Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-11-19 14:02

Geplaatst: 09-11-19 14:02

Ik ga je niet zeggen wat je moet doen maar misschien wel iets om over na te denken: je zegt dat er nu geen plaats is voor een kind omdat je nog zoveel uitgaat en feest. Maar denk er ook over na dat als je pas over +5 jaar wilt beginnen als je uitgefeest bent en zegt "pff al die lange nachten daar ben ik niet meer voor gemaakt", je lichamelijk misschien even min zin hebt in onderbroken nachten van kleine kinderen dan van feesten.

**Geplaatst**: 09-11-19 14:11

Geplaatst: 09-11-19 14:11

@speedfiets_2: Zo kun je alles wel weg rationaliseren. Koop liever geen paard, want straks heeft hij misschien iets waardoor je er niets meer mee kunt. Koop geen huis, want straks gaat het dak misschien lekken. En ja, "kleine kinderen betekent kleine zorgen en grote kinderen grote zorgen". Dat zei mijn moeder altijd en daar zit zeker een kern van waarheid in. Maar in de meeste gevallen gaat het in grote lijnen wel goed.

**Geplaatst**: 09-11-19 14:12

Geplaatst: 09-11-19 14:12

janderegelaa schreef:
Je krijgt zoveel meer terug dan je moet investeren. Ik zeg gewoon doen. Maar niet te lang wachten zoals ik gedaan heb. Moest het overnieuw dan had ik op mijn 21e al een kind gehad. Dan was ik nu klaar geweest. Daarbij worden de gezondheidsrisico’s ook groter naarmate je ouder wordt.

Grappig dit. Ik juist totaal niet. Als ik alles nog een keer moest doen deed ik het precies weer zo en zeker niet jonger. Voor mij voelt het juist precies goed kwa leeftijd (ik was 35)

**Geplaatst**: 09-11-19 14:15

Re: Kinderwens? Of toch niet?

Geplaatst: 09-11-19 14:15

Mijn kinderen hebben mijn leven zeker verrijkt. Niet dat ik zonder hen geen leuk leven had, maar nu voel ik echt compleet.
Ik mis mijn leven zonder kinderen totaal niet eigenlijk. Hoewel, het zorgeloze soms wel. Met kinderen ben je kwetsbaarder. Want gaat het niet goed met je kinderen, voel je jezelf ook slecht.

**Geplaatst**: 09-11-19 14:41

Re: Kinderwens? Of toch niet?

Geplaatst: 09-11-19 14:41

Ik vind het goed dat jullie er goed over na denken. Dat als eerste. Maar soms kun je ook teveel nadenken en dan is er voor alles eenn voor en nadeel te noemen.

Ik persoonlijk zou struikelen over de 4 dagen opvang. Maar dat is op te lossen, misschien toch 'n dagje minder werken. Besparen op bijv paard. Opa en oma die op kunnen passen.

Verder zou ik heel graag kinderen willen. Zie stiekem wel op tegen een huilbaby, afwijkingen, ziektes, opvoedkwesties etc. Want ook dat kan er allemaal bij komen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-11-19 15:10

Geplaatst door de TopicStarter : 09-11-19 15:10

Veel reacties al. Ik ga niet op iedereen apart reageren.

Wij weten heus wel dat het niet alleen maar een roze wolk is. Het zal zeker zwaar zijn. Dat het een huil baby kan worden weten we ook.

Op dit moment willen we ons leven inderdaad niet omgooien. We willen nog lekker reizen, trouwen zonder kinderen. Eigenlijk precies wat Good zegt. En ja, kan zijn dat het wellicht niet lukt. Maar dan is het maar niet zo. Mijn gevoel zegt echter dat ik mega vruchtbaar ben en het in 1x raak is. Vergeet ook niet dat ik geen anticonceptie gebruik, al 2 jaar niet

Vooralsnog gaan we nog helemaal geen poging doen. Maar nadenken over hoe en wat wel. Zo hebben we dus geen ouders die op kunnen passen (mijn vader woont op 180 km en schoonouders op 60 km)
En dag minder werken. Wellicht wel. Maar dat moeten we dus echt gaan berekenen.

En mijn paard. No worries. Ik heb een bijrijder die vaak kan komen

Weet ook wel dat dat op een lager pitje komt. Maar daar valt echt wel mouw aan te passen.

En wie weet zijn we getrouwd en huisje gekocht en vinden we het wel best. Kan ook nog...

**Geplaatst**: 09-11-19 15:30

Geplaatst: 09-11-19 15:30

Je kan / moet het op 2 manieren bekijken:

1) Emotioneel --> gezien de glinsterende oogjes & 'toekomstdromen' bij jullie beiden duidelijk geen bezwaar (lijkt me)

2) rationeel --> alles eens opschrijven, zo gedetailleerd mogelijk. Verdiep je eens in het gemiddeld verloop van de eerste levensjaren, en kijk hoe je er mee zou omgaan:

- eerste 3 maanden heb je echt een baby-baby, de kans bestaat dat het een huilbaby wordt. Dat betekent vaak ook nacht na nacht opblijven, ondanks uitputting van de bevalling.

Tussen 4 en 7 maanden worden het al iets minder "baby's" en gaan ze een ritme krijgen (en oa. voeding ipv enkel melk). Ben je bereid om je vrije leven van nu om te gooien naar de structuur die een kind vraagt? Eten op vaste tijdstippen, 7/7 opstaan op vaste tijdstippen, 7/7 het avondritueel doen (of je man of je oppas), etc...

Tussen 6 en 12 maanden gaan ze kruipen of zittend rondschuiven. Kan dat in jouw huis? Heb je een hond die hier eventueel last van zou hebben?

Een leuke organisatorische vraag is, waar gaat het kindje slapen? Is er plek in de auto voor een autostoel, kinderwagen,...

Vanaf +- 1 jaar gaan ze hun eerste stapjes zetten. Als ouder betekent dat heel de tijd er achteraan. Rustig een etentje met de kleine zit er niet in want er moet altijd 1 van beide het kindje in de gaten houden.

Tussen +- 6 maanden en 2 jaar komen de tandjes door, dat betekent soms véél slapeloze nachten en veel gehuil (bij sommigen zelfs gekrijs).

Vanaf 2 jaar begint de peuterpuberteit, kan bij sommige kindjes ook pittig zijn.

Enzovoort...

Vanaf 3 jaar begint het allemaal wat minder intens te worden en kunnen ze al best veel zelf.

Ik persoonlijk vind alle periodes in die jonge leventjes super leuk. Elke keer nieuwe uitdagingen. Je wordt als moeder ook uitgerust met een soort van kracht die ervoor zorgt dat je al die dingen kan doen. Dus daar hoef je je geen zorgen om te maken

Maar het is wel goed om bij stil te staan dat jullie vrijheid zoals jullie die nu kennen, grotendeels zal verdwijnen. Het leven / ritme van je kind gaat ook jullie leven en ritme bepalen en daar moet je wel echt even bij stilstaan.

Ook voor je lichaam kunnen er dingen veranderen. Denk aan gewichtstoename, incontinentie, haaruitval, postnatale depressie,... denk op voorhand aan hoe je ervoor gaat zorgen dat je je eigen gezondheid op peil kan houden. In het begin heb je soms nauwelijks tijd om te douchen.

Wat je paard betreft, hoe zou je dat zien?

In het beste geval heb je een baby die erg rustig en makkelijk is en mee naar stal kan. Maar er zijn ook baby's bij wie dit absoluut niet mogelijk is.

Is er iemand die op vaste basis op je baby kan passen terwijl jij naar je paard gaat? Wie gaat jouw paard trainen tijdens je zwangerschap, of krijgt hij een lange vakantie? Ben je bereid om eventueel afstand te nemen van bepaalde doelen, mocht je erg fanatiek zijn in de sport?

Met paarden valt of staat alles met de hulp die je krijgt thuis.

Ik kan het wel aanraden om die momenten consequent in te plannen, het houdt je als moeder gezond en gelukkig in je hoofd.

Wanneer zou je het liefst een kindje krijgen? In de zomer, in de winter? Wil je wachten tot je 35 bent of mag het eigenlijk ook nu al?

Ik zou zeggen, lees er veel boeken over

over zowel voor als tijdens als na de zwangerschap . En schrijf je gedachten op, dan voel je als vanzelf wanneer de tijd rijp is.

Als je aan niets anders meer kan denken dan zwanger worden en een baby, gaat het al zeker de goede kant uit. Heb je eerder zoiets van, nee, eerst nog wat van het leven genieten! Mijn man en ik gezellig en ongestoord samen - wacht dan nog even. Met 33 heb je nog wel wat tijd hoor... hoe jonger hoe beter dat klopt, maar niemand hier weet wat jouw lichamelijke leeftijd is dus als jij denkt dat er nog wat tijd is zeker niks forceren dan

**Geplaatst**: 09-11-19 17:07

Geplaatst: 09-11-19 17:07

Hier iemand die bewust kindvrij leeft en enigszins anti-natalistisch denkt.

Los van het feit dat kinderen je gehele leven overnemen, bepalen, inrichten (en ik ontzettend op mijn vrijheid en rust gesteld ben, mijn dieren voor alles gaan en ik niet mijn hele leven lang wil vastzitten aan iemand, plus veel waarde hecht aan mijn gezonde en mooie lichaam,) vind ik het ook niet te verantwoorden om in deze wereld een kind te willen maken.
De extra belasting op het milieu en op onze maatschappij stuit mij daarnaast tegen de borst.
Kinderen nemen is een egocentrische keuze en als je graag kinderen wil zou ik in dat geval voor een pleegkind of (binnenlandse) adoptie gaan, dat kan ik dan nog zien als iets positiefs.
Ik zie in mijn directe omgeving meerdere mensen die spijt hebben van de keuze om kinderen te nemen, iets waar nog een groot taboe op rust helaas. En lang niet allemaal mensen die twijfelden over hun keuze, maar ook mensen die het dolgraag wilden maar wie het daadwerkelijk tegenvalt en reikhalzend uitkijken naar wanneer ze eindelijk zelfstandig wonen.
Erg sneu voor zowel ouders als kinderen, die dat echt wel voelen ook al wordt het niet uitgesproken.
Daarbij is het aantal beschadigde mensen door wat dan ook in de opvoeding ontzettend groot en vind ik dat erg pijnlijk om te zien.
Onderschat ook niet de druk die er door op je relatie komt te staan.

Lang verhaal kort; Ik offer mijn leven er niet voor op en als je over zo iets groots twijfelt, zeker niet doen.

**Geplaatst**: 09-11-19 17:10

Re: Kinderwens? Of toch niet?

Geplaatst: 09-11-19 17:10

Adoptie is ook vrij zwaar, heeft ook voor en nadelen.

**Geplaatst**: 09-11-19 17:11

Geplaatst: 09-11-19 17:11

Tja.. ik ben nu bijna 36 en 12 jaar samen met mijn vriend... in de eerste jaren wilde ik het wel.. een baby.. romantisch idee maar verder was dat toen nog helemaal geen optie.. en nu... hij is eigen baas en veel in het Buitenland.. ik heb een baan met wisselende diensten.. en echt.. wat ben ik blij dat ik geen kind heb en ik moet er ook werkelijk niet aan denken..

En ja hoor.. als ik een baby/lief klein kind zie schiet het wel eens door me heen... zou ik dan toch... maar Nee... voor geen goud dat ik mijn vrijheid op wil geven...

**Geplaatst**: 09-11-19 17:26

Geplaatst: 09-11-19 17:26

hier bewust geen kinderen. heb ik ook nooit overwogen.
we kunnen doen waar we zin in hebben en je krijgt automatisch vrienden die ook geen kinderen hebben. we gaan met vrienden weekendjes weg, gaan gezellige dingen doen wanneer we zin hebben, hebben paarden/ honden/ katten,( maar die kunnen prima een middag alleen thuis blijven als het moet

)
wat ook nog een reden was om geen kinderen te nemen was, de toekomst.
er wordt steeds meer van kinderen gevraagd en uiteraard ook van volwassenen. werk, alles moet maar kunnen, tot je 70e doorwerken? de hele toestand in de wereld....alle uitdagingen die ze nog krijgen voordat ze volwassen zijn en daarna. daar wil ik niet bewust een kind mee opzadelen. en natuurlijk heeft het zeker ook mooie en leuke kanten, maar ik mis het totaal niet.
als je voor kinderen kiest zul je er allebei 100% achter moeten staan. en beide ook de verantwoording nemen als dingen niet zo goed gaan of anders lopen dan gedacht.

**Geplaatst**: 09-11-19 17:29

Geplaatst: 09-11-19 17:29

Kinderen hebben is soms behoorlijk zwaar, maar ik zou het zo weer doen.
Qua financiën kan ik niets zinnigs zeggen omdat de situatie hier in Frankrijk heel anders is.
Qua paard en rijden, dat gaat prima, zeker met een bijrijder. Uiteraard zijn er dagen dat je kind ziek is en je er dus voor kiest niet naar je paard te gaan.
Hier is de oudste 6 en de jongste 2 sinds de jongste 1 is weer vrij fanatiek op wedstrijd (wij hebben 2 paarden, mijn man rijdt ook) ik heb zelf een tijdje minder gestart (door een val) maar we gingen alsnog als gezin op wedstrijd met 2 paarden.

**Geplaatst**: 09-11-19 17:38

Geplaatst: 09-11-19 17:38

Ik zou alles gewoon eens op een rijtje zetten qua praktische overwegingen. Ik zou zelf 4 dagen naar de opvang wel heel veel vinden. Zal best prima te doen zijn en al helemaal als je een makkelijk kind hebt dat het prima doet in een opvangsituatie, maar er zijn er genoeg voor wie dat echt geen optie is. Dan is 1 op 1 bij een oma ofzo al genoeg voor zo'n kindje maar is de drukte van andere kinderen echt te veel.

Ik denk wel dat zoiets als een kinderwens vaak in stappen gaat. Je omschrijft de eerste stappen al

Het is dan toch vaak zo dat het zo gaat, dat je telkens aan een nieuwe gedachte went en weer klaar bent voor het volgende stapje

- eerst geen kinderen willen
- later denk je dat het misschien toch ooit wel een optie zou kunnen zijn
- ja ik zou toch wel mamma willen zijn / volop een gezin willen hebben als ik 50 ben
- toch wel een leuk idee over een poosje, een kindje van mij en mijn man, hoe zou het er uit zien enzo...?
- Ja ik wil toch wel graag een kindje krijgen...waar wachten we eigenlijk nog op??

**Geplaatst**: 09-11-19 18:51

Geplaatst: 09-11-19 18:51

Wij wouden eerst kinderen tot we er goed over na gingen denken en we steeds meer mensen kenden met kids. Terwijl veel vrouwen dan juist een kind willen werkte het voor ons averechts. Postnatale depressies, relatie problemen, nachten wakker moeten blijven, kinderen die niet stoppen met huilen, helaas ook een ziek kindje en dat je ziet hoeveel extra dingen er gaan moeten in je leven. Ik zie veel mensen die dan in de ochtend eerst hun kind naar de opvang brengen werken en weer ophalen na het eten gaan de kinderen naar bed of ze eten al op de opvang. Ik zou het alleen overwegen als ik of genoeg geld heb dat ik veel thuis kan zijn of als ik ergens anders zou wonen zelfvoorzienend en homeschooling. De hele consuming maatschappij vindt ik ook maar niks

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-11-19 18:55

Geplaatst door de TopicStarter : 09-11-19 18:55

Dat is ook wel mooi gezegd pmarena!

**Geplaatst**: 09-11-19 19:18

Geplaatst: 09-11-19 19:18

Goof schreef:
Aranel schreef:
Als jullie nu financieel stabiel zijn en, vooral, een fijn sociaal vangnet hebben (mijn moeder was er zowat iedere dag die eerste maand, zodat ik bijvoorbeeld even kon douchen, want nee, dat doe je niet zo even tussendoor meer ) dan zeg ik ga ervoor.

Maar dat is toch niet het enige dat telt? Je moet ook maar net (zoals ts ook aangeeft) je leven permanent willen veranderen, afscheid nemen van spontane dingen, uitjes, etentjes en reizen enzo. Op het moment dat je dat nog niet wil omdat je nog veel te veel wil doen en zien kan je leven zo stabiel zijn als wat, maar zou ik het vooral lekker niet doen en nog even (of gewoon voor altijd) lekker samen blijven genieten.

Vandaar dat vangnet. Wij hebben áltijd oppas als we wat gaan doen.
En met veel dingen kun je je kind gewoon meenemen hoor. Wij gaan volgend jaar 3 weken met de camper door Canada, met onze dochter.

Het vergt absoluut meer planning en het echt spontane beslissingen nemen is er helemaal af, dat ben ik helemaal met je eens.
Maar wij bedachten toch al nooit om 5 uur dat we diezelfde avond om 7 uur uit eten wilden gaan dus dat scheelt

**Geplaatst**: 09-11-19 19:27

Re: Kinderwens? Of toch niet?

Geplaatst: 09-11-19 19:27

Heb je gedacht aan adopteren? Er zijn veel kinderen zonder liefhebbende ouders in Nederland. Omzeil je het medische/leeftijdpunt al.

**Geplaatst**: 09-11-19 19:46

Geplaatst: 09-11-19 19:46

Dat zijn wel vaak kinderen met een rugzakje en dat moet je ook maar willen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-11-19 10:26

Re: Kinderwens? Of toch niet?

Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-19 10:26

Adoptie is geen optie. Het wordt ons kind of niet. Haha

**Geplaatst**: 10-11-19 10:39

Geplaatst: 10-11-19 10:39

Ik heb van dichtbij adoptie proces meegemaakt bij een stel en voor je dat traject door bent... dat is dan wat jaren geleden en er waren toen helemaal geen adoptie kinderen in de leeftijd waar zij dan voor in aanmerking kwamen (vanaf 2 jaar).

Ik denk als je iets echt graag wil er altijd wel een oplossing is als je keer weg wilt oid. Je hoeft echt je hele leven niet op te geven voor een kind.

**Geplaatst**: 10-11-19 11:04

Re: Kinderwens? Of toch niet?

Geplaatst: 10-11-19 11:04

Ik heb ook jaren geen kinderwens gehad en toen mijn neefje geboren werd, veranderde dat. En nu moeder van een dochtertje van bijna 1.5.
Verandert je leven? Ja natuurlijk. Maar de tijd dat je als moeder je hele leven stop moet zetten, nu ja dat hoeft ook niet. Ook ik heb geen oppas, mijn schoonmoeder leeft niet meer en mijn ouders wonen op 45 minuten afstand. Maar daar heb je gelukkig hele fijne opvang voor. Zo heb ik een hele lieve gastouder.
Qua financien, tja het wordt wel duurder. Als je niet zoveel verdiend krijg je wel veel kinderopvangtoeslag, waardoor ik nu bijv netto zo'n 100 euro per maand betaal. Luiers hoeft ook niet het duurste te zijn, en kleertjes koop ik regelmatig 2e hands via marktplaats. Een kindje heeft geen geld nodig, die wil graag een stabiel en liefdevol huis. En als jullie dat kunnen bieden, dan komt het echt goed. Soms kun je nog recht hebben op kindgebonden budget ook, je krijgt kinderbijslag, dat is niet genoeg voor alles, maar wel voor kleding ed. En weet je, die beren zullen er altijd zijn. Er is altijd wel een reden waarom nu niet uitkomt. Maar die zelfde redenen zijn er ook als je kindje er allang is. Want wie kan 18 jaar of langer in de toekomst kijken? Een verbouwing, een paard, een ontslag, het gebeurt ook allemaal als mensen wel al kinderen hebben. In die zin is je leven nooit af. Zou saai zijn misschien ook

.
Vanaf een maand of 3 slapen veel kindjes al redelijk door. Dan kun je ook weer prima savonds rijden bijv, als je vriend thuis is. Misschien heb je niet meer de energie om dagelijks te gaan, maar 3 a 4x in de week lukt misschien wel. Zeker als je vriend savonds thuis is. Voor elk "probleem" is vaak ook een creatieve oplossing te bedenken. Ik zelf vind een kindje trouwens helemaal niet zo zwaar. En ik had de eerste maanden best een brullertje. Ik geniet op mijn werk van de "rust". En thuis van mijn kindje.
En spontane dingen, nu ja ons kind gaat gewoon mee uit eten, en mee als ik een uitstapje heb en mijn vriend aan het werk is. Zeker de eerste 1.5 jaar kan dat vrij makkelijk. Mijn vriend ging vroeger als baby zelfs mee naar stal, maar dat vind ik zelf niet zo'n succes. Misschien krijg je wel een dochter die ook wil rijden, hoe gezellig om samen paardje te poetsen

. Dát zou trouwens wel een financiele strop zijn

.
Succes met je keus in elk geval.

**Geplaatst**: 10-11-19 11:12

Geplaatst: 10-11-19 11:12

Danique_G schreef:
Heb je gedacht aan adopteren? Er zijn veel kinderen zonder liefhebbende ouders in Nederland. Omzeil je het medische/leeftijdpunt al.

Er zijn niet zoveel adoptiekinderen in Nederland. Heel weinig zelfs. Zelfs internationaal wordt adoptie steeds moeilijker en zijn er wachtlijsten.
Wel is er een tekort aan pleegouders, misschien bedoel je dat? Pleegkinderen zijn kinderen die al ouders hebben. Ouders, al dan niet liefhebbend, die door omstandigheden tijdlijk of langdurig niet voor hun kinderen kunnen zorgen. En waarmee in veel gevallen altijd iets van contact mee blijft. Kinderen die veel hebben meegemaakt en ouders op de achtergrond waar veel mee aan de hand is. Pleegouderschap is mooi en bijzonder, maar ook complex en in heel veel opzichten niet te vergelijken met het grootbrengen van eigen kinderen. Lang niet iedereen is er geschikt voor. Het is zeker geen kwestie van "dan neem je gewoon een pleegkind, dan ben je van dat leeftijdsdilemma af".

Adoptie idem trouwens. Ook al hebben ouders hun kind dan wel afgestaan, ook dat is niet zonder haken en ogen.

**Geplaatst**: 10-11-19 11:19

Geplaatst: 10-11-19 11:19

Wel of geen kinderen was niet direct iets wat ik met mijn vriend besprak.
Pas toen we een huis kochten en trouwden, gingen we er over nadenken. Ik was 22, mijn man 28.
Maar hij hoefde nog niet zo, eerst wat meer financiële zekerheid.
Ik wilde wel graag voor mijn 28e kinderen hebben, maar toen ik die leeftijd had bereikt, twijfelde ik enorm. Waren kinderen eigenlijk wel zo leuk en waren het niet vreselijke handenbindertjes?
We genoten samen van onze vrijheid, hadden een leuk leven, konden gaan en staan waar we wilden. Toen we onze eerste shetlander kochten en gingen mennen, konden we er samen op uit met de kar en picknickmand en gerust de hele dag door het bos zwerven.
Ook eens tentje mee, kamperen bij vrienden op de wei paar dorpen verderop. Heerlijk.
Feestvierders en uitgaanders zijn we niet, maar met de auto duizenden kilometers op rondreis door Europa is wel ons ding, en we hebben veel leuke reizen gemaakt. Voor we het wisten waren we beiden al dik in de 30.

Alle vrienden en kennissen om ons heen kregen kinderen, en ik vond het niks leuk zo'n hummeltje op schoot te hebben.
Toen mijn broer een kleine kreeg, veranderde er wel iets, maar dan meer in de richting van dat ik echt zeker wist dat ik zelf geen kinderen wilde hebben.

Nu ben ik 49 en ben ik echt blij dat we er nooit voor gekozen hebben.
Ik zie die baby's van vroeger nu als jongvolwassene met al hun problemen en dan niet alleen omdat ze zelf wat mankeren, maar wel in deze huidige maatschappij waar het vaak erg lastig is je staande te houden als puber of jong volwassene, dat ik steeds blijer ben dat wij die zorgen niet hebben.

Enige waar ik wel eens aan denk is later.
Ik zorg nu voor mijn ouders die tegen de 80 gaan, al zijn ze nog goed zelfstandig.
Maar wie zorgt er dan later voor mij? Dat vraag ik me dus wel eens af.
Maar goed, ook daarvoor zijn kinderen geen garantie natuurlijk. Ken ook genoeg stellen waarvan de kinderen nooit thuiskomen of die ver in het buitenland wonen.

Dus ik zou zeggen, denk goed na als je twijfelt. Zonder kinderen kan het leven ook echt heerlijk zijn

**Geplaatst**: 10-11-19 11:21

Geplaatst: 10-11-19 11:21

Fijn om te lezen dat er nog iemand is die juist na de veel kinderen om je heen kwamen steeds meer dacht dit lijkt me niet mijn weg in het leven

**Geplaatst**: 10-11-19 11:28

Re: Kinderwens? Of toch niet?

Geplaatst: 10-11-19 11:28

Hier nog één hoor. Ik loop nu richting de 50, nooit kinderen gewild en dat voelt nog elke dag helemaal oké.