Bokt.nl

Ayasha schreef:

Hoe kan je het probleem wegnemen als het gaat om gebeurtenissen in het verleden. Die dingen zijn gebeurt, dat kan je niet wegnemen. Ik ken ook geen psychologen die daar van uit gaan eerlijk gezegd. Men leert je een betere "coping" aan. Geen psycholoog zal je zeggen dat ze het weg nemen.

xyzutu2 schreef:

Ayasha schreef:

Hoe kan je het probleem wegnemen als het gaat om gebeurtenissen in het verleden. Die dingen zijn gebeurt, dat kan je niet wegnemen. Ik ken ook geen psychologen die daar van uit gaan eerlijk gezegd. Men leert je een betere "coping" aan. Geen psycholoog zal je zeggen dat ze het weg nemen.

Ik denk dat dit een hele wijze opmerking is. Zelfs als je bijvoorbeeld met EMDR de angel uit bepaalde nare gebeurtenissen haalt zit je namelijk nog steeds met alle verkeerde denkpatronen/boodschappen die je jezelf hebt aangeleerd over wie je bent. Zoals iemand al als voorbeeld gaf, zodra ze denkt 'dit vak is moeilijk' maakt ze er zelf meteen van 'ik ben dom'. Het maakt niet uit welk trauma daar aan vooraf ging en vanuit welke hoek dit kwam, dit denkpatroon is van jouzelf. Een ander zou vanuit hetzelfde trauma bij een moeilijk vak de denkfout kunnen maken 'dit vak is moeilijk dus dit vak is stom, ik ga iets anders doen'. Het trauma komt misschien door de ander, maar de denkfouten maak je zelf. Dat is waar therapeuten mee aan de slag gaan; ze kunnen het trauma niet weghalen, maar je wel helpen met de verkeerde denkpatronen die je jezelf aangeleerd hebt.

Als ik het goed begrijp dan beschrijf je dat therapie niet werkt omdat het alleen helpt als je de therapie volgt en je als je het vervolgens weer alleen doet je weer in alle oude foute denkpatronen schiet, maar wat ik niet snap is waarom je steeds maar kortdurende therapie volgt?
Genoeg mensen die hun hele leven lang wekelijks of tweewekelijks bij een psycholoog/coach/psychiater/psychotherapeut komen. Waarom kan dat niet?

Ayasha schreef:

Hoe kan je het probleem wegnemen als het gaat om gebeurtenissen in het verleden. Die dingen zijn gebeurt, dat kan je niet wegnemen. Ik ken ook geen psychologen die daar van uit gaan eerlijk gezegd. Men leert je een betere "coping" aan. Geen psycholoog zal je zeggen dat ze het weg nemen.

xyzutu2 schreef:

Dan zou ik het toch echt zoeken bij een psychotherapeut, want die zijn gewend om veel langlopigere (jarenlange) behandelrelaties op te bouwen met hun patienten.
Als je bijvoorbeeld naar een cognitieve gedragstherapie-therapeut/schematherapeut of iets dergelijks gaat dan is het inderdaad logisch dat die je na X aantal sessies wegsturen, want dan ken je de methode en dan hebben zij niets meer aan je te leren. Als je zelf al zegt dat het tijdens therapie wel lukt en zonder therapie niet, dan zou ik echt op zoek gaan naar een (psycho)therapeut die langdurige behandeltrajecten geeft.

SVRL schreef:

Een kennis van me is als kind sexueel misbruikt. Als volwassen vrouw is zij hiervoor in behandeling gegaan bij een gerenommeerde therapeut. Wekelijks reed ze bijna 50 km enkel om bij hem een sessie te volgen. Ze was al 5 jaar bij hem in behandeling, toen ze kort na mekaar 2 suïcide pogingen ondernam. Uiteindelijk heeft niet de psycholoog, maar de hereniging met haar vader en zijn familie ervoor gezorgd dat ze er bovenop gekomen is.

xyzutu2 schreef:

Wat was haar oordeel? De psychiatrische kliniek had haar helemaal in niets geholpen.

xyzutu2 schreef:

SVRL schreef:

Een kennis van me is als kind sexueel misbruikt. Als volwassen vrouw is zij hiervoor in behandeling gegaan bij een gerenommeerde therapeut. Wekelijks reed ze bijna 50 km enkel om bij hem een sessie te volgen. Ze was al 5 jaar bij hem in behandeling, toen ze kort na mekaar 2 suïcide pogingen ondernam. Uiteindelijk heeft niet de psycholoog, maar de hereniging met haar vader en zijn familie ervoor gezorgd dat ze er bovenop gekomen is.

Ik weet niet hoe de situatie in Belgie zit, maar ook in Nederland geldt dat als je je wilt focussen op alle negatieve verhalen over psychologen/psychiaters & co je er bakken vol van kunt vinden. Alleen zijn die als je er goed naar kijkt vaak nogal gekleurd doordat de patient bijvoorbeeld te hoge verwachtingen had of doordat de patient bijvoorbeeld door zijn depressie of angststoornis sowieso niet positief over dingen kan denken. Als je angststoornis met de helft verminderd is dan zal een deel van de patienten alsnog beweren dat de therapie niets geholpen heeft, 'want ze zijn niet beter'.

Ter vergelijking met jouw verhaal hierboven een verhaal uit mijn omgeving; daar had een vrouw al verschillende keren zelfmoordpogingen gedaan, belandde voor de zoveelste keer op de Eerste Hulp en werd van daaruit doorgeplaatst naar een psychiatrische kliniek. Daar zat ze lange tijd maar omdat ze daar weer een bijna dodelijke poging deed belandde ze in de isoleer met 24/7 een verpleegkundige naast zich. Dat was de enige manier om ervoor te zorgen dat ze zichzelf niets aandeed, maar zij vond ze het schandalig dat ze 24/7 bewaakt werd en geen enkele privacy had, mensonterend. Vervolgens was er een foutje in het bewakingsschema waardoor ze vijf minuten alleen was. Ze is naar het dak gerend, eraf gesprongen en belandde weer op de Eerste Hulp. Haar reactie? Schandalig dat ze niet 24/7 bewaakt was geweest, want nu had ze toch weer een poging kunnen doen...
Toen ze na weken/maanden proberen uiteindelijk medicatie vonden die bij haar werkte verdween haar suicidaliteit en kon ze beter omgaan met de sexuele trauma's uit haar kindertijd , en mocht ze met ontslag uit de kliniek.
Wat was haar oordeel? De psychiatrische kliniek had haar helemaal in niets geholpen.

Dat gevoel mag ze natuurlijk gewoon hebben als dat is wat zij op dat moment nodig heeft als mens, maar het gekke was: die opname in de kliniek en alle bloed, zweet en tranen die de behandelaren in haar hadden gestoken was de enige reden waarom ze überhaupt nog leefde.
Dus om te zeggen dat ze helemaal niets geholpen hadden is nogal een ding...

Natuurlijk zijn er ontzettend nare verhalen te vinden van niet functionerende therapeuten, tot seksueel misbruik aan toe, maar genoeg negatieve verhalen gaan eigenlijk helemaal niet over de behandeling, maar over waar die patient op dat moment in zijn leven staat. En soms is dat op het standpunt 'ik wil dood, laat mij gaan, schandalig dat jullie dat niet toestaan' en vijf minuten later is dat 'ik ging bijna dood doordat jullie mij per ongeluk lieten gaan, schandalig!'. En dat kan allemaal in het hoofd van die patient naast elkaar bestaan, maar dat zegt niets over de behandeling die hij/zij heeft gekregen.
Zat mensen die concluderen 'de therapie heeft helemaal niets geholpen want ik ben nog steeds depressief' en compleet vergeten dat ze nu niet meer suicidaal zijn. Dan heeft de therapie wel degelijk geholpen, maar zoals anderen hierboven ook al schreven, dat betekent niet dat alles meteen weggenomen is. Maar dat is voor veel mensen die bijvoorbeeld nog steeds depressief zijn heel lastig om te zien, alleen al omdat depressies je gewoon niet zo positief en optimistisch maken over de wereld om je heen.

Daarom snap ik ook niet helemaal wat je met het voorbeeld bedoelt van de vriendin die 5 jaar therapie heeft gehad, toen zelfmoordpogingen deed en zich vervolgens verzoende met haar familie. Bedoel je daarmee te zeggen dat ze zelfmoordpogingen deed omdat ze 5 jaar therapie had gehad? Dat als de therapie gewerkt had ze 5 jaar lang een soort anti-suicidegarantie had moeten krijgen? Want dat is niet hoe hulpverlening werkt (helaas). Dat het verzoenen met de familie helpt staat als een paal boven water, maar dat betekent niet dat die 5 jaar therapie in tussentijd niets heeft gedaan?

Wat ik maar wil zeggen is dat ik hoop dat je je niet blind staart op negatieve verhalen over de psychiatrie. Ik ken de situatie in Belgie niet, maar in Nederland is het zo dat de mensen die zich slecht geholpen voelen hun kritiek overal ventileren (zoals de vrouw in mijn voorbeeld hierboven ook overal deed), terwijl tevreden mensen die hun leven weer op de rit krijgen met wat hulp van anderen veel minder de behoefte voelen om hierover te praten, stomweg omdat ze zich nu weer focussen op de positieve dingen in hun leven.
Maar goed, het vinden van een goede therapeut je je langdurig kan behandelen kan soms lastig zijn. In Nederland kun je naar de huisarts gaan en die vragen of ze iemand weten die jou op die manier kan helpen/begeleiden en dan krijg je een verwijzing, is dat in Belgie anders?

SVRL schreef:

Ik zeg jammer genoeg, omdat ik er liever niet meer had geweest. Ik ben opgegroeid in een liefdeloze thuis, met een vader die dronk en agressief was en een moeder die zo veel mogelijk van huis weg was.

Citaat:

Een moeder die me ook continu verweet dat ik helemaal mijn vader ben en die vond (en vind) dat ik haar dankbaar moest zijn dat ze niet voor abortus gekozen had (ze was zwanger toen ze 17 was en volgens haar mocht ze van mijn grootouders voor een abortus kiezen), want door die keuze zit zij gekluisterd aan een man zoals mijn vader.

Citaat:

En zoals zovele mensen die gepest worden, ben ik ook voor de verkeerde mannen gevallen.

Citaat:

Vrienden heb ik nooit gehad. De mensen waarvan ik ooit dacht dat ik ze kon vertrouwen, hebben me uiteindelijk het hards gekwetst. Gevolg is dat ik totaal geen vertrouwen meer heb in mijn medemens. Hoe liever iemand tegen me is, hoe harder ik die persoon wil afblokken en weg jagen.

Citaat:

Ik ben het in ieder geval zat om mensen weg te jagen, maar hoe krijg je je intuïtie terug als therapie en coaching telkens maar een tijdelijk effect hebben. Moet ik me erbij neerleggen dat ik sociaal gehandicapt ben en zal blijven, of is dit iets waar je ook uit eigen kracht aan kunt werken?

SVRL schreef:

Ik snap het, ik wil het wel toepassen en zeg dat ik het kan, tot het moment dat ik voor een situatie kom te staan waarin ik aan mezelf twijfel en hop, alle goede intenties verdwijnen als sneeuw voor de zon.

SVRL schreef:

@ Janneke, wat jij daar schrijft komt sterk overeen met wat iemand me via pb stuurde en ik herken het zo. Ik heb op dit moment, naast mijn relatie, 4 mensen waar ik bij terecht kan. Allen collega's, 2 met dezelfde achtergrond. De enige man in dat groepje, weet ongelooflijk goed hoe hij me moet aanpakken. Alleen, ik weet niet of ze echt zijn, of ik ze wel durf te vertrouwen, wat ze ook zeggen. En ligt dat niet aan hen, maar aan iets anders.

Citaat:

Trigger van nu: in kader van mijn opleiding werkte ik 200 uur op onze spoed. Men was er alleen maar lovend over mij en op mijn dagevaluaties vind je niets slechts terug over mijn functioneren binnen het team. Kom ik op mijn eindevalutie en daar krijg ik prompt te horen dat ik top ben in mijn job, maar dat ze me als mens niet vertrouwen en niet met me willen samenwerken. En ja, dan klap ik toe, zelfs bij de collega's die me steunen.

Citaat:

Gelukkig hebben ze al wel te kennen gegeven ze me niet laten vallen, maar ik vind het zo gemeen van mezelf. Zij verdienen beter als dit.

Lante schreef:

@ Janneke: Transactionele analyse is zeker verhelderend, maar geen wondermiddel.

Citaat:

Ik denk dat je de contextuele benadering

Citaat:

er naast moet leggen om inzicht te krijgen in het gedrag van jezelf in de context met het gedrag wat je ervaart in je omgeving. Ik lees in jouw post dat de omgeving ‘niet eerlijk’ is. Ik zie dat anders, gedrag roept gedrag op.

Citaat:

Mensen zijn groepsdieren. Als iemand gedrag vertoont dat opvalt, omdat het op een bepaalde manier ‘niet past’, dan gaat dat ten koste van het vertrouwen. Dat dit gedrag veroorzaakt is door onveilig opgroeien, is voor mensen zonder een dergelijk rugzakje vaak lastig te begrijpen. En dus gaan ze oordelen.