Bokt.nl

**Geplaatst**: 23-11-18 20:56

Geplaatst: 23-11-18 20:56

Dat klopt Jolien. Het gaat er mij om enige voorzichtigheid in acht te nemen, zodat er niet te snel stempels worden gedrukt.
De verhalen die ik hier lees gaan echt over mishandeling, en dat is afschuwelijk.

Laatst bijgewerkt door Leo op 24-11-18 14:39, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: In overleg bericht aangepast.

**Geplaatst**: 23-11-18 21:02

Re: Narcisme, wat is jouw ervaring?

Geplaatst: 23-11-18 21:02

Narcisme met borderline, dat is helemaal een pareltje... En idd, ze vinden zichzelf ook zo zielig ls het dan mis gaat. Dan zijn ze gebroken en kwetsbaar.
Mijn vader had trouwens wel humor, dat was het enige wat leuk was aan hem, op goede momenten kon ik echt met hem lachen.

Sowieso was t trouwens altijd gezellig als er andere mensen waren. Ze zijn een ster in de schijn ophouden.

**Geplaatst**: 23-11-18 21:28

Geplaatst: 23-11-18 21:28

Ik heb een narcistische vader met PTSS en nog een diagnose die hij niet met ons wou delen. Mijn leven lang heb ik eigenlijk geen relatie gehad met hem, omdat hij mijn broer en mij alleen maar lastige tijdsverslinders vond. Denk aan:
- hij wou dat mijn moeder weer full-time ging werken nadat ze mijn broertje had gekregen, zodat hij huisman kon zijn. Mijn moeder kwam dagelijks thuis (17.00) met mijn broertje en ik zelf in vieze luiers, niet aangekleed, gordijnen dicht, ontbijt nog op tafel.
- hij was drukker met zijn werk/hobbies dan met zijn kinderen of zijn relatie, mijn moeder had 1 ochtend in de week vrij, de rest van het huishouden en de kinderen was voor haar. Als mijn vader haar een keer hielp dan was het grondig een keukenkastje schoonmaken en dan vinden dat hij daar enorm om geprezen moest worden omdat hij zo hard gewerkt had.
- wij hadden nooit kennissen die langer dan een paar jaar in ons leven waren, omdat mijn vader dan ruzie met ze kreeg, dit heeft zich mijn hele leven herhaald
- mijn vader was niet fysiek geweldadig naar ons, maar wel emotioneel, hij kon enorm naar ons schreeuwen tot spugen in ons gezicht af en sloot ons op in onze kamer (dit gebeurde als mijn moeder niet thuis was)
- mijn moeder mocht zich niet bemoeien met de financiën, wat resulteerde in tienduizenden euro's schulden nu ze eindelijk gescheiden zijn
- mijn vader werd steeds geweldadiger naar mate de relatie met mijn moeder moeizamer werd en deed de raarste dingen stiekem, onder het mom van dat een ander het gedaan had (baksteen door het slaapkamerraam gooien enzo), hij is mijn moeder ook bijna te lijf gegaan met een koekepan
- de politie heeft een dossier van ons gezin liggen zo dik als de bijbel, mijn vader heeft ook voor de politierechter moeten komen, maar is vrijgesproken omdat wij niet aanwezig waren, dit ivm. geweld en doodsbedreigingen
- hij heeft sinds mijn moeder al verschillende relaties gehad, allemaal met jonge meisjes (24-34jr) die hem allemaal aanbaden om zijn werk, als die relaties dan stuk liepen dan was het weer een aantal nachten niet slapen, omdat hij dat thuis kwam afreageren (wij woonden in een in tweeën bewoonde boerderij die we niet verkocht kregen en hadden door de schulden geen geld om te verhuizen)
- alles is onze schuld volgens hem: hij is zijn hele leven de lieve man geweest en de scheiding kwam als donderklap bij heldere hemel, mijn moeder is de heks in dit verhaal die mijn broertje en mij tegen hem opgezet heeft en wij zijn zo gehersenspoeld dat er niet meer met ons te praten valt. Alle schulden en het niks verkocht krijgen en niks geregeld krijgen zijn ook one schuld, wij wouden dit ten minste en hij ging met niets minder dan al het geld en een schone BKR lei naar huis.

Mijn vader is een niet onbekende naam in zijn veld en ik zie ook iedere keer weer het zelfde gebeuren: hij verzameld een schare vrienden/volgers/likers om zich heen die hem bijna aanbidden, vervolgens gebeurt er iets, waardoor die mensen ineens niet meer zo gek op hem zijn. Dan ontvouwt er zich een drama (hij floreert daarin en bijt zich er in vast als een pit bull), waarna hij al dat soort contacten uit zijn leven bant om opnieuw te beginnen, dit hebben we nu al een keer of 10 meegemaakt. Natuurlijk is hij altijd het slachtoffer, heeft hij altijd gelijk en is hij degene die het goed doet.

Op dit moment zijn mijn ouders gescheiden, maar hij kan het niet loslaten en stuurt nu zijn vriendin op mijn moeder af met doodsbedreigingen en dat vindt hij heerlijk! Hij is er zo trots op, en ik vind het alleen maar dood eng.

Een van de gevolgen is dat ik mijn achternaam heb laten veranderen in die van mijn moeder en dat ik mijn vader volledig uit mijn leven geband heb, maar ik ben er nog steeds niet overheen. Ik ben hiervoor nooit naar een psycholoog geweest, maar ik kan geen vrienden behouden, ondanks dat ik heel sociaal vaardig ben. Mijn gevoel zegt me dat mijn relatie met mijn vader en de dingen die ik in mijn jeugd gezien heb hier debet aan zijn.

**Geplaatst**: 23-11-18 22:11

Re: Narcisme, wat is jouw ervaring?

Geplaatst: 23-11-18 22:11

Ik heb mijn verhaal even aangepast, en de persoonlijke dingen die zijn gebeurd weg gehaald aangezien ik het idee heb dat die man wel meer problemen had dan alleen narcisme als ik dit zo lees (al is die wel gediagnosticeerd met narcisme) en ik me er toch niet fijn bij voel dit allemaal online te hebben staan denk ik. Bij mij zijn vooral de negatieve dingen blijven hangen, ik had verder ook geen relatie met hem natuurlijk dus een eventuele andere positievere kant ken ik niet. Ik kan me voorstellen dat het voor iemand met narcisme zwaar is omdat je herhaaldelijk al je vriendschappen en relaties kwijtraakt.
Neemt niet weg dat het heel moeilijk is met zulke mensen om te gaan

**Geplaatst**: 24-11-18 00:28

Re: Narcisme, wat is jouw ervaring?

Geplaatst: 24-11-18 00:28

Hier het artikel

https://heartsease.nl/traumabond/

**Geplaatst**: 24-11-18 00:46

Re: Narcisme, wat is jouw ervaring?

Geplaatst: 24-11-18 00:46

Super goed artikel. Bedankt voor het delen.

**Geplaatst**: 24-11-18 00:59

Geplaatst: 24-11-18 00:59

Ik heb in mijn leven te maken gehad met 3 personen die aardig voldoen aan de omschrijvingen die ik in dit topic lees, bij mijn weten alle 3 niet gediagnosticeerd oid.
2 redelijk kortdurend, de een ben ik bij weggerend zo gauw die geweld gebruikte zogenaamd omdat ik vreemd gegaan zou zijn en de ander heb ik onlangs alle contact mee verbroken omdat mijn grenzen telkens ver overschreden werden en ik dat maar heel normaal moest vinden.
Die 2 waren al moeilijk zat om mee te dealen en zijn me beide niet in de koude kleren gaan zitten.

De ander aardig langdurig en diegene heeft mijn jeugd behoorlijk verziekt en me een enorm minderwaardigheidscomplex, een eetstoornis en borderline veroorzaakt door een invaliderende omgeving meegegeven.
Ik heb vanaf dat hij zijn plek in ons leven heeft veroverd tot ruim nadat hij gescheiden is van mijn moeder te horen gekregen dat ik waardeloos, nutteloos, lui etcetc was en dat ik blij mocht zijn dat ik onder zijn dak mocht leven.
Er werd vaak gedreigd om me uit huis te plaatsen, niet bij mijn vader maar in een instelling voor zeer moeilijk opvoedbare kinderen want daar paste ik precies tussen.
Dat mijn moeilijke gedrag een grote schreeuw om hulp was werd niet gezien of erkend, gaf ik aan op school dat het thuis een hel was dan werd er mooi weer gespeeld en verteld dat ik een rijke fantasie had waarna ik thuis de wind van voren kreeg omdat ik de vuile was buiten hing.

Gevolg was dat ik nergens geloofd werd want ik was immers dat kind met die rijke fantasie die al vanaf haar 6e in de psychiatrie liep. $:\$
Alles wat er gebeurde was mijn schuld, overal moest ik mijn excuses voor aanbieden en kreeg ik straf voor, ook al had ik er niets mee te maken en kon ik het niet eens gedaan hebben omdat ik bijv het weekend bij mijn vader zat.
Het meeste gebeurde ook behoorlijk sneaky want als mijn moeder het hoorde kwam er weer ruzie en dat was dan uiteraard weer mijn schuld.

Het stomme is dat ik altijd heb geloofd dat het mijn schuld was en aan mij lag allemaal en ergens geloof ik het nog steeds. -O-

**Geplaatst**: 24-11-18 01:25

Geplaatst: 24-11-18 01:25

Nikass schreef:
Ik heb een ex met narcistische persoonlijkheidstrekken.

Ik vind in dit topic belangrijk dat:

1. Je pas kan spreken van een narcistische perdoonlijkheid als dit door een deskundige is gediagnosticeerd.
2. Er een heel groot gebied zit tussen (lichte) narcistische trekken (die heel veel mensen hebben) en een persoonlijkheidsstoornis.
3. Iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis heel erg onder deze stoornis lijdt.

Ik wens iedereen met nare ervaringen heel veel sterkte.

Dit. Ik heb soms het idee dat iedere man in het verhaal van een bokker met een SA meteen gebombardeerd wordt tot narcist.

Super vervelend voor degene die dit meegemaakt hebben maar het lijkt wel alsof die dan ook direct in alle egoïstische trekken een narcist zien.

Dat vraag ik mij eigenlijk af, of dat je, als je zoiets eenmaal hebt meegemaakt, dit constant zoekt in de kenmerken van anderen?

**Geplaatst**: 24-11-18 01:39

Geplaatst: 24-11-18 01:39

Ik heb een narcistische, manische vader. (Gediagnosticeerd)

Mijn ouders zijn toen ik 2 jaar was gescheiden en omdat mijn 2 oudste broers bij mijn vader woonde en hij een huis en vaste baan had, moest ik daar wonen. Tot mijn 12de moest ik er wonen en daarna mocht ik kiezen. (Door de rechter bepaald)
Al snel kreeg hij een nieuwe relatie en 2 kinderen erbij.

Vanaf mijn 4de jaar herinner ik me zoveel dingen, tot in de details. En jaren later heb ik het pas een plek kunnen geven.

- We moesten afwachten wat zijn humeur was. Als hij vrolijk was konden we van alles van hem vragen. Hij was dan zó vrolijk, bijna overdreven. Als hij boos was konden we ons beter bergen. Bord niet leeg willen eten? Dan schopte hij je letterlijk naar boven je kamer in en dan ging de haak er op.
- ik heb tot mijn 12de gedacht dat we arm waren. We moesten naar de kringloop om kleren te halen en er was gewoon niets mogelijk. Later kwam ik er achter dat mijn vader nooit om geld verlegen zat en zijn computer hobby onwijs veel geld kostte.
- mijn moeder moest een nieuwe wasmachine (toen ze nog getrouwd waren) maar mijn vader vond dat ze die niet nodig had want ze kon ook op de hand wassen en kocht een keyboard van 2000 gulden en vertelde dat in alle geuren en kleuren.
- iedere avond kwam mijn vader bij mij op de kamer en vroeg hij; “van wie hou je het meest, van mij of je moeder?”
- op school durfde ik nooit te praten en thuis zat ik veel op mijn kamer.
- ik kreeg een havo advies van school. Mijn vader is toen op hoge poten naar mijn meester gegaan en heeft geeist dat het een kader advies werd. Als hij dat niet kreeg zou hij mij hoe dan ook op kader zetten want ‘zij’ kan dat helemaal niet.
- om de week was ik het weekend bij mijn moeder en kwam ze me ophalen. Maar regelmatig zei mijn vader dan ‘je moeder komt om 16 u je halen’. Ik zat dan met mijn tas op de bank te wachten. Dan was het 17:30 u en ze was er nog niet. Dan zei hij ‘zie je wel, ze geeft niet om je maar ik wel. Kom, we gaan wel naar opa en oma.’ Ik was dan zo teleurgesteld. Later hoorde ik van mijn moeder dat hij dat heel vaak deed, dan hadden ze 18 u afgesproken en ging hij vlak van te voren weg met mij.

Ik verhuisde naar mijn moeder toen ik 12 was geworden.

- de avond er voor heeft mijn vader me gesmeekt om te blijven want hij kon het niet aan als ik weg zou gaan (hij had zich eerder al eens opgehangen in het trappengat maar dat mislukte)
- op de dag zelf weigerde hij mij weg te brengen of me te helpen met de spullen. Mijn moeder kwam me toen maar halen en hij draaide de deur op slot en schold mijn moeder voor alles uit vanuit het raam.
Uiteindelijk ben ik via de achterdeur weg gegaan.

- na dat ik was verhuisd ging het heel slecht met mij. Totaal heb ik 7 jaar psychische hulp gehad. Op mijn 14de werd ik zwaar depressief en dat ging bijna mis.

- ik heb wel contact gehouden met mijn vader toen ik verhuisd was. Hij deed poeslief. Hij beloofde me een eigen paard, als ik weer terug zou komen. (Wat ik niet deed natuurlijk)

- toen ik 15 was zouden we in de zomervakantie naar Disney gaan met hem, zijn vrouw en haar kinderen. Ik zou eerst op vakantie met mijn moeder en stiefvader. Toen kreeg mijn moeder een sms van hem: ik, J. en de kinderen hebben een geweldig weekend Disney gehad.
Je kunt je voorstellen hoe ik me voelde.

- toen ik 16 was geworden vroeg hij mij en mijn broer mee met hem en J en de kinderen op vakantie naar Egypte. Een dag van te voren in de avond belde hij me op: ‘ja jullie twee kunnen niet mee want het wordt me veel te duur. We gaan wel een keer uit eten.’

Een maand daarna heb ik het contact verbroken en nu bijna 10 jaar later ben ik er blij mee.

Ik heb nog steeds moeite om mensen te geloven en te vertrouwen, om me open te stellen. Om te praten met vreemden en ik ben me altijd bewust van wat zou een ander van mij denken.

- hij heeft me achtervolgt toen ik op het mbo zat op zijn motor.
- hij reed vaak met de auto langs ons huis.
- hij stuurde eindeloze brieven met daar in hoe zielig hij was en hoe moeilijk hij het had.
- hij stuurde baby fotos van mij met hem.

Ik heb er nooit op gereageerd. Inmiddels heb ik zelf een dochter van 1, en hij probeerde gelijk weer mijn leven in te komen. Maar daar heb ik een stokje voor gestoken. Mijn dochter wil ik niet in zo’n omgeving plaatsen want veranderen zal hij nooit.

Zo, fijn zeg om dit van me af te schrijven!

**Geplaatst**: 24-11-18 02:32

Re: Narcisme, wat is jouw ervaring?

Geplaatst: 24-11-18 02:32

Ik herken het aan mijn jarenlange relatie. Ik kan er niet veel over kwijt online, ter bescherming van mijn kinderen. Ik heb wel enorme spijt dat ik jarenlang het toch steeds probeerde goed te krijgen (want het was allemaal mijn schuld volgens hem, natuurlijk heeft hij de oudste twee ook regelmatig zijn waarheid gebruld dat het hun schuld was enzovoort).
Ik wou gewoon dat de kinderen een vader hadden maar in plaats van die te houden, heb ik het eigenlijk te ver laten gaan.
Ik kwam wel voor de kinderen op en sprong 99% van de uitspattingen ertussen maar de spijt die ik ervan heb om niet al jaren eerder weg te zijn gegaan, toen de politie het al aangaf, is niet te beschrijven.

Gelukkig is het nu een stuk beter en de zorg van de kinderen had ik eigenlijk vanaf dag 1 al zelf, nu hij niet meer thuis mag komen is er zoveel meer rust gekomen.

Blijft een moeilijke geschiedenis.

**Geplaatst**: 24-11-18 09:47

Geplaatst: 24-11-18 09:47

Joolien schreef:
Het is het klassieke aanstoten - wegduwen, het klassieke geval waarom iemand in een abusieve relatie blijft. En narcisten zijn er koning in om te manipuleren, want stiekem kunnen ze helemaal niet alleen zijn, ze hebben iemand nodig om zich goed te voelen.

4 jaar samengewoond met 1. Toen wij een relatie kregen zei hij dat hij mij al jaren zag zitten.. ik was alles. Alles was ook geweldig! Mijn leven kon ook echt niet stuk de eerste maanden, ik was echt nog nooit zo verliefd geweest!

Maar het veranderde naar verloop van tijd. Ik stond al snel niet meer op mijn voetstuk. Soms was het alsof hij een masker opzette en binnen enkele minuten een ander masker.

Hij zei ook altijd: ik ben toch makkelijk in de omgang? Ja.. klopt! Als iedereen precies doet wat jij zegt..

Ik wás stuk toen we uit elkaar gingen want... ik was mezelf compleet kwijt. Deed alles al 4 jaar zoals hij wilde. Paste me constant aan. Liep altijd op mijn tenen omdat ik wilde dat hij weer heel gek op mij zou zijn. Constant aantrekken en wegduwen..

Maar wat was hij charismatisch.. had geweldige verhalen een tomeloze energie en ruzie met de hele wereld. Dat niemand toch zag dat hij geweldige ideeën had was hem een raadsel. Ze zijn allemaal gek.. wanneer iemand niet mee ging in zijn geweldigheid verbande hij ze zonder blikken of blozen uit zijn leven. Exit.. en nooit meer terugkomen. Hij liet er geen traan om toen zijn oudere broer het contact met hem verbrak. De broer waar hij toch nog altijd een beetje respect voor had. Dom van de broer.. wat dacht hij wel. Die zou wel op hangende pootjes terugkomen.

Ik wás kapot na de breuk (de breuk die uiteraard aan mij lag want ik remde hem in zijn geweldige ontwikkeling). Heb mezelf helemaal terug moeten vinden, geen idee meer wie ik zelf nu eigenlijk was. Hij had natuurlijk direct (en al eerder) een ander maar hield mij soort van aan het lijntje ook toen ik al een ander huisje had kwam hij geregeld langs met een mooi verhaal. Tot ik hem na 3 jaar vertelde dat hij mij nooit meer mocht vertellen dat ik de liefde van zijn leven was, of het nu waar was of niet ik wilde het niet meer horen.

Ik heb er, als ik dit zo schrijf, nog altijd een rotgevoel bij..

Jolien.. ik zou terug willen in de tijd en jou als kindje een knuffeltje willen geven en laten weten dat je het waard bent!

**Geplaatst**: 24-11-18 13:56

Geplaatst: 24-11-18 13:56

Wat een enorm heftige verhalen zeg. Die mensen hersenspoelen je gewoon zonder dat je het snel doorhebt. Ze dresseren je alsof je een hondje bent.

Ik heb een partner gehad die narcistische trekken had.
Hij was geweldig
Ik deed alles fout. Paard had ene blessure. Zijn letterlijke woorden: jij hebt hem kapot gemaakt (gebeurde in de wei, hij wilde altijd dat ik die beesten geen aandacht gaf of zou stoppen). Liefst zag ie dat ik maar 2x per week zou rijden.
Ik heb suikerziekte, hij en zijn moeder zeiden meerdere malen letterlijk dat ik wel geluk had dat M mij wilde hebben ivm mijn chronische ziekte. Ondertussen coeliakie erbij en mijn huidige vriend zegt dit soort dingen gelukkig niet.

Ex zat de hele dag aan m'n kop te zeuren als ik aan het werk was of een wedstrijd had met het paard. Had ik een weekend niets, hoorde ik de hele week niks.
In het begin lief en aardig. Na 1,5 jaar even uit geweest en toch weer terug gegaan naar hem. Eerste 2 weken weer super lief en hij zou beter zijn best gaan doen voor een gelijkwaardige relatie.
Anderhalf jaar daarna (dus 3 na het begin) weer even uit geweest.
Toen uiteindelijk na 5,5 jaar de knoop doorgehakt op 1 januari 2015. Toen heb ik me voorgenomen voor mezelf te gaan kiezen. En zoals een narcist doet, ik had niemand over van onze vrienden. Ik was fout, ik was niet netjes geweest (oké, ik appte met een andere jongen, eigenlijk die me erdoorheen gesleept heeft en liet zien dat het anders kan, geen seksistische appjes oid). Ik was toen net 22. Ik had geen vrienden meer over. Als we met vrienden afspraken regelde hij alles, ik mocht het niet doen want sprak nooit het goede af etc etc... Opzich geen leuke periode maar gelukkig geen trauma's gekregen. Heb altijd voor de paarden gekozen. Als ik dat opgegeven had was ik veel dieper gezonken destijds.
Ondertussen 3 jaar gelukkig met huidige partner, samen de paarden als hobby en samen een huis gekocht.

**Geplaatst**: 24-11-18 16:28

Geplaatst: 24-11-18 16:28

Wat een nare verhalen hier zeg -O-

Ik heb zelf een jaar een relatie gehad met iemand waarvan ik met terugwerkende kracht best wat dingetjes herken. Hij was niet gediagnosticeerd als narcist dus dit weet ik niet zeker.

Ik weet niet of het volgende verhaal hier goed past, omdat ik enkel een vriendschappelijke relatie met deze man heb gehad, maar ik gooi het er toch maar even in.

Ik heb een paar jaar een "vriend" gehad die (gediagnosticeerd) narcistisch is. Hij is (of eerder "was") de beste vriend van mijn partner en hoorde destijds bij onze vriendengroep.
Hij was de beste, slimste en knapste, en liet dit ook non stop weten.
In het begin vond ik hem onwijs aardig en kon ik fijn met hem praten. Wat was hij charismatisch, wat had hij veel meegemaakt, en wat een boel mensenkennis! Echter liet hij steeds meer van zijn ware zelf zien. Hij loog alles bij elkaar. Als we een feestje oid hadden kwam hij aan het begin van de avond binnen met het verhaal dat hij wel 100 eters had gehad die avond (hij is chefkok) bij ieder persoon die er binnenkwam werden er meer eters bijverzonnen, zodat hij aan het eind van de avond trots vertelde hoe hij wel 250 man te eten had gegeven. Iedereen wist er van, iedereen rolde met zijn ogen, maar niemand sprak hem er op aan, want dan flipte hij de pan uit.
Ook had hij om de haverklap een of andere ernstige ziekte waarvan hij dan weer op wonderbaarlijke wijze genas. Zo heeft hij kanker, een hartaanval, een gebroken nek, leverfalen, een verbrijzelde rug en een beroerte gehad, in drie jaar tijd! (echt een medisch wonder hoor)
Hij kon helemaal niks fout doen, gewoon niet. Ik kan me een keer herinneren dat hij voor de ogen van mij en mn vriend helemaal flipte tegen zijn toenmalige vriendin, waarna zij het huis uit stormde. Wetende dat wij de wind van voren zouden krijgen als we ook maar bewogen bleven we stokstijf zitten, waarna hij opeens helemaal flipte en mij begon uit te schelden en te roepen de dat het míjn schuld was dat zijn vriendin zo overstuur was omdat ík haar als vrouw zijnde had moeten troosten, terwijl hij nog geen vijf minuten daarvoor naar haar had staan krijsen met het volume van een scheepstoeter, omdat ze *tromgeroffel* een biertje te weinig koud had gezet :roll:

Van consent had meneer geen notie. Zijn vriendin was zíjn lichaam en ze moest zich maar naar zijn lusten schikken.
Ook bij andere vrouwen kon hij er wat van. Zo is hij ooit, een dag nádat ik hem had verteld van mijn misbruik verleden en het feit dat ik geen nee durfde te zeggen (dat was toen ik hem nog "vertrouwde") veel te ver bij mij gegaan, omdat ik (surprise!) geen "nee" durfde te zeggen. Ik zal het niet meteen aanranding noemen, maar de manier waarop, het gebruik maken van de situatie (mijn vriend was een beetje tipsy, lag even op bed uit te brakken, ik was alleen met hem en zijn vriendin die ook niet voor mij of zichzelf op durfde te komen) heeft er wel voor gezorgd dat ik kort daarna alle contact heb verbroken. Enkele maanden daarna heeft ook de rest van de vriendengroep hem verstoten.
Mijn vriend gaat nog steeds halfslachtig met hem om, waar ik het soms best moeilijk mee heb. Ook kom ik hem wel eens tegen in het dorp. Ik haat niet snel iemand, maar ik voel zulke nare dingen bij hem dat ik er zelf van schrik. Alleen al zijn gezicht zien zorgt er voor dat ik een beetje week op de maag word.
Ik kan me echt niet voorstellen hoe gruwelijk het moet zijn om zo iemand als (ex) partner of famillielid te hebben. (echt diep respect voor jullie allemaal!!)
Ik ben me er van bewust dat hij het zelf ook niet makkelijk zal hebben. Hij heeft eigenlijk niemand meer. Zelfs zijn bloedeigen famillie heeft hem op straat gezet en alle contact verbroken omdat hij té vaak te ver ging.
Maar medelijden? Nee. Dat lukt me niet.

**Geplaatst**: 24-11-18 17:39

Re: Narcisme, wat is jouw ervaring?

Geplaatst: 24-11-18 17:39

Nou, geen partner of ouder, godzijdank... Wat lijkt me dat ellendig...

Maar wel een surrogaatmoeder die best wel wat narcistische trekjes had... En een collega.
En toch twijfel ik nog steeds of het wel echt narcisten waren. Anyhow, het lag werkelijk ALTIJD aan mij.

Die moeder-persoon heeft me heel veel geleerd, maar ook heel veel verdriet gedaan. Ze wist me flink te manipuleren. Vertellen dat ik dingen NIET kon en vertellen hoe ik vooral wél moest worden. Dit wist ze ook gewoon naar mijn moeder toe te zeggen. Het zat 'm in de paarden waardoor ik er bleef. M'n vader is er regelmatig boos om geweest dat ik me zo liet kwellen. Had ik maar eerder naar hem geluisterd :')

Maar ze wist precies hoe ze me moest hebben. Dan liet ze het er op aan komen en zei: "Nou dan ga je toch, waar denk je dat je het beter gaat vinden?" En dan bleef ik maar weer

Ook toen ik er een punt achter had gezet, vond ze het nog moeilijk om die controle over mij los te laten. Ik zag haar bijvoorbeeld niet op een parkeerterrein bij een supermarkt (suuuper druk) en groette haar dus niet. Waarop ze mij voor vele ogen flink voor schut zetten: "Uhhh HALLOO??" Dus ik reageerde: "Oh hai." Terwijl ik doorliep... En vervolgens riep ze me erg luid na: "Nou uhh kijk niet zo chagarijnig."
Nouja, ze zette natuurlijk vooral zichzelf voor banketstaaf.
Ze heeft behoorlijk een stempeltje gedrukt op hoe ik was. Vrienden zeiden 3 maanden na de spreekwoordelijke punt al dat ik enorm veranderd was. Ze had me echt gewoon in haar macht. Maar natuurlijk niet te vergelijken met wat ik hier lees...

Verschrikkelijk!

Later kreeg ik een collega, hier ooit een topic over gemaakt omdat ik er totaaaal niet mee om kon gaan. Waarop iemand reageerde dat hij wel erg narcistisch was... Met wat googlen heb ik geleerd om met hem om te gaan. Maar vrat energie.
Het betrof een webshop waar we werkten en op dag 1 moest ik hem (kameraad van mijn baas, bijna 3 jaar werkloos, fantaaaaaaastische verkoper zogezegd) inwerken. Ik liet hem zien wat ik ging doen. Wat praktisch niet veel anders was dan een order aanklikken en op printen klikken.
Hij heeft me een half uur lang getreiterd door te vragen wat ik aan het doen was. Naar mijn idee was dat het eerste moment waarop hij de macht ging pakken. Niet luisteren, meteen overschreeuwen. Had me ook in een half uur al aan het janken.
Wist me ook binnen een week letterlijk te vragen wanneer ik voor het laatst seks had gehad... Halloo.. kerel... je kon m'n vader zijn... Walgelijke vent.
Leuke anekdote over hem verder was dat ik een paar dagen vrij had. For the record, wij verkochten onderdelen voor japanse minitractoren (veelal namaak, en dus goedkoper dan origineel). Motoren hiervan zitten ook regelmatig in boten. En in mijn vrije dagen was er een klant geweest waarvoor hij een complete revisiekit voor een bootmotor bij elkaar had gezocht. Eigenlijk had hij letterlijk gewoon de nummers gekregen en bij de fabrikant besteld. Dit pakket lag op het werk toen ik weer begon. Hij vroeg mij even te kijken en het eerste wat ik zag was een waterpomp. "Waarom heb je deze besteld? Deze hebben wij veel goedkoper liggen (=hogere winstmarge)." Hij hield bij hoog en laag vol dat we die NIET hadden, hij had zelf in het magazijn gekeken blablabla, ook al gaf ik hem het artikelnummer op de site. Vervolgens komt de baas binnen, ziet dat pakket liggen, pakt de waterpomp en zegt: "Wat doet dit hier?"
"Ja die heeft Janine besteld." Was zijn reactie...

WTF :')

Oké, nu lach ik er om. Maar hij heeft me het leven redelijk zuur gemaakt. We hadden ook een werkplaats, daarin werkten nog 3 heren. 2 jongens van mijn leeftijd en eentje die wat ouder was en beter was in het negeren van de betreffende etterbak.
Uiteindelijk is meneer Etterbak na een jaar weggegaan, voldeed toch niet namelijk. Hij ging op smerige wijze naar de concurrent.
En toen kwamen de verhalen. Beide jongens H. en G. zaten met mij in de kantine. H. rechts van mij, G. links van mij. G. was druk aan het vertellen over Etterbak en toen kwam het: "Ik heb hem bijna voor z'n bek geslagen, hij heeft iets over jou gezegd, echt één woord en het was echt mis gegaan." Ik was een beetje verbaasd, vroeg hem: "Wat zei hij dan?" En G. kijkt naar H., ik volg de ogen van G. en zei nog net dat H. op gebiedende wijze zijn hoofd schudt, waarna G. zegt: "Weet ik niet meer."
Ik weet tot op de dag van vandaag niet wat hij heeft gezegd, maar erg was het wel. Want het was echt niet altijd brave praat daar..

**Geplaatst**: 25-11-18 10:37

Geplaatst: 25-11-18 10:37

Heel interessant om te lezen, die OP en het bericht daarna. Ik had het kunnen schrijven

Ook ik kon altijd direct merken als mijn vader uit de auto stapte/ naar binnen kwam of ik naar boven moest vluchten of dat ik beneden kon blijven zitten. Puur aan de manier hoe hij dan de deur dicht deed of hoe hij liep. Ook kon ik altijd meteen merken als hij bij mijn oma was geweest, dan wilde je niet dichtbij hem komen.
Als ik heel trots met een 8 uit school kwam, dan was dat nog niet goed genoeg want het was nog geen 10. Was ik blij met een 6 voor wiskunde, dan was dat raar en moest ik beter m'n best doen. Ik deed te veel aan m'n hobby (paardrijden, ong 2x per week) en moest maar meer gaan werken naast school. etc etc etc
Altijd ontzettend veel ruzies gehad vroeger over alles en nog wat. Met de scheiding van mijn ouders was het al helemaal drama. Maar inderdaad, na enigszins verwerking van de scheiding is hij nu een liefdevolle man geworden die een gigantische ontwikkeling heeft doorgemaakt. Ik hoop ook echt dat dit zo blijft

Ik was vroeger nooit graag bij hem in de buurt maar nu ga ik zelfs wel eens uit mezelf langs, iets wat ik een paar jaar geleden echt niet voor me zag

Ik wil er geen label op plakken en zeggen dat mij vader narcistisch is, ook al had ik vroeger dat vermoeden wel eens, maar hij kan ook erg liefdevol zijn en dingen geven zonder iets terug te verwachten. Narcisme vind ik daar veel te heftig voor.

**Geplaatst**: 25-11-18 10:44

Geplaatst: 25-11-18 10:44

Er zijn naast narcisme natuurlijk ook nog tig stoornissen die het gedrag zwaar beinvloeden. Door een depressie kán je ook totaal omslaan van karakter naar een boos,prikkelbaar en egoistische persoon. Gelukkig kan dat wel weer veranderen...
Heb met jullie te doen :(:)

(en met mezelf)

Je gunt ieder kind een fantastische geborgen onbezorgde jeugd.

**Geplaatst**: 25-11-18 11:36

Geplaatst: 25-11-18 11:36

Ik had een vader die narcistisch en alcoholist was.
Mijn moeder was emotioneel verwaarloosd als kind, deed enorm haar best, maar kon het ook niet bolwerken met 7 kinderen.

Hij was niet van het schreeuwen maar haalde je compleet onderuit met woorden.
Wij moesten al de dingen waarmaken die hijzelf niet kon, met zijn hoge intelligentie en gebrekkige emotionele intelligentie.
Maar we lijden met het hele gezin aan een gebrek van zelfvertrouwen van heb ik jou daar.
Pas op latere leeftijd komen we uit de verf, als we al uit de verf komen....degenen die in therapie zijn geweest, hebben de beste kansen.

Ook hebben we allemaal last van bindingsdrangst, dus of we klampen ons vast aan iemand en krijgen verlatingsangst, of we laten niemand meer toe.
Gelukkig heeft ouder worden en aan jezelf werken daar een heel positieve invloed op.
Maar degene die niet in therapie zijn geweest, worden een uitvergrote versie van mijn vader en moeder.

Een partner gehad die alcoholist en narcist was, die me in een jaar tot de grond toe had afgebroken.
Dat is achteraf wel mijn grootste leermeester geweest, ik ben door alle diepe emotionele lagen gegaan, heb met mezelf afgesproken dat ik dit helemaal zou gebruiken om op te schonen, want herkende natuurlijk het gedrag van mijn vader en moeder.
De hel heeft achteraf bekeken de trap naar de hemel geopend.

Ik verwoord het later als: ze spoten gif onder mijn huid.
Bij mijn partner, ik wist dat ze kletskoek verkocht maar ze raakte een oude diepe laag in me.

Inmiddels ben ik na veel vallen en opstaan in staat een goede relatie te onderhouden.
Maar dat heeft me heel veel tijd gekost en leer iedere dag nog steeds.

Ik heb enorm te doen met mijn broer en zus die therapie "zielig" vinden.
Ik zie ze steeds vaster draaien in het patroon, kiezen voor boosheid ipv voor verdriet, niet kunnen werken op plekken waar ze moeten presteren, hun intelligentie gebruiken om niets met hun emoties te doen, trots zijn op agressie, zichzelf verwaarlozen en altijd anderen de schuld geven.
Als ze iemand de schuld geven of het er niet mee eens zijn, dan gaan ze er vol op, blijven doorgaan.
Het heeft helemaal niks meer te maken met voor jezelf opkomen of een andere mening hebben, ze geven het strafkamp aan mensen met een andere mening....en zijn er trots op.
Ze denken dat niemand ziet waar ze mee bezig zijn....

Het prettige van ouder worden is dat ik er geen last meer van heb.
Maar gewoon enorm met ze te doen heb.
Ik gun ze een leven waarin ze zichzelf kunnen ontplooien en veilig zijn in zichzelf.

**Geplaatst**: 25-11-18 15:48

Geplaatst: 25-11-18 15:48

Ik meld me ook even, tweemaal een narcistisch persoon in mijn leven 'gehad', zijn er eigenlijk nog steeds.

Mijn vader is de eerste persoon, zit al jaren in een vechtscheiding met mijn moeder en die geraken er maar niet uit. Ben ondertussen bijna 20, nog maar weinig contact en vermijd hem zoveel mogelijk.
Ben quasi zonder hem opgegroeid, aangezien hij voor werk altijd in het buitenland zat. Nu zie ik hem heel af en toe nog als hij in het land is, maar dan eist hij me bij wijze van spreken helemaal op en daar heb ik helemaal geen zin in, ik ken hem niet en hij mij niet. Ik kan niet op hem rekenen, de moeite moest altijd langst mijn kant komen en hij deed zelf maar weinig moeite om de relatie tot stand te houden. Hij houdt enkel rekening met zichzelf en praat ook enkel over zichzelf. Hij schept heel graag op over zichzelf en bij sommige mensen pakt dat, bij andere niet. Als ik zeg wat er mij allemaal dwars zit, dat het mij pijn doet dat hij zich zo gedraagt zegt hij te veranderen maar tevergeefs, soms zelfs nog binnen de dag steekt hij weer een mes in mijn rug. Hij handelt dus echt enkel vanuit zijn voordeel, zonder zelfs te beseffen wat het met een ander doet. Hij kan verbaal dan ook erg agressief zijn. Ik ben heel lang in zijn narcisme getrapt, hij dwong altijd respect af die hij ook kreeg van veel mensen. Maar nu ik wat ouder en slimmer ben geworden, liever niet. Zijn relatie met mijn stiefmoeder is nu ook voorbij, even een dialoog van hoe dat gebeurde, zij zat in een dip aangezien ze heel veel op haar bord kreeg (emigreren mislukt, terug verhuisd naar Londen, nieuwe job en veel stress...)
Zij: Ik heb het moeilijk, ik ben verdrietig etc.
Hij: Dat zijn mijn problemen toch helemaal niet, waar zadel jij mij mee op
Zij: Dat bedoel ik, je ondersteunt mij niet.
Narcisme is hier vastgesteld door psycholoog.

Tweede persoon met narcisme is mijn ex. Leren kennen toen ik 16 was, aan en uit relatie gehad tot eigenlijk een dikke 6 maanden geleden. Het eerste jaar van deze relatie was echt een hel al besefte ik dat zelf niet, dit was mijn eerste relatie. Ik wist wel dat het niet oké was, maar ik zag hem ontzettend graag. Dat ging van wekelijks verbale agressie tot vernederingen, en ook enkel handelen uit eigen belang. Ziekelijk jaloers en alles moest naar zijn hand gezet worden, bijvoorbeeld: "Ik vertrouw jou wel, maar andere niet." En dat was een reden om mij op te sluiten. Hij wou zelf geen naar gevoel hebben, dus het makkelijkste om daar mee om te gaan was mij afsluiten van de buitenwereld. Ruzie's waren nooit zijn schuld, ik moest maar niet een te kort rokje of een te diep ingesneden topje dragen of even te hard staan lachen met een vriend... Respecteert nu ook niet dat ik een nieuwe relatie heb en daarin gelukkig ben. Narcisme is hierbij niet vastgesteld, maar spat er eigenlijk een beetje vanaf.

**Geplaatst**: 25-11-18 16:34

Geplaatst: 25-11-18 16:34

Ik herken best veel. Ik heb een relatie gehad met een jongen die misschien ook narcistisch was of is. Ik ben geen psycholoog dus ik kan het niet vast stellen. Wel weet ik dat hij een gediagnosticeerde persoonlijkstoornis had, maar hoe dat zit weet ik niet.
Ik was 15. Vooral op seksgebied is hij echt over al mijn grenzen gegaan.
Op een of andere manier heb ik veel herinneren geblokt hierover want ik weet echt bijna niets meer. Wel weet ik dat het een compleet ongezonde relatie was en dat ik blij ben dat ik het uiteindelijk toch heb uitgemaakt. Daarna bleef hij me maar berichten sturen. Toen zei hij iets wat me echt niet beviel en heb ik hem overal op geblokkeerd/verwijderd. Hij heeft me echt beschadigd en ik hoop dat ik hem ooit kan vergeten.

**Geplaatst**: 25-11-18 16:37

Re: Narcisme, wat is jouw ervaring?

Geplaatst: 25-11-18 16:37

Ik wil iedereen hier ff een knuffel geven. Wat hebben julllie allemaal veel ellende doorstaan, en wat zijn jullie sterk en dapper! :+:

**Geplaatst**: 25-11-18 16:43

Geplaatst: 25-11-18 16:43

deksel schreef:
Ik herken best veel. Ik heb een relatie gehad met een jongen die misschien ook narcistisch was of is. Ik ben geen psycholoog dus ik kan het niet vast stellen. Wel weet ik dat hij een gediagnosticeerde persoonlijkstoornis had, maar hoe dat zit weet ik niet.
Ik was 15. Vooral op seksgebied is hij echt over al mijn grenzen gegaan.
Op een of andere manier heb ik veel herinneren geblokt hierover want ik weet echt bijna niets meer. Wel weet ik dat het een compleet ongezonde relatie was en dat ik blij ben dat ik het uiteindelijk toch heb uitgemaakt. Daarna bleef hij me maar berichten sturen. Toen zei hij iets wat me echt niet beviel en heb ik hem overal op geblokkeerd/verwijderd. Hij heeft me echt beschadigd en ik hoop dat ik hem ooit kan vergeten.

Het doet je als kind, wat dat ben je op die leeftijd volgens mij echt nog wel, heel veel. Ik ben na een dik jaar ook in een depressie gezakt, ik wist totaal niet meer wie ik was en had mij zo klein doen krijgen dat ik echt zoveel zelfvertrouwen en pit verloren was. Al was de relatie gedaan durfde ik niet meer de kleding dragen die ik mooi of sexy vond, bang voor klappen ook al was hij er niet, dat heeft maanden geduurd. Dat herinneringen blokken ken ik, ik heb dat een tijd ook gedaan en dit is best ook gelukt. Ik heb alles ooit opgeschreven wat hij me heeft aangedaan, maar dat wil ik nu niet meer lezen. Ik heb nog altijd sporadisch contact, ik heb het ondertussen (door de nodige psychiatrie) een plaats kunnen geven en hem kunnen 'vergeven', al verdiend hij die vergiffenis niet. Ik heb dit ook nooit tegen hem gezegd, daar is hij toch te arrogant voor. Hij beweerd nog steeds veranderd te zijn, maar ik weet beter.

Edit: Omstaanders die door zijn narcisme zagen wisten ook wel hoe laat het was, hij heeft in die periode veel vrienden verloren daardoor. Als ik nu gesprekken heb met mensen die getuige waren van dit misbruik en manipulatie, zeggen ze ook meteen dat hij erg narcistisch is.

**Geplaatst**: 25-11-18 17:26

Geplaatst: 25-11-18 17:26

Avalanche81 schreef:
Ik wil iedereen hier ff een knuffel geven. Wat hebben julllie allemaal veel ellende doorstaan, en wat zijn jullie sterk en dapper!

Dank je wel $*\o/*$

**Geplaatst**: 25-11-18 19:17

Geplaatst: 25-11-18 19:17

Zonder iemand voor het hoofd te willen stoten ben ik van mening dat dit topic een andere titel zou moeten hebben.
Dit topic gaat namekijk over nare ervaringen in relationele sfeer, zowel met ouders als met partners, maar gaat imo niet per definitie over narcisme.
Hoewel er zeker mensen besproken worden die een gediagnosticeerde stoornis hebben, is zelfs dán voorzichtigheid geboden aan het één op één toeschrijven van gedrag aan die stoornis.

Het is niet mijn topic, dus ik geef alleen een bescheiden en ongevraagd advies, maar ik zou het topic omdopen in "wie heeft ervaring met huiselijk geweld?" dat dekt meer de lading en maakt het topic ook wat breder.

**Geplaatst**: 25-11-18 20:05

Re: Narcisme, wat is jouw ervaring?

Geplaatst: 25-11-18 20:05

Ik vind ook zeker niet dat ik slachtoffer ben van huiselijk geweld en dat is ook absoluut niet hetzelfde als samenleven met een narcist

**Geplaatst**: 25-11-18 20:28

Geplaatst: 25-11-18 20:28

Citaat:
Maar het is precies wat Joolien al zei: een fors gedeelte van de mensen met een narcistische stoornis (al dan niet de meerderheid) wordt nooit gediagnosticeerd omdat ze nooit een therapeut op zouden zoeken. Ze vinden niet dat er iets mis met ze is. En dan kunnen ze nog zoveel tegenslagen in hun leven hebben, dat ligt altijd aan anderen en nooit aan henzelf. Dus waarom zouden ze dan hulp zoeken?

Ik werd van die twee eerdere posts in dit topic een beetje nijdig, dat je niet van narcisme kan spreken zonder officiële diagnose. Hier wordt niemand met naam en toenaam genoemd, alles is anoniem, dus wat maakt het dan uit hoe die personen omschreven worden? Als dat rust geeft aan het slachtoffer, zodat het gedrag van hun 'dader' in een hokje gestopt kan worden, dan is daar toch niks mis mee? Want nogmaals, een heel groot deel zal nooit gediagnosticeerd worden maar iedereen met een beetje verstand van psychiatrie en de DSM kan wel voorzichtig puzzelstukjes laten vallen. En als de 'dader' anoniem blijft is daar toch niks mis mee?

En dat lijkt mij nou juist niet de bedoeling!
Waarom is het zo belangrijk er een stempel op te plakken?

Amber-anne: dat is natuurlijk prima, misschien is mijn suggestie niet de juiste. Maar de verhalen die ik hier lees gaan over psychische- en soms fysieke mishandeling binnen de relationele sfeer, en dat is huiselijk geweld. Dus daarom leek me dat passend.

Hoe heb jij narcisme ervaren?