Bokt.nl

**Geplaatst**: 18-05-18 15:01

Geplaatst: 18-05-18 15:01

Wat ontzettend moeilijk maar helaas ook wel herkenbaar. Mijn eerste dochter was een fantastische zwangerschap en die 7 maanden dat ik het wist beeldde ik mij een perfecte bevalling in. Ik zou dat wel gaan doen ik 5 uurtjes. Helaas werden dat er 41 en is ze met een spoedkeizersnede geboren. Iets waar ik zo bang voor was, ik wilde absoluut geen keizersnede en heerlijk thuis heb ik altijd geroepen. Heb het ontzettend moeilijk gehad de eerste weken. 4 dagen ziekenhuis, mijn man mocht niet blijven slapen. Ik moest de zusters bellen om te helpen als mijn kind huilde, want ik kon zelf niet goed uit bed. Wat een last dat kind... Zo moeilijk die tijd maar ik heb me altijd stil gehouden tegenover iedereen. Dochter 2 was veel voorspoediger. Daar heb ik ook een veel betere binding mee dan dochter 1. En dat doet nog alle dagen zeer want dochter 1 merkt dit. Maar het is mijn gevoel bij haar en ik ben bang dat dat door de slechte ervaring komt van het bevallen en er na.

Nu, op dit moment zit ik in een depressie. Onverwachts bleek ik zwanger te zijn. Hele heisa, medicatie moest gelijk stop van de huisarts waarop een super instabiele tijd volgde. Ik ben nu 17 weken zwanger maar er totaal niet mee bezig. Voel nog geen band niks en dat maakt mij bang. De meest nare gedachten komen in me op en dat verdiend zo'n wonder niet. Nu loop ik bij de GGZ voor therapie maar ik heb niet het idee dat zij goed met zwangerschap en de nazorg om weten te gaan. Ik heb nu een doorverwijzing geregeld naar de POP poli. Een heel team van psychologen, psychiaters, maatschappelijk werk en gyn en kinderartsen. Als ik jou was zou ik daar eens naar informeren? Ik heb meer vertrouwen in hun dan in de psycholoog en psychiater van de GGZ. Het is toch hun specialisme.

Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 18-05-18 15:15

Re: postnatale depressie

Geplaatst: 18-05-18 15:15

Er zitten idd op meerdere ziekenhuizen een sort moeder poli idd.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-05-18 15:29

Geplaatst door de TopicStarter : 18-05-18 15:29

Verootje en xyutut2- ik zal er eens achteraan gaan om inderdaad bloed te laten prikken, kan er best eens mee te maken hebben! Thanks voor de tip

Sandyislief- bedankt voor de lieve knuffel. Ik heb 2 vriendinnen in vertrouwen genomen die ik kan bellen / appen als het niet wil lukken. Familie weet het nog niet, ben erover aan het nadenken hoe ik dat kan vertellen zonder dat ze 1) flippen en 2) bagatelliseren. Ik zoek een beetje de middenweg

T3mptati0n- ik woon niet in de buurt van Drenthe.. en de mirtazapine die je gebruikt vlakt je emoties wat af zeg je, dat lijkt me niet handig? is dat het juiste woord? omdat ik bijna geen emoties voel? Er is nog helemaal geen sprake van medicijn gebruik hoor, maar ben benieuwd

tieneke- bedankt voor je lieve bericht. De kans op een depressie heeft ons er nooit van weerhouden om aan een kindje te beginnen eigenlijk, vooral omdat het al járen goed gaat met me. Maar ik begrijp dat het wel iets is voor je om over na te denken, misschien ook iets om eens met je huisarts te bespreken? Ik weet dat mijn huisarts iets in mijn dossier heeft gezet mocht er nog een zwangerschap komen. Iets van kwetsbare zwangere ofzo?

Karuma- we zijn er inderdaad vroeg bij, al heb ik ergens de hoop dat het helemaal geen pnd is en de psych zal zeggen: nou mevrouwtje, met 5 gesprekken bent u klaar hoor! * dromen mag..toch?

* Ik ga straks met mijn man bedenken hoe we wat meer ruimte voor mij kunnen creëren, eventueel de buurvrouw die iets kan betekenen.. al vraag ik me wel af wat ik ga doen als ik tijd voor mezelf heb. Netflix kijken? nagels lakken? naar de sauna!

Joolien- ik zei tijdens de zwangerschap al dat het vast niet allemaal rozengeur en maneschijn zal zijn en dat dat ook best mocht van mezelf. Alleen is het nu wel erg weinig rozengeur.. en maneschijn.. gelukkig weet mijn man van (bijna) alle gedachtes af, de ergste (ik zou willen dat ze er niet was) houdt ik voor me want ik hou aan de andere kant ZOVEEL van haar.. en wil ik haar niet missen en kwijt zijn. verwarrend is het wel allemaal.

Brainless- herkenbaar. Hoe vaak mensen wel niet zeggen: 'genieten hé! Voor je het weet is ze groot!'. Ze moesten eens weten hoe graag ik dat wil.. vaak zeg ik dan maar: 'Daar doen we ons best voor' , dan hangt het nog een beetje in het midden of dat ook echt lukt.

Shirley- lief bericht.. bedankt. forceren werkt inderdaad niet, al moet ik zeggen dat ik geen onzekere moeder ben gelukkig.

Kaygee- wat een heftig verhaal, helemaal nu blijkt dat je weer in verwachting bent. In welk opzicht merk je dat de hechting met kindje 1 minder is dan die met kindje 2?
zo'n POP poli.. daar zal ik eens naar vragen. Alle specialisten bij elkaar lijkt me sneller werken dan dat je ze een voor een af moet gaan

Het positieve van vandaag:
-heerlijk gezwommen vanmorgen! Ze werd zelfs een duikbootje, even het bolletje onder water. Alles zonder huilen, kleintje vond het erg leuk maar wel koud. Gelukkig is het bubbelbad dan weer heerlijk warm
-ze was erg moe van het zwemmen en slaapt al vanaf 12 uur. Heb heerlijk kunnen diamond painten en naar storytell kunnen luisteren. Ga haar nu wel wakker maken om te eten anders raakt het schema wel erg in de war, en ik wil ook gewoon een grote lach van haar ontvangen! Dat doet me ook altijd goed

**Geplaatst**: 18-05-18 15:31

Geplaatst: 18-05-18 15:31

Klinkt als een fijne dag.

met jij tijd ook

Maar wakker maken is dat nodig? Ik zou eerder lekker laten slapen tot ze wakker wordt uit zichzelf en meldt dat ze honger heeft, als ik slaap wil ik ook niet gewekt worden voor een verplicht bord eten.

**Geplaatst**: 18-05-18 15:41

Geplaatst: 18-05-18 15:41

Ik kan van onze oudste dochter veel minder hebben. Ben sneller boos/geïrriteerd naar haar. Minder fysiek, met de jongste kroel ik heel veel. Ze kan weinig goed doen in mijn ogen zegt mijn man, die wijst me er ook op. En ik ben me er niet eens bewust van dat ik bot tegen haar doe. Gelukkig wijst mijn man me er wel op als het voor komt. Voor onze jongste dochter heb ik een langer lontje, ben ik minder snel geïrriteerd. Het is ook gewoon een gevoelskwestie. En de depressie versterkt alle negativiteit natuurlijk ook weer.

POP polis zitten door het hele land, maar is nog niet zo heel erg bekend bij huisartsen en zelfs de GGZ psycholoog wist niet wat het wat. Ik heb er nu nog geen ervaring mee maar hoor van meerdere mensen in mijn omgeving dat zij er veel baat bij hebben gehad. Ik hoop alleen dat zij ook alleen begeleiding na de bevalling bieden. De GGZ bij mij kon daar wel iemand voor inschakelen, die kijkt dan ook mee thuis. Al vraag ik me toch altijd af hoe dat kan helpen, ik zou mezelf dan namelijk heel anders voor doen dan ik ben. Omdat ik me er toch ook voor zou schamen als ik boos wordt oid.

Wel fijn dat je je er toe kan zetten om de deur uit te gaan met haar en te gaan zwemmen!

Familie blijft wel een beetje een dingetje ja. Daar ervaar ik ook niet zo heel veel steun van. Ook omdat ze het onderschatten of omdat ze zelf ook niet weten hoe ze er mee om moeten gaan.

**Geplaatst**: 18-05-18 15:53

Re: postnatale depressie

Geplaatst: 18-05-18 15:53

Laat je idd goed nakijken hormonaal!
Ik weet dat bij een hoop vrouwen progesteron creme (natuurlijke geen synthetische) goed wil helpen. Na een bevalling is vaak een grote dip in de hormonen oa progesteron wat depressies kan veroorzaken.

Zelf net als Verootjoo probleem met de schildklier gehad (voor mijn zwangerschap) en je voelt je zo rot en instabiel...

Verder: wees niet te hard voor jezelf. Een baby hebben is niet altijd alleen maar leuk. Soms is het gewoon ronduit k ut. En dat is het ook nog wel eens als ze dreumes/peuter/kleuter/puber zijn. Wil je ze letterlijk door de plee spoelen.
Dat heeft iedere moeder.

**Geplaatst**: 18-05-18 16:20

Geplaatst: 18-05-18 16:20

Allereerst heel veel sterkte. Het zou best een hormonale oorzaak kunnen hebben, ook omdat de borstvoeding niet lukte. Die is ook hormonaal bepaald. Ik zou dat eerst eens laten nakijken.
Ik ben deels ervaringsdeskundige maar niet zo dat ik afwijkende gevoelens had voor de baby. Wel voor veel andere dingen. Niks boeide me eigenlijk meer, mijn eigen verzorging werd minder, ik had nergens meer zin in en leefde van dag tot dag. Ik was altijd blij als de dag om was.
Toen ik meer tijd voor mezelf kreeg en ik ging werken, ging dat over. Ik had gewoon teveel dingen aan mijn hoofd, teveel dingen moeten en teveel verwachtingen van alles en iedereen. Toen ik niet meer moest maar meer dingen zelf mocht indelen ging dat over. Je leven moet eigenlijk opnieuw worden ingedeeld en vaak krijg je ineens een nieuw leven in je maag gesplitst waar je helemaal niet blij mee bent.

**Geplaatst**: 18-05-18 16:24

Geplaatst: 18-05-18 16:24

Goed dat je het deelt. Ik hoop dat je snel opknapt.Zoals iemand hier al zegt,denk aan de vitamines,ga lekker naar buiten als het mooi weer is.

**Geplaatst**: 18-05-18 16:46

Re: postnatale depressie

Geplaatst: 18-05-18 16:46

Wat een ontzettend heftig verhaal. Ik hoop dat je hier snel uit komt.

Ik vond de eerste maanden hartstikke zwaar maar vooral vanwege de onzekerheid en juist de angst dat ik pnd zou krijgen. Je hoort vaak dat het zo onverwachts komt. Maar ik heb er geen last van gehad. Nu bijna uitgerekend van de tweede.
Ik woon vlakbij jou, dus mocht je het fijn vinden om contact te krijgen, dan kun je altijd een p sturen.

**Geplaatst**: 18-05-18 16:59

Re: postnatale depressie

Geplaatst: 18-05-18 16:59

Ik heb een mega zware postpartum-depressie gehad. Had therapie bij de moeder en kind poli bij de psychiatrie in het ziekenhuis. Werd daar enorm goed geholpen en het was ook heel erg gericht op de hechting tussen moeder en kind. Ik kon namelijk technisch gezien best prima voor mijn zoon zorgen, maar ik had weinig binding.
Ik ben in totaal 2 jaar in de ziektewet geweest en ben heel langzaamaan weer gaan werken. Ik werk nu 32 uur per week, vind het erg pittig maar heb nu sinds een halfjaar weer een lieve vriend die mij de zorg voor T wat uit handen neemt.

Neem vooral je tijd en laat je niet opjagen, zorg dat je goede hulp krijgt. Het mag er allemaal zijn, dat is helemaal niet erg.

**Geplaatst**: 18-05-18 19:57

Re: postnatale depressie

Geplaatst: 18-05-18 19:57

Ooh, dat mensen zeggen dat je wel vooral moet genieten _-:(

Die kon ik wel schieten.
Want inderdaad; genieten, waarvan dan

Van het huilende projectiel waarvan je maar moet raden wat er aan de hand is en waardoor je ook nog eens hele nachten niet slaapt >;)

En wat voelde ik me rot naar mijn kind toe, zo schuldig, want hij was zo lief en de perfectste en de meest schattige die ik ooit gezien had en dan was ik er niet eens blij mee. Als iemand aanbood om even op mijn kind te passen om zelf wat leuks te doen sloeg ik dat altijd af, want hoe kon ik mijn kind uitleggen dat ik hem dumpte om zelf leuke dingen te doen. Zoveel schuldgevoel als ik hem even wegbracht, mijn kind, dus ik ga er voor zorgen en ik was er ook van overtuigd dat ik de enige was die voor hem goed kan zorgen.
Hoewel dat ook weer omsloeg als ik hem had en hij ging huilen en mijn man kreeg hem stil. Ik werd verdrietig als het mij niet lukte.

Ik was ook bij een psycholoog terecht gekomen die me gelukkig heeft laten inzien dat ik niet ongelukkig was omdat ik een kind had, maar ongelukkig om hoe het helemaal gegaan was, en de druk die ik mezelf oplegde van dat ik er zeker van MOEST genieten en de perfecte moeder MOEST zijn, want er mocht van mijzelf absoluut niks fout gaan in de opvoeding. Maar met mijn kind was ik heel gelukkig.

Als ik er nu aan terugdenk komt het hele gevoel weer terug, terwijl ik nu zo blij ben en eigenlijk weer heel graag een 2e zou willen. Als ik eraan denk dat ik dan weer een hele zwangerschap door moet en weer die hele babytijd, dan word ik echt verdrietig.

Het is zo heftig om zoiets mee te maken. Vooral omdat het zo dubbel is; je bent heel gelukkig en je krijgt iets heel moois, maar toch ben je tegelijkertijd zo verdrietig en voel je je zo rot.

Maar het gaat weer over. Mijn kind is bijna twee, en wat is dit genieten. Ik geniet van alles; ook van de nachten die niet lekker lopen, ook van de driftbuien en peuterpuberbuien die hij kan hebben en ik vind moeder zijn het mooiste wat er is.
Ik hoop dat jij dat ook straks weer kan zeggen

**Geplaatst**: 18-05-18 20:01

Geplaatst: 18-05-18 20:01

Liselot schreef:
Ik heb een mega zware postpartum-depressie gehad. Had therapie bij de moeder en kind poli bij de psychiatrie in het ziekenhuis. Werd daar enorm goed geholpen en het was ook heel erg gericht op de hechting tussen moeder en kind. Ik kon namelijk technisch gezien best prima voor mijn zoon zorgen, maar ik had weinig binding.
Ik ben in totaal 2 jaar in de ziektewet geweest en ben heel langzaamaan weer gaan werken. Ik werk nu 32 uur per week, vind het erg pittig maar heb nu sinds een halfjaar weer een lieve vriend die mij de zorg voor T wat uit handen neemt.

Neem vooral je tijd en laat je niet opjagen, zorg dat je goede hulp krijgt. Het mag er allemaal zijn, dat is helemaal niet erg.

En ook al knalde jij heel hard onderuit, je hebt wel een supertof kind op de wereld gezet die echt niks heeft gemist in de opvoeding. Dus ondanks dat je een pnd heb gehad, hoeft dat niet meteen te zeggen dat je dan niet goed voor je kind kunt zorgen

**Geplaatst**: 18-05-18 20:18

Geplaatst: 18-05-18 20:18

Geen ervaring met een PPD, maar wel met een depressie helaas - wat voor mij ook (nu) een van de redenen is om geen kinderen te willen (zeg nooit nooit

).

Ik wilde even inhaken op je vraag over medicijnen. Ik voelde op m'n dieptepunt ook niks meer - mensen denken weleens dat een depressie betekent dat je je somber voelt, maar volgens mij is het pas echt mis als je niks meer voelt. Juist met behulp van medicijnen (en gesprekstherapie) ben ik weer opgekrabbeld en kon ik weer emoties voelen, zowel positief als negatief.

Veel sterkte!

**Geplaatst**: 18-05-18 20:53

Geplaatst: 18-05-18 20:53

Helaas ook ervaring.
Wel was ik daar heel op tijd bij omdat ik het al had verwacht dat het ging komen.

Ik praatte inderdaad ook niet, zat met oordoppen als ze met krampjes op schoot lag en had geen gevoel van binding.

Ondanks alle mensen die je dan een slechte moeder noemen heb ik mijn kind na 3 maanden, 2 ochtenden per week naar de opvang gebracht en ging zelf paardrijden. Dat hielp al wel iets maar ik had nog steeds hele rare ideen.
Vervolend progesteron pil genomen en maakte het enkel slechter. Een normale combinatie anticonceptie deed echter de truc bij mij. Ik was wellicht nog niet op een blije wolk, maar wel weer emotioneel stabiel.

**Geplaatst**: 18-05-18 20:57

Geplaatst: 18-05-18 20:57

Dat mensen zeggen dat je moet genieten is omdat men toch niet op de hoogte is!? Dus lijkt me dat je iemand niet kan verwijten.

**Geplaatst**: 18-05-18 20:59

Geplaatst: 18-05-18 20:59

Zonnetje81 schreef:
Dat mensen zeggen dat je moet genieten is omdat men toch niet op de hoogte is!? Dus lijkt me dat je iemand niet kan verwijten.

Op zo‘n moment als je je echt depressief bent komen toch heus enkel verwijten in je op en wil je ze het liefste een beuk op de neus ‚genieten‘

**Geplaatst**: 18-05-18 21:01

Geplaatst: 18-05-18 21:01

Sizzle schreef:
Zonnetje81 schreef:
Dat mensen zeggen dat je moet genieten is omdat men toch niet op de hoogte is!? Dus lijkt me dat je iemand niet kan verwijten.

Op zo‘n moment als je je echt depressief bent komen toch heus enkel verwijten in je op en wil je ze het liefste een beuk op de neus ‚genieten‘

Dat snap ik wel maar sommige schrijven het zo dat ze vinden dat men domme opmerkingen maken terwijl ze het niet kunnen weten. Daar kies je voor door niks te zeggen...dan kan men zich ook niet aanpassen.

**Geplaatst**: 18-05-18 21:03

Geplaatst: 18-05-18 21:03

Zonnetje81 schreef:
Dat mensen zeggen dat je moet genieten is omdat men toch niet op de hoogte is!? Dus lijkt me dat je iemand niet kan verwijten.

Het is ook zeker geen verwijt als het om mijn post gaat, maar het is wel heel erg rot als mensen dat gaan zeggen, terwijl je juist dat absoluut niet kan.
En je voelt je vervolgens nog verder de grond ingetrapt omdat je blijkbaar iets erg fout doet als je niet geniet van je kind.

En het is ook niet echt dat je normaal kan denken als je in een PPD zit, dus ja, ook iemand met een PPD valt niet echt wat te verwijten

Maar ook mensen die wel op de hoogte zijn zeggen het; ja echt rot zo’n PPD, maar je moet wel echt genieten hoor, die baby tijd is zo voorbij!

**Geplaatst**: 18-05-18 21:06

Geplaatst: 18-05-18 21:06

Eigenlijk is het sowieso zo’n dooddoener maar ja wat moet je anders tegen iemand in een normale
Situatie zeggen. Niks zeggen is ook niet goed

**Geplaatst**: 18-05-18 21:09

Geplaatst: 18-05-18 21:09

De opmerking: geniet ervan, vind eigenlijk vrijwel altijd ongepast.
Ik heb ook van die kaartjes gekregen met: zwanger, geniet er van. Dan dacht ik standaard: mag ik dat ook gewoon even zelf bepalen?
Het is een erg gebiedende uitspraak die je al snel het idee geeft dat iedere andere emotie niet normaal geacht wordt.
Met pensioen is dat ook zo, vaak zijn die ook niet spontaan aan het ‚genieten‘.

Zo zie ik dat tenminste. Ik zou gewoon liever vragen hoe het gaat of een zin gebruiken die veel meer ruimte open laat voor eigen gevoelens.

**Geplaatst**: 18-05-18 21:10

Geplaatst: 18-05-18 21:10

Ik heb geen ervaring maar wil je een digitale knuffel geven, wat fijn dat je wat positieve ervaring hebt gehad vandaag!

Ik ben van 8 juni tot 11 juni weer even in nederland (dordrecht) als je ergens een bakje koffie wilt doen stuur mij maar een pb

**Geplaatst**: 18-05-18 21:17

Geplaatst: 18-05-18 21:17

Je bent absoluut niet de enige, ruim 1 op de 10 vrouwen kampt met psychische onbalans na de bevalling en ja, ik was er daar ook 1 van. Bij mij vooral veroorzaakt door (net als jij) een heel zware bevalling (en keizersnede) na een pittige zwangerschap en dat in combinatie met een streberig en faalangstig karakter. Het feit dat ik elke maand al heftig reageer op de daling van mijn progesterongehalte voor mijn menstruatie, doet mij vermoeden dat de extreme daling van de hoeveelheid progesteron in lichaam na de bevalling, ook heeft meegeholpen.

Goed dat je lotgenoten zoekt, het besef dat ik één van velen was hielp voor het accepteren. Ik ben er vooral overheen gekomen door mijn verhaal te vertellen, keer op keer op keer, tegen wie het maar wilde horen. Ook hier op bokt, geloof ik. Tijd heeft de rest gedaan (hoewel ik daardoor niet aan een volgende zwangerschap durf te beginnen).

Praat erover, vooral met je partner. Hij kan niet voelen wat jij voelt, maar hij kan je (moet je) wel helpen. Als je er niet uit komt, zoek professionele hulp en ik denk idd dat je dan het beste af bent bij een POP poli.

Hier nog wat info over de oorzaken voor een PPD: http://www.gynaecologie.nl/postnatale-d ... /oorzaken/

Sterkte meis, hang in there, het gaat voorbij. En voel je niet bezwaard om je emoties te delen.

**Geplaatst**: 18-05-18 21:20

Geplaatst: 18-05-18 21:20

Wil je me een pb sturen waar je woont?

**Geplaatst**: 18-05-18 21:26

Geplaatst: 18-05-18 21:26

Zonnetje81 schreef:
Dat mensen zeggen dat je moet genieten is omdat men toch niet op de hoogte is!? Dus lijkt me dat je iemand niet kan verwijten.

Ohh ik (en manlief) heb dat echt wel regelmatig gezegd hoor.
Maar kreeg dan als antwoord: tja ik zou ook depressief worden als ik alleen maar thuis bleef zitten.
Doe gewoon eens wat leuks; dan zul je zien dat je snel opknapt.

Iemand die tegen zelfmoord aan zit, 100% hulp thuis heeft en amper weet hoe ze de dag door komt..
Daar kun je niet van verwachten dat zij degene is die begrip moet gaan opbrengen voor mensen die goed bedoelde, maar zeer slecht advies (blijven!) geven.

Ik moest ook eens denken aan mensen die helemaal geen kinderen konden krijgen; die wel blij met een kind zouden zijn.
Hoe kon ik niet houden van zo'n klein wondertje..
Hun tante/moeder/nicht/kennis was met een maand er ook weer door; dus ik moest ook ondertussen wel weer beter zijn.

Dat soort mensen heeft mijn man gelukkig kunnen wegsturen/afwimpelen, maar het was echt een heel moeilijke tijd. Ik heb gelukkig ook goede vrienden gehad die mij hielpen en er alleen maar voor mij waren, maar ook mensen kwijtgeraakt,
Mijn opa haalde mij af en toe op om naar de paarden te gaan, dat was "mijn" uitje.
Langzaamaan ben ik weer gaan verzorgen en later ook weer rijden.

Maar dat gaf ook weer schuldgevoel dat ik wel kon genieten van mijn paardje maar (nog) niet van mijn kind(eren).

Depressiviteit is een moeilijk iets omdat niemand ziet/voelt wat je meemaakt.
Alleen degene die het zelf hebben doorgemaakt weten vaak wel wat meer te begrijpen waar je tegenaan loopt.
En dan nog verloopt het vaak voor iedereen verschillend.

**Geplaatst**: 18-05-18 21:31

Geplaatst: 18-05-18 21:31

Zonnetje81 schreef:
Eigenlijk is het sowieso zo’n dooddoener maar ja wat moet je anders tegen iemand in een normale
Situatie zeggen. Niks zeggen is ook niet goed

Gewoon er zijn, kopje koffie; praten over ditjes en datjes; vragen of je iets kan doen (boodschapje halen oid), en je kan ook serieus vragen hoe het met iemand is.

Maar mijn ervaring is wel dat bepaalde mensen bang zijn dat degene een huilbui oid krijgt en weten dan helemaal niet te reageren.
Dat is ook moeilijk; dat snap ik prima.
Maar ook dan kun je gewoon zeggen; ik begrijp dat je het heel moeilijk hebt en ik weet niet wat ik moet zeggen of hoe ik je kan helpen.