Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-06-17 22:38

Re: 'Blijf tegen het slachtoffer praten...'

Geplaatst: 01-06-17 22:38

Ik praat nooit meer tegen een slachtoffer. :')

**Geplaatst**: 01-06-17 22:42

Re: 'Blijf tegen het slachtoffer praten...'

Geplaatst: 01-06-17 22:42

klinkt als een interessant verhaal palmera.

**Geplaatst**: 01-06-17 23:19

Geplaatst: 01-06-17 23:19

Palmera schreef:
Ik praat nooit meer tegen een slachtoffer.

Eerste wat in me opkomt... Jij kukelt om en wordt zelf ook slachtoffer?

Zo niet, excuus voor mijn beeldende taal

**Geplaatst**: 01-06-17 23:38

Geplaatst: 01-06-17 23:38

Mijn lieve homovriendje hielp mij een dag mee in de keuken (restaurant).
Onder het motto: 'liefje, let even op, ik laat zien hoe je nóóit de pit uit een avocado moet halen' sneed hij zichzelf tússen zijn vingers. Een gapend gat waar het bloed uitgutste.

Schone theedoek om zijn hand, in de auto gezet, hand omhoog houden en naar de eerste hulp.
Toen we daar bijna waren trok hij steeds witter weg, hij zei dat hij zich echt niet goed meer voelde. Dus om hem op te beuren zeg ik: 'schat, denk aan al die mooie verplegers en jonge artsen waar we zo gezellig kennis mee gaan maken'

Op dat moment zie ik dat die witte theedoek met kleine bloedvlek veranderde in een megabloedvlek. :')

Tevens was hij zelf flauw gevallen. :')

We kwamen gelukkig aan bij de eerste hulp waar ik naar binnen ben gerend en de beeldschone man achter de balie stuurde direct een brancard naar buiten en hij is keurig geholpen en helemaal genezen.

Maar echt, ik zeg nooit meer iets, het ging pas echt k** toen ik begon over mooie artsen enzo. :')

**Geplaatst**: 01-06-17 23:44

Re: 'Blijf tegen het slachtoffer praten...'

Geplaatst: 01-06-17 23:44

Ik praat over mijn eigen belevingen die dag, en bij kinderen probeer ik een liedje te zingen met ze. Dat wordt ik zelf ook kalm van. Handig tot de hulpdiensten er zijn.

Maar het moet iets zijn waar jij je prettig bij voelt.

**Geplaatst**: 01-06-17 23:50

Geplaatst: 01-06-17 23:50

Ik heb een maand geleden een ongeluk gehad, geschept door een auto terwijl ik zelf op de scooter zat. Was in zware shock en eerlijk is eerlijk, iedereen heeft hele verhalen verteld en ikzelf uiteindelijk ook (hele bijzondere hoorde ik achteraf, over vakanties e.d. :')

) maar zou je het nu aan me vragen: geen idee meer... Het maakt naar mijn idee echt geen klap uit wat je zegt, als je diegene maar 'wakker houdt'. Ik keerde op een gegeven moment door de shock voor mijn gevoel helemaal in mezelf maar ze hebben mij daar wel uit weten te praten en dat is denk ik voor mijn welzijn op dat moment heel belangrijk geweest!

Edit: Als ik vragen op zou moeten noemen die mij te binnen schieten van toen waren bijvoorbeeld: Waar was je naar onderweg? Woon je daar ook? Met wie woon je daar? Woon je daar al lang? Zit je ook op school/werk je in de omgeving? Reis je altijd met de scooter?

**Geplaatst**: 02-06-17 00:42

Re: 'Blijf tegen het slachtoffer praten...'

Geplaatst: 02-06-17 00:42

Ik heb 27jr geleden een flink ongeluk gehad. Politie reed bijna achter me, dus was er meteen en daarna in 5min de ambulance. Kan me herinneren dat ze continu vroegen naar mn naam, leeftijd, woonplaats, welke dag en jaar het was etc. Maar ook wel steeds opnieuw. Ik werd er wel suf van en snapte het niet. Ik was 16 en je ligt daar met pijn, weet niet dat het zo hoort etc.

Bij kleinere ongelukjes met mn zoon bijv, heb ik toch ook naar naam, woonplaats, datum gevraagd etc.

Maar het gaat echt vanzelf. Je krijgt een soort rust en handelt instinctief vaak wel goed. Iemand die in paniek is, probeer je rustig te houden en iemand die dreigt weg te zakken, probeer je bij te houden. Dat voel je echt wel aan in nood.

**Geplaatst**: 02-06-17 02:52

Geplaatst: 02-06-17 02:52

Hier heb ik mij ook altijd zorgen om gemaakt tijdens mijn opleiding tot verpleegkundige. Met het oefenen van slechtnieuwsgesprekken tot gewone gesprekjes, ik kwam er niet uit op school.

Enige wat er door mn hoofd ging was: NEP, nep, niet echt.

Ik klapte ook altijd dicht met examens hierdoor.

Maar in de praktijk is het zo anders, ten eerste is het echt

en ten tweede ga je af op wat je ziet, voelt, hoe het slachtoffer reageert.

Ik heb sinds mijn 12de EHBO gehad, vanaf mijn 16de mijn opleiding gevolgd en ik werk nu al sinds mijn 17de in de zorg en ik kan je vertellen dat geen enkel gesprek, of het nou het dagelijkse 'hoe gaat het ermee' of de serieuzere gesprekken zijn, hetzelfde zijn.

Ikzelf werk nu met terminale mensen, vaak na het overlijden willen hun dierbaren getroost worden.
Ik heb helemaal niet van aanrakingen, knuffels en laat staan zoenen :')

Maar er gaat een knop om en mensen huilen uit bij mij, zoenen en knuffelen mij als ik weg ga, ze hebben even behoefte aan lichamelijk contact. Woorden zijn vaak dan niet eens nodig, een klein gebaar is meer dan voldoende.

Op dat moment verdwijnt alles, er zit iemand voor je die ontzettend kwetsbaar is en hulp nodig heeft.

Er is geen goed of fout, instinctief voel je vaak toch wel aan wat er nodig is van jou.

**Geplaatst**: 02-06-17 09:04

Geplaatst: 02-06-17 09:04

Bedankt voor alle antwoorden!

Toch aardig wat 'heftige' verhalen zitten hiertussen.
Virtuele knuffel voor die bokkers

Onali, herkenbaar dat nep, nep, nep

Vandaar dat ik soms ook twijfel over hoe ik zou reageren. Ik weet dat ik ondanks een portie adrenaline rustig blijf. Tsja, en die adrenaline helpt me bij een oefening niet.

(Al helpt oefenen wel om een vaste volgorde te leren en 'automatisch' te gebruiken. Dus het hoort er wel gewoon bij)

**Geplaatst**: 02-06-17 09:41

Geplaatst: 02-06-17 09:41

Al vertel je maar wat er gebeuren gaat.
Wie je bent. Wat je zag gebeuren.
Wie je gaat bellen. Dat je hem/ haar niet alleen laat.
Echt, als een slachtoffer nog bij is en je hoort kan dat erg prettig en geruststellend zijn.

**Geplaatst**: 02-06-17 09:51

Geplaatst: 02-06-17 09:51

weet nog dat ik me na een ongeluk vreselijk irriteerde aan iemand die over koetjes en kalfjes begon, voordat hij verteld had dat de ambulance gebeld was en onderweg was.
Dus vertel vooral eerst dat je hulp ingeschakeld hebt en verzeker je dat het is aangekomen bij het slachtoffer en dat die daarover gerust gesteld is, voor je over vanalles en nog wat begint te praten.
Anders kan zoals bij mij enige paniek toeslaan.

**Geplaatst**: 02-06-17 09:57

Geplaatst: 02-06-17 09:57

Het maakt niet uit wat je zegt, al zeg je honderd keer hetzelfde, het belangrijkste is dat je het slachtoffer wakker houdt en/of geruststelt door te praten.

Ooit eerste hulp verleend aan een jong meisje dat van de scooter was gevallen. Tijdens het wachten op de ambulance allerlei vragen gesteld, omdat ze alleen was moesten we ook te weten komen wie het was zodat we haar ouders en vriend konden bellen. Ze was helemaal panisch over het ongeluk dat ze had gehad, dus bij haar hebben we verteld dat de ambulance onderweg was en daarna hebben we een beetje over koetjes en kalfjes gekletst, als het ook maar even stil viel flipte ze weer helemaal.

Daarna nog eens eerste hulp verleend aan iemand die de combinatie alcohol en drugs niet aan kon. Hij was aan het overgeven en dreigde weg te zakken. We waren erg bang dat hij zou stikken in zijn braaksel dus het was zaak hem goed wakker te houden. Tien keer dezelfde vraag gesteld zodat hij maar na moest blijven denken en niet weg zakte. Gelukkig ook allemaal weer goed gekomen.

Zoals Onali zegt is het in de praktijk echt heel anders. Ik heb mijn BHV diploma en tijdens de cursus moet je verhaaltjes houden, maar het is zo nep dat het mij dan ook niet altijd even goed lukt. Maar in het echt is het zo anders, dan gaat het echt vanzelf. Bij het eerste verhaal dat ik net schreef was ik een jaar of 13, alleen EHBO op de basisschool gehad, maar toch lukt het je dan wel om goede eerste hulp te verlenen, dat is gewoon puur instinct.

**Geplaatst**: 02-06-17 21:53

Geplaatst: 02-06-17 21:53

Top!
Dan moet ik mijzelf wel kunnen redden

Bedankt voor alle verhalen en tips&tricks. +:)+

Wat dat betreft is mijn vraag beantwoord!

@mystery, dat is inderdaad ook een goede.
In het geval van een gevallen ruiter en EHBO heb ik het wel eens gezegd. (Ruiter gaf aan dat ze een klap op haar rug had gekregen -> gezegd dat ze moest blijven liggen en dat de EHBO er al aan kwam.)
Dus dat komt waarschijnlijk goed!

**Geplaatst**: 03-06-17 17:31

Geplaatst: 03-06-17 17:31

Wel een goeie vraag TS. Ooit een keer getuige geweest van een eenzijdig auto ongeluk. Bestuurster had achteraf een epileptische aanval gehad.
Ik was samen met een tweede automobilist als eerste aanwezig, dus ja, van de BHV wist ik dat ik haar aan de praat moest houden. Maar kreeg alleen ja/nee of andere korte antwoorden, en dan weet je al gauw niet meer wat je vragen moet. Merkte dat de persoon naast mij ook niet verder kwam dan: wat is er gebeurd, heb je pijn, hoe heet je.
En vervolgens werd het pijnlijk stil.. :')

Heb echt moeten dubben over een vraag, en kwam toen met: waar was u naar onderweg. :)*

Dat was een voltreffer, want ze ging naar haar kleinkinderen, dus daar konden we nog wel uitgebreid over doorgaan.

Maar dat moment van stilte, en wat moet ik vragen is me toch bijgebleven. Het is niet altijd heel vanzelfsprekend dat je van alles te binnen schiet, zeker niet als je zelf ook wat gestresst bent door de situatie.

**Geplaatst**: 03-06-17 17:55

Geplaatst: 03-06-17 17:55

Misschien een domme vraag(nooit EHBO gehad), maar waarom is het zo belangrijk dat het slachtoffer 'bij blijft'? Is flauwvallen/wegvallen op zo'n moment zo gevaarlijk?

**Geplaatst**: 03-06-17 18:04

Geplaatst: 03-06-17 18:04

_Mar3, ik denk dat op deze site het wel duidelijk wordt uitgelegd:

http://ehbocollege.nl/news/15/15/Stay-with-me.html

**Geplaatst**: 03-06-17 18:18

Re: 'Blijf tegen het slachtoffer praten...'

Geplaatst: 03-06-17 18:18

Ik vraag eerst wat ik moet weten (al naar gelang het ongeluk), en begin daarna over 'iets' anders. Ik geef ze aan wat ik doe en waarom.

**Geplaatst**: 03-06-17 18:42

Geplaatst: 03-06-17 18:42

_Mar3 schreef:
Misschien een domme vraag(nooit EHBO gehad), maar waarom is het zo belangrijk dat het slachtoffer 'bij blijft'? Is flauwvallen/wegvallen op zo'n moment zo gevaarlijk?

Persoon kan een beschadiging van de hersenen hebben (bloed/ kneuzing) daardoor is het ook meteen een 'meetinstrument' voor het bewustzijnsniveau. Ze kunnen in paniek raken en daardoor willen bewegen/ wegwillen met alle gevolgen van dien.
Ze hebben vaak pijn, praten kan dan afleiden.

**Geplaatst**: 03-06-17 18:46

Geplaatst: 03-06-17 18:46

Het ligt denk ik ook aan de situatie
Bij een reanimatie oproep ( burgerhulpverlener) heb je geen tijd om met het slachtoffer te praten maar ik ben ook wel eens als eerste ter plaatse gekomen als burgerhulpverlener waarbij het niet om een reanimatie ging. Man was van het dak gevallen, melding was wel doorgekomen als zijnde reanimatie.
Man was bewusteloos. ik ben tegen hem aan het praten gegaan, blijf maar liggen, je bent gevallen, ( hij wilde in zijn buitenbewustzijn opstaan) ik heb hem op de grond gehouden en gezegd wat ik deed. ook toen de hulpdiensten er waren ben ik tegen hem blijven praten, blijf maar liggen, wij doen je helpen. enz

**Geplaatst**: 03-06-17 19:45

Geplaatst: 03-06-17 19:45

Het gaat vanzelf... voor sommige mensen dan toch.

2 jaar terug gebeurde er een heel zwaar ongeluk voor onze deur. (Uiteindelijk met dodelijk afloop)
Degene die het ongeluk had veroorzaakt, zat gekneld in zijn wagen samen met een meisje.
Er waren nog 3 andere wagens bij betrokken, maar daar zaten gelukkig geen gewonden bij.
Toen ik de klap hoorde ben ik meteen naar buiten gerend, was er dan ook als eerste bij.
De eerste man die ik zag was in shock aan het roepen: " ga niet kijken, het is te erg...."
Waarop ikzelf riep: 'Oké, maar leven ze nog??? Misschien kan ik hulp bieden...'
Ondertussen liep ik naar dat wrak, die in de gracht lag.
Ik kwam vrij snel tot de conclusie dat het voor de jongen aan het stuur, het helaas er niet goed uit zag.
Hem eruit halen was geen optie, zat volledig gekneld en met zijn verwondingen, kon je meer kwaad dan goed doen, ik wist dat hij het niet ging halen..
Zijn passagier, het meisje, was eveneens buiten bewustzijn, maar zag er 'minder' erg uit, ondanks ze ook in levensgevaar was.
Niemand durfde er nog in de buurt van dat wrak komen terwijl er daar 2 zwaargewonden inzittende waren.

Veel kijkers... Heel hatelijk op zo'n momenten, zelfs frustrerend.

Heb dan ook meerdere keren gevraagd, of er nog iemand kon helpen om hen op hun 'gemak' te stellen. te gaan praten.. Je wilt niet weten wat voor opmerkingen ik kreeg.
Uiteindelijk is er 1 meneer ingegaan op mijn vraag en is tegen het meisje beginnen te praten, dit meisje kwam nu en dan half bij, lag volledig vrij, bewoog met momenten veel, waarop ze dus zeker de steun van die meneer kon gebruiken.

Terwijl ik van alles vertelde tegen de jongen. Ondertussen voorzichtig over zijn haren aan het strelen. Hem laten voelen dat er iemand was. Ik had geen flauw idee of hij mij hoorde, maar op dat moment ging er maar 1 iets in mijn hoofd, als hij mijn aanwezigheid ook maar enigszins voelt, dan weet hij op zijn minst dat er al hulp is. Ben pas van zijn zijde geweken toen de hulpverleners al hun materiaal bij de wagen hadden gezet.

De politie kwam later op de avond vertellen, dat hij kort na opname in het ziekenhuis is overleden.
Gezien zijn verwondingen, vond ik het al een half mirakel dat hij levend uit het wrak kwam.
Het meisje heeft het gehaald, maar revalideert nu 2jaar later nog steeds.

Die meneer en ik hebben beide zowat over alles zitten praten. Ik hoorde die meneer zeggen, kijk daar een mooie meeuw,... Terwijl ikzelf tegen die jongen zat te vertellen dat hij zeker niet mocht opgeven. Dat ik zijn naam wilde weten, dat zijn familie op de hoogte werd gesteld en straks bij hem zullen zijn,.....

Antwoord kon ik niet verwachten, die meneer ook niet, beide waren er te erg aan toe.
Achteraf heb ik een dikke pluim gekregen van de hulpverleners en de politie, dat er maar weinig zijn die bewust tegen een 'stervende persoon' gaan praten.
Heb ik helaas ten lijve ondervonden...

Het is zo belangrijk om te gaan praten in dergelijke gevallen, ook al gaat het over een meeuw of gras of een wolk.... heel kleine dingen kunnen een wereld van verschil maken.

**Geplaatst**: 03-06-17 20:06

Re: 'Blijf tegen het slachtoffer praten...'

Geplaatst: 03-06-17 20:06

Evelyne, natuurlijk is het situatie-afhankelijk

Daar heb je helemaal gelijk in.
Super dat je burgerhulpverlener bent!

KiVa, pfoeh, heftig!

**Geplaatst**: 07-06-17 21:34

Geplaatst: 07-06-17 21:34

Ik zou je er niet te druk om maken. Van mijn hele gesprek kan ik nog één ding herinneringen. En dat was dat de voorbijganger vroeg wat het alarm nummer ook alweer was :')

Na dat ik 112 had gezegd werd het weer zwart tot ik de volgende ochtend in het ziekenhuis weer wakker werd na 4,5 uur geopereerd te zijn aan mijn been.

Maar idd meestal gaat het vanzelf wel. En ze houden je ook wel aan de telefoon als je 112 hebt gebeld. En helpen je prima tot de hulpdiensten komen.

**Geplaatst**: 07-06-17 22:02

Geplaatst: 07-06-17 22:02

Kiva, wat een heftig verhaal. Kreeg er kippenvel van. Wat heb je goed gehandeld.

Interessant topic om te lezen. Heb er ook wel eens over nagedacht. Mijn vader heeft eens bij een stervend persoon op de weg gezeten en gepraat tot de hulpdiensten er waren, hij vond het ook bizar hoeveel mensen niks deden en bleven staan. De nabestaande hebben hem nog uitgenodigd voor de begrafenis, ook heen geweest, ze waren zo dankbaar dat er iemand was tijdens het overlijden. En die man niet alleen, stil is heengegaan met allemaal mensen die daar stonden te staren en niks deden.

**Geplaatst**: 07-06-17 22:07

Re: 'Blijf tegen het slachtoffer praten...'

Geplaatst: 07-06-17 22:07

Vergeet niet dat er diverse natuurlijke reacties zijn op heftige situaties. Je kan gaan handelen, vluchten of bevriezen. Daar kun je als mens weinig aan doen. Een bevroren persoon haal je alleen naar een handelende actie met een hele duidelijke opdracht. En zelfs dan kan die nog stil blijven staan.

**Geplaatst**: 07-06-17 22:10

Geplaatst: 07-06-17 22:10

Dat is zeker waar. Als je er bij bent wanneer het gebeurd en zo in de situatie belandt, is die reactie te begrijpen. Maar vaak zijn er ook een hoop ramptoeristen die verderop stonden en komen kijken.