Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-06-18 13:28

Geplaatst: 16-06-18 13:28

Interessant om te lezen. Ik ben er ook nog niet uit. Het hele zwangerschapsgebeuren en de eerste hulpeloze jaren lijken me verschrikkelijk. Vind kinderen vanaf een jaar of 5 als ze kunnen praten wel leuk, vroeger ook veel opgepast op die leeftijdsgroep. Lijkt me ook erg leuk om later als ik oud ben volwassen kinderen te hebben die de wijde wereld in gaan. Maar twijfel heel sterk of ik die eerste jaren ervoor over heb, ben bang dat ik het erg zwaar ga vinden en wil ook wel graag carrière maken (wat zeker kan met kinderen, maar natuurlijk nog een tandje zwaarder is). Ben gelukkig pas halverwege de 20 dus heb nog even om er over na te denken. Op dit moment is het gevoel "nu in ieder geval niet", mocht dat veranderen is het tijd om te herevalueren.

**Geplaatst**: 16-06-18 13:38

Geplaatst: 16-06-18 13:38

Ik word er bijna 30, mijn man bijna 33. Jarenlang wilde ik geen kinderen. Ik wilde mijn vrijheid niet opgeven, wil heel de wereld nog zien en mijn man wilde zijn vrouw gewoon niet delen :’) We vonden het prima zo met ons 2.

Ondertussen hebben we ontdekt dat Moeder Natuur het ons toch nooit zou geven (medische redenen), dus wij zijn uiteindelijk perfect gelukkig met onze beslissing die we destijds genomen hadden!

Hoewel ik eerlijk moet toegeven dat ik toch anderhalf jaar wat hartpijn heb gehad van het idee ‘als ik het ooit toch zou willen is het niet mogelijk’. En toen kocht ik een puppy :’) die is nu de pineut...

**Geplaatst**: 16-06-18 13:40

Geplaatst: 16-06-18 13:40

Ook ik wou nooit kinderen. Ik wou mijn vrije tijd niet opgeven, blijven doen waar ik zin in heb. Om nog maar te zwijgen over het idee dat er down under iets uit moet komen. Toen ik mijn vriend tegen kwam heb ik dat idee wel snel aan de kant geschoven. Hij had en heeft een heel sterke kinderwens en ik vond het niet eerlijk om het hem niet te gunnen. Maar dan liever wel vandaag dan morgen, want ik wou ten laatste een kind op mijn 25ste, daarna vond ik mij zelf al te oud. Ik ben nu dus 25 en binnen 3.5 weken uitgerekend.

Ik merk wel dat ik totaal anders in mijn zwangerschap sta dan de meeste moeders. Heel erg nuchter. Geen roze wolk, geen koopwoede, geen zeemzoet gezwijmel over de baby periode. Ik ben nog altijd het type dat even flink doorpakt en doet waar ze zin in heeft. Er staat geen valies klaar, zelfs het bed moet nog in 1 etc. Geen stress, heel erg relaxed. Ik heb al vaak de vraag gehad hoe ik er zo rustig kan onderblijven. Ja simpel, ik krijg een kind, net zoals miljarden vrouwen voor mij dat al hebben gedaan, dus wat is er speciaal aan?

Wat ik wel heb ontdekt is dat je echt heel erg snel dat klein wezentje heel erg graag gaat zien. Toen ze op 16 weken geen hartslag vonden was ik echt dik in paniek en heb ik flink gejankt. Verder helpt een baby jou lichaam echt wel om zeep. Ik kan niet veel meer zonder pijn te hebben momenteel en roep nu heel erg hard: Ik wil NOOIT een 2de. Maar goed, als vriendlief binnen 2 jaar afkomt dat hij een 2de wil dan krijgt die hem waarschijnlijk :')

Dus ik heb eigenlijk beslist om een kind te krijgen voor mijn vriend. Heb ik er spijt van? Nee, ga er ook nooit spijt van krijgen. Maar ik denk wel dat ik een onwijs nuchtere moeder ga zijn en dat je wel gaat merken dat ik niet het type oermoeder ben.

**Geplaatst**: 16-06-18 14:26

Geplaatst: 16-06-18 14:26

Ik ben nooit een oermoeder geweest. Ik vond kinderen wel leuk maar mocht het niet lukken dan had ik dat ook niet onoverkomelijk gevonden. Samen met mijn man waren we er wel over uit ooit kinderen te willen.
We waren pas getrouwd en de pil vond ik toch geen prettig idee en daarom aan de hand van een boek van mijn moeder natuurlijke geboortebeperking geprobeerd. En toen was ik zwanger van nummer 1 :')

Heel welkom daar niet van. Maar niet gepland en ook niet direct op het meest handige moment. We woonden en werkten in Frankrijk, en zijn halverwege de zwangerschap nog van baan gewisseld en verhuisd naar een ander deel van Frankrijk.
Uiteindelijk zijn onze andere twee kinderen ook ongepland geboren(sommige mensen zijn gewoon hardleers). Bij de zwangerschap van nummer twee verhuisden we van NL naar Roemenië ook niet ideaal dus.

Nummer drie werd met een keizersnede geboren en toen is er bij mij gelijk een knoopje gelegd. Sommige mensen zijn gewoon niet voor natuurlijke geboortebeperking in de wieg gelegd.

Maar goed, conclusie van mijn verhaal, als ik had moeten plannen waren we misschien wel nooit aan kinderen begonnen. Er is altijd wel iets waardoor het eigenlijk niet uitkomt. We moeten nog steeds van weinig rondkomen, we zijn ontzettend druk met het opzetten van ons bedrijf en er zijn nog tal van redenen waarom kinderen niet handig zijn. En toch, ik zou ze voor geen goud willen missen. Het is heerlijk om redelijk jong (ik was 25 jaar bij de eerste en 28 jaar bij de jongste) ouder te zijn.
En andermans kinderen, die vind ik een middagje leuk en daarna ben ik blij dat ze weg zijn. Andermans kinderen vind ik ook veel viezer dan mijn eigen (terwijl mijn kinderen echt varkens zijn bij tijd en wijle). Mijn eigen kinderen daarentegen, ik ben gek op ze. Maar ik moet ze ook niet de hele dag om mij heen hebben. Ik vind het heerlijk dat ze naar school gaan en dat ze goed zelfstandig kunnen spelen. Zo kom ik nog een beetje aan mijn eigen dingen toe.

Verder zijn wij best wel relaxte ouders denk ik. Ik laat mijn kinderen makkelijk achter mocht het onhandig zijn kinderen mee te nemen en anders gaan ze mee. Onze kinderen zijn best aardig opgevoed al zeg ik het zelf en kunnen zich prima gedragen. Tuurlijk kost het je (tijdelijk) een deel van je vrijheid, dat zal ik niet ontkennen maar het is echt niet zo dat je compleet aan handen en voeten gebonden bent. Tenminste, ik ervaar het totaal niet zo.

**Geplaatst**: 16-06-18 14:35

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 16-06-18 14:35

Ik twijfel ook enorm. Mijn vriend wilt wel graag kinderen, maar als het aan mij ligt komen ze er eerder niet dan wel..
Ben hier altijd eerlijk in geweest, want ik ben bang dat hij anders spijt krijgt als ze er inderdaad niet komen. Soms denk ik er wel aan, maar zodra ik een baby of kind zie dan is dat gevoel ook gelijk weer van de baan :')

**Geplaatst**: 16-06-18 14:39

Geplaatst: 16-06-18 14:39

Palmera schreef:
Ik heb kinderen nooit leuk gevonden, eigenlijk. Dus altijd aan de anticonceptie gezeten, dan kon ik, als ik dat echt wilde, er altijd nog voor gaan.

Afijn, ik raakte zwanger terwijl ik een spiraal had. Ik heb me nog nooit zó ellendig gevoeld. Er kwam een hele andere ik naar boven die in staat was die foetus er eigenhandig uit te snijden.

Een uitstekende wijze om erachter te komen dat je er écht niet aan moet beginnen.
Ik heb dus ook een definitieve keus gemaakt maar dan anders: ik ben afgelopen week gesteriliseerd en voel me daar uitstekend onder.

Wat een enorm herkenbaar verhaal. Bij mij was het een soort complete paniek/woede/onwil, gewoon echt héél duidelijk dat ik dit niet wilde. Vanaf toen ook nooit meer getwijfeld over ‘wat als’, en ook nooit meer de twijfel gehad of ik eventueel spijt zou hebben als ik het niet deed. Dat gevoel van niet willen was zo overweldigend.

Overigens met als verschil dat ik kids van anderen vaak wel leuk vind. Ik pas rustig een dag op op de twee kids van mijn broertje (2 en 6), en zeker de oudste is zoveel bij mij dat ik zeer regelmatig moet uitleggen dat ze niet mijn dochter is. Kids van vrienden pas ik ook rustig op, al stuur je me de hele dag op pad met 5 kids, geen probleem. ‘s Avonds weer ophalen graag, dat dan weer wel. Ik heb mezelf echter nooit als moeder gezien, ik wil het écht niet. Gelukkig heb ik een vriend met exact dezelfde gedachte, ook hij is waar we ook komen altijd bedolven onder de kinderen, maar gaat graag zonder kids naar huis.

Toen ik af en toe nog twijfelde was dat vooral om de gedachte dat ik er misschien spijt van zou krijgen en misschien ineens kinderen zou willen als het te laat was, hoewel ik wel heel zeker wist dat ik het op dat moment niet wilde. Inmiddels ben ik 37 en zijn de twijfels al jaren verleden tijd.

Sterilisatie heb ik overigens járen geleden weleens naar geïnformeerd, maar mij werd toen verteld dat ze dat onder de 35 en kinderloos niet doen.

**Geplaatst**: 16-06-18 15:06

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 16-06-18 15:06

Lijkt mijheel lastig om die twijfels te hebben.
Als een kind ereen aal is kan je die moeilijk wegdoen.

Ik wilde altijd graag moeder worden.
En toen het klopte, man, huis, baan zijn we er voor gegaan.

Een tweede kindje wilde ik ook, maar helaas allerlei rare lichamelijke klachten.
Toen dat uitgezocht was kreeg ik het advies nooitmeer zwanger te worden omdat de kans op overlijden vn mij te groot was.
Daar ben ik best een tijd verdrietig over geweest.

Mijn schoonzus wilde nooit kinderen.
Klok ging bij haar toch tikken en op haar 35ste is ze moeder geworden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-06-18 15:24

Geplaatst door de TopicStarter : 16-06-18 15:24

Daantjuh88 schreef:
Ik heb lang getwijfeld, alle voors en tegens bij elkaar gezet en toch besloten ervoor te gaan. We wonen super mooi, veel grond, beesten om de deur, kinderen kunnen hier prima opgroeien. Inmiddels 18 weken zwanger, dus kunnen niet meer terug

Heeft er nog iets specifieke de doorslag naar "wel" gegeven? Of waren de nadelen gewoon in de minderheid of eigenlijk gewoon niet relevant?

Dorus schreef:
Ik heb altijd veel twijfels gehad of ik wel uit het juiste hout gesneden ben om een kind op te voeden. Nog steeds heb ik die twijfels enorm.
We hebben er nooit een beslissing over genomen, zijn nooit super actief bezig geweest met zwanger worden, maar ook absoluut niet met niet zwanger worden. Als het komt is het welkom en anders is het ook goed. Wel waren we het erover eens dat het met z’n tweeen moet lukken of anders niet.
Ondertussen lopen we tegen de 40 en zijn we allebei van mening dat we te oud zijn om nog aan kinderen te beginnen en zijn we dolgelukkig met ons tweeen en de hond.

Maar dan komt afgelopen week mijn collega langs met d’r baby van 5 weken en dan krijg ik wel het gevoel dat ik dat ook wil. Ik moet eerlijk zeggen dat dat gevoel het laatste jaar sterker is geworden. Rationeel ben ik het boek definitief aan het sluiten, maar gevoelsmatig blijf ik spelen met de “wat nou als” gedachten.

Dat het met z'n tweeën moet lukken zijn mijn vriend en ik ook al over uit. Ik wil al die polonaise sowieso niet aan/in mijn lijf en als het me helemaal niet gegund is vind dat (op dit moment) ook prima. Maar ik zou dus wel willen weten of ik zwanger kan worden als ik er wel voor wil gaan. Want ik denk dat ik iedere keer teleurgesteld zal zijn als ik weer ongesteld zou worden.
Gelukkig denkt mijn vriend daar dus precies zo over, maar hij wil dus eigenlijk wel graag vader worden. Hij weet dat ik er nog niet zo achter sta en heeft daar ook respect voor.

@Enjoy_ huilbaby nog een reden waarom ik twijfel :')

Bang dat ik daar niet tegen kan en enge dingen ga denken/doen.

@IMJ wat nu als er dus geen tijd meer? Wat als ik over een paar jaar onvruchtbaar blijk te zijn wat ik nu (waarschijnlijk) nog niet ben. Een nicht van me is nu 36 en wordt binnenkort geopereerd om haar baarmoeder te verwijderen omdat daar iets mis mee is. Die heeft wel 2 kids, maar ik zie hoe zwaar ze het vindt nu ze gewoon geen keuze meer heeft.

@Palmera dat is nog iets waar ik niet eens aan heb gedacht! Dat je zwanger bent en dat alles in dan pas zegt "Dit absoluut niet!" Dat lijkt me ook voor je partner niet fijn om mee te maken.

@DeMolenhoek ik hoop echt dat als ik toch zwanger wil worden dat ik zoals jou wordt :')

Heerlijk om te lezen dat je er zo nuchter onder bent gebleven.

Wat heftig om te lezen, luuntje. Ik snap dat het dan zwaar is om te horen dat je schoonzus plots toch zwanger is.

Kinderen komen nooit uit. Daar ben ik sowieso wel achter al. Hoe goed je ook plant, het loopt nooit zoals je wil.

Hond hebben we al en dat is dus ook iets waar je veel rekening mee moet houden. Doe het met liefde, maar ben me wel bewust dat een kind een nog grotere impact zal hebben. Misschien dat dat ook mee speelt in m'n twijfel....

Wel apart om te lezen dat de meeste twijfelaars toch uiteindelijk wel voor kinderen zijn gegaan. Dat geeft mijn vriend waarschijnlijk hoop _O-

**Geplaatst**: 16-06-18 16:02

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 16-06-18 16:02

Haha wat grappig dat je dat zegt van je hond. Ik vind dus dat een hond veel meer beperkt dan een kind. Ik heb nu een meisje van net een jaar en die gaat gewoon overal mee naar toe. Vanaf het begin gedaan en ze is er ook super makkelijk in. Durf haar ook gerust mee te nemen naar een restaurant, ze zit daar gewoon zoet mee te eten en is echt geen krijskind. Toen ik nog een hond had kon ik wel eens een museum of restaurant niet in, of bepaalde dingen op vakantie niet doen omdat ik een hond had. Die hond was er dan wel 1 die ook lastig alleen thuis te laten was en dat beperkte dus enorm! die beperking voel ik met een kind tot nu toe nog helemaal niet.

Hier vooral twijfels gehad omdat mijn man al 3 kinderen had. Ik nog niet.. Wilde het toch wel heel graag eens mee maken maar het moet inderdaad allemaal maar lukken. Gelukkig was het ons vrij snel gegund en ik zou heer echt voor geen goud meer willen missen.

Kost het tijd en energie? Zeker, maar het cliche is wat mij betreft ook waar. Je krijgt er ontzettend veel voor terug. Ik wist niet dat deze manier van houden van bestond voordat ik zwanger werd.

**Geplaatst**: 16-06-18 16:42

Geplaatst: 16-06-18 16:42

NoTwixLeft schreef:
Wel apart om te lezen dat de meeste twijfelaars toch uiteindelijk wel voor kinderen zijn gegaan. Dat geeft mijn vriend waarschijnlijk hoop

Waarschijnlijk omdat ouderschap over het algemeen nog wel de standaard is. Volgens mij krijgt driekwart van de Nederlandse stellen een kind. Of heeft op dit moment een kind, dan reken je ook degenen mee die 'nu nog niet' zeggen.

Maar dat betekent niet dat jij per se hoeft hè.

Ga je leven niet laten bepalen op basis van een paar statistieken.

Ik heb rond mijn 20e wel een tijd gedacht dat ik wel moeder zou worden. Na een tijdje gaan twijfelen: is dit wel echt wat ik wil? Of is dit een soort standaard beeld wat iedereen heeft van elke vrouw ooit, dat ze op een gegeven moment de onbedwingbare behoefte heeft om een gezin te stichten? Wat ook hielp is dat ik ben gestopt met de pil; ik heb daar een enorme emotionele verandering na doorgemaakt en ineens stond het voor mij vast dat ik nooit moeder wil worden.

Maar waarom keren we het niet om? Waarom is het "Ik neem kinderen tenzij er heftige bezwaren tegen zijn" en niet "Ik neem alleen kinderen als dat écht is wat ik wil"?

Hier ook een vriend met een soort van een kinderwens. Ik hoef ze echt niet. Dat weet hij, en ondanks dat blijft hij toch bij mij. Dat zie ik dan toch als zijn eigen risico. Ik moet ook zeggen dat ik vrij zeker ben dat het niet iets is waar hij al echt serieus over na heeft gedacht (en dan met name wat het betekent als je een kind op de wereld zet in termen van tijd, geld, energie etc.) en dat als hij eens zou zien dat het niet alleen maar leuk en gezellig is, zo'n kind, hij snel terugkomt op zijn wens :')

Het is ook wel lastig hoor - we kunnen nu besluiten dat we niet samen moeten blijven vanwege een ongelijke kinderwens, maar wat nou als hij er inderdaad op terugkomt in de toekomst? Of wat als ik toch ineens over 5 jaar wel op magische wijze al mijn bezwaren opzij wil zetten? (Ik hoop toch dat met name de kans op dat laatste erg klein is want ik denk echt dat ik zwaar ongelukkig word van een kind

) We blijven voor nu dus gewoon bij elkaar en we zien wel wat er gebeurt. Ik ben 26, hij 22, dus we hebben ook geen haast ofzo. En heel eerlijk: als ik echt nadenk over onze toekomst samen zie ik veel reisjes per zeilboot, relaxte avondjes samen, in het weekend ontspannen, werken in de tuin, misschien opvangwerk doen voor het asiel (we zijn gek op katten), en mogelijk zelfs logeerpartijtjes van neefjes/nichtjes van zijn kant bij de super leuke oom en tante die we zijn (want zijn zusje werd liever gisteren dan vandaag moeder, en die studeert nog :')

). Maar kinderen van onszelf - nee.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-06-18 19:24

Geplaatst door de TopicStarter : 16-06-18 19:24

@Magrathea, dat kindloos ook een optie is, neem ik ook echt serieus mee in m'n twijfels. Ik heb een goede vriendin die kindloos door het leven gaat en als ik zie hoe dat zou kunnen gaan en hoe zij daar gewoon heel gelukkig mee is, maakt dat voor mij een mooie tegenhanger.
Ik wil ook zeker niet "leven naar de statistieken", maar leven zoals mij dat goed lijkt. Maar dus wel geïnteresseerd in waarom anderen uiteindelijk wel of niet voor kinderen zijn gegaan, want misschien krijg ik een inzicht waardoor ik mijn eigen keuze beter kan maken.
Als je heel basis naar het leven kijkt is dat ook puur om te overleven en voor te planten, dus dat dan het merendeel voor kinderen gaat vind ik wat dat betreft eigenlijk heel logisch.

Ik had ook gehoopt dat het gewoon zo klaar als een klontje voor me was en dat ik altijd met dezelfde ideeën erover was blijven zitten. Toen ik begin 20 was wilde ik zeker weten kinderen, maar dat is nu dus echt een beetje in het midden van wel/niet terecht gekomen.

@_danielle_ ik sleep m'n hond ook zoveel mogelijk met me mee :')

Die is inderdaad niet overal welkom en ik wil haar ook niet langer dan 4uur achter elkaar alleen laten, dus dan moet je al snel keuzes maken of een goede oppas hebben. En een hond blijft afhankelijk. Een kind, als het goed is, wordt uiteindelijk zelfstandiger.

**Geplaatst**: 16-06-18 19:48

Geplaatst: 16-06-18 19:48

Hier ook een twijfelaar, ergens geruststellend te lezen dat dat dus niet eens zo raar is.

het voelt namelijk wel heel raar, omdat mijn omgeving best wel gericht is op het ouderschap.

Ik ben gek op kinderen, ik werk nu ruim 8 jaar met kinderen (ik ben therapeut). Ik ben goed met kinderen. Ik ben gek op mijn neefjes. Maar ik zie mezelf niet als moeder

nu niet, misschien komt dat gevoel helemaal niet. Ik schaam me er best wel voor, voel me ook best schuldig dat ik die moederwens niet heb. Bizar eigenlijk, want dat komt echt voort uit sociale verwachtingen waar ik door niet te kiezen voor kinderen, niet aan kan voldoen. Ik heb zelfs wel eens gehoord dat iemand dacht dat ik het eng vond gezien ik met (ernstig) beperkte kinderen werk, maar dat is het niet. Tot die opmerking had ik er zelfs nog nooit op die manier bij stil gestaan. Ik voel het gewoon niet voor mezelf. Ik ben happy met mijn relatie en mijn leven, en dat is goed zoals het is. Ik weet niet of ik de beperkingen die moederschap op het leven legt wil accepteren. Heel egoïstisch als ik het zo zeg, maar uiteindelijk zou juist het krijgen van kinderen iets moeten zijn wat je voor jezelf doet en omdat je er voor de volle 100% voor gaat. Alles minder dan die 100% is niet genoeg. Ik heb ontzettend veel bewondering voor ouders, en respect. Ook en misschien vooral voor ouders die ik professioneel tegen kom.

Misschien verandert mijn gevoel ooit. Misschien niet..

**Geplaatst**: 16-06-18 19:59

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 16-06-18 19:59

Ik zit er de laatste tijd ook over na te denken, maar vooral omdat m’n vriend aangaf dat hij ze heel graag zou willen en wat hem betreft ook binnen een paar jaar. Zelf wil ik sowieso geen kinderen voor m’n 30e. Geniet nog van m’n vrijheid, nog aantal dingen op m’n bucketlist. Maar eigenlijk weet ik niet of ik ze überhaupt wel wil. Toen ik 18 was had ik echt rammelende eierstokken, als ik toen 28 oid was geweest, was ik zeker al moeder. Maar nu heb ik juist een aversie tegen kinderen ontwikkeld. Ik zie alleen maar de negatieve kanten (weinig vrijheid, wellicht lijdt de relatie eronder enz) Maar aan de andere kant (dit klinkt misschien een beetje stom) voelt m’n kat nu haast als m’n kind en voor haar voel ik al zoveel liefde, elke dag vlinders als ik haar zie. Als ik dat al met een kat heb, lijkt me dat dat 10x mooier is bij je eigen (niet harige) kind. Maargoed. Wie weet als ik straks 30 ofzo ben, dat de eierstokken weer gaan rammelen en anders bespreken we het dan wel weer. Tegenwoordig is het ook heel normaal om met 35 pas moeder te worden.

**Geplaatst**: 16-06-18 20:03

Geplaatst: 16-06-18 20:03

NoTwixLeft schreef:
En ik, ik twijfel onwijs. Ik weet eigenlijk ook niet echt waarom ik twijfel, maar het meeste wat nu in me op komt zijn vrij egoïstische redenen

Dat lijken me sowieso de allerbeste redenen. Je leeft maar 1 keer en keuzes maak je ten goede van jezelf.
Ik heb al heel tijdig besloten geen kinderen te willen, ik ben er ook veel te egoistisch voor. Ik ben niet bereid om ook maar iets op te offeren aan nachtrust, energie, tijd en geld. Simpel. Mijn slaap en energie zijn heilig, want ik ben al niet topfit en mijn tijd en geld wil ik vooral in mezelf steken en alles wat ik wil doen/ kopen/ wat dan ook in dit leven.
Mijn man staat er exact hetzelfde in en heeft zich al een maand of 4 nadat wij elkaar leerden kennen laten steriliseren. Kan er ook nooit iets misgaan. Wij zijn erg blij met onze keuze.
Wat me wel leuk lijkt is als ik straks gepensioneerd ben om dan oma te zijn, maar goed, ik adopteer wel een buurkind ofzo. Dat zie ik dan wel weer

Edit; ik heb niets met kleine kinderen en baby's, maar ik werk met pubers en dat is wel echt mijn passie. Ik haal daar genoeg uit en prive pak ik dus lekker mijn rust in mijn kindvrije leven.

**Geplaatst**: 16-06-18 20:07

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 16-06-18 20:07

Ik zou er enkel aan beginnen als je het zeker weet.

**Geplaatst**: 16-06-18 20:16

Geplaatst: 16-06-18 20:16

__danielle__ schreef:
Kost het tijd en energie? Zeker, maar het cliche is wat mij betreft ook waar. Je krijgt er ontzettend veel voor terug. Ik wist niet dat deze manier van houden van bestond voordat ik zwanger werd.

Dit

wordt er bijna emotioneel van als ik het lees, haha.

Verder hoor ik bij de club van de "twijfelmoeders" die de stap gewaagd hebben. En màn, wat ben ik verliefd. Zonder moeite heb ik mijn leven aangepast en zijn alle clichés echt waar gebleken in mijn geval. Ben nu alleen nog maar nieuwsgieriger geworden naar wat het leven voor mij in petto heeft :+:

Heb ook begrip voor de vrouwen die heel duidelijk kiezen het niet te doen. Ieder zijn eigen leven en keuze. Gelukkig maar dat we daar niet allemaal gelijk in zijn

fijne discussie hier trouwens +:)+

**Geplaatst**: 16-06-18 20:24

Geplaatst: 16-06-18 20:24

NoTwixLeft schreef:
Als je heel basis naar het leven kijkt is dat ook puur om te overleven en voor te planten, dus dat dan het merendeel voor kinderen gaat vind ik wat dat betreft eigenlijk heel logisch.

O schei uit, ik had een tijdje terug een erg irritante discussie met iemand die beweerde dat je niet compleet was als mens als je je niet voortplant. Argument: evolutie.

"Maar het doel van alles wat leeft is om zich voort te planten."
"Ja, zodat de soort kan blijven bestaan. Ik denk niet dat de mensheid uitsterft als ik geen kinderen krijg."
"Maar dat is het doel in je leven"
"Maar ik heb er geen zin in"
"Maar je doel in het leven is om je voort te planten"
_-:(

Manmanman wat irritant was dat :')

Het kwam ook van iemand die ik van zijn levensdagen geen luier zie verschonen dus ik wens zijn toekomstige vriendin veel succes :')

Wat ik je gewoon wil zeggen; het is OK om in deze egoïstisch te zijn. Het al of niet besluiten om kinderen te nemen is altijd een egoïstische beslissing: het kind zelf heeft er namelijk geen zegje in. En verder wat Goof zegt inderdaad: dit leven is van jou, er is geen mens op de wereld die meer om jouw leven geeft dan jijzelf. Dus als jij geen beslissingen maakt om jezelf gelukkig te maken, wie gaat het dan doen? Dat is misschien egoïstisch, maar wat dan nog? Jij mag ook gewoon gelukkig zijn

**Geplaatst**: 16-06-18 20:30

Geplaatst: 16-06-18 20:30

Nooit echt de drang gehad.
Mijn motto was altijd als het komt dan komt het en is het welkom. Komt het niet? Ook prima. Ik had me kinders al (honden, paarden, katten,..)
Gezien mijn partner maar 20% kans had, slikte ik ook geen pil.

Tot ik ineens zwanger was...
ben er de hele zwangerschap nuchter onder gebleven. Niet als een gek shoppen, geen opruimdrang,....
ben 41 weken zwanger geweest, de bevalling was zwaar.
Maar nu ondertussen al ruim een jaar de trotse moeder van een lief meisje.
Heeft het me beperkingen opgelegd? Goh ik denk dat we een makkelijk kind hebben.
Ze gaan overal mee naar toe. Uit eten, op visite, naar onze stal terwijl ik daar uitmest, rij, etc slaapt ze daar of zit ze rustig te spelen. Ze gaat mee op de koets, mee fietsen,... en voor 90% altijd vrolijk.

**Geplaatst**: 16-06-18 20:39

Geplaatst: 16-06-18 20:39

Ik riep al vanaf kleins af aan dat ik kindjes wilde :')

Toen ik mijn vriend ontmoet had hebben we ook allebei die wens uitgesproken. Maar ik wilde wel eerst alles voor elkaar hebben en er dan pas aan beginnen.

Toen we 1 jaar getrouwd waren, en 6 jaar samen, ons huis en werk voor elkaar hadden was ik gestopt met de pil. Ik was na 7 maanden zwanger en dat werd uiteindelijk een miskraam. En vanaf dat moment ging ik twijfelen. Ik was ontzettend verdrietig maar had ook ergens een gevoel dat ik nog zoveel wilde doen, die twijfel kwam toen ineens opzetten.

Ik heb het toen met mijn man besproken en hij wilde erg graag kinderen maar niet als ik twijfelde. Een aantal maanden later in het ziekenhuis erachter gekomen dat het niet makkelijk zou gaan en toen viel die twijfel weg. Ik had echo’s gehad en bedacht me ineens hoe graag ik toch een kindje daar op het scherm wilde zien!

1,5 jaar na de miskraam bleek ik zwanger en dit ging allemaal goed.
En dan zie ik haar in haar bedje liggen en word ik helemaal warm en ben ik blij met hoe het is gegaan.

**Geplaatst**: 16-06-18 21:48

Geplaatst: 16-06-18 21:48

Die twijfels zijn heel normaal en ook heel terecht.

Want inderdaad: de vrijheid zoals je die nú kent verdwijnt echt wel volledig. Als jij nu zin hebt om pas tegen middernacht naar huis te gaan omdat je zoveel te doen had (werken, nog even je paard rijden, daarna nog een drankje doen met vrienden,...) dan kan dat gewoon. Je kan uitslapen als je een dag niet hoeft te werken, jij en je vriend hebben alle tijd voor elkaar als jullie samen zijn, het leven is super romantisch en één groot feest.

Als je een 40-uren werkweek hebt, dan weet je dat je al die uren daarbuiten gewoon VRIJ bent, en dat vul je in met al je hobby's, ambities en interesses. Het zijn allemaal jouw uren.

Van zodra er een kind is, bestaat dat gewoon niet meer. Als je dan al blijft werken, dan ga je in je vrije uren het gevecht aan met de was en de strijk, speelgoed opruimen, weekmenu's opstellen en plannen maken, het hele avondprogramma van koken, in bad stoppen, verhaaltje vertellen, in bed stoppen elke avond op hetzelfde uur - dag na dag na dag.

Jij en je partner zijn nu gebalanceerde volwassenen die samen een relatie hebben, 2 volwaardige mensen met elk een eigen leven. Van zodra er een kind komt, wordt die balans overhoop getrokken. Want zelfs als het allemaal vlekkeloos verloopt en je niet te maken krijgt met relatieproblemen, dan nog verandert jullie rol naar elkaar toe. Jij bent moeder, hij is vader, en in het begin is het even aftasten wie wat doet. Wie werkt wanneer? Wie doet het huishouden? Wie past op het kind? Wie krijgt wanneer vrije tijd? Het spontane tussen jullie verdwijnt want jullie leiden een gezin nu. Er kunnen onenigheden bestaan over de opvoeding, over het huishouden, noem maar op.

Met een beetje geluk heb je een rustige baby die meteen doorslaapt, maar je kan net zo goed een huilbaby hebben die je nachtenlang wakker houdt met gehuil dat door merg en been gaat. Dat is werkelijk zenuwslopend, en je wordt al snel een kribbig mens. Misschien zal je kind pas doorslapen met anderhalf, en als je denkt dat ze eindelijk doorslapen, dan is het weer de tijd van de nachtmerries, groeipijnen etc, en moet je alsnog 's nachts opstaan om troost te bieden. Krijg je met een (ernstig) ziek kind te maken en moet je in het ziekenhuis verblijven (hopelijk niet natuurlijk), dan word je in één klap 10 jaar ouder.

Jij als vrouw zal niet helemaal meer de oude zijn. Of je nu met een keizersnede bevalt of op de natuurlijke manier, met verdoving of zonder, je lichaam is zwanger geweest. Met goede training krijg je uiteraard meestal alles wel weer op z'n plaats, maar toch: binnenin is er een hormonale storm geweest. Had je prachtig golvend haar of mooie krullen, dan kunnen die na je zwangerschap zomaar ineens (voorgoed) verdwenen zijn, of erger nog: 3 à 4 maanden na de bevalling kan je plots te maken hebben met haaruitval en wordt je haar zomaar ineens de helft dunner, inclusief kale plekken. Je borsten staan misschien niet meer zo prompt vooruit, maar lijken eerder slappe theezakjes. Je buik kan voor altijd sporen dragen van de zwangerschap (hangend vel, striemen,...) of je kan in een postnatale depressie belanden.

Als je dit allemaal leest zijn je twijfels misschien in één klap voorbij

het is gewoon best wel heavy allemaal.

MAAR het hoeft niet overal hetzelfde te zijn. Er zijn zat koppels die perfect gelukkig blijven samen, vrouwen die sinds ze moeder zijn alleen maar mooier zijn geworden, baby's die zo rustig zijn dat je ze probleemloos naast de bak kan laten slapen terwijl jij gaat rijden, enzovoort.

Veel heeft ook te maken met

1) leeftijd: als je al een dertiger of veertiger bent heb je doorgaans al wat meer structuur in je leven dan als twintiger. Dat is een voordeel. Een kind klikt dan eigenlijk automatisch in jullie leven zonder dat er echt veel aanpassingen hoeven te gebeuren. Als moeder ben je ook weer wat rijper en zal je beter kunnen relativeren.

2) geld: het wordt misschien niet vaak luidop gezegd, maar als je je financieel een en ander kan veroorloven, wil dat wel helpen. Denk maar aan kinderopvang, een oppas aan huis, de laatste nieuwe snufjes om probleem x en probleem y op te lossen, een keurig koophuis in een rustige wijk waar je kind vanaf de geboorte in alle rust kan opgroeien, geld om al het nodige eten en kleding te kopen, geld voor een huishoudhulp, en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik bedoel NIET dat ouders met geld hun kind beter opvoeden dan ouders die het met minder moeten stellen, integendeel! Maar het kan voor jou, als ouder, het allemaal net iets lichter maken. Maar goed, dat is zonder kinderen net hetzelfde.

3) netwerk en omgeving: ook weer heel logisch, als jij ouders én schoonouders hebt die staan te springen om geregeld op je kind te passen, stalgenoten die graag een uurtje met de kleine spelen als jij gaat rijden, een zus die je kind best wel eens een weekend wil bijhouden zodat jullie een weekendje weg kunnen, en elke donderdagavond een vaste oppas hebt voor jullie avondje uit, dan is dat een heel ander leven dan wanneer je bijvoorbeeld een alleenstaande moeder bent die ergens woont zonder familie, zonder vrienden, vader van het kind die niet van zich laat horen, en geen financiële ruimte voor een oppas. Deze laatste vrouw zal altijd met haar kind thuis zijn. Terwijl een moeder uit de eerste situatie met een beetje handig geregel er nog best een leuk leven op na kan houden. Dat zijn twee uitersten natuurlijk, meestal lig je ergens middenin.

Het is al een erg lang bericht geworden, maar het is nu eenmaal een belangrijk onderwerp.
Ik had net zo goed kunnen typen: ik ben zo blij dat ik moeder ben, ik zou echt niet anders gewild hebben! Maar daar heb jij niets aan (en alle andere vrouwen die twijfelen).

En om mijn persoonlijke waarheid te vertellen:

Mijn dochter is bijna 3 en ik ben werkelijk dol op haar. Ik vind haar een klein wonder, en elke dag ben ik zo ontzettend dankbaar dat ze in mijn leven is gekomen. Geregeld voel ik tranen van geluk als ik met haar speel, of als ze weer iets leuks zegt of doet.

Voor ik moeder was, was mijn leven één warboel. Ik deed heel veel dingen, had het altijd druk, maar er zat nergens echt structuur in omdat dat ook niet nodig was. Daardoor deed ik ook veel dingen die eigenlijk weinig te maken hadden met waar ik in het leven naartoe wil.

Door moeder te worden werd ik plots verplicht om érg zuinig om te springen met mijn tijd. Dan ga je nadenken over wat je belangrijk vindt in het leven, en automatisch schrap je alle onzin. Werk dat niet bij je past --> weg ermee, mensen die niet bij je passen --> uit je leven. Noem maar op! Nu weet ik volledig wat ik wil, en moet ik alleen nog maar genieten van de weg er naartoe. Dat is zo'n ongelooflijk geruststellend gevoel!

Als gezin met 1 kind is elke dag gewoon een geschenk. Als baby was het allemaal zwaar, mede ook omdat we zelf toen nog in een stormachtige periode van ons leven zaten. Maar nu is het gewoon.. leuk. Ze is ons kleine beste vriendinnetje die overal mee naartoe gaat, en wat hebben we een lol met z'n drietjes. Wij kiezen er (voorlopig) wel bewust voor om het bij één kind te houden. Ik denk dat er best een groot verschil is tussen één kind en twee of meerdere kinderen, maar dat is natuurlijk maar een gevoel. Daar zullen andere moeders meer over kunnen zeggen.

Wat mijn relatie betreft: wij hadden een droomrelatie voor we ouders werden. Werkelijk een verhaal dat zo uit een roman kon komen. Door een kind te krijgen zijn wij bijna uit elkaar gegaan. BIJNA. Maar dat heeft er allemaal toe geleid, dat we nog nooit zoveel van elkaar gehouden hebben als nu. We kennen elkaar écht nu, ik kan niet omschrijven hoe diepgaand heel dat proces is voor je relatie. Onze band is ijzersterk, onze liefde niet kapot te krijgen.

In verband met paarden (hier op bokt ook een belangrijk puntje vermoed ik...): de moeders die ik ken uit mijn omgeving die ook paardrijden, hebben dit vanaf de geboorte handig weten te combineren. Dus daar zou ik het niet voor laten. Ikzelf heb tijdens mijn zwangerschap een paard gekocht! Ook in de overtuiging dat een kind mijn doen en laten niet kon veranderen

maar dat is toch anders uitgedraaid dan ik verwacht had. Ik kan mijn nieuwe paard nu pas (3 jaar na aankoop

) echt met regelmaat trainen. Maar goed ik kan me voorstellen dat dat zeker niet het geval hoeft te zijn. Ik geloof er zelfs in dat als je regelmatig naar je paard kan blijven gaan, je dat ook een betere moeder zal maken! Je hebt minder kans op postnatale depressie (geloof ik echt) en als je er onverhoopt toch mee te maken krijgt (of gewoon met vermoeidheid, dat kan ook) dan is je paard dé energiebooster bij uitstek.

Al bij al is het absoluut een aanrader en een niet te missen ervaring

maar ik ben heb net zoveel respect voor vrouwen die bewust kiezen voor géén kind. Want we zijn nu eenmaal een overbevolkte planeet, en of je wel of geen rijk leven hebt heeft niet te maken met ouderschap, maar met jezelf.

Succes in elk geval, en vergeet geen topic te openen als er op een dag toch een baby op komst is

**Geplaatst**: 16-06-18 21:55

Geplaatst: 16-06-18 21:55

Mijn hond ging ook overal mee naar toe! Was echt mijn kind.

Helaas is hij overleden tijdens mijn zwangerschap.

Meid.. laat het rusten.. tijd zat.
Ineens kreeg ik de kriebels terwijl ik die echt nooit had.

En egoïstisch? De keuze voor een kind is evengoed egoïstisch.. jij wil toch een kind? Laat niemand je wat vertellen.

Ik heb dus 1dochter en voel me zo compleet. Is ook vaak zat commentaar op.. wat erg voor het kind.. wanneer komt nummer 2?
is deze dan zo tegengevallen? Nee.. in tegendeel! Ik wil mijn liefde voor haar gewoon niet delen! En wij vinden het echt heerlijk zo!

**Geplaatst**: 16-06-18 22:02

Geplaatst: 16-06-18 22:02

Om nog maar te zwijgen over de urine die je lekt tijdens de zwangerschap. De vele onderzoeken, prikken en bloedtrekken en ga zo door.

Vaak zeggen mensen: Bij twijfel niet doen. Maar je moet het echt van situatie tot situatie bekijken. Ik weet dat mijn partner een geweldige papa wordt. Ondanks dat hij veel minder thuis is, denk ik dat ons kind meer plezier en steun bij hem zal vinden dan bij mij. Ondanks dat ik haar ook heel erg graag zie, nu al, terwijl ze nog in mijn buik zit. Was ik daar niet van overtuigd geweest was ik er ook niet aan begonnen. Het is ok om niet de tofste ouder te zijn. Het is ok om zonder jou kind op reis te gaan. Het is ook ok om jou kind even schaamteloos voor de tv te zetten met een zak chips en languit in bad te gaan liggen en wat me time te hebben.

Heel de maatschappij probeert het beeld van de perfecte moeder op te dringen. Dat moet niet. Je moet jou niet wegcijferen voor een kind. Wees er voor hun als ze jou nodig hebben. Het kan hun echt geen drol schelen dat je eens geen zin hebt om de was te doen en uitgebreid te koken. Maak snel wat pannenkoeken klaar en je hebt een superhappy kind. Het is ok om ook nog gewoon mens te zijn, om jouzelf te zijn naast het moeder zijn

Als je al kinderen wilt uiteraard

**Geplaatst**: 16-06-18 22:07

Geplaatst: 16-06-18 22:07

Ik schoof het proberen om kinderen te krijgen ook voor me uit. Nooit leek de situatie er klaar voor terwijl ik en mijn vriend alles wel voor elkaar hadden. OF ik wilde nog wel 'een paard kopen', 'een bedrijf oprichten', 'een lange reis maken' of.... Vul hier maar gewoon een willekeurige reden in.

Totdat ik toch zwanger werd door een ongelukje. Mijn ongelukje is nu 1,5 en echt fantastisch. Omdat ik er niet bewust voor heb gekozen loop ik er soms wel tegenaan als ik voor de zoveelste keer iets leuks niet kan of het gejammer op sommige dagen.. Aj Aj Aj. Schiet me dan maar lek. Ik ben dan ook echt geen oermoeder.

Toch zou ik het nooit anders willen! Ze is het beste wat me ooit is overkomen.

**Geplaatst**: 16-06-18 22:07

Geplaatst: 16-06-18 22:07

DeMolenhoek schreef:
Om nog maar te zwijgen over de urine die je lekt tijdens de zwangerschap. De vele onderzoeken, prikken en bloedtrekken

Nou zelfs dat hoeft niet hoor!
Ik had de perfecte zwangerschap.
Voelde me top (beter dan normaal omdat ik normaal een flink lage bloeddruk heb een tijdens de zwangerschap was die perfect). Alles tot de laatste dag gedaan en maar 1x bloedafname.
Kon tot ruim 22weken mijn eigen broeken aan.
Ging uit van over tijd maar beviel met 39.4 met een bevalling die mij vreselijk meeviel.
Heb daarna wat pech gehad maar oké.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-06-18 22:20

Geplaatst door de TopicStarter : 16-06-18 22:20

Djali, jouw reactie ben ik echt heel blij mee. Veel dingen die jij beschrijft zaten al verwerkt in mijn twijfel en andere dingen waarvan ik denk "ah fak, daar had ik nog niet zo aan gedacht" Ik ga het even laten bezinken..

Ik ga de rest van de posts ook even verder laten inzinken. Nu ik er zo mee bezig ben, word ik eigenlijk nog meer heen en weer geslingerd in mijn twijfel. Niet verwacht dat dit topic zo'n effect zou hebben....