Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-09-16 18:25

Re: Wanneer een opname? -> depressie

Geplaatst: 12-09-16 18:25

Hoe gaat het nu TS? Ben je opgenomen bij het rustoord of is dit niet doorgegaan?

**Geplaatst**: 15-09-16 10:42

Re: Wanneer een opname? -> depressie

Geplaatst: 15-09-16 10:42

Ik heb gister te horen gekregen dat ik niet wordt aangenomen. Te jong, ze vinden me suïcidaal en ik heb te weinig hulp gehad.. ik zit er nu dubbeldik doorheen want ik heb nu hulp nodig maar ik krijg het niet..

Mijn psychologe heeft dimence gebeld of ik ipv 1 november mijn intake met spoed mag en hier hoor ik morgen meer over. Ik heb iig 1 antidepressivum afgebouwd en over een week ben ik daar klaar mee dus kan een psychiater kijken naar een betere medicatie. Nu is het gewoon klote en stom en ik sta op standje overleven

**Geplaatst**: 15-09-16 10:59

Re: Wanneer een opname? -> depressie

Geplaatst: 15-09-16 10:59

Nou ja ik snap wel dat ze eerst voor behandeling kiezen. Een opname is niet niks en zou een laatste redmiddel moeten zijn. De kans dat je helemaal er hetzelfde uit komt, is vrij groot. En uiteindelijk zou je het thuis etc ook moeten doen dus ik snap dat ze nu voor behandeling kiezen ipv opname.

**Geplaatst**: 15-09-16 11:00

Geplaatst: 15-09-16 11:00

Balen hoor - vraag je om hulp, krijg je het niet! !

Wel fijn dat er namens jou gevraagd wordt om de intake naar voor te halen!

En houd jezelf maar "lekker" in standje overleven. Helaas is dat nu aan de orde. Goed voor jezelf zorgen en wat nu niet echt belangrijk is met een boog over je schouder gooien.

**Geplaatst**: 15-09-16 11:08

Re: Wanneer een opname? -> depressie

Geplaatst: 15-09-16 11:08

Nayomie.. er is geen optie meer. Ik heb een opname nodig, veel therapie.. maar het wordt afgewezen. Ik wil het niet voor de lol ik red dit zo niet.

Janneke: ja echt balen

het is best krom geregeld. Ik heb nu hulp nodig.. 4 weken terug al, maar ik sta weer bij nul.

**Geplaatst**: 15-09-16 11:22

Geplaatst: 15-09-16 11:22

pimaude schreef:
Nayomie.. er is geen optie meer. Ik heb een opname nodig, veel therapie.. maar het wordt afgewezen. Ik wil het niet voor de lol ik red dit zo niet.

Janneke: ja echt balen het is best krom geregeld. Ik heb nu hulp nodig.. 4 weken terug al, maar ik sta weer bij nul.

Opname is erg ingrijpend he, en raad ik ook niemand aan. Als he veel therapie nodig hebt, raad ik sneller dagbehandeling aan.

Daarnaast is de selectie voor opnames erg streng en zeer beperkt. Wanneer je half stervend op een ziekenhuis bed ligt, wordt opname pas besproken.

Maar wel ontzettend naar dat er maar niks komt qua alternatieve hulp -O-

**Geplaatst**: 15-09-16 11:24

Geplaatst: 15-09-16 11:24

verdorie, wat word ik hier boos van. Ik vind het knap dat je nu aan de bel trekt, en dan word je niet geholpen!!

Stay strong TS, blijven 'schoppen'.

**Geplaatst**: 15-09-16 11:50

Re: Wanneer een opname? -> depressie

Geplaatst: 15-09-16 11:50

Wat balen dat er geen plek voor je is.

Ik zou ook aanbevelen om voor deeltijdtherapie te gaan, dit heeft mij ook erg goed geholpen, terwijl ik er goed doorheen zat.

Het lijkt me verstandig dat je nu eerst met de psych gaat praten over hoe je huidige periode door komt. Ik herken je paniek(alleen niet dat ik een poging heb gedaan), en met goede hulp kun je deze periode echt wel doorkomen.
Wannneer je een paniekaanval of huilbui krijgt, is het goed om te blijven relativeren, hoe gek dat ook klinkt. 'Ok, je voelt je nu heel poedersuiker, maar je valt niet om, je gaat niet dood, je bent er nog.'
Door dit te herhalen in de 'je' vorm, kun je als het ware tegen jezelf praten en op die manier je gedachten en gevoel beinvloeden. Wat bij mij ook heel goed heeft gewerkt, is tegen mezelf zeggen 'je moet niet alles geloven wat je denkt'. Je gedachtes zijn niet altijd reeel, die kloppen niet altijd.

**Geplaatst**: 15-09-16 11:55

Geplaatst: 15-09-16 11:55

Joolien schreef:
Wat balen dat er geen plek voor je is.

Ik zou ook aanbevelen om voor deeltijdtherapie te gaan, dit heeft mij ook erg goed geholpen, terwijl ik er goed doorheen zat.

Het lijkt me verstandig dat je nu eerst met de psych gaat praten over hoe je huidige periode door komt. Ik herken je paniek(alleen niet dat ik een poging heb gedaan), en met goede hulp kun je deze periode echt wel doorkomen.
Wannneer je een paniekaanval of huilbui krijgt, is het goed om te blijven relativeren, hoe gek dat ook klinkt. 'Ok, je voelt je nu heel poedersuiker, maar je valt niet om, je gaat niet dood, je bent er nog.'
Door dit te herhalen in de 'je' vorm, kun je als het ware tegen jezelf praten en op die manier je gedachten en gevoel beinvloeden. Wat bij mij ook heel goed heeft gewerkt, is tegen mezelf zeggen 'je moet niet alles geloven wat je denkt'. Je gedachtes zijn niet altijd reeel, die kloppen niet altijd.

Graag wil ik hier nog aan toevoegen is dat je ook kunt leren accepteren dat die gedachtes er zijn. 'He hallo, jij hier ook weer. Leuk dat je me dit allemaal verteld, maar ik trek even mijn eigen plan. Je mag aanwezig zijn, maar je hebt geen invloed op me'

**Geplaatst**: 15-09-16 11:57

Geplaatst: 15-09-16 11:57

Nayomie schreef:
Joolien schreef:
Wat balen dat er geen plek voor je is.

Ik zou ook aanbevelen om voor deeltijdtherapie te gaan, dit heeft mij ook erg goed geholpen, terwijl ik er goed doorheen zat.

Het lijkt me verstandig dat je nu eerst met de psych gaat praten over hoe je huidige periode door komt. Ik herken je paniek(alleen niet dat ik een poging heb gedaan), en met goede hulp kun je deze periode echt wel doorkomen.
Wannneer je een paniekaanval of huilbui krijgt, is het goed om te blijven relativeren, hoe gek dat ook klinkt. 'Ok, je voelt je nu heel poedersuiker, maar je valt niet om, je gaat niet dood, je bent er nog.'
Door dit te herhalen in de 'je' vorm, kun je als het ware tegen jezelf praten en op die manier je gedachten en gevoel beinvloeden. Wat bij mij ook heel goed heeft gewerkt, is tegen mezelf zeggen 'je moet niet alles geloven wat je denkt'. Je gedachtes zijn niet altijd reeel, die kloppen niet altijd.

Graag wil ik hier nog aan toevoegen is dat je ook kunt leren accepteren dat die gedachtes er zijn. 'He hallo, jij hier ook weer. Leuk dat je me dit allemaal verteld, maar ik trek even mijn eigen plan. Je mag aanwezig zijn, maar je hebt geen invloed op me'

Ja idd, ipv te vechten tegen de emotie, kun je er ook in achterover leunen. Vaak komen paniekaanvallen doordat je je verzet.
Accepteren is niet makkelijk, maar als je het eenmaal kunt, is een depressie iets makkelijker te hanteren dan wanneer je vecht.(zelf ervaring mee)

**Geplaatst**: 15-09-16 12:28

Re: Wanneer een opname? -> depressie

Geplaatst: 15-09-16 12:28

Wat poedersuiker dat je niet aangenomen bent...
Ik snap wel dat iedereen hier zegt dat een opname ingrijpend kan zijn maar dit geld echt niet voor alle opnames. Ik zit zelf momenteel gesloten zonder vrijheden en zonder therapie, dat is ingrijpend en traumatiserend (wat hier allemaal gebeurt met andere patiënten). Maar je hebt ook opnames zoals bij de viersprong die je juist een veilige omgeving kunnen bieden, maar waar je niet suïcidaal mag zijn. Voor nu zou ik alles richten op weer emotioneel stabiel te worden en daar op blijven focussen.

**Geplaatst**: 15-09-16 12:40

Re: Wanneer een opname? -> depressie

Geplaatst: 15-09-16 12:40

Zat TS aan crisis opname te denken of langdurig?
Langdurig maakt het alleen maar lastiger om goed terug te keren in de maatschappij. En daarnaast is een opname niet leuk of fun. Kan zelfs juist zorgen dat je destructiever wordt omdat je anderen om je heen hebt dus net zo fiets up zijn. Dat versterkt het gevoel.
Dat is wat ik TS wil besparen en daarom dagbehandeling aanraad. Dan ben je toch veel met het probleem bezig, maar leer je ook hoe je er thuis mee om kunt gaan.

**Geplaatst**: 15-09-16 12:50

Geplaatst: 15-09-16 12:50

Lees nu pas je topic

Zelf 1 gedwongen opname gehad op 16jarige leeftijd (wat heb ik hier aan mezelf leren werken en leren herkennen en mee omgaan) gevolgd door een langdurige opname die ik toen zelf stop gezet had. Antidepressiva onmiddelijk meegestopt en iets gevonden om voor te vechten.

Echter 5j later (4j, 10 maand, 2 weken en 3 dagen om exact te zijn) een spoedopname na dat het letterlijk van ene op andere dag omgeslagen is.
Aan deze opname heb ik niks gehad behalve tot rust komen en kijken naar oplossingen. Echter moest ik 2 maand overbruggen tot ik naar een opname mocht waar ik gescreend zou worden (nu 1j en 14dagen geleden dat deze afgelopen is en ik de diagnose borderline/tekenen van heb gekregen)

Deze twee maanden waren een hel, enige wat ik nog kon was bed uitkomen voor stage. Ik sliep en leefde niet meer thuis, maar bij een kameraad omdat deze onmiddleijk doorhad als iets mis ging en hij ook onmiddelijk kon ingrijpen (hoevaak mijn autosleutels spontaan verdwenen nog voor ik zelf doorhad dat het mis ging).
Enige wat ik deed was er tegen vechten.

Echter heb ik tijdens mijn laatste opname juist geleerd het toe te laten, te voelen, maar me er niet aan over geven.
Nog steeds heb ik het daar moeilijk mee, maar ik wou dat ik dit zoveel eerder geleerd had.

Ik kan het dus over het advies van voelen niet anders als eens zijn met joolien en nayomie. hoe moeilijk en pijnlijk het ook is, voel en laat het toe, dan kan je pas in oplossingen denken.

En heel veel sterkte de komende tijd.
Ik weet hoe moeilijk het is hulp geweigerd te worden die je nodig hebt. Maar je geraakt hier door, uiteindelijk geraak je hierdoor. Anders was je al nooit zo ver geraakt.
En indien gewenst: mijn pb-box staat open voor je :(:)

**Geplaatst**: 15-09-16 12:59

Geplaatst: 15-09-16 12:59

Als het echt niet gaat, is de acute psychiatrie afdeling van een ziekenhuis geen optie?
Dat je gestabiliseerd word en rustig de andere opname kan instappen?

**Geplaatst**: 15-09-16 13:03

Geplaatst: 15-09-16 13:03

Furrow schreef:
Als het echt niet gaat, is de acute psychiatrie afdeling van een ziekenhuis geen optie?

Daar krijg je alles behalve therapie en kom je geen stap verder. Het enige wat daar gebeurt is medicatie opstarten, is mijn ervaring

Sterkte TS!

**Geplaatst**: 15-09-16 13:05

Geplaatst: 15-09-16 13:05

Sonja89 schreef:
Furrow schreef:
Als het echt niet gaat, is de acute psychiatrie afdeling van een ziekenhuis geen optie?

Daar krijg je alles behalve therapie en kom je geen stap verder. Het enige wat daar gebeurt is medicatie opstarten, is mijn ervaring

Sterkte TS!

Wel jammer dat ze je niet meer konden helpen
Ik denk dat je geluk moet hebben inderdaad, ik heb al in drie verschillende ziekenhuizen op de PAAZ gewerkt (wel in België). 1 was jou situatie en de andere heel goede begeleiding.

**Geplaatst**: 15-09-16 21:26

Re: Wanneer een opname? -> depressie

Geplaatst: 15-09-16 21:26

Ik zou 7 weken, 5 dagen per week naar de hezenberg in hattem gaan, een rustoord met therapiën. Klonk als muziek im mijn oren: kijhard knokken om beter te worden en veel verschillende therapieën zodat ik ook ga leren wat voor therapie bij mij past.. maar dat gaat dus niet door.

Morgen om 16.45 hoor ik meer over deeltijdtherapie bij dimence. Als mijn intake opgeschoven kan worden naar voor is dat iets.

Fijne tips, maar hoe moet ik dat mezelf aanleren? Ik raak bij teveel prikkels in paniek en kan dan niks meer.. dus ook niet gedachtes laten gaan. Ik heb er echt hulp bij nodig!

**Geplaatst**: 15-09-16 21:32

Re: Wanneer een opname? -> depressie

Geplaatst: 15-09-16 21:32

Oh dat is wel echt gigantisch balen zeg! Hopelijk kan dat maar voren geschoven worden.

Afleiding afleiding en nog eens afleiding. Het kan super lastig zijn, maar zo helpend.

**Geplaatst**: 15-09-16 21:41

Geplaatst: 15-09-16 21:41

Hoe ik het geleerd heb is effectief stap per stap
Het herkennen van de gevoelens (is het echt wat ik voel, of is het wat ik denk dat ik voel. Heel vaak voelde ik "woede" tot ik begon met te analyseren en dan werd het eerder onmacht omdat ik niks aan de situatie kon doen.
Door te analysereb wat het echt was leerde ik dat gevoelens niet slecht zijn, maar gewoon bij mij horen.
Gebeurt nog geregeld dat ik er tegen vecht (vaak met de gedachten dat ik niet zwak wil zijn).
Maar als ik dan in de camion terug zit en tot rust gekomen ben (of thuis via asmr filmpjes) besef ik welk gevecht ik mezelf aangedaan heb.

Laat ik die gevoelens juist toe zijn ze het snelste over. En bij mij werkt het om echt bewust er rond na te denken en mee te werken. Voel ik woede opkomen, zoeken naar vanwaar die komt, is hij terecht? Is hij niet terecht? Wat voel ik dan echt.
Verdriet hetzelfde.

Ik weet dat dit niet voor iedereen werkt, groepsgenootje bv had hier niks aan, zij raakte juist dieper omdat het te confronterend was (wel andere problematiek als mij).

Wat ik je kan aanraden om paniek te voorkomen: zie dat je niet overprikkeld raakt. Neem tijd voor jezelf en durf nee te zeggen zodat JIJ dagelijks tijd hebt voor JEZELF, zonder dat het een verplichting word om iets te gaan doen.

Ik maakte tot ik ging werken 3x per week tijd voor fitness. Ging het me echter echt niet dan pakte ik een boek, of penselen.
Maar ik had wel die IK tijd, waarin in iets kon doen waar IK behoefte aan had (en onbewust ook wel met die 5 zintuigen werkend zoals nayomie denk ik uitlegde).

Nu nog dagelijks dat ik deze tijd neem.
Nu vaak met asmr filmpje, of verhaal lezen, of toertje rond de wagen, of bij collega's staan praten, of papierwerk, of de wagen uitkuisen. Maar niet omdat het moet, maar omdat dat iets is wat ik WIL.

Dus ME-TIME met dingen waar je op dat moment behoefte aan hebt

En hoop dat het verplaatst kan worden

**Geplaatst**: 15-09-16 21:48

Geplaatst: 15-09-16 21:48

pimaude schreef:
Fijne tips, maar hoe moet ik dat mezelf aanleren? Ik raak bij teveel prikkels in paniek en kan dan niks meer.. dus ook niet gedachtes laten gaan. Ik heb er echt hulp bij nodig!

1) Wat iedereen zou moeten weten: bij angst etc gaan alle zintuigen wagenwijd open en dit is dus een vicieuze cirkel -
"voorkomen is het beste".

2) Bescherm dus alle 5 je zintuigen!
Oefen met wat je wel wilt ruiken (= zoek naar wat jou kan kalmeren) 'en hou het paraat'.

...en doorgaans worden mensen overvoerd met beelden en geluiden.
Zet een zonnebril op - dat schermt af. Of zo'n gele bril tegen schittering.
En gebruik een koptelefoon - hetzij met iets rustgevends, hetzij als oordoppen.

Op een van mijn rotste dagen deed ik mezelf een soort bodybandage van Linda Tellington om, dat kalmeerde.

Sterkte!

**Geplaatst**: 15-09-16 22:03

Geplaatst: 15-09-16 22:03

GUSTIxBILL schreef:
Het herkennen van de gevoelens (is het echt wat ik voel, of is het wat ik denk dat ik voel. Heel vaak voelde ik "woede" tot ik begon met te analyseren en dan werd het eerder onmacht omdat ik niks aan de situatie kon doen.
Door te analyseren wat het echt was leerde ik dat gevoelens niet slecht zijn, maar gewoon bij mij horen.
Gebeurt nog geregeld dat ik er tegen vecht (vaak met de gedachten dat ik niet zwak wil zijn).
Maar als ik dan in de camion terug zit en tot rust gekomen ben (of thuis via asmr filmpjes) besef ik welk gevecht ik mezelf aangedaan heb.

...mij is iets niet helemaal duidelijk.
Accoord, woede is voor mij mijn favoriete rotgevoel. (Het liefst ben ik vrolijk, maar in termen van de 4 B's - blij bedroefd boos bang - geef mij maar boosheid!)

Ik lees dat jij woede voelde,
er over na ging denken
- en dan terecht kwam in onmacht.

Was dat ook 'de bedoeling'?
...in termen van de 4 B's is onmacht al gauw angst, dus mij lijkt het niet handig.
(Zelfs al kun je in de buitenwereld weinig tot niets doen - als ik me woedend voel voel ik me krachtigerdan wanneer ik me machteloos voel.)

'Dat je niet zwak wil zijn' - groot gelijk!!
...maar voor mij zou dat eerder betekenen 'ik voel mijn woede en stel met genoegen vast dat al die energie van mij is' dan iets anders.

Mogelijk is dit off topic, maar wellicht juist zinnig...?

**Geplaatst**: 15-09-16 22:09

Re: Wanneer een opname? -> depressie

Geplaatst: 15-09-16 22:09

Medicatie kan je gevoelens afvlakken of juist je suïcidale gedachtes erg vermeerderen. Hier iemand met een depressieve stoornis, vermoeidheidsstoornis, borderline etc ben heel ver in trajecten etc dus je mag me altijd PB'en. Wat ik heel erg jammer vind is, dat je je paard verkocht heb om deze reden. Een paard of 'jouw' maatje, je hobby het geen waar je rust vind moet je tijd voor MAKEN! Of slechter nog, in deze situatie tijd voor nemen anders ga je er niet doorheen komen. Wanneer je overprikkelt word wat logisch is, omdat je dus alleen werkt naar school gaat en thuiszit met je zit met je vriend raak je steeds dieper in een zwart gat en hoe dieper je zit hoe moeilijker je eruit komt...

Ik ben meerdere keren van ver gekomen, heel dichtbij het randje van de dood gezeten erop gewiebeld. En na mijn inziens raad ik heb je echt serieus aan je te laten doorverwijzen naar een psychiater. Een psycholoog mag jou namelijk niet eens op laten nemen, zei moeten alles overleggen daarbij mag ze geen medicatie voorschrijven en is ze voor jou problematiek op dit moment denk ik te licht. Er moet iets zijn wat jou triggert wat jou in deze staat brengt, dat moet uit gezocht word dmv testen, gesprekken etc.

Waarom ik dit zeg is omdat ik denk dat jij een opname met theraphien op dit moment niet gaat trekken.
Dat het teveel is omdat je anker nog te diep in de zee licht. Neem de rust, neem de tijd die je nodig hebt. Kom bij op een evt aangeraden opname, maar zorg dat je jezelf niet overloopt!