Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-12-19 20:58

Geplaatst door de TopicStarter : 12-12-19 20:58

LadyMadonna schreef:
Banyu schreef:
Ben bang dat ik dan gelijk naar psycholoog oid door verwezen word!

Hoezo zou je daar bang voor moeten zijn? Zijn ook gewoon maar mensen die hun vak uit oefenen. Over het algemeen bijten ze niet.

Je klachten kunnen ook veroorzaakt worden door bijv een schildklier afwijking, vitamine D te kort, vitamine B12 te kort, etc.

Ik denk dat je het beste start een afspraak met je huisarts, met tevens het verzoek bloed te prikken, en van daaruit verder kijken.

Bloedprikken is x aantal weken geleden gedaan en toen is er helemaal niks uitgekomen. Maar ga morgen sowieso bellen.

**Geplaatst**: 12-12-19 20:59

Geplaatst: 12-12-19 20:59

Relaxed schreef:
Ik had nergens meer zin in, en dan bedoel ik ook echt nergens in. Dus ook niet in de leuke dingen.. Veel hoofdpijn, vaak duizelig, hartkloppingen dat waren vooral de lichamelijke klachten.

Precies dit dus...

**Geplaatst**: 12-12-19 21:30

Geplaatst: 12-12-19 21:30

Banyu schreef:
Bloedprikken is x aantal weken geleden gedaan en toen is er helemaal niks uitgekomen. Maar ga morgen sowieso bellen.

Waar ben je op geprikt? Met name B12 zit volgens mij niet in een standaard onderzoek

**Geplaatst**: 12-12-19 21:34

Geplaatst: 12-12-19 21:34

Ik denk weleens dat ik er tegenaan zit, ik voel me altijd gehaast naar het werk toe en op het werk en het gevoel dat ik vaak te weinig doe, ben altijd moe en heb weinig energie, slik vitamine d en b12 maar het blijft. Elke avond zit ik het liefst op de bank. Maar ik heb hier al jaren last van. Internist vond verder niets.

**Geplaatst**: 12-12-19 22:12

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst: 12-12-19 22:12

Op het moment dat ik het zelf was herkende ik het totaal niet :')

Maar achteraf gezien...niet slapen, doodmoe, hoofdpijnen, flitsen zien, heel vaak misselijk, vaak ziek en dan ook echt niks meer kunnen, niet kunnen nadenken of concentreren, huilbuien, boos worden om niks, steeds maar door willen/ niet op stand uit kunnen of ontspannen, angstaanvallen

Dat waren ze wat me zo te binnen schiet..

**Geplaatst**: 12-12-19 22:27

Geplaatst: 12-12-19 22:27

LadyMadonna schreef:
Banyu schreef:
Bloedprikken is x aantal weken geleden gedaan en toen is er helemaal niks uitgekomen. Maar ga morgen sowieso bellen.

Waar ben je op geprikt? Met name B12 zit volgens mij niet in een standaard onderzoek

Verschilt heel erg per praktijk.. Bij ons zit vit B12 wel standaard in het 'pakket' als je vermoeidheid wil onderzoeken.

**Geplaatst**: 12-12-19 22:28

Geplaatst: 12-12-19 22:28

Hier begon het al met gigantisch tegen werk op zien terwijl ik pas net halverwege mijn vakantie was. Kort daarna wel al bloedgeprikt, psycholoog opgestart en gezorgd dat ik minder dagen kon gaan werken. Dat eerste kwam niks bijzonders uit, die 2e kon ik pas bij terecht toen ik er al uit lag.

In eerste instantie kwam ik redelijk vaak huilend thuis. Tevens wat last van hartkloppingen, ik werd niet meer ongesteld, concentratieproblemen, hoofdpijn, aanhoudend algemeen gevoel van niet fit zijn, moeite hebben met slapen maar ook als ik wel eens goed had geslapen doodmoe zijn. En alles koste onwijs veel energie en ook leuke dingen werden een opgave en kostten meer dan dat het opleverde. Op het laatst stond ik huilend op en op dat moment heb ik mij ook ziek gemeld. Voor collega's overigens wel een verassing want op het werk wist ik het altijd mooi te verbloemen. Mijn mentor en opleider wisten wel dat er dingen speelden maar niemand had door dat het zo slecht met me ging. Masker op en door.

Maar vanaf dat moment dat ik mij ziek meldde kon ik ook eigenlijk niks meer. Alsof ineens alles eruit kwam. De dag overleven an sich was al een opgave. Ik moest 's middags naar bed toe omdat ik het anders niet meer volhield. Tevens onwijs veel last van (negatieve) dromen. Ik woon praktisch naast de supermarkt maar even snel een paar boodschappen doen zorgde ervoor dat ik daarna bekaf was. Alles aan prikkels was eigenlijk al teveel.

Een tijdje thuis gezeten en nu nog steeds bezig met opbouwen maar ook nu heb ik nog steeds 3-4 weken nodig om bij te trekken als ik weer een uur omhoog ga in uren. Moet goed opletten dat ik niet teveel dingen op een dag plan en op dagen dat ik werk plan ik vrijwel geen andere dingen in.

Voor mijzelf is het belangrijker dat ik goed mijn eigen grenzen aangeef en dat ik daar niet overheen ga. En proberen dingen los te laten. Ik ben zelf na een week al naar de arboarts gegaan om daar een plan mee op te stellen zodat ik daarin al meer duidelijkheid had en mij niet steeds opnieuw ziek hoefde te melden. Alleen al weten dat ik de eerste komende zoveel weken niks meer hoefde te doen zorgde ook al voor een hoop rust. En verandering afdeling, welke overigens al in de planning stond, is achteraf ook erg positief geweest.

**Geplaatst**: 12-12-19 22:33

Geplaatst: 12-12-19 22:33

Volgens mij is het allermoeilijkste en belangrijkste dat je zelf erkent dat je over je grenzen bent gegaan, en het echt voor jezelf moet kiezen.
Anders komt er een moment dat je lijf het overneemt (ziek en niets meer kunnen)

**Geplaatst**: 12-12-19 22:40

Geplaatst: 12-12-19 22:40

Bij mij was het dat ik aan het werk was en er gebeurde iets kleins heel stoms. En toen werd ik zo kwaad dat ik van mezelf schrok. Dat werk met moeite af kunnen maken. Op weg naar mijn volgende cliënt ben ik gebroken. Ik heb 1 uur huilend in de auto gezeten en toen mijn manager huilend gebeld.
Ik had hartkloppingen
Kon me niet concentreren
Kon niet met drukte omgaan
Veel stress
Snel boos/kort lontje
Hoofdpijn
Niet kunnen ontspannen
Opgejaagd voelen
Emotioneel
Moe
Dit was begin september. Zit nu nog altijd thuis.
Ik was al een behoorlijke tijd over mn grenzen heen aan het gaan en ik zat in een moeilijke periode waarvan ik veel stress had. Die combi heeft me de das om gedaan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-12-19 01:49

Geplaatst door de TopicStarter : 13-12-19 01:49

LadyMadonna schreef:
Banyu schreef:
Bloedprikken is x aantal weken geleden gedaan en toen is er helemaal niks uitgekomen. Maar ga morgen sowieso bellen.

Waar ben je op geprikt? Met name B12 zit volgens mij niet in een standaard onderzoek

Oh dat durf ik niet ye zeggen
Was voornamelijk omdat ik toen zoo moe was ook! Wel op schildkkier enzo maar niks uitgekomen

**Geplaatst**: 13-12-19 02:24

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst: 13-12-19 02:24

Maar wat ik me dan afvraag met wat stap je dan naar de dokter?

Ik zeg niet dat ik een burn out heb. Maar vaker het gevoel gehad dat ik niet meer door kon en moe was.
Maar toch alles blijven geven onder het motto even slikken en weer door gaan.
Tot dat mijn stem er mee ophield en dat het een combi was van verkeerd stem gebruik en mijn blijven doorgaan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-12-19 02:42

Geplaatst door de TopicStarter : 13-12-19 02:42

Kmbrly schreef:
Maar wat ik me dan afvraag met wat stap je dan naar de dokter?

Ik zeg niet dat ik een burn out heb. Maar vaker het gevoel gehad dat ik niet meer door kon en moe was.
Maar toch alles blijven geven onder het motto even slikken en weer door gaan.
Tot dat mijn stem er mee ophield en dat het een combi was van verkeerd stem gebruik en mijn blijven doorgaan.

Bedoel je dit over het algemeen? Ik moet sowieso een afspraak maken bij de huisarts, en wil dit dan bespreekbaar maken.

**Geplaatst**: 13-12-19 02:50

Geplaatst: 13-12-19 02:50

Banyu schreef:
Kmbrly schreef:
Maar wat ik me dan afvraag met wat stap je dan naar de dokter?

Ik zeg niet dat ik een burn out heb. Maar vaker het gevoel gehad dat ik niet meer door kon en moe was.
Maar toch alles blijven geven onder het motto even slikken en weer door gaan.
Tot dat mijn stem er mee ophield en dat het een combi was van verkeerd stem gebruik en mijn blijven doorgaan.

Bedoel je dit over het algemeen? Ik moet sowieso een afspraak maken bij de huisarts, en wil dit dan bespreekbaar maken.

Ja bedoel het idd algemeen. In de zin van alleen een dokter kan de diagnose maken. Maar met wat stap je dan naar de dokter. En wat vertel je dan allemaal?
Het niet uit bed geraken is logisch , daar ben je de lijn al over gegaan.

**Geplaatst**: 13-12-19 05:54

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst: 13-12-19 05:54

Tussen overspannen en een burnout zit nog een groot gat. Een burnout is ondertussen best een soort mode-term geworden maar geloof me: Het is echt de bodem van de put.

**Geplaatst**: 13-12-19 07:19

Geplaatst: 13-12-19 07:19

Ruim 10 jaar geleden, een dikke burn-out. JRenlang vage klachten, gestressd, lichamelijke klachten, De druppel was toen ik boos werd op een vrachtwagenchauffeur die (In mijn beleving )niet doorreed en ik zat te drammen. de man had groot gelijk, want het was manoeuvreren door kleine straatjes met zo’n wagen. Op een gegeven moment Zat ik zo te pushen, toen stapte hij uit en ik dus ook... wilde hem op z’n gezicht slaan... de beste man keek naar mij.. en mijn twee toen nog kleine dochters die in de auto zaten.. hij schudde zijn hoofd en stapte weer in... op dat moment sloeg bij mij het besef in dat dit niet normaal was, ik ben naar huis gereden, heb mijn vriend gebeld, werk gebeld en zat vervolgens bijna 1,5 jaar thuis. Het enige wat ik een beetje kon was wandelen, ben hele dagen gaan wandelen samen met de hond. Voor de meiden kwam ik eruit, gelukkig maar, want anders had ik de hele dag in bed willen blijven liggen. Dat ritme heeft mij wel gaande gehouden. Alles buiten de deur koste energie. ik schaamde mij dat ik dingen niet meer kon die zo vanzelfsprekend lijken. Ik ben een heel zelfstandig persoon, maar op een gegeven moment durfde ik niet eens alleen met openbaar vervoer. boodschappen werd een dagtaak, ik beslissingen nemen vond ik moeilijk, Veel te veel prikkels. Uiteindelijk heeft het mij veel sterker gemaakt. Ik ben mijn dromen gaan realiseren en doe nu wat ik het allerliefste doe. Zelfstandig ondernemer geworden, toen dat ging lopen, mijn baan opgezegd en iedere dag gaan doen wat bij mij past. Het jarenlang overvraagd worden door aan te passen aan situaties die niet bij mij paste had mij uitgeput. ik merkte in mijn werk dat ik veel ideeën en plannen had die ik op die plaats niet kon uitvoeren, maar wel suffe taken moest doen, die ik dan maar niet voor elkaar kreeg. De balans tussen mijzelf kunnen ontwikkelen en dingen doen die je niet leuk vindt was compleet weg. Enige oplossing was gaan luisteren naar mijn lijf. En zoals mijn haptotherapeute toen zei; er is 1 voordeel als je de bodem van de put hebt geraakt. Je kunt je weer met twee benen terug omhoog duwen... en dat is Idd gebeurd. Het is mijn eye-opener geweest.

**Geplaatst**: 13-12-19 11:34

Geplaatst: 13-12-19 11:34

Kmbrly schreef:
Maar wat ik me dan afvraag met wat stap je dan naar de dokter?

Ik zeg niet dat ik een burn out heb. Maar vaker het gevoel gehad dat ik niet meer door kon en moe was.
Maar toch alles blijven geven onder het motto even slikken en weer door gaan.
Tot dat mijn stem er mee ophield en dat het een combi was van verkeerd stem gebruik en mijn blijven doorgaan.

Kleine valkuil: burn out is geen medische diagnose.

Een arts zal/kan die diagnose dus niet stellen. Er zijn trouwens wel vragenlijsten in omloop (dan hebben we het over psychologie) en dan geldt 'dat wie hoog scoort op de vragenlijst voor burn-out zal waarschijnlijk burnt out zijn'.

Wel is er het voordeel dat Nederlandse huisartsen een specialisatie opleiding hebben waarin hen geleerd wordt goed op psycho-sociale klachten te letten.
Dus als je uitputting meldt, eventuele andere klachten en expliciet zegt dat je denkt aan een burn out, kan het gebeuren dat je een korte lichamelijke controle krijgt en een verwijzing naar een psycholoog.

Bedenk wel: je hebt van niemand toestemming nodig om je ziek te melden.
In het Nederlandse systeem is er 1 persoon die bepaalt of jij kunt werken en dat ben jij zelf.
Op gegeven moment komt er een bedrijfsarts aan te pas, maar zelfs zijn/haar mening is niet 100% doorslaggevend.

Bedenk ook dat een psycholoog ook niet heel erg veel kan doen bij een burn out. Steun geven kan natuurlijk wel, maar dat kan het maatschappelijk werk ook (of beter).
Herstellen is in principe uitrusten: goed slapen, lieve mensen om je heen, behoorlijk eten en veel wandelen.

....wel kan het zin hebben om na te gaan in hoeverre dit wel en niet lukt.
Als een trauma maar blijft doormalen, is traumaverwerking aan de orde.
Als je lichaam ontregeld is door veel te lang op adrenaline te lopen, kan een orthomoleculaire arts veel doen.
En als je na maanden van proberen te herstellen vind dat je te veel wordt gepushed, kan een psycholoog helpen om bijvoorbeeld heldere grenzen vast te stellen en jou helpen die grenzen te communiceren. (Maar daar is dus energie voor nodig en die heeft iemand die zo ongeveer op die bodem zit niet - dan kan een psycholoog dus weinig anders doen dan steun bieden.)

**Geplaatst**: 13-12-19 11:56

Geplaatst: 13-12-19 11:56

Iris82 schreef:
Tussen overspannen en een burnout zit nog een groot gat. Een burnout is ondertussen best een soort mode-term geworden maar geloof me: Het is echt de bodem van de put.

Dit inderdaad.

Toen ik de topictitel las, kon ik maar 1 antwoord bedenken voor burnout:
Als je 7 jaar later denkt ' wat is er mij toen in godsnaam overkomen ?? '

Hier heb je nu natuurlijk niks aan, TS. Sorry, kan het niet beter omschrijven.
Dus ik hoop echt voor je dat het blijft bij overspannen :(:)

**Geplaatst**: 13-12-19 12:09

Geplaatst: 13-12-19 12:09

bamisalami schreef:
Als je wakker wordt en alleen nog maar kan huilen. Als je gaat huilen om de minste dingen (bijvoorbeeld je excel formule die het niet doet, terwijl het later gewoon een haakje vergeten blijkt te zijn), als kleine dingen je irriteren, als je je niet meer kunt concentreren. Dat waren bij mij signalen

Waarom schrijft bijna iedereen hier dat je een dokter op moet zoeken?
Ik zat ruim 3 weken geleden op bovenstaand punt en heb dat dus niet gedaan. Met een paar diensten minder, het neerleggen van neventaken en veel wandelen/hardlopen gaat het met mij nu weer wat beter. Heb ondertussen weer wat neventaken opgepakt omdat ik me al snel realiseerde dat dat niet het probleem was. Gisteren wel een terugval, maar in het algemeen merk ik nu beter dan 3 wkn geleden wat mijn stresslevel omhoog brengt en probeer ik daarop te handelen.
Ik heb wel (zelf, weinig steun van leiding) de gegevens van de bedrijfsarts opgezocht voor het geval er geen vooruitgang zou komen, maar naar de ha gaan is helemaal niet in mij opgekomen.

**Geplaatst**: 13-12-19 12:12

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst: 13-12-19 12:12

Burn out komt en gaat geleidelijk net als een depressie. De ene gaat naar de dokter als hij letterlijk niet meer uit bed kan of enkel nog huilt, de ander trekt weken eerder aan de bel. Het laatste is het interessantste: het is echt niet nodig om tot de bodem af te dalen. Al zorgt dat er wel voor dat je vaak gedwongen bent om dingen echt te veranderen. Gewoon een paar weken rustiger aan is niet altijd de oplossing.

**Geplaatst**: 13-12-19 12:33

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst: 13-12-19 12:33

Ik heb bijna tegen een burnout aan gezeten. Ik had last van

Heel veel stress
Hartkloppingen
Heel slecht slapen (soms maar een uurtje per nacht)
Snel geiiriteerd
Heel weinig kunnen hebben
Snel kwaad
Nergens zin in
Hele dag moe zijn
En het eindigde met borden door de kamer gooien om niets en ben toen naar de huisarts gegaan. Zij heeft mij toen heel goed geholpen en langzaam aan begon ik me weer beter te voelen maar dat heeft alles bij elkaar wel maanden geduurd voor ik kon zeggen ja ik ben weer terug

**Geplaatst**: 13-12-19 12:56

Geplaatst: 13-12-19 12:56

Ik heb in de zomer van 2017 en nóg een keer in zomer 2018 een burn-out gehad (of misschien te snel weer alles opgepakt en alsnog onderuit gegaan). Ik had vooral:
- heel, heel veel huilen. Zeg dagelijks meerdere keren per dag. Om dingen waar je normaal geen seconde moeite mee hebt. Ik ging bijna dagelijks van mijn werk naar huis halverwege de dag omdat ik niet meer kon stoppen met huilen.
- absoluut geen concentratie en ook echt niet kunnen kiezen. Huilend moeder opbellen, en dan een half uur huilend nadenken of ik nou wél of niet naar mijn ouders zou gaan om daar even uit te huilen, en het echt niet weten.
- hartkloppingen, 'hoge ademhaling', continu moeten zuchten om spanning af te voeren.
- afspraken niet kunnen nakomen omdat ik 's morgens er zó tegenop zag dat ik de hele ochtend zat te huilen. Ben toen ook een aantal vrienden kwijtgeraakt omdat ze het vervelend vonden dat ik vaak dingen afzegde. Ik kón het gewoon niet.
- niet kunnen autorijden - ik reed altrijd supergraag en goed, maar in die tijd vertrouwde ik mezelf echt niet omdat ik me absoluut niet kon concentreren op de weg

Ik merk het altijd als het weer slechter met me gaat doordat ik dan alles alleen nog maar negatief kan zien. Nu zit ik ook weer op het randje. Mijn moeder heeft hetzelfde gehad en die zei eens tegen me 'je moet echt allléén dingen doen die goed voelen. Even alles waar je geen goed gevoel bij hebt overslaan.' Ik heb daar zelf heel veel aan gehad, omdat je op zulke momenten de stress van dingen 'moeten' of dingen doen 'omdat iedereen het doet' echt niet aan kan.

Oja, en ik ben via de huisarts naar de praktijkondersteuner GGZ gestuurd, van daaruit door naar de psycholoog. Daar kwam ik 4 maanden lang op de wachtlijst, en net toen ik me weer helemaal top voelde kon ik terecht :roll:

Ik heb uiteindelijk bij de huisarts zelf om antidepressiva gevraagd, omdat ik het echt niet meer aan kon om iedere dag zo te moeten worstelen om gewoon het leven aan te kunnen. Ik hoop voor je dat je een stapje terug kan doen TS, en dat je er met wat meer rust snel bovenop komt! Het valt echt niet mee en niemand kan het aan je zien. Volg echt je eigen gevoel! :(:)

**Geplaatst**: 13-12-19 13:04

Geplaatst: 13-12-19 13:04

Astorga schreef:
bamisalami schreef:
Als je wakker wordt en alleen nog maar kan huilen. Als je gaat huilen om de minste dingen (bijvoorbeeld je excel formule die het niet doet, terwijl het later gewoon een haakje vergeten blijkt te zijn), als kleine dingen je irriteren, als je je niet meer kunt concentreren. Dat waren bij mij signalen

Waarom schrijft bijna iedereen hier dat je een dokter op moet zoeken?
Ik zat ruim 3 weken geleden op bovenstaand punt en heb dat dus niet gedaan. Met een paar diensten minder, het neerleggen van neventaken en veel wandelen/hardlopen gaat het met mij nu weer wat beter. Heb ondertussen weer wat neventaken opgepakt omdat ik me al snel realiseerde dat dat niet het probleem was. Gisteren wel een terugval, maar in het algemeen merk ik nu beter dan 3 wkn geleden wat mijn stresslevel omhoog brengt en probeer ik daarop te handelen.
Ik heb wel (zelf, weinig steun van leiding) de gegevens van de bedrijfsarts opgezocht voor het geval er geen vooruitgang zou komen, maar naar de ha gaan is helemaal niet in mij opgekomen.

Omdat ik van mening ben dat veel mensen zich ten onrechte een burn-out aan praten.
Een burn-out heb je niet zomaar, en ben je ook niet zomaar vanaf.
In fact, eigenlijk kom je er nooit van af

**Geplaatst**: 13-12-19 13:22

Geplaatst: 13-12-19 13:22

Met LadyMadonna eens. Ik zit inmiddels al 2.5 jaar thuis met een burnout (en ook een drievoudige slaapstoornis en depressie waarbij de burnout ook ten grondslag ligt).

Laatst bijgewerkt door Cayenne op 13-12-19 13:29, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 13-12-19 13:24

Geplaatst: 13-12-19 13:24

LadyMadonna schreef:
Omdat ik van mening ben dat veel mensen zich ten onrechte een burn-out aan praten.
Een burn-out heb je niet zomaar, en ben je ook niet zomaar vanaf.
In fact, eigenlijk kom je er nooit van af

Ik ben het volledig met je eens.
Laatst op kantoor nog iemand die met een "burn-out" thuis zat. Die kwam 3 weken later weer terug.
Dat heet geen burn-out, maar gewoon algehele misère. ;-)

**Geplaatst**: 13-12-19 13:25

Geplaatst: 13-12-19 13:25

Ik maakte me zorgen hoe ik de werkweek door zou komen en af zou maken. Doodmoe, geen zin in wat dan ook, hoofdpijn die op een gegeven moment niet weggaat, ook niet op een vrije dag, duizelig, opgejaagd gevoel. Maar op een gegeven moment zo lamlendig dat het idee om iets te moeten doen (ook iets kleins) al teveel gevraagd is. Harde geluiden kon ik ook niet hebben, of onrust om mij heen.

En geen zin meer in het leven hebben, geen geluksgevoel meer ervaren, geen vreugde meer ervaren. Nergens blij meer van worden of van kunnen genieten.

En ik ben het wel ergens mee eens dat je er nooit meer echt 100% vanaf komt. Ik ben nu al een paar jaar verder maar ben er nog heel veel mee bezig en merk de gevolgen nog steeds. Het duurt echt jaren voor je op 95% terug bent en ik vind mezelf een ander persoon, een van ervoor en een van erna.