Bokt.nl

Mopjemop schreef:

Graag gedaan Laibadji en wellicht anderen die er iets aan hebben.

Ik heb em ook opgehangen, omdat het een mooi gedicht is

Dani schreef:

Ik heb er heel lang heel veel last van gehad. Zowel van een laag zelfbeeld als van extreem perfectionisme.

Het is venijnig. Zelfs als je weet dat het niet klopt blijft je gevoel negatief. Ik werd ook altijd chagrijnig van tips als 'zeg dat je van jezelf houdt in de spiegel', of opmerkingen dat het echt, écht onterecht was. Ja, dat zal wel maar het voelt anders.

Maanlicht schreef:

Ik heb ook een laag zelfbeeld. Volgens mij heeft vrijwel iedereen dat wel in meer of mindere mate. Zelfs je vriendin.

Eerlijk: ik heb wat moeite met dit soort opmerkingen. Het doet onbedoeld afbreuk aan het probleem en aan het gevoel van TS (en de anderen). Tuurlijk is iedereen wel eens onzeker, of voelen ze zich dik of lelijk of dom. Maar het is volkomen anders om dat 'wel eens' te hebben, zoals iedereen, of elke dag in die mate dat je nauwelijks de deur uit durft, sociale situaties vermijdt of letterlijk huilend op de bank zit omdat je je zo waardeloos voelt. Bij perfectionisme is dat niet anders: veel mensen zijn wel een beetje perfectionistisch, maar de meeste mensen zijn niet overstuur omdat ze 'maar' een 8,5 voor hun masterscriptie hebben of durven zich nauwelijks nog te vertonen nadat ze bij een muziekrepetitie twee valse noten hebben gespeeld. Het is gewoon niet hetzelfde. Althans, dat was het bij mij zeker niet en ik vermoed bij TS en veel anderen die hier reageren ook niet.

Maar goed. Terug naar TS.

Wat mij heeft geholpen is even door de ogen van een ander proberen te kijken. Wat zouden zij stom aan zichzelf vinden? Wat als ik net zo kritisch naar hen kijk als ik naar mezelf doe? Dan ontdek je dat veel mensen, die je op het eerste gezicht leuk en mooi vindt, ook wel dingen hebben om onzeker over te zijn. Dof haar. Een grote neus. Behoorlijk dik. Geen ritmegevoel. Nul talent voor sport. Het is een beetje gemeen. Maar het hielp mij wel om in te zien dat mijn 'lelijke/stomme' dingen eigenlijk niet veel anders zijn dan die van de meeste andere mensen. En dat die dingen nauwelijks opvallen. Dat meisje met het doffe haar had een vrolijke uitstraling, de vrouw met de grote neus had prachtige ogen. Dát viel me op, niet de minder mooie eigenschappen. Het werkt omdat mensen met een laag zelfbeeld de neiging hebben zichzelf negatief en anderen positief te beoordelen. Door dat proces bewust te verstoren trek je het meer in balans, en leer je dat er minder verschil tussen jou en de ander zit dan je nu denkt.

Dan het perfectionisme. Daar heb ik vreselijk mee geworsteld. Tot ik, van iemand hier op Bokt, ontzettend waardevol advies kreeg.

Je mág lief zijn voor jezelf. De enige die goed voor jou kan zorgen ben jij, en daarom moet je compassie hebben met jezelf. De enige die er namelijk last van heeft als jij veel druk op jezelf legt - dat ben jij. En het hoeft niet. Het is niet nodig om het jezelf zo moeilijk te maken, om bizar hoge eisen aan jezelf te stellen. Het levert je niets op en het is doodvermoeiend. Dat wil niet zeggen dat je nu als eis moet stellen 'geen eisen stellen.' Nee. Elke keuze is goed. Besluit je, uit onzekerheid, je rijles de volgende keer af te zeggen? Dat is prima. Besluit je toch te gaan? Dat is net zo prima. Het doel is namelijk: lief zijn voor jezelf. Elke keuze vanuit dát oogpunt gemaakt, is goed.

Voor mij heeft die gedachte echt mijn leven veranderd. Als we voorheen uitgenodigd werden voor een feestje ging het ongeveer zo: Oh, ik moet fietsen want anders ben ik lui. Maar dan heb ik de hele avond pijn dus ik moet comfortabele kleding aan. Maar wel een jurkje want dat hebben de anderen vast ook en anders val ik uit de toon. Ik moet goed eten vanavond, anders zit ik daar te snaaien en dat staat stom. Ze vinden me vast dik. Maximaal 2 biertjes anders moet ik te vaak plassen. Dat is ook stom.

Nu stap ik gerust in de auto, trek ik aan waar ik me prettig in voel en als ik honger heb neem ik gewoon wat extra chipjes. Het is niet meer zo belangrijk allemaal. Ik weet namelijk dat de rest helemaal niet zo met mij bezig is. (Serieus. Denk je dat er iémand in de gaten heeft of ik twee, drie of vier handjes chips eet? Nee hè, echt niet.) De enige die zich zo druk maakte om mij...was ikzelf.

Ik kan er nog wel last van hebben, hoor. Maar dat accepteer ik dan gewoon. Slechte dag, kan gebeuren. Morgen weer beter. Want ik heb alleen mezelf ermee als ik mezelf van alles verwijt en gefrustreerd raak.

En onthoud: gevoelens zijn maar gevoelens, gedachten zijn maar gedachten. Ze zijn niet de waarheid. Onthoud dat. Je voelt je misschien lelijk of talentloos, je denkt misschien dat je niks waard bent en dat niemand om je geeft - maar dat zit in jou. Anderen denken dat niet. Het zijn geen feiten. Echt niet. Beloofd.

Loretteeee schreef:

Ik kan er ook over meepraten al heb ik het geloof ik niet zo heel erg.

Vroeger ook heel lang en erg gepest, toen dat over was kwamen we er achter dat mijn zus verslaafd was, daardoor viel ik in thuis ook tijdelijk buiten de boot, mocht ik het min of meer zelf uitzoeken. In die tijd een relatie gekregen, en nu na 6 jaar blijkt dat ook niks te zijn dus die is ook over.

In de laatste jaren wel iets op kunnen krabbelen, maar nu weer opnieuw in het dal. Ik ben zelf slecht en niet nodig. Als ik dingen fout doe is dat echt een groot probleem voor mij. En als mensen mij niet aardig vinden moet ik oppassen. stel je voor dat ze negatief over je praten. Dalijk wordt je weer gepest. Negatieve dingen blijven ook natuurlijk veel makkelijker hangen dan positieve dingen.

Ben vooral door het pesten echt erg getekend. Geestelijk en lichamelijk. Door alle woorden en daden die gebeurd zijn echt een heel slecht gevoel over mezelf gekregen wat ik ook echt niet weg krijg. Het mooie is dat ik wéét dat het niet zo zal zijn. Maar ondertussen is dat gevoel veel sterker..

Ik ben daardoor ook een kei in dingen verbergen. Ben een enorme binnenvetter geworden en niemand krijgt iets te weten. Zelfs mijn ouders kunnen meestal niet aflezen hoe ik mij voel. Ik merk het overal ook, als ik probeer een tipje van de sluier op te lichten zien bv m'n ouders het wel, maar mensen die verderweg staan zien het niet. Zonde, want ik wil best erover praten ect. Maar mijn hints zijn te subtiel..

Wat je eraan moet doen weet ik ook niet. Maar ik denk dat dat gevoel nooit meer weg gaat.