Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Memories schreef:Hier een rasechte emotie eter (...) ik heb een combinatie van heel veel zelfhulp en een stukje therapie gehad en dat heeft dus ondertussen wereldwonderen verricht. Ik had niet van mezelf gedacht dat het ooit nog zou lukken. Therapie gewoon bij de psych, via de HA. Anders dan Janneke2 haar ervaring was EMDR echt 100% waardeloos voor mij. Andere cognitieve therapie bracht wel uitkomst. Maar dat is een kwestie van uitproberen wat bij je past
fleurtjeuh schreef:Blue_Monday schreef:Schakel je emoties uit
Weet jij waar mijn knopje zit?
Renske_W schreef:Hier gaat het ook slecht.
Sinds een week weg bij mijn ex, heel mijn leven op zijn kop dus moet echt mijn draai weer gaan vinden.
Maar nu voel ik me vooral nog kl*te.
Probeer de knop om te zetten maar dat is niet zo makkelijk helaas.
Yasmine schreef:Ik lees heel veel afleidingsmanoeuvres en manieren om het emotioneel eten te onderdrukken. Maar wat ik mis is het aanpakken van het onderliggende, eigenlijke probleem.
Waarom eet je emotioneel? Komt dit voor uit een onzekerheid, uit een gebeurtenis, uit een relatie met een naaste die niet goed zit? Emotioneel eten is niet het hoofdprobleem maar een symptoom dat er ergens anders iets niet goed zit. Het is je lichaam die je duidelijk wil maken dat er een deel van jou is waar je niet goed naar luistert. Misschien onderdruk je je emoties en moet je een manier zoeken om ze te uiten. Misschien zijn er frustraties op je werk die je moet aanpakken. Maar zolang die onderliggende oorzaak van emotioneel eten niet is aangepakt, kan je het emotioneel eten blijven onderdrukken maar het zal nooit weggaan.
Mijn emotioneel eten kwam bijvoorbeeld voort uit een heel slecht body image. Pas toen ik dat ben gaan aanpakken met een therapeut/coach, heb ik ook iets kunnen
doen aan mijn emotioneel eten. Maar als ik dat was blijven negeren, was ik ook gewoon emotioneel blijven eten.
soesie schreef:'Vroeger', toen ik nog een klein jong meisje was, kreeg ik altijd iets lekkers als troost. Had ik me pijn gedaan, kusje erop, en iets lekkers als een koekje of zo erachteraan. Ook als ik boos was, of iemand had mij 'iets aangedaan' , dan mocht ik na het huilen iets lekkers pakken. Bij mij zit het er dus ingebakken, en dat is verhipte moeilijk om eraf te komen. Het zit in mijn systeem. Gelukkig kan ik het nu 8 van de 10 keer ombuigen in NIET in lekkers te snoepen. Maar het blijft nadenken waarom ik wil snaaien...