Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-12-19 23:55

Geplaatst: 08-12-19 23:55

Sterkte TS! Wat moeilijk om het te accepteren. Dat is namelijk het allerlastigst.

In welke regio zit je? Ik weet een zeer zeer goede revalidatiecentrum in het midden van het land, die door middel van een behandeling vooral ook bezig zijn met de acceptatie. Niet het doel om door de behandeling lichamelijk beter te worden, maar vooral op psychisch gebied icm sporten, waardoor je anders gaat leven /het moet gaan accepteren waardoor je er beter mee om kan gaan en hierdoor ook anders gaat kijken wat weer het gevolg heeft dat het lichamelijk ook beter gaat. Vriendin van mij heeft hier een traject gedaan die na een ongeluk iets in haar hoofd verkeerd zit wat waarschijnlijk niet meer overgaat en die heeft zeer zeer veel baat gehad bij dit centrum.

**Geplaatst**: 09-12-19 00:30

Geplaatst: 09-12-19 00:30

Uit je berichten maak ik op dat je geen begeleiding krijgt van huisarts of kine. Dat lijkt mij toch beter. Juist ook om ervoor te zorgen dat je kunt blijven werken e.d. op de lange termijn.
Misschien dat je toch bij een revalidatiecentrum o.i.d terecht kunt.

**Geplaatst**: 09-12-19 10:33

Geplaatst: 09-12-19 10:33

Vwb 'hoe ga ik om met de beperkingen die er zijn' viel mijn oog pijnlijk op deze alinea:

[***] schreef:
Ik probeer de focus ook niet op de pijn te leggen maar zou dat waarschijnlijk beter wat meer doen, want het negeren en toch maar verder doen heeft mij tot nu toe nog niet veel goeds gebracht. Maarja, je wil ook geen zager en klager zijn en dus zeg je maar dat het goed gaat en ga je gewoon verder. Hoe je dan 's avonds op de bank ligt zien ze toch niet.

Dat je geen 'zeurder en zager' wil zijn kan ik wel snappen, maar dit klinkt alsof je verstoppertje speelt ten koste van jezelf.
Die 'ze' die niet ""mogen"" weten of merken dat je pijn hebt: zet die gedachten of die mensen zo ver mogelijk van je af.

En daarna proberen uit te knobbelen hoe je kunt voorkomen dat je 'savonds gesloopt bent.
(Ik weet niets van je lichaam, maar als de dagelijkse gang van zaken al zo belastend is, is dat hele fitness wellicht fysiek overbodig...)

Citaat:
Medicatie heb ik nog niet, buiten de pijnstillers en ontstekingsremmers (maar die iets teveel genomen de laatste tijd dus lichaam is er niet meer zo blij mee, dus die proberen we te vermijden) omdat we omwille van mijn leeftijd zolang mogelijk willen wachten. En die bijwerkingen zit ik ook niet op te wachten.

Ik slik een selectieve COX-2 remmer op basis van kruiden, die remt de ontstekingen en de pijn terwijl het goed is voor de maag.

**Geplaatst**: 09-12-19 10:38

Geplaatst: 09-12-19 10:38

Allemaal herkenbaar, en wat vind ik het erg dat jullie hier ook bekend mee zijn.
Zelf heb ik verschillende chronische aandoeningen. Ik ben hormonaal echt een chaos, inmiddels geen schildklier meer, heb lipoedeem, fibreuze dysplasie, osteoporose en darmproblemen en sinds donderdag weet ik dat ik dunne vezelneuropathie heb. Door deze laatste diagnose ben ik echt weer even flink van mijn padje af en weet ik nog niet zo goed hoe ik nu verder moet.
Ben nog geen 40 jaar en ben ontzettend bang voor de toekomst. In december wacht me een operatie waarin ze mijn baarmoeder en nog wat meer onderdelen gaan verwijderen...
Heb kindjes en een lieve man, de paarden en katten en dat is maar goed ook, ik moet verder! Al weet ik nu even niet goed hoe.
In januari naar de neuroloog, hopelijk worden er dan wijzer.

Ik lees hier graag over de ervaringen met eventueel pijnrevalidatie/pijnpoli/pijnarts en /of handvaten met betrekking tot het psychische aspect. Veel verder dan mindfulness kom ik nu niet.

**Geplaatst**: 09-12-19 10:44

Geplaatst: 09-12-19 10:44

Ik ben bij de pijnpoli geweest voor mijn linker pootje. Was fijn, meerdere mogelijkheden. De tweede optie tens werkte al goed. Hierna waren er nog meer opties geweest tot aan blijvende ooraccupressuur of zenuwuitschakeling aan toe

Beste werkt hier, toegeven aan jezelf dat je wat gammel bent, pijn ook toch niet wegstoppen voor anderen (niet alleen maar au zeggen maar soms even aankaarten). Jezelf rust gunnen, pijnstilling als teveel wordt. En toch soort van rekening houden met.

**Geplaatst**: 09-12-19 11:05

Geplaatst: 09-12-19 11:05

Nou ik heb een beetje geslapen :Y)

Voor mij is het een groot deel acceptatie. De frustratie dat ik veel niet kan los laten.
Daarnaast een wekker zetten als ik iets doe en mijn kont op de bank zetten voordat ik echt stuk ben, want als ik over de grens blijf gaan kan ik steeds minder. Daardoor hielp revalidatie ook alleen maar averechts, ik leek op te bouwen maar teerde op reserves en zodra die op waren stortte ik in. Niet essentiële dingen uit mijn schema schrappen. Als dat betekent dat ik 2 maanden niet stofzuig zij het zo (ben wel bezig hulp te zoeken overigens daarvoor).

Op het moment gaat het erg bagger, maar ik weet waarom. Ben met heel veel regelwerk bezig en heb een verhuizing op de planning dus ik ga ook gewoon standaard over mijn grenzen.
Ik sta wel al 6 jaar onder behandeling bij de psychiater voor "psychosomatisch klachten", wellicht ook iets voor jou.

**Geplaatst**: 09-12-19 11:08

Geplaatst: 09-12-19 11:08

Ik ben zelf voor dit soort klachten bij revalidatie therapie beland. Heb daar een traject van 10 weken gevolgd. Ik ben enorm veranderd daardoor. Voor de revalidatie zag ik het allemaal niet heel erg meer zitten, liep ik mezelf constant voorbij waardoor mijn lichamelijke klachten alleen maar erger werden en zo ook mijn mentale klachten en ik zelf geen weg zag om uit de cirkeltje te komen. In de therapie heb ik geleerd mijn grenzen eerder herkennen en erkennen, mentaal hiermee om te kunnen gaan, een goede balans te vinden enz. Ik zie nu weer wat ik allemaal wel kan in plaats van niet kan, herken duidelijk wanneer ik richting een grens ga voor ik erover heen ben gegaan, en accepteer dat ik nou eenmaal een chronische ziekte heb met alle gevolgen van dien. Ik sta weer positief in het leven en geniet meer dan ik voor mijn ziekte deed.

Kan het echt iedereen aanraden, al komt niet iedereen er voor in aanmerking natuurlijk. De revalidatie waar ik zat was voor chronisch pijn en vermoeidheidsklachten. Ze maken je niet beter, maar leren je omgaan met je ziekte en klachten, het accepteren en weer gelukkig worden en genieten van het leven.

**Geplaatst**: 09-12-19 11:12

Geplaatst: 09-12-19 11:12

Het pijncentrum in UZA zou een optie kunnen zijn. Eén van de beste van het land.
Wel met verwijsbrief van de huisarts dacht ik.

**Geplaatst**: 09-12-19 11:13

Geplaatst: 09-12-19 11:13

@ Amado7 : ik zit in Belgisch Limburg.

@ senna21 : hoezo maak je dat op uit mijn berichten? Ik heb bijna een abonnement bij de HA en de kiné zie ik minstens 1x per week, en dit al jaren lang. Is ook echt mijn aan/bespreekpunt maar hij is natuurlijk ook maar beperkt in mogelijkheden. Het grootste deel van de tijd zal ik er toch zelf mee moeten (leren) leven.

@ Janneke2 : verstoppertje .. bwa .. meer het "als ik er niet aan denk is het er niet". Maar dat werkt niet meer zo goed. Je kan niet alle mensen zomaar uit je leven bannen natuurlijk. Als ze vragen hoe het gaat zeg ik het ook gewoon, maar ze vragen het maar heel weinig .. omdat bij mij nooit het standaard goed-antwoord komt. En dan moeten ze daar weer wat mee dus vermijden ze de vraag maar.

Het moeilijk aan dit alles is dat inderdaad de dagelijkse gang van zaken al moeilijk genoeg is, maar tegelijk is er ook de boodschap om vooral buiten het werk om in beweging te blijven. De fitness is nu inderdaad voorlopig afgeschaft, omdat dit ook niet het beoogde doel brengt. Maar alsnog zou ik wel in beweging moeten blijven, als in wandelen/fietsen of met de paarden bezig zijn. Die dingen wil ik ook echt doen, maar zelfs dat is vaak moeilijk. Als ik dan verder niet zou moeten werken helemaal prima, maarja, op mijn werk moet ik er wel staan.

Ik heb een tijdje (= maanden) Kurkuma geslikt maar desondanks toch weer een nieuwe ontsteking opgelopen dus ik weet niet of het iets doet voor mij.

Poeh Binck8, dat klinkt ook allemaal niet fijn, hopelijk toch snel wat meer duidelijkheid en een manier om het allemaal een beetje te aanvaarden.

@ Azmay : dank je wel voor het delen. Ik herken het wel, ergens aan beginnen, opbouwen en dan compleet crashen en zelfs de basics niet meer kunnen... En stress natuurlijk, of teveel moeten, zorgen maken over, ... Maarja, als je dat dan aangeeft dan krijg je antwoorden à la 'maar ik moet ook veel werken, ik ben ook moe, je moet je er overheen zetten, etc.' . Dus zeg je vanzelf maar niks meer en sop je het in je uppie op... Wat doet een psychiater bij jou? Want ik kan me er moeilijk iets bij voorstellen. En ik weet dat erover praten helpt, maar het is ook vaak vermoeiend en als het 'op commando' moet ben ik er vaak helemaal niet voor te vinden.

Dank je anne_bento, fijn dat het bij jou geholpen heeft. Het klinkt wel goed, maar ik vraag me echt af of dit soort centra hier in België bestaan. Kan het eens bij de HA aankaarten, maar voor zover ik weet bestaan hier enkel centra om na bv. een zwaar ongeval te revalideren, met kiné en oefeningen en allerlei dingen om terug te kunnen functioneren. Maar dat is niet meteen wat ik zoek.

@ Pandora2 : zou een pijnkliniek uitkomst kunnen bieden? Want die zitten hier dichter in de buurt ook wel. Maar is vooral gericht op pijnklachten in de zin van spuiten zetten en zenuwen doorbranden ed. Maar dat hoeft van mij ook niet. Of nog niet. En weet ook niet of het in mijn geval zin zou hebben.

Zit te denken om mijn diagnoses erbij te halen omdat dit misschien makkelijker praat, maar langs de andere kant .. heb ze gisteren aan iemand in pb gestuurd, en als je zo alles bij elkaar zet is het best een lijst. En dan voel ik me nog slechter dan ik me nu al voel als ik dat allemaal zo samen zie

**Geplaatst**: 09-12-19 11:20

Geplaatst: 09-12-19 11:20

De laatste zin :(:)

laat dat los. Je klachten worden er niet minder op. Pas weer op de spoed terecht gekomen. Moest ik weer lijstje ophoesten. Dan is het even stil en daarna oef je mankeert veel mijn antwoord meestal slecht bouwjaar en afwerkfouten. Kan er sneu van worden maar daarmee wordt het lijstje niet korter.

**Geplaatst**: 09-12-19 11:21

Geplaatst: 09-12-19 11:21

[***] schreef:
@ Azmay : dank je wel voor het delen. Ik herken het wel, ergens aan beginnen, opbouwen en dan compleet crashen en zelfs de basics niet meer kunnen... En stress natuurlijk, of teveel moeten ... Maarja, als je dat dan aangeeft dan krijg je antwoorden à la 'maar ik moet ook veel werken, ik ben ook moe, je moet je er overheen zetten, etc.' . Dus zeg je vanzelf maar niks meer en sop je het in je uppie op... Wat doet een psychiater bij jou? Want ik kan me er moeilijk iets bij voorstellen. En ik weet dat erover praten helpt, maar het is ook vaak vermoeiend en als het 'op commando' moet ben ik er vaak helemaal niet voor te vinden.

Mijn psychiater heeft me op heel veel manieren ondersteund eigenlijk, de psycholoog die ik er bij kreeg was daar maar een vrij klein deel van. Hij heeft mee gedacht aan onderzoeken, die in gang gesteld, medicatie aanbevolen als ik een probleem had, passende behandelingen geprobeerd te vinden, maatschappelijke hulp ingesteld en vast nog wel meer. Het bleek dat ik absoluut niet de enige was met gelijkende klachten die daar aan kwam kloppen.

Onbegrip van de omgeving is inderdaad een groot ding, want je bent nog jong (ik ben 26) en moet dat allemaal makkelijk kunnen. Mijn eigen vader vind nog altijd dat ik maar gewoon wat meer moet gaan wandelen ofzo

Diagnoses heb ik ook erg veel, eigenlijk allemaal wel redelijk vaag. Ik kan me er niet druk om maken, ik ben wie ik ben wat voor label iemand er aan heeft gehangen veranderd daar niets aan.

**Geplaatst**: 09-12-19 11:25

Geplaatst: 09-12-19 11:25

Onbegrip is zo poep. Heeft mijn omgeving zelfs vriendschappen gekost. 8)7

echt zo kortzichtig. Alsof je voor de lol rolstoel gebruikt omdat het interessant staat en je daardoor mensen kunt misbruiken of zo :roll:

diegene werd er op afgerekend dat hij de rolstoel duwt als nodig. Want "ze" kan toch lopen. Zelfs de uitnodiging voor miva las vegas op de zwarte cross aannemen werd mij en hem kwalijk genomen.

**Geplaatst**: 09-12-19 11:27

Geplaatst: 09-12-19 11:27

Ik weet niet wat jou exacte klachten zijn maar bij mij werkt het zo dat hoe vaker ik over mijn grenzen ga, hoe minder ik kan. Als ik te lang doorga val ik om. Als ik beter op mezelf pas, binnen mijn grenzen, kan ik meer.

Even kort door de bocht klinkt het alsof jou basis-programma (werken) teveel van je vergt en je daardoor nooit iets extra's kan doen zonder over je grenzen te gaan. Ik vraag me dus af of je niet toch minder moet gaan werken.
In hoeverre ben je al (deels) arbeidsongeschikt verklaard? Je kan op basis van je ziekte wellicht een uitkering krijgen die je salaris aanvult zodat je minder kan werken. Als dat niet kan en je 30 uur echt nodig hebt voor de kosten die je maakt, dan zou ik toch proberen je kosten omlaag te brengen. Een van je paarden verkopen, goedkoper wonen.
Dat zijn hele grote keuzes en ik begrijp dat je dat niet van vandaag op morgen doet, zeker als je paarden 'onverkoopbaar' zijn. Ik zeg dit dan ook alleen omdat, zoals ik je verhaal lees, je hier echt onderdoor aan het gaan bent. Koorts na het werk en altijd pijn hebben is niet goed, zeker niet als je klachten met een rustiger programma sterk verminderen. Je lijf schreeuwt om meer hersteltijd.

Minder werken, verhuizen, paarden verkopen, het zijn drastische keuzes. Maar als jij er aan onderdoor gaat door te doen wat je nu doet houdt het op een gegeven moment ook op. Dan zou ik liever nu een drastische keuze maken en je leven aanpassen, dan dat het over een tijdje gedwongen moet omdat je echt niet meer kan.

**Geplaatst**: 09-12-19 12:19

Geplaatst: 09-12-19 12:19

-

Laatst bijgewerkt door Nobel01 op 02-08-23 09:46, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 09-12-19 12:24

Geplaatst: 09-12-19 12:24

Een pijncentrum behandelt ook chronische en onverklaarbare pijn als het goed is.

Maar heel veel opties voor pijnbehandeling zijn er niet natuurlijk.
Of je neemt pijnstillers, maar daar heeft je lijf nu al moeite mee lees ik.
En voor zulke pijnbestrijding moet je wel degelijk een plan van aanpak hebben door een arts
die er verstand van heeft.

Of je krijgt inspuitingen, maar dat wil je niet.

En dat zijn ze volgens mij

Wat misschien wel het allerbelangrijkste is, is dat je zelf het heft in handen gaat nemen. Ik bedoel, de diagnoses die je gekregen hebt, zijn waarschijnlijk voor het grootste deel '' flut '' diagnoses om het zo maar even te noemen en te herleiden tot 1 gemeenschappelijke deler en dat is stress.

Ga bij jezelf te rade en kijk wat er jou continue ( en deels onbewust ) veel stress oplevert. Volgens mij zijn dit in elk geval je werk en je ponies. Waarmee ik niet bedoel dat je niet van ze houdt, maar het plezier is weg en alles hieromtrent is '' moeten '' .
Ik noem deze 2 omdat ik dit afleid uit de topics die ik zo nu en dan van je zie voorbijkomen.
Er zijn misschien nog wel meer zaken.

Ga dus met de oorzaken aan de slag. Zoek hiervoor hulp. Maar blijf niet meer in cirkeltjes draaien want dat is echt niet goed voor je gezondheid.
De begeleiding door een pijncentrum kan je hierbij zeker helpen.

**Geplaatst**: 09-12-19 12:43

Re: Als je wel wil, maar niet kan.

Geplaatst: 09-12-19 12:43

Ik dacht ook altijd dat revalidatie er alleen was als je bijvoorbeeld opnieuw moet leren lopen ofzo. Mijn bedrijfsarts kwam hiermee en ik had werkelijk geen idee dat het bestond voor chronische pijn en vermoeidheidsklachten. Ik zou het inderdaad navragen, ik denk echt dat ze dat in België ook moeten hebben

**Geplaatst**: 09-12-19 13:11

Geplaatst: 09-12-19 13:11

@ karuna : neen ok, maar als er in dat lijstje diagnoses zitten die 'discutabel' zijn, dingen die 'niet bestaan' of waar mensen gewoon mee kunnen leven & presteren en die mensen wel even oplossen door je voeding aan te passen of noem het maar dan houd je dat wel tegen om het te gaan opsommen.

@ Azmay : dank je wel, ik ga het in gedachten houden om eens ter sprake te brengen indien nodig. En ja, gewoon wat meer gaan wandelen en al je problemen zijn zo opgelost. Heb het geprobeerd, maar het werkte een beetje averechts

@ Blijheid : totaal niet arbeidsongeschikt. Heb ook geen idee hoe dat hier werkt. Is wel even sprake van geweest toen ik een keuze moest maken qua contract. Had namelijk een fulltime contract maar werkte deeltijds met bijvulling van ... Alleen is dat maar voor een aantal jaar en dan moet je een keuze maken. Dus was de keuze of terug fulltime, of vast deeltijds. Toen is er wel even over gesproken of er een manier was om deeltijds te werken maar toch fulltime contract te hebben of bijpassing van etc. Maar dat bleek toen nog niet zo simpel. Geen idee of er intussen iets verandert is of dat mijn situatie zo anders is dat het misschien wel kan. In ieder geval zou ik wel zeker moeten verdienen wat ik nu verdien, want minder is op dit moment gewoon echt geen optie. Dus dan wordt het toch moeilijk denk ik.

Ik begrijp je reactie over de kosten, maar dat ligt toch wat moeilijk. De paarden kosten veel, dat klopt. Maar ze geven mij ook zoveel. Ze zijn toch wel een lichtpuntje in mijn leven. Heb wel eens gedacht hoe het zou zijn zonder paarden, maar denk dat ik dan helemaal niet meer buiten kom. Ik heb veel stress rond hen, maar dat is niet zozeer door de paarden (hoewel ze er medisch wel wat van kunnen

) maar meer omdat ik niet kan doen met hen wat ik zou willen omdat mijn lichaam niet meewerkt.
Goedkoper wonen gaat het ook niet worden, daarin is de enige optie terug bij mijn moeder gaan wonen en denk niet dat dat de situatie beter gaat maken. Nu kan ik hier thuis nog echt rust vinden, dan wordt dat toch moeilijker.

@ Nobel01 : dank je voor je ervaring. Er liggen wel plannen om, indien de reumatoloog mij bij de volgende controle niet vooruit helpt, ermee verder te gaan naar een andere arts/ander ziekenhuis. Maar voorlopig ben ik daar nog even niet klaar voor ofzo, kost zoveel energie en ik heb geen energie op dit moment

En waar kom je dan weer terecht, het is ook maar een gok.

@ Pandora2 : pijnstillers verdraag ik gelukkig wel nog, ontstekingsremmers zijn momenteel even moeilijk. Maar ik kan moeilijk 24u/dag onder de pijnstilling rondlopen, dat is ook geen oplossing. En dan maskeer je misschien zaken die toch handig zijn om te voelen zodat je even op de rem gaat staan. Dus ik ben daar wel wat huiverig voor om veel in te nemen. Inspuitingen lijken mij in mijn geval niet zinvol, want waar ga je spuiten als je over je hele lichaam klachten hebt? Het is niet dat er 1 plaats pijn doet, dan zou het een stuk makkelijker zijn.

Jammer dat ook jij het over 'flut' diagnoses hebt. Ik ben het met je eens dat stress er geen goed aan doet, maar ook zonder stress denk ik niet dat ik pijnvrij zou kunnen rondlopen. Maar zoals ik al eerder zei denken mensen dat vaak wel. Even wat meer wandelen of even je voeding aanpassen en je bent er zo vanaf ... Was het maar zo'n feest. Qua werk & pony's staat eerder in mijn reactie wat uitleg.

@ anne_bento : ik ga het zeker eens aanhalen bij de volgende gelegenheid. Al zal het vast ook wel neerkomen om zelf je eigen weg te zoeken en je eigen grenzen te leren kennen. Alleen moet ik daarin blijkbaar nog wat oefenen

**Geplaatst**: 09-12-19 13:40

Geplaatst: 09-12-19 13:40

Je begrijpt mij niet.
Met flut diagnoses bedoel ik fibro, cvs, chronisch vermoeid e.d. Omdat dit dingen zijn die artsen gaan roepen als ze het niet weten. En waar dus ook geen directe behandeling voorhanden is.
Anders zou je dit topic namelijk niet openen

En nee, ik bedoel niet even wat meer wandelen en je voeding aanpassen ( waar schrijf ik dat trouwens ? ).
Stress ligt aan de basis. Continue stress ( ook al is het onbewust ) veroorzaakt dit soort klachten.
En daar is het 'm net om te doen. Om die cirkel te doorbreken. Maar dat kan je niet alleen.
En het haalt ook niks uit om elke week bij de HA langs te gaan.
Hiervoor heb je mensen nodig die opgeleid zijn om, samen met jou, een heel traject uit te zetten.
Mensen die je helpen denken in oplossingen en mogelijkheden, niet in beperkingen.

Maar het is en blijft aan jezelf om die stap te zetten uiteraard. En om vooral heel eerlijk te zijn tegenover jezelf.

**Geplaatst**: 09-12-19 13:44

Geplaatst: 09-12-19 13:44

Wat betreft arbeidsongeschiktheid en deeltijds werken zijn er allicht mogelijkheden, het is alleen niet gezegd dat de arts van je ziekenfonds je dit laat doen voor altijd. Daar vergissen mensen zich vaak in. Als je bij CM zou zijn, kan ik je allicht wel helpen, ik werk namelijk op de dienst arbeidsongeschiktheid ;-)

Bewegen is bovenop werkuren idd lastig. Ik ga elke middag een halfuurtje wandelen tijdens mijn middagpauze. Dat doet altijd goed, gewoon ook even buiten zijn met collega's die ik anders niet spreek. Je maakt er iets fijn van en dan heb je ondertussen ook wat beweging.

Het is wel zo dat stoppen met beweging niet goed is. Je spieren verzwakken en daardoor worden nieuwe inspanningen alleen maar lastiger.

Misschien kan je voor revalidatie wel terecht via je specialisten in een ziekenhuis in de buurt. Jessa heeft revalidatietrajecten, allicht anderen ziekenhuizen ook.

Ik ga wel mee met Pandora. Ik heb de diagnoses CVS en fibromyalgie in Leuven gekregen na een langdurige Lyme infectie. Maar het helpt mij niet om in het straatje van steeds minder activiteit te belanden.
Ik heb iets gevonden wat ik heel graag doe, mijn eigen bedrijfje daarin opgericht, minder in mijn gewone job gaan werken en ik ben nu veel energieker dan daarvoor. Ik werk eigenlijk meer dan een full-time nu ook, maar het stoort me niet.

**Geplaatst**: 09-12-19 13:53

Re: Als je wel wil, maar niet kan.

Geplaatst: 09-12-19 13:53

Herkenbaar.
Alle dingen die jij aangeeft geven mij ook pijn.
Accepteren is lastig en daar gaat ook wel lang overheen. Maar uiteindelijk wel het beste om te doen. Loslaten wat je niet kan en gaan doen wat je wel kunt.
Ga dingen doen die je wel kunt en waar je plezier van hebt en leg daar de focus op.
Ik kan niet goed fietsen, ik heb toen geheel elektrische fiets gekocht waarbij ik niet hoef te trappen (op marktplaats).
Hierdoor kan ik met mijn honden fietsen en met mijn paard meefietsen als mijn bijrijdster erop rijdt. Dat geeft mij ontzettend veel plezier.
Ik ben met mijn paard allerlei andere dingen gaan doen dan rijden. Grondwerk, longeren, wandelen. Als ik mij goed genoeg voel neem ik soms een les. Ik ben ook anderen gaan helpen met rijden en longeren. Haal ik ook veel plezier uit.
Daarnaast ben ik heel lang op zoek geweest naar een sport die ik wel kan. Zwemmen gaat goed. Ik vond er eerst niets aan, maar ik moest van mezelf om aan mijn conditie te werken. Ik vind het nu nog leuk ook.
In het weekend doe ik per dag 1 actieve activiteit. Anders wordt het teveel. Ik kies heel bewust een activiteit die mij zo gelukkig maakt, dat het niet uit maakt dat ik de rest van de dag op de bank lig.
KOrtom: focus op de dingen die je wel kunt en wees er creatief in en haal de focus af van de dingen die je niet kan.

**Geplaatst**: 09-12-19 14:10

Re: Als je wel wil, maar niet kan.

Geplaatst: 09-12-19 14:10

@ Pandora2 : ik heb ook dingen waar wel een behandeling voor is (naja, 'behandeling'). Alleen ben ik daar nog te jong voor en willen ze dat zo lang mogelijk uitstellen. Of de behandeling zorgt voor verlichting maar lost het probleem niet volledig op. Hoe dan ook blijf je er alsnog mee zitten, naast al die 'flutdiagnoses' die ik ook nog heb.

@ Tieneke : dank je, ziekenfonds en specifiek CM heb ik op dit moment niet zo echt goede ervaringen mee. Zij hebben de verlenging van mijn E-statuut afgekeurd omdat ze vinden dat ik te jong ben om het al nodig te hebben (of iets in die richting). Terwijl ik wel baat heb bij de kiné en daar echt niet voor mijn plezier naartoe ga. Heb dit jaar echt moeite moeten doen om het jaar uit te doen met de beurten die wel goedgekeurd werden, is echt niet fijn. Dus ik weet niet of die mij verder gaan helpen met dat soort dingen, als ik al te jong ben om regelmatig naar de kiné te moeten zal ik zeker te jong zijn om al minder te gaan werken

Het probleem is dat het inderdaad niet helpt om steeds minder te gaan doen, en dat ik moet blijven bewegen, maar van alle kanten hoor dat ik teveel doe en naar mijn lichaam moet luisteren. Je kan wel zeggen om te gaan wandelen of fietsen, maar wat als dat al teveel is? Ik weet op dit moment niet wat goed is om te doen, dus ben ik zoekende naar een balans. Vandaar het topic.

**Geplaatst**: 09-12-19 14:12

Geplaatst: 09-12-19 14:12

Ik zou toch eens kijken wat er te regelen valt qua arbeidsongeschiktheid, met alle klachten die je noemt lijkt het me dat je daar zeker (deels?) voor in aanmerking komt.

Wat betreft de kosten en je paarden; ik begrijp absoluut wat je zegt. Maar, even advocaat van de duivel, wat gebeurt er als je wel doorgaat zoals je nu gaat tot je écht niet meer voor of achteruit kan?
Het lijkt me beter nu keuzes te maken om dat te voorkomen dan het daarop te laten aankomen. Op zo’n moment heb je namelijk geen keuze meer. Dus; wat kan je nu wél doen om je situatie te verbeteren?

Ik snap dat dat precies het antwoord is waar je naar zoekt in dit topic, maar het is voor ons als buitenstaanders moeilijk om te zeggen welke keuzes bij jou passen. Dat kan je alleen zelf bepalen, met hulp van je behandelaars/familie/vrienden. Wij kunnen alleen tips aandragen; paard verkopen, goedkoper wonen, hulp in huis, minder werken, overleggen met artsen etc

**Geplaatst**: 09-12-19 14:18

Re: Als je wel wil, maar niet kan.

Geplaatst: 09-12-19 14:18

E-pathologie wordt al dan niet toegekend op bepaalde criteria die vaak wettelijk zijn vastgelegd. Dat is geen willekeur, dus als je daar geen goedkeuring voor hebt gekregen, zal daar helaas voor jou wel een goede reden voor zijn. Niet krijgen wat je graag zou willen is niet fijn, maar niet altijd onrechtvaardig.

**Geplaatst**: 09-12-19 14:20

Geplaatst: 09-12-19 14:20

Heel herkenbaar, wel willen maar niet (meer) kunnen.

Denk dat accepteren en daar op in spelen belangrijkste is, maar ik moet eigenlijk niets zeggen.

Ik accepteer het niet, kan het niet en wil het simpelweg ook (nog?) niet.

Dus tips kan ik verder niet echt geven, maar wil wel mee lezen.

Vind "los laten wat je niet kan en doen wat je wel kan", ook altijd zo makkelijk gezegd.

**Geplaatst**: 09-12-19 14:20

Geplaatst: 09-12-19 14:20

Het ging om een verlenging, dus ik heb het wel gehad. En het is niet dat ik ineens genezen ben, jammer genoeg. Voldoe in principe ook aan de criteria, maar blijkbaar ineens niet meer voldoende. Ga er niet uitgebreid over discussiëren maar er was niemand het eens met de beslissing (reumatoloog, HA, kiné, ... ) maar uiteindelijk heb je er niks over te zeggen.