Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-01-18 10:56

Geplaatst door de TopicStarter : 24-01-18 10:56

Bedankt voor jullie reacties!

Ik heb gister gesprek gehad bij de arbo arts, en hij raadt 6 weken rust aan en daarbij zoveel mogelijk leuke dingen doen. Ik zag best wel tegen het gesprek op, maar het was een hele fijne man. Vrijdag ga ik naar mijn werk voor een gesprek, dan is ook het rapport van de arbo arts klaar.

Als het goed is word ik deze week nog gebeld voor een afspraak bij de psychotherapeut. Bij deze praktijk ben ik al eerder onder behandeling geweest, dus het is wel prettig dat ze al het een en ander van me weten.

Verder is het thuis heel moeilijk, mijn vriend heeft er heel erg veel moeite mee. Hij is erg ambitieus (net als ik), en snapt er niets van. Hij vindt het bijvoorbeeld belachelijk dat ik overdag een dutje doe. We hebben er al een aantal ruzie over gehad. Hoe hebben jullie het ervaren met je partner?

**Geplaatst**: 24-01-18 11:02

Geplaatst: 24-01-18 11:02

Maanlicht schreef:
Bedankt voor jullie reacties!

Ik heb gister gesprek gehad bij de arbo arts, en hij raadt 6 weken rust aan en daarbij zoveel mogelijk leuke dingen doen. Ik zag best wel tegen het gesprek op, maar het was een hele fijne man. Vrijdag ga ik naar mijn werk voor een gesprek, dan is ook het rapport van de arbo arts klaar.

Als het goed is word ik deze week nog gebeld voor een afspraak bij de psychotherapeut. Bij deze praktijk ben ik al eerder onder behandeling geweest, dus het is wel prettig dat ze al het een en ander van me weten.

Verder is het thuis heel moeilijk, mijn vriend heeft er heel erg veel moeite mee. Hij is erg ambitieus (net als ik), en snapt er niets van. Hij vindt het bijvoorbeeld belachelijk dat ik overdag een dutje doe. We hebben er al een aantal ruzie over gehad. Hoe hebben jullie het ervaren met je partner?

Toen ik burn out raakte was ik single. Maar ik kreeg enorm veel onbegrip van mijn familie, ik zou het verzonnen hebben om niet te hoeven werken. Door die druk ben ik ook veel te snel weer begonnen met werk, waar ik weer terug bij af was en in een zware depressie raakte. Mijn toenmalige partner leerde ik kennen toen het net weer wat beter ging, maar hij snapte ook niet dat ik niet kon werken, maar wel met de honden kon wandelen bijvoorbeeld. Wat hij dan even vergat was dat dat ook het enige was wat ik deed over de hele dag.

Toen ik de burn out raakte ging bij mij ook het licht uit van de een op de andere dag. Ik zorgde dat mijn hond wel buiten kwam en dat ik therapie kreeg. Maar voor de rest van de dag lag ik in bed en sliep enorm veel.

Het is nu bijna 6 jaar geleden dat ik burn out raakte en ik ben daarna nooit meer de oude geworden. Neem je klachten dus vooral serieus.

**Geplaatst**: 24-01-18 11:05

Geplaatst: 24-01-18 11:05

Wat fijn dat de arboarts je wel begrijpt! Heel goed, neem die rust ook..
Met je vriend, heel lastig, want hij kan je zo heel makkelijk verder in de put helpen. Misschien is even afstand nemen dan beter, die ruzies gaan je niet helpen

Mijn ex was veel van huis, maar bij hem ging het toen ook niet verder dan "Je hebt een beetje veel gewerkt" Echt begrijpen deed ie het niet, maar ik ging wel mijn eigen gang en hij had er geen commentaar op.

**Geplaatst**: 24-01-18 11:14

Geplaatst: 24-01-18 11:14

Bij mij is in 2016 in burn out geconstateerd, en ik moet zeggen dat ik er nog steeds wel eens last van heb.

Ik was toen in 2016 werkzaam op een stal en werkte bijna 7 dagen in de week en kreeg er maar 5 betaald, ik was op een zaterdag onderweg naar het werk toen ik achter het stuur in "slaap" viel ofja weg doezelde, en door een hoop getoeter weer terug op aarde kwam. Mijn baas vond dit wel grappig en zei dat ik maar eens op tijd naar bed moest gaan ( ik ging iedere dag om half 9 naar bed).

Die maandag naar de huisarts gegaan en die rade me aan om even een time out te nemen en thuis te blijven, hij heeft me toen doorgestuurd naar het ggz en ik heb zelf bij een psycholoog een extra afspraak gemaakt. Mijn baas was hier absoluut niet blij mee want die vond dat ik me niet moest aanstellen en weer moest komen werken (hij was niet verzekerd voor mij). Ik heb dit geweigerd en gezegd dat hij maar een arboarts moest regelen als hij me niet geloofde. Toen begon het ergste gezeik, hij stond 3 x per week voor mijn deur, en belde me iedere dag en dan was hij niet vriendelijk maar heel kleinerend en sarcastisch. Toen besloot hij mijn salaris niet over te maken en toen kreeg ik nog meer stress (huur moest betaald worden etc). Ik ben van ellende na 4 weken maar weer aan het werk gegaan, en uiteindelijk 6 maanden daarna daar gestopt. Mijn relatie is er door kapot gegaan (niet alleen daardoor maar heeft er zeker mee van doen), ben vrienden kwijt geraakt en heb heel lang in een slachtoffer rol gezeten, maar nu niet meer. Ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn eigen geluk.

Heb vorige maand mijn laatste therapie sessie gehad en moet zeggen dat het nu al weer iets beter gaat(denk dat ik altijd last zal houden van winterdepressies

).
Maar ik weet wel dat ik niet meer dezelfde was als voor de burn out.

Vind het zo erg dat mensen vaak niet geloofd worden, of er mensen zijn die denken dat het aanstellerij is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-01-18 11:15

Geplaatst door de TopicStarter : 24-01-18 11:15

Afstand nemen is toch wel lastig. Gister had ik het gesprek bij de arbo arts, en dat was toch wel heftig. Ik had verder ook die nacht nauwelijks geslapen. Dus gister eind van de middag toch nog even in bed gekropen voor een uurtje, en mijn vriend een whatsappje gestuurd met of hij me even wilde laten liggen en bovenstaande ook aangegeven. Lig ik na een half uur eindelijk te slapen, komt hij thuis en maakt hij me een beetje bozig wakker met het statement dat we moéten praten. En dat het echt idioot is dat hij een vriendin heeft die overdag ligt te slapen en dat hij het niet kan hendelen. Hij werd heel boos. Uiteindelijk hebben we het wel een soort van uitgepraat en heeft hij zijn excuses aangeboden, maar hij kan zo een ommekeer maken en dan opeens boos worden hierover... Ik vind het heel lastig en voel me ook schuldig dat ik nu thuis zit.

**Geplaatst**: 24-01-18 11:19

Geplaatst: 24-01-18 11:19

Maanlicht schreef:
Afstand nemen is toch wel lastig. Gister had ik het gesprek bij de arbo arts, en dat was toch wel heftig. Ik had verder ook die nacht nauwelijks geslapen. Dus gister eind van de middag toch nog even in bed gekropen voor een uurtje, en mijn vriend een whatsappje gestuurd met of hij me even wilde laten liggen en bovenstaande ook aangegeven. Lig ik na een half uur eindelijk te slapen, komt hij thuis en maakt hij me een beetje bozig wakker met het statement dat we moéten praten. En dat het echt idioot is dat hij een vriendin heeft die overdag ligt te slapen en dat hij het niet kan hendelen. Hij werd heel boos. Uiteindelijk hebben we het wel een soort van uitgepraat en heeft hij zijn excuses aangeboden, maar hij kan zo een ommekeer maken en dan opeens boos worden hierover... Ik vind het heel lastig en voel me ook schuldig dat ik nu thuis zit.

Voel je vooral niet schuldig! Je doet namelijk niets verkeerds.

**Geplaatst**: 24-01-18 11:20

Geplaatst: 24-01-18 11:20

Jeetje Maanlicht, wat jouw vriend doet moet je nu echt niet hebben hoor. Kun je niet een tijdje ergens anders naartoe? Dat je iig rust kan krijgen en niet op je kop krijgt?

**Geplaatst**: 24-01-18 11:21

Geplaatst: 24-01-18 11:21

Pfoehhhh,dat vind ik persoonlijk wel erg heftig als je vriend zo reageert. Hopelijk kun je daar met hulp over praten, wellicht dat er onderliggend dus iets speelt waardoor je nu ook die burnout hebt.
Hier ook ervaring,nog herstellende en flink aan het uitzoeken wie ik eigenlijk niet zelf ben. Mijn valkuil is ook dat ik me teveel aantrek van andermans mening,maar besef me heel goed dat het hun probleem is.. heel lastig te combineren in je hoofd. Ik raad je echt aan om daarover te praten met iemand, want zeker wanneer je thuis situatie niet begripvol is duurt je herstel alleen maar langer...

**Geplaatst**: 24-01-18 11:23

Geplaatst: 24-01-18 11:23

Maanlicht schreef:
Afstand nemen is toch wel lastig. Gister had ik het gesprek bij de arbo arts, en dat was toch wel heftig. Ik had verder ook die nacht nauwelijks geslapen. Dus gister eind van de middag toch nog even in bed gekropen voor een uurtje, en mijn vriend een whatsappje gestuurd met of hij me even wilde laten liggen en bovenstaande ook aangegeven. Lig ik na een half uur eindelijk te slapen, komt hij thuis en maakt hij me een beetje bozig wakker met het statement dat we moéten praten. En dat het echt idioot is dat hij een vriendin heeft die overdag ligt te slapen en dat hij het niet kan hendelen. Hij werd heel boos. Uiteindelijk hebben we het wel een soort van uitgepraat en heeft hij zijn excuses aangeboden, maar hij kan zo een ommekeer maken en dan opeens boos worden hierover... Ik vind het heel lastig en voel me ook schuldig dat ik nu thuis zit.

Jij hoeft je absoluut nergens schuldig over te voelen, ik ken het gevoel en ik weet dat je het waarschijnlijk toch doet.

Kun je jouw vriend niet eens een keer meenemen naar therapie? Heb ik toen ook gedaan met mijn ex, en dat hielp wel. Toen had hij meer begrip voor mijn situatie.

Jou vriend snapt er waarschijnlijk helemaal niks van. Daarnaast vind ik het niet normaal dat hij zo reageert, ik deed ook wel eens een powernap voor ik de burn out kreeg.. Moet je toch helemaal zelf weten, hij hoort je hier in te steunen en niet nog een groter schuldgevoel te geven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-01-18 11:26

Geplaatst door de TopicStarter : 24-01-18 11:26

Ja, ik hoop dat ik snel bij de psychotherapeut terecht kan..

Ergens anders heen zie ik nu echt niet zitten, ik wil lekker in mijn eigen huis zijn, mijn eigen plekje.
En verder gaat het wel heel goed tussen mijn vriend en mij, het is alleen nu even lastig. Maandag gaan we op vakantie, allebei even rust. Mijn vriend is net partner geworden bij zijn bedrijf en het is allemaal erg stressvol. Ik snap dat het voor hem ook niet al te makkelijk is om dan thuis te komen in een "negatieve" sfeer.

Mijn vriend meenemen naar therapie is misschien wel een goed idee.

**Geplaatst**: 24-01-18 11:28

Geplaatst: 24-01-18 11:28

Och lieverd, wat vreselijk naar. Geen ervaringen hier, maar wil je wel heel veel sterkte wensen.

Wat vervelend van je vriend ook. Kan alleen maar aanraden om veel te blijven praten, en uitleggen hoe dit impact heeft op jou en jouw leven. En dat je simpelweg ziek bent. Je gaat iemand met twee gebroken benen ook niet dwingen om 3 trappen op te lopen.

**Geplaatst**: 24-01-18 11:33

Re: Burn-out

Geplaatst: 24-01-18 11:33

Mijn vriend begreep ook niet waar ik doorheen ging,maar werd zeker niet boos. Praten over wat ik nodig had, hoe hij me daarbij kon helpen. Simpelweg door zelf aan te geven wat ik wilde en hij liet dat doen. Boos worden heeft echt geen enkele zin, en naar mijn mening is daar ook geen excuus voor.

**Geplaatst**: 24-01-18 11:35

Geplaatst: 24-01-18 11:35

Ik ben blijven doorwerken tijdens mijn burn out.

Werk voor een klein bedrijf, veeleisende bazen en heb veel verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn werk. Bedrijf is bekend met meerdere burn out gevallen en op dat moment had ik al een collega die hierom thuis zat. Heb dit niet kenbaar gemaakt bij collega's of mijn bazen.

Was taai, heel taai. In mijn hoofd paniek, in de war en geen grip op zaken. Vervolgens een façade voor de buitenwereld alsof er niks aan de hand was. Thuis,nadat de kinderen op bed lagen, compleet crashen en de volgende dag weer door. Zeker niet aan te raden!

Ik ben er op de 1 of andere manier doorheen gekomen zonder hulp. Maar is een lang proces geweest.

**Geplaatst**: 24-01-18 11:41

Re: Burn-out

Geplaatst: 24-01-18 11:41

Ik denk ook dat het voor mensen die het zelf nooit meegemaakt hebben, het lastig is jouw situatie te begrijpen. Heel eerlijk vind ik dat zelf ook best moeilijk. Iedereen lijkt tegenwoordig maar een burnout te hebben? Vaak denk ik dan: hoe dan? Waarom krijgt de één veel meer op zn bordje dan de ander, maar toch is dat niet bepalend bij een burnout.

**Geplaatst**: 24-01-18 11:42

Geplaatst: 24-01-18 11:42

shoes schreef:
Ik ben blijven doorwerken tijdens mijn burn out.

Werk voor een klein bedrijf, veeleisende bazen en heb veel verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn werk. Bedrijf is bekend met meerdere burn out gevallen en op dat moment had ik al een collega die hierom thuis zat. Heb dit niet kenbaar gemaakt bij collega's of mijn bazen.

Was taai, heel taai. In mijn hoofd paniek, in de war en geen grip op zaken. Vervolgens een façade voor de buitenwereld alsof er niks aan de hand was. Thuis,nadat de kinderen op bed lagen, compleet crashen en de volgende dag weer door. Zeker niet aan te raden!

Ik ben er op de 1 of andere manier doorheen gekomen zonder hulp. Maar is een lang proces geweest.

Is dit dan ook door en psycholoog als burn -out aangemerkt?

Wat jij beschrijft heb ik meerdere malen gehad.
Thuis totaal instorten, huilend in de auto, tranen op de parkeerplaats weg vegen en de glimlach opzetten. En je wel 100 keer schoppen op een dag.
Maar ik heb het nooit beschreven als burn-out, wel als een bijna burn-out, dat je op de grens zit het wel te krijgen.
Nu ik een voor mij echte burn-out heb gehad is dat ook bevestigd voor mezelf. Doorwerken, hoe hard ik ook probeerde was totaal niet meer mogelijk.
Terwijl ik het de dag ervoor nog deed.

**Geplaatst**: 24-01-18 11:48

Geplaatst: 24-01-18 11:48

Maanlicht schreef:
Ja, ik hoop dat ik snel bij de psychotherapeut terecht kan..

Ergens anders heen zie ik nu echt niet zitten, ik wil lekker in mijn eigen huis zijn, mijn eigen plekje.
En verder gaat het wel heel goed tussen mijn vriend en mij, het is alleen nu even lastig. Maandag gaan we op vakantie, allebei even rust. Mijn vriend is net partner geworden bij zijn bedrijf en het is allemaal erg stressvol. Ik snap dat het voor hem ook niet al te makkelijk is om dan thuis te komen in een "negatieve" sfeer.

Mijn vriend meenemen naar therapie is misschien wel een goed idee.

Ik kan jou heel erg goed begrijpen, en jou vriend ergens ook wel. Het is ook geen gemakkelijke situatie, je kan dingen niet aanpakken zoals je normaal zou doen..

Daarnaast zou ik ook niet ergens anders naar toe gaan. Heb ik die tijd ook een keer gedaan na een ruzie, ik was toen naar mijn moeder gegaan, waar dingen alleen maar erger werden. Ik kon niet rustig zitten was continu onrustig. (mijn moeder was ondertussen verhuisd naar een nieuw huis waar ik nog nooit had gewoond, dus geen veilig thuis gevoel zegmaar). Ben na een week weer naar huis gegaan.
Daarna heb ik dus mijn ex mee genomen naar therapie en van te voren alles uitgelegd aan de therapeut, die heeft ons daar heel erg mee geholpen voor die periode. Op het eind van die sessie heeft mijn therapeut ook nog even apart een gesprekje gehad met mijn therapeut.

Een hele goede tip van mij voor jou

: probeer hoe moeilijk het ook is, om leuke dingen te blijven doen. Ik merkte dat het moeilijk is om mezelf er toe te zetten, maar als ik eenmaal weg was vond ik het ook weer heel fijn

**Geplaatst**: 24-01-18 11:49

Geplaatst: 24-01-18 11:49

Mijn vriend begreep het ook niet, maar werd gelukkig ook niet boos erom.

Wel gaf hij na een aantal weken toe dat hij zag dat ik weer meer mijzelf werd. Ik had het teveel binnen gehouden waardoor hij het eigenlijk pas zag toen het weer ietsje beter ging. Ik hoop voor je dat dat met jouw vriend net zo gaat

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-01-18 11:57

Geplaatst door de TopicStarter : 24-01-18 11:57

Dank jullie wel!

Ik merk dat ik zo gestrest ben de hele tijd. Heb de hele tijd het gevoel dat ik van alles moet doen en alles vergeet. Net een telefoontje gehad van de secretaresse van de psychotherapeut, ik kan over twee weken terecht, gelijk na mijn vakantie, voor een intake. Alleen gaf ze wel aan dat er daarna nog een wachttijd is van 10 weken(!!!!). Daar kan ik echt niet op wachten. Heb dat ook aangegeven. Ze overlegt even en belt mij dan terug.

**Geplaatst**: 24-01-18 12:11

Geplaatst: 24-01-18 12:11

Fijn dat de arbo arts begrip voor jou heeft - dat is belangrijk!

En goed dat jullie binnenkort vakantie hebben - ik hoop zoiets als lekker uitwaaien op de Veluwe. (Geen buitenland 'dat je gezien moet hebben', allerlei prikkels en indrukken, maar stilte, wandelen en rust.)

En als vrouwen onder elkaar gesproken: manlief heeft natuuuurlijk heel hard moeten werken om partner op de zaak te kunnen worden en is nu vast heel erg benauwd als jij 'iets mankeert'. Hij zei het zelfs met zoveel woorden: hij kan het niet handelen.
Gun hem die ruimte - op 1 dure voorwaarde: het feit dat hij het er moeilijk mee heeft mag er zijn, maar mag niet ten koste van hem gaan.

**Geplaatst**: 24-01-18 12:15

Geplaatst: 24-01-18 12:15

Maanlicht schreef:
Dank jullie wel!

Ik merk dat ik zo gestrest ben de hele tijd. Heb de hele tijd het gevoel dat ik van alles moet doen en alles vergeet. Net een telefoontje gehad van de secretaresse van de psychotherapeut, ik kan over twee weken terecht, gelijk na mijn vakantie, voor een intake. Alleen gaf ze wel aan dat er daarna nog een wachttijd is van 10 weken(!!!!). Daar kan ik echt niet op wachten. Heb dat ook aangegeven. Ze overlegt even en belt mij dan terug.

Ik herken het, ik zat regelmatig te klappertanden op de bank van de stress..
Probeer dingen op te schrijven zodat je het niet vergeet. Ik vergeet nog steeds alles, heb sowieso adhd dus ik ben al een mega chaotisch

.

Oh en wat misschien ook kan helpen, weet niet of je netflix hebt of ooit de documentaire "The Secret" heb gezien, maar dat gaf mij veel positieve energie.. Nog steeds, als ik me down voel en ik heb de tijd zet ik die docu gewoon weer opnieuw aan. Werkt bij mij igg erg goed

Edit: Ik ben naar een hypnotherapeut geweest, en ik zou niet 10 weken gaan wachten, dan zou ik toch naar een ander gaan zoeken

**Geplaatst**: 24-01-18 12:35

Re: Burn-out

Geplaatst: 24-01-18 12:35

Wat klote dat je vriend boos wordt. Het is de vraag waarom hij dat doet, is dat uit onmacht? Maakt hij zich eigenlijk ontzettend zorgen? Vind hij het beangstigend? Of is hij echt gewoon een banketstaaf die weinig inlevingsvermogen heeft?
Anyway, blijf gewoon open en eerlijk tegen hem, ook al begrijpt hij het niet. Niks zeggen zal het alleen maar erger maken. Neem hem idd eens mee naar de therapeut, maar ook, maak eens een afspraak bij de praktijkondersteuner, misschien kan deze in de tussentijd de relatie wat behelpen.
En laat hem dit eens lezen. https://ruudmeulenberg.nl/relaties/burn ... mand-zich/

**Geplaatst**: 24-01-18 12:40

Geplaatst: 24-01-18 12:40

bruintje123 schreef:
shoes schreef:
Ik ben blijven doorwerken tijdens mijn burn out.

Werk voor een klein bedrijf, veeleisende bazen en heb veel verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn werk. Bedrijf is bekend met meerdere burn out gevallen en op dat moment had ik al een collega die hierom thuis zat. Heb dit niet kenbaar gemaakt bij collega's of mijn bazen.

Was taai, heel taai. In mijn hoofd paniek, in de war en geen grip op zaken. Vervolgens een façade voor de buitenwereld alsof er niks aan de hand was. Thuis,nadat de kinderen op bed lagen, compleet crashen en de volgende dag weer door. Zeker niet aan te raden!

Ik ben er op de 1 of andere manier doorheen gekomen zonder hulp. Maar is een lang proces geweest.

Is dit dan ook door en psycholoog als burn -out aangemerkt?

Wat jij beschrijft heb ik meerdere malen gehad.
Thuis totaal instorten, huilend in de auto, tranen op de parkeerplaats weg vegen en de glimlach opzetten. En je wel 100 keer schoppen op een dag.
Maar ik heb het nooit beschreven als burn-out, wel als een bijna burn-out, dat je op de grens zit het wel te krijgen.
Nu ik een voor mij echte burn-out heb gehad is dat ook bevestigd voor mezelf. Doorwerken, hoe hard ik ook probeerde was totaal niet meer mogelijk.
Terwijl ik het de dag ervoor nog deed.

Ja is door een psycholoog aangemerkt. Meerdere keren onderzocht. Op de 1 of andere manier heb ik wel een bepaalde kracht in me waardoor ik kan doorzetten terwijl het eigenlijk niet meer kan.

**Geplaatst**: 24-01-18 12:45

Re: Burn-out

Geplaatst: 24-01-18 12:45

Pas maar op Shoes.
Die had ik ook altijd. Kracht die eigenlijk te belachelijk was voor woorden. Maar steeds kwam ik er doorheen. Tot de dag dat de lamp toch wel uit ging. Er was toen echt de spreekwoordelijke druppel die dat deed. Niemand wens je dat toe

**Geplaatst**: 24-01-18 12:57

Geplaatst: 24-01-18 12:57

bruintje123 schreef:
Pas maar op Shoes.
Die had ik ook altijd. Kracht die eigenlijk te belachelijk was voor woorden. Maar steeds kwam ik er doorheen. Tot de dag dat de lamp toch wel uit ging. Er was toen echt de spreekwoordelijke druppel die dat deed. Niemand wens je dat toe

Ja dat is ook zo bruintje123. Is wel lastig met name omdat ik als klein meisje al zelfredzaam moest zijn waardoor het karakter is geworden. Een eigenschap die moeilijk uit te schakelen is maar waar ik gaandeweg probeer eraan te werken. Eerste stappen heb ik al gemaakt met soms grenzen aan te geven.

**Geplaatst**: 24-01-18 12:58

Re: Burn-out

Geplaatst: 24-01-18 12:58

Herkenbaar. stuur je even een pb.