musiqolog schreef:Mensen, bedankt voor al jullie reacties. Jullie schrijven nogal veel, daarom heb ik even de tijd genomen om alles in één keer te herlezen en er dan een redelijk coherent antwoord op te geven.
Wie mij goed kent uit andere topics, weet waarschijnlijk wel dat ik autistisch ben. Zoals jullie weten kun je dat op verschillende manieren hebben. Er zijn autisten die totaal niet in de maatschappij kunnen meekomen en dat ook helemaal niet willen. Ik wil het wel. Ik wil al die dingen die jullie zo makkelijk bereiken. Basale dingen zijn ook geen probleem. Ik kan praten als Brugman en ik kijk ook niet naar de lantarenpalen als je met me praat. Maar dingen als relaties, groepsdynamiek en een eerste indruk maken zijn heel lastig. Daarom kijk ik altijd naar anderen: hoe doen zij het, waarom gaat het bij hen schijnbaar vanzelf?
Bij psychotherapeuten loop ik al decennialang de deur plat. Vorig jaar heb ik wel een cursusje mindfulness gedaan, maar dat had een averechts effect. Ten eerste vond ik het veel te zweverig allemaal. Ten tweede gaf ik op vragen als "wat zie je als je naar jezelf kijkt" altijd antwoorden als "een smerige loser van in de dertig met een te dikke pens". Dat zit er echt heel diep in. Door al dat gekijk naar mezelf kwam ik vaak extreem naar van zo'n sessie af.
Iets dergelijks geldt voor omdenken. Ik vind dat flauwe taalspelletjes die na één keer geen indruk maken. En die ook heel goed andersom kunnen: "Dus jij bent zo goed in vreemde talen? Jammer, dan heb je de verkeerde studie gekozen." "Dus jij bent een van de betere zangers in dit koor? Dan ontbreekt het je duidelijk aan ambitie."
Ik ben nu 34 en de laatste zes jaar van mijn leven heb ik nauwelijks vooruitgang geboekt. In mijn twintigerjaren had ik ook geen geweldig zelfbeeld, maar toen speelde de gedachte van "je hebt cruciale jaren van je leven verpest" nog niet zo mee. Ik ben erg blij met jullie verhalen, maar jullie uiteindelijke zeges zijn ook een gevaar. Bowena 84 bijvoorbeeld: je meldt dat je dertig bent en gelukkig getrouwd. Tja, ik ben vier jaar ouder, al twaalf jaar geen relatie en niet het minste uitzicht op ooit nog geluk in de liefde. Je snapt dat ik dan denk: "Nou, leuk voor je Bowena. Jij wel, ik niet."
Dit betekent overigens niet dat jullie moeten stoppen met reageren. Als ik mezelf compleet voor de buitenwereld moet gaan afsluiten om maar vooral de vergelijking met anderen niet te maken, zijn we nog veel verder van huis!
Een klein lichtpuntje: de afgelopen verloren jaren ben ik wel gaan paardrijden. Dat is nou een hobby waar ik die stress bij mis. Ik kan er niets van maar ik hou er toch plezier in. Zelfs na een pijnlijke val of na een volte met de vorm van een Tsjernobyl-citroen. Natuurlijk zie ik ook daar constant mensen die het beter kunnen, maar de wil om toch weer op een paard te klimmen wint het altijd.
Ik moet ergens eigenlijk wel lachen om je cynisme want ik herken het.
Maar ik weet ook dat het een heel naar stemmetje is, en dat je ook kunt kiezen naar welke stem je luistert. (de negatieve of de positieve?) Dus jij bent een van de betere zangers in dit koor? wat knap dat je jezelf zo durft te uitten en je je zo goed ontwikkeld.
Want vaak zit er jaloezie, ontevredenheid en eigen frustratie achter dat negatieve stemmetje.
Als je jezelf ziet als smerige loser met dikke pens..(ja van zo'n beeld word niemand vrolijk) doe er dan wat aan! kruip uit die slachtofferrol, zorg dat je er goed uit komt te zien..ga naar de sportschool. Ga doen wat jou gelukkig maakt (meer paardrijden oid) en ga stralen.
Autisme geeft je misschien een andere gebruiksaanwijzing, maar maakt je geen ander of minder mens.
Geplaatst: 25-06-18 12:30 
). 
