Punz schreef:Resistance:
Oprecht veel respect voor hoe je met jezelf aan de slag bent gegaan, en hoe je er aan werkt om eea leefbaar te maken en houden.
Maar realiseer je ook dat je hiermee echt best bijzonder bent. Narcisme is een oprecht akelige aandoening, met ( zeker onbehandeld) een echt akelige dynamiek, en heel eerlijk gezegd komt het niet heel vaak voor dat mensen dit echt aan willen pakken bij zichzelf.
Jouw post laat zien dat er best veel te bereiken en ontwikkelen is als iemand dat zelf echt wil. Het lastige bij narcisme is vaak alleen dat de omgeving er meer last van heeft dan de persoon, en dat de veranderbereidheid bij de persoon vaak gering is...
Dus dikke complimenten voor jou ( Of........... misschien reden om te twijfelen aan de hardheid van de diagnose bij jou, en is er wel sprake van "trekken van" een narcistische persoonlijkhheidsstoornis... maar geen full blown stoornis ( ongeacht van wat er mogelijk ooit gediagnosticeerd is....?)
Lieve reactie! 
Het "gevaarlijke" aan narcisme is inderdaad dat het voor jezelf niet persé slecht hoeft te zijn, en mensen er dus ook echt trots op kunnen zijn. Dan is het inderdaad moeilijk om er iets aan te doen: "het zit mijzelf toch niet in de weg?"
Dat is ook zo bij mij. Zelf heb ik er geen last van, integendeel. Het zou mij, als ik er "gebruik" van maakte, nog weleens goed uit kunnen komen. Maar ik realiseer me héél goed dat dat absoluut niet eerlijk is tegenover anderen, en dat je anderen niet zo mag behandelen. Ik zou dus een heel akelig persoon kunnen zijn, maar die persoon wil ik niet zijn. Heel gek, maar je kan het een soort van "aanzetten", als het ware. Of dus niet, in mijn geval.
Het is alsnog moeilijk, omdat je er wel enorm door aan jezelf gaat twijfelen. Ik kan heel snel trots worden op dingen die ik doe of die ik bijvoorbeeld maak op mijn studie. Ik kan enorm naar complimenten gaan zitten vissen. Maar ondertussen weet ik wel dat niet alles wat ik maak of doe zo goed is, je wordt dus door jezelf voor de gek gehouden en op den duur weet je niet wat nu wel en niet goed is. Ik moet dus proberen om die "trotse" gevoelens weg te drukken, en gewoon mijn best te doen zoals alle anderen.
En toch ben ik niet de enige narcist die zo is.
Ik heb onder andere in een praatgroep gezeten met een heleboel anderen met [naam], en die gingen er ook op een soortgelijke manier mee om. Punt is dat je het van deze mensen nauwelijks merkt, terwijl wij weldegelijk met [naam] kampen. Maar omdát je het niet merkt, worden wij niet gezien als [naam]'ers en dus "buiten de boekjes" gelaten. Daarom worden mensen met [naam] zo snel op zo'n slechte manier afgeschildert; een andere [naam]'er kent men niet omdat je het van hen niet of nauwelijks merkt.
Uiteindelijk gaat [naam] ook nooit weg, het is eigenlijk meer een karaktereigenschap dan een stoornis. Maar je leert er mee leven en accepteert je stoornis niet en bent een normaal mens, of je doet dat niet en wordt de typische [naam]'er.