Bokt.nl

**Geplaatst**: 03-04-17 20:06

Geplaatst: 03-04-17 20:06

Jolien, goed dat je om steun vraagt als je dat nodig hebt...!
Chapeau!

En een dikke virtuele knuffel voor vlak voor en vlak na de moeilijke momenten!! :(:)

**Geplaatst**: 03-04-17 20:13

Geplaatst: 03-04-17 20:13

Poeh ik ken het zo goed he. Ik moet ook nu nog opletten dat ik niet terug val. Op mijn hoogtepunt kon ik niet eens rustig in bed liggen. Hyperventileerde overal en ik dacht dat ik dood ging , hoorde zelfs mijn ouders tegen mekaar zeggen ze is nu echt gek geworden.. Straatvrees had ik er ook bij. Tot een dag dat ik dacht fok it als ik dood ga ga ik dat maar maar ik ga de deur weer uit! Zat echt op het randje van opgeven. therapeuten hielpen mij niks ik ging toch niet praten. Bij mij heeft voetreflex geholpen.

Vind je heel dapper dat je om hulp vraagt en zelf ook inziet dat je dat nodig hebt.

**Geplaatst**: 03-04-17 20:16

Geplaatst: 03-04-17 20:16

Ooit ergens van internet geplukt.
Een poster in de wachtkamer bij een psycholoog.

Afbeelding

Bij dezen wil ik je graag een virtuele 'stick' overhandigen.
Vanuit een diep dal kun je alleen maar omhoog.

**Geplaatst**: 03-04-17 20:24

Geplaatst: 03-04-17 20:24

Els1984 schreef:
Ooit ergens van internet geplukt.
Een poster in de wachtkamer bij een psycholoog.

[ [url=m/uBb4L4.jpg]Afbeelding[/url] ]

Bij dezen wil ik je graag een virtuele 'stick' overhandigen.
Vanuit een diep dal kun je alleen maar omhoog.

Schitterend.. Ik neem de stok graag aan

**Geplaatst**: 03-04-17 20:25

Geplaatst: 03-04-17 20:25

Lieve Joolien,
Ik wil je alleen maar een hele hele dikke knuffel geven. :(:)

Je hoeft je niet schuldig te voelen, je vriend doet het écht omdat hij van je houd! Je kan nog zo sterk zijn én je tegelijkertijd zo zwak voelen... keep the faith, you can do this

Ik herken me helaas in jouw verhaal, hoewel het mijne iets anders is. Depressiviteit, eenzaamheid, onhoudbare eeuwige pijn. Ik dacht, hoe harder ik fietste of hoe meer ik mezelf open haalde, dat het vanzelf wel overging, maar helaas werkte het niet zo :'( Ik ben gelukkig nu wel op weg naar herstel.

Mijn pb box staat altijd open voor je, mocht je willen sparren of gewoon iets kwijt willen!

Laatst bijgewerkt door EllisL op 03-04-17 20:31, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 03-04-17 20:29

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 03-04-17 20:29

Overigens, ik schrijf graag. Dit schreef ik zojuist.

Zwart

al dagen zoek ik
dat ene lichtpunt
de lichtknop
dan denk ik het eindelijk gevonden te hebben
maar blijkt het een fatamorgana te zijn
van vergeten herinneringen

ik huil
ik schreeuw
ik ren
niks

ik sluit mijn ogen
licht
ergens daar binnenin
een klein vlammetje
hoop
middenin mijn ziel
daar waar hij is.

**Geplaatst**: 03-04-17 20:31

Geplaatst: 03-04-17 20:31

Joolien schreef:
Els1984 schreef:
Ooit ergens van internet geplukt.
Een poster in de wachtkamer bij een psycholoog.

[ [url=m/uBb4L4.jpg]Afbeelding[/url] ]

Bij dezen wil ik je graag een virtuele 'stick' overhandigen.
Vanuit een diep dal kun je alleen maar omhoog.

Schitterend.. Ik neem de stok graag aan

Mooi zo! Mep er op los

En mocht het nodig zijn, mijn pb box staat ook altijd open!

**Geplaatst**: 03-04-17 20:31

Geplaatst: 03-04-17 20:31

Wat naar dat je je nog steeds zo rot voelt Jolien. Helaas ken ik het gevoel maar al te goed, maar wellicht biedt het hoop dat ik er na heel hard vechten bovenop begin te komen. Wellicht scheelt het een hoop als de medicatie begint te werken zodat je wat meer rust krijgt. Probeer ondanks het feit dat je je rot voelt, toch regelmatig buiten en onder de mensen te komen. Ga lekker sporten. Leg de lat niet te hoog, maar doe het in haalbare stappen. Als ik bijvoorbeeld slechte dagen heb helpt het me om mijn woning wat op te ruimen. Als ik echter start met de intentie "ik ga het hele huis spik en span maken", komt er niets van terecht en raak ik gedemotiveerd. Stel ik voor mezelf als doel om bijvoorbeeld in ieder geval de tafel op te ruimen en te poetsen, is dat hartstikke haalbaar en als ik meer wil doen doe ik dat. Zo voorkom je dat je de stappen groter maakt dan je op dat moment aan kunt. Ook toepasbaar op andere dingen uiteraard! 10 km hardlopen is wat veel, maar loop desnoods een stukje door de straat voor een frisse neus. Wat ik bijv doe op extreme baaldagen is met mezelf afspreken dat ik op zijn minst eventjes naar de supermarkt ga. Dat is een klein stukje fietsen en sociaal het minimale, maar het gaat om kleine stappen. Niemand geneest spontaan, waardeer kleine vooruitgang

Mijn pbbox staat altijd open mocht je je verhaal kwijt willen of ervaringen willen horen.

**Geplaatst**: 03-04-17 20:31

Geplaatst: 03-04-17 20:31

Virtuele knuffel van iemand die haast in hetzelfde traject zit

ik ben enkel mijn vriend volledig kwijt omdat hij het niet meer zag zitten.

Alles wat jij schrijft, zo herkenbaar en geeft me een krop in m'n keel omdat ik weet hoe moeilijk het is.
Zeker de laatste weken weer heel diep in het dal geraakt met alle omstandigheden en tegenslagen.
Ik ga geen 'komt goed' en dergelijke zeggen, dat kan ik niet maar ik geef jou wel die virtuele knuffel.

**Geplaatst**: 03-04-17 20:41

Geplaatst: 03-04-17 20:41

Soms gaat je leven, ook al heb je de beste bedoelingen en werk je hard, niet zoals je gehoopt of gepland of gedroomd had.

Je hart is gebroken. Je hoofd tolt, je bent in de war. Je valt op de grond van teleurstelling, wanhoop. Een oud angstgevoel komt op bezoek, een bekend gevoel van kosmische verlatenheid. Er zit een rauw, beverig, onbestemd gevoel in je onderbuik, je keel staat strak, je voelt een druk in je hoofd.

'Ik heb het verkloot'.

Midden in je pijn heb je de neiging om je tegen de wereld te keren, of tegen jezelf. Iemand de schuld te geven. Iemand aan te vallen. Wraak te nemen, te vergelden. Of jezelf aan te vallen, met verslavingsgedrag. De pijn snel even te verdoven. Iets te eten, iets te drinken, iets te kopen, iets niet proberen te voelen.

Je bestempelt jezelf als 'slecht' of 'fout' of 'kapot'. Je noemt jezelf een 'mislukking', een 'verspilling van ruimte', woorden die je (aan)geleerd hebt toen je jonger was. En dan ga je denken aan de toekomst. Niet alleen vandaag een mislukte dag, maar jaren van mislukking zullen nog volgen. Een mislukt leven zal eindigen met de dood.

Je hebt dit moment in de steek gelaten, en bent een dualistisch verhaal binnengetrokken over verleden en toekomst, succes en mislukking, juist en onjuist, goed en slecht.

Maar hier is een uitnodiging: Doe rustig aan. Word weer nieuwsgierig.

Nodig open, nieuwsgierige aandacht uit om dit moment binnen te komen. Kun je jezelf toestaan om gefascineerd te worden door het gevoel van mislukking dat er nu is? Hoe weet je dat dit mislukking is? Waar in je lichaam voel je dat? Keer terug naar het beverige, rauwe gevoel, de pijn in je onderbuik die zich op dit moment aandient. Keer terug naar de misselijkheid, de zwaarte, de druk, het onbestemde gevoel in je buik. Loop er heel even niet voor weg, verdoof jezelf niet tegen die beweging van het leven. Word nieuwsgierig naar die gewaarwordingen. Geef ze de ruimte; laat ze dansen, bewegen. Laat jezelf niet afleiden van die kostbare onderdelen. Ze snakken op dit moment gewoon naar liefdevolle aandacht.

Je verlaat het zware verhaal van 'ik en mijn mislukking'. Je komt opdagen voor het leven, maakt contact met jezelf op een moment dat je je eigen tederheid meer dan ooit nodig hebt.

En uit het puin van niet uitgekomen verwachtingen kan een nieuw leven groeien dat anders is. Nu sta je misschien te trillen, ben je kappot; je hart voelt geschaafd en gebutst; je zekerheden zijn misschien tot stof vergaan, maar je leeft en bent bereid te voelen wat er gevoeld moet worden. En je grootste mislukking kan je grootste begin blijken te zijn, de tijd waarin je meer over jezelf leerde dan ooit, de scène in de film waarin je leerde wat nederigheid, moed en radicale liefde voor jezelf is.

Blijf erbij; het kan niet fout gaan.

**Geplaatst**: 03-04-17 20:44

Geplaatst: 03-04-17 20:44

Helaas weet ik deels hoe je je voelt. Ik heb geen opbeurende zinnen of wijze woorden voor je, want ik weet zelf niet eens hoe ik eruit moet komen.
Wat ik wel wil zeggen is dat je niet alleen bent, je hebt steun (zie dit topic), er wordt van je gehouden (vriend) en je bent een vechter tot aan het bot.
Ik hoop ontzettend dat je er weer boven op komt, en wil je hiervoor een dikke knuffel geven. :(:)

**Geplaatst**: 03-04-17 20:45

Geplaatst: 03-04-17 20:45

Verschrikkelijk herkenbaar, ik zal morgen de reacties hier eens lezen.

**Geplaatst**: 03-04-17 20:51

Geplaatst: 03-04-17 20:51

Lieve Jolien, ik herken het allemaal zo... Wat ongelofelijk naar dat je nog steeds in dit gevecht zit... Ik lees wel eens vaker wat van je, ik herken het allemaal zo. Je hebt daar misschien niks aan, maar het gevecht, de pijn die je van binnen voelt wat gewoon echt pijn is...

Wat je schrijft is mooi, die gedichten. Ga daar mee door zou ik zeggen... Als het je helpt...

Misschien kom ik met iets wat je al lang geprobeerd hebt, maar is haptonomie misschien iets voor je?

Daar ben ik mee bezig en helpt me erg. Bewust worden waarom ik zo reageer, de kern van de pijn opzoeken. Heel heftig maar ik ga er voor, wie weet helpt het jou ook...

Als je vragen hebt daar over of gewoon je verhaal kwijt wil, stuur me dan maar een pb...

Een hele dikke virtuele knuffel. Weet dat je niet alleen bent!

**Geplaatst**: 03-04-17 20:52 · **Anoniem** **Geplaatst**: 03-04-17 20:52 Ailill wat een mooie tekst!

Geplaatst: 03-04-17 20:52

Ailill wat een mooie tekst!

**Geplaatst**: 03-04-17 20:52

Geplaatst: 03-04-17 20:52

Misschien een rare tip maar heeft mij geholpen.

Ik kreeg drie woorden voorgeschoteld "moeten,willen,kunnen"

Je moet niets ik mocht ook niet denken "ik moet" maar wil ik het en kan ik het.
Raar maar waar het heeft mij echt geholpen.

Sterkte :(:)

**Geplaatst**: 03-04-17 20:53

Geplaatst: 03-04-17 20:53

Ik hoop oprecht dat Jolien er iets aan heeft, want anders moet ik mijn verhuizing richting Twente gaan versnellen en haar persoonlijk opvrolijken

**Geplaatst**: 03-04-17 20:55

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 03-04-17 20:55

Dát is sowieso geen slecht plan natuurlijk!

Jolien, ik vind je gedicht ook erg mooi. Hoera voor het kleine vlammetje.

**Geplaatst**: 03-04-17 21:01

Geplaatst: 03-04-17 21:01

moeilijk...je voelt je ongelukkig en kunt er niets aan doen.Kon je de knop maar gewoon omzetten en zorgeloos en blij zijn.
Het lijkt mij vreselijk....ik kan je niet helpen,ik zou willen dat ik het kon.Een hele rare tip....denk niet teveel.Zorg voor afleiding,malen is niet goed.Sterkte..

**Geplaatst**: 03-04-17 21:08

Geplaatst: 03-04-17 21:08

Ken je het boek 'je kunt je leven helen' van Louise Hay?
Ik heb hem gelezen op aanraden van iemand. Vond het vreselijk zweverig maar het heeft zoveel met me gedaan..
Ik zou het jou willen aanraden en ik gun je dat het ook wat met jou doet.

En verder, goed dat je zoveel hulp hebt en steun van je vriend. Is zo waardevol.
Hele dikke knuffel voor jou.

**Geplaatst**: 03-04-17 21:24

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 03-04-17 21:24

Hele dikke knuffel voor jou Joolien.
Ik weet wat het is, heb er zelf ook mee moeten dealen en ik merk dat ik op het moment weer een kleine terugval heb (ik red het nu nog zelf, maar weet niet hoe lang nog)
Ik heb destijds geregeld bij een hoge brug gestaan om er van af te springen, maar vanwege mijn (toen nog) Vriend (nu mijn man) heb ik het nooit kunnen doen, voor mijn ouders dacht ik echt dat dat de beste oplossing was, maar hem kon ik het niet aan doen.
Nu ben ik echt blij dat ik het toen niet heb gekund, het pad is zwaar om er weer bovenop te komen, maar samen met je vriend (en alle hulpverleners) kun je het, samen, hand in hand, jullie (en bokt ;-)

)jullie kunnen het!

**Geplaatst**: 03-04-17 21:26

Geplaatst: 03-04-17 21:26

Jeetje Jolien. Ik wist natuurlijk wel dat je al jaren worstelt maar dat het zo zwart is maakt mij zelfs verdrietig.

Ben geen ervaringsdeskundige maar wil via deze weg je wel een klein beetje steun geven. Alle beetjes helpen hopelijk.

Houdt dat kleine vlammetje brandend. Hopelijk wakker je het vuur in jezelf weer aan.
Dikke knuffel, heel veel sterkte :(:)

**Geplaatst**: 03-04-17 21:29

Geplaatst: 03-04-17 21:29

Wil je een dikke knuffel geven.Laat dat kleine vlammetje in jouw een mooi licht kunnen worden.

**Geplaatst**: 03-04-17 21:42

Geplaatst: 03-04-17 21:42

Jolien

Ik heb gelukkig geen ervaring met een depressie, maar heb ooit iemand horen zeggen dat hij liever alle botten in zijn lichaam nog eens opnieuw zou willen breken dan dat hij weer in een depressie zou belanden. Die uitspraak heeft heel veel indruk op mij gemaakt en deed mij toen pas beseffen hoe heftig het eigenlijk is.

Voor jou een hele dikke virtuele knuffel :(:)

**Geplaatst**: 03-04-17 22:07

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 03-04-17 22:07

Lieve Jolien,

Wat ongelooflijk naadje dat je in zo'n dip zit, helaas kan ik niet veel meer doen dan een klein lampje aan te steken zodat je niet verblind word door het felle licht. Een hand uitsteken zodat je die kan pakken.

Voel je niet schuldig naar je vriend. Jouw vriend weet ook dat jij hier niets aan kan doen. Dit overkomt/overvalt je. Hij helpt jouw met liefde. Hij luistert naar jouw met liefde. Hij is er voor jouw uit liefde.
Liefde voor jouw!

Hele dikke knuffel.

**Geplaatst**: 04-04-17 07:22

Geplaatst: 04-04-17 07:22

Wat een ontzettend lieve en steunende reacties hier!

Jolien, hele dikke vette virtuele knuffel (voor nu nog, straks krijg je ze in 't echt

)