Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-06-17 13:08

Geplaatst: 27-06-17 13:08

Huilen is in de meeste gevallen heel normaal en daar hoeft echt geen gekke onderliggende reden voor te zijn. (Kan wel) Vooral als je vol in de pubertijd zit hebben veel meer er last van!

**Geplaatst**: 27-06-17 13:09

Geplaatst: 27-06-17 13:09

Joolien schreef:
Nja ik zie t andersom. Ik ging ook huilend mijn 16e jaar door, maar iedereen riep ook naar me dat het te maken had met de pubertijd. Maar dat blijkt dus echt niet zo te zijn. Dus vandaar dat ik ook even een andere optie belicht.

Nou ja, jouw situatie is volgens mij tamelijk uniek. Maar ik zie echt niet in waarom je daar zo over moet beginnen.

**Geplaatst**: 27-06-17 13:11

Geplaatst: 27-06-17 13:11

lieveli schreef:
Joolien schreef:
Nja ik zie t andersom. Ik ging ook huilend mijn 16e jaar door, maar iedereen riep ook naar me dat het te maken had met de pubertijd. Maar dat blijkt dus echt niet zo te zijn. Dus vandaar dat ik ook even een andere optie belicht.

Nou ja, jouw situatie is volgens mij tamelijk uniek. Maar ik zie echt niet in waarom je daar zo over moet beginnen.

Dat lijkt me niet, dat die van mij uniek is. Als je hoort hoeveel mensen eigenlijk een problematische opvoeding hebben gehad, en daar al lang problemen mee hebben, schrik ik daar wel van hoor.

**Geplaatst**: 27-06-17 13:12

Re: Huilen om niks?

Geplaatst: 27-06-17 13:12

Ja ach. Zullen we het hier gewoon over Ts houden en niet over Joolien?

**Geplaatst**: 27-06-17 13:17

Geplaatst: 27-06-17 13:17

lieveli schreef:
Ja ach. Zullen we het hier gewoon over Ts houden en niet over Joolien?

Oh sorry, ik wist neit dat je hier geen ervaringen mocht delen die betrekking hebben op jezelf. Ik zal het nooit meer doen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-06-17 13:22

Geplaatst door de TopicStarter : 27-06-17 13:22

Joolien schreef:
Ben ik de enige die het apart vinden dat ouders zeggen zoek het maar uit? Doe je ouders dat altijd? Of luisteren ze wel naar wat jij vind of voelt?
Je zegt dat je je aan niemand hecht? Maar hecht je je wel aan je ouders? Voel je je veilig bij hun?

Mijn ouders zijn gewoon niet de types om "bij ieder pijntje en zeertje", om het even zo te zeggen, zich meteen druk te gaan maken. Misselijk is iedereen weleens, dat kan gebeuren. Ik begrijp wel dat ze zich er niet zo druk om maken. Als ik aangeef dat er echt iets goed mis is, dat ik het echt absoluut niet trek, dat ik echt naar huis moet, dan komen ze wel. Of als ze 's ochtends al merken dat ik griep oid heb.

Ik hecht me vooral niet aan mensen waarvan ik weet dat ze me 'gemakkelijk' in de steek zouden kunnen laten, als het ware. Klasgenoten, vrienden/vriendinnen, etc. Mijn ouders, al hebben we weleens ruzie (tja, zoals meerderen al gezegd hebben ben ik een hormonale/puberale tiener _O-

), zouden me nooit in de steek laten. Dat weet ik zeker. Twee oudere broers en een oudere zus zijn me al voorgegaan, en die hebben mijn ouders ook volop gesteund, zelfs bij keuzes die misschien niet helemaal geweldig waren bleven mijn ouders hun volop steunen. Of dat nou aanmoediging betekent of uit de brand helpen.

Edit: Iedereen mag rustig persoonlijke ervaringen delen; wie weet helpt het ook al voor mij en eventueel anderen die meelezen om van jullie te horen hoe jullie ermee om zijn gegaan of hoe jullie er nog steeds mee omgaan. Ieder beetje helpt!

**Geplaatst**: 27-06-17 13:25

Re: Huilen om niks?

Geplaatst: 27-06-17 13:25

Het klinkt echt zo cliché TS, maar het waait vanzelf over. En dan kom je lekkerder in je vel te zitten, krijg je wat bestendigere vriendschappen. 16 is gewoon hel.

**Geplaatst**: 27-06-17 13:28

Geplaatst: 27-06-17 13:28

Ik vind de reactie van de ouders nu echt niet abnormaal.

TS is 16, dan gingen mijn ouders me ook niet komen halen omdat ik me wat misselijk voelde hoor.
Als je als volwassene met de fiets gaat werken en je voelt je niet lekker,moet je ook gewoon zelf zorgen dat je thuis raakt.
Zo speciaal is dat niet.

Dat huilen hoeft toch helemaal niet abnormaal te zijn.
Ik ben al lang volwassen en kan huilen om het minste,van een liedje,een nieuws bericht,ruzie, de kindjes die een moederdagcadeautje geven,.....
Sommige mensen zijn gewoon gevoeliger qua Wenen dan andere mensen.

Leer ermee leven is eigenlijk het enige wat ik je kan adviseren.
Met huilen is niets mis.beter dat dan allerlei dingen opkroppen.

**Geplaatst**: 27-06-17 13:30

Geplaatst: 27-06-17 13:30

Ik heb hier ook veel last van gehad. Huilen om de kleinste dingen of uit het niets heel boos worden. Maar hoe ouder je wordt, hoe minder het ook wordt.

Ik ben nu 19 en heb het nu nog maar heel af en toe. (Behalve bij films, dan huil ik al-tijd :')

)

**Geplaatst**: 27-06-17 13:33

Geplaatst: 27-06-17 13:33

Rustig aan dames (Lieveli & Joolien)

Ik heb dit zelf altijd als ik ongesteld ben, dan kan ik al huilen als iemand uitgescholden word op TV

Ik denk dat het in jouw geval een beetje hormonen aka pubertijd zullen zijn en dat het vanzelf over gaat. Ook is huilen niet erg he TS.. kan gebeuren :(:)

**Geplaatst**: 27-06-17 13:42

Geplaatst: 27-06-17 13:42

Sanso, zoals je kunt zien is het allang overgewaaid

Gewoon lekker ontopic blijven, er is niks aan de hand.

**Geplaatst**: 27-06-17 13:47

Re: Huilen om niks?

Geplaatst: 27-06-17 13:47

iets met slechte wifi.. maar goed. ontopic inderdaad.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-06-17 14:11

Re: Huilen om niks?

Geplaatst door de TopicStarter : 27-06-17 14:11

Nou zeg, daar ging ik weer hoor _O-

Zit ik mijn Frans mondeling (taaldorp) te doen; 1e gesprek verknald, 2e ging goed, 3e verknald en toen ik ging zitten bij de 4e begon ik spontaan weer te huilen. Ik zit er helemaal niet mee dat ik ze heb verknald, dat wist ik van tevoren al dat dat ging gebeuren, maar toch moet ik alweer huilen :')

Heb uiteindelijk al huilend mijn 4e gesprekje 'gedaan'

**Geplaatst**: 27-06-17 14:22

Geplaatst: 27-06-17 14:22

Ik heb dat ook gehad hoor TS! Toen mijn harpjuf opmerkte dat ik waarschijnlijk niet zo goed geoefend had die week (deed ik nooit, maar ondanks dat ging het op les eigenlijk altijd goed. Maar nu dus niet) begon ik ook opeens te huilen. En ik wilde het ook nog niet toegeven ook, maar zei dat er iets in mijn oog zat. Trapte ze niet in natuurlijk, maar ik bleef koppig volhouden. Nee hoor ik huil niet, ik heb iets in mijn oog. :')

Toen was ik 13-14 ofzo, maar ik heb niet zo lang geleden ook nog wel gehad. Als mensen iets tegen me zeiden dat erg dichtbij kwam of heel persoonlijk was, dan kreeg ik ook al weer tranen in mijn ogen. Want dan moest ik toegeven dat er iets buiten mijn grip om fout ging. En dat mocht niet van mezelf. Toen was ik 27...

Nu sta ik steviger in mijn schoenen, weet ik dat ik ook best fouten mag maken, dat mensen dat echt niet raar vinden en ik weet ook beter hoe ik in elkaar zit. Maar dat komt vanzelf. Je hebt nog jaren om daarachter te komen, en tot die tijd: fouten maken mag. Dat doet namelijk iedereen. Dus pas als je géén fouten maakt, dan pas ben je een beetje raar

**Geplaatst**: 27-06-17 14:26

Geplaatst: 27-06-17 14:26

Ik ben 17, en ik denk dat iedereen wel eens een periode heeft waarin hij/zij moet huilen om helenmaal niks. Meestal lucht het wel op!

**Geplaatst**: 27-06-17 14:33

Re: Huilen om niks?

Geplaatst: 27-06-17 14:33

Ach, als je er achteraf maar om kunt lachen meiden.

Ik moet me even excuseren, er zit iets in mijn oog. :')

**Geplaatst**: 27-06-17 14:43

Re: Huilen om niks?

Geplaatst: 27-06-17 14:43

Ik had het rond die leeftijd inderdaad ook. Slikte toen ook net een jaartje de pil en kon overal om janken. Het gaat echt vanzelf weer over, er verandert gewoon veel in je hormoonhuishouding waardoor je soms wat emotioneel kan worden om dingen die voelen als niets.

**Geplaatst**: 27-06-17 17:37

Re: Huilen om niks?

Geplaatst: 27-06-17 17:37

Zwijg erover. Ik was ook zo rond die leeftijd, echt de hormonen die hun plaats niet helemaal kunnen vinden. Gaat vanzelf over

En maak je er ook niet te druk om!

**Geplaatst**: 27-06-17 17:57

Re: Huilen om niks?

Geplaatst: 27-06-17 17:57

Ik heb dat ook met vlagen TS (ben een leeftijdsgenootje van jou

) en je moet het denk ik maar gewoon laten gebeuren. Ik slik ook de pil en heb het geluk dat ik meestal zulke aparte uitbarstingen heb als ik thuis ben. Toen ik dat gedeelte van je ouders bellen en hun reactie las kon ik me op de een of andere manier ook helemaal inleven in je situatie. Ik heb ook lieve ouders die merken dat als het echt niet gaat veel voor me over hebben, maar zoals jou ouders reageerden hadden de mijne waarschijnlijk ook gereageerd. En ja, ik had waarschijnlijk ook moeten huilen :')

Waarom? Geen idee, op dat moment voel ik me gekwetst terwijl ik een halfuurtje later echt wel kan begrijpen dat ze niet tijdens het werk mij even naar huis brengen in hun lunchpauze.

Don't worry, zoals hier al vaker word gezegd is het waarschijnlijk de puberteit

Het is best poedersuiker als je in het openbaar ineens moet huilen maar ik denk dan altijd maar; we zijn ook pas 16.... :')

**Geplaatst**: 27-06-17 18:08

Geplaatst: 27-06-17 18:08

Ach, ik zat ook met de tranen in mijn ogen toen ik door een hele domme fout mijn praktijktentamen verknalde hoor. En ik ben toch echt al 10 jaar ouder als jou, dus je bent echt niet de enige, de eerste of de laatste die zoiets gebeurd

Ik heb het ook tijden heel erg gehad, bij alles tranen in je ogen, of ze weer voelen branden. En ja, het is echt minder geworden. Al blijf ik iemand die dat gewoon sneller heeft als een ander, doe je nu eenmaal niks aan.

**Geplaatst**: 27-06-17 18:18

Geplaatst: 27-06-17 18:18

Hmm.. Ik geloof dat er bij mij wat mis gaat.. Ik ben namelijk 21 en ik heb het nog steeds. Wel moet ik zeggen dat ik het nu meestal kan koppelen aan dat ik bijna ongesteld moet worden, maar ja, het gebeurt ook wel eens als ik niet ongesteld hoef te worden.

Ik moet er wel bijzeggen dat het minder voorkomt als ik goed in mijn vel zit. Maar heel vaak als ik niet zo goed in mijn vel zit is daar geen specifieke reden voor. Hooguit dat het klote weer is :')

Zo heb ik laatst tijdens een practicum staan huilen omdat ik niet wist hoe ik een wiskundeopgave moest oplossen. En dat terwijl ik het antwoord al wist en het slechts 3 kleine stapjes waren die in het boek als voorbeeld stonden met andere getallen

Ow en de afgelopen 1-2 maanden heb ik staan huilen bij een openingslied van een conferentie, op de conferentie zelf nog iets van 5 keer, bij een boekbespreking met een groep volwassen mensen, bij het aaien van een labrador, bij het meezingen met een nieuwe cd van een band die ik leuk vind, 3x bij het lezen van een boek, waarvan 1x omdat het boek uit was en net nog bij een filmpje over de mooiste momenten uit de boeken van Harry Potter

Ow en kleine sidenote: Ik zit op het moment helemaal top in mijn vel. Dus dit valt voor mijn doen zelfs nog mee :')

Mijn ervaring is dat mensen vaak even heel gek staan te kijken, maar dat ze het meestal net zo prettig vinden om je tranen te negeren als dat je dat zelf vind :Y)

Waar ik ook achter ben gekomen is dat er veel meer mensen zijn die dit hebben, en dat ze vaak ook zelfs wel een beetje opgelucht zijn als er ook eens iemand anders staat te janken

**Geplaatst**: 27-06-17 19:19

Geplaatst: 27-06-17 19:19

E_J schreef:
Hey,

Ik heb nu best regelmatig dat ik ineens in huilen uitbarst om kleine, onbelangrijke dingen. Zoals nu net; dan voel ik me niet lekker (misselijk, meerdere keren bijna over m'n nek gegaan), bel ik mijn ouders op om te vragen of ze me alsjeblieft van school op zouden kunnen halen omdat ik me niet goed genoeg voel om te fietsen, en dan hoor ik, "Ik heb geen tijd, kots maar een keer dan is het weer goed."

Allemaal leuk en aardig, het zal wel, doet me niet zoveel. Ja, het is klote dat ze niet even de tijd voor me willen maken maar wat doe je eraan. Terug het scheikunde lokaal in dan maar. Docent kijkt me aan, vraagt of het gelukt is en ik zeg nee. Ze hadden geen tijd. Ineens uit het niet vullen mijn ogen zich op met tranen. Voor ik het weet rollen ze al over mijn wangen, en ik weet niet waarom. Ik lach, om mijn docent te laten merken dat het niet vrijwillig is. Maar ze is er voor me. Ze blijft zitten en zegt, "Het is oké. Je mag best huilen. Het kwetsbare kind dat binnenin zit mag best even naar buiten." Maar ik denk, nee dat hoort niet. Ik wil helemaal niet huilen. Zo van streek ben ik helemaal niet. De tranen stromen over mijn gezicht en ik lach het er vanaf, om te zorgen dat mijn klas het laat gaan, om te zorgen dat mijn docent zich geen zorgen maakt.

Ook nu ik dit zo schrijf, de tranen vormen zich nogmaals in mijn ogen. Ik haat huilen in openbare plekken. Ik ben lelijk als ik huil, dat hoeft niemand te zien. Hoe ik met opgezwollen, knal rode ogen zit te snotteren. Leuk gezicht, zeg. Nee, dat wil ik niet. Maar ja wat doe je om tranen tegen te houden? Niks. Als ze komen dan komen ze, en dan zorg je maar beter dat je er klaar voor bent. Ik niet. Ik ben nooit klaar. Als ik alleen ben, dan mag het komen, maar nooit in het openbaar. Man, ik schaam me rot. Maar dat maakt het alleen erger. Ik zie mijn klas me af en toe een korte blik werpen, ik zie mijn docent bezorgd kijken, en daar zijn ze weer. Die verdomde tranen die ik helemaal niet wil hebben.

En zo brengen die kleine tegenslagen, die kleine probleempjes die niks betekenen, me volkomen van slag. Ik huil terwijl ik dat helemaal niet wil. Ik voel me helemaal niet lekker, en ik moet huilen. Waarom gebeurt dit? Waarom huil ik zoveel? Wat is mijn probleem? Ik heb zoveel vragen, maar geen antwoorden. -

...zoals ik het lees:
een: je voelt je rot, belt je ouders "en wordt afgewezen" (ik heb geen tijd, het zal wel meevallen).
2: Jij probeertje flink te houden (wat doe je er aan etc).
En dan maakt je docent (jawel!) even echt contact- en dan komen de tranen.
....en dat is iets wat vaker zo is: op het moment dat je je prettig voelt bij iemand, veilig, op je gemak 'dan kunnen de maskers af', dan komen de emoties.
En mij persoonlijk lijkt huilen op school nou he-le-mall niets, maar als je docent dit met welgemeende blik oproept lijkt het me toch prettiger dan opgekropte ellende. (Huilen lucht op. De oorzaak van verdriet etc graag aanpakken, maar huilen zelf is reuze goed. -
Misschien ben je wel minder vaak misselijk als je vaker huilt...? Soms zijn die dingen verbonden.)

**Geplaatst**: 27-06-17 19:38

Re: Huilen om niks?

Geplaatst: 27-06-17 19:38

Ik herken me in het huilen..
Alleen ik ben toch echt geen puber meer dacht ik zo

Wel veel aan me hoofd en bij is het vaak gewoon een moment van te veel uitstellen en ja
dan kan je denken het niet te laten lopen.. maar dat werkt toch niet 8)7

Dus ik heb het geaccepteerd, af en toe moet het er even uit.
en dan is het voor een tijdje weer klaar

Nu moet ik wel zeggen dat ik ook huil bij onrecht.
Hoeft niet naar mij gericht te zijn, maar daar kan ik niet zo goed tegen.

**Geplaatst**: 27-06-17 19:42

Geplaatst: 27-06-17 19:42

Welkom in mijn leven :')

Heb het vooral als ik ongesteld ben, maar goed, gaat ooit wel weer over hoop ik

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-06-17 22:19

Re: Huilen om niks?

Geplaatst door de TopicStarter : 27-06-17 22:19

Nou jongens, samen komen we er wel doorheen! Na mijn laatste jankbui van vandaag in de auto bij m'n pa - ja hoor, die is me uiteindelijk toch nog komen halen aan het einde van mijn schooldag toen ik hem wederom opbelde, ditmaal huilend (deze keer echt om niks, ik vroeg of hij me kon ophalen en begon spontaan te huilen) - heb ik het toch nog vrij goed uit kunnen houden! Nadat ik even tegen pap heb gezeurd over hoe vervelend sommige docenten op school wel niet zijn was mijn huilbui weer voorbij, en had ik mezelf weer bij elkaar geraapt.

Hopen dat mijn dag morgen wat minder vochtig wordt _O-