Bokt.nl

Goof schreef:

Im zou je eigenlijk willen aanraden om er sowieso niet zoveel over na te denken, niet iedere dag erbij stil te staan. Waarom zou je? Leef gewoon je leven.
Je moet niet alles kapot willen relativeren.

Joolien schreef:

Ben ik weer

Ik wil hier graag over sparren. Psychisch ga ik best lekker, alleen mijn lijf zorgt ervoor dat ik in een vicieuze cirkel terecht kom

Per dag is het bij het opstaan kijken hoe mijn lijf het doet. Ben ik energiek, hoe is mn rug, doet mn neus normaal(chronisch ontstoken slijmvliezen), of heb ik ander ongemak? De helft van de week heb ik ergens last van, want doordat ik somatiseer, krijg ik van stress heel snel last van mn lijf. Maar nu komt het, mijn lijf laat me dus soms in de steek, waardoor ik nu stress krijg daarvan. 'Oh jeej, gaat mijn lijf het wel doen?' 'Kan ik van mijn lijf op aan?' Waardoor mn hartslag dus omhoog gaat en ik bijv slecht slaap. Dus met tot resultaat, dat ik me slecht voel.
Gisteren had ik het weer, zit ik gezellig op verjaardag bij de buren, met in mn achterhoofd dat ik niet te laat naar bed moet, want vandaag heb ik een feest van mn broer, en moet ik 's nachts terug rijden.
Toen ik naar bed ging, begon ik me daar zorgen om te maken, mede doordat mijn lijf raar reageerde op de 4 radlers(last van mn maag en ook hoge hartslag, zo'n 80 in rust, normaal is dat 55 in rust voor mij), waardoor ik dus onwijs in de stress schoot met tot gevolg dat mijn hartslag uiteindelijk hoog bleef. Uiteindelijk slaap ik dus crap, en word ik wakker alsof ik onder een trein heb gelegen. Ik wil verder slapen, maar ik ben dan al te gestrest voor de hele dag.

En daar word ik dan weer down van en het voelt zoooo ontmoedigend. Ik heb wel tools om stress te reduceren, maar deze stress gaat er dwars doorheen. Dus ik ga kijken naar natuurlijke medicatie om stress te verlagen, want ik ga niet meer aan de zware medicatie, dat vertik ik. Ook heb ik binnenkort nog een afspraak met de psycholoog, en bespreek ik dit uiteraard weer.

Is er iemand die dit herkend? Die bekend is met somatiseren? Die weer het vertrouwen heeft terug gekregen in zijn lijf? Help, want ik wil gewoon 'normaal' kunnen functioneren!

Edit: ik somatiseer overigens al op 'normale' stress voor bijvoorbeeld school.

ElviraKelan schreef:

Ik zie hier een toch wel “gevaarlijk” principe achter.
Sterker gezegd ik ervaar dit zelf als aller moeilijkste stuk van mijn ziek zijn waarbij ik nu gelukkig goede begeleiding krijg met wanneer moet ik wel en niet aan de bel trekken.

Ook bij mij is langere tijd het etiketje somatisch er op geplakt.
Laat het nu toch eens beide zijn.
Dat ik etiketjes heb op het psychische vlak waardoor ik zelfs in de IVA ben beland valt niet te ontkennen
Maar wat een erkenning dat nu mijn lichamelijke klachten zelfs door een instelling als het UWV zijn meegenomen en niet als somatisch heb ik aan mijn man te danken.
Hij vertrouwde mijn moeheid niet waardoor ik mij toch bij de huisarts wendde voor een check up.
Uit die check-up bleek veel te komen.
Astma, verslechterde nierfunctie, cholesterolproblemen en een hartspierziekte
Vorig jaar heeft dan ook in het teken gestaan van MRI’s en andere scans, nierbiopt, bronchoscopie incl biopt. Ook nu zijn we het najaar weer begonnen met twee keer achter elkaar longontsteking, ziekenhuisopname, echo onderbuik, nierfunctie wat verder verslechterde

En wat is het lastig om bij ergere vermoeidheid niet te denken dat het wel psychisch zal zijn want met een nierfunctie van 36 en ontstekingswaarde van 277 voel je je niet fit zeg maar

In mijn geval moet ik dus echt leren om mijn lichamelijke signalen serieus te leren nemen.
En ik ben dankbaar voor de hulp van thuisbegeleiding, begeleiding op mijn dagbestedingsplek en psycholoog hierbij.
Evenals het leren om dan bv dankbaar te zijn dat ze alles goed onderzoeken in plaats van mij dan gelijk in paniek te jagen

Mijn moraal van het verhaal: soms zijn lichamelijke signalen echt lichamelijk en niet psychisch

Avalanche81 schreef:

Het is niet omdat klachten door psychische ellende worden veroorzaakt dat ze niet echt zijn he......
Dat is zo een veel gehoord misverstand.
Lichaam en geest hebben enorm veel invloed op elkaar, en PTSS en andere psychische klachten kunnen een mens letterlijk ziek maken. Het probleem is alleen dat als je alleen de geestelijke klachten behandelt, daarmee de fysieke klachten niet meteen verdwijnen.
Mijn hartklachten waren meetbaar, hyperventilatie was meetbaar. Alleen: als je alleen dat behandelt, verandert er niets. Als je zowel de oorzaak van de klachten als de klachten zelf aanpakt, dan is er hoop op verbetering. Heel veel artsen (al is het tegenwoordig minder) diagnosticeerden een vrouw die PTSS had met borderline, en alle fysieke klachten waren spanning. Duw er een kalmerend middel in en opgelost.
Uiteraard werkt het zo niet, en de medische wereld is zich daar bewust van geworden.
Een correcte diagnose en behandeling kunnen heel veel doen, PTSS is echt oplosbaar probleem, en daarbij de lichamelijke klachten correct diagnosticeren en behandelen is effectief.

Maar het is niet zo simpel als: je hebt psychosomatische klachten, en die zitten dus tussen je oren. Dat is onzinnig.

Joolien schreef:

Haha, ja wat is normaal? Nja, ik zou graag niet de helft van de week last van mijn lijf hebben, om 7 uur kunnen opstaan zonder dat ik daar een dag van van slag ben, me niet druk om mn lijf te hoeven maken als ik een keer een biertje drink, 3 tot 4 dagen in de week kunnen werken. Dat moet allemaal mogelijk zijn, want feitelijk is er niet zoveel mis met mijn lijf. Misschien dat dat frustreert, het zou moeten kunnen, maar het lukt niet...

ElviraKelan schreef:

Avalanche81 schreef:

Het is niet omdat klachten door psychische ellende worden veroorzaakt dat ze niet echt zijn he......
Dat is zo een veel gehoord misverstand.
Lichaam en geest hebben enorm veel invloed op elkaar, en PTSS en andere psychische klachten kunnen een mens letterlijk ziek maken. Het probleem is alleen dat als je alleen de geestelijke klachten behandelt, daarmee de fysieke klachten niet meteen verdwijnen.
Mijn hartklachten waren meetbaar, hyperventilatie was meetbaar. Alleen: als je alleen dat behandelt, verandert er niets. Als je zowel de oorzaak van de klachten als de klachten zelf aanpakt, dan is er hoop op verbetering. Heel veel artsen (al is het tegenwoordig minder) diagnosticeerden een vrouw die PTSS had met borderline, en alle fysieke klachten waren spanning. Duw er een kalmerend middel in en opgelost.
Uiteraard werkt het zo niet, en de medische wereld is zich daar bewust van geworden.
Een correcte diagnose en behandeling kunnen heel veel doen, PTSS is echt oplosbaar probleem, en daarbij de lichamelijke klachten correct diagnosticeren en behandelen is effectief.

Maar het is niet zo simpel als: je hebt psychosomatische klachten, en die zitten dus tussen je oren. Dat is onzinnig.

Wauw dat is het ei van colombus voor mij
Genezen van mijn psychische problematiek dan gaat de rest ook genezen

Goof schreef:

Is er al acceptatie van het feit dat je lichamelijk niet altijd fit bent?
Je maakt je nu druk om iets waarop je geen invloed hebt. Als je kunt accepteren dat je de ene dag fitter bent dan de andere en dat los kunt laten kun je zonder stress naar bed.

Ik heb fibromyalgie en weet ook nooit hoe mijn lichaam voelt als ik wakker wordt. So be it, als ik last heb doe ik rustiger aan, pech. Als ik me fit voel is dat mooi mee genomen. Ik ga daar echt niet meer over nadenken.

Avalanche81 schreef:

ElviraKelan schreef:

Wauw dat is het ei van colombus voor mij
Genezen van mijn psychische problematiek dan gaat de rest ook genezen

Hahahahahahahaha!!!!

Ik zou zeggen lees nog eens wat ik schreef

Joolien schreef:

Dit topic heeft me weer goed aan het denken gezet. Ik ga een afspraak maken met de huisarts om eerst eens te kijken of ik endrometiose heb en of ik astma heb of hyperventilatie. Want ik heb vaak ademhalingsproblemen.

Verder heb ik nu zodra ik wakker wordt een overdreven gevoel van stress, wat zo'n 15 tot 20 seconden begint na wakker worden. Superirritant want voor mijn idee heb ik helemaal geen stress vandaag of ergens anders voor. Ik accepteer wel dat het er is en ga niet teveel graven waar het dan wel vandaan komt.

Ik heb al een lang therapeutisch traject achter de rug die zo goed als afgerond is. Over het algemeen gaat het dus best lekker. Ik heb soms nog wat stomme gedachtes over mezelf maar die kan ik redelijk snel ombuigen. School gaat eigenlijk heel goed. Ik was in het begin weer wat streng voor mezelf maar ook dat heb ik goed kunnen tackelen.
Dus ik ben nog niet 100% vrij van psychische klachten, maar de grootste problemen zijn verholpen. Daarom is het zo lastig dat mijn lijf eigenlijk niet mee doet in dat beter voelen. En doordat ik last van mn lijf heb, voel ik me soms weer onwijs down. Ik heb zo onwijs hard geknokt om te komen waar ik nu ben, waarom doet mijn lijf daar dan niet aan mee? Ik vind het stom!

Iris82 schreef:

Heb je ook al aan BSR gedacht? Het klinkt in mijn oren als een uitgeput lichaam dat te lang onder chronische stress heeft moeten leven.