Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-08-18 17:58

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 14-08-18 17:58

Mijn stiefdochter van 6 heeft een eetstoornis. Ze eet moeilijk en traag en het liefst de hele dag niet. Hierdoor groeit ze ook slecht.
Zou wel graag in haar hoofd kunnen kijken om haar te helpen. Ze praat ook niet dus we kunnen nu weinig voor haar doen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-08-18 18:00

Geplaatst door de TopicStarter : 14-08-18 18:00

Jeetje, 6 en nu al een eetstoornis $:\$ Ik wist niet dat het zo jong al voor kwam.
Heeft ze nooit gepraat? Wat zeggen de doktoren? Zou het eten misschien pijn doen dat ze daarom niet wil? Misschien net als het praten?

Laatst bijgewerkt door Cayenne op 14-08-18 18:02, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-08-18 18:01

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 14-08-18 18:01

Dat lijkt me erg heftig zowel voor haar als voor jullie ouders.. :(:)

**Geplaatst**: 14-08-18 22:39

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 14-08-18 22:39

We dachten eerst pijn. Maar het is iets in haar hoofd een trauma van bij haar moeder waarschijnlijk maar wat weten wij niet precies kan ook door de scheiding komen. Hoop wel dat ze erover heen komt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-08-18 07:13

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst door de TopicStarter : 15-08-18 07:13

Heel lastig zeg! Ik hoop dat ze er toch overheen groeit!
Hier ging het gisteren even bagger, maar vandaag toch weer met goede moed opnieuw begonnen.

**Geplaatst**: 15-08-18 07:44

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 15-08-18 07:44

Ik meld me ook. Ik heb ongeveer 8 jaar geleden de diagnose anorexia gekregen.

Ambulante behandeling hielp onvoldoende, dus ik werd opgenomen op een eetstoornisafdeling. Dat waren echt de rotste dagen van mijn leven, ik zat constant te vergelijken met de andere meiden daar en ik voelde me alleen maar slechter. Ik ben daar ook nog veel afgevallen. Ik had verwacht dat ze me in de kliniek zouden gaan helpen en ondersteunen maar zo voelde het helemaal niet.
Op een bepaald moment heb ik beslist om tegen medisch advies in de kliniek te verlaten, ik voelde me daar aan mijn lot overgelaten en als ik het dan toch alleen moest doen deed ik het dan liever thuis. Gelukkig ben ik wel op een betere plek terecht gekomen voor ambulante hulp, daar ben ik een aantal maanden heen geweest.

Ik heb nog jaren heel restrictief gegeten, echt elke dag hetzelfde eten en paniek als ik eens wat anders of op een ander tijdstip moest eten. Verder voelde ik me wel goed en de studie ging super. Een jaar of 3 geleden, deels door de stress van een job die me niet lag, is dat restrictieve eten omgeslaan in eetbuien. Ik kwam in korte tijd veel aan en daar voelde ik me echt rot bij. Ik heb toen de beslissing gemaakt om samen met een psycholoog aan de onderliggende problemen te gaan werken.

De laatste 1,5-2 jaar gaat het eigenlijk allemaal wat in periodes. In principe durf ik wel alles eten en ga ik gewoon gezellig mee op restaurant of ijsjes of taart eten, maar het ene moment heb ik het er moeilijker mee dan het andere. Als ik dan aangekomen ben of niet goed in mijn vel zit ga ik weer wat meer restrictief eten, en als ik me beter voel eet ik dan weer alles. De eetbuien zijn gelukkig wel een heel stuk minder.

Ik heb nu echter al een aantal maanden last van maagklachten, wat natuurlijk ook niet zo goed is voor mijn voedingspatroon.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-08-18 07:48

Geplaatst door de TopicStarter : 15-08-18 07:48

Dat klinkt ook heel heftig Eline! Ik kan me voorstellen dat het in een kliniek nog meer kan triggeren.
Het gaat hier vooral in stressvolle periodes mis. Nu slaap ik ook gigantisch slecht en soms hele nachten gewoon niet (meervoudige ernstige slaapstoornis) waardoor ik dan te weinig energie heb om weerstand te bieden tegen eetbuien.
Sinds kort krijg ik wel medicatie tegen oa depressie en nachtmerries en dat heeft als bekende bijwerking dat het eetbuien kan temperen. En dat lijkt redelijk goed te werken $*\o/*$
Bij de begindosis merkte ik direct verschil en daarom hebben we na advies van de huisarts besloten om de medicatie op te hogen.
Het voordeel is dan ook dat ik afwisselender durf te eten en me er iets minder druk om maak. Maar wanneer ik veel stress heb gaat het soms toch weer mis. Zo wilde ik eergisteren manlief een plezier doen door sushi te gaan eten. Dat ging op zich goed, maar daarna zoveel stress door schuldgevoel dat ik daarna ook nog eens een eetbui kreeg -O-

Ik was gewoon te enthousiast met uit eten gaan denk ik.
Maar over het algemeen heb ik het dankzij de medicatie de laatste weken een stuk beter onder controle en dan kan ik mezelf een misstapje nog wel vergeven.
Ik had eerst zo om de dag wel een eetbui en nu misschien nog 1 keer per week/10 dagen.

**Geplaatst**: 15-08-18 08:54

Geplaatst: 15-08-18 08:54

Oedi schreef:
Wat een heftige verhalen allemaal! Ik heb zelf geen eetproblemen maar ik wil jullie wel heel veel succes en sterkte wensen met de strijd!

Ik zie veel terugkomen dat mensen verkeerde opmerkingen maken en dat hulpverleningen niet helpen. Maar wat vinden jullie dan wel fijn om te horen van anderen? En welke therapieën hebben wel geholpen? Ik stel deze vragen puur uit interesse en om meer begrip te krijgen voor eetproblemen, ik begrijp het als mensen liever niet antwoorden.

Over het wat ik fijn vind om te horen van anderen, heb 'vroeger' best lang nagedacht, omdat ik het zelf toen eigenlijk ook niet wist. Nu ik terugkijk, denk ik dat ik het gewoon fijn had gevonden, als er niet steeds de nadruk op gelegd werd dat ik een eetstoornis had. Iedereen wist wel dat ik er één had, dat was duidelijk te zien, daar hoefde van mij niet nog eens de focus op gelegd te worden. Gewoon behandeld worden als een mens, en niet als m'n stoornis, zou ik heel fijn gevonden hebben. Op moeilijke momenten had ik het fijn gevonden als iemand bij me was en dan niet eens iets hoefde te zeggen, maar liet merken dat ze er voor me waren, in plaats van te zeggen 'het is maar eten, waar maak je je druk om'. Maar dit is natuurlijk voor iedereen anders, dit is slechts wat ik fijn had gevonden. Op welke therapie werkt kan ik je geen antwoord geven, want die heb ik zelf ook niet kunnen vinden.

Wat fijn dat die medicatie helpt tegen eetbuien Cayenne, ik wist niet eens dat zoiets bestond! Balen dat je toch een eetbui kreeg, maar als het over het algemeen beter gaat, is dat al een grote stap in de goede richting!

**Geplaatst**: 15-08-18 11:57

Geplaatst: 15-08-18 11:57

Verdrietig om te lezen dat er nog steeds zoveel onbegrip is bij "gewone mensen" en hulpverleners.

Een quote over eetstoornissen die ik echt heel mooi vind is "Het is niet wat je eet, maar wat er aan je vreet"
Soms wordt er m.i. zoveel aandacht aan het eten besteed dat de onderliggende oorzaak (en achterliggende mens) een beetje vergeten worden.

Heel veel sterkte allemaal

**Geplaatst**: 15-08-18 12:22

Geplaatst: 15-08-18 12:22

Ik meld me (helaas) ook..

Vorige week ben ik gediagnostiseerd met anorexia na hier een jaar in stilte mee geworsteld te hebben. Nu zijn we aan het kijken naar een behandeling, wat ze me voor advies hebben gegeven is deeltijd maar hiervoor zou ik met mijn studie moeten stoppen en dat wil ik echt niet, dus we kijken nog even verder..

Fijn dat er hier lotgenoten zijn, ik ga zo eens rustig de tijd nemen om alle berichten door te lezen Y;(

**Geplaatst**: 15-08-18 13:09

Geplaatst: 15-08-18 13:09

Ik heb ook een eetstoornis, officieel eetstoornis NAO en volgens de psychiater (die maar half luisterde :roll:

) heb ik in het verleden Boulimia gehad wat echter niet klopt als ik de beschrijving daarvan erbij pak.
Achteraf gezien heb ik al vanaf het begin van mijn tienerjaren eetproblemen, het begon met weigeren bepaalde dingen te eten en stiekem snoepen, 's morgens al zo stijf staan vd stress dat ik niks weg kreeg en bij een slok water al misselijk was tot overgeven aan toe.
Tegenwoordig uit het zich vnl in eetbuien, overgeven en bij heftige stress niet of weinig eten.
Wat voor mij helpt is open blijven in het contact met mijn woonbegeleiding, een regelmatig eetpatroon, niet met honger/eetdrang naar de winkel, weinig-geen lekkers in huis hebben en alternatieven of afleiding zoeken.
Ipv toe te geven aan de eetbui ga ik bijv een wandeling maken met de hond of ik maak een goedgevulde smoothie van fruit en yoghurt.
Mocht het niet lukken om een eetbui te weerstaan dan mag ik 2 producten uitzoeken voor bij elkaar max €3,-, geen grootverpakkingen (denk aan uitdeelverpakkingen/voordeelverpakkingen).
En de periodes dat het echt slecht gaat en ik geen winkel door kan zonder eetbuispul te halen bestel ik mijn boodschappen online of vraag ik of mijn woonbegeleiding mee gaat om me langs de gevarenzones heen te loodsen.
Verder vermijd ik weegschalen en grote spiegels omdat ik er anders te dwangmatig mee omga.

Ik heb therapie gehad en dat heeft redelijk geholpen, niet zodanig dat ik er vanaf ben maar wel dat ik meer inzicht heb gekregen waar het vandaan komt en wat ik kan inzetten om de eetbui om te buigen etc, maar ook wat ik onbewust naar binnen schuif en hoe daar bewuster mee om te gaan (aan tafel zitten, afgepaste porties in een bakje ipv een zak opentrekken en daaruit graaien, geen tv kijken oid tijdens het eten).

**Geplaatst**: 15-08-18 20:23

Geplaatst: 15-08-18 20:23

Ik mag me hier ook melden. Het doet me eigenlijk verrassend goed om dit topic te lezen, hoe stom dat misschien ook mag klinken.

Ik ben sinds november bezig met hulp zoeken, sinds 1 maart heb ik de diagnose anorexia (een beetje een grensgeval NAO) en ik ben sinds begin april in behandeling. Hoewel ik moet zeggen dat ik nog maar twee sessies heb (dan is mijn behandeling afgelopen) en het op dit moment allesbehalve goed gaat. Dat vind ik heel demotiverend. Daarnaast ben ik ook gediagnosticeerd met een dysthyme stoornis; mijn hoofd is een groot oorlogsgebied op dit moment.

Waar ik nu heel erg tegenaan loop, is dat ik me ontzettend schuldig voel naar mijn omgeving toe. Ik ben vanuit mijn werk (bijbaantje in een hipstergerelateerde lunchtent) als eerste op mijn gedrag/probleem gewezen en ben dankzij hen na lange tijd ook hulp gaan zoeken. Het voelt zo verkeerd dat het ondanks al hun hulp en liefde en meedenken nu nog steeds vaak niet lukt om ‘gewoon’ te doen; (meer) te eten. Ik heb dat wel bespreekbaar gemaakt en dat werd heel goed ontvangen, maar ik voel me er erg rot over. Hoe ervaren jullie dat?

**Geplaatst**: 15-08-18 20:31

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 15-08-18 20:31

Heel herkenbaar. Maar ik probeer nu na zoveel jaar te denken, dit is hoe het nu gaat en als het even niet beter wil, dan maar niet

Krijg je ook iets van nazorg?

**Geplaatst**: 15-08-18 20:51

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 15-08-18 20:51

Nazorg niet, voor zover ik weet. Alleen na een x aantal weken (ik geloof twintig?) nog een hoe-is-het-nu-gesprek.

**Geplaatst**: 15-08-18 20:51

Geplaatst: 15-08-18 20:51

Ik meld mij hier ook, ik weet nog niet zo goed of ik mijn verhaal hier durf te vertellen. Maar ik vind het topic wel fijn en zal ook meelezen en reageren.

**Geplaatst**: 16-08-18 09:54

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 16-08-18 09:54

Wat een verhalen zeg! ik heb het van dichtbij gezien, en het is vreselijk. Wil jullie alle sterkte en liefde wensen die jullie nodig hebben. Vind het ook al een hele stap dat jullie je verhaal hier kunnen doen.

**Geplaatst**: 16-08-18 09:58

Geplaatst: 16-08-18 09:58

geerte schreef:
Ik meld mij hier ook, ik weet nog niet zo goed of ik mijn verhaal hier durf te vertellen. Maar ik vind het topic wel fijn en zal ook meelezen en reageren.

Alleen doen waar jij goed bij voelt :(:)

Van de week een gesprek gehad met een psycholoog. In mijn ogen was er in alle opzichten gebrek aan kennis. Ik moest maar “gewoon” even 4 broodjes als lunch eten. “Zo moeilijk is dat niet” zegt ze dan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-08-18 10:23

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst door de TopicStarter : 16-08-18 10:23

Welkom iedereen! Fijn dat dit topic een opluchting kan zijn. Dat was ook precies de bedoeling. Het komt zo veel voor maar veel mensen voelen zich alleen en onbegrepen. Daarom is het fijn om met mensen te praten die je begrijpen omdat ze hetzelfde doormaken!

Ik begrijp het schuldgevoel ook heel goed! Wij gaan eigenlijk bijna nooit spontaan uit eten omdat dit een heel grote stressfactor is voor mij. Deze week toch gedaan en uiteraard ging het fout. Dan voel ik me zo'n mislukkeling

**Geplaatst**: 16-08-18 10:26

Geplaatst: 16-08-18 10:26

Meld me...
Ik ben juist altijd veel te zwaar geweest tot ik in zomer van 2016 113 kilo woog. toen ging er op een of andere manier een knop om. Ik begon weinig te eten en veel te bewegen waardoor ik in een half jaar tijd 55 kilo kwijt was. Op mijn minst woog ik nog 54 kilo. Toen had ik net ondergewicht. Ik was geobsedeerd door veel bewegen en weinig eten.
Ook ik kon niet uit eten en eten bij anderen was heel lastig. Gelukkig had ik mensen om me heen die mij zagen aftakelen. En in de zomer van 2017 heb ik van een collega een wake up schop onder mijn kont gehad en heb ik hulp gezocht. Mijn directeur heeft me op non actief gezet en ik heb een heel jaar op therapeutische basis gewerkt zodat ik aan mezelf kon werken. De hulp die ik krijg helpt me enorm en heb een hele ontwikkeling door gemaakt het afgelopen jaar. IK heb veel over mezelf geleerd. Zo heb ik naast mijn eetstoornis ook een angststoornis en controle drang. Dit stimuleert mijn eetstoornis enorm en moet ik dus ook aanpakken.
Daarnaast had ik een vriend die mij op een hele verkeerde manier wilde helpen. Gelukkig heb ik er nu een die mij echt helpt en er altijd voor me is.
Ik ben echt al op de goede weg en mijn psychologen, familie, vrienden en collega's hebben daar een hele grote rol bij gespeeld. Ik weeg inmiddels 62 kilo en zit dus in de gezonde klasse. Ik heb nog altijd enorme angst om weer aan te komen, maar kan tegenwoordig genieten van uit eten gaan. Wel heb ik nog steeds de drang om dat te compenseren door excessief te bewegen of soms zelfs mijn vinger in mijn keel te steken.
Ik ben er dus nog lang niet, maar heb er vertrouwen in dat ik er ga komen. Ook op mijn werk maag ik het weer gaan opbouwen en hoop ik in november of december weer helemaal terug te zijn.

**Geplaatst**: 16-08-18 10:43

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 16-08-18 10:43

@ Nayomie, :(:)

kun je ergens anders ook terecht? Ik kan altijd zo slecht tegen dat, dat doe je toch even.... Als het zo makkelijk was, had er toch niemand een es?

@lena, wat goed dat het door jouw werk zo goed is opgepakt. Het is natuurlijk niet ineens over maar alle stapjes vooruit is er weer een!

**Geplaatst**: 16-08-18 11:11

Geplaatst: 16-08-18 11:11

Ik meld me als ex-anorexiapatiënt... tussen al jullie heftige en wanhopige verhalen even een positief bericht. Ik heb tussen mijn 16e en 19e anorexia gehad en ben hiervoor ook een tijd opgenomen geweest (Rintveld). Ik lees in dit topic een aantal negatieve verhalen over klinieken. Mijn ervaring hiermee is echt anders geweest. Mijn verblijf daar heeft enorm geholpen om de enorme "lading" rondom het onderwerp eten weg te nemen, en mijn zelfbeeld te verbeteren. Toen ik ontslagen werd uit Rintveld was ik voor 75% van mijn anorexia af, en thuis moest ik de overige 25% doen. En ik kan nu nog steeds, hoewel het al 10 jaar geleden is, met heel veel trots en blijdschap zeggen dat het mij uiteindelijk gelukt is om 100% van de anorexia af te komen. Ik heb hier in mijn dagelijks leven echt geen last meer van. Ik ben dol op lekker eten, en kan hier zonder schuldgevoel van genieten. Ik ben nooit meer bezig met lijnen of extreem bewegen. Ik heb een gezond gewicht en ben blij met mijn figuur. Dus voor degenen die nu heel diep zitten en misschien bang zijn nooit meer een normaal leven te kunnen leiden, het kan dus wél. Maar hiervoor is het wel heel belangrijk dat je de juiste hulp hebt, want in je eentje (of zelfs met steun van familie) gaat het je waarschijnlijk niet lukken.

Ik schrik er erg van dat er blijkbaar psychologen/psychiaters zijn die zeggen: "Jij bent zo'n hopeloos/ingewikkeld geval, zoek het zelf maar uit." Ik wist niet dat dit gebeurde, en met hulp ben je dan toch nog altijd beter af dan zonder?

Iedereen heel veel sterkte met het gevecht tegen jullie eetstoornis. Mijn pb staat open voor degenen die willen praten.

**Geplaatst**: 16-08-18 11:43

Geplaatst: 16-08-18 11:43

Ik meld me ook. Al zo lang ik me kan herinneren heb ik problemen met eetgedrag, die zich elke keer net iets anders uiten. En nu heb ik een eetverslaving en ik eet dus gewoon continu, altijd, elke dag veel te veel afgewisseld met periodes waarin ik wel zo goed als normaal eet of iets minder dan normaal om toch weer wat af te vallen. Ik heb dus niet perse echte eetbuien en ik compenseer ook niet met dagen echt veel weinig eten, overmatig sporten oid. Ik denk hele dagen aan eten en alles wat er mee te maken heeft, koken, boodschappen doen. Ik sta er mee op en ik ga er mee naar bed. Momenteel ben ik aan de zware kant maar niet obees maar mijn gewicht fluctueert dus heel erg, afhankelijk van de verslaving en hoe goed het me lukt die onder controle te houden. Ik ben 20 kilo lichter geweest maar ook wel 20 kilo zwaarder, ik heb alles in mijn kledingkast hangen van maat 38 tot 48 en het heeft allemaal ooit wel een keer gepast.

Qua therapie heb ik het allemaal wel een beetje gehad, het is op wat mij betreft. Ik weet niet meer wat ik moet, wie of wat me nog kan helpen en het leven is echte elke dag een gevecht. Er is niks wat eten kan vervangen, en ik kan nergens meer de motivatie vandaan halen. Voor mijn eigen gezondheid wil ik zo graag een normaal eetpatroon en normaal op gewicht blijven maar het lukt niet. Het lukt elke keer weer even en dan gaat het ook weer net zo hard mis. Niks wat mij permanent heeft kunnen helpen.

En nu? Ik wil er zo graag vanaf maar ik weet het niet meer, ik weet het écht niet meer.

Ik voel me enorm eenzaam en onbegrepen.

Hele dikke knuffel voor iedereen hier :(:)

En wat erg toch dat sommige van jullie ook zo worstelen met onbegrip van naasten en hulpverleners. Ik hoop heel erg dat iedereen uiteindelijk toch een behandeling mag vinden die aanslaat :(:)

**Geplaatst**: 16-08-18 14:24

Geplaatst: 16-08-18 14:24

Jessica_K schreef:
Ik meld me als ex-anorexiapatiënt... tussen al jullie heftige en wanhopige verhalen even een positief bericht. Ik heb tussen mijn 16e en 19e anorexia gehad en ben hiervoor ook een tijd opgenomen geweest (Rintveld). Ik lees in dit topic een aantal negatieve verhalen over klinieken. Mijn ervaring hiermee is echt anders geweest. Mijn verblijf daar heeft enorm geholpen om de enorme "lading" rondom het onderwerp eten weg te nemen, en mijn zelfbeeld te verbeteren. Toen ik ontslagen werd uit Rintveld was ik voor 75% van mijn anorexia af, en thuis moest ik de overige 25% doen. En ik kan nu nog steeds, hoewel het al 10 jaar geleden is, met heel veel trots en blijdschap zeggen dat het mij uiteindelijk gelukt is om 100% van de anorexia af te komen. Ik heb hier in mijn dagelijks leven echt geen last meer van. Ik ben dol op lekker eten, en kan hier zonder schuldgevoel van genieten. Ik ben nooit meer bezig met lijnen of extreem bewegen. Ik heb een gezond gewicht en ben blij met mijn figuur. Dus voor degenen die nu heel diep zitten en misschien bang zijn nooit meer een normaal leven te kunnen leiden, het kan dus wél. Maar hiervoor is het wel heel belangrijk dat je de juiste hulp hebt, want in je eentje (of zelfs met steun van familie) gaat het je waarschijnlijk niet lukken.

Ik schrik er erg van dat er blijkbaar psychologen/psychiaters zijn die zeggen: "Jij bent zo'n hopeloos/ingewikkeld geval, zoek het zelf maar uit." Ik wist niet dat dit gebeurde, en met hulp ben je dan toch nog altijd beter af dan zonder?

Iedereen heel veel sterkte met het gevecht tegen jullie eetstoornis. Mijn pb staat open voor degenen die willen praten.

Ik wil inderdaad ook een ander geluid geen. Mijn ervaring met gezondheidszorg is ook zeer zeker heel positief. Zonder die hulp was ik nooit zover gekomen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-08-18 14:25

Geplaatst door de TopicStarter : 16-08-18 14:25

Memories

Je bent niet alleen! Ik ben ook dag en nacht met eten bezig. Het is echt een obsessie.

**Geplaatst**: 16-08-18 15:21

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 16-08-18 15:21

Ik ben een stille meelezer. Heb verder geen eetstoornis maar vind het een heel interessant onderwerp omdat ik ook snap hoe het zo kan gebeuren.
Ik lees veel over dat reguliere zorg niet helpt en er veel onbegrip is vanuit de medische wereld. Hoe komt dit? Eetstoornissen zijn een bekend probleem dus hoe kan het nou dat de hulpverlening daarin toch vaak tekort schiet?

Misschien weten jullie het ook niet of willen jullie het niet openbaar zetten dan mag je me altijd een pb doen. Ik ben heel geïnteresseerd om meer te weten hoe dat kan en wat er dus verbeterd kan worden