Ik weet ook nog maar weinig dan flarden en ik heb een fantastische jeugd gehad. Is vrij normaal.
Wat volgens mijn ouders echt een omslag geeft is als je zelf kinderen krijgt. Omdat je kinderen dan dezelde stappen doorlopen als jijzelf hebt gedaan geeft dat heel veel herinneringen vrij.
Helaas krijg ik geen kinderen dus ik doe het maar met de flarden en dat is geen enkel probleem.
Waar ik wel met verbazing naar kijk zijn de 'waargebeurde verhalen boeken'. Ik kan me met geen mogelijkheid voorstellen dat je als schrijver van zo'n boek nog precies weet hoe en wat in de jeugd tot aan gesprekken aan toe.
Snap ik echt niets van want ik weet nog niet meer hoe mijn verjaardag was toen ik 10 was...
Heeft volgens mijn niet veel met ervaringen te maken maar weinig mensen herinneren iets van die leeftijd.
MallyBelly
Berichten: 3642
Geregistreerd: 23-12-08
Geplaatst: 19-05-17 15:14
Ik kan me nog veel herinneren maar dat zijn vaak momenten dat het helemaal niet goed gaat of ging. Ts you know, toen herinnerde ik me heel veel van vroeger en vooral alles wat toen gezegd is door mensen en hoe ik me toen voelde of in bepaalde situaties dat ik me in eens "benauwd " voelde terwijl ik er normaal geen last van heb. Ik denk dat het heel normaal is dat je dingen wegstopt onbewust en als je dan weer iets meemaakt, staat het ineens weer voor je.
Het is echt niet bijzonder dat je niet zoveel weet; mijn broer en zus lijken ook altijd meer te weten dan ik haha. Bij mij zijn het ook flarden. Vanaf zo'n 3 a 4 jaar. Bijvoorbeeld, Hoe ik op een warme dag in mn bloemenjuekje over de galerij huppelde omneen vriendinnetje op te halen om buiten te spelen. En hoe het toen rook naar vers gemaaid gras. Heeft blijkbaar meer indruk gemaakt dan alle familiedagen op het strand. Misschien voelde ik me erg gelukkig op dat moment.
Er is wel degelijk een groot verschil tussen vergeten en verdringen als coping. Ik ken een incestslachtoffer die zich letterlijk niets van haar vader herinnert maar ook van situaties die daar omheen hingen. Dat is wel degelijk verdringen en niet vergeten.
En inderdaad: verdringen kost energie. Het is immers wel met opzet dat dit stukje op slot zit.
Aroha
Berichten: 1902
Geregistreerd: 06-04-13
Geplaatst: 20-05-17 12:16
Het kan een coping mechanisme zijn maar dit hoeft niet. Ik had zelf geen leuke tijden op de basisschool en middelbare school en herinner me werkelijk bijna niets van die periodes. Maar gek genoeg herinner ik mij wel veel details van groep 5, omdat dat een fijn schooljaar was.
To be fair, ik vind het niet heel erg om mij daar weinig van te herinneren. Ik ben allang niet meer dat onzekere meisje van 8 of 16. Maar ik kan me wel inbeelden dat dit een onbewuste zelfbescherming is.
Het is sowieso wel normaal om delen van je leven 'te missen'. Maar ik denk dat wat TS bedoelt toch net anders is dan gewoon iets vergeten omdat je er niet meer zoveel aan denkt.
TinkerTreas
Berichten: 4027
Geregistreerd: 03-08-04
Geplaatst: 20-05-17 12:23
Ik ben als 7/8 jarige misbruikt. Dat kon ik me ook niet meer herinneren. Tot ik mijn man leerde kennen, toen kwam alles naar boven. Heel heftig was dat.
Anoniem
Geplaatst: 20-05-17 12:40
Het is idd een vorm van coping, omgaan met situaties, vaak ook een manier om te overleven. Sommige situaties zijn zo ondragelijk dat ze worden geblokt in je geheugen. Wat ook kan, is dat je tijdens sommige momenten, dissociatie krijgt. Dat gebeurt vaak met misbruik of mishandeling. De situatie is zo dreigend, dat je als het ware op zwart gaat. Zodat je de pijn of dreiging niet hoeft te voelen. Dat wil neit zeggen dat je dan de gebeurtenis niet meemaakt, het wordt toch opgeslagen in je hoofd. Soms gebeurt het, dat je zo aan het overleven bent, dat pas jaren later de herinneringen, vaak in vorm van emoties weer terug komen.
Mocht je er erg mee zitten, dan kun je bijv hypnotherapie gebruiken om bij deze herinneringen te komen.
Brainless
Berichten: 30341
Geregistreerd: 19-07-03
Woonplaats: Munnekeburen
Geplaatst: 20-05-17 13:01
Ik weet ook veel dingen niet meer. Ook niet (veel) meer van mijn kinderen toen ze klein waren. Heeft niets te maken met een vorm van cooping omdat het een slechte/vervelende periode betrof.
Ik blijk vroeger (tot mijn 6de) vaak bij de buurvrouw geweest te zijn (gewoon voor de gezelligheid en zij paste wel eens op mij), maar als ik de foto's zie heb ik geen punt van herkenning.
Mijn trouwdag? Er zijn mensen die na 25 jaar nog precies weten hoe hun dag verliep. Bij mij (nu na 20 jaar) is het grootste gedeelte gewoon blanco. Als ik goed nadenk weet ik bepaalde dingen nog wel, maar wat wij bv als eten hebben gehad (bij het gezamenlijke eten)? Nou dat weet ik echt niet meer. Mijn man is net zo... dus hebben we geen verwijten naar elkaar als de 1 nog wel wat weet en de ander het is vergeten
Maar Brainless, dat het in jouw geval niets met coping te maken heeft betekent niet dat dit bij anderen niet zo is he.
"Het is aangetoond dat overmatige angst en stress de geheugenfunctie sterk beïnvloeden, zowel wat betreft de codering, de opslag als het ophalen. De precieze mechanismen achter het vergeten van traumatische ervaringen bij mensen zijn niet bekend." Bron: http://www.gezondheid.be/index.cfm?fuse ... rt_id=2063
bruintje123
Berichten: 14667
Geregistreerd: 30-06-14
Geplaatst: 20-05-17 17:39
Maar aroha. Hoe weet je nu of het coping is of gewoon een slecht geheugen?
Ik weet bar weinig van mijn jeugd waar coping een heel redelijk antwoord voor zou zijn. Maar aan de andere kant ben ik net als brainless geen ster in onthouden.
Het is wel iets wat ik me al langer af vraag. Maar daarbij ook denk. Als ik het echt niet wilde weten uit bescherming kan ik wel raden waarom. Wat er is gebeurd. En wil ik daar wel verandering in.
@Aroha Dat bedoelde ik ook. Omdat bepaalde mensen zeggen; het is cooping als je (veel) dingen mist van vroeger en ik juist wil aantonen dat dat zeker niet zo hoeft te zijn. Ik ken meerdere mensen die veel dingen (van vroeger zijn) vergeten en er geen trauma aan de orde is.
HaKuNaMaTa
Berichten: 2405
Geregistreerd: 15-07-12
Geplaatst door de TopicStarter: 20-05-17 20:00
Dankjewel allemaal voor jullie antwoorden,
Ik vind het een steeds interessanter onderwerp vinden, ook gezien er nog echt veel mensen last van hebben. Ofja, last, mensen die het herkennen.
Of ik er zelf last van heb, ja en nee..
Ja, omdat ik ook wel is wil weten hoe mijn opa en oma waren, hoe mijn nichtje was. De leuke herinneringen die ik had met mijn tante. Van mijn opa en omas, weet ik amper meer hoe ze eruit zien. Daar zou ik echt foto's voor nodig hebben.
En nee, omdat ik het wel prima vind. Hierdoor heb ik wel minder verdriet om die dingen, als ik het vergelijk met mijn broer zit er wel een onwijs groot verschil tussen ons 2.
Maar sommige herinneringen ben ik niet compleet kwijt. Hier heb ik nog regelmatig flashbacks van. Denk dan aan de dingen, het telefoontje dat we kregen dat mijn vader vertelde dat oma dood was. Het moment dat mijn broer me halen kwam, om te vertellen dat mijn nichtje verongelukt was. Mijn broer helemaal overstuur door het via via horen dat mijn tante zelfmoord gepleegd had. en ga zo maar door.
Dus juist de leuke herinneringen ben ik kwijt. Zo ook school jaren die bij mij vaag zijn.
alles wat er boven in de schaal gebeurd vind ik vreemd blijven.. En het is niet zo dat ik er zoveel last van heb dat ik er hulp bij ga zoeken van een specialist. Ik vraag me gewoon af, hoe kan dit!
Last en last is idd twee....! De flashbacks die soms 'boven komen' lijken me sowieso heftig. ...een flashback kan opgeroepen worden door 'de gekste' dingen. Dezelfde geur als op dat moment, een liedje op de radio, noem maar op (en sowieso het 'boven brengen' van herinneringen gaat buiten je wil om). En gesteld dat we praten over een coping mechanisme: dat is ook krek bedoeld om jou last, gedoe en emoties te besparen. En kennelijk doet het mechanisme wat het moet doen.
Ik heb ook niet veel herinneringen aan mijn jongere jaren
Kan oma nog voor mijn geest halen , was 12 toen ze overleed en heb met lood in mijn schoenen als bijna puber in de kist gekeken en dat beeld ben ik na 13 jaar nog niet kwijtgeraakt.
Een bepaald nummer triggerde mij om andere opa en oma te herrineren die overleden toen ik rond de 10 was , hun huis en een vloerkleed aan de muur met een tropisch oerwoud en een waterval.
Dat zijn dierbare herrineringen , heb opa en oma's nooit heel erg mogen leren kennen en ik heb nog zoveel vragen voor ze ..
Mijn jeugd was klote en blijft door mijn hoofd spoken , de leraren die mij met alle krachten op de grond werken omdat ik weer boos was op alles . Had het graag ergens wilen plaatsen maar het blijft spoken daar boven in . De pestpartijen op de basisschool en later het speciaal onderwijs heb ik verdrongen daar in tegen