Erg jammer want zij zijn er juist om ons te helpen, toch?

In eerste instantie gaf deze persoon wel aan dat degene in de war was met waar degene de bocht om moest. Heel vreemd dat deze persoon er voor koos om maar gewoon linksaf te slaan.
Hier is het gebeurd. Ter hoogte van het witte busje/blauwe bord zijn we tot stilstand gekomen.

Spoiler:

De politie heeft aangegeven dat degene het formulier diende in te vullen op deze plek. De persoon gaf ook aan dat mijn broertje degene zou hebben bedreigd (alles werd er bij gehaald) maar dat heeft de politie gelijk afgepakt. Mijn broertje zei gewoon duidelijk, 'Hier & nu, en eerder ga je niet weg'. Er zijn nog meer details maar die durf ik niet online te plaatsen. In ieder geval kon de tegenpartij gewoon fijn verder naar huis rijden. Een achterlichtje & een stukje van de bumper was afgebroken, maar niets schokkends. Mijn auto daar in tegen …

Spoiler:

En dan begint het gedoe met de verzekering. Tegenpartij die niet opschiet met insturen. Niet all-risk verzekerd, dus fix het zelf maar. Gelukkig net een paar maanden lid van de rechtsbijstand. Even naast al het gedoe (geen auto, niet durven rijden, veel pijn, stress) ook nog eens €1600 aan schade ophoesten. Auto kwam net van de APK met splinternieuwe banden en nieuwe uitlaat á €300+. Je bent zo boos en verdrietig want het is zo oneerlijk en je gaat jezelf van alles wijs maken …
Eind januari is het gebeurd en begin april kreeg ik te horen dat ik geen fout had gemaakt. Echter was er toen voldoende andere ellende.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-01-20 16:40

Geplaatst door de TopicStarter : 17-01-20 16:40

MissBambi schreef:
[
Ik geloof dat het me even ontgaan is, wanneer mag je weer naar de revalidatiekliniek?

En ik vergat dit te antwoorden. Dat springt ineens in mijn hoofd. Aankomende maandag, dinsdag & woensdag weer.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-01-20 14:41

Geplaatst door de TopicStarter : 20-01-20 14:41

Week één, dag twee. ~ 20-01-2020

Ja. Daar waren we dan. In zekere zin de tweede week maar dit wordt dus nog als week één gezien. Sinds woensdag gaat het eigenlijk niet zo lekker en daarom voelde ik vanochtend ook wat tegenzin. Paar dagen flink in een soort paniekstand gestaan wat ik geen rust kon geven. Veel pijn ook. Maar goed, vanochtend toch in de auto gestapt en met een omweg in de kliniek gekomen (N3 is afgesloten).

Eigenlijk moet ik eerst even van me afschrijven dat ik er een beetje de balen in had. Het was erg druk, er waren meer dan drie patiënten in het 'lokaal' en ik heb continu veel moeten wachten. Ik voelde me er niet fijn bij. Heb het nu even naast me neergelegd maar als dit binnenkort weer zo is dan ga ik dit aangeven.

Omdat ik zoveel pijn had gaven ze aan dat ik beter 4x 5 minuten kon trainen met tussenpozen dan 2x 10 minuten. Dus dat heb ik netjes gedaan. Ik kon nu sneller opbouwen naar een stukje dat het zwaarder begon aan te voelen dan de vorige keer. Ik heb dus nu intensiever kunnen bewegen en dat is ook gelijk terug te voelen.
Voor het rust moment mocht ik in een ander kamertje gaan liggen omdat de twee 'bedden' bezet waren (dat bedoel ik dus al), daar was het ook een stuk kouder. Het bed lag ook zeker niet comfortabel en daardoor kon ik niet goed in mijn rust komen. Hartslag bleef rond de 70 hangen. In de zaal moest ik weer wachten tot ik mijn oefeningen mocht doen dus zat maar een beetje naar de muur te staren en op een begeven moment nam ik een andere houding aan en hebben ze me naar het 'bed' gestuurd omdat ze zagen dat ik pijn had. Daar zakte mijn hartslag ook gelijk weer naar 50/55.

Ik kreeg wat ondersteuning bij de oefeningen & nog wat uitleg. En toen moest ik nog op een heel langzaam tempo een cooling down doen en dat heb ik met de zitfiets gedaan. Best lastig .. iets langzaam doen.

Ondertussen sterf ik van de pijn en ben helemaal uitgeteld. Mijn humeur is ook niet wat het wezen moet :')

Op een begeven moment was iedereen naar huis en ik zat daar nog, alleen maar omdat ik continu op andere moest wachten. Lijkt me niet helemaal de manier.

Mijn hartslagen begonnen met 114 in activiteit en schoten op een begeven moment naar de 144. Best een verschil met vorige week. Ik heb ze daar verder niet over gehoord, het is niet gecontroleerd. Ik ga daar woensdag eens vraag naar doen.

Ik ga nu serie kijken en bijkomen. :Y)

**Geplaatst**: 20-01-20 18:56

Geplaatst: 20-01-20 18:56

Jeetje Denise, wat rot dat je dit allemaal hebt moeten meemaken... ik hoop dat de revalidatiekliniek je goed kan helpen... En die slechte dagen horen er ook bij! Ik ken niemand die zegt van 'o ja ik heb een heel lastig traject doorlopen maar alles ging in één keer goed!'.

Hartslag van 140 bij activiteit is trouwens niet heel raar hoor, als het erg inspannend voor je was?
Sterkte en ik ga je volgen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-01-20 17:30

Geplaatst door de TopicStarter : 21-01-20 17:30

Week één, dag drie. ~ 21-01-2020

Nou daar ging ik weer in de auto. Deze keer voor een uurtje. Ik moest ook gelijk een afspraak verzetten en dat ging eigenlijk heel gemakkelijk (moet naar de bedrijfsarts). Ik gaf ook een beetje tussen neus en lippen door dat het gister erg druk was in de zaal en toen keken ze me verbaasd aan.

Ik was ruim op tijd, de behandelaar liep wat uit, maar goed. Het is voornamelijk praten en uitleggen geweest. Ik moet zeggen dat ik het op recht heel lastig vind. Het was een voorbereiding voor de EMDR over twee weken.

Ze tekende een rugzak en daarin gingen we alle 'factoren' plaatsen die ik mee draag. Daarna kreeg ik een schaal op mijn schoot die ik in principe met twee handen moest vasthouden, maar dat kan natuurlijk niet. Toen ging ze de schaal vullen met boeken. Ik denk dat er zo'n 7 boeken in lagen. Het doel hiervan is dat ze liet zien hoe zwaar het eigenlijk is. Ze legde ook uit dat ze niet al die factoren kan doen verwijderen. We kunnen er wel aan werken om factoren uit de rugzak te halen of de factoren lichter te maken. We gaan de komende weken in ieder geval werken aan het trauma van het ongeluk. Daarna gaan we hoogstwaarschijnlijk een stukje huiselijk geweld mee pakken & een stukje rouw (maar persoonlijk vind ik dat de minst heftige ..)

Toen ging ze vragen stellen over mijn auto ongeluk. Wat ik me het meeste bij heb.
* Het zien dat de scherven in het rond vlogen tijdens de klap
* Het niet kunnen remmen - controle verlies
* De persoon die uit stapt, 'Oh sorry'
* Het aan mijn arm sjorren, dat ik uit de auto moest
* Al het gedoe er om heen.

Ieder 'onderdeel' ging ze vragen over stellen. Wat doet het met je, wat merk je er nu aan, welk cijfer geef je het. In eerste instantie vond ik punt 1,2 & 5 het ergste. Maar uiteindelijk kwamen we er op neer dat punt 5 het meeste met me doet. Punt 1 & 2 uiteindelijk het minste. Heel gek is dat. Maar ik moet zeggen dat ik ondertussen ook een jaar verder ben en een bepaalde manier heb ontwikkeld om er mee om te gaan. Voorheen kon ik er niet fatsoenlijk over praten zonder dat ik helemaal dat te trillen. Dus die wond moet eigenlijk weer open gemaakt worden ..

Alles wat van rechts komt, daar schrik ik van. Ook als ik wandel. Ik blijf wel doen wat ik doe, maar mijn hart denkt er anders over. Ik heb ook met regelmaat nachtmerries, keer op keer, dat ik ergens achter op klap. Ik word dan ook echt wakker met mijn handen voor me alsof ik iets tegen wil houden. Ik had dit voor het ongeluk toen ik net mijn rijbewijs had ook, als ik dan een lang stuk ging rijden wat ik spannend vond. Daarna is dat over gegaan. Maar na het ongeluk is dat heel erg terug gekomen. Ondertussen valt het wel weer mee, maarja .. we zijn een jaar verder.

Over twee weken heb ik dus een EMDR behandeling. En het schijnt heel heftig te worden. Ik heb geen flauw idee wat ik er van kan voorstellen dus ben benieuwd.

Morgen weer twee uur 'sporten'.

@ Tanya,
Ja het was inderdaad inspannend. Vorige keer bleef ik hangen op wat ging en nu was het een stapje verder! Dus het zal dan inderdaad wel logisch zijn, hij zakt gelukkig ook vrij snel zodra ik niets doe

**Geplaatst**: 21-01-20 17:58

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 21-01-20 17:58

Ik heb zelf in 2018 een revalidatie traject gehad van 3 maanden ivm chronische pijn.

Daar hadden ze een meer holistische aanpak met behalve het standaard sporten en gesprekken met psycholoog ook meditatie oefeningen en yoga.

Dit kan heel ontspannend werken en pijn reduceren.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-01-20 18:33

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst door de TopicStarter : 21-01-20 18:33

Dat is ook iets wat hier aan bod gaat komen

Wellicht niet met die benaming maar wel werken met rust en ademhalingsoefeningen.

**Geplaatst**: 21-01-20 19:11

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 21-01-20 19:11

Oh knuffel meis!
Ik herken zo veel! Ik heb 7.5 jaar geleden een zwaar auto ongeluk gehad, met 110 km/uur op een stilstaande auto geklapt, beste man stond stil, op de snelweg, omdat er ganzen over staken. Auto voor mij had het te laat door en schoot last minute naar de vluchtstrook, eer dat ik alles besefte was ik te laat helaas...
Ervaar soms nog steeds stress in de auto
Pijn elke dag herken ik ook, ga testen ehlers danlos in en dat er aan de buitenkant niks te zien is zwaar frustrerend! Je wordt zo moe van jezelf verdedigen en alles uitleggen

**Geplaatst**: 22-01-20 09:38

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 22-01-20 09:38

Hoi meis, fijn dat je emdr gaat krijgen...!
Wel een beeldende aanpak: een schaal op schoot met 7 boeken er in.

Vond je haar aardig?
Heb je huiswerk meegekregen om ontspanningsoefeningen te doen ? (Of geldt de rest van het traject als voldoende mogelijkheden om te ontspannen...?)

Ga je nog een keer met haar je levensloop doornemen, of hadden jullie dat al eerder gedaan...?

Ik vond emdr niet per se zwaar, ik vond het vooral heel erg respectvol. Soms zijn dingen heftig en daar is de methode voor ontwikkeld.

Heel veel succes en ik volg mee!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-01-20 09:45

Geplaatst door de TopicStarter : 22-01-20 09:45

Ja hoor, het is een hele vriendelijke mevrouw. Ik heb voor nu geen huiswerk meegekregen. Qua ontspanning wordt er ook in de 'groepstherapie' behandeling aan gegeven. Dat heb ik zo meteen weer. Naast deze mevrouw krijg ik ook nog iemand anders op het psychologische gebied en die zal haar eigen specialisme toe passen. Deze mevrouw heeft zich o.a in EMDR gespecialiseerd.

Wat bedoel je met 'nog een keer je levensloop doornemen'? Bedoel je alles wat ik heb meegemaakt? Dat is bij de intake al heel ruimschoots gedaan.

@ Joanne,
Jeetje, maar dat is echt een mega klap geweest! Kan me voorstellen dat je daar heel veel last van hebt. Sterkte!

Ik sterf echt van de pijn, over drie kwartier ga ik weer naar de kliniek voor 2 uur groepstherapie. Hoop dat het deze keer beter verloopt.

**Geplaatst**: 22-01-20 11:09

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 22-01-20 11:09

Fijn dat je haar aardig vindt, dat is namelijk bij emdr mega belangrijk.

(Op het moment dat jullie het 'links rechts links' werk doen, zit jij midden in de emoties. Nu ja, ideaal nog met een deel van je aandacht bij de peut, maar in de praktijk soms alleen maar er midden in. Dan is de vertrouwensband belangrijk.)

Het voordeel van emdr is dat je niet 100x alle akelige dingen moet vertellen, zij het dat het wel handig is, als je emdr mevrouw een aantal 'gevoelige opmerkingen' makkelijk kan herkennen. Als ze jouw dossier stevig heeft doorgelezen lukt dat vaak ook.

Sterkte met de pijn!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-01-20 17:46

Geplaatst door de TopicStarter : 22-01-20 17:46

Week twee, dag één ~ 22-01-2020.

& wat ben ik blij dat die voorbij is. Ik ben he-le-maal kapot na deze drie dagen. Pffff. En toch nog even vanmiddag naar het dorp wandelt. :Y)

Vanochtend was ik weer ruim op tijd en ik had voor mezelf zoiets van als ik nou iets eerder begin, dan loop ik iets voor op de rest en hoef ik wellicht niet zo te wachten. We waren dit keer met drie mensen dus een stuk rustiger maar toch weer veel zitten wachten. Baal daar van. De één zei dat het goed voor me was en dat ik een deken of dergelijke kon pakken voor als ik het koud kreeg. Een ander, die ook mijn intake heeft gedaan, begreep het wellicht beter en daar kon ik het goed tegen uitleggen. Heb ook gewoon gezegd dat ik anders ook wel naar Basic Fit kan gaan :')

De trainingen ging erg goed. Ik kon de loopband iets verhogen zelf. Snelheid van 5,6 en helling van 4, dat was eigenlijk prima te doen. Ja ik merkte wel dat ik mijn spieren in mijn benen voelde maar dat mag natuurlijk. Het fietsen vind ik veel intensiever. Ik heb de zitfiets & de normale fiets gedaan en vooral bij de normale fiets was ik echt buitenadem en schoot mijn hartslag zelfs een paar keer naar de 155. Zal best goed zijn maar bij het wandelen zit hij op 136

Omdat het week twee is moest ik ook 2 minuten langer in totaal, maar 2x 11 minuten is te heftig. Dus 4x 5,5 minuut en dan tussenpozen zitten. Daar kreeg ik ook oefeningen om echt te rusten. Ik moet daar echt aan wennen vrees ik ….

Na de cardio heb ik gewacht tot ik op het matras kon en daar heb ik 10 minuten echt kunnen uitrusten. Harstlag die naar 55/60 zakte (dat is voor mij normaal). Vervolgens mijn oefeningen gedaan, hele lichte knikbewegingen en het bewegen van mijn schouderbladen op een bepaalde manier. En een nieuwe oefening met een bal tegen de muur bewegingen maken dat mijn armen omhoog gaan. Dat lukt me niet zo ver, confronterend, maar wel iets wat beter zal gaan gok ik zo.

Daarna als cooling down op de zitfiets (langzaam wandelen kan ik namelijk niet) en toen kwam die persoon ook even praten. Het was toen 12:00 en dan heb je dus nog een half uurtje en in dat momentje heb ik een stukje 'theorie' gehad over pijn. Super interessant met een hele tekening er bij. Een groot aantal dingen herken ik natuurlijk wel maar het heeft nu een bepaalde naam gekregen en het is uitgelegd hoe en wat.

Mijn pijngeheugen, emoties & gedachten werken me allemaal lekker tegen in ieder geval :Y)

We gaan hier woensdag weer mee verder.

Voor nu ga ik echt even bijkomen. Het is me toch wel duidelijk dat dit pittiger is dan ik verwacht had. :evaw:

@ Janneke2,

Ik snap niet helemaal wat je zegt maar ik ga het vanzelf wel zien

Dankjewel.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-01-20 18:16

Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-20 18:16

Week twee, dag twee. ~ 27-01-2020.

In principe een nieuwe week en nieuwe kansen. Het begon heel goed tot ik het hofje in reed waar de kliniek zich bevind. Daar stond een vrachtwagentje midden op de weg geparkeerd en niemand kon er langs. Ik deed mijn best om gunstig voor iedereen te staan maar het werd wel wat drukker achter mij. Achter het vrachtwagentje stond een iets groter vrachtwagentje - hoe gaan we dit doen? Toen de meneer eindelijk kwam opdagen reed hij weg en konden 'wij' het met het grotere vrachtwagentje oplossen wat ook allemaal maar net paste. Aan het eind van de straat ging ik naar rechts en schrok me he-le-maal kapot van een auto die van links kwam. Ik schrok echt, ik maakte gewoon een sprongetje. Frustrerend, confronterend .. en waarom worden die reacties erger?

Nouja. Ondertussen ben ik een 'vaste klant' en word ik herkend en kan ik zo doorlopen. Ik ben mij dus gaan omkleden en klaar maken om naar de 'gymzaal' te gaan. Zo noem ik het maar even :Y)

Mijn hartslag bleef alleen hoog en aangezien je je begin hartslag en eind hartslag moet noteren heb ik eerst even rustig gezeten. Het was ook best druk, gelukkig waren er uiteindelijk maar drie man en voldoende personal time.

Ik zit momenteel op 22 minuten cardio. 4x 5,5 minuut. Ik gebruik de loopband en de zitfiets om mijn cardio te doen. De fiets vind ik zwaarder dan het lopen maar ik zie wel op beide stijgende lijnen. Ik heb straks kuiten waar je 'u' tegen zegt! $_/-\o_$
De loopband kon ik vandaag op snelheid 5,8 & helling 5 zetten. En de fiets kon ik op 7 zetten in plaats van 5-6. Dat betekend voor mijn gevoel toch een vooruitgang.

Qua pijn natuurlijk totaal niet. Daarom zijn we nu een beetje zoekende. De tussenpozen tussen iedere 5,5 minuut moest ik nu gaan liggen. Dat was positief voor mijn hartslag (die sneller zakte) maar ook voor de ondersteuning van mijn nek/schouder/rug. Ik bouwde op die manier minder pijn op. Blijf het wel een beetje gek vinden om steeds maar te gaan liggen in plaats van door te gaan, maar laat ik eens een keer niet eigenwijs zijn.

Na de 22 minuten cardio was het tijd voor 10 minuten volledige rust. Na de volledige rust ben ik aan het werk gezet met wat oefeningen. De oefeningen die ik al kreeg deden erg veel pijn en daarom, zeg ik eerlijk, deed ik ze erg weinig. Ik doe de oefeningen te groot dus dat moet ik aanpassen en dan doet het minder pijn. Ik heb ook nog wat andere oefeningen er bij gekregen maar ik hoef deze vooralsnog alleen daar te doen en desnoods onder begeleiding.

Daarna heb ik nog een kort stukje theorie gehad. Waarin, wederom, werd uitgelegd dat ik hier niet over 17 weken pijnvrij weg loop. Dat denkt volgens mij nog steeds iedereen om mij heen maar ik heb er een hard hoofd in. Ik heb ook uitgesproken dat ik nog niet echt zie wat dit mij gaat helpen en wat het verschil is tussen een basic fit abonnement. Dat begrepen ze. Ze hebben uitgelegd dat hier aan de volgende dingen verder gewerkt wordt:
* Luisteren naar lichaam,
* Verwerken van life events (zoals het ongeluk),
* Ontspanning & rustmomenten,
* Positieve beweegervaring,
* Controle nek/schouders,
* Ademhaling.

De bedoel is onder andere dat er gewerkt wordt aan alle factoren in mijn brein die al 365 dagen bijdragen aan het vasthouden van de pijn. Emoties, pijngeheugen & gedachten. Ook mijn drempelwaarde van pijn is gigantisch laag; dankjewel brein hiervoor! (oké dat is niet eerlijk, hij doet ook maar zijn best).

Het is best interessant en een hoop dingen heb je zoiets van, 'Ja oké dat weet ik ook wel', maar goed je doet er verder niets mee. Je weet ook wel dat je niet continu over je grenzen heen moet gaan, maar je doet het wel. Ja en nu moet dat dus anders …

Ze hebben aangegeven dat ik eigenlijk na iedere 50 minuten een volledig rustmoment van 10 tot 15 minuten moet in plannen. Ik moet dan echt helemaal plat gaan liggen (omdat ik alleen dan de minste pijn ervaar) om mijn lichaam voldoende herstel te bieden. Heel pittig dit, want dat is niet overal te doen.

Kortom … weer genoeg om mee aan de slag te gaan. Ze hebben overigens mijn 'klacht' netjes op gepakt en ook hun excuses voor aangeboden. Woensdag weer een dagje cardio

**Geplaatst**: 27-01-20 18:25

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 27-01-20 18:25

Je bent een topper!
Het is pittig maar je gaat er vast veel voor terug krijgen!

**Geplaatst**: 27-01-20 19:44

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 27-01-20 19:44

...is het vandaag de 'verjaardag' van het ongeluk?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-01-20 19:45

Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-20 19:45

Janneke2 schreef:
...is het vandaag de 'verjaardag' van het ongeluk?

Jup

**Geplaatst**: 27-01-20 20:58

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 27-01-20 20:58

...bij dat soort verjaardagen horen geen felicitaties, hopelijk is het effect van het on-ding snel veel kleiner!

En het kan goed verklaren dat de schrikreacties tijdelijk heftiger zijn. Sommige mensen zijn erg gevoelig voor 'vorig jaar om deze tijd' (of soms 'tien jaar geleden om deze tijd...')

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-01-20 21:57

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-20 21:57

In principe had ik het pas later door dat het de 27ste was. Tijdens het invullen van de map. Maar je bent er toch meer mee bezig en dat zal wellicht ook een rol spelen.

**Geplaatst**: 28-01-20 21:44

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 28-01-20 21:44

Dit soort dingen werkt buiten je logische verstand om.
Je kunt reageren op lichtval, lichtintensiteit, geuren, etc etc.

Ik had ooit zo'n dag waarop ik mijn draai niet kon vinden, krijg ik een lief appje: "Dit en dat is nu een jaar geleden, hoe is het nu met je?"
Reuze attent, ik heb deze mevrouw heel nadrukkelijk bedankt - en ik snapte ook meteen waarom ik mij zo 'raar' voelde.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-01-20 17:14

Geplaatst door de TopicStarter : 29-01-20 17:14

Week drie, dag één. ~ 29-01-2020

Eigenlijk met zoveel 'oké-gevoel' dat ik er naar toe ging, met zoveel 'fc*k-my-life-gevoel' ik weer naar huis ging. En dat kwam niet alleen door wat er tijdens de revalidatie gebeurde. Daar was mijn telefoon ook een grote boosdoener in. Laat ik maar gewoon bij het begin beginnen.

Op de één of andere manier was ik vandaag een stuk moeier en dat was ook terug te zien aan mijn hartslag die niet wilde zakken. Ik was het op een begeven moment zat om te 'wachten' tot deze gezakt was en heb er gewoon voor gekozen om de beginhartslag te noteren en aan de gang te gaan. Dan zie je natuurlijk goed dat je veel sneller omhoog schiet. Toch ging het lopen op de loopband weer prima en de zitfiets ging op zich ook wel oké.
We zitten in week drie dus dat betekend 24 minuten cardio. 4x 6 minuten. Na iedere 6 minuten ben ik gaan liggen om te ontspannen en die werpt op zich wel wat vruchten af. Tijdens mijn eerste rust kreeg ik ook wat adviezen en tips. Hoe ik heel mijn lichaam moet voelen om goed te ontspannen, voor mij een beetje een zweverige gedachten maar misschien moet ik daar even door heen.

Op een begeven moment had ik mijn cardio gedaan & de verplichte rust genomen. Ik ben toen samen met een .. ja hoe noem je dat? een begeleider denk ik? aan de gang gegaan met nieuwe oefeningen. Die bui zag ik al wel hangen … Aan de 'pully' (???). Dat is dus zo'n apparaat met gewichtjes er aan die je alle kanten op kan trekken.

Ik herkende de oefeningen van mijn fysio en zag de bui nog dichterbij komen. Daar gingen we. Met mijn rug naar het apparaat en dan de gewichten op één kilo en dan naar voren bewegen. Ja met rechts gaat dat fantastisch, soepel, snel en alsof er niets aan hangt.
Maar links...
Links denkt daar anders over. Die heeft het idee dat ik zes olifanten naar voren moet trekken. En naast dat ik die naar voren moet trekken worden er ook nog een aantal messen in mijn schouder en nek gestoken. Lekker gevoel! $*\o/*$ $*\o/*$

Je begrijpt dus al wel dat ik voor mijn gevoel een klap in mijn gezicht kreeg. Maar ik ging netjes door. Toch toen er gevraagd werd, 'hoe dit nu voelde', werd me dat echt te veel en rolden de tranen over mijn wangen. Hoe voelt dit? Dit voelt vreselijk. Dit voelt alsof iemand zojuist het spiegeltje met 'hoop' in diggelen heeft geslagen. En het spijt me op recht, ik weet dat er mensen zijn die het erger hebben en daarom durf ik dit ook amper tot niet te uiten maar het doet me zoveel verdriet.

Ik mocht stoppen met de oefening om nog een andere oefening te doen. Die ging gelukkig wel beter. Het is alsof je teugels in je handen hebt en die naar achter trekt. Dat gaat wel. Het doet geen pijn. Links doet ook wel zijn best... dat zal tijd worden, Links!

Ik was er klaar mee. Ik heb mijn cooling down gemaakt, hartslag opgeschreven en ben mijn spullen gaan pakken. Als ik dan terug denk aan de vraag die ze stelde, 'Voel je al verschil nu in week drie?', pff nee. Er zijn twee dingen die ik kan opnoemen waarvan ik wel merk dat ik het een beetje anders doe. Maar het is niet per definitie dat zij mij dat hebben geleerd. Y;(

En toen ik dus met dit rot gevoel mijn spullen uit het kluisje pakte zag ik een ontploffing op whatsapp. Een groepsapp geopend over mijn collega, om gezamenlijk iets te brengen nu deze thuis zit. En nu voel ik mij egoïstisch dat ik denk, 'Waarom zij wel, en ik niet?'. Ik ben al sinds vorig jaar in strijd en al helemaal toen ik thuis kwam te zitten. Ik kreeg toen geen appjes met 'Hoe gaat het met je?', ik kreeg appjes met, 'Kom je nog niet werken?'. En ook nu ik een periode terug een tekst van facebook in overleg met mijn werkgever had gedeeld in de groepsapp 'over hoe het gaat' kreeg ik als enige reactie, 'Sterkte, groetjes je collega's'. Van één persoon.
Ik ben wat spullen voor mijn honden gaan halen maar ook dan word er weinig gezegd. Want ik zit lekker thuis, en hun zijn hard aan het werk.

Ik word er zo moedeloos van. Boos omdat die truus tegen me aan reed. Boos omdat ze aan mijn arm is gaan trekken. Boos op al het gezeik er om heen. Boos omdat alles zo tegenwerkt aan alle kanten. Maar misschien ook wel gewoon heel verdrietig. En bang … bang voor wat de toekomst gaat brengen. Bang om mijn paard kwijt te raken als gevolg van het niet meer kunnen uitvoeren van mijn huidige werk.
Maar ze zeggen dat ik daar nu niet aan mag denken. Ze snappen het wel. Maar ik moet nu in het hier & nu zijn.

Sorry voor mijn klaagzang.

Afbeelding

**Geplaatst**: 29-01-20 17:22

Geplaatst: 29-01-20 17:22

Even een dikke knuffel vanaf hier :(:)

Zo'n dag mag je hebben. En je bent bij de revalidatie niet voor niets.
Waarschijnlijk kunnen ze je problemen niet oplossen, maar met de oefeningen moet het draaglijker worden. Maar je bent niet eerder zo tegen een oefening aangelopen die zo'n zeer deed. En daar moeten hun straks weer op inspelen.
En die collega's moet je lekker in de stront laten zakken en wanneer je straks kan, opzoek naar iets anders

En je niet druk maken over wat anderen vinden. Nergens voor nodig. Je bent een topper!

**Geplaatst**: 29-01-20 18:22

Geplaatst: 29-01-20 18:22

Ach joh wat een pech heb je $:\$ . En die vrouw, wacht dacht ze ten tijde van het ongeluk, helemaal gek.

Ik hoop dat je therapie wat voor je doet, therapie is altijd met vallen en opstaan, hopelijk laat je je niet uit het veld slaan en kom je er langzaam maar zeker bovenop. Heb je in je omgeving wel mensen die je steunen? Of waar je iig mee kunt praten?

Ik vind het knap van je dat je er zo sterk mee omgaat. Heel veel succes gewenst

.

On a sidenote, volgens mij heb ik ooit eens jouw paard getekend

?