Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-03-19 12:20

Re: Dealen met pijn...

Geplaatst: 27-03-19 12:20

Acceptatie is echt zo belangrijk. Sippen om wat niet meer gaat is soms fijn maar maakt je niet beter. Kijken naar wat je wel kan is een noodzaak. Kleine dingen desnoods. Als ik ga kijken wat ik allemaal heb ingeleverd. Pfff nagenoeg al mijn passies sporten en bezigheid is weggevallen inclusief paarden. Honden dadelijk ook nog. Omdat het teveel energie kost.

Maar wat krijg ik ervoor terug. Meer energie voor andere dingen. Uitstapjes vakantie stuk rijden met scootmobiel of auto. Uitslapen beetje in tuin prutsen enz. Honden gaan zwaar worden maar als het zover is zal ik daar vast ook weer een weg in vinden.

Ik kom van ver niet meer omdraaien in bed niet meer zelf plassen zonder hulp douchen enz. En nu ik ski ministukjes race met auto overal heen door positief te blijven hard te trainen en oplossingen zoeken voor dat wat niet gaat

**Geplaatst**: 27-03-19 12:22

Geplaatst: 27-03-19 12:22

Tja ik vind het dus altijd vervelend als mensen uit mijn omgeving daar direct last van hebben. Maar ben altijd al bezig geweest met wat een ander ergens van vindt/vond/of zou kunnen vinden (en dat kost onnodige energie). Natuurlijk uit ik ook mijn ongenoegen naar degenen die het dichtst bij staan, maar wil ook dat zij een zo zorgeloos mogelijk bestaan hebben. Het zit erin, en ik krijg het er slecht uit. Mijn ergernis naar mezelf is, dat ik denk dat als ik de situatie accepteer zoals 'ie is, dat het dan met het toegeven aan vermoeidheid en pijn, van kwaad tot erger gaat worden en dat wil ik niet. Terwijl ik wel weet dat ik meer mijn rust zou moeten pakken. Het is een cirkeltje...

**Geplaatst**: 27-03-19 12:27

Geplaatst: 27-03-19 12:27

En wat is het meest onbelangrijke van alles. Wat vind een ander van wat je doet. Als ik daar naar zou luisteren zat ik achter de geranium.

Of een ander last heeft is aan de ander om dat te bepalen. Invullen een ander zal wel is zinloos. Erover praten des te belangrijker.

Wat ik nu soms doe geeft soms boze verbaasde blikken en bij bepaalde personen walging afkeur enz. Jammer voor hun. Trek me er niets meer van aan.

Nu bv ik ben gestrand in Finland met ziekte. Gv is skieen ik hang rond. Met ex ging ik vaak mee naar marathon rolstoel mee en rondkijken

**Geplaatst**: 27-03-19 12:34

Geplaatst: 27-03-19 12:34

Adelaide71 schreef:
Tja ik vind het dus altijd vervelend als mensen uit mijn omgeving daar direct last van hebben. Maar ben altijd al bezig geweest met wat een ander ergens van vindt/vond/of zou kunnen vinden (en dat kost onnodige energie). Natuurlijk uit ik ook mijn ongenoegen naar degenen die het dichtst bij staan, maar wil ook dat zij een zo zorgeloos mogelijk bestaan hebben. Het zit erin, en ik krijg het er slecht uit. Mijn ergernis naar mezelf is, dat ik denk dat als ik de situatie accepteer zoals 'ie is, dat het dan met het toegeven aan vermoeidheid en pijn, van kwaad tot erger gaat worden en dat wil ik niet. Terwijl ik wel weet dat ik meer mijn rust zou moeten pakken. Het is een cirkeltje...

Ik werk het niet zozeer op anderen uit. Ik zonder me dan wat af en ben wat stiller en mijn omgeving weet dan dat ik gewoon even ruimte nodig heb.
Er is ook een verschil tussen acceptatie en opgeven.

wat jouw angst beschrijft is opgeven.

**Geplaatst**: 27-03-19 12:39

Re: Dealen met pijn...

Geplaatst: 27-03-19 12:39

Ja ben het met je eens, maar voor mij voelt dat als een en hetzelfde. Dus daar moet ik aan werken.

**Geplaatst**: 27-03-19 12:42

Re: Dealen met pijn...

Geplaatst: 27-03-19 12:42

Hier nog iemand met chronische pijn. Ik merk zelf dat mijn hoeveelheid slaap er ook veel in doet, als in, als ik gewoon voldoende slaap kan ik het veel beter handelen. Daar ben ik de laatste tijd dan ook veel bewuster mee bezig.

Ook weet ik dat dingen die ik vandaag doe, mij morgen kosten. Opzich is dat niet erg zolang het meer blijft opleveren dan het gaat kosten.

Ik kies er ook voor om bewust te blijven kijken naar wat ik nog wel kan. Heel af en toe heb ik een serieuze baaldag en het helpt mij dan ook om even goed boos te worden, daarna flink te huilen en dan kan ik weer door. Moet je jezelf denk ik wel goed voor kennen om te voorkomen dat je erin blijft hangen.

**Geplaatst**: 27-03-19 12:44

Re: Dealen met pijn...

Geplaatst: 27-03-19 12:44

Ik heb bewust regelmatig niks dagen. Dan doe ik ook behalve fikjes uitlaten juist niks. Beetje rondhangen thuis uitslapen luieren enz

**Geplaatst**: 27-03-19 12:45

Re: Dealen met pijn...

Geplaatst: 27-03-19 12:45

Oh ja, die heb ik ook, alleen meer voor het mentale stuk. Lichamelijk is dat ook weer niet heel handig _O-

**Geplaatst**: 27-03-19 12:53

Re: Dealen met pijn...

Geplaatst: 27-03-19 12:53

Zo herkenbaar.... Eigenlijk weet niet iedereen in mijn directe
omgeving met hoeveel chronische pijn ik rondloop

Alleen mijn man

Mijn karakter heeft er eigenlijk voor gezorgd dat ik niet meer serieus genomen
wordt bij bepaalde zorginstellingen, ik verbeet de pijn veel te vaak en ging altijd maar door,
nog steeds stiekem wel.

Nu ik het bijna niet meer voor elkaar krijg om in de ochtend staand te kunnen douchen, en ik
steeds meer moet toegeven om te gaan zitten tijdens bijvoorbeeld het koken, is er voor mij weer
een 'lampje' aangegaan om toch maar weer eens verder te zoeken naar dé perfecte therapeut, chirurg etc. die mij van mijn klachten af kan helpen.

Degene die mij dus het meeste down ziet, is degene waar ik het meeste van hou, dat vind ik echt vreselijk, want juist hij verdient het niet om met een chagerijnige, totaal uitgebluste vrouw te moeten leven.

Heel fijn dat er een topic is zoals deze, ik lees heel graag mee, wellicht kan ik
er tips uithalen die ik voor mezelf kan toepassen.

Sterkte allemaal :(:)

**Geplaatst**: 27-03-19 12:54

Geplaatst: 27-03-19 12:54

BloemBloem schreef:
Zo herkenbaar.... Eigenlijk weet niet iedereen in mijn directe
omgeving met hoeveel chronische pijn ik rondloop Alleen mijn man

Mijn karakter heeft er eigenlijk voor gezorgd dat ik niet meer serieus genomen
wordt bij bepaalde zorginstellingen, ik verbeet de pijn veel te vaak en ging altijd maar door,
nog steeds stiekem wel.

Nu ik het bijna niet meer voor elkaar krijg om in de ochtend staand te kunnen douchen, en ik
steeds meer moet toegeven om te gaan zitten tijdens bijvoorbeeld het koken, is er voor mij weer
een 'lampje' aangegaan om toch maar weer eens verder te zoeken naar dé perfecte therapeut, chirurg etc. die mij van mijn klachten af kan helpen.

Degene die mij dus het meeste down ziet, is degene waar ik het meeste van hou, dat vind ik echt vreselijk, want juist hij verdient het niet om met een chagerijnige, totaal uitgebluste vrouw te moeten leven.

Heel fijn dat er een topic is zoals deze, ik lees heel graag mee, wellicht kan ik
er tips uithalen die ik voor mezelf kan toepassen.

Sterkte allemaal

Zou hij het niet juist ervaren als een teken van vertrouwen en liefde, dat jij je met jouw karakter, tov hem zo kwetsbaar op durft stellen?

**Geplaatst**: 27-03-19 13:02

Geplaatst: 27-03-19 13:02

Ayasha schreef:
Zou hij het niet juist ervaren als een teken van vertrouwen en liefde, dat jij je met jouw karakter, tov hem zo kwetsbaar op durft stellen?

Zeker

Juist daarom doet het mij zoveel.
Hij kent mij beter, dan ik mezelf

Heel lief, maar vaak ook bloed irritant

**Geplaatst**: 27-03-19 13:09

Geplaatst: 27-03-19 13:09

Ik heb zeker al meer dan een halfjaar Chronische pijn, ben er al bij de huisarts geweest.
En die heeft mij dus al door verwezen naar de Reumatoloog (geen reuma gelukkig) en foto's laten maken.
Maar bleef pijn houden in de gewrichten (schouders/ellebogen eigenlijk volledige armen).

Ik ben sinds kort door verstuurd door de Huisarts naar de Revalidatie centrum, omdat niemand niet precies
weet wat het nou wel zou kunnen zijn.

Maar heb eindelijk antwoord wat het precies is, ik heb RSI en ga binnenkort een revalidatie traject in
van 3 maanden om met mijn pijn om te gaan, en ook weer wat kracht in de armen te krijgen onder begeleiding van een Fysio.

En leren te ontspannen van hoe doe je dat, hoe gaat dat etc.. en moet zeker minimaal 10 uur aanwezig zijn per week.

**Geplaatst**: 27-03-19 13:30

Geplaatst: 27-03-19 13:30

Ik denk niet dat ik heel erg geschikt ben voor dit topic :Y)

Ik heb HMS en eigenlijk altijd pijn in mijn voeten en knieën met lopen/fietsen/bewegen. Toch werk ik in de dierverzorging waarbij ik heel veel loop. Dit omdat dit écht mijn passie is en ik het er voor over heb. Om het enig zins te beperken ga ik met de bus naar het werk ipv. op de fiets, de eerste dag na werken plan ik niks in om bij te komen en doe ik na mijn werk het hoognodige. Hooguit thuis hangen met wat vrienden, maar niet meer de deur uit.

**Geplaatst**: 27-03-19 20:52

Geplaatst: 27-03-19 20:52

karuna schreef:
Acceptatie is echt zo belangrijk. Sippen om wat niet meer gaat is soms fijn maar maakt je niet beter. Kijken naar wat je wel kan is een noodzaak. Kleine dingen desnoods. Als ik ga kijken wat ik allemaal heb ingeleverd. Pfff nagenoeg al mijn passies sporten en bezigheid is weggevallen inclusief paarden.

Dit inderdaad, ik vond het in het begin ook heel lastig om het te accepteren en af en toe nog steeds wel, daar durf ik ook eerlijk in te zijn.
Probeer inderdaad positief te kijken naar de dingen die nog wel gaan in plaats van de dingen die niet meer kunnen.

Voor mij is "mijn" sport ook weggevallen, ik heb het zo lang mogelijk vol proberen te houden maar op een gegeven moment moet je ook eerlijk tegen jezelf kunnen zijn dat het niet meer gaat.

Er is een grote kans dat het werk wat ik nu doe straks ook niet meer gaat maar voor nu geniet ik er vooral van dat ik het nog wel kan.

En deze nog voor alle mooie mensen in dit topic, ieder op zijn eigen manier. :+:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-03-19 10:19

Geplaatst door de TopicStarter : 28-03-19 10:19

Eigenlijk is bijna alles wat iedereen hier schrijft zo herkenbaar...

Ik merk dat positieve teksten lezen hier wel een beetje helpt om weer wat moed terug te vinden. Was ook eens terug aan het lezen hoe het een paar jaar terug was (heb toen heel erg veel geschreven hoe het ging, etc). Moet zeggen dat me dat ook enigszins helpt om in te zien dat het nu helemaal zo slecht niet gaat. :):)

De pijn is nog steeds niet echt te doen op het moment, eigenlijk gewoon echt niet. Baal het meeste dat het nu eindelijk een beetje mooi weer is en elke beweging zo gruwelijk pijn doet. Nog meer dan van de pijn zelf.

Dinsdag maar naar de neurochirurg, hopelijk een oplossing... Ook voor het bloed in mijn hoofd dat nog steeds veel pijn geeft. Pijnvrij hoeft niet, gaat toch niet meer lukken. Maar een beetje minder mag wel.

Heel stom, maar haal best wat kracht uit het feit dat ik niet de enige ben die er mee te dealen heeft.

Sorry!

**Geplaatst**: 28-03-19 10:21

Re: Dealen met pijn...

Geplaatst: 28-03-19 10:21

Oh wat mij trouwens helpt, zowel bij lichamelijke pijn als wanneer ik mentaal ff met mezelf overhoop lig:
Een half uurtje rumag quotes lezen, lekker cynisch doen en dan kan ik daarna weer lachen!

Fantastisch!

**Geplaatst**: 28-03-19 10:33

Re: Dealen met pijn...

Geplaatst: 28-03-19 10:33

Wat een verhalen allemaal, dikke knuffel voor iedereen, voor hoe je je voelt en hoe je er mee om gaat

Hier ook altijd pijn, de dagen met weinig pijn zijn ook zeer schaars. Ik heb EDS/HMS en daarvoor vorig jaar zes maanden gerevalideerd en nu aangepast mijn werk weer aan het opbouwen. Door de pijn slaap ik zeer slecht, heb officiëel een slaapstoornis.

Lopen is moeilijk, ik kan ongeveer 50 a 100m goed lopen en daarna stijgt het pijnniveau heel erg. Toch wordt door de behandelaren sporten geadviseerd, ik mag helaas niet meer alles wat ik deed dus focus mij nu op wat ik wel mag en wat ik leuk vind. Ik doe nu aan spinning (aangepast wel, kan bijvoorbeeld niet alles staan wat eigenlijk staand moet), krachttraining (laag gewicht, focus op correcte oefening) voor mijn spieren en gewirchten en ski'en voor de juiste rughouding.

Revalidatie heeft mij wel echt gevonden een weg te vinden met mijn chronische pijn. Dat het helemaal niet erg is om een rustmoment te nemen wanneer dat nodig is (pijnniveau op 6 of hoger, met een dagje uit zijn dat veel kopjes koffie _O-

) en dat hulpmiddelen er bij horen maar mij geen minder persoon maken.

Voor mijn omgeving was het vooral een opluchting, ze begrijpen nu hoe ik mij voel en gaan er heel goed mee om. Vind ik zo fijn!

**Geplaatst**: 28-03-19 10:41

Geplaatst: 28-03-19 10:41

Ik zet even een stipje, al is mijn pijn meestal gelukkig afwezig. Het voelt niet prettig als er een onzichtbaar iemand de hele dag met messen in je ribben zit te steken en je wordt gillend gek van de pijn en je kunt niet even janken, want dat maakt heviger en er valt niks tegen te doen qua medicatie, in ieder geval de sterkere medicatie wil ik gewoon niet nemen. De laatste keer dat ik dat had was op een vrijdag en ik moest gewoon reizen in een bus, jeej, hobbels en naar Groningen. Uiteindelijk daar besloot om maar gewoon mijn bh alsnog uit te trekken, al voelt dat wel heel gek, zonder bh op pad. Maar het is het enige wat nog enigszins verlichting geeft. Gisteren was ik dus ook heel blij dat ik ergens achteraf in mijn eentje zat te werken, kon ik lekker die bh uittrekken ter verlichting. Vandaag dan weer bijna nergens last van, dat is ook wel prettig. Ik moet eigenlijk stress en zware werkzaamheden zoveel mogelijk vermijden, maar dat gaat nou eenmaal niet als student. Ik heb overigens Tietze, en dit al sinds eind juni vorig jaar, dus gok dat ik er nooit weer helemaal van verlost ben, maar dit is natuurlijk lang niet zo heftig en erg als de anderen hier. Maar ik heb het geaccepteerd, hou me op de uni groot, stort in tegenover mijn moeder en mijn vriend als ik echt even moet janken of in mijn bed. Ik kan eigenlijk mijn vakantiebaantje ook niet meer doen, ik werk als huishoudelijke hulp. En 2 keer op een dag stofzuigen en dweilen trek ik eigenlijk niet. Ik kan gelukkig wel sporten, zij het met Naproxen omdat ik anders bang ben halverwege de zumbales dood neer te vallen wegens de steken. Maar ik heb soms zelfs weken dat dat zonder medicatie gewoon gaat.

En de paarden gaat wel gelukkig, het is omdat ik men en er niet op hoef te zitten. Al is de dagelijkse verzorging zoals uitmesten wel heel zwaar op de hevigste dagen.

**Geplaatst**: 28-03-19 11:14

Re: Dealen met pijn...

Geplaatst: 28-03-19 11:14

Grappig om te lezen. Wat doe ik nu krachttraining en skieen op aangepast nivo.

Quir mijn belasting is geweest 5 sec been afhangen was al teveel. Volgeduwd met morfine spierverslappers en andere chemicaliën. En nog heel veel pijn. Veel revalidatie heeft geholpen.

**Geplaatst**: 28-03-19 11:20

Geplaatst: 28-03-19 11:20

Hoe gaan jullie om met (voor)oordelen? Voor sommigen zal gelden (voor mij bijv) aan de buitenkant niet zoveel te zien, dus er zal niks aan de hand zijn. Gaan jullie er op in als er iets over gezegd wordt? En hoe dan? Ben je jezelf aan het verdedigen? Ben je aan het uitleggen? Trek je je er juist niets van aan? Ben er heel benieuwd naar want ik merk dat dit me dus een hoop negatieve energie kost: het er überhaupt mee bezig zijn wat anderen denken.

**Geplaatst**: 28-03-19 11:31

Re: Dealen met pijn...

Geplaatst: 28-03-19 11:31

Ik heb zelf chronisch pijn in mijn handen, is maar een klein iets vergeleken bij jullie gelukkig. Ook dit word niet beter maar ik kan er mee leven. Goede vriendin heeft reuma en zij vertelde dat ze zich altijd focust op die plek die het meest pijnlijk is zodat ze de rest minder voelt. Maar ze is bijna afhankelijk van een rolstoel , al haar grote gewrichten zijn naar de mallemoer.

**Geplaatst**: 28-03-19 11:37

Geplaatst: 28-03-19 11:37

Adelaide71 schreef:
Hoe gaan jullie om met (voor)oordelen? Voor sommigen zal gelden (voor mij bijv) aan de buitenkant niet zoveel te zien, dus er zal niks aan de hand zijn. Gaan jullie er op in als er iets over gezegd wordt? En hoe dan? Ben je jezelf aan het verdedigen? Ben je aan het uitleggen? Trek je je er juist niets van aan? Ben er heel benieuwd naar want ik merk dat dit me dus een hoop negatieve energie kost: het er überhaupt mee bezig zijn wat anderen denken.

Ik leg het vooral veel uit aan mede studenten en mijn begeleider zodat ik het ook kan aangeven als ik het niet trek, want dit zie je niet aan de buitenkant. Pas als ik in mijn blote borst zou staan zou je de verdikking en roodheid zien van de ontsteking. Mijn medestudenten zijn vooral bezorgd en dus vertel ik het ook gewoon als het een dagje wat minder is en antwoord ik de standaard hoe is het gewoon eerlijk. Dat doen zijzelf namelijk ook, als ze bvb moe zijn praten ze daar gerust de hele dag over. En daardoor praat ik hier ook over, al is het in Engels lastiger uit te leggen.

**Geplaatst**: 28-03-19 11:38

Geplaatst: 28-03-19 11:38

Adelaide71 schreef:
Hoe gaan jullie om met (voor)oordelen? Voor sommigen zal gelden (voor mij bijv) aan de buitenkant niet zoveel te zien, dus er zal niks aan de hand zijn. Gaan jullie er op in als er iets over gezegd wordt? En hoe dan? Ben je jezelf aan het verdedigen? Ben je aan het uitleggen? Trek je je er juist niets van aan? Ben er heel benieuwd naar want ik merk dat dit me dus een hoop negatieve energie kost: het er überhaupt mee bezig zijn wat anderen denken.

Het ligt er heel erg aan wie het is. Ik heb het al vaak meegemaakt bij officiële instanties. 'Ja, je bent zo jong en je ziet er gewoon goed uit, ik heb geen idee wat je hier doet.' Daar ga ik dus wel tegenin, maar ik zorg ook dat ik dan niet alleen ben, maar iemand bij me heb die me kan helpen uitleggen. Ik ben al jaren bezig, maar nu pas kom ik specialisten en therapeuten tegen die me ook echt willen helpen en snappen hoe frustrerend het is dat er niks te zien is aan de buitenkant, maar dat het er wel echt is.

Ik ben er wel vrienden door kwijt geraakt, dan heb ik het geprobeerd uit te leggen en lijken ze begripvol, maar blijken dat uiteindelijk niet te zijn. Mijn omgeving is wel enorm veranderd. Mijn partner snapte het niet meer/ kon het niet meer aan. Familie die zegt het te snappen, maar toch telkens met opmerkingen komt. Daar blijf je je toch automatisch bij 'verdedigen' of het uitleggen. Ik probeer vooral mensen om me heen te verzamelen die het 'snappen' en niet oordelen. Bekende die wel oordelen probeer ik te negeren, maar dat is vaak makkelijker gezegd dan gedaan. :')

@Hanafubuki: Hier ongeveer hetzelfde, behalve dat het bij mij ook op mijn hoofd slaat. Maximaal 5 minuten wandelen voordat ik echt door benen heen zak, maar ook qua mentale inspanning kom ik niet verder dan 15 minuten na een half jaar revalidatie. Qua sporten 'mag' ik eigenlijk nog maar weinig, krachttraining inderdaad aangepast, correcte oefening, maar zonder gewicht. Officieel raden ze paardrijden af, maar ik doe dat met behulp van mijn moeder 2 keer per week met extreem veel stappauzes en niet de verzorging erom heen. De therapeuten kwamen er wel achter dat met dat rijden ik mezelf aan de ene kant overbelast, maar ook nog wel spieren trainde die ik nodig heb en ik vind het heel leuk.
Dat is wel iets wat ik van de revalidatie ook geleerd heb. Sommige dingen die niet zo heel goed voor lichaam zijn, wel doen omdat ze heel goed voor mentale gezondheid zijn. Alleen er dan wel vrede mee hebben dat het ook een lange hersteltijd heeft en je er dus de pijn voor over moet hebben.

Is er hier ook iemand die een rolstoel gebruikt? Niet altijd, maar voor langere stukken? Aan de ene kant doe ik nu heel veel dingen niet, omdat ik dat niet vol kan houden. Maar als ik niet hoef te lopen of staan red ik het misschien wel. Maar ik ben ook heel erg bang voor de vooroordelen als ik wel stukjes kan lopen en daarna in een rolstoel ga zitten.

**Geplaatst**: 28-03-19 11:55

Re: Dealen met pijn...

Geplaatst: 28-03-19 11:55

Ja, ik heb ook geleerd dat ik inderdaad over mijn pijngrens heen mag gaan als iets mij mentaal een flinke oppepper kan geven

dat ik dan een of twee dagen een forse terugval heb is dan eigenlijk helemaal niet zo zwaar.

Ik mag in principe een rolstoel maar ik stel het nog uit. Ik ben namelijk bang dat als ik eenmaal ga zitten ik helemaal niet meer ga / wil lopen en daarmee een stuk vrijheid win maar ook heel veel opgeef qua sporten en bewegen en daarmee de positieve energie die ik daarvan krijg.

Vooroordelen heb ik maling aan. Ik leg gewoon uit als er vragen komen en als men hardop oordeelt heb ik eigenlijk altijd gewoon repliek klaar.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-03-19 11:57

Geplaatst door de TopicStarter : 28-03-19 11:57

Ik weiger een rolstoel te gebruiken, omdat het dan zo zichtbaar wordt.

Heb wel in een rolstoel gezeten, door verlamming (maar zo gigantisch hard gewerkt om er zsm weer uit te komen). Ik voel in mijn linker helft van mij lichaam nog steeds niets en kracht en coördinatie is heel slecht. Wel kan ik weer redelijk lopen. Mensen die me niet kennen zien het niet direct, behalve als ik moe ben. Verder lijkt t gewoon alsof ik dronken ben. :):)

Verder hoef ik me eigenlijk nooit te verantwoorden en eigenlijk ook geen problemen met (voor) oordelen. Hooguit mensen die ik niet ken wel uitleg hoe en wat. Mensen die mij niet kennen, zullen ook niet zoveel zien. Op het moment is het "redelijk" zichtbaar door nog half kale kop.

Maar met een muts op, niemand die het ziet... Andere littekens verstop ik ook altijd.

niet uit schaamte, maar gewoon niet iedereen hoeft het te zien.