Mijn moeder heeft reuma en zit met dagjes weg of winkelen ook regelmatig in een rolstoel. Heel eerlijk, in het begin mocht ik haar ook graag even op de achterwielen zetten.. tot ik zelf mijn voet brak en haar rolstoel ook een dagje meenam, en het natuurlijk ook bij mij gedaan werd. Oef, doodeng zeg..
Dat heb ik dus wel afgeleerd. Mijn moeder vind het heel moeilijk om te accepteren dat die rolstoel soms echt nodig is. Dat breekt mijn hart. En dan inderdaad mensen die aan mij vragen 'of zij ook wat drinken wil?', wisselgeld aan mij terug geven in plaats van aan haar. Woest word ik er van. Mijn moeder verdrietig, en ik WOEST. Ik merk ook dat ik eigenlijk niet in staat ben om dan nog vriendelijk te blijven.
Wat ik ook heel vervelend vind is als we ergens parkeren op de mindervalide plekken, mensen tegen me zeggen dat ik daar niet mag staan. Of speciaal naar de auto toe lopen en de kaart gaan checken. Ik snap wel dat een gipsbeen er erger uitziet als iemand met reuma wat onzichtbaar is, maar kom op... bemoei je er niet mee.
Kortom, voor mijn moeder moeilijk en verdrietig, voor mij vooral veel woede en frustratie.