Bokt.nl

SusanH schreef:

secricible schreef:

fijn dat er een apart topic is.

In algemene zin mag iedereen er wat mij betreft zijn, ook als iemand gehandicapt is. Maar als er een mogelijkheid is om een handicap te voorkomen, dan ben je het m.i. verplicht aan je kind om dat te doen. Ik denk dat de meeste mensen die verstandelijk gehandicapt zijn een minder makkelijk leven hebben dan iemand die dat niet is.
Dus als iemand gehandicapt geboren wordt zouden ze wat mij betreft net zoveel waard moeten zijn als alle andere levens. Maar van mij zouden we moeten streven om verstandelijke handicaps, net als lichamelijke handicaps en ziektes, zoveel mogelijk te voorkomen.

Dat doen dmv uitproberen en dan maar abortus vind ik pijnlijk als er zoiets is als PGD, maar liever dat dan een gehandicapt kind op de wereld laten komen.

Van daaruit ook een vraag die ik er in wil gooien voor bijvoorbeeld SusanH, die riep dat mensen met down iets unieks toevoegen aan de samenleving. Zou jij ook tegen een geneesmiddel voor Down zijn (even theoretisch, ik snap dat dat praktisch vrij ingewikkeld gaat worden natuurlijk) in dat geval?

Op die laatste vraag wil ik wel antwoord geven. Ja daar ben ik tegen. Het is idd een belasting voor de familie en niet makkelijk voor de persoon met een beperking zelf. Maar wij gaan er als maatschappij steeds meer naar toe dat alles maar maakbaar en perfect moet zijn. Er mag geen lijden zijn in deze wereld. Terwijl lijden onlosmakelijk verbonden is met het leven zelf. Nee ik ben niet tegen medicijnen, ingrepen of bijv afbreken van een zwangerschap als de aandoening onverenigbaar is met het leven. Maar ik ben wel tegen dat het er niet meer mag zijn. Want dat is wat we feitelijk zeggen. Jij mag er niet zijn omdat je niks bijdraagt, ongelukkig bent etc.

Ik begreep in het vorige topic al dat veel mensen me niet begrijpen en het er niet mee eens zijn. Maar voer het eens verder. Naar een ernstige ziekte bij je kind. Of een psychiatrische aandoening als schizofrenie. Ben je dan nog waardevol? Draag je dan nog iets bij? Mag je dan nog deel uitmaken van onze samenleving? Of kun je dan ook beter niet meer bestaan, omdat je niet gelukkig zou zijn?

Blijheid schreef:

De vraag bij dit soort dingen is waar je de grens gaat leggen.
Een zwangerschap beëindigen als blijkt dat je kindje niet levensvatbaar is of een ernstige beperking heeft kan ik me heel goed voorstellen. De vraag is alleen in hoeverre die grens gaat opschuiven. Nu zien we bijvoorbeeld downsyndroom als een ernstige beperking. Het kan zijn dat in de toekomst kinderen die bijvoorbeeld een laag IQ hebben worden gezien als ernstig beperkt, ook al zijn ze fysiek gezond ze hebben toch hun hele leven hulp nodig en kunnen niet 'normaal' leven. Is dat dan een reden om een zwangerschap te beëindigen? Wat is dan een normaal leven? Iemand met autisme? ADHD? Iemand die in een rolstoel zit? In hoeverre is het normaal om als maatschappij mensen met een beperking op te vangen? Moet iedereen iets bijdragen en ben je anders waardeloos?

Ik vind dat een hele lastige filosofische discussie. Ook omdat ik zelf een ziekte heb die mij beperkt, maar ik ook heel blij en gelukkig ben
Bij kindjes die geboren worden als kasplantje of überhaupt niet levensvatbaar zijn vind ik het geen moeilijke keuze. Bij kindjes met down zou ik me heel ernstig gaan inlezen, daar weet ik nu gewoon niet genoeg vanaf. Ik zou absoluut alles laten testen, zodat je in elk geval een bewuste keuze kan maken. Maar hoe je die keuze maakt, wat daar je eigen ethische grenzen in zijn, dat moet ieder voor zich kunnen beslissen.

secricible schreef:

sureido schreef:

Waarom moeten alle ziektes genezen worden? Kom op zeg, snapt niemand dat als we iedereen maar laten leven, je kinderen straks geen leven meer hebben? sorry ik ben daar heel hard in en ja als bijvoorbeeld mijn moeder kanker krijgt vind ik dit echt heel erg en natuurlijk wil ik dat ze geneest, 100%.

Maar mensen moeten doodgaan, hard gezegd maar wel waar. Het is al overbevolkt en dat zal niet zomaar stoppen en zeker niet als we maar voor alles een oplossing zoeken. Las laatst zelfs dat ze mensen die gestorven zijn invriezen zodat ze als de techniek er is deze weer tot leven kunnen wekken. Hoe egoïstisch kan je zijn. Het is niet voor niets dat er weer nieuwe ziektes terugkomen..

Ik snap even niet wat je met deze opmerking bedoelt in deze discussie? Hoe past die in de vraag die hier staat?

[***] schreef:

Dat er tegenwoordig medisch heel veel mogelijk is wil niet zeggen dat alles wat medisch mogelijk is ook ethisch verantwoord is. Die vraag vind ik veel belangrijker dan of het ook financieel verantwoord is.

yenopi schreef:

Mooi en helder verwoord door Leo, daar ga ik geheel in mee !
Geboortes en levens van kinderen en volwassenen met een beperking zijn niet zwart-wit.
Ieder leven, iedere situatie, ieder gezin, iedere vader en moeder is een unieke situatie.
We willen tegenwoordig wel heel veel naar onze hand zetten. Soms gebeurd er ook gewoon zoiets als een geboortetrauma, een koortsstuip of een ongeluk waardoor iemand na geboorte of latere leeftijd fysiek/mentaal beperkt raakt. Soms is het niet maakbaar, niet te plannen. Een kindje met gezonde zwangerschap, waarbij op echo's en door puncties niets is opgemerkt kan ook gehandicapt raken of toch gehandicapt zijn. En dan ?

Ikzelf heb heel veel respect voor ieder leven. Ook als iemand kiest voor het afbreken van een zwangerschap, als dit nu abortus is of later in de zwangerschap omdat een kindje bijvoorbeeld niet levensvatbaar is. Ik heb ook heel veel bewondering en respect voor de moeders die een kindje voldragen en baren terwijl ze weten dat een kindje sterft. Ik heb ook veel respect voor de moeders die hun gehandicapte kind, hun psychisch belastte kind iedere zondagmiddag opzoeken in het tehuis.

Ik ben moeder van 3 heel vroeg overleden kinderen, heb 25 jaar werk & levenservaring als verpleegkundige in de gehandicaptenzorg ( EMB, Psychiatrie,Geriatrie, Doof-Blinde kinderen) en ik ben dankbaar voor de levenslessen die heb opgedaan door hen... mijn clienten. Het is niet zwart-wit. En ik weet echt niet wat ik zou doen.... soms mag lijden stoppen, soms kan een leven toch doorzetten ... een lastige vraag.

Paardenfann4 schreef:

Ik zou zelf niet als een stumper willen leven, dus zou ik ook geen kind op de wereld willen zetten die voor alles zorg nodig heeft en niet zelfstandig kan functioneren.

secricible schreef:

dat begrijp ik, maar ik vind het argument "er kan later nog wat gebeuren" zo nutteloos in discussies als deze. In het topic waar dit topic vandaan komt kwam die ook. Laten zitten "want er kan later nog wat gebeuren".
Zoals daar toen ook werd genoemd, dat is toch geen argument? Je krijgt nu tools in handen om te beslissen of je een gehandicapt leven wel of niet wilt laten starten, dan is "er kan later ook nog wat gebeuren" toch geen manier om daarin te kiezen?

SusanH schreef:

Maar is het een leven lang lijden als je een verstandelijke beperking hebt? Ja, het is frustrerend om te zien dat anderen om je heen wel trouwen en kinderen krijgen. Een carrière hebben. Maar het leven is ook veel meer dan dat. Ik denk dat als ik vanmiddag op mijn werk zou vragen of mijn cliënten het leven de moeite waard vinden ik een volmondig ja als antwoord zou krijgen.