Bokt.nl

**Geplaatst**: 02-01-19 02:40

Geplaatst: 02-01-19 02:40

Witchcraft schreef:
och vrouwke toch wat naar En ik kan je de hand schudden met deze gedachten en de paniekaanvallen die volgen. Wel om iets heeeeel anders, maar ook bij een leven wezentje. Om een hondje. Ik vind het geweldig om hem bij me te hebben maar als ik er ineens aan denk: oliebol straks gaat hij blaffen als ik niet thuis ben, dan hebben de buren vast last. Of: wat nou als ik naar het ziekenhuis moet, waar moet hij dan heen, wie verzorgt hem? En dan komt de paniek letterlijk door mijn aderen stromen, of je vanbinnen in brand staat en dan wil ik het liefst alles uit mijn handen laten flikkeren, al mijn dieren herplaatsen zodat de paniek weggaat dat ik niet goed voor ze kan zorgen.

Ik zit hier dus ook al een hele tijd mee, wel al een jaar of 8. Ik had er een topic over geschreven twee dagen geleden, maar toch weer gelijk verwijderd. Bang dat ik veroordeeld zou worden.

Wat ben ik blij (dit klinkt echt raar en niet leuk naar jou toe) dat je dit topic geopend hebt. Ik begrijp je zo ontzettend goed. En ik raad je dan ook zeker aan om hier hulp bij te krijgen. Als je iemand deel kan laten uitmaken van jou angst, het erover kan hebben en diegene jou angst (die eigenlijk niet reëel is) kan ontkrachten, dan voelt dit als een enorme opluchting. Soms duurt die opluchting minder lang dan gehoopt, maar het helpt telkens een klein beetje meer om je zelfvertrouwen weer terug te krijgen.

Ik hoop dat je er snel weer bovenop komt, geniet van je mannetje.

Dit is een grapje hoop ik?

Anoniem, onzekerheid als verse mama is niet vreemd. Bij jou is het allemaal niet goed verlopen maar je bent er voor je baby, Dat is al wat telt. Hulp inroepen kan trouwens nooit kwaad.

**Geplaatst**: 02-01-19 08:38

Geplaatst: 02-01-19 08:38

Sterkte! En wat goed dat je over je emoties praat. Dat is al een hele goede start. Wel valt me op dat in je hele verhaal geen enkele keer het woordje man/vriend staat. Je schrijft het alsof je alleenstaande moeder bent. Je hebt dus wel steun aan je man? Wat ik zelf merkte was dat mijn kind vanaf de geboorte mijn absolute nummer 1 was en dat mijn toenmalige relatie echt geen prio meer had. Ik wilde alleen maar rust aan mijn hoofd en alleen gelaten worden. Ik had ook neigingen naar een depressie maar dan niet dat ik bang was dat er iets gebeurde.
Goed dat je hulp zoekt in ieder geval!

**Geplaatst**: 02-01-19 08:50

Geplaatst: 02-01-19 08:50

Suzanne F. schreef:
Sterkte! En wat goed dat je over je emoties praat. Dat is al een hele goede start. Wel valt me op dat in je hele verhaal geen enkele keer het woordje man/vriend staat. Je schrijft het alsof je alleenstaande moeder bent. Je hebt dus wel steun aan je man? Wat ik zelf merkte was dat mijn kind vanaf de geboorte mijn absolute nummer 1 was en dat mijn toenmalige relatie echt geen prio meer had. Ik wilde alleen maar rust aan mijn hoofd en alleen gelaten worden. Ik had ook neigingen naar een depressie maar dan niet dat ik bang was dat er iets gebeurde.
Goed dat je hulp zoekt in ieder geval!

Wat raar van mezelf.. Mijn man is mijn grote steun en toeverlaat.. Ook tijdens de bevalling..

**Geplaatst**: 02-01-19 09:36

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 02-01-19 09:36

Ten eerste wil ik je feliciteren! Echt ervaring heb ik niet, al was ik wel enorm aan het dromen de eerste dagen, dat herken ik wel. Als ik al sliep, want dat lukte amper, als mijn dochter sliep kon ik geen rust vinden. Na 5 dagen ben ik door de verloskundige verplicht twee nachten met slaappil en oordoppen naar bed gestuurd, mijn vriend op de bank en die gaf afgekolfde melk in een flesje, ging prima en ik heb niets gemerkt dat ze daarna slechter op de borst reageerde.
En het is zeker niets om je over te schamen! Vaak hoor je alleen de roze wolkverhalen, maar er komt echt heel veel op je af, op alle vlakken, en die hormonen hebben echt veel invloed.

**Geplaatst**: 02-01-19 09:45

Geplaatst: 02-01-19 09:45

Percy schreef:
Witchcraft schreef:
och vrouwke toch wat naar En ik kan je de hand schudden met deze gedachten en de paniekaanvallen die volgen. Wel om iets heeeeel anders, maar ook bij een leven wezentje. Om een hondje. Ik vind het geweldig om hem bij me te hebben maar als ik er ineens aan denk: oliebol straks gaat hij blaffen als ik niet thuis ben, dan hebben de buren vast last. Of: wat nou als ik naar het ziekenhuis moet, waar moet hij dan heen, wie verzorgt hem? En dan komt de paniek letterlijk door mijn aderen stromen, of je vanbinnen in brand staat en dan wil ik het liefst alles uit mijn handen laten flikkeren, al mijn dieren herplaatsen zodat de paniek weggaat dat ik niet goed voor ze kan zorgen.

Ik zit hier dus ook al een hele tijd mee, wel al een jaar of 8. Ik had er een topic over geschreven twee dagen geleden, maar toch weer gelijk verwijderd. Bang dat ik veroordeeld zou worden.

Wat ben ik blij (dit klinkt echt raar en niet leuk naar jou toe) dat je dit topic geopend hebt. Ik begrijp je zo ontzettend goed. En ik raad je dan ook zeker aan om hier hulp bij te krijgen. Als je iemand deel kan laten uitmaken van jou angst, het erover kan hebben en diegene jou angst (die eigenlijk niet reëel is) kan ontkrachten, dan voelt dit als een enorme opluchting. Soms duurt die opluchting minder lang dan gehoopt, maar het helpt telkens een klein beetje meer om je zelfvertrouwen weer terug te krijgen.

Ik hoop dat je er snel weer bovenop komt, geniet van je mannetje.

Dit is een grapje hoop ik?

pardon!!??

**Geplaatst**: 02-01-19 10:27

Geplaatst: 02-01-19 10:27

Lieve ts, wat een herkenning bij het lezen en wat goed dat je dit topic hebt geopend. Allereerst gefeliciteerd met de geboorte van je zoon. Ik heb bijna jouw bevalling gehad. Met als verschil dat ik 2 dagen er na letterlijk dood en dood ziek werd en met spoed opgenomen ben. Ik had het bijna niet na kunnen vertellen. En in dat hele stuk niemand die aandacht heeft voor wat dat als persoon met je doet. Wat je doormaakt. Hoe heftig dat is. Alleen het fysieke stuk kreeg aandacht, en uiteraard hoe het met de baby ging. Ik vind het een manco van de kraamzorg in NL dat er zo weinig echte aandacht is voor wat een bevalling met je kan doen. En dat er zo weinig wordt verteld van tevoren over de mogelijke complicaties die op kunnen treden tijdens een bevalling.

Verder wil ik je even mee geven dat je echt heel goed bezig bent. Je bent er open over en dat gaat je echt zo goed helpen.

**Geplaatst**: 02-01-19 11:49

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 02-01-19 11:49

Even kort! Jullie zijn allemaal lief!
Net heerlijk met Noah gedoucht, nu ‘even’ voeden en dan door.. Hij drinkt nog dus zullen wel iets te laat zijn..

**Geplaatst**: 02-01-19 12:36

Geplaatst: 02-01-19 12:36

SusanH, ik denk dat dat ook wel afhankelijk is van de personen die je treft. Ik heb daar zowel bij verloskundige als bij kraamzorg heel andere ervaringen mee, daar werd juist echt wel aandacht aan besteed.

**Geplaatst**: 02-01-19 12:47

Geplaatst: 02-01-19 12:47

Anoniem schreef:
Even kort! Jullie zijn allemaal lief!
Net heerlijk met Noah gedoucht, nu ‘even’ voeden en dan door.. Hij drinkt nog dus zullen wel iets te laat zijn..

Les 1 bij kleine kinderen hebben: maak ‘ik ben er rond...’ afspraken ipv een exacte tijd :')

Lieve TS gefeliciteerd met de geboorte van jullie mannetje en heel veel sterkte de komende periode. Super goed dat je zo snel aan de bel hebt getrokken. De komende periode gaat pittig worden maar je kunt het +:)+

**Geplaatst**: 02-01-19 12:53

Geplaatst: 02-01-19 12:53

Witchcraft, een baby is wel anders dan een hondje hè.

Jij hebt geen bevalling gehad en hebt niet alle hormonen in je lijf razen, 't is niet voor niets dat een postnatale depressie bestaat en geen, eh, post-hond depressie. Maar paniekaanvallen zijn natuurlijk nooit leuk, wat de oorzaak ook is. Misschien kom jij in dit topic ook wel nuttige tips tegen.

Wat naar TS. Mijn ervaring was ongeveer het tegenovergestelde dus ik heb geen advies voor je, maar wil je wel sterkte wensen. Ik hoop dat je goede hulp krijgt via de pop-poli en dat je binnenkort volop kunt genieten van je prachtige kereltje en van jouw rol als mama. :(:)

En je hoeft je echt niet te schamen! Ook niet over de nare gedachten die je hebt, die dringen zich aan je op maar je wil dat niet en zo ben jij ook niet.

**Geplaatst**: 02-01-19 12:57

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 02-01-19 12:57

Gesprek gehad met de maarschappelijk medewerker van de pop-poli. Ze gaat mij laten doorverwijzen naar Emergis met spoed. Hoop dat spoed dan ook echt spoed is en dat ze me snel gaan kunnen helpen! Ben heel eerlijk geweest ik wat ik voelde en dacht.

**Geplaatst**: 02-01-19 12:58

Geplaatst: 02-01-19 12:58

Hier iemand met ervaring, ik begon echter al met een prenatale depressie die over het hoofd gezien is.
De postnatale depressie hebben ze daarbij ook onder tafel gestoken.
Na bijna een jaar begon het weer lichter te worden en kon ik weer genieten van normale dingen omdat ik geen enkele hulp heb gekregen de eerste 10 maanden

Sta er dus op dat je gehoord word, dat ze luisteren naar je gevoel en het niet egaliseren door eerste keer moeder worden is zwaar. Want dat is niet waar het probleem zit.
Heel veel sterkte, en gek genoeg ik ben nu 3,5 jaar verder en zwanger van nummer 2 alles slijt uiteindelijk toch weer.

**Geplaatst**: 02-01-19 13:00

Geplaatst: 02-01-19 13:00

Wat zwaar voor je, heel veel sterkte ermee.

Wat ik je mee wil geven is, geloof niet alles wat je denkt. We zijn vaak geneigd onze gedachtes te geloven, maar dat is vaak niet het geval. Dus als je zo'n nare gedachte heb, bedenk dan of deze gedachte goed voor je is of niet. En zo niet, dan kun je tegen jezelf zeggen dat deze gedachte niet waar is. Misschien kan dat je een beetje helpen als je zo in paniek bent, dat je de gedachte tegen durft te spreken.
Sterkte ermee, op de mamapoli weten ze er vast wel raad mee

**Geplaatst**: 02-01-19 13:02

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 02-01-19 13:02

Ik wil je gewoon een hele dikke virtuele knuffel geven en laten weten hoeveel bewondering ik voor jou heb als sterke mama

**Geplaatst**: 02-01-19 13:04

Geplaatst: 02-01-19 13:04

Anoniem schreef:
Gesprek gehad met de maarschappelijk medewerker van de pop-poli. Ze gaat mij laten doorverwijzen naar Emergis met spoed. Hoop dat spoed dan ook echt spoed is en dat ze me snel gaan kunnen helpen! Ben heel eerlijk geweest ik wat ik voelde en dacht.

Top, heel veel vrouwen durven uit schaamte, want je moet toch op die roze wolk zitten, niet open en duidelijk aan te geven. Heel fijn dat jij dat doet want zsm hulp is gewoon fijn, des te eerder ben je ee vanaf.

**Geplaatst**: 02-01-19 13:05

Geplaatst: 02-01-19 13:05

Geen persoonlijke ervaring met bevallingen

Maar ik zou eens bij de gezonde zaak kijken, die hebben wel erg mooie trajecten die je kunnen helpen met je paniekaanvallen en om weer terug op aarde te komen.

Verder veel sterkte, alleen al dat hormonengebeuren kan je erg uit evenwicht halen.

**Geplaatst**: 02-01-19 13:19

Geplaatst: 02-01-19 13:19

Ik weet nog wel dat ik de eerste periode niet lekker in mijn vel zat, eigenlijk niet zo gek want er gebeurd ineens nog al wat binnen het gezin maar ook zeker met je lichaam.Het zou iets moois moeten zijn maar niet iedereen ervaart het zo, ik wens je veel sterkte en ik hoop dat je je paniekaanvallen snel onder controle zal hebben.

**Geplaatst**: 02-01-19 13:33

Geplaatst: 02-01-19 13:33

Wat ontzettend rot voor je, Anoniem!

Ik hoop dat je zo snel mogelijk hulp krijgt die voor jou goed helpt.

Maar één ding: Hier kun jij niets aan doen, dus probeer jezelf geen 'rot schepsel' te noemen. Hormonen gieren door je lijf, die doen dingen met je die jij je van tevoren niet kunt voorstellen.

Ontzettend veel sterkte! :(:)

**Geplaatst**: 02-01-19 13:34

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 02-01-19 13:34

Wauw! Net al gebeld. Kunnen zo direct terug richting ziekenhuis! Om 1 uur heb ik al de intake bij Emergis.

**Geplaatst**: 02-01-19 13:36

Geplaatst: 02-01-19 13:36

Ik heb hier wel eens eerder verzucht hoe raar het is dat je na een ongeluk direct slachtofferhulp aangeboden krijgt, al dan niet nodig, maar dat je na een zware bevalling (of operatie of ic opname) je zelf naar hulp op zoek moet.

Goed dus dat direct hulp zoekt! hier ook ervaringsdeskundige en als je op bokt zoekt, vind je vele verhalen. Ik vond het heel troostend die te lezen. De wetenschap dat ik niet de enige was, hielp.

**Geplaatst**: 02-01-19 13:37

Geplaatst: 02-01-19 13:37

Wat fijn!!

**Geplaatst**: 02-01-19 13:40

Geplaatst: 02-01-19 13:40

Fijn voor je en goed dat je zo serieus genomen wordt.

Miran: er is niet eens gevraagd aan me wat het persoonlijk met me deed. Eerlijk, ik heb het ook niet aan gegeven. Puur omdat ik zo in de war was, en omdat ik de ruimte niet ervoer om het wel te doen. Gelukkig heb ik een heel steunend netwerk, dat heeft me erdoor gesleept de eerste tijd.

**Geplaatst**: 02-01-19 13:49

Geplaatst: 02-01-19 13:49

Ik vind je een powermama! Alle keuzes die je nu maakt zegt zoveel over hoe sterk je eigenlijk toch bent.
Mocht je over je borstvoeding vragen hebben of je hart willen luchten, dan zijn daar ook hele goede facebookpagina's over te vinden met hele goede adviezen. Tepel speen verwarring heb ik zelf in lichte mate wel ervaren, vind het een beetje link om te zeggen dat dat achterhaald is. Maar het aller belangrijkste is dat jij doet wat goed voelt voor jezelf, of dat nou borstvoeding is (wat soms wel echt hard werken kan zijn) of dat je kiest voor flesvoeding. Beide keren doe je het om het beste te willen doen voor je kind en jezelf.

**Geplaatst**: 02-01-19 13:52

Geplaatst: 02-01-19 13:52

Sterkte. Ik heb geen ervaring. Maar vind het heel goed dat jij dit deelt,ook om meer begrip te kweken in de maatschappij. Want het lijkt nu vaak dat een baby krijgen alleen maar rozengeur en maneschijn is.

**Geplaatst**: 02-01-19 13:53

Geplaatst: 02-01-19 13:53

Heel veel sterkte voor je Anoniem :(:)

Wat fijn dat je terecht kunt bij de pop-poli, hopelijk heb je er veel aan je verhaal ook daar kwijt te kunnen. Je bevalling was ook niet niks, dus ik snap je wel, heel goed dat je aan de bel trekt.